장음표시 사용
11쪽
trum Egmondum in Francia degentem retulisset, isque querenti, se ad consilium illud exsequendum intis destitutum esse, respondisset, eorum non unum penes uiuoliun esse, et simul hortaretur, ut eos utendos accipiendi occasionem ac modum circumspiceret, pridie Idus Maias anni 1582. rescripsit, se visurum, et ad eum scripturum. Postea etiam mense Octobri eiusdem anni se epistolam ad Culacium misissε idem mondo nunciavit. Vide Syllog. Epistol. Burmann Tom. I. Epist. 52. et 53. Illa autem, quam so ad uiaeium scripsisse retulit, epistola data est m. Nonas Octobres, et exstat in ipsi Condita Misceli Epist. T. in qua inter alia narrat, se nescio quid in Urio Ver exorsum, quod perrecturus esse det xere, si auxilium sibi paullo firmius Gro ma duos resque via ae esse, sed gu i de compacto consentientes. is ipsi verbis permotus suisse videtur uiacius, ut, quos habebat, Livii codices Μstos ad Lipsium mitteret Forte autem inter illos stat ovellanus primim, de quo egi inlia p. 324. cuiusque initio adscriptum erat, eum e Gallia in Belgium a Iacobo Cui acio ad Iustum Lipsium dono missum esse. Certe ipsius Nonis Octobribus anni sequentis 1583 ad Petrum Egmondum scripsit, Parali magis duos menses esse, quum ad ipsum literas dederit, quilus significaret de Culacii Liviis receptis eos sane diu in itinere haesisse,
ree. Vide Syllog. Burm Tom. I. Epist. 54. Dinas etiam ea de recideras ad Culacium dedit, ut ipsi gratias ageret, easque fasciculo ad Egmondum misso inseruerat. Verum, Egmondo interim Romam profecto, Pistolas ad Culacium non pervenisse, eumque de Liviis missis nihil audivisse, postea ex Bongarsio intellexit. Hinc Kalendis Iuliis anni 1584. tertiis literisse excusavit, a Petiit, ne e animum ingratum, vel amim in officio exsequiendo segnem
suisse existimaret. Vide ibid. Epist. 11. Ex illo tempore ipsi re Livium promittere, eumdemque amici ab eo postulare non desierunt. Anno 1587. Iano Lemutio nunciabat, o Livium daturum, A quo nimi sibi bonα. Vide Centur. II. Misceli. p. 18. Bonus auour Drahenhorchius fuit. Ab Eberto enim octoginta et quod excurrit annis post ex bibliothecae Guelphectytanae pluteis protractae sunt ipsi ad Livii inrum vicesimum primum adnotationes, iis simillimae, quas libro primo a Lipsio rabiectas primum odios, deinde post alios Drakenhorchius repetenda curavit, et stetigis minime expertes. Quas num ex codicibus, quorum alios ipsius suo sibi aere comparasset, alios a uiacio muneris loco accepisset, petitas esse appareat , operae pretium fuerit docere, ex quibusnam potissimum codicibus sint derivatae. Ac primum quidem ipsius ipse non solum ad cap. 33, 6 utimum codicem Giaeianum, et ad cap. 60, T. Iubmum optimum uiacirenum commemoravit, sed etiam, id quod Ebertus recte arbitratus est, eundem ad cap. 62, 4. ertium mytimunx nuncupavit,
5 L sium magiis pro plus e ampliu posuisse miror c paene Indignor. Nam sic Latinos non loqui
eonstat. Cie. Epp. ad Div. XIlI, 29. ed non tua MObua an tribua minoibua et pro B ac Com. cap. 3. Amplitia uni sex menses. Vid. RuMimanni instit Gramm Lat. Puri. II p. 94. et ibique Stall-hatim te Cic. Pro Roso Amer. cap. 14. annos Mus magia uadraginta, ubi totaius Pro magia recte
12쪽
atque praeterea, nisi coniectura fallor, ad cap. 34, 5. et v. 4, 3. Iaris uetersius optimis adnumeravit. Neque Eberto concesserim, hunc codicem, quo ipsium a Cesacio donatum esse constat, diversum esse a LoVeliano Primo, e quo Drahenborchius cap. 33, 6 dissessionissius pro discessionis, cap. 60, T. Princ tibus Pro Princi is, et cap. 62, 4. hostiam pro hostium protulit. Praeterquam enim quod non probabile est, alium Culacii codicem a b psi optimum ess appellatum, atque Permultae codicum Iectiones in his adnotationibus ad cap. 34, . et cap. 4 3 aliosque Iocos commemoratae in LoV. 1 reperiuntur, Draenbo chius primo et tertio loco, quum Lov. . dissensionibus offerat, et hostis ab hosti vix possit diseerni, duplici errore lapsus esse Pyndenius autem secundo, quum vocabulum praesidiis eius oculis obversaretur, Perperam prin. iis, quod postea in cod. ut aliisque inventum est, pro principibus posuisse videtur. Deinde huic codici Cesaeiano sis Lovellano, Draeter recentissimum illum, qui post ipsi mortem, id quod Ebertus supra docuit, Haga Comitum divenditus et postea ab avercampo in auctione bibliothecae arrianas redemptus moercaniplani nomen accepit, alios quoque accessisse, ex eo intelligitur, quod non soliunalibi, priusquam codicis uiaciani copia fieret, sive codicis sive codiciun lectiones a Lipsio proseruntur ), sed etiam ad cap. 27 8. liber reus manu scripsae Limii, et ad cap. 33, 6 duo libri monti scripsi L L si a uiaciano diversi, atque ad eap. 41 8. duo GH α-nti scripti cum altero, id est tertio, ad cap. 62, 4 duo libri manu scripti cum tertio optimo, id est uiaciano, et ad cap. 63, 15 libri tres manu scripti, quos et ipsos Lipsianos esse erediderim, in his ipsi adnotationibus commemorantur. Quid, quod numerus quoque Odicum Lipstanorum iniri posse videtur. Ex eo enim, quod primum cap. 27 8. in urio Lipsi codice a Lov. l. et Hau diverso praeter quod Sigonio placuit, Pro Propter Iegitur, deinde cap. 33, 6 pro vulgato dissonis, quod in Hau reperitur, duobus ipsi codicibus
discentionis, uiaciano autem sive ov. 1. discessionis tribuitur, tum cap. 41 8. duo odiaces, quos LOV. 1. et ΗΦ. esse suspicor, vulgatum patremque offerimi, alteri autem sive potius tertio Parentemque adsigilatur, deinde cap. 62, 4. pro h tam in duobus eodicibus, quorum alterum HaV. esse arbitror, hostiam reperitur, tertio optimo autem, id est Cesaeiano sive OV. ., hosti/ι tribuitur, denique cap. 63, 5 tres codices voculam iam, quae in Lov. l. et Ηav. ceterisque omittitur, non habere dicuntur, recte, opinor, colligas, ipsium
nimia sibi in Livio bona esse praedicantem quattuor certe codices, uiacianum dico sive Lovellanum, quo in primo Livii libro recensendo uti non poterat, Havercampianum et duos alios ab utroque diversos, primo et vicesimo Livii libro emendando adhibuisse. Atque hos
ipsos codices sive universos, sive singulos per notas es lib. manus . et lib. manus . sive lib. manuscripti, et manusc. et vel lib. sive lib. et atque Vocabulis et sive eteres, quod in adnotationibus ad eap. 33, 3 ubi re omnes legitur, cap. 44, T. caP. 49, T. et cap. 6 Pineta enim quam quod Liprius Epp. Cent. I. Μiaeeu. p. I. ad Culacium acripiat, duo tresque apud is eoae odieeo, ed quaa da eo aeto renam ieri ea, praeterea in quinque Epistolicamm Quaeatio-n- libris et alibi saepistima lectiones ex odicibus manu seriptis notatas Protulit. Vide, quae inhaad eap. 38 6 et . cap. 45, i. cap. 46, 10. cap. 51,5 cap. 52 10. cap. 54,3 et cap. 62, 11 adnotavimus.
13쪽
52, 2 reperitur, et Isi, quod saepissime usurpatur, a ipsi gignificari, aliquoties tamen e vicum lectiones sine his notis prosem, uti perquam probabile est, ita nemo facili expediet, quinam potissimum codices significentur praesertim quum ipsius editionum quoque antia quarum lectionibus atque editorum coniecturis vocabulum alia praemisisse videatur. Nihiloaecius tamen in Iucro ponendum, quod non solum Iectiones in codicibus Lov. l. et I av.
non Tepertae, veluti cap. 6, 2 quibus cum desset, cap. 8, 4. rudii orta sive potius muta- ortam, cap. 7, 4. edocent, cap. 28, 3. vi et prementeicie, cap. 37, 2 muniendum, ibid.4. timensis Prope fame absumpsis, cap. 41 8. αrentemque, cap. 44, 3. quam Ostia, quae verba vulgo mittuntur, cap. 54, 1. αγιὰ quoque tegendo, cap. 58 8 iuga aliaeque, sed etiam laetiones a Drahenborchio non commemoratae, veluti cap. 9 4. Porro aiVe potius o. OH id est populo Romano, cap. 10, 11. Odi argue etiam obtestor, cap. 19, 9 inverecundis, cap. 20, .m satiam, cap. 23, 6. mos et mititiam, cap. 27 8. rαrier, cap. 28, 11 trepidae nemo urentam, cap. 33, . et turbα sive Potius e turba, et deiecemne, cap. 36 6. α-δem, ibid. . connitendo, cap. 37, 5 et iam, cap. 49, 3. 3 essen aliaeque ex ipsi codicibus proseruntur. His accedunt Plures aliae lectiones sive ex iisdem codicibus enotatae, sive a Lissio eoniectura repertae, veluti cap. 8, 2. okortum sive Potiua coortum, cap. 34, s. montanos, ibid. . reliquum erat, cap. 36 8 secabant, cap. 44 4. ccendat, stimules et dolor iniuriae, cap. 52, 11 sequente, cap. 56, 1 α media cie, cap. 57 6. V γαnri, cap. 6o 5 Hannoni eis Iberum Provinci erat, cap. 61 6 toto Cis Iberum agro, dis, cap. 63, 3. senatorius aliaeque, et ipsi ipsius emendationes, Veluti cap. 5 s. praeducto, ibid. 16. regressus, cap. 10, 6. hinc, cap. 7, 9 eo dein, cap. 18, 4. Praeceps, ibid. . non iam, cap. 32, 2. ad mare M 'mes, cap. 34, , concursanus Vel Cursantes, cap. 35, 4. eiatis, cap. 40, . umbrae, misso homίnum, cap. 46 IO. Servium, cap. 52 6 consules, cap. 58 8 levatis aliaeque a Drahe orchio non commemoratae. Praeterea Phil. Rubenium, Petri Paulli, pictoris celeberrimi, fratrem et Alberti patruum, cuius coniecturas in duobus lectorum libris Miserpiae a. 1608 editis propositas Drae orchius ad cap. 10, 1 et 2. cap. 40, 7 et . cap. 43 18. cap. 45, 3. et cap. 62, . protulit, locupletissima ipsit, doctoris et hospitis sui τ), a 1606. rebus humanis erepti scrinia compilasse, et plagii foedissimi
criminis, Temn exagendum esse, nunc demum, interiecto uoxum amplius saeculoriri inter
vallo, ex his ipsis ipsi adnotationibus apparisit.
Quoniam, quales sint ipsi ad primum et vicesimum Livii Ithm adnotationes a Pyndenio perspicue admodum, sed parum accurate ' exscriptae, satis est dictum Testat, ut, quam xationem in hac lectionum ex ipsi codicibus enotatarum et coniecturarum ab eius-I CL I. Ipsi viatolam suss. Meliae to et Phil. Rubenis Inser in m. Phil. Rubenit Carmena obarerion et eueharrialteum a Datum Lipatum, oriorem et hospitem auum, quae Mohiis Electorum libris p. 96 sqq. adiecta sunt. 8 D variis erroribus, quorum inmanis isto convictus, Vel maxime auspectus est yndenius, vide, quae ad cap. 7, 2. cap. 9 4. cap. 17, 3. cap. 20, 7 eap. 28, 3. cap. 30, 8. cap. 32, 2. et T. cap. 33, et T. cap. 34, . et T. eap. 35 2. cap. 36, 7 caΡ. 37 2. cap. 38 6. ap. 39, 2. cap. 41 8. cap. 43.
14쪽
dem ingenio prosectarum varietate, quae ipsi Exorem posthac nuneupanda uiae Ex meis aecedit, apte digerenda et diligenter Xaminanda sim secutus, breviter exponam. Primum igitur ad exempli Guelpherbytani fidem, ab qua Eberim aliquoties descivisse intellexi' , aditionis Lugdunensis a. 1588. Paratae et cum ed. Frob. a. 1535. ubique sere consentientis temonibus subieci Lipsi adnotationes, quae ed Paris a. 1543. exemplari post ipsi mortem divendito plenius haud dubie accuratiusque adscriptae erant. Deinde odicum Lov. l. almam aliorumque ab illis discrepantium nomina singulis Iectionibus apposui, simu que, sicubi ipsius, priusquam ipsi codice uiaciano sive ov. 1 ut lieeret, eas ommemorasset, eius Verba adieci, et, quid mihi videretur, pro re nata modo brevius, modo susi dixi iis autem Ioctionibus et coniecturis, quae a Draenborchi non commemorantur, sterisci signum praefigendum curari. Denique, ne quid in hac operis Liviani parta paullo diligentius pertractanda temere praetermitterem, non solum iustos interpretum commentarios
ubique consului, sed etiam ex opusculis amamnio, V sio Μatthiaeo 'hossio, te ossio, Womo et Fabro conscriptis φ), quum eiusmodi libelli, in bibliopolarum tabemis saepe
laustra quaesiti, ad paucorum Plerumque manu veniant, ea excerpsi, qua ad rem Propositam pertinere viderentur. Quibus quidem omnibus si quid ad bonarum iterarum studia, ab nostrae aetatis hominibus ad mercedem omnia et lucrum referentibua immerito contemni coepta, et Excitanda et adimanda contulero, operae pretim fecisse existimabo. 11. eap. 44, . eap. 5o, io cap. si s et . cap. 55, 2. v. 58 8. cap. 59 7. cap. 60, 3 et . ap. 61 6 et 8. cap. 62 8 et cap. 63, 3. adnotavimus.
9 Ebertus anim, licet exemplo mecum communicato hae missismineis Meerpat Demns se ore uti eum oenopho F. A. Ebere m. Iunio 832. tamen ipsi adnotationes ad eaP. 27 6. cap. 42, 2. cap. 43,9. et cap. 61 6. Praetermisit at o ad cap. 30, 8. cap. 32, 2. cap. 34, 5. cap. 36, . et . cap. 38, I et s. cap. 41 8. cap. 43 18. cap. 57, 7. cap. 59, . eap. 60, 3. cap. 61 6. - . cap. 62, . et ap. 63 9. Parum aeeurate dea psit. 10 Horum bellorum titulos, no Paginarum numeri ubique essent addendi, ble adseribere laevit. I G H. Martini Coniecturarum Livianarum Perieulum Ι-III. Ratiabonae 1766- 68. Nobis eo auratarii harum eoniecturarum particula uti licuit. - inde veri veraehrictene Stellen im Livius, onΙ. Η. Vosa, in Wiedaburgii Huma nistisehem Magaxin Vol. III. Pari. IV. p. 289-295. 3 H. CAMMarrhiae, inlae Anmer umeri xum XXI. Buche desivius, om 1 bia iam M. Capitel. Worma, 793. Hune libellum mihi comparare non potuisse, aegerrime sero. - 4 Sam 'ho i Diatriba eritia in Liυium, Aeri. Iiterae. Societati Rheno, Traieci. Tom. III. p. 194 sqq. et Tom. IV. P. 3ω sqq. deI.--. - Nie Godo . Eiesho i Animadversiarie in T. Livii loca quaedam dist iliora. Pare. - ΠΙ. triaria e Giessae 1803. 18m et 1813. Primam parii Iam nancisci non Potuimus. - C. Wolo obae atione et Emendationes Atanae. - . . L. Flenopoli 1826 27. Utrumque stellum aucto doctissimus benevola maeum communicavit. - m. Mil. Fabri uaeation, Lisianarum daeaa. λrimbergae. 1834. mune quoque libellum auctoris inditiasimi euevolentiae acceptum refero.
15쪽
otaVenitur in bibliotheea Guelpherbytana exemplum huius editionis T. GDii hiatoriarum decia tertiae Ger primus. 4 . et Q. Plantiniana, apud Franc. vialerimum, 1588 8 ad cuius marginem notata sunt a manu sec. 16 ea, quae deincep Sequuntur. Exarata esse videntur manu Alberii Pynssenti qui a. 158 hoc libro usus est. Quem codicem significet, nunquam Iarius edocuit. Accommodavi autem numeros capitum et para- graphorum ad editionem Drahent, orch.
Cap. IV, 6 discriminata semelius disterminata. ' Sic Hav. cum solo Ber. Cur hoc illi, quod codices plerique omnes flerunt, sit praeserendum, non perspicio. Utrumque Odem redit. - . conserto selib. et confecto. Idem post Sigonium, qui et ipse hanc Iectionem e vet. Iub protulit, Hearnius et Draheriborchius in aliis codicibus invenerunt: Vossius vulgato substituendum censuit. Non adsentior. Recte enim Bauertis: Illud servandum. Confecto proelio omnes una decedunt nec ibi gloatae ignominiaeque discrimen a conserto semel proelio ad ultimum durare id gloriosum. Cap. , . iungendoque J ,iungendisque. Hoc quoque, quod illi non praetulerim, vetus Sigoni liber aliique codices offerunt. - 9. Producto ,, praeducto Tibul. et Caesar. Oibuli. IV, 1, 83. Qua deceat tutam castris praeducere fossam, ubi in peioribus libris rotacere legitur Caes. . . I, 27 fossas transi orsas iis Praeducit, tibi lina male ordiacit edebatur. Utrumque locum ipsius de Milit Hom. V 5. hanc in rem attulit. Praeterea vid. Oudendorp. ad Caes. B. G. VII, 46. et Huperi ad Sil. tal. X, 1 O. Invitis tamen codicibus ad unum omnibus, licet Tacitus quoque Annal. XIV, 32. Scripserit neque fossam aut alium raeduxerunt, ipsi coniectura e me quidem admodum probabilis non admittenda Videtur praesertim quum verbum Praeducere apud Livium nuSquam reperiatur. - 13. Et ex parte J Et omittendum est. Hanc voculam in sola d. Mog omissam Dra-Lenborchius omnium codicum auctoritate tuetur. Contrario librariorum errore Liv. XXXIII, 14 36 et 39. vocabulum ex a praecedenti et interceptum est. Uide etiam, quae insea ad cap. 15, 2 adnotavi. - 14. Ne inermi viιite a potius legendum. Inao et ab inermi equite, quod Draheriborchius, praeeunte Crevierio in orationis contextum admisit. Quod Lipsi placuit, postea in Lov. 3. et Ber repertum est Praeterea in Drahenborchii adnotationail Ebertus in hoc nomino describeodo erravit. am in chartula Guelpherbytano editionis Lugdunensia exemplo a bibliopego praefixa haec leguntur ., y IRTUS OBILITAT Tota lieet eterea exomen fin-diq; eaerae trim: obilitas Οι eae atq; υ ite virtua. Iuvenal. VIII. 19 sq. TEA . Auersu 'Λ- dotas, . . nnhupellus anno 1589. Vocabulum autem, quo Pyli leni Batavi patria signiscatur, ita ostlnductum, ut prior eius particula prorsus erit nequeat. Certius est, homini ignoto non 'nssenii, ut Eberio literas d et a confundenti videbatur sed undenii nomen fuisse.
16쪽
pro Creviar tres seribe Cretaer unus. - 16 ingres-J D. I. Lypsius emendat regress . Lipsius, quum unus Hav. eum editionibus Sigonio antiquioribus illud offerat, hoe haud dubio ex cod. Cuiae sive ov. 1 reponendum SSe censuit. Cap. VI, 2 quos cum adisset J quibus cum de sit, lib. manus. et ΗΦ. νε--δus quum disset. Lipsius igitur, nisi sorte in Lov. 1. adesse reperiatur, veram huius loci scripturam in veteri Sigoni libro aliisque inventam ex alio codice protulit. - . . A uri legendum Q. Fabius. Sic Lov. l. et I av. aliique Drahe orchius tamen recte ce fuit, librarios nomini minus noto αebius, pro quo in ed. Lugd. perperam Bebitis egitur, sibi notissimum Fabius supposuisse. Ibid absisteretur alii abstineretur. Hoc postea
IIearni unus, Drahe orchio quattuor codices obtulerunt Praestat vulgatum.
Cap. VII, a Zacyntho AStephanus asunto. Quod quid sibi velit, me ignorare sat
or Stephanus enim ByEantinus pariter atque alii scriptores Graeci hane insulam reeto
Ζάκυνθον appellavit. Forsitan haec ipsi adnotatio, a Pyndenio haud dubie eorrupta, e
tinet ad praecedens Saguntum, quod ab eodem Stephano Mκανθα Ζακυνθος et Σάγουντος vocatur. Vid. kerti Geograph. Graec et Rom. Tom. ΙΙ. Pari L p. 414. - 3 seu maritia mis silata duo verba delenda sunt. Quo iure id fiat, eripulare non possum Saguntinos enim, quorum urbs haud procul a mari sita esset, maritimis quoque fructibus crevisse, nemo infitias ibit. - . laboris selib. manusc. timoris. Sic Hav. cum aliis permultis Vulgatiun tamen Drahenborchius recto defendit. Cap. VIII, 2. Obortum secohortum. Id est coortam, quod in Flor. Gud et cant Iegiatur. Lis XXXIII, 21. ingens in Hispani ulteriore coorium es bellum, ubi in edd. Ald.
et rob. 1. . cohorsum est reperitur Lov. 1. etiaV. vulgatum servant. Utrumque recte dicitur. - . muti Od arte ,,lib. manusc. multifaria. Scribe multifaria sive multifariam, quod Drahenborchius lectioni multimoda arte, quam Lov. . et Hav. cum aliis offerunt, ex Flor. Gud Cant et uno Crev recte substituit. Etiam Liv. XXXIII, 18. in cod. Bamb. atque edd. Og et Ald. multifari legitur, omissa lineola pro itera m poni solita. 5 ναυαtae psoque selib. manusc. quassαι-que. Sic Hav. cum aliis compluribus, quos ra-kenborchius secutus est auctore ronovio, qui similiter inse cap. 56. additus quoque in additusque, quod e erus recepit, mutandum esse, Verissime coniecit. - 12 mitteretur Iolib. manusc. egit dimitterenιr. Hoc seni nequit. Lov. l. et Hav. cum ceteris odicibus
vulgatum recte tuentur. Paullo anto letaerus, quod mireris, cum aliis Livii editoribus retinuit insolitum illud liniebαntque, quod Ernestius, qui mihi quoque olim imposuit, pro VH-gari inebα neque invito Drahenborchio invexerat. alia lurcis ex veterum libris sunt experulenda, ne tirones in errorem inducantur.
Cap. IX, 3. Frenatαrum isadia emeria arum. moc Drahe orchius illi recte praetulit. - 4. pro Romanis selib. manuscripti habent porro. Hanc codicum nescio quorum scripturam, in qua literis consignanda Pyndenius errasse videtur, ex o. o. id est 'ulo Romano, quod Ant. Perigonius sive gratifcari Romanis, in quod ossius quoque incidit, sive grauia Mari pomu Romano scribendum esse suspicatus certissima coniectura praecepit, subortam
17쪽
ms apparet. Eo magis, quum 'hina eo nentum messicari pro Romanis, nemo facile
in probaturus, non recepisse Poenitet praesertim quum mahenborchius erroris originem
diuitata explicuerit. cap. X, 1 non sedetendum illud verbum. Hanc ipsi emendationem Phil. Ruberius Eleel. I, 18. p. 22. mala haud sibi vindicavit Gruterus autem, quum antea auditique
non sunt ederetur, negationem non solum in codicibus Palatinis, sed etiam in Hav. et Lov. 4. aliisque omissam et iam prius in ed. Ascens aliisque inductam rursus recte sustulit. --2. cum assensu senon ossensum. Hoc quoque ipsi ibidem sublegit Rubenius, quem Gr novius, Crevierius Draenborcilius aliique secuti sunt Walchius contra Emendari Liv. p. 78. Revoca, inquit, cum Ossio antiquum non Gensu; quod, cum cetera probabiliter emendaret Rubenius, non debebat sollicitari. Exquisitior est illa constructionis varietas et seriptori impense adamata. hanc sententiam a Bupertio quoque verbo pronuntiatam,
lieet Lis III, 2. XXVI, 14. XLII, 3. et alibi cum sensu legatur, Baumgarten-Crustus
et Be erus, suppresso michi nomine, iuxta mecum discesserunt. Aliter quidem, sed minus eliciter, hunc locum emendare studuit Nyhossius, qui regis silentio Propter auctorit
tem su-, quam taensu udientium egit, a Livio prosectum esse suspicatus est; recte improbante ichhomo, qui et ipse Vel non cum iasensu, vel non Lensu legendum esse existimarit, et, ut adsensu sine praepositione Cum poni demonstraret, adscripsit locum Cic. de N. D. II, 2. Qui Potuisse adsensu omnium dicere Ennius etc. Idem tamen perperam coli. Lis XXXII, 22 per adsensum designari putavit murmur quoddam edi solitum ab audientibus, quo favorem sive adsensim suum significarent. Hoc enim modo, verborum constructione non perspecta, istius loci sententia pervertitur. Similiter Tacit Annal. IV, 1 interpretes haerent in verbis sublatisque inanibus vera ofensia augere, pro quo quum minui Prae--dat, Menanus recte augeri, quod in ed. Ald legitur, reponendum censuit. Quis autem, quaeso, non videt, ver neutrius esse generis et inanibus opponi In Liv. XLV, 35. Infactα invidi media sunt: d summa ferme tendit, nemo facile offendet. - 6. hi tamen L hinc. Haec ipsi coniectura, quum unde id quod Bupertius quoque non perspexit, idem quod inde, unde significet, admitti non potest. - bid. repetuntur J repetunt. Sic Ov. l. et Η- idemque in ed. Vascos primum comparuit Plerique codices repetunt siVe metuntur offerunt, sollemni librariorum aberratione, in codd. Vindob et Bamb. aliisque requentissima. In aliis subiungitur de re repetuntur, in aliis de re queruntur in aliis exstat de resu runtur publica Publica fraus absit. Quae quidem ectionis varietas effecit, ut Iac Gron rius res ex foedere repetunt iure queruntur 'hossius autem res ex foedere metunt, de i eruntur, licet ublica fraus absit, scribendum censeret. Neutrum tamen admittendum esse apparet. Quis enim tam hebes est, qui rideat, Verba de re esse partem extremam Vocabuli foedere, cuius prima syllaba in Versu praecedenti esset posita, atque alios ibrarios illa eum sequenti repetuntur iterasse, alios, doctiores scilicet, queruntur substituisse, alios vocabulum publica, quod semel scribendum esset, his scripsisse p- . t erbis i ,lib. et nobis. Sic Hav. cum Rec Librarios eocasse manifestum est. - 11 odi ac defessor , .lib. manu-
18쪽
scripti ocu atque eitam obtestor. Ex quibusnam odicibus ipsius hae enotaverit, ad liquidum perduci non potest. Certius est, nihil quicquam esse novandum. Cap. XI, 10 ballistisque Psivet libri allistrisφιe. Hie quoque librarios peccasse patet. Da vera huius vocabuli scriptura id Schneideri Gramm . at Pari L Vol. II. p. 409. Cap. XII, 4. inconsciis ,,lib. manus insciis. Siemav Iam Sigonis hoe illi, quod Aenborchio, qui Lov. 1 inconstis offerre perhibet, ex duarum lectionum, insciis et eo sciis, coniunctione natum esse Videtur, recte substitvit. Ibid. iactorri alii auedre. rate
Lov. d. cum aliis permultis Librarii per errorem lapsi sunt. Cop. ΙΙΙ, . Destrorum se omittendum est. In Ber. 1estrorum, in Lov. . e liber rum vestror iι omittitur Ceteri codice vulgatum recte sereant. Cap. XV, 2 ex Pretio J legendum ei. Omo et ex Pretio, quod ronorius, quum vocula et a sequenti ex intercepta esset, optime restituit. Quod ipsi placuit, eontrario librarii errore in solo Ber reperitur. Vide, quae supra ad cap. 5, 13. adnotavi. Cap. XVI, 5. δι cc selib. m anus. Hici. Sic Lov. 1. et Hau cum longe plurimis iisque optimis, quos Belikerus auctore Crevieri ita secutiis est, ut hac lectione recepta, Verba: primum Hamilcare, deinde Hasdrubale, tunc Hannibale, in iisdem codicibus omissa, tacito
induceret. Praestat utique hunc locum e Crevieri et Bekkeri sententia secando persanare, quam ex ossi coniectura hunc in modum conformare Poenum hostem, veteranum trium et 1iginti annorum, militiae durissimae inter Hispanas gentes, semper victorem, Primum milcare, deinde Asdrubale, nunc Annibale, duce acerrimo, adsuerum, recentem ab excidio Pulentissimae urbis, uerum ransire. Neque accesserim olssio de huius loci scriptura ita disserenti: Post vocabulum Hannibale incisum pono, et duci pro duce ego. Quamquam
enim Livius adsuescere uno cum ablativo, nunc cum dativo coniungit, et Drahenborchius
veri similius habet, duci, quam duce a manu librarii esse prosectum, periodus tamen meliau procedit, si Hannibale non a vocabulo adsuetum, sed Nictorem pendere putaveris, nec cum Gronovi victorem in incere mutare necesse habes. ulto minus autem impetrare
ab animo possum, ut adstipule Doeringio, qui, quum ablativos, quos a participio taurium reo Draherib orchius, ipso Doeringio suffragante, ad Liv. XXXI, 35, 3 docuit, absolutos esse ratus haec lim adnotasset activetum, omissa re, cui adsuetus suerit miles, durissimum videtur. An fuit armis adsuetum censore docto ac sexero in Ephemerid. iterar. Ιε-nens. a. 181 l. o. 19. p. 149. iure meritoque notatus est nunc quoque, quum in reeentissima editione coniecturam quidem vi hoc nomine dignam aboleverit, sed adnotationem
ipsam repetierit, nota censoria non eximendus.
Cap. XVII, 3. sociorum selib. et socium. maec ipsi adnotatio reserenda videtur ad praecedentia, ubi Gronovius, ut ipse ad Liv. XXII, 22, 5 testatur, pro sociorum, quod antea edebatur, ex suis codicibus dedit socium, quod in Lov. l. et Ηav. aliisque compluribus reperitur. 'Ibid. quinqueremes ,,alii longαe. Sic infra aDe longcie centum μα- .nta, celoces duodecim. Odices anaen ad unum omnes Vulgatum tuentur. - . ea Oeae.
Hoc ipsum, quod ronorio quoque et Crevieri placuit, ipsius etiam de Milit Rom. II, 5.
19쪽
quid gravius dicam, progressus est, ut pro e vel eae, quis credat singulae scribendum esse opinaretur. Contra Baumgartem Crustus ipsi et Gronorii coniecturam refutaturus verissime: At, inquit ho sequi deberet habebant, non erant, quod zonoVium non fugit. Res salva est, nec quicquam mutandum. Similiter enim Liv. XXXIII, 1 e duo miti mι- tirum eran ubi Drahenborchius perperam ia pro e reponendum esse coniecit, in parenthesi adduntnr, et ap. 4 demacedonum phalange Decem et sex milia militum haec fuere, robur omne trium eius regni, quod pro Vulgato et regni in cod. Bamb. reperiri velet crit.
Spec. I. p. 13. monui Vid. Iac Perigon ad Liv. XXVI, 28, 4. et loci ibi citatis adde Liv. XXIII, 3b. XXVIII, 14. XXIX, t. XXX, 33. atque praeterea l. Ruddima lini Instit.
Gramm Lat. Pist. II. p. l. Paullo post iam allemandus, quem secutus sum, ex re ieri et Draenborchi emendatione scripsit treceni pro recenti, quod etiam in ed. AscenS. X-emplo, in bibliotheca schola Asranae adservato, ab antiqua manu in illud est mutatum. 9. eodem anno Loeo An. - anno delendum. Similiter ipsius Liv. , 5. eodem, cui eo domum ex Drahenborini alioremque sententio substituimus, in eo dein mutandum esSe censuit. Olmus et Gronovi eodem in non iam, quod et herus recepit, coniectura ope mutanti et Heusingero vocabulum ers ad Romanorum copia r se ieriti ad τρ satus de huius Ioel scriptura, Vereor ut recte, Xposuit liunc in modum: Equidem post vocabula rorincia et bellum incisis interpungendum et eodem in eadem Utandum esse iaspicor, atque eadem -rs in Punicum bellum interpretor quae eadem, quae et ipsa quemadmodum Italia et Hispania ad Punicum bellum animum a Merserat, quae et Psa so mox belli sedem futuram suspicabatur. , Haec iis addas, qua in Adnotati ad Sallustii list. Lib. III. Fragmenta . o. q. de hoc loco dixi, atque cum locis iv. XXXVII, 9 et XLII, T. ibidem tractatis conseras velim XXIII, 34. eodem ad Iunonis Laciniae, ubi at is oculi in fatione erat,
Cap. XVIII, 4 princeps J praeceps D. I. Lypsius emendat. ipsius igitur, quum
Lov. l. et HaV. Princeρ offerant, germanam huius loci scripturam a Gro novi ex editione principe et codicibus optimis restitutam atque a Crevierio pariter ac Drahent, orcilio receptam sive in alio codice reperisse, sive palmaria coniectiara adsecutus esse videtur. - Ibid. Vana vestra. Sic Lov. l. et IIaV. aliique complures. Hoc quoqne ron ovius ex editionibus Ascensiana antiquioribus revocavit. - . nostro Haddendum quid. ' Flor et Cant. quid nostr aut suo fecerit arbitrio. Neque tamen, quum Verba nostro, an suo fecerit arbitrio, respondeant et praecedentibus priuαι Publicone consilio Saguntum oppugnatum sit, et sequentibus licueritne per foedus feri, admitti potest additamentum ab huius loci sententia prorsus alienum. Quod si secus esset, Vel ut pro an ponendum, e quid nostro, quιd auo fecerit 1 bitrio, scribendum foret, ut infra quid Publico consilio, quid sua sponte imperatores faciant. - 8. quoniamJ legendum non iam. ipsius igitur, quum librarios noctin om sive quo mutasse non probabile sit, Verba itaq; non iam in itaq; quoniam abiisse existimavit. Cur tamen a vulgato, quod sequentia aperte requirunt, sit discedendum, non perspicio.
20쪽
cap. XIX, 9. ---din Alib. manufe ----δόα. - Hoe voeabulam, quod ab intem prete Prosectum esse apparet, apud classicos scriptores non reperitur. Ceteri ossiem vula tum recte tuentur. Similiter Tibull. IV, 3, T. Quis furor est, qu- πωνοῦ id est mensis Moimanta Ne dissimilia sunt illa Catonis apud Lis XXXIV, 2. Mi hi mos viri in ulneum procurrendi, et obsidendi visa, et viros lienos meliαndi ' et quae iv. XXIV, SI Iegantur. Cap. XX, T. mssiliam ovet manus habent aliam. Seribe masiaioran Graecia enim Μασσαλία vocatur. Vid. quem herius Geograph. Graec et Rom. Tom. H. Pari U. p. 22. cum aliis citaVit, Eschuch ad Pomp. et II, 5, 3. Vol. III. Part. I. p. TI.sq. ubi et Latini, inquit, constanter scribunt Massilis, etsi Sohorius libros quosdam Maadia habere in Antonini Itin. p. 299. adfirmat, ut udendo . in Lucano III, 308. dices Liviani ab aliis inspecti in liuius nominis scriptura nihil variant. Cap. XXV, 1 haud invis P,,delendum λαυδ mronorius quoquo et Creviarius delendum censuerunt Bekkerus deIevit, me quidem non reseagante Doeringi mutatione atque id eo minus, faciIe caremus. - . ut respicientem Habest a libris manusc. Saltem a Lov. l. et 3. Verba nusquα Cir mspicientem, quae praecedunt, ut haec a librariis omitterentur,
effecisse apparet. - Ibid. nequivisse Priatii nequisse. Sictav. cum duobus aliis. Vid in kenhorch. ad Lis V, 10 10. Cap. XXIlI, 4. quos et ipse αυαri militi senserαι ,,lib. manusc. imos et militiam. Uulgatum Fabri, quum et ψse, de quo uetinerus quoque obserVari Liv. p. 52. exposuit Liv. XXIX, 23. XXXI, 24. et L 12. ad rem mente et cogitatione supplendam, verbia non expressam reseratur, ita defendit, ut hanc Livii sententiam suisse arbitretur: Μoleste tulerant Carpetani longinquam illam et dissicilem militiam. Id ut alii senserint, Hannibal
certe ante ipsam Prosectionem eorum non senserat neque enim quidquam providit, quo e rum aut conciliaret animos fidemque retineret, aut, si id minus posset Scere, repentinae tamen et turbulentae prosectioni occurreret. Bestabant alii, laborum non minus impatientes;
at eos quidem quum etiam Hannibal sive et ipse gravari militia sensisset, allido usus ille
eonsilio, ut ne Carpetanorum quidem Prosectionem inopinatam sibi accidisse simularet, domitin dimisit. Rectius tamen, opinor, olssius: Utrum, inquit, militiam cum ronovi lege dum, an codicum lectio militi servanda sit, dubium potest esse; sed cummureto et Gr novi quos et imos, ut series contexta docet, licet omne codices quos et ipse praeserant, lectendum esse, omni dubitatione caret. enim, quos et ipsos militia gravari senserat Hannibal, opponuntur tribus peditum Carpetanorum milibus, quae paullo ante iter avertisse dicuntur. Nun Gronorii emendatio, quam cum Baumgartem Crusio et eisero ita seenti sumus, ut militi retineremus, odicis nescimus cuius auctoritate confirmatur. Da duplici verbi gravari structi a vid. mphens ad Iustin. XX, 2 inmisceli observati Crit. Nov. Tom. X. P. 18T.
Cap. XXVI, 6. Volearum J alii Volgarum. in eum aliis Vulgarum, quod ad illud
propius aecedit Literae Getis hic quoque, ut alibi, sunt permutatae. Vid nostras Ata tali ad Rabirii Fragmenta p. 96. et quae ipsius infra ad cap. 52 10 adnotavit. Ibid.