De prosodiae Graecae accentus inclinatione [microform]

131쪽

obliquonam ne quidquam omnis opera sumitur. Loquor de supplemento , quod Vnum atque idem in omnes casus aeque conueniat. In singulis enim casibus etiam singula supplementa flatuere, ἄτοπον Et videre tamen vellem, si quis in casu accusativo ullum excogitare posset. Pagina a Meum sum articuli praepositivi, quem is praestat in quibus terminationibus a littera Hincipit, succedens Vicarius pro postpositivo ab Ionibus dixi frequentari, et admissum esse alindaro, a Theocrito, et in Choris Tragicorum. Hi duas res annotabimus. I Etiam exua horum, quanquam raro, Tragicos ita locutos reperias Aeschylus in Septem e. h. 37. 'Eπεμ να τους πεποβασμη ματα οδω a In formulis quibusdam etiam

oratio ac Artieulum praepositiuum a Tragieis, etiam in diueris

bio, postpostiui vice adhiberi, praefracte negabat Pierison. Verisina. p. 74 Quoetim facere videtur Veschen. ad Eurip. Hippol sas Illum redarguit Brunaius hoe ipso exemplo Aeschyli, quorum similia tot numero ense, ut emendando scilicet coerceri non possint. Sane in uno Sophocle eius Vsus exempla plus triginta nullo la-hore reperias quorum potiora designat Branch. editimat index v. o. Cons Burges ad Soph. Oed C. io. Verum anum tamen latuit viris doctissimis, quod egregie Migius reperit, huic sui locum non esse viis deri nisi in iis casibus, qui a littera cincipiant. cuius rei rationem equidem videre non possum, auctoritatem video in Sophocli locis omnibus ac si qui apud quempiam forte occurrerint contrarii, eos, si blandam medeis iam ferant, etiam mutandos putem. Fallitur ergo te

elegantissi

132쪽

oratio Atticorum prosaica hunc sum ex antiquitate retinuit. VM το. Τράγιστον το δὲ ριεγιστον id quod maximum erat, est erit.

Pagina a loquor de articulo postpositivo, in pronominis υτος locum substituto. Dixi prosaicis esse in usu ος, et vi, post coniunctionem in Sum oblitus addere, et 1. Quod non semel in uno Sympos Platonis occurrit. Ut i8r, . Me ἔ, O

ευφημιήσεις, φη. Deinde ponere debui exemplum τού or, non Herodoteum sed quod Atticorum alculus esset Xenophoni. . , . . I 3. καὶ οι

tem elegantis Burges ad Dames Misi erit. p. soo, quum Tragicos censet dixisseis pro ut nec illud verum est, quod statim apponit, dixisse eos etiam iis vel τῆ Dpro relativo euius Denique ut usus iste artieuli praepositivi a cincipientis loco postpositivi nusquam reperitur apud Atticos prosaicos, ita eum ne poetis quidem eomicis coneessum credo. omnino iam Toupius recte obseruauit, in admittendo Ionismo longe parciores Comicos esse quam Tragicos. V.

1ue Si ibi lego, τί δαί quid ita quare non, τ. δέ' Mirantur Hyrcanii. se a Cyro iuberi duees itineris praeire, qui nondum fidei obsides illi dederint. Simialis est locus , I. 3. 7. ι λά; φη o νεανισκος iratur nempe Araspes, quid Cyrus dixerit, multo minus

velle se visere Pantheam. si talis esset, qualem ille praedicasset Aliud agebat nouissimus editor, quum in Indice Graecitatis haec scriberet ad hune Ioeum: Τί δαί; quid tandem p Hesychitis bene explicat, τί γαρ α

λο L Nam signiscatur, Si ho non es, die quas quid

133쪽

iem postpositiuum articulum etiam neutro genere aprosaicis in locum pronominis demonstrativi supponi arbitrabar, in simili quidem formularum genere, quod habent allata ibi exempla in eo fallebar. Formulae genus hoc est: δε, vel, τοίνυν, deinde sequitis nomen vel adverbium superlativi gradus, vel tale quod rem ante dictam superlatione augeat postea huic orationis membro adiungitur

flatim alterum, connexum cum Priore per alteram

utram harum duarum particularum τι aut γάρ ' . Isocrates quid'. aee ille. Nemo ei, qui poterit ipse iudicare, assentietur. Nec si melius inspexisset Hesychium, eum laudasset: nam ipsa Hesychii verba satis erant ad errorem is lam refellendum. Τί δαί τί γαραλλο, τίναρ Κρῆτεs Βοιωτοι D, Θαδε Ἀττικοὶ, λατί M; Num volumus Xenophontem interpretari, non ex M-tica dialecto, sed ex Cretensi Nequis tamen fallatur, Attici non semper, τί δαι sic usurpant nam significat apud eos haec formula etiam, alibi, quid porro palibi, quid igitur Sed nondum lectus mihi locus, ubi sententia postillaret verti, quidnam aliud p Raa Z.

in marg-x6 Meus est etiam tertio modo, ut utraque particula per ellipsin omittatur. Id loquendi genus usitatum D se aliquando negabat Relatus, me contradicente; postea quum, ni ego ei auctorem indicarem, me in quodvis pignus vocasset, duos indieaui ad Demosth. Leptin p. 372. non operose quaesitos. Quare ut plures addi possint, non laboro. Tanquam Plat Symp.

134쪽

Isocrates Paneg. c. s. Xit o σε παντων ε ταων, ora αν τις ἴδη τους τὴν ἡγεμονίαν χειν αξὼ ντας επὶ μεν thalis' sem, το παντ- Θ-μ. qua de forma mox vide. rimus. Quanquam nihil mutant librisquibus utor, ne editi, nee seripis et suspicionem remouent tum alii Ioel, tum Luesani hic in Eccles Deor. p. 3o persimi

-ι τουτον ἀνήγαγεν. Et quod omnium maxime ridiculum es, etiam canem Erigonei sum in eoesum eduxit Bacchus. . 'Istius autem omissionis particularum nune rationes etiam afferre libet. Nam primum ea modo maiorem vim addit orationi, modo simplicitatem et gratiam dictionis quotidianae, quae omnino vincula legitimae eis riodi spernit. Vt quum Plato ait alicubi Ποῦσα προῆιισ

ιντ πραεει, s ιν πραχM , τοιουτον ἀπέβη - deest post dia altera vim harum particularum, τι aut γαρ. Vinis

mi oratio erit, si verteris, Omnis actio ita se habet, ut aeque honesa sit perse, neque turpis ete. Deinde analogia nititur omissio haec etiam propiore. Nam post sermulas, Thucydidi et Oratoribus tam elebra.

tas, τεκμήριον δέ, σημειον δε μαρτυριον δέ, φανερον uia ον δέ, insertur quidem sere γαρ attamen etiam, quamuis rarius, mittitur. QEst denique quartus quidam modus constructionis notandus, trium illorum paullo dissimilis, quum res non eria ponitur, sed sub conditione. Tali in Ioeo non τι sequi potest, sed εἰ index conditionis Isocrat.' Arehid. p. 48. Ου παντ- σχετλιώτατον ' εἰ φιλοπονωτατοι λμουσἐ εινα των χλ ων,4 Θυμοτερον βουλευσοριμα περ τουτων. Quod si vertes Illud autem omnium

135쪽

ριεν του ' EMληνας -ονονουχι καθ' και ν φρανστρατευομένους, πρου δε του βαρβάρους la απαντα τον χρόνον συριμ ἱαν πεποιημένους. In libris editis .ale, ut puto, cliptum est, τ'αντα, quasi esset res, non τι nam ex De αν, Vocali ante vocalem abiecta, fit is ali, quod hiatius hi compositum scribitur, ταν at τι non admittit apostrophum, nisi aliquando in carmine 73. Ut apud Homerum I. I a 43. σὐ δ' ενδοΘ Θυμον μυξεις Xωομιενος οτ αρκτον Ἀχαιῶν ουδὲ, τισας. 1bidem c. 7. ο δε ντων καταγελαστοτατον, τιτων γεγραριμένων ἐν ταῖς μιολογίαις τα χε ι στατυγχανοριεν λαφυλάττοντες. In Tropeart. P. I 2. exit οἰ πάντων δεινοτατο διεγγυοῦντος γαρ -- νεEενου τρος το πολέμιαρχον τον παῖδα, ΠασIων, ως ἐλεοκου οντος αυτου, πτα ταλάντων λεγγυησο το. Is in mari. p. 93 χ ο ὁ μεγαττον τεκμ ριον, καὶ τψος απαντα ἱκανον ' τε γαρτο εγκλημαι ἐγενετο, λιγαρχίαι καΘειο οει. Plane verum est

id, quod ego tum suspicabar quidem iam, sed non putabam probabile omissa et subaudienda esse inter membrum antecedens et consequens haec duo ver-- ba, omnium iudigni imum erit, , quum ex niueos Graeeis Iaborum patientissimi habeamur, segnius de

his rebus deliberabimus me de re futura agitur in ceteris de re praesente vel praeterita. IV.ar Cons. Branch ad Aristoph. Lys. 6ir. Vbi quod vere

notat, Comicum nusquam detruncare nec οτι ne περί,

non minus erium erit, de Atticis aut potius prosaicis omnibus acceptum. IV.

136쪽

ba, τογα δεπι, Vel τουτοην. Qua posita ellips, articulusis, in sermuli huias genetis, aperte retinet veram suam postpositivi significationem Ellipsin autem hanc arguit plena oratio Luciani Pilcat. c. 32. δὲ Ἀλιατόμει εινον, ω Φιλοσοφία, και πεφαδετο,

ριένοις τῶν πολιτων. Vbim. Wolfii versio se refingenda est Summum aut argumentum praeelarae illorum

inter se consuetudinis illud est, quod et possessiones in

tuto erant iis qui etc. Hie, ni fallor, scribi etiam licuerat, ora κεύγκλαον - et apponi τοῖτο ιστι. Sed horum verborum ellipsis adeo consileta est Atticis omnibus, ut exempla Lucianeo isti Piscat. c. 32 smilia pedi quam rara esse videantur. Explent illi potius interdum aliis modis eam ellipsin ut Plato Menex. p. 24I. R.

Vbique eadem in his exemplis omnibus analogia regnat: ut mirer, qui de ista ellipsi dubitare olim potuerit vix excellens, qui veterum sum loquendi non ex uno alterove exemplo spectaret, sed totum ex diligenti lectione et comparatione imbibisset. IV.

137쪽

ab his de quibus modo sum locutus, ea re disserunt, quod in illis neque amplius quidquam addi, nec ellipsis vlla sequi solet. Itaque apud Lysiam in Epitaphio p. a. Vbi Iegimus, τὸ δὴ μεγισrον η-μεῖν τε πλήθους, patet corrigendum este, o δὲ uita γιστον χνκεῖον του τλχρους quum et addita sint haec Verba σημεῖον του πληλυς , et inseratur, Eo γὰρ αυτ πλώοις ναυσὶ οιαβιβραται, . . . 'INon enim ita inferri potuit, nisi praegressa ellipsi. Pagina 33 locum Xenophontis C. P. I, 4. g. 23. post alios viros doctos notaui, ob admissum articu-

Ita ΛΜ r. edidit e cod. Sangem. Confusio hae saepe videtur in libris facta esse, nisi eam ipsorum scripto rum negligentiae imputandam dicas. Quod ego tamen nolim, praeterquam in paucis, et potius, ubi o legitur pro τε quam vie versa. Tametsi sunt loci plures, qui obstent. Vt apud Polyb. XI p. 34r. Em ubi vulgo legitur, το δ δὴ πάντων μεγιστον , να - εExe Legati p. 744. exu του μώγιστο συμ-τωμα της ero υς καταλέλυται γα etc. Ac ne hune scriptoremeastrensi dictione sim excipias, conser Isocrat de Pace p. 2o6 2. Ad Phil. p. 34O. O. P. 3 O. I3. p. 398. O. et alibi Xenophontis autem Iocus, M. S. III, 4, 2, an ad Mee. referendus sit, dubito. Est ibi, o D α νιστον, σι υτ αε ἀνθρώπων etc. Structura se instim potest, ut verba, που μ γιστον, paullum mutata distinctione, a superioribus apta sint, τὸ δ μέγιστον πωραπλήσιον χει, τε - h. e. τουτο δ μου. At vel ita lenius ore video, και το μέγιστον omnin multorum locorum caussa vellem, ut nuper editio Eduaria omnem

dedisset varietatem lectionum, cuius illi opia contrie- t. mi nihil affertur. IV.

138쪽

li posspositivi usum in partitione seu oppositione sa-cienda. E. m locum Zeunius Vir doctissimus, et nauam operam Xenophonti praebens, ita exponere studet, ut nos errare stendat. Fateor, me non in fLigere ipsius disputationem utrius nostrum id culpa fiat, alii iudicabunt. Sed in una re illum errare debeo ipse ostendere. Locus Xenopho tis hic est: ου ro αν τοι, εἴ τισιν ἐvτυγχανοιενητῶν

sunt Prius il ι ους, insolitam est lector Xenophontis. Xenophontea ratio esset, aut haec . τους με ἀνσυλλαμιβανοντες αυτῶν κωλυοιεν τῶν ξαγγελιῶν, aut haec, ους μεν συναιντο λαμβάνειν αυτων, συλλαριερι- νοντες αν κωλυοιεν των ἐξαγγελι- . Omne Vident, Vt opinor, me loqui priore duntaxat, non etiam de posteriore ους, de ους ριεν, inquam, non de ους

A. At Uir .arissimus t scribit: Qui opinantur, ρυς an οἴς δε, hic poni pro του ah, τους σε, clios, alios, hi Xenophontem soloeci ι reum faciunt. Deinde me in his sme, valde mirari se ait. Multo valdius ego miror in his me ab eo numerari, qui dubitem omnino etiam, an berint alii, qui hoc opi

narentur.

Pagina et de pronomine post praepositionem omis agens, dixi Atticos ea ellipsi nec in prosa, nec in carmine uti, nisi post unam praepositionem προς Verum utuntur, in carmine quidem, etiam

Post

139쪽

post συν. Ut in hoc senario SophocIes AZ FZ43os.

Oδ' ἔν ο πρασσων αυτα συν ' ἐγω παρ- Scholiasse Homericus Lipsiensis ad II. Io, a 4. Atticos ait dicere, συυν δύο, συν τρεῖς. Ita si scribitur diui- sim, praepositio adverbiascit, i et notat μα, Vel ομου. Sed Eustathius ad eunde m Iocum, ut cominposita haec scribit, συνδυο, συντρεις, et Atticos ait prius horum ad similitudinem posterioris secisse. Nempe συντρεις legitur apud Homerum Od. 9, 29. Vt etiam ξυνεεIκοσι Od. I 4, 8 At σύνδυο habet Demosthenes e. Midiam 364, a. τε συνδυ ἔρισοι τριηραρχοι D. Sic et συμ πλείους Aristoteles POL

tem est, συριτταντες.

Pagina a dixi praepositiones cum verbo compositas, et ab eo diuulsas, accentum suum recipere. Non videntur hoc olim omnes Grammatici statuisse. aut certe non ita simpliciter. Nam illoisonius in Diatriha p. I3o memorat se obseruasse in illo eximio codice Homerico S. Marci, quem ex antiquissimis exemplaribus diligentissime descriptum ait, et ex

xo Si alia plura numeralia me isse hane praepositione tanon dubito, quamuis hodie non supersint cuiusque t lis iuncturae exempla Plura rete adhue olligi ponsunt. Ex Eurip. Troad Io76. -δωδεκα. E Dioneca g. LIII, a. σύνδυο καὶ σύντρια τα ore. Pro Attico enim Dionem citare malui, quam Vlpianum ad Demosth. e. Mid. p. 68I. G. Etiam σύμ- mearu me legeres ubi nescio. κ

140쪽

quo cortectam, optimisque veterum scholiis nouis auctam uomeri editionem ab illo promissam, impatienter exspectamus, praepositiones a Verbo suo disiunctas, carere accentu fere semper, et recte quidem ipsius iudicio ut in Πρωο απο πατρὶ φλλα δομεναι. LI. I, 98 Accentus enim absentiam indicio esse, pertinere praepositionem ad Verbum, ut sit αποδοριεναι.

Pag. 43 poterit ad finem paragraphi quintae iis

dictionibus, quae propter mutatam significationem vehementius pronuntiandae sunt, etiam haec addi: m ParticuIa καν, , αν suam retinet fgnificationem h. e. si actu sublato potentiam supponit. Καν ἐξεπραξεν, εἰ κατηριελησ εγω. Sophocles i. FI. s. Vehementiore spiritu hanc partuculam hac significatione proferri, De uarius monuit remis autem spiritu si, αν pro ise accipiatur. αν οσναγκασθῆ που συντυχεῖν, ἀπεπήδησεν ευΘέως, μη τις αιυτο I; λα- λουνται ἐμοί Demosthenes περὶ παραπρ. II, 14. Pagina a nius praeter Apollonium Characis a me repertam esse dixi praeceptionem de accentu nominis τις interrogatiui. Exciderat mihi e memoria locus, in schedis meis iam tum notatus, Choe- Iobosci, vel alius cuiusdam Veteris Grammatici, quem in Hortis Adonidis legeram. Is p. 3o recta

extrema et versia prima sic scribit: Καν- εστιν ολυγον, τι πρισαι λεξις ρευτονος πολλακις ἐν τῆ συνεα