De prosodiae Graecae accentus inclinatione [microform]

161쪽

eonMuctionum, πο αβσυ δινηπτος, et ἀπο λ--οτος Ξάνθου, plus aut minus altera ordinis Grammatici habet, sed utraque tantundem Haec ego didici ex Eustathio, cuius verba reseram, quod in iis magnum a me hiatum et animaduersum et exinpletum esse credo. Sic igitur ad illum Homeri Iocum scribit ars, o. οι δε αυτοὶ οι παλαιοὶ

stathius, Ξάνθου Ἀπὸ σινγ εντος. sic ita hodie quoque habent omnes principes editiones: clar-kiana vero dat. ΣανΘου απο δινήεντος. Quod ego laudarem, si constanter ibi haec ratio seruaretur Eustathius ipse nihil decernit. sed tertiam

hanc Apollonii sententiam refert: κατοι δε Ἀπολ- λωνιον. φασι, παντως Ἀναώρείφεται ἡ προΘε--σις. Hoc est praepositio accentum suum omniis no retrahit, antecedente nomine siue proprio sine

communi Atque hanc Apollonii sententiam si te, multa loca in eius libris de Syntaxi arguunt, et in primis , Quos libros non es h ab una titio

162쪽

stathio ictos, mihi et hinc et aliunde verisimile

factum est. t

XVII. Octauum genus, quod cadentium in pra positionem poserius es: Ob mutatam earum signiscutionem.

Signiscationem praepositionis mutatam dico, praepositio ponitur sola omita verbo, quod cum ipsa compositum intelligendum est: id quod pleruntque substantivum est, tu Sic mutata signi

ἀναστηθι. Figuram hanc adhibita simplicis praepositionis pro composita cum Verbo, ριετατυπωσιν appellant Res est iacilis, et a me iam tacta in prima parte p. 38 Itaque nihil addam, nisi locum hunc Eustathii ad LI. I, II 4. 36, 29 - 38.)οος περ η επὶ προθεσις τον πονον ἀναβιβασασα ε ν τε μονν αυτη καθ αυτην Βεται αντὶ ar κατος του ἔπεστιν, οῖον ουτοι ἔπι δεος , II. I. sis. αντὶ τού υκ ἔπεστι φοβος απαυτως και

163쪽

ἐλλελειπται συνταξις. κεῖνο δε καινοτερον ἐαν ἡ ἀνα προθεσις, αναβιβασΘεντος τοῖ τονου, λαμβα-νηται αντὶ ρηματος το αναστη Θι ως o, αλλανα ἐξ ἔδρανων. Locus hic Sophocleus, mihinoi dum inuentus Homerus I. I 8, 178. Ἀλλ'

XVIII. Nonum genus, quod cadit in pronominum primae ac secundae personae casus plurales obliquos.

Rem nouam dicere plerisque omnibus videbor, quum dico pronomina primae ac secundae personae in casibus obliquis pluralibus, itidem ut in obliquis casibus numeri singularis id fieri notum est, olim inclinari solita fuis e hac tantum differentia, Vt quoniam τετραχρονουν, et ea re impediebantur, quo minus deuoluerent accentum in dictionem praegressam, eum a posteriore sua *llaba retraherent in Priorem Ἀμων, ημων. in1ρίιν, γήιν as ημα Et et Est in M. flas I94. V.

164쪽

Et sic in secunda persona. Enauit igitur vir summus, Hemsterhusius, ad Aristophanisci . 86. scribens haec Nihi admodum refert, δών, sin ἔμιν,

an μὶν exares, quum syllabo Foseriorem poetae eorripi volunt. Haec enim tria sunt diuessa κνίἰν scripsere, quando Vltima breui opus erat et vox non inclinari, sed rectum tenorem seruare debebat . ἔμν, si vocem inclinabant vltima longa manenter

ημιν, si et vocem inclinabant, et vltimam corripiebant,' nec praegressa dictio accentum sequentis pronomianis recipere poterat. . Haec omnia et his plura tum denique potero demonstrare, ubi de tertio modo inclinandi tenoris agens, ad pronomina Peruenero. αὐ-