De usu praepositionum apud Homerum

11쪽

eriptum de υμ μαερο uionum apud Homerum visum est mihi, de ea um significatione, quae sit singulis apud Homerum, pauca praemittere. Inest enim praepositionibus eadem - , quae ipsis casibus vis ac ratio, ita tamen, uniuscujusquesgnificationem sublevent et alteram ab altera magis distinctam orationem suis quamque coloribus illustrent. Quo fit, ut et apud Homerum, cujus sermo nondum a certas illas, quibus subsequentium temporum scriptores utebantur', regulas adseriptus est, et apud omnes omnis aevi Pogias, qui se tollere humo et novas vias tentare amant, vix ullum dicendi modum invenias, quin etiam ne praepositi num adiumento sotis casuum formis exprimi queat. Nihilominus tamen praepositionum genus veris orationis partihus adnumerandum neque ita statuendum esse videtur, ut aut aliis addatur, aut quod inutile sit, Plane rejiciatur. Sunt quidem euique linguae partes, quibus destituta nondum labatur, quae vero aut perspicuitati aut concinnitati ita inserviant, et nativae orationi decus et leporem addant tantum, ut gnarum quemque remotis illis vehementer dolere necesserat. Cujus generis praepositiones esse videntur, quarum vim et significationem qui accurate intelligere velit, cum nullo casuum significationis respectu habito non possit, de asibus, quae fit eorum apud Homerum natura et ratio, pauca praemittere volui, Priusquam ad ipsum

12쪽

DE CASIBUS AEECTIS.II easibus rietis non est, quod multis exponam. Nominativus enim casus subjecti cum oratione directa loquimur, imperium quasi tenet in quaque periodo et viam aperit, qua ceterae Partes subsequantur. Nullum inveni locum Home icum, quo hic casus, si grammaticas tantum rationes spectas, negotium facesseret aut obscuritate quadam laboraret, uno cxcepto, qui legitur Iliad. III, II. Antenor ni in

Ulysiem et enelaum laudans et comparans, postquam flantium quidem Menelaum majorem et robustiorem esse dixit, addit: Ἀειψω, ἐζομένω Nominativos puto esse absolutos, quos evitare in protriptu fuisset dicenti Ἀμφοῖ Γ κομενειν Hujusmodi casus absoluti, saltem o nativi et Accusativi plerumque . Anacoluthis nascuntur, cum a prima periodi institutione declinatur. Nec vero temere id fieri, sed causam semper quandam subesse, vel exciis exemplis, quae hic addere lubet, Homericis facile intelliges Il. II, 4s sqq. notatu dignum προγυιθιζον πω v), XI, 333 sqq. non in proposito fuisse videtur poetae, addere ἀομαι , XIII, a I. Vulgari του ἀντίον constructioni, cum semper aut Genitiv aut Dativo conjungitur, plane repugnat. ositum'. l. est pro προσηύδα. Eadem fere ratio est locorum, qualis Od. XVI, 466. καταβλωσκοντα, quod cum remotius sit ab ριοι, melius ad infinitivos ροταλ-αι et ρεσθαι se adjungere puto. Nam quae in Atticorum deinceps libris frequentata magis constat, regula de Infinitivo cum Accusativo, omitino apud Homerum jamjam viget, ut suum cuique infinitivo subjectum, si aliudae prius est, in casu Accusativo, sin idem cum priore, in Nominativo, praedieatum

certe, addatur, aut, cum emphasi caret, plane omittatur. Ε sexcentis haec tantum

exempla proposuisse satis erit Il. I, 78. 397 sq. 427 Cui regulae pauca tantum

Corale

13쪽

loca reperi, quas repugnant Il. VII 98sq. ubi οὐδὲ - Ω-- est ut nostrum: ser udock, ehi hosten; pro δε- est Il. XVII, 4o4 ut sperare, Virgil Aen. IV, 4 I90, Πιa6'. Od. VIII, et a I. Il. III, 9 ., quo quidem loco, cum κέλεται longius distat et ἀλαον additum est, αὐτος obscuritate quadam labora ei. . Sed redeo ad μκολουθι ς, quarum aliud exemplum exstat d. XUII, 23 a. οἰ -- - βαλλομεν οιο, ubi familii recte sentio, βδελομένω absurdum esset, L Iliad. XVI, s 3I. Id enim in omni linguarum studio tenendum est, ut sit liter et regula mens et animus cogitanti superior, ita et regulas et formas, quae a Grammaticis propositae et in ipso usu esse videantur, interdum relinquendas esse aut concinnitate aut splendore orationis Postulante. on ubique nec. eodem in diversis linguis modo neque a quolibet id fieri posse, supervacaneum est monere; hi tantum, qui toto linguae cujusdam thesauro Potiti sunt, possunt'. ceteros regulis no labantur monitos via trita et circumsepta

tutiores ingredi oportet D. -- ddi quodammodo possunt H. VIII, 4sso is risisc Od. XI, 9 . εχων cf. u. XXII, 84.

Non magis Voeat ivna nos morabitur, cuius forma interdum et apud Hom rum eadem cum, ominativo est, ut I III, 277. Vix digna sunt, quae nominatim notentur exempla illa et in aliis linguis of Virg. Aen. IX sas. usitata, ut Odyss. XXIV, 3si. Zεῖ πάπερ - - σω et Od. XXIV Io6., quo loca τι παθωτες ,.quod deinceps in Atticorum, praesertim Tragicorum usum veniebat, notatum tibi velis, L. I l. XI, 3I3. - Frequentissimus est Vocativi apud Homerum usus propter sermonis Homerici indolem Cum enim maximam partem personae dramatico quodam modo' Quoniam huc ventum est, ii de indole linguarum, praesertim veterum dicerem, occasione arrepta haud ahsurdum mihi virum est, quid de Grammaticis linguarum et Graecae et Latinae studiis sentiam paucis signiscaro et sententiam meam qualemcunque viris doctis proponere, inprimis Trar, vir doctissime, cujus opinio multorum sententiam mihi aequat. Cum enim ea est linguae Graecae natura, ut etsi iam dudum ex usu quotidiano emota, tamen vi-gove, dexteritate et copia omnes fere et hodiernas super et, contigit, ut Grammatici eum non tam certis regulis qua vinculis circumrerther possent, quam alias solent. Id quod Paetum esse meema et alii gaudent, et quanquam in scholarum urum certissimum quodque tanquam Tegula et lex constituendum .st, tamen id doetus quisque vix et φιλελλην avertat, ne in Philosophieum quondam indicem tanquam in earcerem incuriat divina illa lingua. Inhumanum est, prolubitu bona corrumpere, liheriora constringexe. At fiat in usum puerorum imulta sunt et in lim' gua Graeca, quae malo elua damno et puexis tradere poma et deheas, exta et necessaria; sed to-

14쪽

inter se colloquentes producuntur, ubique Iloeutiones reperiuntur, in quibus heroes, ut amant πολυφημιαν, alter alterum pleniore semper ora adloqui solent, ita ut saepissime nullus aut rei aut occasionis, qua colloquuntur, respectu habeatur, et omnes hae ominum praescriptiones certos quosdam τυπως τῶ χαρ-τηρων dare videantur.

In uno tamen exemplo, quotiescunque legebam, dubius semper haesitabam, quid sibi velit πολυτλώς- ω-- et τλημωνυδυ- in Biados armine IX, 676. LX, 231. 248. 498. XXΙΙΙ, 77s. Rem non ita interpretari volo, ut eertum inter madem et Odysseam nexum significet, oum plurima a viris doctis collecta et promulgata sint, quae Odysseam Aiade paulo posteriorem exortam esse prudenti cuique demonstrent . Attamen hoo tantum modo res expediri posse videtur, ut putemus, cum aliis he mibus tum Uys epitheta quaedam certa inter omnes constitisse et cum utrumque carmen non minus Ilias quam Odyssea post aliquod certe tempus, cum res Prope Ilium gestae essent, ompositae sint, in uiadem facile epitheton irrepere o tuisse, quod Odysseae proprium sit. Πολύτλα enim haud dubium est, quin de erro ribus intelligendum fit, licet via mos interpret is ex mad V, 67 . Sed quoniam de sermonis Homeris indois dicere incepi, non nimium a proposito esse videtur, alium modum paucis fignifieare.

am linguam, puleherrimum sane opus, in ultim pueromin eoommodare pumilito agor est. Moderatore , non castigatore opus est. Alia Latinae linguae ratio esse videatur, si Grammaticorum 4 egulas spectes. Huic quidem obvenit, o nulli deberet. Qitamquam enim apta Initio non tantam et formarum et constructionum varietatem et copiam h uisse videtur, quantam Graeca, tamen saeclorum et hominum, Seholastico ri potissimum puto, iniuriae nimia constrictione et axotiorihus vinculis laborat. axima regularum pars, quae in Grammmaticorum scholis propositae sunt, non quae in ipsius linguae Iundamento enses sita. ste videntur, tam arbitrariae Iunt, ut sani Itherioria linguae et species quaedam Populi, qualia Romanus exaclinaristia et humanitatis appetens et inumus, vix uncyram emergatur. Ut ergo Graeca moderatore apsenis, ita lingua Latina Ioisitatore ιibaraliore indiget, ut qui

que studiis humanitatis vitam impedens magis magisque intelligat, non formulas esse, sed uimum ipsiun humanum, qui qmnia higuo ex ruis legibus regat.' Ut alias, vassertim grammatteales rationes omittam, L d. VII, 97. A V, - ΣΠ,s8s PD, H locus signifieaxe videtur, auetoritate quadam rerum narrationem indigere. 3, 15 sqq. III so sqq. qui Ioeus et vehus et forma insignia est. Vix unum in Diade inveniatur exemplum, quo po ita ipso tam Ionge alterius orationem narrat. insuper notatu dignus in Dod Iliadis earinen iam in quotialamini, ἀσιδων nrum veni a vadetur.

Corale

15쪽

Infignis est periodi Homericae institutio his potissimum rebus: subiectorum varietate; a versus cujusque Vi ipsam periodum cohibente; usu articuli. Nihil enim die de divino illo sermonis Homerici spiritu, nihil dae aequabili dicendi genere, quo omnes delectamur, nec de tranquillo quodam incessu, quo semper adfinem properare videtur Poεta, ita tamen, ut usque libenter devertat, nec dea manitatis sensu, qui ubique praecipue in comparationibus expressus est, sed cum de quadam grammatices Homericae parte scribere institui, missis rationibus intemis, enternas tantum sve grammaticales spectari oportet. Hac via primum ocurrit Ie-

genti frequantissima sub utorum oriri , uti III, 33 -as. IX, 63 sqq. I, 43 sa. III, 38s-88. quo loco, ut Biad XXIII, 69I. ἐμ -- duabus vocalibus

eontractis additum so et innumeris locis, praecipue in comparationibus, cum,

arsin. V, 87 sqq. XXI, as sqq. Retinuerim in omparationibus hunc morem meto quodam sensu dueti et sequentium temporum Θεtae et Latini, ut, cum imam ginem quandam copiosius adumbrarent et diversis coloribus distinguerent, neglectis prioribus subjectis, tertio, ut dicunt, comparationis, ultro in eonstructione labere tur Exempla quam prurima praebet Virgilius. Sed apud Homerum subjectorum varietas et commixtio in eo potius postae sunt, quod ejus periodologia tam simpleκat incomplieita est, ut singulae periodi magis altera juxta alteram sequantur, quam altera alteri injungantur. Eo fit, ut eum Atticorum periodi a doctiore quodam participiorum et conjunctionum usu concinnitatem suam et firmitatem accipiant, apud Homerem et harum orationis partium simplex et incomposita ratio reρeriaturi a quidem Homerus participia frequens est conjunctionum usus, sed rarum exemplum est participii alio modo usurpati, quam ut sit m e aut dum alia sobseatione opus est, conjunctionibus plerumque utitur, easque tam secure et negligenta ponere videtur, ut vix ullum periodi bene adornatae et comptae respectum habeat. Aliis et quidem multis locis Participia vix ullam cogitationi vim addunt et eo tantum eonsilio poMa esse videntur, ut orationi comam quandam et perspicuitatem ait rant, ut frequentissimo usurpatum τυχὼν, ωθων, ἐπε ete. Sunt qui praepostimnum fere partibus ea fungi dicant, anprimis φέρ- λοβων, ἔκ- , ex aliarum lingua. rum magis praesertim nostrae indole, quam ex re iudicantes. Cum enim ἔκγον in

nonnullis Iovis Oon sesum apud p με, sed etiam alios scriptores omni modo aequet

Corale

16쪽

praepositionem ut contra συντευχεσιν pro ast Il. III, 9. i. e. μωρτνριδεὴς in armis, sub armis, Uirg. Georg. III, II 6. evntilo, Sallust Catilis cap. 3. d. Tellex:ll. Is, 47 σὐν τῶ aβη, i. e. Da , cf. I, I 4. tamen alia 3nveniuntur, quibus vicali rum pro altero ponere possis. animi enim dissert inter ἀπεύχετο συν δώδεκα αἴσιν et απορχετο ἔκ- δωδεκα αυς Saltem qui horis etc., is et eum iis abiit, illud tamen de nemine nisi de duce usurpari potest. Simili modo e Graecae non ex alius cujusdam linguae ingenio judicandum est de illis locis, in quibus articipia principatum quasi cogitationis tenent, utril. IV, 43o. Od. VIII, 29 a. of Virg. Georg. III, 4oa. ---- Sicuti vero subjecta saeptu commutare solet Homerus, ita in casibiis obliquis e dem, quo exorm est, pergere amat. D. XI, II sqq. . VII, Is., quae quidem π- empla appositionis loco esse interpretor, ut aliud alio distinctius rem exprimat, ut

Il. VIII, 47 sqq. , tu, Is sqq.

a Alia periodologiae Homericae ratio est, ut suam quisque fere versus periodreonstituere soleat. . Et hac quidem re fieri mihi 'idetur, ut subjecta semper comm tentur. Itaque recte fecerunt, qui ad finem versuum, si quidem vocabuli terminatio postulabat, v ἐφώ-στικὸν scripserunt. Rarissime tantum inveniuntur loca, quorum sensus neque in sine versus requiescere patitur et ultra nem, tanquam metam sibi eonstitutam, properare iubet, uti I, Is 3. Mis ad λυ- pertinet. Quamquam anim ista et ἐνθαδε in utraque significatione et ais et hue saepissima inveniuntur u I, I I. 367. II, 46 a. Od. VI, 47. I, II. Il. VII, 8 de tempore Ii III, I 8s sensu relativo ; tamen δε- et ἄδε nusquam alio nisi significatione si ne reperi, ut Il. III, I 3o.; XVIII, 39a. Od. I, 8a. II, 8. - Aliud ejusmodi exemplum vix ullum occurrit haec enim, quae subjecturus sum, in fine versus paululum requiescere patiuntur, etsi primo versus sequentis verbo sensum suscipiente: B. XVI, sa 4 sq. xx,

3 Postremo de Uu arti si pauca addam. Cum inter viros doctos constat, apud Homerum non eo, quo apud sequentes scriptores, eum esse usurpatum sensu, sed

esse Plerumque utril. , I 4s. VII, 16 I. XVI, 789. XXI, 6 a. pro Demonstrativo pro quo et οσΠ. I, sq. XXI, 98. XXII, o I. Od. I, 86.), priusquam de usuoru opinionem meam qualemcunque proferam, eorum tantum exemplorum nonnulla

proponam, quibus veri articuli significatio aut inomaut inesse videtur IIIl sys. 68 I.;

Corale

17쪽

VlLaa 3. XI, a 98. Il. III, Io9. Atticorum more, cf. Butim ann. f. II . Anmer . I. IIV, a. ut saepissime ante pronomina , . . V, 3a I. VI, 4 2. VIII, 43 P.;

NVIII, II 4. quo loco ουτοντο, α λτον Atticorum more unice ferου positum est . Praeterea cum adverbiis tempoτalibus πρωτον, πρὸ etc. conjungitur, e. g. Il. I, 6. v s4. XII, 4o. Maximae illorum exemplorum Parti veram articuli significationem, qualem subsequentis aevi scriptores usurpabant, inesse negari non potest, inprimis LXVIII, II 4. B. XXIII, 3as. 663. omnino articulorum Graeeorum eadem ter eonditio et lata fuisse videntur, quae nostro der, iae das, easdem cum illo parte agenti. Sed quam de articuli usu apud Homerum propositurus eram sententiam meam qualem cunque hae est cum maκimam partem eo offendimur, quod articuliunt plurimis locis substantivo aut adjectivo suo longius secretum reperimus, id non emphaseos cujusdam causa, qualis ubique fere in egregia omi versione riparet, sed simplicitate orati'nis Homericae et cantantis usu factum esse videtur. Repetitur enim iste jectis aliis orationis partibus substantivum antecedenti articulo conjungendum, non emphaseos, sed perspicuitatis causa, cum praesertim cantantis usus poscat, ne seipsum neque alios implicet et obscurus fiat, os 1l. X, 488. l. 49 . Nunquam enim oblivisci debemus, carmina Homerica, ut quae haud dubie cantabantur primis temporihus, non ad oculos legentium, sed ad aures audientium esse composita. Ex hac quidem conditione omne grammatices regulae, saltem quae ad syntaxin spectant, iudicandae esse videntur. f. a. DE CASIBUS OBLIQUIS.Cum eo confido totam rem absolvere statui, ut non ex philosophicis opinionia hus, sed ex usu linguae haurirem, suppresso philosophiae rivulo, uberius scaturiente, exempla tantum proponam, quibus diversae cujusque casus significationes eluceant. Dj0jtjgod by

Corale

18쪽

Ita demum disertas quasdam neque arbitrarias regulas pervenire postlinius, . sibi quisque ad Iubitum philos hicis coloribus distinguat et acuat.

Geniti v Na. Frequentissmum Genitivi usum, quo a substantivo quodam aut adjectivo e det, non est quod hac occasione accuratius confideremus, cum ea potius exempla Oolligere oporteat, quibus tota ipsius Genitivi vis insit. Ex illis hae tantum nova quadam re insignia proferam B. XIV, 139. l. 14 I. Od. IX, as6 sqq. ubi M--- accipiendum est aut pro Genitivo absoluto, cujus in lingua Graeea inde ab Homero liberiorem esse quam in Latina, usum constat, ut ἡμῖν, ut saepissime Dativi inprimis Pronomm substantivv. pro Genitivσ, e. g. u. IV, s Io. l. 437. V, 446. MULasI. XIX, 164. ; d. XV, 8. cura, desiderium patris i. e. de patre, et L. VIII, Ia4. alio modo quam d. XX, 56. . - d. XV, 27s. i. e. τὸν ἐκ sve ἄπο τῶν iis etc., cujus autem constructionis manifestum exemplum nondum apud Homerum reperi proxima sunt B. IX sa 4. X, 37 I. contra B. Iv xlo et XVII, a. -- ut -- ad verba pertinent. a Saepissime Genitivus cum verbis, quibus angmdi aut dueendi modus fignificatur, ita conjungitur, ut locum indicet, quo quis hominem quendam aut rem tangat aut ducat. ιρεὰ, ἔπιν αγειν χειρος - Ἀβάνειν κεφαλῆς δε ιν ποδος multis locis reperitur, ut B. I, I97 323. Additur quoque res, cujus auxylio tangendi aut ducendi ratio fit, casu Dativo, ut Il. VIII, 37r. Od. V 428. otandi loci u V, 3 o R. et XXIV s I s. et eodem modo interpretandi senem arrepta manu extollens adjuvit. κειρι ad ipsum Achillem pertineret et valde otiosum esset. Quamquam et aliae ejusdem fere significationis certe ad eundem sensum adhibitae constructiones sunt, ut

Iar. III, 37. VHI, Io6. quam constructionem Latini usurpare solent manum alicujus arripere, arrepta manu aliquem ducere. os, ut Graeci, melius distinguimus, fi res poscit ismandas and assen, una semanden hi de Rana fassen; amandes . Meta ansassen, vas Iemande an das Meldibrim Luido fassen. -- Duobus locis et prae

Corale

19쪽

quentissimus usus est. Sunt quidem loca , quibus praepositio ἐκ significationem nostri an, habet, inprimis conjuncta cum verbo δέω Il. XXIII, 85 3. XI, 38.; Od VIII, 67. contra Il. V, 4. est pro ἄπο, herab von, Qvon, cf. 7. , ut VIII, 7s.; d. XIII, 399. l. Il. III, 73. , sed horun alia ratio esse videtur; neque ejus auxilio opus ast ad illius consimictionis interpretatio em. Sensus ipse eo ducit, ut vi supple mus, e g. d. V, 428 cli Il. , a 68. IX, 2I4. X, 38 o. o LXV, 98., cum ubique non tota res, sed quaedam ejus pars indicetur. Eodem modo post verba πί- , ἐσθίω

Od. IX, et aa XXII, tr. sed et Accusativum XX, I 36.

O Alia Genuiui significatio frequentissima apud 'merum est usu a ex , qualis potissimum verbis additur, quibus origo quaedam aut secretio indicatur, Od. XUL 3oo. cf. XIX, I 63. ἄπο, uniculoco Il. XIV, 47a ἐκ saepius usurpatum); I. I, 596.; XIV, ao 3. Od. XI, 327. l. ll. XV, Ia6. Od. IX, 448. l. s. IX, 437. i. XX, 439 πάλιν τραπε κυδαλίμοιο cf. D. V I 87 . , ubi πάλι est, ut saepiuS, proiam, uruch on retro), cf. Il. VII, 79. δόμεναι πάλιν pro μοδο , froτίνειν, B V, 6s I. . III, 4sq.; IX,634. reddere cc f. Virg. Eclog III, I. de quacunque re debita et ante non accepta. - Οd. I, Im. V, 397. cf. XIII, 77. απο); XVIII, 8. δι-ο ob δόριοιο, s. D. XVII, DIO ; UlH, I 64. -ο, ejusdem rationis et L. XXIV, 37 a. quo loco Θυρα significationem magis expedit). Od. XXIII, 8. . Il. II, 7s. cf. III, 84. XI, 38a.; VI, 33o. IX, 6 I. V, 348 Addi possunt verba παύει et παυεσθαι, ἄρχειν

et ἄρχεσθαι et alia ejusdem significationis, et πυνθα-θαι, κουειν etc., de quorum usu haec observata habeo. IIa- ω,οπαύω, Od. XVIII, II 4 γ, παυσέο, ἔπαυμα, plexumque transitive dictum est, uno, quantum scio, loco Xcepto d. IV, 659.; πα-ρ-ι, παυιτο - ἐπα - ἄκην, πεπαυριαι, et ληγω απολληγω. Od. XII, a 4. intransitis

exceptos locos, Iliad. XIII, a 4 Plena verbi παύει structura est ut Accusativum personae et Genitivum rei secum habeat. si quidem substantivum est, B Rs9s. eodem modo , 567. . sin verbum, plerumque in Infinitivo, d. XVIII, 4.; B. XI, 44a Participium, quod apud Atticos saepissime usurpatur, nusquam inveni etsi aliis verbis, Atticorum more, additur, d. XIV, 334. 377. XVI, 383. I. XXIV. 437. IV, 4I7 Si deest persona, res aut in Accusativo addi potest, B L I9a,ao7. 8a. aut Genitivo, B. XII, 389., ut semper παύεσεαι et ληγειν, B. I, I . a ;II, 1 oo. III, Iso. B. IX, 97 ιν σοι ληξω aliam rationem habet, ut nostrum ' i dir

Corale

20쪽

ἄρχομαι od XXI, 42. sempi' intransitive usurpantur et coniunctum secum habe Genitivum rei, si substantivum est, . V, 4ao. IV, 33s. VII, 3 a. XV, s. et I 'itivum, si verbum, Il. IV, 67. VII, 3 a 4. XIII, 329. XVI, 6s. Od. II, s. nu quam participium, quod Atticis in usu est. - De usu verborum ἀκούειν etc. id tenendum est, obiectum, si qui lem res est, addi aut casu Genitivo, Il. VI, 46 s.;XVI, so8. XXII, 447. aut Accusativo, Il. XVIII, 53o.; I aoo. III, 87. utrumquseonjunctum habes d. XII, 26s q. si persona, Genitivo additur et quidem aut sola objecti significatione Il. XVI, a II. I, 37. Od. VII, II. aut pro de Od. XV, 27o; item B. IV, 3s aut pro ex B. XVII, 4o8. Od. VIII, 49 I. conjunctum est loco Od. XVII, II s. Notandi loci . XVI, sis et XXIV, 33s. μειν cum Dativo, cui

alio fortasse interpretationis genere opus est .e Usurpatur porro Genitivus, ut res indicetur, qua aliquid efficitur mit, durch, Il. II, 4Is. VI, 33 i. VII, 4io. IX, 24 a. contra, quod apud posteros usitatius erat,

contra Dativum s7o. XXIII, soa. XX, I 8o. Od. Ii,a6 I. III, 4o8. XVIII, aa.; Il. V, 6. l. VI, so8. XXI, 6o. Eodem modo interpretandi loci u. VI, 36. et XI, Io 6. nec praepositio a i supplenda.s Deinde Homerus Genitivum adhibet ad exprimendum Deum, per quem iast. l. II, 8or. IV, 244. V, s97. cf. VI, 38 so 7 V, a a. quo loco θα - ἔνθα Genitivum magis expedio XIII, 64. XIV, 347. XV, 64. XVIII, 7. XXII, 6.;

XXIII, Iaa. 37 a. o Frequentissimus Oenitivi usus est, ut tempus aut conditionem indicet, qua aliquid fit. Totam rem amplectar, paucis illustrans, quomodo Homeru varia tem- poris relationes 'sgnificet. Sunt enim duae potissimum temporis relationes, quibus actio quaedam fieri potest, vel punerum temporis, quo fit quas tempus in quiete; quando Τ , vel perpetuita quaedam temporis quasi tempus in motu; quam diu 3 .remporis punctum indicaturus omerus usurpat, ut nihil de adverbiis moneam:

a Senitivum ccia1 rarissime Bia, quae Atticis frequentissima est praepositio, additam inveni, ut Il. IX,4 3.), e. g. u. V sa 3. VII1, 47o. XI, 69I. XXII, 7. Od. VII, IIS. XIV, 6 I. Miativum, ut Il. I, s 4 4as. II, 37 468. Saepissime additur praepositiois, Iliad. ii 47i cf. 468.) XI, 73. Quamquam vero iam apud Ho-

Corale