De Aristarchi studiis homericis

341쪽

p. 397 fidenter pronuntiat: ,, ευνδ/ιασται δὲ ταώς cimo rῆς τα-σεοις των πτερέον : tum prorsus illum contem simus, de origine voeis Varronem nacti adstipulatorem V, li p. Si Sp. et docti simum λεξHoγον Adelunium. Hune attendamus: riwelebe s N meni insgesamini eine Naehahmung seines naidrliellen Geschreios sind welches. besonders bei der Psauhenne, selir dout lieti Psa - u lautet . Denique iucundum erat, eum de aspiratione Butinianno eandem coniecturam incidisse Ruimadvertebamus, 345 gramin. ΙΙ. 2 p. 380. - Aliam causam indiearit Boblenius indissert. de mereat. veteris Indiae, seripi. poe. German. Reg. I p. 7l. Scilicet Arabice pavo est TaWus .

Lu spiritu roeabulorum principali. Iam aestingo me ut tertium huius dissertationis eaput perseribam, de spiritu vocabulorum prinei pali: sed deest pnono materia. Herodian. Z. 239 de spiritu vocis Ir ς disputans. quod Alexio esse volebat εο ς: ὁ di 'Aρiσταρχος οὐδὸν αντεκρυς περι του πνεί Monrος ωπε I sνaro . Puto Aristarchi tempore. ut in accentibus saepe laetum vidimus, non dubitatum esse. Η rodianus Aeschyli Euripidisque usu non dubitabili hoντ' ἔτης, οι κ ετζςὶ defendit. - Sed in paueissimis quae in hoc genero supersunt Aristarcheis mirum est complura esse quae vel non probata vel non probabilia sunt: quod et in aedentibus et in ipsa interaspiratione in magna exemplorum copia rarissime tactum vidimus. Primum ν ὲε Φοῖβε. Herod. O. 365 'Aeiσταρχος δασυνει, απο τεῆς ἔσεως τίον 'tic ν' οἱ δε περὶ τον Κρα

342쪽

D, 84. v. 106. Quid Aristarchum moverit ut vel ab Aristophane descisceret, qui probabat εὶατο ad sh 83i, non traditum. Nee

sic Ar.3 de spiritu non videtur dubitatum egse, sed de etymo Herod. V 543. Duxit Aristarchus ab Dro ιat, quo Perte nec Butimanno inventro contigit probabilius, lex. II, l40. - Ιtem ειυ1ιεν certum propter επεi χ έ δειεν, Herod. IV 402 Τ Ν, 3lb).- Nee dubitandum de ιέ, Herod. st, 134. - Nec de φινδις:quamquam Nicias et Pamphilus maluerunt λινδις propter λια; Pt0lemaeus et Herodianus tum aliis argumentis defendunt tum Herodianus hoc loco: παντ φινδις II, 3853. V. Herod. I, 6. - iadi ν Nicias eum leni) videtur vulgo receptum fuisse, etiam apud Atticos. Herod. E, 203. Eust. p. 178, 20. - αγροος. De hoc ita loquitur Herodianus M. 39I es. seliol. E, 383 quasi eum significat crebros non seribatur aliter. Formam certe Eustathii 3 iriemporibus sv. p. 1386ὶ iam oblitteratam eompluribus Demo-8ibenis et Platonis locis eruit et restituit Bekkerus. - ἀατοε-

344쪽

De criticis Aristarchi rationibus.

C. I.

De athesesibus. l. 1. Artis scribendi in ea inibus Homeri mentionem 3 is nullam fieri. recte Aristarchus observavit v. di 88. II S. γραφειν). Attamen censuisse Homerum ipsum non scripsisse nu8quam, quin sciam, vestigium est. Censuit Aristarchus, quaedam ipsi Bomero cognita suisse, quibus tamen heroas uti non faciat, e. g. unguenta et coronas Athen. 18. e. Schol. A, 700. Ν, 736.

A, l72. F. 186, tubam V 219. ω, 388, artem equitandi O, 679, mis coctionem σ3, 362 ses. p. 236 VHyxea . Eo igitur videbitur etiam scripturam rettulisse. Attamen hoe nec ipsi nec iis qui ante eum accuratius scriptorum lectioni Vadaverant, o hiare poterat quin multos versus irrepsisse persuasum haberent ubdititios. Nonne apud tragicos, apud Aristophanem invenerant, quos nemo sani iudicii pro genuinis habere posset )3 Si multo plures apud Homerum inveniebantur aliosque, qui diu per eantorum ora terebantur, hoc consentaneum erat. Quo sor- 349usse etiam de quibusdam versibus fama quaedam accessit, ux e Solone, Onomaerito iλ, 604 Cynaethone. Cf. Pausan. IX,

' Instar omnium versus Ran. 1439 sqq. ab Aristarcho et Apollonio

345쪽

- 334 31. Quamquam huic sanaae minimum tribuisse apparet ox ea ratione qua de eiusmodi versibus quaerit Aristarchus iv. de στῆσε δ' ἄγων - supra p. 230i: et de Pisistratea opera potius no notam qui deiu his antiquis et Aristarcho videri famam suisse in Epimetris ostendam. - Quieunque hoc modo genuinam carminum Homericorum formam eorruperant, dicebant Alexandrini διασκευαστὰς. Etenim quod nos solemus dicere interpolare vel quocunque modo genuinum textum seriptoris mutare hoc a Graecis grammaticis proprio voeabulo dieitur διασκε ia ειν. Galen. in Hippocr. de nat. bona. praes. p. 9 Κllhn. Sunt, inquit qui Hippoematis librum de natura hominis pro spurio habeant, cinati γέντες εκ τῶν ἐν auri 9 διεσκευασι ενων καὶ παρεγγεγρati - μενων . Idem loquitur de characteribus Hippocratis libris postea ascriptis. sive dolo malo sive non malo consilio. Utitur voee: οἱ χαρακει ρες διεσκευασθησαν eorum. ad Hipp. epid. III, 2 p. 4ll. 24 ed. Bas. Et exemplar his notis instructum διεσκεD-ασιιένον ib. 412, 9. Redimus ad Aeliolia Veneta. Aristonicus II, 606 διπλῆ περιεστιγιιενς οτι κη νίδοτος κα ὶ ἐνταυθα διεσκευακεγρωρεων -καὶ τοι αρ' εξ γδ ς προσέφη ni)ς ον τέλον DIον spm καὶ τοτ Ἀπολλωνα προσέφη νεφεληγερέτα Ζευς , γν ἔκ

346쪽

qd0 S, 185 versus spurius Eaνθε τε καὶ συ IIδδαργε κοὶ Ar-δων Λαμπε τε dIε prosectus est. in mente habuit et nomina

347쪽

Ergo διασκευάαειν dieitur 1ὶ de libro vel l o qui primam et genuinam formam vel additamentis vel quibuscunque mutationibus saetis amisit. διεσκευασται . 23 Loeus ipse qui additus est dicitur διεσκε νασμένος i. q. ινδιεσκενοσΠένος. Ceterum haec διασκευή potest ab ipso seriptore fieri. ut saepe di amatici laetebant cum sabulae priinum non placuissent. quod Athenaeus egregie illustrat p. 374 in., Vocabulo μετασκενά- 352 ειν utens: πικρος δ' ων το θος sAnaxandrides ἐσιοiει τι

ωσπερ οἱ π ολλο i. Poterat διασκενάζειν, quod multo frequentius in hac re; e. g. Sehol. Nub. 549 distinguuntur αἱ διω-χ9ε7sat et αἱ Dστερον διασκευασθεῖσαι Νεφέλat. V. Athen. 247. 358. d. ubi ενος delendum videtur 496. f. 429. e. 663. c. - . Non semper retractatae ut denuo in theatra redirent. sed ut emendatiores in manus legentium venirent. Nonnunquam mutatae ab aliis sunt, ab ipsis etiam histri nibus Grygar. de Gradi

, Nonnunquam etiam formam non genuinam induit. Diog. La. LX. 49 εα δ' ἄλλα ἶσα rινἐς αναφέρονσιν εἰά αλὸν iDemocritumi tot μἐν ἰη

Apparet ex his locis quam res frequens in recentiori comoedia

fuerit.

348쪽

- 337 eorum trag. temp. Dem. p. 4 sqq. . Sic prouti res ereiderit δια- σχει ni et correetio esse potest et eorruptio ' l. q. 2. Notandis versibus 8puriis omne verae eriti eae et Homericae maxime sundamentum laetum. Nani quamdiu in ea inibus vere dissoni, absurdi loci legebantur, vigebat quaesti0num, quas Supra deseripsimus, ardor nec multae refutari

poterant nisi argumentis item ineptis nec res a puerili et dia-leetim velitatione ad virilem et grammaticam deliberationem xenire poterat. Quare si nihil aliud praestitisset Zenodotus

uuam ut hanc meditationem ad Homerum attulisset nunquam eius memorin perire deberet, quippe a quo Omnis critieuo primordia repetenda essent' l. i ausas si quaerimus quibus com-

i De di aseeuastis nos ii tro more exposuiuius. Quidquid in eandem M alentiam dictum est ab Iloinrichio. quod factum esse video ex Nitκschii praeparatione indagandae per Odys,eam interpolatii uis q. ll. id totum illi aeeeptum referri volumus. Nos II inrichii libellum nunquam vidimus.' , Oboli ipsum iam signum Zenodoti editioni appositum sui,s noudnbitandum. Aristophanes praeter a In Homericis habuit ceraunion indldures ut videtur continuos versus spurios uno signo notandos. quod Ari- Ataretio non commodum visum nec assumtum , Sigma et antisigma, a,t ri eum Aad notandi s loeos quilius sensus deesset l Aa iecit. Paris. Reisse

Whelii p. i 39i. Nec ad hane rona Aristaretio, cui ad licio etiam diplo sus-fieiebat. Ningulare signum opus videbatur. Sed praeter dipten periestimedea ad Zeuodotea notanda commodum Λristarcho visum singulari signo d0tare locos recurrentes nunc roeto nune salso poSitos; et ad hoc Potius Se asterisco usus est et contra posuit asteriseum obelatum. Do his vide Nauehium Arist. p. 16 et Sengobuschium diss. Hom. I p. 50. Sed quod idem illo auctor. cui illa de ustorisco Aristophaneo debemus. quod certe musa non est cur dubitemus, de diplo tradit hoc ludum diei debebat ineptissimum esso. .,Dipten aperisii et in primus Leogoras Syracusanus appo- uit Homericis versibus ad separationem Olympi a eaelo. propri0 Olympum ab eo pro monte positum adnotans, nusquam pro caelo, quod saepe ἰοανον επιρε ν dicat et υακρον uti ramoV. neque e contrario epitheta permutet. I nebat autem tam ad montis signifieationes qunm nil moli: utrimquo manifestatur voluntas eius. usus est ea in multis Aristarchus, nunc en quae praeter consuetudinem tam vitrio nostrao quam ipsius poetas iiDud eum venirentur adnotans. mino proprias ipsius figuras. interdum ea in qui via' eopiosus st. rursus quae Apinoi npud illnm Donerentur'. Aristarchum diplen. si iam nnte aliquis olus usu' eriit, ad multo plura adhibnisse. ut plura pluraque attenderit et observaverit. id certum et sciremus sino

349쪽

moti versus veros non e8ge pronuntiamu8, quattuor fiunt. Primum deficiens carminum connexus vel discrepans. Deinde glacia quid displicet in arte poetae vel in hominum deorumque factiSet moribus. Tum si quid in antiquitatibus. denique si quid ira

sermone a poetae consuetudine discrepat. Et Zenodotus quidem primo et secundo genere substitisse reperitur, tertium et quartum genus aliis relinquens, qui artem criticam eum arte grammattea eoniuneturi erant. In illo vero primo et secundo genere ut quaedam vidit, quae posteritas probavit, sic ab iis erroribus cavere non poterat, quae omnino et quae illo maxime tempore in hac re declinare dissicillimum. Quot res vel hodie Don Volfius sed Wolfiani inter se contradicere affirmarunt, quae in poeta minime contraria videbuntur quid poetae liceat non quid veritatis quaerat ieiunitas vel reputantibus vel potius nativo sensu edoctis. Sed ut ad Alexandrinos meos redeam. initium faciam ab hoc. quod ad secundum genus reserendum erit. Ahiudicaverat Zenodotus multos versus ab Homero δια th α Οε- usi, si quid heroum vel deorum gravitatem minus decere videbatur. A, 8S Minerva sunita facie Laodoci perlustrat exer- eitum Pandarum quaerens: IIανδ ον αντέθεον εἴ et roυ ἐφευροι.

Indignum duxit dei per80na. quod quaerit orOυτεμ καὶ rip

illo. Fulsse iam ante eitui aliquem diples usum id Potest verum esse: sed illi testimonio nulla fides. Fuisso aliquam ante Aristarchum editionem Homericam, et quidem iam diplo usam. ignoti cuiusdam Leogorae, cuius editioni8 nullum praeterea vcstigium. certe non admodum probabile. Sed esto. Quis credat talem editionem. in qua dipte iam apposita luisset, Sed ad solam distinctionem caeli et Olympii et haec distinetio probata ex -- lis adiectivis εἰρις et πιικρος Τ Imo vero hie habemus confusionem eo dignam, qui obeli usum ab obolis Pisistrati ducit lib. p l38i. Illa obser alio de ευρυς et μακι ος non Leogorea egi sed Aristarchea, ut supra una cum obsereationibus de Olympo νιφόενιι et πολυπτε χην et de Olympi καρήνοις et ceteriis occurrerat. Talibus testimoniis, quale illud. non uti

ratio est.

350쪽

dite Helenae dicitur sellam posuisse, duos versus omisit Zen dolus: , ,απρεπὲς γαρ αὐτω ἐφαένετο το τῆ Ελένη τέ ν Ἀφρodiet ν διφρω βαμα ιν . Cui respondetur: -ἐπιλέλημαι δὲ οτι γραet εικασται καὶ ταυτη τῆ μορφῆ τα προσω κοντα ἐπιτηδευει . Sio quod spurius Zenodoto visus locus de Briareo sis, 396 - 406 quod V ης κ4λασιν O. l83 eiecerat, quod item spu- iriain eensuit illam Achillis orationem Οἰνοβαρές, κυνος ομιιατέχεον sis, 225 sq.) - ne aliam quaeras causam. Et alia eiusdem generis invenientur. Sie II, 89 Achilles ad proelium dimittens Patroclum haec dieit

Si dubitari posset, haec ultima, quibus defenduntur, patelaeerent cur Zenodotus eos damnaverit, se. ne Achillis invidia pateret. Vel in Thersitae persona quaedam ei nimium ridicula nec sereuda visa. schol. B, 227. 23 l. Videmus in hac re Aristaretii iudicium iam liberius suisse: attamen quibusdam similibus ossensus est, quae hodie in Homeri simplieitate serimus. Et quidem . quod memorabile est, plus videtur in dis tulisse quam in hominibus. q. 3li Aleinous ad Ulixem: αξ γάρ, ου τε πάτερ καὶ 'A γναίη καὶ 'Aπολλον, το7oς ἐεδν ouς ἐσσι τί τε φρονίων δ τ ἐγ δ περ