De prosodiae Graecae accentus inclinatione [microform]

151쪽

ταλλοι λον υ νιπετες Eustathius ad Od. 1, a T. 2O3, O. Si αναγωγος, ρευτονον, decompositum ex ἀνοιγομιαι, qui vim habu educendi, extra si, erigendi, ειehendi Φαγωγος, προπαροξυτονον, com positum e re priuatiuo et αγωγη, qui caruit discipliana, qui male institutus es, indoctus, petulans contumax. 3 Non semper clarum est, utra dictio alteram antecedat, acuta grauem, an grauis acutam. Vt, ουρος, nouale, et ουρος, entus secundus utrum

horum altero prius est dictum y 4 In multis apertum est dictionem acutam a graui ductam, et ea posteriorem esse. Vt βιος, arctis, ductum est auta siue vis, aut a βίος, vita. Eustathius ad II. 1, 49. 37, 4. βιος το τοξον, λοιπο τῆς βίοις -

γαρ χρεία εις την τοξου τασιν ν παρα τον βιον δι' αυτο γαρ οκρυσιν ι παλαιοὶ τοι ει τρῶν ποριζεσθαι. Cogitemus Philodietem Sophocleum in Lemno expositum, et quae is arcu et sagittis a Neoptolemo spoliatus, ad eum dicit inter alia V. 934. Ἀπεστέρηκας τον βιον, τα τε ελ- Hic non praeteribo nomina illa disyllaba, exeuntiae in c. βαρυτονον, Ut masculina, et in , , 4υτ νον , Ut seminina, sed carentia neutro genere quorum terminatio masculina grauis antecessit femininam acutam. De his optime omnium gustathius ad

152쪽

βιοτή, ε του βίοτος, εἰ καὶ υσυλλαβα Sed multa nomina huius generis habent aliam significationem ut masculina, aliam, seminina. . c. βολος, adytis, et proprie iactus retis βολη, iactus, et praecipue ictus feriens; ἡ αφεσις του λους, καὶ

dis perpetratio: φονη locus ubi caedes percisa, ve 'frages data est. Si amquam Homerus quidem istius posterioris vocabuli utramque sermam solet utraque significatioiae adhibere.

XlII. Quartum genus ob nominis adiectiui aut a pellativi mutationem in proprium.

Nomina propria hominum et locorum, fas ex appellativis aut adiectivis, himam acutam habentibus, grauantur. M N ς' Ἀκε ζης διογενης Διογενης. ευμενης' υριενης. ευπειθης' υπείθης. ηBχυς Dχυς, Llati filius. κακος Κακος. νικροτης' ικήτης αἰπυ, di iis, arduum: δετυ, Messeniae urbs. χιπη , satus, iussus Ῥιπη, Vrbs Arcadica.

153쪽

DTindica Meretur conserti Eustathius ad A. I, 9I. n8 38. De maxime ad a. 4, 64. 843, 44 I. In posteriore loco is errat, canem Geryonis ab Hercule Interemtum appellans 'OρΘον, qui erat in re, ut vocatur ab Apollodoro Bibl. 2, 4. 6 Io. Sed quam regulam dedimus ex Eustathio, ad eam corrigi potest et debet accentus in multis Dbium et Iocorum nominibus, apud Stephanum Byzantinum contra illam cum acuto in hima scriptis.

Vt pro Ἀφεται, Ἀφλαι, pro Δειρε, εἰρη scribem dum est. Ἀφέται quidem, βαρυτονούμεi/ον, legi tur etiam in Herodoto, in Apollonio Rhodio, et alibi.

Participia in μιννος quando nomina propria fiunt, acuuntur. Ἱαριπος Κλαζομtεναι Σώθριενος. ισα ρονος Ἀκουριενος, per syncopen του o. Abeunt quaedam, nescio quare, ab hac regula V Κλυμενος, Κλυμπη, pr Κλυομενος, Κλυομενη, Δυναμενη, Δεξα aisai. Occurrit quidem, δεξαμεν η, ξυτ νον sed ut nomen appellativum, cisternam vel quotavis receptaculum significans. Etiam pars Ambraciae vocabatur Δεξαμενοι I, οξυτονως, αττο Δεξομμένου τοῖ εσολου παιδος, ut Stephanus Byzantinus ait Hic Δεξαρωνος, cuius nomen a Steph

vi Praeterea ad II Z. p. 638. Rom. Vbi haec adduntur:

154쪽

Iis no scribitur βαρυτονως, mihi quidem ignoratur. Pau

sanias memorat alium eius nominis, qui Herculis aetate rex fuit, ' λλ.ενο urbe Achaiae: sed acuit

Pausanias hoc nomen , Ut puto, recte, Δεξα atενος.

XIV. Quintum genus ob amissam iisne afflavi

vocalem acutam. Si dictionis acutae in vocalem desinentis vltima θllaba, elisionem vocalis passa, cum Jllaba prima sequentis dictionis in unam coalescit, retrahitur acutus πολλα, πολλ' ἔριογησα. ἐλεεινοι, λυδυποβλεπων. Dictiones enim quae non in nam compositam coeunt. debent etiam tenores habere seiunctos Nam alioqui viderentur coiisse in unam compositam, eo quod consonantes quae ad elisam Vocalem pertinebant, inccrescunt non antecedenti θllabae, sed vocali sequentis dictionis. Lex enim pronuntiationis Graecae postulat dici, non, πόλλ' ἐριογησα, ἐλεείν υποβλέπων, sed πολ-λ' ἔμογηνά, ἐλεεI-ν υποβλέπων. Quemadmodum etiam dictiones compositas diuidere oportet. ορ- νεχου, α πέχου, non, se εχου. ἀπ- έχου ypographorum erro-Ie, quem Antesignanus iam reprehendit ' usurpas Cons. etiam G. I. vossit de Arte gramm. lib. I extrip. 62. Res Obseruanda etiam in vocabulis Latinis, siqua occumini huius generis, ut Ani- maduertere, ta mes te. De Grammaticorum veterum Graecoriim auctoritate hae in re vide Censuram Iliadis illoiscn in Ephenim Liti uniuers. . 79I. Febr. insertam p. 4s

155쪽

seruet. Nos cuUa oris non Graeci tot alia peccata in pronuntiatione Graecae vitare non possumus: non debebamus, quod vitare poteramus, etiam id committere.

Breu1us dicere licuit, Si vocalis acuta in quam dictio exit, per apostrophum abiicitur Et erat idem plenius, Ultima enim quae abiicitur vocalis, interdum sola facit syllabam in παλαια. Sophoclas Oed Tyr. 98. κωφοὶ καὶ παλαί' επη. Ubi neglexerunt editores accentum abiectae vocalis retractum collocare infllaba quae antecedebat Sed et rarius hoc fit, nec habet dissicultatem Itaque malui ego rem ita definire, quemadmodum feci, ut clare intelligeretur et necessario accentum retrahi, et stilabae consonantes apostrophum passae ad vocalem sequentis dictionis pertinere

Hanc autem accentus retractionem praepostiones , et coniunctio αλλα, non admittunt. αλλ' ἴθι. ἀντ οφθαλμιοῖο ἐπ' εἰρηνη1ς κατ αισαν ποτό α λῆλοις. φ' Ἐκτορος. Coniunctionis exceptio quam causiuam habeat manifestum est Si enim recurreret accentus, esset coniunctio nomini αλλο similis. Praepositiones cur excipiantur, ea caussis est, quod in illis accentus recursio alium sim praestat, quem insta cognoscemus. Theodorus Gaza non quaesiuit, cur coniunctio ιλλοι, et praepositiones exciperentur sed ex eo quod accentum elisa vocali non

retrahunt, collegit rem salsam . illas pro grauibus

H dictionibus

156쪽

dictionibus habendas eme, non pro acutis. Grammat. l. 3. p. I6 et I6a. Verum ne ipse quidem, in iudicando harum particularum tenore, satis mihi videtur sententiae certus suisse. Nam et praepositionibus, quas no loco p. 6o. probare voluit graues esse, idem alibi l. r. p. r. hoc proprium esse docet, Vt acuantur et ubi agit de coniunctione αλλα, p. 162. eam quoque acutam ipse vocat, et quamquam se statim rursus corrigit, ut in re t me ambigua dubitanter modo loquitur. ει μὴ ἴσως το αλλα υκ Fνεσθαι, αλλὰ βαρονεσ3αι λεγοι τις. Videtur fefellisse ac decepissse magnum virum Iesleuis, ἡ πολυσημασία του βαρυνεσθαι Grauari enim vocabulum dicitur, et id quod tenorem habet in penultima vel antepeirultima, et id quod tenorem suum reiicit in aliud antecedens, et id quod tenore acuto in hima propter sequentium verborum continuationem deposito, et graui Iecepto, aequa biliter pronuntiatur, et denique id quod ατονον appellant, quia caret accentu, et ne grauis quidem

signo afficitur. Iam nec ἀλλα, nec praepositioves ob aliam harum caussarum dici possunt grauari, nisio tertiam ' ergo acutae sunt per se, h. e. extra

συνεπειαν.

Longum est, singulas orationis partes, earumque singulas terminationes, exeuntes in Vocalem acutam, et subiectas eius amissioni, Iercurrere, quaeque 6 Si halici dubie voliti scribere, non secundam , ut impressiim est. IV.

157쪽

quaeque in hoc genere quaestiones moueri potant, eas tractando explanare. Hoc igitur in alia peculi 1 scriptiuncula faciemus. Illud hic subiiciam etiam exemtionem ἀι ex diphthongo in syllaba penultima dictionis acutae

iacere ut ea dictio retrahat accentum, et grauis existat. φλοιος, amissis se , φλοος, et contracte,

φλους χροια, χροα ρο- οοι δειρη, Aeri. CLEustathium ad II. I, 3T. T. 34. m. Sextum genus ob litterae eonfonantis in nedictionis aut amissionem, aut mutationem.

Amissa in fine aut mutata littera consonante, dictio quae acuta erat, grauatur. ποδράε. ποδρα.

χωρις, χωρι ἀροτήρ, ἀρπης. Virumque horum, et αροτήρ, et ἀροτης, poetae surpant prosaici, tantula αρστης. retrienses ait Plato in Cra0 66, a T. dicere σκληροτήρ, quod Attici et Graeci alii dicebant σκληροτης. Id non puto Eretrienses ob nimium litterae caninae usum, e Dorica dialecto ipsis haerentem, secisset nam qui moribus adhibente pro , nihil in accentu mutant sed ea forma illos

ut antiqua usos esse. Nonnunquam etiam in medio amissione facta, recedit a fine tenor. Sic pro δε τοστής, ἐργοιοπης, abiecta littera o media, usus maluit δεσποτης, ἐττοιτης. Ne obvertatur ut contrarium, πειραστ f.,

158쪽

πειρατης. Haec di; sunt inter se Ionge diuersa.

πειραστης, a πειραζω, tento, exploro πειρατης, περάολῶ, transeo , traiicio. Nam latrones quos dixerunt piratas, maria transmittebant, vel ut alibi raperent, vel ut alio praedam aueherent. -- Dixi, nonnunquam nec enim per alias regulas id semper licet. Ut αρυσπερ, et sine sibilo, ἀρυτηρ, eodem accentur quia scilicet nomina quae in ta exeunt, neque aut propria sunt, aut gentilia, omnino acuuntur, Xceptis duobus, μητηρ et Θωτατηρ. Qui scribunt bατηρ, fratris, per η, non εἰνατειρ, Per ει, debent etiam hoc nomen excipere. Quod Grammaticus archicus excipit etiam ἐρι , aut ille , aut ego turpiter fallimur. Qitid

bo labi est . Nihil est. At ἐριήρης et ἐρίηρος,

nouimus ex Homero. Ac videtur tammaticus in mente habuisse Homericum illud, ερίηρες ταῖροι. Ex hoe ερίηρες, quod pro ἐρίηροι per metaplasmum,stequentissimam figuram, dictum est, fecit ille temere atque absurde nominatiuum singularis numeri hunc, eble. XVI. Septimum genus, quod ex duobus quae in praepositionem Hyllabam cadunt, es prius: ob inversionem praepositionis.

Ρraepositionis inversio, quam Graeci αναστνωφὴν dicunt, fit quum ea postponitur aut nomini quod ab ipsa regitur, aut Verbo cum quo composita

159쪽

ta est. Inuersae autem praepositionis di abae

quae non sit trichronos, in αριφI, et tam accentus retrahitur. απ Θεων Θεῶν ἄπο ἐν 'IΘοικη, Θάκη εν επὶ ω, ω εχτι. κατεῖχεν, πενκατα. Excipiuntur duae, quarum inueIsarum accentu non recurrit, ανοί et δα. Quod fieri dicunt Propter vocativum ανα, α ἄναξ, et propter accusatiuum Δία, a Zευς. Quanquam prior quidem harum ανοι, si ponitur pro Verbo αναστῆναι, retrahit aceentum, et ἄνω scribitur.

sui pant inversionem istam poetae frequenter prosaici autem, et maxime Attici, raro, idque in una duntaxat praepositione περI, et ea nomini apposita, o cum verbo composita. In sermone autem ne id quidem fieri solitum erat. Nam, ut ex Aristotele Poet. c. a. discimus, Ari- Phrades, comoediae veteris vel mediae poeta, incessens Tragicos, quod quae nemo in sermone diceret, iis ipsi uterentur, inter alia exagitabat non hoc solum, σωματων ἄπο, sed etiam hoc, Ἀχιμως πέρα Nemo ex omnibus Grammaticis, quos quidem ego egerim, doctrinam hanc de praepositionum inversione diligentius exposuit, quam hi duo, Michael Syncellus Hierosolymitanus, περὶ συνταξεως γραριριατικῆς Venet. 745. Pag. 2 8 -aIa. et Neophytus eloponnesius. υπο πιημα εἰς o. τεταρροον τῆς Θεοδώρου γραριμον τικῆς εἰ αγωγῆς. Bucurestiti. Iosv-Io6s. Nec illi tamen ad omnes quaestiones mihi satisfecerunt.

160쪽

1M Ego exponam ars in libello ad hanc ilIustiandam

unam rem pr rie scripto, et singularum praepo-fitionum inuessionem, et singulas eius varietates. Hic unius tantum quaestionis explicatio I

cum habeat.

Dubitatur, si praepositio est media collocata

inter nomen proprium et commune, siue hoc appellativum seu adiectivum sit, viri eorum fit adiuncta, proprio an communi. Si proprio, tum praepositio erit inuersa, et accentum debebit rein trahere si communi tum non erit inuera, eisque tenoris fiet recursio Aristarchus eam ad nomen proprium Ptolemaeus, quem ego Ascalonitam esse arbitror, Aristarchi censorem, ad commune reserebat. Itaque I a 877 scribebat M. Barchus Ξάνθου απο νηεντος Ptolemaeus auritem, ανλυ ἀ πο δνηεντος. Nam o F mis ὁρμιν εἰοις ex Aristarchi sententia erat ἄπο Σάνλυδινήεντος ex Ptolemaei autem απο δινηπτος οἱ Θου. Conuerse igitur nominum ordine, ita ut praepositio media fit inter commune et proprium, utrique debebant, et Aristarchici et tolemaici, ixursus inuerso et contrario modo scribere ac pronuntiare, illi δινηεντος ἀπο ανΘου hi, δινεωτος ωπ ααδου Apollonius Alexandrinus meis diam, et me dubio rectam viam tenuit, reserens praepositionem ad utrumque nomen, et siue λι- Θου siue νηπτος praecederet, habens eam pro inversa, et scribens et Neutra enim harum construαο-