장음표시 사용
21쪽
M iuro Sinoronburgus in verbis cetera dissoluantur offendit. Eadem verba Bochemuellero quoque offenΗioni suorunt; sed quod scribit cetera dissoluatur, Vitium mutat, non tollit. Omnis nim materio ex Lucretii sententia solida est, etiam ea quae concilium iniit corpora tantum, quae materiae concilio orta sunt, vel materiae concilium inane in ocohibet. Bochomusessori igitur coniectura roicienda illa quidem est, sed alia non admodum dissicili mutatione huic mendo
enim vocabulum apud Lucretium Synonymum est Verbi concilium ex multis, quibus id probatur, loci pauco assere satis erit: I. 775 in cootu in in concilio v. 772. H. 920 coelo concilioque. I, 1017 nam dispulsa suo de coetu mater aicopia ferretur magnum per inane Soluta. Ι 1047 principiis rerum spatium tempusque fugail agiri, ut possint a coetu libera ferri. Inter materiem ipsam ob coetum materiai distinguitur ΙΙ,1002 seq.: nec si interimit mora res, ut materiai corpora conficiat, sed coetum dissupat ollis.
Doinde quod Lucretius dicit: materie ORS aeterea O-test , in his verbi eum hanc inesse ententiam voluisse putaverim Sententiae meae, qua materiem aeteream esse dico,
iam nihil obstat. Dissolutis igitur, quae in singulis verbis offensioni esse possint, ad nexum Sententiarum accedam . Ad eam, quae 6 518 ot 1 proponitur, conclusionem ossiciendam duo volpotius tria praemissa neccessaria Sunt: a materies ipsa sine inani At, b matoriae concilium inane cohibui, 2 quod sine inani est, doleri non pote St. Orum praemissorum priora 1 et 1b iam in v. 511-51 insunt, quibus primordia solida Aso demonstrari Sinere urgu recte exposuit. Tertium praemissum σ), si antea iam expositum esset, quod sine inani est deleri non posse, prorsu deesse
posset; quod cum factum non it, eo vi carere Omum . Unde ero arcessendum sit, iam scimus o. iam 532-537,
22쪽
quos, si v 531 genuinus est, salso loco positos esse vidimuΗ, id praestant, quod hoc loco poStulatur. Transponendi igitur sunt et post v 519 collocandi. Cum his coniungendi sunto. 538 et 539, quippe qui huius argumenti clausulam contineant.
Falsa vorsuum 532-53 collocatio orsitan inde orta sit, quod Lucretius duobus argumontis 503-510 sit 511-519, 532-539 antea scriptis postea tortium addidit, 520-531 quod primus editor salso loco inseruit. I, 657 662. In his versibus, ut in oditionibus leguntur: sed quia multa ibi cernunt contraria amus
ot fugitant in rebus inane reliquere purum, ardua dum metuunt, amittunt Vera Viai, ne rursum cernunt exemplo rebus inani omnia denseri . . . pervorsa haec sententia, etSi paullum recondita, tamen inest: sequia in robus inane relinquere purum fugitant, non emunt exemplo robus inani omnia denseri. Praeterea verbum, quodv. 660 legitur: rursus omnino non habet, cui oppositum sit.
Hi mendis medendum est versu 658 post 59 ponendo, ut
haec sententia exsistat: ardua metuentes eram viam mittunt et inane in rebu concedere non audent; neque ero Vident propter id ipsum, quod omnia Stipata esse putant, quod consoqui volunt, fieri non posse, i. e. ut ignis denseatur et rarefiat. inum igitur vitium fugiente rursus in aliud idque maius vitium incidunt.
Do variis quas homine docti de hi o protulerunt sen-tontiis s. ollium hil. 26, 18 et Oerschelmannum bas. pag. 17. oerschelinannus ipse eos ante v. 569 collocandos esSe putabat, quam sententiam refutavit Briegem ann phil. 111, 616 addenda denique est sententia eumanni pag.
23쪽
cemodi: quapropter simili quae uni perfecta figura. Ut ortum judicium sono possimus, ex re erit inges Sententia earumque nexum inde a v. 22 usque ad . 568
Ac primum quidem quod ad ipsos o. 529-531 attinet,
verba ex infinito non, ut uuro et Hoerschelmam Q. c. volunt, de tempore, Sed potius de spatio intollegenda videntur esse. romittit Lucretius se ostenturum SSe Summam rerum conServari primordii ex infinito spatio suppetitantibus protelo plagarum undique continuato Sumit igitur summam quandam rerum finitam esse; et hanc summam teneri non posse demonstrare vult, nisi primordia extra hanc Summam sint numero infinita, qua suborta, quominu illa pereat, impediant. Nunc iam ad uv. 32-568 transeamus. Lucretium . 541-568 demonstrare vello ad unam rem creandam cui Vis primordiorum, e quibus ea re constet, generis infinitam multitudinem necessariam esse patet ex clausula . 567
esse igitur genere in quovis primordia rerum infinita palam est, unde omnia Suppeditantur. Neque ero prorSu perspicuum est, quomodo ex . 541-566 haec conclusio deducta sit. Minus accurata huiu argumentationi conditio in duabus robus posita esse poteΗt. Si Lucretius o. 541-566 demonstraro tantum voluit ad unam rem creand- materiae copiam infinitam nec Sariam Me, hi 6. eorum quae ad conclusionem versuum 567-568 necessaria Sunt praemiSSorum unum tantum continent, alterum deest otcogitatione addendum est: genera primordium ex quibu una
res constant finita sunt. Sed cogitari etiam potest Lucr tium vorsibus 541 566 statim demonstrare voluisse in ingulis unius rei materiae genoribus infinita 88 primordia. Quod si voluit, in his, haec sententia inesse debet: si unius si primordiorum generum unum finitum est, huius n i ea quae ad rem creandam neceMaria Sunt primordia conciliari non possunt, ideoque re omnino creari non potest.2
24쪽
Haec si Lucretii sententia sit, minus accurate eum versu
infinita amo nisi erit vi materiai ea qua cogitavit protulisse iudicandum est; dicendum enim potius orat: nisi ingulorum generum materiaΘ, ex qua r constat, infinita Sunt primordia. Vorsu autom 560 561: si tibi si finita semel primordia qua sedam constitues et v. 547 in codd. sic traditus: quippe etenim sumant oculi finita per omne ei quam dixi, mententia minus obstant Illic vim verba quaedam primordia ita accipi OΗsunt, ut uniux generis primordia significent; v. autem 547, cum corruptu tradit sit, sic fortasse scribi possit: quippe etenim Suma quaedam finita per omne. Sed in quacunque re huius argumentationis vitium vel
minus accurata condicio posita eat, certo versuum 541-568Summam Sic comprehendere OSSumu8 etiamsi concedam generis cuiusdam unam rem solam tot terrarum Orbe exstare,
tamen cuiusvis generi primordia infinita esse debent. Quod hos versu praecedere debeat, facile est dictu Lucretius antea exposuisa debet, linius cuiusvis generi rerum cum Brinag-- ΘΗSet minornΗ, cui uaris generis primordia infinita esse. Haec autem sententia non tota nos in o. 32-540, sin para tantum, qua cuiuSvi generum rerum permulta es exempla probetur. Itaque in V. 32 nonnulla xcitarunt; atque hoc eo magis sumendum St, quod . 32 sqq. afferuntur, quae ad rSa e parte opponi possint, nemo autem ad ea quae ex adverso dici possint refutanda transire potes priusquam id contendit, contra quod aliquid obici possit. Versuum donique 522-528 argumentum alia perspicnum 8t: si distantia formarum finita os et unius cuiusque generi primordia etiam finita unt, summa maioria infinita est, itaqne cnm distantia formarum finita sit, in unoquoque ginore infinita osso primordia necesse est. Hoc autem argumentum v. 528 vel unroni coniectura accepta v. 531 finitum M. inquo etiamHi ea qua propter v 532 Sqq. nec Haria videtur sententia, qua Lucretiua permagnum esse m
25쪽
quovis rerum genere numerum doenonstret, etiamsi hac carere OSSemus, tamen ante V. 32 lacuna statuenda esset.
Neque enim duo argumenta eiusdem ordinia particula nam inter se coniungi possunt. Haec lacuna in hunc foro modum
Ρraetera cur tanta potest vis esse animantum quovis in genere et numerus paene innumerali syri eis, quae adhuc di Sputata Sunt, mani&8tum erit . 529-531 cum ei quae sequuntur neque sic ut traditi Aunt neque VerS Neumanniano assumpto coniungi po8Se. Cur Μuuroni quoque coniectura minus accipienda videretur, Bri
gorus hil. 24 449 exposuit. Sed aliter atque Briegem e plicare velim, quomodo hi v. in hunc locum pervenerint. Nam quod eo fortasse a Lucreti ades 953 sqq. margini
adscripto fuisse et casu aliquo huc irrepSi88 putat, satis id verisimile non est. Nam versuum, qui tam longe a Suo loco aberraverint, quin etiam in alienum librum pervenerint, nullum aliud apud Lucretium exemplum e tat praeterea cum eam quae ante V. 32 statuenda est lacunam a Lucretio e pletam fuisse judicandum sit, non intellegitur, qua re quia permotu eSSe Omit, ut hos v. in hunc locum deferret. Sed cum in libro I ut statim exponam lacuna eXStet, quae ex parte hi 6. expleri posse videatur cum praeterea facito fieri potuerit, ut interpolato quidam ho 6. margini adscriberet e consilio, ut, quom locum Lucretius verbis id quod non esse probavi ante oculos habui et, significaret cum donique valde verisimile sit ea qua ante V. 532 desiderantur excissime versibus purii irropentibus perauarum mihi esto. 29 531 hoc loco ab interpolatore prosecto QSSe. Is autem locu libri I, quo eo a Lucretio scripto resoputo, inter . 1013 et v. 1014 est, ubi lacunam exstare iam diu cognitum est. Hoerschinnannus Ob88. est. 1877 pag. 20sqq. domo travit Lucrotium v. 1012 ad quaestionem biportitam tranfisse, cuiu priore parte, si infinita SSet materies, inane finitum Ase non posm, altera parte, Si spatium infinitum osset, materiem finitam esse non om demonstraret. Prior par tota si alterius partis initium interciderunt. Ρutaverim autem Lucretium hac altera parte non simpliciter
26쪽
quaesivisse, nurn in spatio infinito materie finita esse posset, sed iam hoc loco cum contra Stoicorum ententiam ), qua summam rerum sive mundum finitum et extra hanc rerum summam nihil nisi inane infinitum Hae docebant, se conVertisso o demonstrare induisse etiam extra hanc inmmam
rum in infinito spatio materiem eamque infinitam esse de-boro. Sive illa sive hac via progressus est, vorsibus I, 1014 1051 paritor uti potuit. Hanc eum sumpsisse iam ut censeam, adducor versu 1052 qq. Nam si antea de Stoicis
sermo nondum fuerat, eum v. 1053 aut Stoicorum nomen appellaturum aut certe ad verbum dicunt vocabulum sequidam opporiturum fuisse putaverim, cf. Ι, 371 II, 165 V, 320. Quod si recto iam . 101 105 do Stoicis refutandis agi dico, Lucretius ad hanc argumentationem msonendam perbene uti potuit v. II, 29 531 sententia Stoicorum paucis exposita Sic sere pergens: contra quos vel quorum ratio quam perversa sit, ut pervideas, suavidici potiusquam multi versibus ostendam corpuscula materiai etc. Deinde post v II, 32 sic foro pergendum erat: quod Si praeter hanc summam rerum in infinito patio nulla esset materies, nec mare nec tellus neque caeli lucida templa etc.
ci potius includendi quam transponendi sunt. Nexus enim sontentiarum hic esse debet: Quae a poetis ad terram deum hominimique matrem celebrandam cantata sunt, bone quidem et eximie inventa neque tamen vera sunt. Omnia enim deorum natura a rebu humani longo emota est, terra autem de omnino non est. Itaque a v. 651 statim ad . 652 progrediendum esse apparet Praeterea post 6 655-660, qui-
27쪽
bus Lucretius eum, qui terrarum orbem non proprio nomine sed Mum matrem appellare velit, ut turpi religione animum contingere parcat, adhortatur, pergi non potest sententia adversativa: terra quidem vero caret omni tempore sensu;
sed sententia causali opus erat. Denique verbum hic v. 655anto'. 652-654 intelligi omnino non potest.
ΗoerSchelmannu ob8s pag. 24, cui Briegem inur8 1876, Π, 185 assensus est, non solum Goebelli quaest pag. 33)sententiam, qua v. 1146-1149 post V. 1138 ponendo osse putat, comprobat, Sed etiam . 1141 loco movendum et inter 1138 6 114 ponendum esse censet Neutra in re prora o assentiri pomum. Nam primum si H. 1146-1149 ita ut Hoerschetinamus vult collocantur, nihil asserunt novi, quod ad argumentationem ipsam ullius momenti ait; v. 114 et 1 147 aporto tantum saoloquuntur, quae inde a V. 1125 iam tacite Sumpta Sunt, . autom 1148 1149 nihil continent nisi molestam repetitionem eorum quae iam V. 113 1138 exposita sunt. Idem foro contra Boechemuellerum dicendum est, qui hos o post 1143
collocat, propterea quod morti magi quam virium deminutionis causam contineant. rorSUS aliter re so abo his versibus, quo traditi Sunt, loco retentiS. Lucretius cum mundum nostrum periturum 8Se demonStratum Sit 6 11 18 114 condiciones exponit, quibu omne res creScant et ad extremum crescendi finem perductae decrescant et postromoplano pereant; doinde'. 1144-1 14 ea, quae in univorsum do omnibus robus disputavit, ad mundum nostrum adhibet et accuratius explicat, cur ea, quae de omnibus rebus dixerit, de toto quoque mundo valeant neque Sine causa Vocabulum
omnia . 1 14 et 1 147 repetitum est. Dolad quod ad . 1141 attinet, oerschelmannus certe rectissime cum post v 113 collocavit, sed minus videtur illo V. transponendus quam 1139 et 1140. Quos si post v. 1143 ponimus:
28쪽
1136 nec facito in venas cibus omnis diditur ei;
nec mali is St, pro quam largos exaestuatae Stu S, unde queat tantum suboriri ac subpeditare,1 141 quandoquidem grandi cibus moro denique do fit;
113 iuro igitur pereunt cum rarefacta fluendo Sunt et cum X terni Succumbunt omnia
duplo offensio tollitur, primum quod tertia RUSa, cur res frangantur, in conclusione tantum commemoratur, deinde quod re priu externi plagi Succumbere quam confici et domari dicuntur.
Conclusio xv. 1139 et 1140 postea a Lucretio addita
esse videtur. Idem forsitan de conclusione iudicandum sit, qua continetur versibus III, 89-69b; hi enim v. in codd. post v 683 leguntur. Etiam clausula versuum I, 205-207 a Lucretio lim scriptis videtur addita esse. Nam tuere urgus Acta 80c phil. Lips II, 389), qui h0s v. post v. 214 collocando esse recte demonStravit, in eo tamen erravit, quodo. 208-214 postea Script08 SSe putat; nam ut tueren- burgu ipse recte exposuit - v. 205-20 versum 14 aptius excipiunt quam . 199-204, cum magis ad plantarum et arborum cultum quam ad genu humanum respiciant. Itaque quin o. 205-207 08 6 208-214 scripti sint, dubitandum non St.
III 791, 803. Christius quaest Lucr pag. 20 o. 803 et 791 0Η v. 799 posuit: 798 quippe etenim mortale aeterno iungere et
consentire putare et fungi mutun 0880,
29쪽
80 iunctum in concilio saevam tolerare procellas, 791 and om in eodem homine atque in eodem
800 do si pereSt. Quam transpositionem Pollius Phil. 26, 334 firmissimam esse
putat. Sed, si quid video, haec Sic c0nStruenda SSent: DeSipereSt mortale cum aetere jungere et utar mortale lina cum aeterno conaentire et fungi mutua OMe, mortale cum aeterno iunctum saeva tolerare porcella otc. Itaque Christius, qui in tradito ordine propterea offendit, quod mortale cum immortali conjuntum ae VRS Orcella Sustinere dicitur, in idem vitium, quod evitare Voluit, ipse ocidit Fore quodammodo poSSit, ut ad Verba et una consentire putare etc. Suppleatu mortale et aeternum. Sod tum vorsus 791 sententia n0 minu perverea St. Quomodo autem x o. 798 et 799 d. o. 803 0 791 orbumoaeternum Suppleri OSSit, equidem non video; inuo etiamsi POSSet tamen re male procederet. Nam . 798 0 799 domortali et immortali in universum agitur, V. autem 791 do immortali animo, qui in mortali corpore Sit. Itaque ad hunc v. notione animi cureri non OleSt; neque enim quaeritur, num quodvis immortalo in mortali corpore OSSit manere, sed num immortalis animUS.
tiendum erit, qui ante eum nonnulla excidi8se iudicat. Vorsum autem 791 a loco, quo traditu e8t, alieniSSimum rege, Christi prorsus 8Sentior; nam quod Bochemuellem coniecit, maneret pro manere, ne id quidem Sententiam satis bonam reddere videtur. Itaque donec aliqui coniecturam magis probabilem proposuerit, equidem verSum unci includendum esse putabo.
Bochomusesserus recto Vidit ho o. cum eis, quae prorime praecedunt, coniungi non pomo et post V. 44 eo posuit. Cuiu transpositionis rationem Briegerus BurSian. 1876 II,
30쪽
158 perspicuam eam quidem esse dicit, sed . 45 sqq.
o. 841-844 eiungendo non 880. ptiu illos o iam post v 84 collocari potuisse. Ac corte in hunc locum os tranSponendo eSSe putarem, si quid sibi vellet orbum ipso v. 861 satis perspicuum es8et. Propter quod Verbum ego proposuerim eo post V. 49 Onere misero si futurum At, cui malo accidere possit, is ipse esse debet, non Solum eius animus vel aliqui8, qui ex eadem materie conStat. Versibus sic collocatis offensioni esse non poteSt, quod, cum . 848 in universum dictum sit mortem nihil ad nos pertinere v. 860 sqq. de mali tantum in morte timendi sermoe8t Lucretiu enim, si quaeritur, num post mortem aliquidnibbis accidere possit, statim de malis cogitat, quae accidere p08Sint. Res quae . 860-86 animi ratione demonstrata est, V. 850 qq. argumento X S et experientia desumpto confirmatur, et v. 850 codicum lectione et oro qua usumihi Phil. 27, 55 coniecit ut retenta Sic pergitur: etiam nun nihil ad nos de nobis attinet, antea qui fuimus.
collocato et ita ei utendum HSe, ut cauSam asserant, cur vitam ducendo de aeterea morti tempore nihil demere possimus. Neque Ver recte post v. 1092 eos collavit. Nam . 1088 1092, qui in adum sententia versantur atque o. 1085 1087, concluSione continent quae e praemiSSO VerSuum
1085 1087 doducta sunt. Itaque o. 1071-1073 cum V. 1087 coniungendo eSH apparet:
108, nec prorsum vitam ducendo demimus hilum
tempor do mortis nec delibare valemus, quo minus is Ses diu possimus forte e empti, 1071 tompori aeterni quoniam, non Uniu S