장음표시 사용
271쪽
aD QUAE CURTIO Multa prodigia, nulla dubitationis significatione refert;
ut in urbe Tyro, quum obsideretur, sanguinis rivos ἱn fornacibus sub ipsis flammis exstitisse; et in Macedonuti,
castris sanguinis guttas e Pane manavisse; Corvorum turbam exercitui ad Hammonem profecto, iter momstrasse; Sexcontaque alia riusmodi. Non ita mirum, maritimam belluam in ponto cemia, et modo fluctibus se immergere, modo super undas aliquantum eminere, ut inde vel metum vel laetitiam Tyrii Macedonesve conciperent; aut Saltem ut historicus legentium animos, maximis rebus intentos, istis nugis distraheret. Quis, vel affirmante Radero, credat, clitia in Curtio rope
ritur , Tyriorum millia quindecim, a Sidoniis morti clam
subducta, quum Arrianus, qui omilia, quare 'umque alicujus moinenti sunt, tanta sedulitate colligit, do hoc taceat pQuum urbem Garam obsidione premeret Alexander, et Sacrum patrio more faceret, praetervolans corvus, glebam
quam unguibus serebat in regis caput dimisit β, quumque in proxima turri consedisset, bitumine ac sulphure quibus turris illi ua orat impeditus, a circumstantibus Captus fuit. Quis haec intelligat Z Ne Curtius quidem ipse : nam, quae
turris illa Θ Non urbis. Alexander enim nota Propter o sessust urbis moenia, atque intra teli iactum diis operabatur. Turris autem erat proxima; deinde, a circumstantibus avis capitur; nempe ab amicis Alexandri circumstantibus. Ergo turris ista Macedomitu fuit. Nunc vero, quo consilio, turris, quae hostium inoenibus admoveretur, bitumine aC sulphure illita fuit 8 Numne ut injectis iaci biis cremarin
I. Lib. IV, Cap. 2, tom. I, Pas. 2 7, et ibi not. a. Lib. IV, cap. 7, ibid. not. pag. 257.
3. Lib. Iv, cap. 4, ibid. Pag. 23o. 4. Lib. IV, cap. 4, et ibid. not. pag. 23έ-5. Liu. IV, cap. 6, ibid. Pag. 246.
272쪽
ΗΑBENDA FIDES. 25 iurῖ Scilicet incensa turre per urbem incendium propagare
destinaverat Alexavder. At nulla usquam, ne apud Cur
tium quidem, huius propositi significatio.
Neque Verum est quod refert , Persas urbi, cui Tarso nomen, ignem subjecisse, quippe ex Ariano liquet Alexandrum, integra hac urbe, cum regiis gaziS, Potitum. Quum ante Issiacam pugnam, utriusque aciei ordinem describit Amyntam, Meleagrum Ptolemaeumque in in dextro cornu collocat, adeo ut laevum quod Crateri, Parmenionisque copiis Constabat, jejunum quodam modo videatur. At Meleager, Ptolomaeus et Amyntas in laevo
Post aeceptum apud Issum cladem, narrat Darium, quum ad Euphratem fugiens Properaret, a quatuor Gra corum millibus exceptum fuisse. Male; namque manus illa non Graecis tantum, sed omnium gentium militibns, qui mortem inusserunt, constabat. Non Parmenionem, ut ait Curtius ι, Coelesyria praefecit Alexander, ut praedam et captivos diligenti cura asserva ret, sed Menonem Cerdimas filium Aradum insutian maritimamquo orum, Stratoni regi paruisse nit=, quum revera, Strato ille, non rex, sed regis filius esset, atque in patris Iocum Gerostrati imperaret, ciui cum Autophradate, Persarum classis praefecto. Vires
suas conjunxerat, et qui deinde, audita filii ad Alexandrum deditione, ipse, desertis Persarum partibus, mee-
donum classi naves suas adiunxit. Si Curtio credas si, Alexander, acceptis a Dario litteris V
i. Lib. III, cap. 4 ,- , PV. Iaa a. Lib. III, cap. 9, ibid. pag. 346, et D t.
3. Lib. IV, cap. 3, ibid. pag. zor, et not. . Lib. IV, cap. ι, ibid. pag. 2Ο , et uot. s. Lib. IV, cap. , ibid. Pas. 2M t. s. Lib. IV, cap. I, ibid. pag. Ioa, et not.
273쪽
232 QUAE CURTIO hementer offensus est, quod Darius sibi regis titulum, nec eundem Alexandri nomini adscripsisset; si contra Amriano, Darius dicebat se regem a rege petere . non
longa dubitatione opus est, scientibus quae sit illius levitas, hujus fides.
Tyrios interiorem murum , quo, si prior deficeret, se tuerentur, aedificasse fingit . De hoc muro nihil Arrianus; quumque Curtius ipse, nullam amplius de eo mentionem fecerit, ne lue circa eum , ullo modo haesisse Macedonas dixerit, apparet hoc omne historici mendacium ess ; quo non semel usus est. Sic alterum vallum a civibus in urbo Gam aedificatum vult , cuius nullus in obsidione usus, nec ad protegendos cives, nec ad morandos aliquandiu
Multa Noster de Carthaginiensium legatis , de bello a Syracusanis in Africam illato, atque de obsidione Carthaginis fabulatus est. Quae quam salsa, atque absurde ficta sint, brevi videbit, quicumque meminerit, Syracusanos, semel Africam invasisse, Agathocle duce; idque post Alexandri aetatem.
Non semel erravit Curtius, quum, quomodo Euphratem superaverit Alexander, nareat 4 : namque SatropaCem quemdam, a Dario, cum mille Selectis, praemissum vult, qui hostem amnis trainsitu arceret; deinde sex millia equitum, Magaeo eadem de causa data fuisse subjicit. Quis fuerit Satropaces ille, delectorum militum praefectus, nuM quam reperias. Froinshemius conjicit, hoc nomine, per negligentiam corrupto, Atropatem, cujus apud Arrianum mentio, hic designari. At Curtius, Satropacem suum Sub
a. Lib. IV, cap. 6; ibid. 249. 3. Lib. IV, cap. 3, ibid. pag. 226 4. Lib. IV, cap. 9, ibid. P.g. 375.
274쪽
ΗΑBENDA FIDES. 253 sejusdem capitis fine, ab Aristone hasta transfixi tui et capite
truncatum narrat, dum Atropates, regreSsum Ecbatanam
ex India Alexandrum, ingenti apparatu excepit. Rursus, non sex equitum millia, sed tria tantum Maga O data sunt, quorum duo millia Graeci milites impleverant. Quum Macedonici exercitus ordinem, aute pugnam apud Arbela describat, a in subsidiis, uit , Cum manu sua, Coenus, post eum Orestes Lyncestesque. u Quis non cre latorestem LTncestemque, agminum duces fuissep At vero,
non duces illi, ne homines quidem fuere, sed Orestae et Lyncestae vocabantur, Graeciae Epirique quidam incolae. Vid. Strab., lib. VII. Hoc sequitur in Curtio : a Post illos Polyperchon dux peregrini militis. . Quod vel Freinshoemio bilem movet, qui nos monet, Polyperchonem Stymphaeis praefuisse. Addit Curtius Amyntam hujus agminis
principem fuisse, quum revera AmΥntas tunc temporis in Macelloniam, conscribendi militis causa, missus esset. Mox eumdem Amyntam, Cum paucis turmis, Opem imp dimentis tulisse vult , quem demum, e Macedonia Sex peditum millia adduxisse, fatetur Praeerat interea frater
ejus Simmias. Denique Balacros, Philago cuidam paruisse subjicit; ignota omnibus nomina, ut, et ducem et Populum simul finxisse Curtium, merito quis dicat.
Darium ex acie fugientem , ad Arbelam media nocte, scilicet sex vel septem omnino horarum spatio pervenisse, jure mirantur, quicumque sciunt, hanc urbem sexcentis
stadiis a campis distare, in quibus dimicatum est, nec illam nisi postera dio attigisse Alexandrum. At su urrunt laborantibus Arrianus Diodorusque, qui a Curtio dissen-
. Lib. IV, cap. 33, tom. I, pag. 3D8 Lib. IV, cap. I S, ibid. pag. 323, et ibi not. 3. Lib. V, cap. I, ibid. Pag. 367.4. Lib. V, cap. I, ibid. pag. 353.
275쪽
tientes, non Arbelam fuga petiisse Darium, sed Mediam
labatanamque declarant. Longius a vero recedit, quod Curtius narrat de Alexandri clementia in Urios, quibus, rogante Darii matre, quam propinqua cognatione contingebat Μadathes illorum dux, pepercit, urbemque intactam et agrum sine tributo reliquit. Auctor est Artianus adeo non ista comitate habitos Uxios fuisso, ut postquam multi a Cratero caesi fuissent, reliqui victoris misericordiam implorantes, vitam, traditis equis pecoribusque, quoniam nullus apud eos pecuniae usus, aegre redemerint. Quis deinde credat, sisntis illius, quae montibus suis silvisque defensa, non Macedonibus magis quam ipsis Persis infesta strat, ducem, regiae stirpis feminam duxisse pCurtius, ut semper quae mira sunt fidemque excedunt eligit, sic non in montes confugisse Ariobarennem narrat , ut Arrianus, sed illum per mediam Macedonum aciem, Cum multa Suorum atque hostium strage, Persepolimusque perducit; hinc vom cum omnibus fugae comitibus, renovato praelio, trucidat. At illum, non ita multo post cum patre Artabaeto et fratribus, Alexandro se dedisse, prope Zadracartam, ex Arriano a ipimus. Non Commisit, ut vulgatam, de Persepolis incendio et de Thaido faces subjiciente, fabulam omitteret . Cui vero
risum non movet, non semel affirmans, nullum tantae urbis remanSisse vestigium, quum, auctore Arriano, reduX EX
lndia Alexander illam intraverit; quumque mortuo illo, Persepolis inter principes novorum regnorum urbes, in Asia remanserit; quum deni luse Antiochus 4 urbem illam
. Lib. V, cap. 3, tom. I, pag. 379 et 38o. a. Lib. V, eap 4, ibid. pag. 39 . 3. Lib. V, cap. 7, ibid. pag. 4 32 et sq. 4. Machab. lib. II, cap. 9; VIII, a.
276쪽
intraverit, et templum spoliare aggressus, in fugam Con-Versus fuerit pQuis, praeter Curtium, Scripsisset , nonaginta Graec rum legatos ad Darium missos fuisse Θ Arrianus ait, apust
Persarum regem, quatuor ex La demone advenisse. ex Athenis unum, unum ex Carthagine, et Mnopenses quosdam, ut vix decem omnino essent.
Quis fidem adhibeat narranti η, latrones quosdam, qui
pabulatores captivos abduxerant, quique Macedonum exercitum, omni montium aditu arcebant, postquam regem vulnere gravem, ex acie subductum audivissent, protinus legatos ad eum misisso, affirmantes, non Mac donas quam ipsos, cognito vulnere ipsius, fuisse tristiores, cujus Si auctorem reperissent, dedituros fuisse. cum diis enim pugnare sacrilegos tantum; caeterum se in fidem, gemtem suam dedere, virtute illius superatos. Singularis prodisus et digna quae animadvertatur, ista latronum comitas lNullius unquam historicorum narravit 4 Alexandrum expeditionem in Illyricos fecisso, victoriaeque nuncium ud patrem misisse. Arrianus processisse Alexandrum in
Epirum testatur, sed mortuo jampridem Philippo, ut nihil ad eum , de victoria, filius scriberet.
Quar de intersecto per dolum ab uxore sua Spitamenenarrantur , ad legentium oblectationem manifeste ficta sunt; non onim ab uxore, sed a Massagetis, iram Alexandri timentibus, Spitamenes obtruncatus ESt. Alexandrum, quum milites suos ad superandam rup
quamdam hortaretur, dicentem inducit, , se in India vim
. Lib. VI, cap. 5, om. II pag 3o. a. Lib. VII, cap. 6, ibid. pag. a8. 3. Lib. VIII, p , ibid. pag. 37P. 4. Lib. vΙΙΙ, cap. 3, ibid. pag. 388. s. Lib. VII, cap. II, ibid. Pass. IS9.
277쪽
frigoris, sine lassitudine, perpessum fuisse. Tune Voro, Nac donos ne gressum quidem in indiam intulorant; rursus in omnibus Indiae partibus, quascumque postea adi runt . non frigore, sed aestu nimio laboraverunt. Quis credat Alexandrum, qui non ita pridem, ut narravit Curtius, ingentes Persarum opes, per tot saecula Congestas, et multo MaCedonum sanguine partas. incendio deleverat, ne vetus exercitus Sui disciplina corrumper tur, nunc scutis argenteas laminas, equis aureos fraenos
ad imitationem Indicae magnificentiae addidisse Θ Adeo non auro gemmisque et margaritis dives fuit Indiae pars illa, in quam penetravere Macedones, ut his omnino
indigeret, teste Arriano. Neque vero quisquam Curtium defendere tentet exemplo Graecorum quos Secutus est, quique multa ex his quae notavimus retii lemini: non enim historici sest describere, quaecumque ab aliis ante se Murratu sunt. At vero si quaedam transcribenda videbuntur, quae fidem excederent, hic
additum opportuit quod dicit Arrianus; a quae quidem a
me, potius ne videar ignorare dicta esse, quam ut fide et narratu digna, scripta sunt. . Non dissimulandum tamen, Curtium alicubi significasse, se non omnia credidisse quae scriberet, verum froquentius hoc dictum opportuit, quemadmodum ab Arriano prudenter factum est; iisque sm-tissimum locis quae attulimus subjici debuit monitum illud, quod alibi logitur : a Plura transcribo quam Credo; nam, neC affirmare sustineo de quibus dubito, nec subducere quae accepi. α Quod si factum esset a Nostro, ejus diligentiam laudaremus, nec fidem ac iudi Cium reci uir
278쪽
A CURTIO NONNULLA MALE DESCRIPTA ESSE, ALIA REPUGNANTi A PRODITA . ,
Iti descriptione falcatorum citrruum, quibus utebantur Persae, haec habentur : uex Summo temone, hastae prat
fixae serro, eminebant; utrinque a iugo, ternos direxeratit gladios . . Quae facile possunt intelligi; sed quae sequuntur vortia, difficillima sunt, nisi a proprietate vocum multum recedamus, intelligamusque non tam quod dixit, quam
quod dicere voluit Curtius . . Inter radios rotarum, plura spicula eminebant in adversum; aliae deindo falcos, summis rotarum orbi hias haerebant, oi ullae in terram demissae, quidquid obvium concitatis equis fui S Set, um Putaturae. . Inter radios, si proprie loquatur, nihil potest eminore, quod uicitiam CurruS non sufflaminet. Praeterea, quid ὼbi vult a iii adverSum o p An poterant eminere spicula, neC tamen in adversum esse directa P deinde quid sunt a summi rotarum orbes sp Estne summa pars apsidis vel canthipSic videtur; verum in rotae cantho, neque Summa pars est, neque infima, dum rota movetur, quia vicibus, Omnes canthi partes sunt summae et infimae. Sic tamen in tollexit rem Curtius, ut sequentia ostendunt; u et aliae in terrum demissati . At quomodo ex cantho rotae potuerunt emitti falces in iserram, quae ejus motum non impedirent pSed omnino videtur descripti otiem currus falcati, ad poSteriorem partom quod Attinet, non satis intellexisse Curtius, undecumque eam sumpserit. Uportuit dicere,
279쪽
noli inter radios Eminuisse Si icula, Sed ex cantho seu ap-sido rotae; deinde, eX summo axe, seminaS Emissas falces, unam direciam juxta Iongitudinem axis, aliam ex axe transversim ad terram demissam. Falces et Spicula e rotis vel axo eminentia, et falx deorsum Ex uxo demissa, non modo crant ad secanda IaCorunda lite obvia quaecumque starent, sed etiam ad eos, qui in tumultu, curruum impressione facto, hinc atque inde non pracul ceciderant, abscindendos.
Ignoscendum Rhetori, si minus recte descripserit sal catas quadriga S, quales numquam Viderat; verum, vix venia dignus cSt, quum in aliis rebus, Per se conspicuis, secuin non consentit. Sic describit locum, in quo alterum prael iuria cum Dario Commisit Alexander a opportuna explicandis Copiis regio erat, vasta et equitabilis planities; ne stirpes quidem et Virgulta operiunt solum, liberque prospeCtuS OCulorum, etiam qua Procul re PsSere, pei mittitur . . His Pi missis, quis credat subjuncturum Curtium 3 4 Ita quo, si qua campi eminebaut, jussit aequari, toto iraque fastigium extendi .s Haec plane contraria sunt Superioribus. Verum POStea meminit etiam editi collis et montium. In edito Colle Mazaeus Cum delectis pquitibus consederat, Sed paulo post ad Darium rediit. a Macedones vero eum ipsum collem, quem deSeruerat, Cupaverunt; nam et tutior planitie erat, et inde acies hostium, quae iutaui po explicabatur, Conspici poterat. Sed caligo, quam circvi humidi offuderant montes , agminum discrimina atque ordinem, prohibuit prospici. π ILDo Contraria sunt, nam collis et montos impe liunt piraspectum. emis in oratione quam pro toto exercitu habet, ita loquitur : . Jam tela hebetia sunt; iam arma deficiunt. . . .
. Vid. I.iv. lib. XXXVII, cap. 4i . Diod. Sie. lib. XVII. a. Lih IV, cap. a , tiam. I, Pag. 299.
280쪽
HABENDA FIDES. 259ilii Otocui quo lorica est Z Quis equum habet p. Quae non sunt hyperbolae, sed mendacia historiae contraria; quae
docet non semel pugnasse Postea Alexandri exercitum, quod fieri non potuit sine armis. Praeterea, si allata sex Macedonia deserant, potuerunt alia ex Asia comparari, nec dux bolli poritus, inermes milites passuS Psset. Itaque Curitius, haec verba Coeno tribuere non Ilotuit, nisi socum ipse pugnuΓEt. Quum multa alia sint, qtiae inter Se aegre Conciliaveris,
tum hoc praecipite notandum, quod Alexi nitor in oratione ad suos apud issum dicit . a Illos orbis terrarum liberatores, non Persis modo, Sed etiam omnibus sciatibus imposituros iugum. - Nova sane et inaudita prius, sontes in libertatem vindicandi ratio ldion melius illum cum ipso conciliaveris, in his quae de numero copiarum Pertici ex Prcitus, ante pugnam apud Arhelum, ros i t. Dicit enim exercitum illum, quadraginta quinque millibus equitum, peditum ducontis millibus constitisse . Supra aut m Exercitum illum, dimidio sei momajorem quam in Cilii ia morat, momoravit. At innit -
merabilem iurbam in Ciliciae cum Pis AP Explicuisse rotulerat, gerit quo singillas reCEnsens, tre Onta millia militum Dario tribuorat a. Urbona Maracranda septuaginta Stadiorum muro munitam rofert 4. a Sod. uit, urX Hullo muro cingitur. . Non cuilibet in mentem succurrit, quae sit arx illa nullo cincta
Curtius postquam dixit , Bessum ab Alexandro Oxatri
3. Lib. III, cap. I, tom. I, pag. et 4. Lib. VII, cap. 6, tom. u, Pag. 129. 5. Lib. VII, cap. S, ibid. Pas. 127.