Studia Theocritea [microform]

12쪽

x triginta carminibiis Theocriteis quae Theocrito abjudicanda sint, etiam odio ambigunt viri docti. Quae hac de re sentiant Ahrens, Fritgsche, einelio milier, ex iis cognoscere licet, quae in editionibus suis Theocri-teis ad unumquodque carmen disputaverunt. Inter Omnes Viro docto convenire videtur carmina XIX, XX XXVII Theocriti non esse Laurentius Morsbach in dissertatione. Do Dialecto heocritea Bonnae 1874 inscripta pro genuinis hab0Didylliari XVIII XXVIII-XXX, cetera Omnia incerta esse judicat Carolus Brinher in dissortatione. De Theocriti vita carminibusque subditiciis' Rostochii 1884 inscripta heocrito abjudicavit idd. ΙΙΙ. X, XIX XXI, XIII XXVII, cetera genuina esse contendit. POStqUum ea perlegi, quae de carminibus VIII o IX disputat Brinher 23-35), Morsbachio in eo assentiri

non possum, quod p. 1 haec duo carmina nullo Omnino jure pro spuriis liaberi contendit. Ahrensium secutus id tantum credo pro certo assirmari posse idylli IX: versus 1 - o 28 3 ex alieno fonte fluxisse. Ceteroquin

13쪽

XXIII, quae carmina einehe et Ottomempei . Quaestiones heocritose , iliae 1881 p. 28-32 Theocrito tribuerunt Haec idyllia incertis adnumero.

Dialectum carminum Theocriteorum vel leviter inspicientem vix effugere potest mixtam quandam speciem Praebere sermonem Singulorum carminum Jam diu inter viros doctos constare Videtur pro natura et ratione rerum, quae in singuli carminibus tractentur, omnino constitutam esse dialectum ita ut maxime usurpaverit poeta doricam dialectum in idd. mimicis et bucolicis, in epicishom.-epicam Maxime dico. Neque enim Theocritus in ullo carmine unam atque eandem constanter perSecutus os dialectum. In idd. mimicis set bucolicis non vulgarem mitioris doridis speciem usurpavit, qua usus S Sophron, cujus ad similitudinem in hoc scribendi genere se consormaverat epicum autem idylliorum genus nonnulla praebet, quae ab epicorum Sermone abhorreant. Propter dialectum, qua conscripta sunt δωμ.χωτεμα

vulgo appellantur idd. mimica II XIV XV o bucolica Ι, ΙΙΙ-XI. Huc etiam refero lyricum id XVIII, carmen Helenae nuptiale, et incerta idd. XX mimum o XXIII

carmen amatorium). Epicam ante ceteras dialectum usurpavit Τheocritus

in carminibus XIII XVI, XVII, XXII, XXIV XXVI.

Haec carmina, quae a poeta adolescente conscripta SSevidentur, partim sabulas vel res gestas heroum tractant XIII XXIV XXV), partim more hymnorum Veterum laudes vel deorum atquo homum XXII XXVI vel regum XVI, XVII continent. Ad Homeri sermonem Pro xime accedit id. XXV, in quo etiam minutis in rebus

Homerum imitatus est TheocrituS

14쪽

R Id. XII, carmen amatorium, ionica dialecto scriptum esse complures testes assirmant ch. Fritgsche Magn. Ed. 375 Ziegle ΙΙΙ d. 68, lirens, Bucolicorum Rel quiae. Om. Ι 89). Omne sero ditore recentiores in hoc id formas ionicas vel epicas ubique restituerunt etiam iis locis, ubi optimu quisque codex dorica tenet. xii oditionibus, quae mihi praesto fuerunt, una rategleri dico, multas doricas formas e codicibus recepit, ita ut mirum sane Speciem praebere mihi videatur dialectus hujus carminis, quale apud Zieglerum exstat. Haud scio an Fritgsch l. c. 75-378 ubique jure restitueri ionicam vel picam dialectum. In idd. XXVIII XXX, quae sunt carmina amatoria, aeolica dominatur dialectus.

Ex carminibus heocriteis id d. XV se XXI potis

simum elegi, de quorum dialecto accuratius disputarem, quippe quorum utrumque in Suo genere maXime SSet insigne. In mimico carmine V componendo poetam anto oculos habuisse Sophronis mimum, cuiu titulus esset Ux θαν.ευτ et ' ΙId litet, ex his argumenti graeci verbis videre licet: παρεπλαI δε eth Urit1ὰetm ἐκ τω παγα Σοὶ FI Oυι α λενων α ΙIθp.tI. Primas partes agunt Gorgo et raxinoa, muliere Syracusanae. Id. XXII est hyninus in Dioscuros. Ad exemplar hymnorum Homericorum, qui Vocantur, conformatum St.

Baumeister, qui Hymnos Homericos ipsis 1860 edidit, p. 369 seq. in adnotatione ad hymnum XXXIII, qui Εἰς Atooκoupou inscribitur, haec monet: neque minus dubitari potest, quin obversatum sit Theocrito in conscribendo carmine XXII, quod quum fotuni verssetur in laudibus Dioscurorum, in prooemio certe proxime accedit ad hoc

15쪽

quod tractamus et argumento et elocutione . semil

Zioglor in praefatione editionis II. a. 1867 emissae

sibi videtur assirmare posse apparatum se collegisse ita comparatum, ut in e Syracusani poetae amici tandem aliquando acquiescere possent . Ahren in praelatione editionis suae a. 1855 emissae nec pauca nec parva in Ziegleri librorum collatione animadvertit. Haec ver ad primam Ziegleri editionem a. 1844 emissam pertinent, quare concludere licet Zieglerum in II editione ea correxisse, quae in prima jure reprehendit Ahrens. Ipse a firmat Ziegle neque tempori neque lubori se pepercisse, ut Omnia integra praeberet. In secundo suo itinere Italico anni 1864 4865 sectim habuit primam suam editionem et partem Ahrensianae. ertium editionem Ziegle a. 1879 emisit neque vero ad eam novas codicum colliationes instituit. Qui in re praeter Fritzschi editiones perpetuo consului utque in sun meum converti quae inde

ab illo sempore 1867 viri docti in variis philologorum

annalibus, in programmatis, in dissertationibus vel quaestionibus sive de dialecto poetae sive de cvrminum compositione sive de singulis locis disputaverant' Ziegi praef. editionis ΙΙΙ). Libros quod attinet, legio in id. XV solos fere adhibuit . - Vaticanum 15 vv. 71-fin.), p. me diceum 30 h. - Ambrosianum 222 e. - Vaticanum 42 vv. 1-70). Sigia Gaissordi vel Dorvilli scis praef. editionis Αhrensianae omnino recepit Ziegler. In libris a Gaissordio omissis Ahrensiana usurpat sigia Ziegi. raef. ditionis II.

p. III, not. 2). Apud Ahrensium cod. m. numero , Od. e.

numero 5 inscripti sunt In librorum indie idyllii XV

16쪽

adscripto Ahrens hos enumerat libros h. a. - Ambros.

- . Gail. - 2 om. aris. 2831, olim 1513).M. - . Gail. - 10 Gaiff. e collatione Sanctamandana aris. 2832, olim 3378). . - Y Gail. - Dorv. - aris. 169). Ad recognoscendum textum idylli XXI Zioglorcontulit codd. m. 11 - Vat. 1311). 18. - Vat. 1379). p. vv. 1 - 18). edic. 43). c. Ambros. 5). Ahrens in hoc id adhibuit p. vv. 1 18). 9. 18. 23. vv. 92-185). D. vv. 69 - n.). M. - Veteres editiones, quae sunt Med. - Mediolanensis), Ald Aldina α et ), unt Iuntina), Call. Calliorgiana)et a Zisgler et abolirensio collatae sunt, quas Sigio Anti. comprehendit Ahrens. Sigio vulgo', codices cum Vulgata lectione consentire saepe iudicat Ziegler. Delectione vulgata a Stephano condita vid Ahr. Praef. LXXI seq. De significatu sigii vulg. et asterisci codicis sigio adscripti apud Ahrensium vide Ahr. l. c. LXXV seq. Dialoetum idylli XXI potissimum secundum cod. D. constituit Ahrens, quare ille codex fere semper intellegendus est, ubi Ziegle posuit Ahr. Ziegi. d. III. Addend. 190. In codicibus citandis Zieglerianos afferre Omnino satis habui.

17쪽

Libri meliores vel omnes peOl.-dor longum α proton.-nti primigenio α orto exhibent A. in dorminationibus iumeri singularis stirpium per α exeuntium:

in id. XV:

αλλα vulg. 11 Ahr. Ziegi. r. Morsb. Vulgata lectio prorsus respuenda eat. Maxime mihi arridet emendatio Madvigit,uetα Adversaria Ι. 296.3' Quamquam hanc lectionem firmant codd. Opit. p. h. et Winteri. ex edd. qui mihi praesto fuerunt unus ein eam excepit. Ηρηv, tantum e codice firmatum, vulgata est lectio. Miror quod Μorabach postquam p. 27 Ηρα Theocrito vindicavit p. 34 Ηρηvlegit.' Vulg. II: α in textu retinuit Nein. quamquam in adnoti. atae' commendat, quod coniecit meis. ιI η'. at sta Ahr. Ziegi., Fr. Hilier, Rumpet CD Hom. Od. XV 440 ut Is u in silentio esto. - ut ιI aut citi' legendum est.

18쪽

Duobus tantum locis optimus quisque codex η pro exhibet: v. 2, u ς v. 131 sed his quoque

locis et scribendum puto. Huc refero περονατριδα v. 21, εμπεριναll. v. 34, zερOvαlλατα η V. 79, quae Vocabula a SubSt. quod St TepOvη, derivando orta Sunt. Accedunt adverbia, quae pro vetere instrumentali casu tirpium per α Xeuntium habenda Sunt: ταυτα V. 18, T V. 33, quorum ad exemplum per analogiam fictum est adverbium, quod est παvet v. 6 bis). CD Gusta Meyer, Griecti . Grammatili, Ed ΙΙ. p. 365. Id. XXII hujusmodi exempla praebet haec: λιπαρα-Iαλανα V. 19, θεα v. 116, Iδας v. 140, 173, 199 208, πολλα bis v. 156, Σπαρτα v. 156 'Αρκαδi v. 157, εIIαυα v. 158, ακτα V. 158, γαδὶ v. 171 Τυνδαρίδας v. 202 Τουδαρ δα

3 αhetli . . . ld. Iunt Ziegi. r. bet ii Med. Call. αυτα Winfert Mein. it. beta Ahr. Si omnino adverbium legendum est, uet huc quam beta hic seribere malim. Sed haud scio an veru dativus αὐτα. hoc loco ferri possit. De origine et

mltero probatur, mihi valde placet.

19쪽

in id. XV:

' Sed vi nobis occurrit in uet θος v. 108, et qθza v. 135, quod vocabulum ad rad. et reducendum esse putant G. Curtius,

Grundguge de griech. Etymologie 5: Aufl. 63, 211, L. Meyer, Vergi. Grammati 2: Aust. I. 620 Sehrader, Curtii Studien , 313, Pape, Griech. exicon. l. ' Valde dubius atque intellectu difficilis hic locus neque Veroe corruptus - id quod contendit Morsbach p. 12 - videtur.

20쪽

gumenta Orsbachi, qui p. 2 seqq. de α his quoque

locis restituendo disputat. Denique huc refer in6vαIα v. 80 2 PtλαGας V. 100, 7iλαν. v. 130, μαριλατος V. 86. Satis constat nonnulla verba denominativa quae attice

per o, exeunt in doride in α desiisse, id quod jam Ahrens Diall. II. 14 sqq. docuit Nimia vero Severi-

Si librorum cili retinetur, aptissimum fortasse est Fritχschi inferpretandi rationem amplecti Ed altera ipsis 1870. I. p. 42-43): αἱλα aqua, malluvium punctum Ost θες, interrogandi signum post αδ εὐδει ponendum. Hud fili R ac de8cendere posse, id quod vult Orib. l. e. prorsus nego. ἡναγια issa-sigkeit g. na G. Meyer 8. Non nisi a cico lesb. ciuio ad. snu descendere potest cilici CD G. Meyer 118, 246 Brumann Curi. Stud. IV. 156 Curi. Grundg. 19 L. Meyer 23 a vati, vel υηθο, rad. ne derivandum est 'in das Gesponnene. Hom. G. Meyer 40. Quod iihne Gram. Ι 873 contendit usio, varietatem esRe verbi quod est εω etiam in nendi significatu, non satis videtur argumenti praebere cur αν. filum, tamen significare posse concedam. Quare einehio do hoc loco disputanti p. 301 Omnino 88entior, praeterquam quod vocem citi de aqua intellegi posse negat. De ser heri coniectura illa. recepta ab Hermanno et Hillero D r. Μein. milier. d. XXIV. 5 nunc plerique edd. ill 1 legunt, quamquam codd. ναμ. tuentur. Mein. l. e. . Nec obloquor ita corrigentibus su si1α), quamquam praestat fortasse 'tala. corrigere. - si . idem est quod ναθρου et da scabello diei potuisse non dubium videtur . Etiam Ahrens et Oppei Quaestiones de dial. heocritea ipsis 1874 p. 11 legunt αl1α. αp. retineri posse contendo.' Hanc egregiam Hermanni coniecturam omnes receperunt

edd. Libri varia habent.