장음표시 사용
31쪽
α πατερ , των μαν ραται φρενί, σιγρ οἱ στομα 'παν δε τέλος
ubi omnes libri in μέν lectione consentiunt.12 ο α T.
παραγορεῖτο μή ποτε est versus primus epodi , qui in omnibus possis coniungi potest eum altero i
Quod Boeinhius hunc versum ita constituit et versum parallelum antistrophae ω ποτνι υγλαια φιλησέμολπε id eo refellitur, quod versus desinere non potest in vocabulum elisione mutilatum. Recte igitur posteriores editores aut diviserunt post δατων, aut conexuerunt totum versum cum prorimo:
In primi versus lectione stabilienda parui Bernio et Christio, quia Boee ii λαχοῖσαν traditum non est, id autem quod ommsenus in adnotationum supplementis defendit,
exemplis quae attulit et ipsis suspieioni obnoxiis P V 68 et mm 96 probari non potest, cum non satis firma int, quibus demonstretur regulam illam violari posse, secundum quam vocalis longa aut diphthongus in exitu vocabuli corripi non potest nisi brevis syllaba aut antecedit aut sequitur.
32쪽
Quod in libris manu scriptis extat
naiδες επὰ οι νυν Θάλεια τε Ἀρασέμολπε, metro adversatur, siquidem strophae Versus parallelus hic est
nec minus sententiae, quod scholiastae quoque senserunt, qui supplent πηκοοι γίνεσθε δηλονοτι atque in uno eodice verbum γένεσθε in textum irrepsit expulso vocabulo νυν. Qua ratione ductus Berghius Verbum, quod deest, ita supplerit, ut ex πάκοοι efficeret πακοοῖτε, quo Simul metrum restitueretur in fine autem versus iam Boec ius nomine te tiae Gratiae, ex Hesi0di versu theogoniae 909 AγλαΤην τε καὶ Mφροσυννὶ Θαλινὶ τ ερατεινῆν cognito, quod unus etiam scholiastarum habet, reposito metrum redintegraverat. Itaque Berghius quidem haec temptat graἶδες πακοοῖτε νυν Θαλέα τε Boeckhius autem scholiastam secutus, qui ait re κοινου πήκοοι γένεσθε ενιοι δε φασιν πρὐς την τρίτην Θάλειαν τουτο λέγεσθαι, credidit imperativum,
qui exciderit, singularem fuisse numero quidem ad solam Thaliam pertinentem, sed secundum sententiam de tribus Gratiis dictum, sient δοἶσα singulari numero additum sit, quamquam pertineat ad omnes tres deas. Itaque mavult
Sed haec vix indaro tribui possunt:
Ferri quidem poterat πάκοος τε γενευ Θαλία, sed τε post Θαλέα addito figura Ἀπὸ κοινον fiere non potest trimum autem quaerendum est, num iure forma Hesiodea Θαλέα reposita sit invitis omnibus libris Atque scholiasta quidem, qui formam nominis X ipso Hesiodi versu, quem a notat, sumere potuit, fidus testis non est Θάλεια autem, quod libri praebent, auctore Hesiodo quidem Musae nomen est th. 7:
33쪽
Λλει is τ' υτέρπη τε Θάλεια τε ερ ινιχορη τε Sed cum Apollodorus I 3, 1 et Iutarchus c. prino phil. Gratiam ita appellent, consentaneum est indarum quoque tertiam Gratiam appellare potuisse Θαλειαν. Accedit aliud Pindarus enim locis parallelis in eodem Vocabulo OnoVerepetito egregie se delectat cons. e. g. 0 VII π α πατερα, α β in πατερος, PQ στρ α ευαρματον στρ. y νευεργεται, στρ ὁ νευδεέελον LV IV στρ α νεκατι,
λεια autem respondet vocabulo strophae βασέλειαι. Quamobrem veri non est dissimile indarum vocabulum Θαλεια ita posuisse, ut in antistropha eundem locum teneret, quem in stropha tenet βασίλειαι. Quod si verum est, versus alteret tertius coniungendi sunt, τε inter vocabula Θαλεια et ερασμ ιολαε eligo
Syllaba anceps in sine coli, qua eiusdem carminis versus insignis est ei. 12J, alibi quoque non rara est in strophis logauedicis, cf. IX p.
Quid in lacuna interciderit, vix certe diei potest, νυν, quod libri habent, non necessarium, cum sequatur doἶσα τονδε κῶψ ιον, fortasse insiticium est. Verisimillimum autem mihi esse videtur intercidisse γενεσθε et scholiastas, quos n084 bemus ad hunc locum, Bygantinos, qui in libris non legerent γενεσθε, idem in scholiis antiquioribus legerent, rem ita intellexisse, quasi γενεσθε illud cogitando supplendum esset. Praeterea autem vitium inesse suspicor in epitheto languido ερασέμολπε tertiae Gratiae, cum altera nominaretur φιλήσμμολαε Collato igitur PQ 136 Τυρους ερασιπλοκαμου Serse
34쪽
28 - 230 'bendum esse conici ερασέκολπε, epitheton aptum eius Gratiae, quae Θαλει i. e. florida appellatur, siquidem ἐρασμπλοκαμος et ἐρασέκολπος significare possunt ἐρατεινους πλοκάμους ἔχων et ἐρατε ὁ κολπον χων , nam ἐρασιπλοκαμος haud minus apte explicari potest πλοκάμων ἐρων, ita ut ἐρασιχρήματος significare debet χρηματων ἐρῶν. De ἐρασίπτερος, quod Nonnus de Iove sub aquilae formam nymedem rapiente dicit, Κρονίδης ἐρασέπτερος ορνις Ἐρω- των dubitari potest, sed verisimilius explicatur ἐρατεινὰ πτερα ἔχων, quam υ τ' ἔρωτος πτερὰ κανων, quia φωτων additum est. Κολπος autem eo, quo conieci, senis in altera parte compositi extat in βαθυκολπος et ευκολπος. taque versus alter antistrophae sic videtur esse restituendus naiδες, ἐπάκοοι γένεσθε, Θάλειά, ἐρασέκολπε, ἰδοῖσα τονδε κῶμον ἐπ ευμενε τυχg
Hoc modo si versus cum Boeckhio dispesces, non solum exitus imperfectus in antistropha Gndet, sed multo magis encliticum τι quod a nullo libro traditur, in initio versus positum. Incidendum autem esse post Μινυεία omnes recentiores intellexerunt:
στρ. 7 εἰ σοφὸς εἰ καλὸς ει τις ἀγλαὸς ἀνηραντ 7 υνεκ' 'Oλυμπιόνικος ὁ Μινυεla Improbanda est correetio Bernii Μινυεια, quippe qua novus inseratur exitus imperfectus, quamquam omnes libri praeter Cproparoxytonon tradunt. Sed per se quoque Μινυεια reiciendum est, eum semininum sit adiectivi in o Μινυεως, Undarus autem ea tantum feminina in εια more Aeolico et
35쪽
Attico proparoxytona vel properispomen admittat, quae der, vantur ab adiectivis in ης, velut αλήθεια, Ατρέκεια etc., aut a masculinis in υς, velut θήλεια a θῆλυς, θαλεια 'θαλυς ηὶ γλυκεῖα a γλυκυς, etc.
φθονον as ιειβόμενον τα καλα εργα φαντί γε . . . Qui versus cum sit tertius epodi carminis, qu0 ex uno systemate constat, nihil obstat quominus aliter dividamus Versus, . . sic
Quod si recte proposuimus, elucet, quam sallax indicium versuum dividendorum sit interpunctio.
Λείνιος δισσο, σταδico καὶ πατρος Μεγα Νεμεαὶον αγαλμα Versus finis statuendus est post Μεγα, Verba autem quae sunt Νεμεαὶον αγαλμα Versu proximo praefigenda, quod in omnibus epodis fieri potest
De constitutione metrica, quam supposuimus, in altero capite disseremus.
36쪽
εα ὁ γένεται ἰσχυος εργον. Ἀνθα λευκωθεὶς καρα Tripodia dactyliea in prima epodo carminis V exiens in trochaeum, id quod quaestione III demonstrabitur, indicium est carmina ΙΙΙ et IV dividenda esse, quod recte secit Berg-kius. Idem autem fit in primo versu strophae, qui in utraque stropha carminis II et in septem stropbis carminis IV inde ab antistropha a usque ad antistropham δ' hanc sor mam habet: in una tantum stropha IV II sy hane:
80 Καρνεῆε111 γλῶσσαν τε Quamquam concedendum est in carmine P V exitus imperfectos crebros esse in l24 versibus 8 occurrunt , tamen hoc interest, quod octo illi exitus impersecti masculini sunt, ii autem, quos Berghius c0nstituit, feminini, quo accedit, quod in omnibus exitibus imperfectis nullus est vocativus in ε,
atque omnino rarum est ε, nisi in particulis ποτέ et τέ.
37쪽
Ρraeterea autem eo offendimur, quod Bernius v. 1 incohari vult ab enclitica elisa γ' ἐν δαιτι σεβέζομεν. Difficillimum quidem est ad explorandum, quo modo versus T et strophae constituendi sint, cum quattuor e octo Versibus parallelis eorrupti in libris tradantur. Sunt autem hi versus certi et ab omnibus editoribus recepti, nisi quod Boeckhius et Bergkius malunt are βαθμέδων
Post agro finis versus statuendus, nisi eum Bergia corrigere Volumus στρ α in βαθμέδων et στρ. verba tradita τ καὶ Λακεδαίμονι εν Ἀργει τε καὶ ζαθε Πυλ oin hunc ordinem redigere τε και ζαθε Πυλcis εν Ἀργει τε καὶ Αακεδαέμονι ubi Berghius hiatum construit Πυλτ εν qui quamviS X-cusari possit, tamen mutatione satis audaci non commendaturi, et στρ. δ pro χευμασιν scribere χευματεσs' et αντ ὁ pro τανυπτερος nominativo singulari τανυπτεροι dativum pluralem, quae mutatio ipsa sententia non flagitatur. Metrum igitur hoc in corruptis versibus restituendum est:
a αντ si libri habent ινημηιον vel μναμηιονὶ ἐν τεσσερακοντα γαρ ubi forma ionica mira est, verum defendi videtur altera forma ionica b στρ. aντυ οπι τῶ καὶ Aaκεδαέαονι Sed neuter versus id metrum continet, quod desideratur prior autem metrum verum recipit, Ii forma regulari restituitur
38쪽
et μαντειον ψ καὶ Αακεδαίμονιο αντ libri habent Καρνει ἐν δαιτὶ σεβίζομεν nbi metri causa viri docti eundem ionismum inferre conati sunt Kαρνηύ , εν δαιτὶ σεβιζομεν in cognomine pollinis praecipue dorico Vera autem mihi esse videtur hoc loco emendatio ergkii, si verba ab eo constituta in unum e
Berghius autem illius ρανθεισὰν causa Versum, quem septimum numerat, con8tituit - - - quamquam σφὸν ολβον, quod epexegetico more additur ad μεγάλαν ἀρετάν, docet μεγαλον αρετον aνθεισὰν improbandum esse. Altera quoque emendatione, φιν pro κωφιων θ', cuius Beckius auctor est, non solum metrum restituitur, sed etiam sententia nam δροσος ιιαλθακη multo aptius de carminibus υιμνοι dicitur quam
Ut omnia, quae singillatim exposui, complectar, Versum in octo strophis sic restituendum esse arbitror:
39쪽
ubi de divisione versus quaestio esse non potest, post quartam syllabam septies caesura facta est in octo strophis Illud quoque memorari attinet, in str0pha si Pindaro in altera syllaba diphthongum ει in αφιειφεν occurrisse, URe RutOl ere ei placuit, ut in quattuor quae sequuntur trophis eadem diphthongo in eadem sede uteretur. Qua de cauS non assentior ergkio, qui formas aeolicas μναμῆον et ιαντηον ex formis ionicis traditis ιν ιιηfo et ιαντηLo elicuit. Licet autem suspicari sormas ionicas ita irrepsisse, ut in αντ si Vitio orto μναφιεὶ hiatus removendi et metri redintegrandi causa scriberetur ινα iris εν κτλ. vel ινη VH εν quod praebent codices EF et scholia, tum autem formam ionicam illatam esse in eos quoque libros, qui retinuerant singularem, itaque legi in libris CPQR etc. ινastrisso vel
ιιννὶμηΙον. Singularem autem genuinum esse non pluralem, quamquam uterque sententiae aptus St, eo quoque probabile est, quod singulari numerus assonantiae, qua Pindarum gaudere hoe loco vidimus, magis satisfacit, nam stropha proxima habet ιαντεiον quamquam Vereor ne assonantiae nimium tribuisse nonnullis viris doctis videar. 22 I VH VΙ 33 Asιφιαρηον τε Εx hoc versu Berghius exitnm imperfectum expulit me-
40쪽
tro audacter correcto et duobus reliquis versibus parallelis ad huius exemplum conformatis, cum ederet αν' Asιφιαρειον Causae, quas affert, hae sunt V 26-30 laudato eo, qui pro patria moritur, pergit Undam1 V. 31 sic: τυ δέ, Λιοδότοιο παἶ, ιιαχαταν αἰνεω Μελέαγρον, αἰνέων δε καὶ Ἀκτορα Ἀμφιαρηόν τε
eleager et Hector patriam defendentes pugnaVerunt. Amphiaraus autem Thebas cum Adrasto oppugnans mortuus non recte componitur cum Meleagro et Hectore ad laudem propugnatoris et defensoris patriae illustrandam Scholia vero nomen Amphiarai non exhibent. Itaque Berghius censuit latere in hoc Versu nomen proprium eius loci, ubi filius Di doti occiderit, quod coniectura assecutus est ἀν' Ἀμφιάρειον. Cuius audaciam ferre possemus, si pugnam ibi commissam esse a Thebanis sciremus. Sed ne quicquam traditum est de hac pugna, neque verum est Amphiarai nomen ineptum esse, dummodo tertium comparationis non in defensione patriae sed in sortitudine praecellenti quaeramus προμάχων ἀν' ομιλον De virtute autem Amphiarai conserenda sunt, quae
Undarus Adrastum dicere fingit mortuo Amphiarao 0 VI 16:
Quod autem scholio nomen Amphiarai non contineri ait Bergkius, haec omissio multo facilius explicatur, si duobus nominibus propriis tertium additum est, quam si nomen loci in libris antiquis extitisset. Accedit quod locus pugnae n0n apte exprimitur verbis ἀν' supιάρειον, si in eodem enuntiato adicitur προιι χέον ἀν' ιιιλον.Εpodorum autem a et , versus parallelos hoc modo constituit Berghius: