장음표시 사용
11쪽
Trium quas de metris Undari conscripsimus quaestionum prima, quae ad omnia epinicia pertinet, demonstrabimus Ρindarum in extremo versu, ubi omnes poetae Graeci syllabam ancipitem ita admisisse dicuntur, ut pro arbitrio brevem aut longam syllabam ponerent, consulto evitasse syllabas vocali brevi terminatas. Legitime igitur versus Pindaries exire possunt in syllabas Velut τως -τω, τος, illegitimus autem Xitus est e. g. in -τo. Quod discrimen eum in libris de re metrica conscriptis non observatum sit, neque nomen sollemne praesto sit, quo exitus in vocalem brevem -τοὶ cadens distinguatur ab exitibus in consonantem -τως, τος)et in vocalem longam -τω cadentibus nam brevis exitus non minus ille appellari potest, qui si in syllabam brevem
consonante terminatam f-τος quam is, qui in vocalem brevem si -το ὶ, ut uno verbo rem signiscemus, exitus, quales
tus in vocalem brevem cadentes, qualis est τo, exitus imperfectos. In altera quaestione agemus de versibus et colis earum stropharum, quas G. Hermannum secuti doricas appellare e0nsuevimus. Sane cum Hermanni studia metrica inter philologorum plausus senescerent, non modo ei qui postquam identidem voluptatis causa degustaverunt magis quam perdidicerunt artem metricam, tumultuariam et incogitatam operam in hac disciplina collocarunt, sed etiam acumine uo
12쪽
bene utentes et prudentes numerorum Graecorum aestima tores plerique hoc nomen adoptarunt, cum praesertim hoc stropharum genus maxime in poesi chorica oriensium excultum esse videretur. Nos simul brevitatis causa illud nomen praeserendum esse duximus nominibus naturam metri
melius significantibus, quae estphalius his strophis dedit,
cum in priore artis metricae Graecae editione strophas dactylo- epitriticas, in altera hesychasticas epigyntheticas nuncuparet. Item ut brevitati inserviremus, eas strophas indari, quae doricae non sunt, quamvis inter se diversissimas, uno nomineae olicarum comprehendimus. Summa autem huius quaestionis haec est Stropha dorica componitur ex colis dactylicis et trochaicis sive epitriticis , quae constanter incipiunt a thesi, i. e. a gravi pedis parte, et exeunt in arsin, i. e. in levem pedis partem, quae arsis aut syllaba expressa est, velut in hoc colo aut cum thesi praecedenti in unam syllabam totius pedis spatium explentem coniuncta est, velut in hoc colo aut pausa expletur, Velut in hoc colo
Pausa autem non fit nisi cum finis coli incidat in nem
versus, i. e. cum post hoc colum in omnibus carminis strophis verbum finiatur et in una vel pluribus strophis syllaba anceps vel hiatus accedat. Potest autem versus finis incidere non solum post ultimum pedem coli, quod fit plerumque, sed etiam in medio colo post thesin vel primam vel alteram vel tertiam. Quae res eo confirmatur, quod, si Versus incipit a duabus syllabis brevibus, fini Versus praecedentis constanter ita comparatus est, ut initium oti dactylici esse possit. Exemplo autem hoc loco uno defungar, quod Christius quoque similiter explicavit in libri, quem de remetrica conscripsit, ed. ΙΙ p. 10 sq. Habemus enim in ea mine P α secundum et tertium versus strophae hos
13쪽
quorum numeros Sic explicari posse dicit:
Continuationem autem 1ythmicam, qua versus in eiusmodi locis arte conexos esse apparet, per totas strophas fieri coniecimus, quia in nulla stropha sententiae incisiones eodem loco constanter saetas deprehendimus, quae certiores nos sacerent certo loco continuationem rhythmicam interruptam esse. Obstare vero videntur continuationi rhythmicae maxime illi loci, ubi versus incipiat ab arsi, cum praecedens in arsini diderit.
nam duae arses ita ut rhythmus servetur se excipere non possunt, quia rhythmus fit aequabili vicissitudine thesium et argium. Dissuadent autem intereuptionem rhythmi loco citato eiusdem carminis versus 4 et 54:
Itaque ne inconstantiae crimen committerem sed ut talibus quoque locis continuationem numerorum emarem, paene invitus et cum magna cunctatione eo cotidiana meditatione perductus Sum, ut conicerem omnes Versus harum stropharum, qui inarsin exire Viderentur, ita dimetiendos esse, ut syllaba longa paenultima Vicem gereret unius pedis ultima autem thesis
Inter Christi autem sententiam , cum verbis utatur his: manwird dahor entwede de angesithrten Ver trot de Hiatus in v. 35,60 11 und trot de gweiselliasten Sytbe in v. 27, 10 mi do sol-gende Vers rhythmise verbindenu, nostramque id discrimen inte cedit, quod illo hac rhythmi continuatione quasi unum versum ex duobus 2 et 3 offici putat, nos talem continuationem rhythmi per totas strophas versuum diremptione non Sublata constituendam esse contendimus. dentidem monemus ictum illum, quo Christius paenultimam syllabam versus tertii, nimio ni salior dipodicae mensurae amore amductus, insignivit, a nobi non comprobari.
14쪽
seret, quae aut pausa aut ars sequenti versu praefixa ad unius pedis mensuram compleretur Quod loco citato fit hoc modo
ut colum quattuor pedum comprelienda exitum et initium
Neque ignoramus semper futurum aliquid in hoc conatu, quod fastidiosos artis indaricae aestimatores offendat. In ictibus distribuendis nihil novare Voluimus, sed cum omnibus editoribus indari in strophis doricis describendis ictu notabimus primam thesin coli. Revera autem in colis dactylicis et trochaicis primam thesin fortissimum ictum recepisse pro certo non constat, sed veri simile est. Discimus enim ex grammaticis latinis, qui Heliodori doctrinam propagant, in trimetro iambico, qui constat ex tribus sygygiis vel pedibus duplicibus, sortiores ictus cecidisse in alteram quamque sygygiarum thesin, i. e. in pedes Versus alterum, qua tum, Sextum:
Sygygia igitur ictus scandentes habet ' ---J, sicut pes simplex ab argi ad thesin progreditur ' -j. Quodsi eadem analogia est in aliis metris inter pedes simplices et pedes compositos i. e. cola, cola dactylica et trochaica ictibus de scendentibus insignienda sunt, quia pes dactylicus et pes trochaicus thesi ad arsi progrediuntur. Quod autem estphalius Die Fragmente . die Lehrsalete der Hechischen Rhythmihe p. 80 ietus hexametri dactylici hoc modo distribuendos esse cenSet
verbis Marii Vietorini p. 25l5J: herous in duas caeditur partes, penthemimerem et hephthemimerem si abusus, quae de caesura, non de ictibus dicta sunt, probari nequit. Nam quod ad rationem suam e0nfirmandam proseri, hac percussione theses ante caesuram et ante finem versus sortissin10 ictus
15쪽
recipere, quae declamatione quoque distinguantur, coulandit ictum rhetoricum cum ictu rhythmico et musico. Tertia quaestione, qua de syllaba ancipiti in medio versu strophae doricae agetur, probare conabimur utriusque generis et dactylici et epitritici cola catalecta strophaedoricae secundum rhythmum severiorem eumque antiquiorem exiisse in trochaeum, spondeo autem pro trochaeo posito retardari rhythmum, quae retardatio Pindari tempore tam saepe laeta est in extremis colis, ut spondeus ibi pes legitimus esset, trochaeus exceptionis locum tenens certis sedibus in initio maxime carminum compareret. Abereare aliquantum et in desium exire Vereor ne videantur haec studia in difficillimis quaestionibus metricis collocata eis viris doctis, qui aut hauriendam ex optimis scriptoribus Graecis delectationem unice commendandam esse iunioribus clamant aut in hoo uno multum curae multumque sedulitatis impendendum esse arbitrantur, ut iudicandi calliditas cum vitiis librariorum socordia contextu optimorum scriptorum obtrusis luetetur. Sed neque consenescet Pindaricae poesis elegantia dimetiendis pedibus ac perpendendis syllabis, nec facile in Undari locis antiquitus corruptis mendandis palmam seret pusillum et angustum ingenium eorrum, qui in occurrentes versus obiter coniecturis larere solent quin etiam refrenandos et inhibendos esse coniecturientium impetus ineris Pindarica persuadet clarissimorum Pindari editoriim exemplum, quorum salubris providentia nos docuit nec sordide custodire lectiones traditas, ubi suspicioni obnoxiae sunt, nec prodige spargere coniecturas in locis quos certo corrigi posse
16쪽
Ante Boeckhium qui indarum edebant, versus s0lebantita diremptos constituere, ut in libris manuscriptis extant, in quibus non versus sive periodi distincti sunt, sed cola, quatenus grammatici et grammaticastri Bygantini hoc facere po
Boeckhius autem eum omnem istam congeriem By-gantinorum magistellorum, quorum dum ingenia dormiunt, digiti carimna metientes opificum ritu sonabant, non dignam esse intellexisset, in qua diu desudaret, abiecta lubrica et incerta possessione regularum a Byzantinis excogitatarum, ipsa indari carmina accuratissime perscrutatus a dimensus
versus Pindaricos divisit cundum legem hanc si certo loco
stropharum ad idem schema metricum confectarum omnium vel, ut uno Verbo dicamus, omnibus locis parallelis vocabulum finitur, versus finis constitui potest, et si in una vel pluribus strophis accedit hiatus vel syllaba anceps, versus finem constitui necesse est. Praeterea Versus exire non potest in vocabulum elisum, neque incipere ab enclitico aut a particulis sιεν et ε. Discrepant autem cum hac regula tam pauci loci, ut emendandi esse videantur. Atque cum Tycho Mommsen omnes elisiones in nibus versuum emendando removisset, heodorus Bergh, novissimus editor indari, in Poetarum lyricorum editione quarta quattuor locis elisionem in sine versuum admisit.
17쪽
Christius contra de re metrica ed. I p. 104 elisiones quidem removit, sed quinque locis versus incipere a τε, δε et sto vocabulis contendit, quos Ioco Berghius et ommsenus emendarunt Sunt autem loci, de quibus agitur hi:
δε νιν Ιαλλας αἰεί IIuno versum cum praecedenti recte coniunxerunt Mommsenus et Berghius in unico loco parallelo v. l . . . I λφεου Ha θεές . . ., qui obesse Videtur, hiatus post nomen proprium t lerari potest aut facili negotio δελφεού ἰανθείς scribi es. XIII 34 Θεσσαλοὶ εα δελφεου et quae ad hunc l0eum adnotavit Ommsenus . .
Hoc loco elisio intolerabilior quam alibi est, quod in fine strophae fit. Summo igitur iure Christius et Mommsenus ediderunt uesta odiei A lectione recepta.
Recte oeckhius delevit particulam δε, quam Bergkius retinet: nam saepius actum est ut asyndet genuina librarii δε particula inserta ligarent, veluti DIT 1 ἐγγυς δ ελθέον. . . traditum est, ubi δε eici metrum iubet.
Hanc lectionem traditam rei nuerunt Morumgenus et Chri-Stius, quamquam non solum vox enclitica offendit, sed etiam syllaba brevis τε pro qua undecim sedibus parallelis longa extat Bergkius autem longam syllabam optime restituit, cum scriberet
18쪽
sed elisionis artificium obtrusit versu extremo. Utrumque artificium evitari potest coniunctis versibus ultimis strophae:
terminatio εν sub ictu produci potest, sicut si GV 84
et in v. T coniectura amplectenda est, quam Berghius in editione altera protulito ελαιε υνιαδας δ' ατερθ' Alia Σαλαιαν εχε πατρονaν
Bergkiu nunc eruat, Mommsenus autem et Christius emendant scribentes καλυφαιν, quod ipse Bergkius olim coniecerat.
στρ. y 1 aλλά ιοι δεis ια στρ ὁ ' εἶ I ευβουλος . . . . Hoc loco unus Christius versus ita distribuit, ut a smi et δε eliso versus incoharentur, Berghium autem et Mommsenum eos recte coniunxisse b, 20 demonstrabimus.*2. Si exitus versuum secundum regulas in expositas constitutorum contemplati naturam syllabarum in ne positarum Xaminamus, maximam partem 10ngarum invenimus, multo minorem brevium ex brevibus autem plurimae exeunt in consonantem, paucissimae in vocalem. Omnibus enim epiniciorum versibus secundum Boeckhi editionem computatis deprehendimus in . versibus 54 versus l00 tantum, qui cadant in syllabam brevem aperta. i. e. quae in Vocalem brevem desinit, velut τε . Ac primum quidem oritur quaestio, num haec ratio ex natura linguae graecae prOVeniat an ex consilio poetae. Comparemus igitur alia genera poeseos, in quibus de versuum divisione nulla est dubitatio, e g. Ver-
19쪽
sum heroicum et trimetrum iambicum. In Homeri libro 'qui continet hexametros 35 versus 4 cadunt in brevem apertam in dialogo Persarum Aeschyleae, qui constat ex trimetris iambicis et tetrametris trochaicis eatalectici 590 licet enim, ubi de sine versuum quaestio est, haec duo genera metrorum consociare, quoniam utriusque par altera, quae post caesuram est, eadem est: 10 versus exeunt in revem apertam. Hos igitur numeros evicimus:
Ex qua computatione intellegitur indarum aliquatenus consulto reformidasse exitum versuum ita comparatum, ut ultima syllaba caderet in brevem vocalem apertam. Qua re commoti dedimus huic exitu nomen imperfecti, cita ut exitus perfectus nobis is sit . qui formetur aut syllaba longa clausa e g. της aut syllaba longa aperta e g. V aut syllaba brevi clausa e g. Oςj. Figuram rhythmicam exitus spectanti discemendi sunt exitus masculinus et exitu semininus masculinus autem is est, cuius paenultima syllaba arsis est ψ j, semininus contra is, cuius paenultima syllaba thesis est l.
Iam quamquam versus heroicus seminino, versus scaenicus masculino conspicuus est exitu, atque alia dialecto utuntur epici alia tragici poetae, tamen Homerus et Aeschylus eundem numerum relativum exituum imperseetorum habent l. Unde apparet figuram exitus nullius momenti esse in frequentia exi- tuum impersectorum admittenda reformidandave.
Cum circumspectis omnibus rebus rationibusque subductis explorate cognitum habeamus indarum exitum impersectum
In hae definitione paenultimae naturam adhibuimus, non ultimae, ex causis, quarum infra faciemus mentionem.
20쪽
parum probasse, duae quaestiones oboriuntur, quarum altera haec est, num quid 100 illis locis, quibus exitum imperseetum legimus, commune sit, quo explicetur, cur Orma ceteroqui sedulo observata recesserit, altera illa est, Dum Omnes illi loci sani sint traditi. Quae res cum diligenti observatione indigeat, necesse est ut subiciamus tabulam locorum, in qua Versus et secundum eum numerum, quem habent in toto carmine, et secundum eum, quem habent in stropha vel epodo, citabimus. Uncis autem inclusum addemus numerum versuum Otius carminis, ut appareat, quanta sit frequentia exituum imperiectorum in singulis carminibus. Simul adscribemus singulis locis, qualis sit natura exitus in reliquis locis parallelis ratione habita initii versus sequentis, ita ut discernamus Septem classes exituum: l. exit Versus in longam clausam aut exit versus in longam apertam et incipit sequens a
Habemus exitum longum l. J2 exit versus in longam apertam et incipit sequens avocali: Habemus exitum longum cum hiatu h. J3. exit versus in brevem clausam et incipit sequens ahonsonante Habemus exitum brevem cum positione p. l4. exit versus in brevem clausam et incipit sequens avocali: Habemus exitum brevem br. 5. exit versus in brevem apertam et incipit sequens a consonante duplici: Habemus exitum imperfectum cum positione ip. 6. exit versus in brevem apertam et incipit sequens a consonante simplici: Habemus exitum imperfectum l. lT. exit versus in brevem apertam et incipit sequens a Vocali: Habemus exitum imperfectum cum hiatu ili.