De metris Pindari quaestiones tres [microform]

51쪽

certum est, non solum, quia ita evitatur exitus imperiectus isque semininus, sed etiam quia metrum paenultimam compi iubet. st enim fortasse paenultima producta plerumque causa, cur a finalis femininorum primae declinationis antiquitus longa corripiatur; correpta igitur paenultima ultima productionem recuperat vel servat. In vocabulo autem simillime format βασίλεια in fine versus Ira etiam latius processit indarus, cum βασιλεα forma tres syllabas effici iuberet αλλα θεων βασιλεa ubi codices formam regularem et ceteroqui indaricam habent gaσέλεια. Ex forma igitur inusitata ἱερεα adhibita in sine Versus apparet, quantopere vitetur exitus imperfectus.

λίμνας θεερ νερι εἰδομενω aia διδοντιβεένι .... l, p, br lip. exitus imperfectus offendit, quoniam femininus Vix satis X-cusatur vocali ι, sententiae autem non minus dativo convenit genetivus θεου εἰδομενου διδοντος pendet enim verbo δεξατο construendum est Ευφαμος δέξατο γαῖαν ξει- νια θεου νερι εἰδομενου διδοντοςJ, quod indarus quidem altero loco eum dativo coniunxi P VIII συχέα,

ΙΠυθιονικον τιμαν Ἀριστοφιενει δεκευ, Momeru autem δε- χεσθαι non solum cum dativo coniungit, sed etiani eum genetivo A 596, 4 203. Ω 305 discrimen id sere est, quod

nos faeimus inter seinem etWas abnehmen et Von inem etWas emplangenui Hoc autem loco genetivus aptior est, quia dativus νερι qui diversam significationem habet. in eodem enuntiat extat eaque causa corruptelae videtur fuisse.

10 l, h, p, br, Ii. Aut ι finalis producta est aut pluralis restituendus πολυχρυσοι ποτ' εν δωμασιν, qui saepe pro singulari adhibetur de domibus deorum: is PQ 56, a X 88, sed in exitu masculino δυ' ιατι ferri potest.

52쪽

Hoe loco exitus imperfectus quaesitus esse videtur leut XIII p. 4 sed monendum exitum τοδε aeque atque illic μέτρα et αριστευσατε, in iis carminibus quae maximum numerum exituum impersectorum habentis X et o non apparere. Coniectura autem odi ut tacilis est, ita cum apud Pindarum ι δεικτικον nusquam legatur, haud probabilis. Μο-nendum vero hoc quoque est, cum a particula aperte eo rupta sit et Bernium ad hune locuml, etiam pronomen oδε

3l, p, br, i. In eodem carmine duo exitus impersecti in Creperiuntur, versus autem paralleli exitum imperiectum non respuunt, et aliquos certos singularis numeri accusativo tertiae declinationis in a in exitu habemus quamquam medela facillima

praest est πα κλυταν.

Hic est et unicus exitus imperfectus in carmine 96 e suum et qui propter Vocalem praeter τοτε et τέ particulas non admissam valde offendat. Accedit quod si se tentiam examinaveris, ποτρεπε displicet poeta enim postquam se ipse allocutus est, quod saepe facit in transitu ab altera parte carminis ad alteram es o II 8 επεχε νυν σκοπιὴτο of γε θυμέ, τένα βαλλομεν; non constans sibi transit ad personam primam μοὶ διελθεὶν ubi expectes σοὶ διελθεὶν. Scribendum igitur esse videtur αποτρέπω, eui additur optime

53쪽

is VI 2, I. --- E AIqσιμαχέ s ιειυν γενετο I p. 1br. 44. Ubi γένετο pro librorum γένετο metri causa temptavit Triclinius, offendit autem exitus impersectus eo, quod in hoc carmine unicus est. Sed vestigium verae lectionis nescio an servaverit scholiasta, qui haec adnotavit: ὁ γαρ Σωκλεέδqς πρεσβυτερος μὲν τῶν υἱῶν γέγονεν Ἀγησι1 ιαχου. Itaque restituendum esse arbitror έγησιμάχεν υἱέων γέγονεν.

ἀναπνέομεν ὁ Ου απαντες επὶ F ἴσα. At, h, 3br, 1 ih. εἴργει ὁ πότι ι φ ζυγένθ' τερον τερα . . . Neque versus paralleli exitum imperfectum excusant, et accusativus vix id exprimere potest, quod sententia flagitat, quam scholiasta sic bene interpretatur: ωμεν δ' on osioreυς απαντες, ἀλλ' οἱ μεν πλουτουσιν, οἱ δ' ου quod autem libri habent re is potius interpretandum esset non virimus omnes eadem appetentes a. Scribendum igitur est ναὶ ἴσοις cum ostio, quod significat non omnes sub eisdem condicionibus vivimus a.

καὶ μέλι καὶ τα τέρπν' νθε' Ἀφροδέσια. 7l, h, p, i. Scholiasta recte interpretatur κορον γὰρ χει καὶ το μέλι καὶ Κωφροδίσια significat autem τα υφροδέσι substantivum voluptatem veneris cf. Xenoph. Memor. I. 2 αὐ-

κράτνὶ . . . . O . . . . ἀφροδισίων καὶ γαστρος πάντων ἀνθ ρcorrco εγκρατέστατος ἰνὶ, quae hoc loco desideratur, nam τα τερπνὰ ἄνθ εα ωφροδίσια nihil esse possunt nisi suaves ores Veneris deae. Multo autem melius res exprimitur, si legitur τα τερπν' ἄνθε' ἀφροδισέ υν nam in scho ii quoque per minusculam seribi debet ; quod si fit, revera haec verba nihil exprimunt nisi summam Voluptatem venereamst, ita enim saepissime indarus substantivis ὁ υτος, ἄνθος, ἄκρον, ἀκμx utitur cum genetivo coniunctis ad summum

54쪽

Offendit exitus imperfectus, non modo quia unicus est in earmine, sed etiam quia inusitatam Vocalem habet. Sententiam vero spectanti apparet satis mire dictum esse υμνονγCρα σειν nam i eum πρασσειν verbo accusativus obiecti coniungitur, qui plerumque pronomen e8 Velut τι, τουτο, vel substantivum generale velut εργον, πραγμα, i non Si

nificat id quod facio, sed id quod, vel me invito, finis actionis meae est ita . . es 40 de Ixione dicitur τον δε τετρακναμον πραξε δεσμον, i. e. Ixion ita egit, ut invitust sibi rotae poenam conscisceret. Accedit, quod post formam

πρασσετε, quibus Musae appellantur, subiecto non nominato de Chromio victore hae dicuntur . . . ες αρμα αναβαίνων abda 1 ιανυε . . . Quae omnia Vitantur, si pro πρασσετε scribimus πρασσεται ecundum codicem , cuius tamen librarium incismi errore in veram lectionem incidere potuisseno nego. πρασσεται autem hic idem significat atque I 30

i. e. ut Hercules exigat ab Augea permagnum praemium servitutis. Hoc vero loco sententia haec est: Ibimus, Musae, in domum locupletem Chromii ad comissationem, sed exigit a me vel a nobis carmen, vult enim victoriam suam renuntiare. Videtur ergo indarus in hoc quoque carmine, postquam victori non statim debitum solvit, admonitus esse debiti, sicut ipse de carminem X testatur . 3 γλυκυ γαρ αυτε μελος ὀφείλων 1πιλελαθα.

55쪽

d N X στερι, πέρι.d I VI κάτα, φεισαFο, αυτίκα. I VH 'Eκτορα Aιμφιάρηόν τεj. I Vm τραφεντα, τυχοῖσα, βασιλει, γεμονα. Epinicia igitur secundum legem exitus dividenda sunt hoe modo Ι. carmina, quae nullum exitum imperfectum eontinent

56쪽

Sunt camina 21, quae continent versus 273. H. camina, quae exitus imperfectos habent nonnisi i in -ι 2 in ποτε et τες, 3 in praepositiones:

Sunt carmina 11 13J, quae continent versus 828 10lb . m. carmina, quae exitum imperiectum etiam in aliis verbis admittunt:

o X 110 χερέ, κτίσσατο, ποιμένα, ποτέ, αρματι, αραροτα, ct ποτε, αμυμονα, πυρι, αρα, τε, πατρί, μέλιτι. 0 m 110 ιιέτρα, κατα αυτίκα, αριστευσατε.

parent:

57쪽

4 a ποτε , b τε , o verbum αριστευσατε. 5 neutra . Desunt fere neutra exeuntia in a vel in singulari vel in plurali numero velut δνομα, κακά, quae in aliis poetis maiorem partem omnium exituum imperdictorum efficiunt, item

formae verbi exeuntes in a Velut ελυσα, λυόμ εθα, et D minativi seminini, quorum unum exemplum est τυχoisa, nec magis inveniuntur adverbia usitatissima μαλα επειτα, ,α,

ποτε et τε particulae solae exitum, praebent uno Verbo υριστευσατε excepto, desunt particulae tritissimae δέ, γέ, accusativi με, σέ vocativi Velut ζένε, duales velut δουρε, Ormae verbale velut λυε λυετε excepto uno αριστευσατεὶ.Sub non comparent formae verbale velut εἰμέ, ἐσσί, ta L. Sub o desiderantur neutra τουτο, αλλο αυTO.

In singulis autem locis iudicium pendet ex natura Xituum parallelorum. Atque cum in exitibus quidem classis alterius nusquam versibus parallelis confirmetur exitum brevem quaesitum esse, concludere licet omnibus illis locis exitum imperfectum eis, quos diximus, modis sublatum vel sal tem delenitum esse, cum ι finalis produceretur, praepositio agro sormam indueret απυ et παρα quod semel in carmine distrophie o XIV comparet, si de carmine tam rei iudieare licet, formam Homericam παραέ, ποτέ et τέ reciperent

sonum naSalem.

In tertia vero classi diseemendi sunt ei loci, ubi versus paralleli demonstrent exitum imperfectum vel saltem brevem quaesitum esse, ab aliis, ubi versus paralleli plerumque longa syllaba terminentur. Ita discedunt loci classis tertiae in duas parteS a exitus imperfectus aut quaesitus 8 aut O XUUSR-tur, quod exitus brevis quaesitus est oes χέρα, δυναLTO.

58쪽

IV δωματι. V μέτα. m απO. De eis autem exitibus, quos sub VIa enumeravimus, idem iudicandum est atque de exitibus classis ΙΙ - et Uin exitu productas esse, praepositionem reo formam ampliorem recepisse απυ, de ampliore autem forma μετα prae

sitionis μεται quod nihil ompertum est, id fortasse casui

Ultimo loco quaerendum nobis est de natura rhythmiea exituum imperfectorum. Ad earmen o X, ubi frequentia exi tuum imperfectorum maxima est, Bergrius haec adnotat: s Ceterum notabile est hoc carmen brevis syllabae frequentia in versu novissimo, quod videtur non casu factum, sed artis esse: cf. M. Viet. 1 17. 24 nam Aristoxenus musicus diei breves finales in metris, si collectiores sint, eo aptiores separationi versus a sequente versu fieri: idcircoque in sexta sede trimetri trisyllabos figura non ponitur, quia morRm habet: at contra disyllabos familiaris est, quia celerius desinit, et eo magis, si posteriorem syllabam brevem habuerit' u. Ex quibus id tenendum est, longiorem figuram in fine non es, quia moram habeat. Revera ne versus dactylicus exire potest in dactylum, neque versus iambicus in tribrachyn Similem autem rationem esse existum imperiectorum

59쪽

demonstrant praepositiones παρα bis , περι bis , κατά ποτέ et coniunctio τι bis in exitu positae, verens fine ab illis vocabulis separatae, eum quibus arte cohaereant. Nam ubi eius modi voeabula in fine versus poni possunt, temporis spatium, quod usque ad initium verans sequentis decurrit, necessario brevissimum est; et cum in eis locis, ubi exitus perfectus legitimus est, multo rarior sit tam arta Ohaerentia vocabulorum versus fine diremptorem nam inria ἀλλ' εν κέκρυπτο γαρ σχοίνου et singulare est et ortasse exo satur eo, quod versus 54 ab ara incipit , eertum est exitum imperfectum ibi locum habere, ubi pausa, nae inter versus esse debet, parva est. ritus autem imperiectus tura sua aptissimu est ad artum versuum conexum emesendum e. g. cum exeat in thesin proXimus autem Versus incipiat ab arat θηξαις ὁ κε φυντ αρετ ποτέ l πελωρων ορμάσαι κλέος ἀνη θεου συν παλάμιδ, locus ausae errhythmae non est quae versus finem auditori sensibilem reddat. Ne igitur ausa arrhythma verba cohaerentia distrahat, syllaba ultima non ad theseos tempus i. e. duas moras extenditur, sed paulo ante quam debebat finitur, id quod notis si sere exprimi potest:

ἀρετj ποτέ is πελ&9ριον Haec causa esse videtur stequentium exituum imperfectorum inis X nam tr. 2, 4, 6, p. 3, 5, 8 proximus Versus incipit ab arsi, sed ep. 2

Aoκρῶν ἀμφέπεσον μέλιτι ευάνορα πολιν καταβρέχων. . . ubi sunt 1l, br, lih, eadem causa non adest Nec ma

indicat arte cohaerere versus Unde consentaneum est au-

60쪽

sam errhythmam non magni momenti esse, eum admittatur inter praepositionem et substantivum. Quibus rebus consideratis conclusio nostra haec est: In exitu omnium versuum pausa fit, nam hiatus aliter explicari nequit. Quae pausa arrhythma pausam errhythmam, si thesis thesin in versuum confinio sequitur, in se recipit. Ante pausam syllaba ultima, quae aut in longam vocalem aut in consonantem exire solet, theseos tempus explere et fortasse paulum produci solet. Sunt tamen loci, ubi ex causis fortasse, quae ex ductu melodiae vel ut anti qui dixere harmoniae proveniunt, exitus aliter tractatur. Ibi longae vocales in ultima versus syllaba rarae sunt, poni autem solent breves in consonantem Xeuntes syllabae, vel etiam breves in vocalem exeuntes. Huiusmodi locis cohae rentia verborum demonstrat cohaerentiam rhythmi quoque artiorem esse. Quae cohaerentia ita efficitur, ut syllaba ultima versus, quae ceteroqui unius theseos tempus explet vel superat, brevius tempus occupet conserendum est nostrum staccato u et pausa paulo prius quam debebat inei piat. ausam autem fieri arrhythmam, etiamsi exitus imperfectus sit et vocabula arte c0haereant, cognoscimus ex

hiatu qui occurrit in locis, quales sunt 104 P X 69

Altera autem quaestio haec est, cur 7 exituum impersectorum, quos agnorimus, tres soli 0 Π 110 δυναιτο, Ι ΠΙ15 τραφεντα, b τυχοῆσα certi in exitu seminino sint in certi duo es 4 αμβροσέαν τε, I VI 33 AWνιαρηον τε.Quae res non inde explicari potest, quod exitus feminini omnino rari sint in epiniciis, tertia enim pars Omnium e suum femininum exitum habet. Atque carminum o Metis

quibus maximus numerus exituum imperfectorum continetur.