장음표시 사용
31쪽
- - Ilis duobus neumatis generibus Stoicos tertium addidisser ἔκτικον πνευμ refert p. 697, 7 726, 7. Stoicorum doctrina neumaticorum secta tria haec neumatis genera et nomina petivit.' neumaticisque scilicet auctoribus eadem genera scriptor libelli discernit. Tria eum neumatis genera disiungere, quamquam de eo qu0d istiκὼν nominatur referre tantum videtur, cum scribit p. 726, εἰσὶ δὲ o καὶ TPιτον εἰσήγουσι το ἔκτικον, manifeStum est inde quod p. 728, 1 diei eis qui καρδιακῆ διαθέσει affecti Sint οἰκτικὼν πνευμα Solutum esse et quod p. 726,12 tria neumatis genera in animalibus inesse praedicat. Ea quoque quae scriptor de horum neumatis generum definitionibus et sedibus profert, neumaticorum doctrinae
diffusum continet corpora non solum animantia sed etiam inanima et Ps.-Gal. Def. med. 96 XIX 372, 13, quorum exemplum p0nit lapides p. 726, 9 , quod Stoicis quoque usitatum
eSi, cf. e. g. SeXt Emp. AdV. math. IX81 Lucian Hermol. 81, Aehili. at Isag in Arat. cap. 14 Comment in Arat ressi 'oli. . Maam p. 41, 26 , lut Mor. 1053 F. To mo κὁνπνεν illa, quod in corde St, alit animalia et herbas cf. Ps.-Gal. Def. med. 9 p. 371 χικον ν saa Scriptor potentissimam animae partem dicere videtur, quam Stoici γεμονικον appellare solent; sed haec nomina etiam a Stoicis confunduntur et apud liunc quoque p. 710,2 του ηγε ιονικου nomen legitur. Sedes enim τῆς ψυχῆς, quam latius Stoici dicunt, totum corpus est,si ῆγεμονικον plures Stoici et Ρneumatici cordi attribuunt, pauci, quorum in numero huius
μωχμον πνευμα efficere dicit, ut sensibus percipiant et ad arbitrium sese movere possint animalia, non Solum homines, sed etiam bestiae idem Stoici sentiunt,' etsi eram et quam proprie dicant animam bestiis inesse negant.' Praeterea haec cum eis congruunt, quae Stoici et neumatici de neumate sentiunt. Non acquisitum ἐπικτητονὶ sed innatum επιρυτον pneuma esse existimat p. 726, 6 .' Ρneumate eum putare effici, ut sensus percipere possint, hi inde apparet quod Saepius et Ogατικὼν πνευμ commemorat
In eis igitur, quae de physiologia dicit Scriptorem, quamvis Hippocratis doctrinam fundamentum atque initium sibi sumat, tamen liquatenus neumaticorum auctoritati cedere apparet. Neque in eis quae de sanitatis condicionibus et de pathologia explicat, unius disciplinae placitis adstrictus est. Sanum esse hominem dicit, dum neque quattuor corpori elementa neque quattuor humores aut qualitate aut quantitate commutentur p. 727, 10 728, 12j. Hac in re Hippocratis doctrinam sequitur, item ut Galenus quoque; cf. XVII A 97,1 τῆς γὰρ γείας εκ συμμορίας γενο-
μιεννὶς των τεττύρων στοιχειων, l. Deinde autem scriptor
ultra Hippocratis doctrinam progreditur, cum dicit morbos inde oriri, quod τα στερεὰ oco laeta siVe adstringantur Sive dissolvantur. Hac quoque in re cum Galeno consentit. Quae enim dicat στερεώ, ex hoc loco intellegitui Φ. 696, 16 :
32쪽
Harum igitur partium sive adstrictionem sive solutionem causam morborum esse et libelli scriptor et Galenus dicunt:
in hac re Methodicorum doctrinae uterque accedat δ Tumpneumatibus sive intensis sive dissolutis hominem aegrotum fieri scriptor dicit p. 727, 16 728, 14 . Hac in re neumaticorum doctrinam eum sequi manifestum est. Iam de cura morborum Videamus p. 731, 2 sqq. . Dignum est quod commemoretur quattuor morborum momenta in hoc libello discerni: ρχην, νύμοιν, κ/ένην, παροκμῆνέ731, 10 . Eadem divisio apud Galenum quoque invenitur, qui alterum momentum πιδοσιν nominat Ι195, 15 . Uterque igitur in hac re dissentit ab Hippocrate, qui da uaς, πέytεως, κρισεως momenta digessit,' immo Methodicorum doctrinam sequi videtur, qui hanc divisionem invenerunt cf. Gal. I 193, 3;XI 681,1 . Praeterea in eis quae de διατριτω Saepius commemorat p. 731, 13sqq. , Methodicorum doctrinae aecedere videtur. De singulis morbis non habeo quae proferam, nisi hoc unum Hippocrates febrium, quae πυρετοὶ διatiίποντες dicuntur, ex specie discemit, cf. II 672, Litire eius sententiam libellus sequitur p. 730, 3 contra recentiores tres tantum Species discemunt vide e g. eis III 3 GH. VII 336 8; Ps.-Gal. Ι 402 cf. eliman Dis pneum. Schule p. 166 Addo quod M. Relim an Hemnes 38 1903 p. 546 sqq. demon-
straVit, eius capitis, quo oculorum morbi traetantur, fontem esse Demosthenis librum Περι φθαλμον, e quo Rufus quoque, Aelius, aulus egineta, Definitiones medicas qui conscripsit aliique hauserunt. Itaque, ut paucis quae expoSui compreliendam, Scriptoris proprium est summo studio Hippocratis doctrinam repetere. Qua re ad Galenum proxime accedit. Cum Galeno in eisitusque Saepius consentit, quae ab Hippocratis doctrina digressus cum Methodicorum tum Ρneumaticurum sectae concedit. Ut vero in eis quae de medicinae praeceptis dicit ad Ρneumaticos saepius accedit, ita in rebus ad philosophiam pertinentibus neumaticorum auctoritate Stoicorum sectae scriptor adductus esse Videtur. Quamquam enim de philosophiae placitis non multa dicit, tamen ex eis quae de his rebus in libello leguntur concludi potest eum Stoicorum disciplinam accuratius novisse. De causarum turba et de neumate supra iam dictum est. Praeterea e Stoicorum doctrina haec deprompta sunt:
επιστήμης definitio p. 684, 15 cf. Arnim tote. et fragm. II p. 30num. 33 sqq. ris V definitio p. 685,3 AEl. ruim l. l. I p. 2 num. 73 II p. 30num. 94sqq. τέλον et σκοπου distinctio p. 688,6 et Stob. II 47, 7 achsmuth-
ἄρω et υπογραφῆς distinctio p. 686, 14; ef. Arnim I. l. II p. 775nnm 227 III p. 247 num. 23.
Dividendi quoque atque partiendi nimium studium Stoicorum et huius scriptoris commune est, Velut p. 689, 15 sqq. non
Addendus est quemmellinan neglexit scriptor papyri Argentoratensis, quae numero B insignita est, alter P. Chr. n. saeculo eonseriptae edidit Carolus Kalbfleisch Papyri Argentorate eam 'aeeae Progr. Rostoch. I I, idem in huius libelli p. 769, 11 definitionem xerophthalmiae et sorophthalmiae nomen excidisse docuit t. l. p. 6 adn. erit ad 2, 3 cf. eliman l. l. p. 563. 4.
33쪽
satis liabet in quinque partes totam medicinae doctrinam dividere, sed uniuscuiusque ποδιαιρεσιν affert, quod artis vocabulum Stoicis videtur usitatum esse; cf. Arnim . l. IIIp. 215,6. Simili modo p. 726, 15Sqq. σικa ἐνεργειaι et ἱ τυχικa δυνώμεις digeruntur atque disponuntur. Denique morositatem quandam et minutam subtilitatem Stoicorum libelli scriptor imitatur. andem neumaticis quoque cum Stoicis communem fuisse Galenus testatur VIII
Talium argutiarum e libello haec afferam exempla: ea quae scriptor dicit de definitione medicinae cap. VI , de Vocis dνατομῆς Vi et sententia p. 709,5ὶ de falsa thenaei
opinione, qui το λικον propriam medicinae partem esse putat 689,6 , de ἀναληπτικο segregando ab reliquis partibus του γιεινου p. 693, 7 . Restat, ut de uno loco Videamus, quem Scepticorum doctrinam sapere fortasse conicias Leguntur enim p. 684, 18
εlii ἐν aτρικῆ, Ἀλλ' Dδ' λως εἰς νθρωπους ἔρχετaι Sed huic sententiae ad ipsam Stoicam scientiae definitionem annexae haud ita multum tribuendum est, siquidem etiam ipsos Stoicos recentiores interdum scepticis rationibus aliquantum indulsisse constat; cf. quae de Seneca exponit
Zelle Phil. d. Grie HII 1 ed. I p. 737 sqq. qui cum aliatum haec ex Naturalibus quaestionibus VI 25, 2 et
Epistulis 65, 10 affert adeo animo non potes ligures de caeteris rebus, ut adhuc ipse se quaerat et pronuntia, quis sibi vi Mur
veri simillimum dicere, non iras verissimum dicat id enim tam supra nos est quam ipsa veritas.
Quaestiones meae ne ex sola uelinii vitiosa editione penderent, nonnullos libelli codices vel ipse contuli vel ab aliis ut inspicerent impetravi. Qui codices sunt:
Vaticanus graee. 1845 saec. XIII fol. 44Vὶ huius codicis capita a -ι A. Riteten et et . Fraenke mihi contulerunt. Dres densis graec Da 1 saec. XV fol. 1 quem ipse contuli. Monacensis graec. 109 saec. XVI, fol. 22 4 hunc quoque codicem ipse inspexi.)ὶ Lipsiensis graec. 52 saec. XVI. fol. 1 ὶ de hoc codice sodalis mens Fridericus raus nonnulla mecum communicaVit.
Praeterea de duobus codicibus latinis ex indicibus, qu0sKalbfleiscli sibi conscripsit, haec posSum proferre:
Parisinus lat. 6865 saec. XIV, fol. 2r haec sunt nitima verba: Equivoce vero et interiora uisce a vocondia scantur, quoniam et ipsa sub cartillaginibu gunt notarum co8tamm . . intra M
i XIV 705 14K. Quae sequuntnr, recentior manus addidit. Dres densis lat. D 92 saec. XV fol. 9Rhlibelli interpretationem praebet usque ad p. 709,2Κ. nitima enim verba haec sunt fol. 12 h): nisi quantum in difflinitiva corr. disserentia quae ecundum magnitudinein vel ordinem positionis T TM, M.
Codices graeci quos enumeravi quantum ad textum emendandum conferre possint, eliman diiudicabit, qui libelli edendi munus suscepit. quidem hoc loco dicere satis habeo codicem Dresdensem graecum e codice Vaticano derivatum esse. Ἀrgumenta haec sunt j: I. Multis locis eadem menda in utroque codice leguntur Velut
' Pertinent ea quae sequuntur ad capita a - ι .
34쪽
II. Imprimis autem his locis probari equidem puto meo manaSSe:
675, ταριχείαις Κ τροχείαις V, altera manus snperscripsit TV ταριχίαις οιταριχίαις η τωχείαις D. Mea quidem sententia dubium nouest, quin o illud odiet me V ortum sit 80,2 μεδωικη a ἐστιν Κ: ιε θοδ εστὶν , altera manus superscripsit μεθοδικῆ δε ἐστιν:/ιροειδός ἐστιν , in g. g. μεθοδικη δε ἐστι 694, 12 μορι- μονον , altera manus superscripsi ιιδριοπι μόνον ιδριον D.
Neque vero desunt loci, quibus V et D discrepant. Allero graViora: I. is locis, quibus V et K consentiunt, D aliam lectionem exhibet:
II. V discrepat abi eandem lectionem ac Κ exhibente:
676, λογικῆ Κ τεχνικην V, eadem manus ut videtur superscripsit m. πικην λογικὴ τεχνικὴ D, in mg. g. τεχνη 680, 3 προσεχουσα Κ:
Sed omnibus his discrepantiis non irrita fieri puto ea argumenta, quibus supra demonstraVi codicem resdensem Vaticano manasse, sive Dresdensis apographum est Vaticani, siVe, quod propter discrepantias Verisimilius puto, ap0graphum Vaticani exemplar fuit resdensis Argumentis illis imum hoc loco addam V et D textu libelli indicem capitum praemittunt In hoc indices perversum duorum capitum ordinem in hunc modum corrigit τί ἐστιν ωτρικι . εἰ ἐπιστημ' ἡ ἰατρικγ ῆ τεχνη πόσα μερη ἰατρικῆς. D neglectis litteris α β γ falsum retinet ordinem, Mon et Lips rectum praebent.
35쪽
Natus sum Aemilius Isse natione Borussus fidei addictus evangelieae die X mensis Maii 1890 lborieldii patre Aemilio matre Ioanna e gente eiste Literarum elementis in scholis publicis Coloniae et uesseldorsi imbutus ab anno 1901 scholae quam vocant e toralaehule in oppidulo uesiphaliae cui nomen est Lengericli discipulus fui. Ab anno 1902 uelhelmi in oppido quod ad Ruhram flumen situm est gymnasium frequentavi. Ubi magistros
egregio nactus Sum Viros, quorum in numero duardum Krae optime de me meritum esse nunquam biiViSear.
Vere anni 1909 maturitatis testimonium adeptus per decem semestria studiis philologis et historicis me dedidi idque semper Marpurgi, nisi quod aestate anni 1911 almae matris Monacensis civis fui. Docuerunt me viri doctissimi 0naeenses Bitteraus, Crustus V. Heiget, V. 0ehimann Volimer Marpurgenses Biri Brachmann Busch Geldner, Harimann Jac0bSolin, Jacobsthai, Kalbfleisch,Alebs, MaaSS, MiSch, Nators, V. d. R099, Schwarg, V. Sybel, hiele Proseminario philologo Marpurgens per duo semestria interfui. Seminarii philologi ut
sodalis essem ordinarius, per ter senos menses Biri alb-sseischmaas mihi concesserunt. Praeterea ad exercitationes
historicas me admiserunt Brachmann Busch, lebs, ad philosophicas Natorp. Quibus viris doctis gratias ago debitas. Quantum vero debeam Carolo albfleisch, qui semper summa benevolentia studiis meis favit et ad hanc materiam tractandam me invitavit, nunquam desinam reminiSci.
36쪽
- 58 Examen rigorosum superavi die XVII mensis Ianuarii anni 1914. Deinde partim Marpurgi partim domi in litterarum studiis versatus sum. Die VIII mensis Augusti anni 1914 examen pro facultate docendi sustinui. Bello
coorto cum propter myopiam inter tirones Voluntarios non essem admissus, ut pietatem erga patriam praestarem, in Belgica Saucios et aegros curavi. Mense Martio anni 1915 ad scholam Germanicam quae est Brugellis delegatus usque ad mensem Maium anni 191 magistri Vice functus sum. Tum demum inter tirones conscriptus cohorti cuidam adiunctus Sum quae tormenta nostra maximi modi administrat.