De Aristarchi studiis homericis

371쪽

τὴν γραφήν j. Et haee: I 262 Προκρινει ι ἐν gr. ν δια τουε γραφην βιήσετο, πλ)ὶν οὐ μετατέθη σιν ἀλλὰ δια του a πότε Ἀρισταρχoe. B, 665 βῆ φευγων. τ ὁ μὲν ' νῖρικον ἔθος βο φεύγειν reno Ιερεται. αλλ' δ γε 'Αρισταρχος oia μετέθηκεν. ωλλ' ODτως γραφει βῆ φευγων. α, 337 et J oldaς οὐκ ἐχρησατο. 'νίδοτος γράφει ἶδεις, Ἀρισταρχος θε οὐ δυσχεραινει τῆ γραφω Item II, 636 noluit uno deleto τ' omnem dubitandi materiam tollere. Quid igitur veritus est nisi eodicum auctoritatem 3 His addieentibus meliorem et exquisitiorem vigam lectionem recepit. v. exemplum supra positum p. 67. n0t. Illi addas simile hoc. H 332

Sed ubi duplicis lectionis aequa erat auctoritas quid secutus est 3 Εgregie docet Apollon. Dyge. Vnt. p. 77, disputans de dupliei lectione 1cως δ ' αἱ τεὼν Te Guυν cro καi et rei ou dcii

372쪽

πειραν ὁ ' εος κεν Iρωες - καὶ ἐκ τουτα δ' arro ινα δέχεσθαι καὶ Λλεισσευν αλλcoν. -b δὲ θῆσσον Ἀθηναix ἐ1cιτειλαι est I, 64, ubi Aristonielis: ἰ δι riri ἔτι et o ἐπιτεῖλαι αντὶ προστ αικου κειται j. Ergo id praeoptavit quod non tam vulgare quam Homeriei sermonis proprium videretur. Sed hae quoque in re minime pertinaciter egisse, testimonium est de his ipsis imperativis. 2, 110 legimus:

ρικὼν ἐθος. Hinc igitur de Aristarcho iudieandum est. Ille 0bservaverat articulis Homerum plerumque non uti. An ideo omnes articulos exclusit 3 Minime. Ne serente quidem metro. Attis δ' ὁ φιθας αἰὲν - 11. 35S. v. Didym. I, lil. Apollon. gynt. 4 l. Sed ἄλλοι scripsit non ii λλοι, quod satis firma ne-redebat monumentorum auctorita8. Simul, opinor, cogitabat, ars ωλλοι non plus dicere quam αλλοι, sed in Albς δ' ὁ ιιθος αἰεν aliquam ad distinguendum ab altero Aiaee vim inesse. quamquam alibi vel in hoc poeta ex more suo αυrae ἔπειτ πιας τε μέγaς dixerit. v. Did. B, lil. Articuli vim attenderati , l47. ubi traditum 17 duripi ora οἱ τως ε ρηκε σνν τεῆ aρθοοιτο κητος toς παρaδεδομένης τrς ἱστοριας τι ς περὶ του κε τοι ς. 0bservaverat Homerum augmenta omittere. An ideo nulliunaugmentum reliquit Τ Minimo. Ediderat ος ιιε τοι aDτις δευκε, p, 84; eontra in tueui ἐκ γαρ ὁ του ἔαελλε, non ut Aristoplia-

, Si A, 302 πείρησαι scripsit, accesserat aliqua de usu medii observatio. Herodianus hoe loco diversa miscet.

373쪽

nes Sed in dissensu editionum potius ἔργα νέμων roseripsit, et Θανιια τετακτο, ut bis utar, Miam Io ἰνειιον ro,ctuosi δεέτυκτο. In quo sortasse nonnunquam salsus fuit, quod nondum omnia momenta per8pexernt: sic in augmento diiudieando sortasse ab Aristarcho discedendum erit propter leg quasdam hexametri Homeriei Aristarcho non observatas. Sed in malam samam pertinaciae incidit vir execllentissimus per eos quibus pertinax videbatur nolle constantem poetae legem semel vel hi μ migrari et haec si codicum auctoritate sanari non poterant obelo notare, quibus pertinax visum, eum observatum

esset ubique poetam uti ἐθήλ 0, scribere IIII EI ,πSO . Sic enim talia seribebant. Sic Herodianus D. 229 οτε δι' τ&- ιεν dupli ei modo scribi posse dicit, et Iuvi MEM et. quia

in hoc διναιαι ποιητικυοῦς α εοσεβVσθαι το ε - neque . Rit necessario Servandum sit ut in i tiis Homerico AH QAMEN: erasin nominat. Nos in his solemus In λεέδη εὼ εκ etdς ε t ιεν vel coronidis signo illis ignoto iv. Lob. ud Ai. l . Haec et talia in observatione nitebitntur. Sed occurrerunt alia, quae si in alterutram partem diiudieare velles summa ingenii subtilitate opus erat. II, 299. ubi Vlixes Graecos domum redire eupientes cohortatur ut maneant: τλῆτε τέλοι και ιιεένat' ἐαι χρονον Zenodoti lectio erat hiu χρὀνον. Audi Aristonicum: Orι κηνὼ- dotoς reci φει ἔ χρόνον, ἀπιγ&νυ ς' se φασις γαρ γέγγεται πολ- λου χρονον διὰ roD ID. H. e. cum Ira dicit memoriam renovat longi temporis, quod iam in obsessione et laboribus consumserint: quod non prudenter laetum hoc tempore. - D. 3l4 de serpente passeres devorante: ἔν, υγε τυῖς ἐλεεινα καr syra τε re Vlsτας. Zenodotus τιτλωντας. Iudientum ab Aristarcho: isori Ziηνόδο-379 τος γραφει τιτέγνaας' εντελὴς δὲ ιν λέξις ' κατα φύεσιν γαρ φθεγγοιιενοι οἱ νεοσσοὶ τι ri Γουσιν, οἱ δὲ κα τεσθι ἡ-

374쪽

ὴ δόξα τἀνδρὐς. - B, 412 precatur Agamemno:

θοντο, Detrερ ora ὁριιι ει ἐπὶ ἀγανώr Ἀν . Sed his similia pe multa sunt: non certa pleraque, nec hoc putavit Aristar hus sed in lectionis discrepantia, eum in alterum utriim pnrtem mOmentum quaeratur, elegantiam produnt ac subtilitatem. Minime audax Aristaretius: imo mihi certum est si quid Aristarchus peceavit in contrarium pesteasse: nam si totam hominis subtilitatem perspicio, opinor unum et alterum non laturum fuisse in Homero ut alienum ab eius consuetudine nisi quaedam religio obstitisset. Sunt etiamnum in Homericis evrminibus. quod ego silenter pronuntio, aliquot loci qui sensum non hiibent : quos certe ab Aristarcho improbatos non traditum. Sed ut quaedam, ubi traditum, asseram. nudax homo non riOlentius explicuisset illud ναρδάνου επὶ ρε εγρα p. 248 . Nec ἰφMiam leniter iudieagget de II, 364 p. 172). Et, opinor, vidisset non ferri posse Θ, 230 ὼς οποι ἐν Asi/ιγρο κενεανχέες γοραα-σγε: ubi ex scholiis Antis apparet Mistaret,i lectionem non aliam fuisse. Sed de hoc paulo susius disputabo.

375쪽

Verbi substantivi praesenου personae tertiae omittitur et in enuntiationibus non pendentibus, e. g. στρεπτοὶ δή τε γὰρ ΘεοιαDrol I, 497 . ακεσταὶ δὲ φρένες ἐσθυυν lib . ῆτοι γὰρ νιυ- Iol γε ἐοικοτες in 124 . αλγιον et τεοῦ δ' ἄλγιον εἰ δὲ 292

serendi erunt G, 326

376쪽

365 B, 201

Sed re vera puto suppleri voluit poeta I, 225 χαῖρ', Ἀχιλευ. δαιτος μεν ἐῖσης οὐκ ἐπιδευεῖς ημεν ἐνὶ κλισίη - έμνονος 'tato. Uαοί δὲ καὶ ἐνθαδε νΓν. Quo loco nec xjμεν placet, quod nonnulli habebant, nec Aristarcheum ἐπιδευει svel potius ἐπιδεox, i. Etenim patet etiamsi

377쪽

non propendebat Homeri sermo ad omittendum verbum substraritivum exceptis sormis ἐμέ et εἰσέ, tamen non ita constrictum fuisse poetam quin Si quando commodum esset et per sententium ambiguitas devitaretur inam hoe nisi ita est auditor non fertur nisi nil tertiam personam supplendami nitis quoque sor-382 nis enrere posset. Sic coniunetivus x eius animo obversabatur E, 48l κνίγια ra - τό et ἔλδεται - κ ἐπιδευ, ς. Et . opinor. . . 335 ia ς δ' ὁ γ' -ο λιγεων ἀνειι υν σπέρχεωσιν Γεὐ.al tici revoν Orε Τε πλεέστη κονις augι κελεύθους. Et suturum potius piaui praesens S 394 αλr ἄγε νῖν ρε re ν ποιησ*ιεν. αε ταρ ἔπισθεν vel ut alii Drcεργενὶ ιιώρri ροι orti φοτέροισι θεοι, roe Oλμμαον ἔχονσι v. 33S. X. 255 . In quo non iniuria di-Seris eX antecedente verbo non ut saepe fit radieem assumi sed tempus. Attamen et haec rarissima sunt, et de imperfecto an unus sit loeus incertum, quamquam nec h0c Omnino interdictum fuisse putaverim. I Isi sqq.

Qui harum rerum perii iam sensuntque habent. nolent dicere ad

379쪽

. . . .

lexit II p. 228. Disii tred by Cooste

380쪽

β, si si καὶ ἔπειτα λευγαλέοι τ lGOiασθα καὶ οὐ δεδανὴκο- τες αλκίν. ε, 182 ἰ dii αλιτρος γ ἐσσὶ καὶ οὐκ auo νωλια ειδέύς. β, 23l. ε, 9 sit τις ἔτι σrροτρων πανος καὶ ζαι- εστω ii πτουχος βασιλευς μηδ' αἴσιιια μηδεα εἰδιος. Quibus in exemplis non negligendum est, primum adiunctum esse verbo adiectivum, tum accedere participium. Qui omnino frequentissimus periphrasti eae coniugationis apud scriptores Graecos usus est. Non concedam ad periphrasin pertinere hoc: A, 547 εἴα ειγε - οππιυς τονσδ' ιαπους λα βετον καταδόντες f*υλον

Facile sentimus, vim sententiae interire atque a poetae consi- Iio aberrari si quis hie εἰσi suppleat. Admirantis exclamatio est ab accusativo ἐοικοτας, qui sedate loquentem decebat, ad nominativum abrepti: sie ut K, 43T ἐν δε σφιν Ῥι σος βασιλεDς, sta7ς 'Hiονῆος, του δn καλλέστους ταπους ἴδον ηδὲ ιιεγίστους ' λευκοτεροι χι5νος. θείειν δ' ἀνθιοισιν ο/ιοῖοι. Sic parata ridentur quae diei possunt de hoo loco: λ, 605ί0ιφὶ δέ iειν κλaryri νεκυων γοῦν οἰωνίον μὰ πάντos' intcos ἐνων ' ὁ δ' ἐρειινῆ νυκτὶ ἐοικως, γυμνον τοξον εχ θν καὶ ἐπὶ νευρῆφιν δωτον, 386 δεινον παπταίνεον, aliὶ βαλέοντι εοικως. Settieet ita hune locum ab eo qui cecinerit non prosectum e88e. Sed in hoc Hercule severi critiei imaginem reserente, artem collineaudi lactitantis . turbam inanem coercentis, libro nostro, eui materia a summo Graeciae critico erat, finem imponamus

라틴어 텍스트