장음표시 사용
41쪽
v. 15. ὁ κατθανων nulla mutatione o κατα μως eget e sententia satis apparet, utrius fratrum fiat mentio. Νam cui Creon dixerat v. 14 injuriam esse illatum ejus, nullo modo alterius, opus erat testimonio.
tura eodem modo pro omnibus obtemperari. v. 20. ισυς in quo h. l. non solum imilitudinis, sed etiam equi, recti notio inest h. l. eodem modo est usurpatum, quo δικαιος V. 400. - ro objecto Verbi λαχεῖν puto debere intelligi non τους νομους ut Se . Herm.), sed omnino res V. t. q. h. l. sepulturam), ut vertit und.: non convenit, malum idem consequi atque bonum. v. 23. Hoc versu miror num pulchriorem quendam et praeclariorem tota antiquitas tulerit. Haec una linea satis est ad excelsum Antigonae animum penitus cognoscendum. Atque omnino ultra venire haud potuerunt veteres. Neque minus praeclara est schol explicatio: τας φιλίας κοινας ποιου μι- ἀλλ' ο τὰς ἔχθρας. v. 25. Hic v. indicio est, quam levibus ductus argumentis Schoeli quaevis paene verba sibi ejicere posse videatur. munc enim versum spurium esse putat, quod Verba ἐαου γ ῆ hic inepta et aliena essent. Non vidit sagacissimus vir, haec verba aptissima ac paene ne eSSaria SSe, ut sermo subito praecidatur. Quod autem attulit, stichomythiam turbari cf. v. 405), hic nullius momenti est, ubi finitur. V. 526. καί μήν, V. Baeuml. p. 157. Eodem modo
tantum μων antecedente δε v. 626. οδε γὰρ δὴ V. Ib5.
v. 27 Codd. habent δάκρυα λειβομεν S. δάκρυα λει- μενα, quod numero repugnat. Quum δάκρυ hic illic colloclive adhibeatur, et εἴβει nusquam alibi a tragicis scriptum sit, optimum est δέχου λει μετη. Tum φιλάδελφα explicatur secundum Kr. 1, 46 5, 4. layd. tear of assectionfor e brother, quod post v. 39-68 recte se habere
non potest. v. 528. Se . dicit, se et collocatione praepositionis et attributo αἱ τοεν per Se admodum ambiguo commotum ESse,
ut Ἀπεραιμα-ετ scriberet Collocatio nihil habet difficul-
42쪽
tatis, nam ejusmodi sunt multa. V. v. 932 et Kr. II 68, 4, 2. Et si περαιματοεις quod αντ λεγ esset do coloresaciei adhiberi potest, ut indignabundum animum significet, idem etiam αἱματοεις posse necesse est. Both. hoc quidem negat sed etiamsi nusquam alibi eo sensu dicitur αιματοεις, non video, cur hic fieri non possit. Nam facillima est translatio. aestante Wolmo Leonidas arentinus eam habet. v. 530. io v. optime indicat, quid sit νεφελη V. 528. Est pnim tristis vultus, quo obducitur facias lacrimantium. Elegantissime igitur Schneid. comparat nubem, quae in summo monte manens imbres effundit E quo ipso similitudo est
ducta. V. 53I. φιεται τινὰ est gubmittere, subornare aliquem fallendi causa; ed. igitur clam immitti i. e. 8ubrepere. Ceterum omnibus in linguis serpentem credo falsi et perfidi
v. 32. ἐξεπιτες, Ουδ' ἐμιάνθανον r. I, 59, 2 6. v. 533 abstracta pro concretis, Rost. p. 428 sq. v. 35. ἐξομνυται jurejurando negare. v. 536. r. I, 9, 23, A. et exemplis ibidem allati apparet, εἴπερ non solum i quidem rei facta indicom)esse, sed etiam si modo ut id, quod ponitur l. sumitur, significet). Eodem modo Baeuml. p. 20 sqq. rem Xposuit. ars hic verto modo illa id, quod dico, confrmet, non cum olffio si quidem utraque nostrum idem sentit. Nam et ita contortior fit versio, et origo vocabuli ὁμορροθεῖν indicat, hoc verbum in se habere notionem v συμφωνεῖν mesych. cf. V. 259). v. 537. τῆς αἰτίας et e ξυριμετισχω et e φέρω V. Kr. I, 47, 15, 3 pendere cenSeo.
v. 538. ων cum duobus accusativis, nisi quum res neutro pronominis est expressa, jungi non potest. V. r.
I, 46 5, . V. 539. Ο Ουσθαι Μed. , Vulg participem esse; h. l. participem sibi Deere aliquem). v. 540 sq. De αἰωχυνομαι cum participio aut infinitivo jungendo V. r. I, 56 6 4. .
v. 542. Non credo opus esse statuere, ut statuit Wolff., pron rei hic positum esse pro interrogativo. Nam ad ξοτι- στορες simul audiri potest correlatum . . relativi, τουτων,
et sententia sic explicari: Λιδης χοἰ κάτω ἴσασι γινωσκο-ι)
43쪽
negativam vim habet inest enim notio vetandi. V. 45. αντισα. Schneid. putat, Ismenam hoc spectasse, ut ipsa πτὴ culpo eaepero esset. Sed tum debebat scriptum esse ἐμὲ αντίσαι, nam πτίδειν est dyνὼ -ιεῖν. Rectius Wolfi censet, τὸ dici mortuum, qui sepulturae compos tactu est, assentiens igitur scholiastae, qui dicit: ἁγνισαι, ἀντὶ του μησα. Quod etiam confirmatur ur. Suppl. 380. Heracl. 2D5, ut μιαίτειν pro τιμ-ζειν Sur patur ΜuSgr.). v. 546. θιγγάνειν saepissime cum genitivo jungitur. V. 548. τίς βίος, pr. quin vita l. e. qualia debet vita esse, ut mihi cara sit - λείπεσθαί τινος, relinqui, δεδeri ab aliquo.
56, 3 I. v. 551. Codd. et olffium sequor, qui habent: αλγουσα μὲν δητ', εἰ sim ἐν σοὶ γελω ἀλγουσα μὲν δῆτ' int. ἀνιωσε non via cae, φελουμαι, ut monet olff.). ει recte explicavit Wolff., asserens r. I, 65 5 7. απιτα γελὰν V. r. I, 46 5. Non audeo flendii assentiri, quum dicit: irridendi in verbo, risus in nomine significatio inest. Ad ejusmodi accusativum saepe additur aliquid, quo accuratius definitur ita hic additum est ἐν σοί, quod explicandum e r. I, 8, 12, 4. v. 552. Ha saltem ad in tantum pertinet. Simillimus est locus l. II. De sensu cf. v. 39 sq. Apparet Ismense timidum et inconstans ingenium. v. 554. Ad id, quod proposuit r. V, 47, 3, 2, addidit olff., apud tragicos oulo cum genitivo jungi omnino
substantivorum, adjectivorum autem et pronominum, tantum quum Secundam aut tertiam personam Spectent. Quare
ταλαίνης V. 82 de Antigona intelligit. - κἀμπλάκω ne hos quidem mihi continget, ut particep fam ..... v. 556 non ad proxima verba ἐν δὲ κατθανειν)4efertur, ut volunt ii et Blayd. et und in ed. prima λογοι enim mon potest esse admonitionen, sed ad σὐ ζῆν.λογοι est ratione8, cau86B. r. rationibus meis non indictis i. e. cau8as attuli, cur ita facerem. Decim v. r. Ι, 68,
41. 7. v. 557. Certissimum jam existimari potest id, quod legit schol. καλως συ με σοί, a Sens. Dind. Wolff. receptum Dicit 'olff., proprie requiri ἐγὼ δε Quod si scrip-
44쪽
tum esset, usurpari non potuisset τοῖς sed opus 88et τουτοι m. r. , 50 I; quae enim Π, 50 I, 4 idem attulit exempla . . 200 et hil. 142 in choro leguntur). - δὲ
recte explicat und. diis inferis manibusque Polynici. V. 558. καὶ μήν, cf. v. 526. Ut enim indicat novam personism in scenam prodeuntem, ita h. l. Ismen his verbis novum affert argumentum. Ad hunc V. schol. ora, μὲν
v. 560. Credo, Verba cori τοῖς θανουσιν φελειν ut jam nemini nisi mortuis utilis esse possim ad id spectare, quod dixerat Ismena, sibi Antigona mortua vitam misserrimam fore v. 54M. Ad quod Ant. nequidemis, inquit, Hamdudum mortua sum, quare tibi posthac nihil utilitatis afferre
Kr. I. 57 8, Α. V. 563 sq. naστεῖν praesentis usus apud Soph. rarisAimu est), natura genitum esse. Cum ocusativo ungitur . 760 sq. ἀνθρωπον φυσιν βλαστων. Ceterum perVersam hic esse scholiastae interpretationem bonς - κακὸς νους et ἐξίσταται - μεταβάλλεται), animadvertit und. V. 564 sq. pertus hic est verborum lusus v. 564κακως πρασσει - adver8a fortuna confliotari v. 565 πρασσειν κακά - nefarie agere. V. 566. βιωσιμος, pr ad vivendum utilis quare βιωσιμο ἐστι non prorsus idem est atque vivendum est, sed
recte hunc locum vertit Ell. num quid est, quod ut vitam tolerare velim e sotat' v. 567. πιδε. Additur in ejusmodi positione plerumque articulus V. r. I, 50, 6, 11. δε est is, qui adest Antigon Rutem, quippe quae paene mortua sit, jam non dest. V. 568. νυμφεως pr. est adjectivum. A quo substantive dicuntur τ τυμφεῖον thalamus nuptialis . 891. 1205. τανυμφει sint ιερα nuptios arach. 7 h. I. sponsa. V. 569. αρωσιμος, alioqui semper Moσιμος. Rdem trRnslatio verbi Mons ad connubium invenitur .a. 1485.1497.
v. 570. Ita inveniri apud Soph. solum δεδονμέτα V. 576 dicit r. II, 44, 3 9. Hoc addendum. ρμοζειν de connubio apud Herod. αρι-ζειν τιτ την θυγατέρα GFon dere), Pind. μἀειν κορ τυμφων. Μed apud Herod. αρι- σασθαι - λγατερ τινος sibi eapondero. V. 57I. υἱέσι, . r. I, 8, 4 I. V. 572. Gravissima causa, cur hic versus Antigonae tri-
45쪽
buendus esset. σὸν in versu seqv. esse videtur. Quod tamen bene schol explicavit: τὀ - σου ονομάζομενον nuptios, quas crepa Br.). Dicit Se . hoc uno versu Antigonam amoris sui erga sponsum mentionem facere; sed facit, etiamsi non verbis, tamen totan per fabulam omni se gerendi ratione uuae enim dicat, se etiam inimicos diligere, quanto in sponsum amore flagret necesse est Quin ipso silentio indicat, penitus insitum ac prope sanctum quiddam esse suum amorem, ita ut cuivis in lucem proferri non debeat. Cf. t
men v. Ι 816 867 876, 9l sq. Si v. 572 Antigonae tribuitur, Vicissitudo dialogi inter Creontem et Ismenam habiti
turbatur, quomodo nusquam alibi eam turbatam reperi. Aliud est, quum verba chori inseruntur, quod non raro fit. v. 574 a choro dictum puto, quippe qui, si ab Ismena dictus esset, iteratio tantum esset satis languida ejus, quodv. 568 interrogavit. Quod autem dicit Wolff., choro non convenire contra dicere et misericordiam verbis exprimere, fallitur. Simillimum v. v. 770. f. etiam . 278 sq. Neque turbatur stichomythia, ubi nemo loquens inter alios inseritur. v. 575. Ingeniose hic animadvertit Seyae: haec aliter eveniunt, atque Creon ipse voluit. orte enim non ipsi Haemon et Antigona inter se, at a Creonte divulsi sunt cum summo ejus dolore., V. 577. tua τριβὰς et int. ποιεῖτε. Contra nos, quum sueth dicimus: intet dr0ama mer&, nominativo utimur. v. 578 sq. Ingeniosissima in hoc vexato loco est Seymserti conjectura εδ δετὰς δὲ χρὴ retenta ceterum codicis L.
Scriptura γυναῖκας εἶναι τάσδε μηδ' ἀνειμενας Atque iis, quae sequuntur . 580 sq. mirum in modum confirmatur. Sed merito contra dicit olff., vincula Virgines, et quidem regiRS, niinime decere, et praeterea nusquam in tota fabula, ne inquerela quidem Antigonae, eorum fieri mentionem, quod sane mirum esset, si re Vera catenae iis essent injectae uuae difficultates expediuntur, si pro χρή egeris ῆν, addita unaliterula uuipps Creon ira inflammatus id dicit fieri debere, quod tamen non facit. Quod autem dicit olff., adj. δετος
apud scriptores non inveniri, ass. saltem et Jacobit kSelle in tera receperunt. Vv. 582-625. etrorum, quibus in pulcherrimo hoc carmine Soph. usus est, descriptionem in qualibet paene editione videre licet. quidem Diudorsum potissimum secutus
46쪽
de Gesehlectis quam explicavit: so das es nichi belliner γετε stehen leibi, sonder δρπει ἐκ γενως εἰς γενεαν. Duuae explicatio ετεων requirit quam ob causam layd. γενεατ scripsit). Sed hic poeta omnes γενεας quasi in unam γενων complectitur, et πλῆθος γενεας est id tempus, ubigens quasi plena perfecta et absoluta l. e. jam nulla sit. Quare πλῆθος hic non est multitudo quod pluralem requireret aut collectivum, velut χρυσοι9, sed ut cum linio dicam plenitudo πληρης - plenus), prorsus eodem sensu dictum, quo πληρωμ N. . Rom. 1, 25. v. 586 sqq. Non jungenda sunt Maoιον στε ora οἶδμα ἐπιδράμύ , Sed Ομοιον στε οἶδμα, ταν ἐπιδράμύ ,
κυλίνδει , ita ut in soἶδμα ἐπιδρά it protasis sit.
ποντίαις, quod legit Schol. retinendum puto. Nam et ipsa attributorum coacervatio in ejusmodi oratione elegana est, neque ordo verborum in choro difficultatem praebere debet, neque inane St ποντίαις, quum primo loco positum similitudinem quasi inducit. - ρεβος φαλον ἐπιδράμη Verius vertit und. tenebras marinas percurrerit, quam explicarit
schol. ἐκ βάθους κινω τὴν Θαλασσαν. V. 59 sqq. θις . . est limu et arena, quo infundo maris uni. qua significatione ductum est Aristophanis illud Vesp. 94): μου τιν ' is ταράττεις, penitu animum meum perturbas. A codicum lectione, quam tuetur Dind., recedendum non puto. Nam si dici potest δυσάνεμοι ἀκταί litora ventis Oppo8it , aeque bene θὶς δυσάνεμος - θὶς - των νέμων ταραχθεῖσα, schol. defendi posse videtur.'
v. 593 sq. . habet φθιμενων, quod retinuit olff.,
statuens, in antistr duas breves syllabas pro una longa esse positas. Quod si vitare vis, scribas cum Schneid. Wund.
Dind. 857 νθιμι, quod tamen ipsum cum Stropha non
diligenter congruit, nam habet breve. Optima effici videtur sententia hoc modo video antiqua quo in domo Labdacidarum versantur mala malis mortuorum accedentia, ita ut antiqua idem valere putes atque eodem genere quo antea fuerunt . . antiquis similia ut nos dicimus de amia sedernan, de gamia enhelheleno, talia). πίπτοντα igitur praedicative est positum, ἀρχαῖα non item Verum quidem est,
ita scribi debuisse τα-ρχαῖα, sed . r. II, 50 Il. Seyssi
conjecit ἐκφυττων pro φθιμενων, Sed mirum Sane e8t, mala, quae in domo Labdacidarum antiquitus versantur, in mala cadere postgenitorum. Otius exspectaVeris, mala postgenitorum in antiqua mala cadere.
47쪽
Labdacus pater erat Mi. v. 596 sq. Seyff. unde arripuerit, in Verbo ἐρείπειν imaginem inesse subruendi, non intelligo. ἐρειπειν propriam significationem habet prostemendi et hic, praesertim ntecedente πίπτειν, optime se habet. Ex o)j πα-σσει γενεανγενος objectum ad ἐρείπει, subjectum ad ἔχει λυσιν - λυεται int. νημάτων, und. est repetendum. V. r. I, I, 5, 3. v. 599 sqq. Locus multis modis vexatus. ro κοπὶς quod invenisse dicuntur et Reishius et Ashe ius et ortinus L. habet κονις, quod, si καταμ retinetur, nullo mododssendi potest. Hunc locum copiose tractavit . uehhola in Νeu Jahrb. fur hilologie undῬaedagogi his I857. p. 345sqq. Quem offendit κοπὶς κατα is φάος Sed concedit ipse,
in ιια inesse posse notionem του ἀπολλυται, διαφθείρειν,
et διαφθείρειν pilo nihil habet offensionis. Quod idem proposuit σκοτοι pro αἱ v et amet pro διι retent κονις, multas ob causas mihi displicet. am et ora a codicumscriptura nimis abhorrset et admodum languidum est requiritur enim significatio prorsus exstinguendi . delendi), et φοινία κονις τὼ φάος σκοτουσα quid sibi velit, non intelligo. elior sine dubio est a Seyssi recepta Th. ockii conjectura θάλος pro φάος scribentis, quod praesertim ad ρως et καταμs accommodatissimum est. Sed unam habet dim- cultatem. am ita necesse est ἐσχάτας ριζα de Oedipo et Iocasta accipere, qui tamen, quum Antigona et Ismena Θόλος iis essent superstites, ἔσχατοι ἐν ιδί- ωμοις jure oestri non potuerunt Quare in indorsi lectione ... ο τετα- ρέος καH υ αμβ κοπις subsisti potest Certe durum et necopinatum est κοπις καταιι φάος, sed ejusmodi ex una imagine in alteram transitus inest etiam in ἄγενστος auo v. 582. Attamen facile ista duritia vitari potest, qua ratione vitavit Schneid. qui pro o τετατο Scripsit ἐτετατο neque o in L. invenitur), post δομοι assyndeton Statuens, quod hic molestum non esse, aperte demonstravit Buchholgi. l. 'copul ἐμφατικως omissan: rL). Ita enim νιν dega trahi potest, quod longe optimum est. Qui idem Schneid.
et Buchh. νέος recte explicant, ut significet spem illam laetissimam, quam in Antigonae et Haemonis foedere conjugiali virgines collocarint. Restat, quod Seyff. dicit, oro ἄνοιαν non posse verti dicendi imprudentiam, sed ad hanc versionem pu8 Sse λογων. Sed saepe oro ita usurpatur, ut indicet non singulare quoddam dictum, sei omnino orba dicta. Ita Attici λοπτ
48쪽
ποιεῖσθαι uro ἔχειν curo ἐστι, γίγνεται περ τινος Ceterum ovo ni etiam potest esse letum quodlibet. Cf. v. I 245. I 2S7 Ut ego vertunt etiam und et Blayd. v. 605 Codicum κατάμοι defenderunt Seyssi et r. II, 54, 3 8. V. 606. ταν Quem tractavit r. Π, 50, 2, 7 articuli usum, is igitur etiam apud Soph. invenitur. - Cum Dind. παντογήρως retineo, quod justo levioribus argumentis Seyssi
improbat. Dicit enim, somnum neque decrepitum esse neque omnia ad senium adducere. Quod concedo, neque eo magiS80mnum παντονήρων ppellari non posse. Nam e senio ad debilitatam facillimus est transitus. Quare recte expl. 8chol.
ὁ σθενείας παραίτιος ἀσθενουμεν δε τῆ γλυκεί προσβολῆ
v. 607 sq. Levior videtur Hermanni emendatio uis θε υν ἄκματοι quam indorfit ove ακοποι θεῶν νιν. raeterea τὶν post τὰ me offendit nullum enim vidi ejusmodi exemplum, nisi ubi idem orisectum repetitui est. Sed valde displicet θεων μῆτες, hic praesertim, ubi Jovis majestas, ipsius temporum dispensatoris, prae ceteris esset laudibus efferenda. Quare Bothii scripturam amplecto θεειν ἄκματοι. Ceterum metrica ratio me coegit pro ιιῆνες ueth. radhibere. V. II sqq. Dind. praes. p. IX ex annotatione scholiastae putat, το ἔπειτα dictum esse pro τὼ νυν, sed concedit ipse, id fieri non posse, nisi ad τὸ μιν vel τὸ προτερον referatur. quo effici puto, τὸ ἔπειτα nullo modo et νυν alere POSSe,
nisi τῶ πριν vel τὸ προτεροι antea positum sit quod nisi ita est, is qui legit, nihil aliud habens quo referat, ad id,
quod sibi proximum sit, proeaena tempus dico reserat ne-eeSSe est; quare censeo, τὼ ἔπειτα h. l. nihil aliud significare OSSe quam quod prooeimum est temporis futuri ita Eli., ass. J A S. Schneid. SeΥΕ). - ἐπαρκειν olff.
et und contendunt non posse esse valere, firmi- certumque constare, quam significationem tamen recte Eli., Schneid. ,
alios huic verbo tribuere, eo effici videtur, quod apud tui. vim habet suppeditandi. Sed futurum cum τὸ meis On- Venire, Vereor, ut quis mihi persuadere possit. Omnibus ejusmodi locis a Schneid. allatis praesens invenitur, quod longe aliud est. Si scriptum esset και τὸ μιν και τὸ ἔπειτα καὶ τὸ μελλον, futurum tolerari potuisset nunc non item τὶ μιν aetento Aut igitur cum usgr. scribendum
49쪽
μέλλον, ως - πρίν, ἐπ . . . aut cum Seyssi in motativomendandum puto, et ita i tomporis suturi spatia chorum describere. irum etiam is at si duobus verbis indicatum
esset futurum tempus, uno praeteritum, nullo PraeSenS.
Wolff. scripsit ἐπαρκέσαι, ut sit finaliter e κατέχεις Pendens et trans vim habeat sustinere, tueri deinde post τομον puncto distinguit. Qua in mandation id unum me offendit, quod τομον ita nude positum vix ullam dat sententiam et
articulum necessario requirit.
v. I sq. Dind. lacunam indicavit, verba ουδὲν 4πει v. 18, tam ατα e v. 25 sumta esse statuens. Certe admodum insolita est repotitio, neque tamen repetitionibus caret hic chorus v. ετω v. 585 596. δυνασις et δυνάστας 604 608. κατεχει 605. 609. Adde ταν etiam . 24 et δρπει V. 585. Quum tamen vix retineri possit quod habent codd. ovδὲν δρητε θνατων βιοτε πάμπολις ἐκτος uinc, optime legi puto ουδὲ Dπει θνατων βιοτος - ολvς ἐκτος τας, ut uti adverbialiter Sit positum et nάμπολυς proxime accedat ad lat. tantu sueth et hel langi men-nisholis et mennisholis a lavi et ri vel ill heta in lavd . sedet enumerare, quot hic facti sint mondandi
dictum esse, quo v. 630, ut Si ve vana.
v. l8. ire Wolff. et Blayd. ουδὲν pro subjecto verbiIρπει putant, quo prorsus salsa exsistit sententia. scis Wund. εἰδοτ ουδὲ vertit ιihil entienti Suriscium est ἀπάτα vel iam ἀπατα υσα. V. 20. φιρ, . r. I, 8, I 5, 17. v. 22. ποτε h. l. aSS. recte vertit interdum, haud raro, 6 tua et apte conaparat r. I, I, 6, 10. v. 25. Propria vocabuli λινοστος significatio apparet in otiπσ- ῆκε, cum Pausi88imi venit, opp. πολλοστος Hic idem est atque λίγιστος - ἐκτὸς αm adverbialitor est dictum, . r. I, 46 5, II. v. 29. αλις sine dubio ad θάλλειν, θηλυς est referendum. - μορον πυσθαι ut περαλγει v. q. saepissime cum en jungitur v. r. I, 47, 2I, IJ, rarius cum dat.
50쪽
est verior deinde significat amplius ut . 16); hic autem
melius vel certiu8. v. 32 sq. αν cum o jungendum ad πέρει pertinet, non κλυων. αρα μὴ παρει falso olf . vertit: hommatdu nichtyn quod esset te os χρει Recte explicaverunt r. I, 9, 9, . et Baeuml. p. 303. κλυων, . r. I, 53 I, 2. - τῆς ριελλοτυασον, V. r. 47, 7 6. Wolff. hoc voc cum
θυι-ινων quod abet pro λυσσα cori jungit, sed ineptum
est τελείαν φῆφo absolute positum. V. 634. σοὶ μέτ, etiamsi non aliis choro et Antigonae . v. 635 sq. Ut nunc leguntur e L. verba, accipienda est Schneide inii conjunctio: σο πορθοῖς γνωμα μου, ἔχων χρηστας. Quod tamen quum admodum contortum videatur, vehementer inclinat animus, ut seto scribam et post γρηστας inseram ιι, ut conjungantur ιιοὶ νωμα ἔχων χρηστας. V. 637 sq. Qias in e conj. usgraVii v. r. Ι 39 11. αξίως ἔσται φερεσθαι non defenditur e r. I, 55, 3, neque nequeo; nam ita ἐστὶ φέρεσθαι putandus eat graece dici non potest, et si ἔσται μειζων conjunXeris, φέρεσθαι b- solute dictum sordet. Contra ἀξιωσεται φέρεσba e. r. l. l. 3 bene se habet. Quum et μειων et μειζοτ per Graecae linguae usum dicere liceat, retinendum puto codicum μειων. V. 639. γὰρ V. Baeuml. p. 72. d. r. 1, 69, 14, 7. V. 642. φυσαντες ἔχειν V. r. I, 56, 3, 6. v. 643 sq. Quae hic in medium profertur sententia saepe apud antiquos invenitur. Putabant enim, in eo positam
88se summam fortunam, Si qui hoc sacere posset. V. Xen.
addidit δαμεὶς et τας ejicit, nimia utens libertate neque ullana asserens causam, cur vere simile sit illud participium excidisss. Senserti χυθ' magis in ostentationem compositum quam verum esse Videtur Wolf . v recepto ηδοτῆς retinuit; sed vereor, ut δονη cum en ori jungi possit. In ἀκοῆς ῆδοτη gen est suriectivus. λόγων ηδονη e καί ηδονὴν λεγειν est ortum. Voluptas eae liqua re capta graece 80nstiήδοτη ἀπο τιτος i. ἐπί τινι l. τινί. a