Studia Theocritea [microform]

21쪽

fateolirens magnam horum verborum copian inter hyperdorica quas vocant fornia referendam esse existimat, quod in eum rectissime animadvertunt orsbach p. 13 et Sehrade l. c. 299 seq. Ita omnes formas verbi ptλαωhyperdorismi suo arbitrio Ahren accusat spreta omnium librorum auctoritate. Equidem non possum cum Ors-bachio non consentire, quod locis supra allatis muαIαν, aptλαIας, ἴξλαμί defendit tantum miror, quod hic, qui omnino α longum pro at Theocrito vindicare studet, etiam τρι ἐλατος V. 86 scribere usus non est, quod magis poetica, ut ait l. e. esset vox. Sin vero μαριλοιτο legimus, in exitu Versus pro pikεἶτα scribendum credo F ιληται contractione dorica a plλαετα ortum cis ex γα V. 2), quae lectio in optimo codice' invenitur. l.

rad. τα V. 207. Sed et in libris exhibent se ad oetα στηθε v. 46 3), στηθος v. 109 3), atri v. 98, se ad FH TOFητης V. 116 συνηλot in V. 128. c. in syllaba augmento instructa verborum, quae vocaliis incipiunt:

in id. XV:

ἀγιοτεDI V. 98, IIIIo v. 103. Quamquam 'IἁIεθ' v. 4 libris firmatur, etiam hic restituendum puto.

22쪽

incipientem ionice in i productam habet: in id. XV:

in id. XXI ri tenent: urn vula o v. 32, iv vεμος v. 44 brevi, in ari nutato); praebet αρχαγος v. 110, de quo vide Curt Grundκ. 170 seq. Cfrdor. στραταIO Meister Diali I. 4 et G. Meyer 52, 2. E. in his singulis, quorum multa ad stirpes quae tenent referri possunt: In id. XV: 'Aθαναια v. 80, quod vocabulum pro adiectivo, simul audito subst. θεα - habendum, ad subst. Ada vati dor. 'Aθαυα reducendum est serti Curi. Stud. I b. 212). De α in Vocibus, quae vulgo in ivati desinunt, a Doriensibus usurpato vide Ahr. Diall. II. 131. D Curi Grund2.251, 34), 16ρν ακες v. 45 De dor. α Ocum vulgo in ηξgen. ηκος desinentium Vide Ahr. l. α), αλεν.ατω V. 4 pro ηλεν.αzou, quod ab adiectivo ηλει derivandum puto. L. Meyer 703 Curtius i. e. 55 ηλεις ad radicem αλ reducunt, quae invenitur in αλη, λαIθα L etc. ἀλεγ.ατος ne in dorica quidem dialecto inveniri potuisse contendit 0ppe p. 21), σκανας v. 16 Morsb. p. 23: Gκανα - σκαδ-υ a stirpe mκαδ. CD L. Meyer 8 Brugmam

23쪽

tiam amplexus est Curi. Grund g. 253. A quibus dissentire videtur G. Meyer 5 Anm. 2: Wκ θαs legi vor

κλΦ v. 33, αποκληξον v. 43, αποκλα α v. 7 rad. κλαflat claris D G. Meyer 76, orsb. 19, lir. I. c. 140 sq. Curtius a Verbum II. 338, 403), αλεααt v. 48 primigenium breve α duplici consona in simplicem redacta productum est. G. Meyer 77 hoc verbum misit, cuius in prima editione 1880 emissa p. 65 mentionem fecit. D eister Diu rioch Diali I. 6.)

24쪽

. in id. XII:

26쪽

ατθυεες V. 169; in hoc vocabulo inesse stirpem nominalem iuga Vel 'VO docet G. Meyer 185. CD Curi. Grundg. 305 seq. L. Meyer 39. In Doride esse πα-vaei assirmat Ahr. l. c. 137. αδηφα ί0 αδην, Σαγεῖν v. 115. Priorem adverbii αδ iv syllabam jusdem esse radicis atque S in lati. Vocabulis, quae Sunt a-tis, sa-tur Curi. l. c. et L. Meyer 617, Brugm. l. c. 102 docent. De suffx -δη Frohwein Curi. Stud. I. 104 seq. disputavit. Dor. δα Sec. Ahr. l. c. 135 Schrade l. c. 291. In tertia pers dual praeteriti φερετη v. 13 - iv respondere ad anser tam docent Curi. Verb. I. 1 G. Meyer 16. Dorienses hic α usurpasse Ahr. l. c. 134,

29 auctor est CD G. Meyer 60. In omnibus fere exemplis ex id. XXI conquisitis

circiter quinquies et quinquagies ' a dor. α reSpondens legitur quinquies et septuagies), ubi optimus quisque code longum I procion.-ep. 7 praebet, liberi ab Alirensi collatus omnesque editores nostri Meinehi excepto η retinent et saepissime in cod. Super α Scriptum exstat. Bis εμπη V. 17, 1εII ii V. 104 pariter atque tuentur codices. Semel ευμηλος v. 157 Optimus cod. unus tamen i super exhibet. Ahrensius, quem ceti. edd. secuti sunt, Omnino ibi constat, neque tamen ubique. In his tantum vocibus: θεα v. 116, Ιδας V.t

27쪽

nes et libri et editores consentientesi praebent. Vocalis in θεα quin si retinenda, non est dubium, quum etiam apud omerum, cuius sermonem in hoc idyllio imitatur poeta, θεα legatur. De proprio nomine quod est ' Ιδας haud scio an contrarium statuendum sit. Apud Homo rum, quantum scio, nisi genitivus huius vocis non exstat: ' Ιδεω l. X. 558. Sed miror, quod Αhr. V. 20 μαν arbitrio retinuit, praesertim quum V. 152 μη correxerit. Etiam ηδης scribere debuit, si constanter secisset ch. Ληδ' Hom. Od. XI 2983. - quidem puto aut cum

Ahrensi epicas formas i continentes, ubique restituendas esse, etiam 'Iδης, Λ δης, μη legere velim, aut cum Μeinelii ubique retinendas optimorum librorum scripturas. Quamquam ne einet ius quidem in codicum scripturis servandis sibi constitit velut Ahrensium secutuso tetris V. 1 legit, quamquam in libris πη vel ortor exstat. Ad hanc quaestionem diiudicandam non nihil so lasse valet, quod codices ne in iisdem quidem Vocibus, formis, radicibus scribendis constantium servaverunt. Mirum Sane esset, si poeta scripsisset Τυυδαριδας v. 202 et uυδαριδα v. 13 - sed Tuυδαριδης V. 89, μαχα V. 90 - sed μαχη V. 107, μαχη V. 200, μαχης V. 145 192, Σω V. 8, ναας V. 17 ναος V. Sed ηος V. 31, ηας v. 219, αλλαλoto v. 82 αλλαλους v. 108, ὰλλα- λω v. 188 - sed ἀλληλοι It v vv. 142 192, αεῖτο v. 200 - sed θηευμενο v. 36, πλαIεtc v. 105 198, πλα- ταῖς v. 110, πλαξεν v. 124 - sed πληταῖς v. 98, δαλειeto v. 127 - sed δέλτ'αIθα. v. 189, αμα v. 199 Sed πημαtvolo V. 22 etc. Qua ex lectionum varietate sortasse colligere licet hac in se codicum auctoritati non nimium esse tribuendum. Quare, etsi nihil pro certo

28쪽

θυγατηρ v. 97, 110. - Schrade l. c. 281 - 288 de Ominibus sumx τε si formatis disputans Originem nominativi τηρ aut ex ταμ vocalis mutatione aut ex τεμ productione Suppletoria petendam esse contendit p. 282). Sed sex prisco aliquo τε et in uti dialecto at oriri debuit quaro, probabile non videtur apud ipsos Graecos quondam εἴ couluisse' p. 283). Contra Schererum, qui negavit illa nomina umquam in nom. sing. i habuiSSe, una Vocali et productione nominativum significatum esse contendit probare conatur chrader jam prisco temporo, oculi untsea producta, iteram et nominativi esse abjectam' si α), ita ut x tars primum exstiterit tars deinde tar. . In prima Graecorum lingua nomina in αρ dosiisso vori simillimum judicat p. 286). Ad terminationem τηγquod attin0t, non dubitat , quin propter brevem reliquorum caSuum Vocul0 ε tempore procedente nominativi quoque vocalis in i mutata sit illo graecae linguae studio concinnitatem quandam vocalium sessiciendi iniser jusdsm nominis casus' p. 287 e. q. s. - Sed illud reliquorum casuum breve ε unde ortum sit et quo Diodo cum illo nominativi primigenio, ut ait, et cohaerere possit hoc ne Verbo quidem ostendit Schrador. Contra Allen Curi. Stud. III. 226 9 s apud ipsos Graecos umquam fuisse prorsus negat. Etiam Bruginan n

29쪽

De dorica flexione loc etc. D Ahr. l. e. 236 seq. utine Griecti . Gram. I. 139 Curtium secutus docet stirpe nominum in ευ desinentium ab initio per u ε 3 exiise in epicis vero terminationibus ηος, ηι etc. amisso primigenio digamma productam esse Ocalem praemiSSum. Quam sententiam Olim amplexus est Brugmann Curi. Stud. IV. 16 seq. dem monet Griecti . Gram. 52 seq. ac-kerna gelium formas nominativi sing. in ευς et cypr. nominativi plur in η' -ες desinentes ita explicare conu- tum esse, ut illam ad glu-ς, hanc ad ειεf-ε reduceret. G. Meyer 46, 288, 3l seq. 332 seq. 355 seq. hujusmodi stirpes ab initi per η exiisse contendit. τηνος v. 8, 15. De vi et usu hujus pronominis tantum in Doride usurpati disputat Ahr. l. c. 267-270 oh de vocis origine Tqvoc, inqi ait, et simplicissimo demonstrativo ὁ, ὴ, ο eadem ratione derivatum est, qua dor.

tissimum, ut videtur, usitata' p. 270). Schrade l. c. 318 γ vocalem hujus vocabuli productione suppletoria X natam esse putat quid vero jectum sit, in medio re-

30쪽

linquit. G. Meyer 397 obscura videtur vocis Origo. Brugma11 Vergi Oram. I. 141, Anm. fieri potuisse

πλη radicem praebet απλMz V. 30. Vulgo putaverunt hujusmodi radice ne in graeca quidem lingua primigenia fuisse sed setathesi, quam vocant, et productione suppletoria a radicibus brevem vocalem inter explosivum et sonantem tenentibus πελ. χε etc. Ortus esSe. Quam sententiam copiosius exposuit

Slegismund Curi. Stud. V. 195-207. CD Brugm. Curi. Stud. IV. 113 not. Meister i. c. 68 Curi GrundZ. 52 Seq., 175 7εv-Iuri) 739 Nachir g s. 199 Ἀχεμ-χs, q). Hi quoque radicibus primigenium α vindicat Schrade l. c. 322-325. G. Meyer autem 40 nos doc0t metathesin illum, si omnino statuenda sit, in plerisque hujusmodi radicibus jam in lingua indoeuropaea factum esse, id quod de rad. πλη pro certo assimant et G. Meyer . . et Brugm. Vergi Oram. I. 62. Quum vero dissicultates non exiguas praebeat illa explicandi ratio, aliam proposuit Brugm. Morph0L Untersuch. Ι. 1 seqq.: si pro sumxo habet in-