장음표시 사용
11쪽
Permagnum numerim carmini Lucretiani Versuum partim scribarum errore partim primi editori neglegentia salso loco traditum esse, non eat quod moneam. Illiu generi mendorum certe minima par cum ante Lachmannum et Bemaysium tum horum eximia opera sublata Si huiu autem genoris menda illi permulta corrigenda reliquerunt. Nam ars critica in Lucretii carmine acienda propterea in summa difficultato est, quod tam varia eius menda et vitia sunt; neque enim solum textu qui dicitur scribarum neglegentia et interpolatorum vel interpolatoris industria admodum corruptus St, Sed etiam carmen a Lucretio ipso impersectum neque satis ordinatum relictum est. Itaque saepimime fit, ut etiam Si quem locum anum non SSe cognitum Sit, dubitari tamen possit, cuinam generi id mundum tribuendum et quanam medendi ratione utendum sit. Sed cum variaeXStare menda, quae a prima editione se ab imperfecta carminis condicione repetenda sint, cum alii tum Susemihius otBriegem sati certi argumenti et sati multis exempli comprobaverint: Si nexu Sententiarum anu non SSe neque Λ-tis lacili mundatione sanari posse videtur, maxime de Verai-bus transponendi aut extra carmini continuitatem scriptis, secundo demum loco de interpolationibus cogitari non solum licet sod nece8Sarium St. Atquo iam permulti locis homines docti transponendo Lucroti carmen in meliorem condicionem redegerunt. Sic ut earum quae post editionem Bemaysianam actae vel propolita sint transpositionum nonnulla tantum asseram, quae quam maxime certae videantur, Berctius o. U. 1170 )-1173
12쪽
post v. 1167i o V, 170 ut 171 post 176 collocandos esse recte expoSuit. Non minus probo, quod Hoerschelmamus 'o Bichemuellerus v. H, 456-46340st 477 collocarunt idom Ηοerchelmannus ) v. II, 165-183 ante v. 141 locum suum habero recto vidit. Sturonburgus' et Bochemuellerus'. Ι,205 207 0st 14, idem Bochemessoru praeterea'. III,
Lolgi quoque assentiendum est, quod v. IV, 95-903 cum v. 888 coniungendos esse dicit q). Praetera non dubito qnin
cando esse recte iudicaverit Briogorus Denique Susemihius
recte OSuit. Sed cum nonnulli hominos docti in transponendi verSibu minus caute egerint, innumerabilis paene numeruS StVeTSuum, quorum tranSpositio proposita sit. Quo si mea tractarem, non Olum huiuscemodi commentationis fines longe excederem, Sed etiam de multis verba lacienda 88ent, quae accuratiu tractare operae pretium omnino non St. Itaque praeter quam transpositionei ipse proponam nonnullos
tonnales philol. ol. 67, pag. 319, cs Pollium Philol. 26, 327. ' annal philol. 7, 324 idem iudicarunt Goebelius obsa pag. 44 et unro, iam antea Lambinus.' obss. pag. 28; assensus est Brigerus, ursians Jahrosberichte 1876 II, 167. M obss. pag. I assentiente Brieger l. c. pag. 184, qui ibi quoque uncis opus esse monuit.' Acta soc philol. Lips. II, 89 assentiente Brigero . o. pag. 167' assensus est Brigerus i. c. 168.
Ut Philol. VII pag. 726 cf. Susemihium Philol. 33, 443 adn. Philol. 25, 6 cf. Hoerschelm Obss. Pag. l. V v. Philol. 25, 69 seqq. i hilol. 25, 4 seqq. Philol. 27, 5.
13쪽
tantum loco tractaro liceat, quibus homines docti non recte
videantur transpoSui B. His praemoniti iam ad singulo loco accedamus carminis ipsius ordinem Secuti.
D libri I. prooemio homine docti diverat ima sententi protulerunt. Ab una parte extrema stat Bochemuellerus; qui non solum v. 102-135, quippe qui in prooemio ad Μ-mium misso locum non habeant et Scripti sint, quo tempore Lucrotius cum Memmio familiaritatem n0ndum inierit, a continuitate carminis seiungendos SSe putat, Sed etiam eius, quod ad ommium missum Sit, prooemii unam partem vv. 50-61 transponendam sae cenSet Media parte tenent
omnibus prooemii partibu componendi P0etam ante oculos habuisse Memmium, nonnullas autem On Sati apte carminis continuitati inseri posse aut tranSponenda eSSe censent. Ab
altera denique parto extrema stat silenius Monaisborichtodor ortinor Acad. 1877, pag. 479 Seqq.), qui omne prooemii
parte suo ordine nobi tradita omneSque X uno eodemque poetae consilio fluxisse vincere Studuit. Eam certe Bochomuelleri opinionem, qua v. 102-135 ex carminis continuitate tollendos esse putat, accuratiu a me refutari pu non St, cum maximam partem e salsa ius do totius carmini condicione sententia nata Sit cf. Briegor.
Bursim Jahrosboritato 1876 II, 162). Omnes autem difficultates posita sunt cum in Memmii appellatione dosideratatum in v. 50-61 ot 13 145 collocandis. Quibus do rebus Vsilunium multa illum quidem recte ad Brieger et Stueron-
burgi sontontia refutanda attulisse puto Sed nescio an interpretatione sua interdim ea quae illis Offensioni suorunt ros excu8averit magis quam Omnino offensionis a m non es80 probaverit.
14쪽
Ut primm ad 6 136-145 me convertam, si Briegerus v. 135 statim ad V. 146 progrediendum Sse unumquΘmque somel admonitum videre putat, Si tuere urgu eo parenthosis quasi loco inter'. 13 et 146 interpositos res dicit,
Vahlonius autem eos aptissime ubi traditi sunt collocato osso censet: vereor, ne re ad id redire videatur, de quo disputandum non Sae iam Vetere dixerunt. V lenius octo illo quidem exp0Suit OS V., quibus Lucrotius do difficultatibus doctrinae suae sermone latino illustrandae conqueritur, quam aptissimo in fine prooemii collocari. Sed post hos o poetam apte ad ea quae antecedunt reverti vorsibus 14 148 vix cuiquam persuadebit atque ipsi concedendum est, 1464 ticulam igitur ali modo usurpatam esse atque ceteris locis, quibus eidem re o. inveniuntur. Nonne Otiu exspectaveri Lucretium, OStquam affirmavit se quemvisci horum libenter sufferre, ut Memmii menti clara lumina praepanderet, Atatim ad doctrinam ipsam accessurum et mmio
clara lumina praepandendi initium acturum osse Itaque vorsum 145 excipere debet v. 149. Verbum autem cuius v. 149 ad totam versuum 143 14 sententiam reserendum videtur; quod si quis minus apto fieri putet, nihil obstat, quominus id ad carmen V. 143 reserat. Nunc si quaerimus, quid faciendum sit vorsibus 146 148:
cum eis coniungendi sunt, quibuscum arctisSime eo cohaerere Briegerus et Stueretiburgu monuerunt. Etiam ante V. 136 aptissimo c0llocantur naturae enim Specie et ratio, ex quibus Lucretii doctrina composita est, e Graiorum Ob Scuri reperti constant. Necessario quidem 6 146
148 intor v. 135 et v. 136 non esse libenter concedo itaque si quis eos a Lucretio hoc loco non scriptos, sed ab
interpolator o libro u 59 61 vo m. 91-93 vo VI. 39-41 itoratos et in o. 144 0 14 margini adscriptos
esse dicet, non habebo, quo Hu sententiam refutem, nisi quod versimile non videtur esse Lucretium non Atatim in carminis initi hoc totius doctrinae principium inmemoraturum
Τranseo in o. 50-61, quos Bochemuellem post v 145 collocat Briegem et tuerenburgus extra carmini continui-
15쪽
tatem scripto eas censent. Ac primum quidem silenius, quam arcte cum ei quae aetecedunt cohaereant, recte demonstravit. re sunt condiciones, qua expleri poeta neceS- Sarium esse putat, ut carmen Suum eam quam ipse vult utilitatom et fructum omis ferre oasit primum ut carmen
Veneri auxilio pulchrum o lopidum fiat o 1 28); deinde ut neque ipse in componendo neque amicu in legendo carmino rebus externi impediantur 29 43); doniquo ut emmius attentum animum ad doctrinam suam adhibore volit 50 53). Nihil igitur usquo ad versum 1 desideratur niai Memmii appellatio, quam in versu inrestituendam esse V lenius recto indicavit. Ac Bomaysii conjectura, qui pro codicum lectione: quod superest ut vacua auri Ascribit: quod superest vacua auri animumque AER-gacem Eatis cortis argumentis refutata Lachmannum Secutus eat, qui conjecerat: quod superest vacuam auri animumque age Memmi. gitari etiam potest scribendum esse: quod supere Hi, Memmi, Vacua Sauris animumque; Verbum enim age numquam apud Lucretium invenitur nisi
in formula nunc age s. L 265, 21 H. 62, 333, 30 m. 417 IV. 108, 175, 267 671, 20 VL 495 535 738 o somoli verbo agedum III, 60 et quod in codd. ante vacua a legitur ut indicare videtur non solum post vacuas sed etiam ante hoc vocabulum corruptelam quaerendam 8SQ. Nunc si ad alteram huiusce disputationis partem OH convertimus, quomodo . 50-61 cum ei quae equuntur cohereant Briegem in eo quidem n0 recte videtur Gn-
disse, quod trium partium, quibu poeta Memmium adhortatur 50-61, 80-101 102-135), prima haec verbis ducitur quod superest et intercedentibua v. 62-79 a resimis duabus seiuncta St. Me enim, ut ita dicam, adhortation diversissima sunt. Illa, qua poeta postulat, ut Memmi attento animo ad doctrinam Suam audiendam accedat, iam
16쪽
locum habet, antequam, quaenam et quali AESAet haec doctrina, significavit i. o. ante v. 61-79 viae contra, quibus opiniones praeiudicata et superatitiones, quae vulgo doctrinae sua infesta sint, amovere studet, intelligi Omnino non οΗ- Sunt, nisi iam paucis, qualis isset doctrina, indicatum ist. Re vera autem offendendum est in V. 5 61, qui cum universi carmini summam, nihil aliud in V. 4 et 55 init quas-rendum videtur brovitor indicant tum libri I. inomatis propOSitionem tum accurata rutomorum terminologia loniunctam continent. Ialia autem ante accuratiorem argumenti paene totius propositionem, qua in v. 127-135 inest,n0n apta esse neque omnino locum habere nisi antes ipsam libri I. argumentationem apparet Ac si qui Lucretium nihil aliud vorsibus 54 6 ossicere voluisse dicat, nisi ut doctrinam suam atomisticam esse significet: ad id officiondum certe tam accurata primordiorum terminologia sua non erat. Et si Volonius pag. 493 nocessariam illam quidem non esse dicit, sed non inutilem, ut statim in initio carminis appareat, quali Sit ea doctrina, qua Omnia ec rerum Seminibus in deorum auxilio fiant: cur Lucretius, si iam hoc loco efferre voluit, secundum Suam doctrinam omnia sine deorum opera fieri cur id non expressis verbis protulit 3 et
quid ad hanc sontentiam illustrandam conserunt v 58-618 Doniquo quod silenius pag. 49 ad illustrandam rem rationem. qua Lucretiu8 408 V. 54-61 novam itiam partem pro omii addat, III, 31-93 et IV, 43-95 comparat, monendum est prorsus contrariam ibi inveniri rationum, ut id ipsum deusso, quod hic offensioni est ni enim Lucretius, postquam III, 1 30 et VI, 1 42h de Epicuri meritis ejusque doctrina in universum disseruit, res singulas illi libris tractandas proponit hic contra, p08tquam ea iam prop08uit, quae ad librum I. voles o II potissimum pertinent, tum demum Epicuri laudes ies rat it Me elui doctrina 4n univorsum verba tacit. Itaque ea, de qua silentii in fine commentationis suas dixit suntontia, accipienda mihi videtur Lucretium postea addidisso v. 62- 148, lim statim p0stis. 61 ad ipsam doctri
17쪽
ReStat, ut quaeramu8, num nova pars 62-148 aliquomodo cum priore coniungi possit. Quod bene fieri posse puto. Vidimus omnem offensionem positam esse in o. 5 61. ia Omissi omnia bene procedunt. Nam postquam a Memmio Lucretius petivit, ut animum ad veram rationem adhiberet, quaenam Vera Sset rati et a quonam prosecta, dicendum
Quae cum ita sint, prooemium absolutum illud quidomesso sed partes eius diversi temporibu Scriptas, et Lucretium, si ipso carmen edidisset, V. 5 61 deleturum fuisse
I, 311-328. V. 326, quom Briegerus Phil. 23, 464 aut extra carminis continuitatem scriptum aut aliquo modo transponendum esse dicit, tuere urgu l. c. pag. 391 rurSu contra Bri0geri suspicionem defendere studet, Neumannus denique Dointerpoli. Lucretianis, alis 1875, pag. 47 ab interpolatoro
additum osse censet, nullam MnSionem praebet, Si Olo o.
322 327 respicimus. Nam si Lambino auctore cf. Stueronb. l. c. eum cum duobu8 qui Sequuntur'. coniungimus, duae sunt versuum 322-327 partes prior 322-324 res paulatim crescentes, altera 325-327 res quae paulatim minuuntur tractat Posterior pars rursu Subdividitur in dua partes, quarum prior de rebu organici errat eumannus Briegorum l. c. o. 322-325 de animantibus tantum agi dixisse putans, dixit potius de organici agi, idque pror8u recte; nam qui8re morganica oneVO macieque Senescere dicet certo Lucretius v. 19 vocabulo minui usus est altera de rebus anorganicis est. Hoc unum alicui offensioni esse possit, quod versuum 325-32 prior sententia generalis, altera singularis ost. Hanc inconcinnitatem apud pro8arium quidem scriptorem VituperaremuS, Oetae ero, quippe qui re concreta a, stracti praeferat, magno vitio non VertemuS. Deinde quod Noumannus Lucretium . 322-327 ea comprehendere dicit, quae antea Singuli exempli demonstraverit, verum non est. Nam ubi Sunt ea exempla quibus corpora a rebu paulatim crescentibu accepta cera non pome
18쪽
dictum sit Praeterea monendum est partices in OStremo in initio nunciationi positam apud Lucretium Serper OVR argumenta ducere et enumerativam vim habere, numquam
collectivam s. I, 208, 250, 384, 891 V, 371, 34 IV, 96;
V, 584 aothori ignos, do quibu hoc . agitur, Solem et lunam non complectuntur) V, 1054, 1076 VI, 17, 31.
Unum autem Briegor ut eum no sacile concedo: D sensioni sae, quod alia multa exempla ad eandem rem Spectantia ali loco 311-321 inveniuntur, a quibu hoc unum prorm Seiunctum est. Quaerendum igitur est, quomodo hoc Vitium ortum esse po8Sit, et qua medendi ratione utendum
Lucretius v. 305-310 do umoris corporibus dicit, qua investibus in fluviorum litor suspensi haereant, e vestibus in solo dispansis aufugiant. Hi igitur u agitur et do aditu et doabitu corporum, qui brevi tempore fiunt et Statim cognoscuntur, etiamsi corpora ipsa quae adveniunt et abeunt cerni monpossunt. Versibus autem 11-321 de abitu tantum corporum agitur ut de tali abitu qui paulatim fit et post longum demum tempori spatium cogn0sci potest. Itaque argumenta versuum 305 310 et v. 311 321 satis divorsa sunt. Eadem Vero TeS, quae V. 11-321, etiam . 325-327 tractatur. Itaque quin illi cum his coniungondi et post V. 32 collο- candi sint, non dubito. Sed cum illi falso loco positi sint, eo postea a Lucretio addito osso admodum exirimile St. Id porro nullo alio consilio factum videtur, quam ut Pro Versus 326 uno exemplo complura substituerentur. Itaque . 32 uncis includendu erit. Totius de caecis corporibu capiti argumentorum
Quomodo v. 384 - 397 explicandi sint, tuerenburgua pag. 391 docui. Sod salso loco positi sunt. Nam si revera Lucretius quemadmodum v. 370-383 sic etiam hi resut tionem adversariorum contineri voluisset, ad alteram huius
19쪽
refutatim partem ducendam particula OAtrem u non esset. raeterea refutationem suam contra eo tantum X-Ρre8Si verbi convertit, qui originem motu aliter atque ipse explicare volint versibus 8 397, quibus, quid post motum fiat, exponitur, non ab initio contra eo He convertit qui Se dissentiant, sed quasi praeterion eorum Sententiam reicit magis quam refutat. Itaque o. 38 397 cum o 370-383 arctius coniungendos non esse in per se stare eodem modo Rique argumenta versuum 335 345, 34 357, 358-369 apparet. Nunc autem versuum 370-383 sententia neque ita comparata est, ut cum versuum 34 369 summa, nequo ita, ut cum Versuum 358-369 Argoient arctius cohaereat quam cum e suum 384-397 argumento. taque versus 370-383 seriem argumentorum particulis denique 358 et postro mo 384 dofinitam intorrumpor non debent; nam ubi de compluribus eiusdem ordinis argumenti agitur Lucretius aut una tantum harum particularum uti solet aut doniquo ad paenultimum postrem ad ultimum argumentum ducendum
bn locis unum praeterea addendum videri dicam ad VI, 400-403 orsus igitur 38 397 post v 369 cinandi sunt. Vv. autem 370-383 aut, cum eandem rem tractent atque o. 335-345, V. 45 excipere debent, aut, cum refutationem contineant, in fine totius argumentationi i. e. post 397 locum suum habunt. Huo Lucretium hoc po8terius Oluisse propter'. 398 seqq. putaverim, qui Optime hanc refutationem excipiunt; quodammodo poeta v. 393 ad primum argumentum redierat itaque a sententiae aduresariae refutandae occasionem antea praetermiserat, ea nunc denuo eo offerebat.
De eius argumentationis, qua Lucretius primordia solido atque aetem corpore mustare demonstrat, Singuli argumenti ordinandis cum graviora non habeam, quibus Stueretiburgi Sententiam l. c. pag. 3984eo. aut infringam aut confirmem; statim ad eos huius argumentationi o transire liceat, de
20쪽
quibus cortiora mihi videar afferro posse, vorsus dico 518, 19, 531, quos tuerenburgus pag. 425 seqq. ab interpolator profecto esse demonStrare Studuit. Ac primum quidem do versu 31:
id quod iam supra tibi paulo ostendimu Hante
duabus imprimi de causi suspicionom movet primum quod Lucretius, i re iam antea demonstrata citat, numquam W-gumenta ipa addit. Deinde nullum omnino ante v. 20 X- stare locum demonstrat, ubi primordia propter soliditatem aeterea SSe demonStretur Eum, qui scripserit v. 31 deversibus tantum 18 et 1 cogitar potuisse, qui et ipsi ab
interpolatore profecti sint et primordia propior soliditatem aeterna esse non demonstrent sed amment tantum. Hi cau- Si denique accedere, quod Lucretius oliqui locis, ubi idem aut simili v. inveniatur, scripserit supera, hoc loco codd. oxhibeant Supra.
Ρriore duae cauaae certe admodum graVe Sunt, neque
tamen propter ea necessario v. 31 interpolatori tribuondus est; sed cum permulti locis v. Lucretiani salso loco positi sint, cogitari etiam potest v 532-b39 callio anto v. 52M loco hic irrepsime, et hunc ipsum locum eme eum, quem Lucretius v. 531 in lectori animum revocare voluerit Eum, ubi o. 532-53 desiderentur, locum post v 519 esse statim apparebit. Transeamus igitur ad O. 518 6 519: materio igitur solido qua corpore constate S Se Reterna potest, cum cetora di 8 soluantur, quo Stueronburgu his de causi spurios eme putat primum salsam 8Se horum 6 conclusionem; nam ex praemiScis, quae
contineantur 6 513-515 0 516 0 517, nihil aliud concludi posse quam primordia solida ac sine inani esse hanc autem concluSionem Oat . 1 deesse OASe, cum poeta 6 511 0 512 huius argumenti summam iam dederit. Deinde
Lucretium Scribere non potuisse aeterna S Se pote St, Sed scribendum fuisso ut v 539 Ait aeterna neces Se St. Denique materim ceteri l. e. eis, quae e materie concilientur, opponi non OSSO.