장음표시 사용
191쪽
ctam habere hxud possumus , quam ex Synodis , de ex Patribus , a quibas , vel proscriptae , vel
eonfutatae sunt haeretes, q- ea aetate erutarunt. Iam vero si percurramus praecipuos errores , quos
duodecimo saeculo disseminarunt, haeretici , plene eomperiemus, Petrobii sitanos, Henricianos. Waldenses , aliosque duodecimi saeculi haereticos et Iein Anabaptistis . Calvintilis , Ac in caeteris nostri temporis helepodoxis redivivos, atque eorum Patriarchas iure optimo appellari posse . At e
nim docebant Petro sitani ει Henriciani Missae Sacrificium nihil esse ; Fidelium preces nihil de- iunctis prodesse posse a Sacras Cruces confringi debere . & baptisma sine fine essit parvulis pro sos inutile. Ee lesiam Romanam dicteriis ει calumniis insectabantur Waldenses, eam ritus & caeremonias sutri labant , Romano Pontifici & Epi. scopis parendum non esse dictitabant . sanctorum invocationem , cultum Crucis , Reliquiarum , &sanctarum Imaginum impugnabant, Indulgenti Mrepudiabant . ac multa contra Catholicae Eces sae Sacramenta garriebant . Hi sunt in summa palmares haereticorum duodecimi saeculi errores , quos jam ab Ecclesia praedamnatos denuo sulcitarum haeretici nostri temporis, eosque etiamnum, erambis instar recoctae , totis viribus obtrudere moliuntur, ae subinde , velint nolint, fateri coguntur . se toto caelo distare a vera de Catholica doctrina, quam Synodi & Patres duodecimi
saeculi contra haeretitos, qui in eam aperto ma te insurrexerant, strenue defenderunt . atque singulis fidelibus firmiter credendam proposuerunt .
At vero Ecclesia Romana Apostolicae doctrinae Perviqit eustos, hos iampridem confixos haereticorum duodecimi saeculi errores anathemate percellit, eadem Religione, Sacramentis iisdem utitur, eademque plane profitetur fidei dogmata , quae Synodi , Patres , eruditione iuxta & sanctitate praestantes duodecimi laeuli Scriptores, praesertim
Bernardus Claraevallensis, Ac Petrus Cluniacensis , iuxta perpetuam omnium Ecclesiae saeculorum traditionem contra haereticos constanter propugnarunt . Denique , ipsimet Centuriatores Masde. burgenses contra se testimonium serunt , quippe qui Centuria duodecima capite 4. ubi agunt de
doctrina Ecclesiae, & aliis capitibus sequentibus ,
haereticorum Petrobusianorem , contra S. Bemarindum & Petrum Cluniacensem patrocinium susci. piunt . Capite etiam nono Synodos . in quibus proseripti sunt duodecimi saeculi haereticorum e rores , reiiciunt , & toto capite decimo Episco. Pos, Patres, εe Scriptores Ecclesiasticos . qui emdem saeculo errores haereticorum oppugnarunt, δέ pro antiquae doctrinae tutela diligenter excubarunt , maledictis incessunt , probe intelligentes ,
Synodos , Patres , Be Scriptores Eeclesiasticos
duodecimi saeculi eamdem sanxisse, & contra haereticos defendisse doctrinam, quam nunc tenet ac docet sibi in fide semper constans. 6c omnis plane erroris nescia Sancta Mater Romana Eccle
D. Novi iam dudum pessimas artes haeretico rum , qui licet sint flagitiosa novitate infames , Graves Hist. m. IV.
Ze venerandam antignitatem revera fastiditant snihilosecius, ad conciliaados sibi populorum ani mos , vetuitae Religionis docti inam pleno ore sbuccisque tumentibus, haud seto. an fastidiosius νan contumeliosius , celetrare solent & ut novam impietatem aliqua antiquae doctrinae specie velent, aiunt, se inerre laudatiora quaedam priscae Ecclesiae Innitura , te castigatiorem disti plinam , qualis aut natae recens , aut aevi nuodam
flore vividae Religionis fuerat : consenuisse apud aequales suos Ecclesiam, illa viriditate , illo aetatis integerrimo robore ac virtute desectam . alimpidis illis somibus divertisse multas jam aetates ad turpidos lutulentosque rivulos , quorum
coenosas, ac putres aquas ad sua tempora permanasse affirmant , seque ad illas repursandas divinitus missiu fuisse iactitant. Eo exquisitissimae simulationis artificio , dc immani quadam vires suas ostentandi libidine, proh dolori tot insertunata capita , tot sacratas Orco victimas poenis
hactenus devoverunt haeretici , quasi illorum selieitatis pars st. infelices homines facere , Ne Ecclesiam Christi tot in partes . si possent , dilace. rare , quot olim in frusta in selicem Orpheum Bacchae mulieres discerpserunt . Sed redeamus ad doctrinam duodecimi saeculi, dc expone . si placet , quorsum haeretici tantopere invehantur in
Theologiam scholasticam , cuius studium , sicutiam observam , duodecimo Ecclesiae saeculo vige
M. Haereticorum contra Theologiam Scholasti- eam expostulationes ad quatuor praecipue classes revocari possunt. Ainnt m primis . Theologiam Scholasticam esse aliud nihil , quam ignorantiam veritatis , inanemque fallaciam , qua semel ad. ni issa , obscuratum est Evangelium ac fides extincta . Secundo . dicunt , nullum apud Sanctos Patres undecim priorum Ecclesiae saeculorum prohatum unquam suisse Theologiae Scholasticae usum , sed dumtaxat usurpatum ab hireticis , qui his pnsigiis delusi innumeros alios inel carunt ,
dc varios in errores pWcipitarunt . Tertio , vitio
vertunt Theologis Scholasti et, quod putidiusculis atque anilibus ineptiis , meris nugis Zc frigidisae spinosis quistionibus, tota quanta est, scateat. quo fit, ut de Schola Theologi pro Pietate . pro modestia , pro chxtitate Sc mansuetudine Christiana livorem. Odium, iram, contentionem priis serant atque per inane volitantes suis se compun*ant aculeis . Demum , Mretici Theologiam
Scholasticam contemnunt , explodunt ae exsibilant , quia lutulenta , insui nata ac barbara sit . se est hcreticorum in Theologiam Scholasticam odii Be irarum causa . Sed periacilis ac prompta eli Theologorum de Schola defensio . At enim . non vident seretici, quid intersit homo Sophista de vir Theologus : quid distent captionibus vis 8c acumen . quid fallaciis acies 3c perspicatia . Theologus quippe Scholasticus in deducendis suis conclusionibus ex Principi:s fidei a Deo revelatis ratione de Philolophia naturali utitur, ut rem M. cutius introspiciat, ut recta ad scoput i collimet, &ut Infidelium. Iud oriim de Hsreticarum errores
192쪽
laei lins ad vivum reseeare possit. V quidem, ut
ait S. Gemens Alexa nisus libro I. Stromatum per se perfecta Seminoris doctrina er ntilitas indi. 8a, eum sit Dei υirtus oe sapiemia r accedent aurem Philosophia non υεritatem Deis mcemiorem , sia debilem asi Uus eam esseis sophisteam arx mentationem, o propussans rite M adversus veritin rem insiuitat, innsae s sepes o Isim . Et sane, s Theologias . non ieeus ae Episcopus , d bet esse potens exMneri in doctrina fana , Θ eor,
qui contradierent, arguere , ut ait Apollolus Paulus Epist. ad Titum capite primo; si iuxta monitum S. petri Epist. I. expile g. paratus esse debet ad finissae laudum omni pineenti rationem de ea qMae in nobis est spe; si denique eum seire in porteat versutias sermonum εν dis, renes argumentorum ut dictatu Sapientiae cap. 8. qui, sodes, Theologus haec omnia munia. quae ipsi ex officio obeunda Incumbunt, sedulo praestare poterat , si perorinus de hospes omnino sit in Theologia Seholasirca, quae sola docet expeditam methodum lcite & apnosite amn mentan i , rationem omni pol centi reddendi, versutias sermonum ti disso. tutiones argumentorum dognoscendi 8 Hinc S. -- gustinus lib. a. de Doctrina Christ. e. 31. ait: DAuurarienis Dis plina ad omnia genera quaestimum, qua in litteris sanctis sunt penetranda ει dissolvenda , plurimum υalet. tantum ibi eaυenda est tibi. do rixandi er Perilis exaedam ostentatio adversa
rium deripiandi. Et libro I . de Trinitate cap. I. idem Aquilinus Doctor diserte asserit, quod per hane disputationis diseiplinam Fidos salubeν-
rima in nobis gignitur, nutritur, defenditur re r baratur. Viden, quam perpetam haeretic Theo.
logiam Scholasticam appellent inanem sallaciam,& Theolσgos, qui eius studio det inantur , infi- Ceros ulti litigatores . Sed quid facias hominibus illis. si quaestiones pressius traetare, si difficultates subtilius discutere de enucleate penitus, id vocare placet praestigias , ambages , meras nugas 1 errores inextricabiles . 8c quid non λAt inquiunt haeretici , Theologiae Scholasticae usus multis fraudi fuit , eosque suis praestigiis in varios ortires induxit. Quid tum postea λ at sta di ne suit Athanam, Basilio, Greturio Nisseno, An-s ustino illorum i eriptis quid, amabo , ptessius qu: d aeutius quid subtilius λ Haeret pede pes, viro vir, nec mora, nec requies, donec hie Manl-chaeos, Pelagianos Si Donat illas, illi Ariarios ad incitas redegerim S ad ipsa ctroris Obilia re
ventum fuerit. Quapropter licet verum si, ante S. Joannem Damascentim , Perrum 1 bardum, de S. Thomaa. Aquinatem non ita methodicam , aeclara am, suisque omnibus numeris absolutam ,
ae hodie, viguisse in riclesia Theologiam Sch
Iallicam . attamen ex Scripta et antiquorum Sanetorum Patrum eertissime liquet . semper in Ecclesia ad revincendas haereses, ad consutandas I . thmaorum superstitiones, ad coniurendam Iudae
rem obstinationem . pellendos errores . lasandas
novitates, & custodiendum illibatum fidei Mepositum aliquam viguit se methodicam res divinastrarundi doririnam, qua progressu temporis v
rio , varia suscepit persectionis iuerementa . ω nec tandem istulo XII. a Petro Lombardo , dc saeculo xi r I. a S. Trima Aquinare. Doctore A
gelico, ad sua mum suae perie morus culmen fiam rit provecta.
Nec minus iacita solvi potest , quod ad eo
flandam Theologis invidiam, eor Imque x holit
rem elevcndam dictitant haeretici , videlicet , Thoologiam Seholasticain seivolis dumtaxat quaestionibus a capite ad calcem esse refertam , ne ullum plane consortium habere eum Theologiari Pisa; quae Seririum Sacrae & Sanctorum Parit tum doctrinae studιo, Historiae Eecietas i , α Clitiem Disciplinae peritia maxime commendautvr . Id quippe oppido talium est, & tam a v
ritate alienum, quam quod maxime . Conspiravsiquidem utraque Theologia , Positiva nimarum ex Seboiasti , 5e amice coniura . nec una sinu
altera esse debet ε quia sietit Theoloria Scholasti- ea contra fidei hostes sua arma ex theologia m. sitiva promit, hoc est , ex ipsis scripturae sacre sentibus, ex do trina Sanctorum Patrum , ex. de finitionibus Summorum Pontificum de Concilio. rum, seu ex auctoritate Ecelesiae sua potissimumhxurit a umenta; ita Ee Theologia positio m tuatur a Theologia Scholastica modum haee at ma tractandi, seu adversus fidei hostes bellindi peritiam . Unde, sicut Theologus Scholasticus sisne praesidio Theologiae postivae earet omnino arrimis , quibus fidei hostes aggredi , impetere , in prosternere queat, ita vir Theologiae positivae peritus, sed auxilio Theologiae Seholailleae destit
tus, artem. armis, quibus instruma est, cum s tertia ot industria utendi, seu modum contra Iut mims Ecclesiae bellandi unquam callere haud
poterit. aeritque Plane similis D iri, qui ut diacitur libro I. Regum cap. xv M. V. 39. Postqmmeum Rex Savi induisset vestimentis suis, de im
igitur , qui Theo, iam Seholasticam a Positiva divellunt. de detracta Scripturae saeis . Sancto.
Tumque Patrum auctoritate, contortis dumtaxat
syllogilrnis de rebus divinis philosophantur , intractandis futilibus quaestionibus conseneseunt, Met Oleum operamque perdunt, non dubitarim a pellare a crimisior Theoletos . Sic enim ecim
piis verbis illos voeat doetissimus noster Metilior Canus cap. r. libri octavi da iacia Theologicis . ubi haec habet : λυωρο ainem fiasse in Sebia
quWaam Theologos adseriptitios , - universas quae .ues Threissicas semotis argumentis ab M. verint , re υania , invalidisque Fasiuncuti madgnum pondus rebus Traυromis detrahaentes , edia derim in Threissiam Commoraria via digna immisario, Micularum, re eum in bis sacroru-Bibιιorum testimonia raris a Fas ..Cancitiarum mentis nulla , nihιι ex antiquis sanctis oleam .
ni.iι ua ex aris. Miusophia quidam , sed fereo puerilibus disciplinis ; scholastici ramo . si . . e sin
193쪽
sti peris placet , Theologi vocantur : nee schola sici sunt. necdum Theologi , qui sopbrmatum D.
era in Icholam inferemes, re ad ra m υν rex Alsas inritant, ct delicatiores ad eontemptum . saὶ Aerem itaque verberant haeretici , dum propter viti nuorumdam Theologorum , si qui tamen adhuc sint , omnium coronam traducunt , & inique profecto Scholam vituperant propter ea vitia . quae non sunt scholae , sed inertis . vanae &contentio, Scholae . Ipse vero Theologorum dumtaxat Scholasticorum , qui modo hoc cogit
mine digni sunt . quique Theologiae Seholas li- eae simul & positivae liudio diligenter incumbunt,
auctoritatem in praesentiarum asserere ac vindicare volo.
- a Mire ad rem praesentem consert ear eitare , quae in epistola Josephi Chris in xlis de ,, Aguirre data P. D. Joanni Mabillonio olimis legi, & hue etiam revocanda curavi: suin re,, υρε in θεοlis publicis, sed etiam 'rivatis mori uasteriorum magna temporis p res in mitrer, ia- ,, eiura irreparaboli, in seu est Anιbus p inur intili., libus, similibur aranearMm telis, in quibus nibu si, praeter quamdam sebolasticam futiliatasem . M u mihi etiam consigido pro mere seculi , quiis etiam in Religiosos viros re Clausera monastis is irrepsit , fateor , non absque dolore eredit mei.
is utilia; quamvis plurima alia eiusdem generis r ,, se erim . Quaecumque de cetera edere cωntige- , , rit, absque ea labe Iane prodi me, quin etiam
M ante iam edita , si recudenda erunt , as eius is modi qνisquiliis libyra erunt, quantiam mihi li-
euerit; neque enim omnia illa quae primo aspe-- α Iulia videntur resecari penitus debent , cum ., multa eorum deserviant ad exercitationem eou. M gruam ingeniarum , ct viam aperiant mentem. M que exacuant ad gramiores alias quaestiones pan tus intelligendas ct explanandas cte. Conferret et-
is iam in eamdem rem Cl. Mabillonii cap. v I. M operis de 'diis Μο 'eis tom. I. Denique conqueruntur haeretici, quod Theolo.
Aia Seholaiisa lutulenta, & inquinata & barbara sit . Milicet peregrina quaedam verba , quae communis usus, majoris claritatis ergo , jam
Iiridem in Sehola consecravit, rident potituli &imatuli isti homines , morosi munditiarum inlato exactores t Sed quam injuria id vitio dent
heologiae , quael O , animum tantisper adverte. Quid enim sua cuique arti erunt concepi Averba, suae Pictoribus , Nautis , Militibus, Iii ne id genus artifieibus erunt voces certae atque solemnes, & si desint , fingent ad ar- vitrium , reclamante nemine, & Theologis non eadem dabitur venia λ non eis licebit illud inter disputandum interealare verbum Coeedo , Nego , Distretio &e. aliasque solemnes ac sae. pias in Scholis frequentatas usurpare voces , quae litat . ob inelegantiam ad salivam quoqxumdam non satis temperatae videantur, sunt
tamen ad res expressus sqniseandas , & ad dissicultates promptius , subtiliusque expedientia
perquam apposite excogitatae. Quamquam , ut obiter die in . non abest a Theologia Schola. stica sermonis ille nitor, & castigatae dictionis
elegantia , cui nostra aetas tantopere indulget,
ea praesertiar tempestate, qua vel ipsa Scholasti Theolog:a, inamaenior olim & inornati , excoli capit atque splendescere , & veterem tristitiim lenitare verborum mitigare , ut Patet ex doctissimis operibus recentium Theolor
rum , qui in stylo munditias amant , sed s
etles & nunqnam exquisitas, quorum aemulari malim negligentiam . quam aliorum obscuram& ames iniit diligenti xm . sed satis hactenus vindicavimus Theologiam Scholasticam , quam adeo aversantur haeretici . ut non dubitent asilerem , eius coning zone doctrinam Elclesiae antlatam . l. besaelatam ae pessam latam sui lia duo. decimo saeculo , bt nunc cinditus veram perditam esse Theoloqixm . Ex quo errore , ut optime observat nollet Melchior Cauus , reliquae illorum Haereles dativatae sunt . Principio namque , quod erat facile , scholae Auctoribus comtemptis , Scholae quoquo iudicia conrempserunt. His naglectis mox necesse erat , Hierouλmus , Augustiuus , Greginius , Ambrositis , Basitias negligerentur , quos Theologi recentos dogmatum tuorum auctores habebant . At , antiquis san- is post habitis , delpoetui quoqne habita sunt eorum Concilia. Unde consecutum est . ut . spreta auctoritare Ecclesiae dixerint haeretici, senon habere necesse alios audire , non . Patres Ecclesie, non Pontifices , non Synodos , non
magni in Ecelesa nominis Theologos , sed seipsos tantum , qui sibi de interiori Spiritus Sancti omnia illos edocentis assistemia perperam blandiuntur , eum potius hac illac spiritu ver. tiginis acti . Per inextricabiles tenebraes Ober
rent , Rique in varior errores praecipites s
D. Theologiam scholastitam solida vindieasti aealumniis , qnibus eam haeretici mirifice contemnunt , & inis ce insectantur . Unum modo
eitca doctrinam Eeclesiae duodecimi saeculi sum est examinandum fidei dogma , qaod totis suis
viribus oppugnant haeretici noliri remporis . quodque duodecimo dumtaxat saeculo in Ecclγliam fuisse invectum . pervicaciter contendunt . At enim usum Indulgentiarum , mr quas relaxantur . seu condon niue poenae . quibus v: Male olim poenitentia publica, eε ν scripto Canonum addicebantur gravium peccator in rei , coepisse
dumtaxat sub finem undecimi saetuli dil initium duodecimi an irmant haeretici . Tunc ei jm , ut inquiunt, ius & potestuem sibi arrogarunt Ro. mani Pontifices Indulgentias plenarias concedendi . seu adaequatam satisfactionis canonicae relaxationem iis indulgendi. qui expeditionem Hierosolymitanam aggrederentur , vel qui P
nitentias iuxta sacros Canones in quatuor po nitentium Station 1bus praestris as redimerent e. leemosynis , precibus , flagellationibus , perdiarinationibus , aut aliis piis operibus . Ex quari a reli
194쪽
relaxatione dieunt lueretici sublatum penitus tuisse rigorem Poenitentiae ex praescripto Camnum imponendae, Et in Ecclesiam introductum fuisse duodecimo saeculo usum Indulgentias concedendi. Proser igitur , si placet, argumenta , quibus no it ri Theologi Polemici probant, Eeciestam aec. sisse a Christo Domino potestatem conredendindulgentias , seu remittendi poenitentiam . quae ex praescripto Canonum per plures annos subeunda erat.
M. Ee lesiam posse largiri Induistentias neg runt seeundo saeculo Montanistae , & duodeeimo saeculo Waldenses , quos postea secuti sunt Wi. elefistae. Lutherant. Calvinistae Zuingliani, alimri et hujusce fari me eestes . . a a Christo Domino poconcedendi invictis momentis adstruunt Catholi ei Doctores Polemi et . Primo . quia Christus Apo. solos suos Matthaei c. I 8. sie alloquitur : Amen
dies visis, qtiacumque allis eritu, suo terram,omm ligata ct in Cati e o quaeumque s inritis iure terram, emm fotata es tu Caelo . Quibus ex verbis manifesto colligitur , quod sent Christus Per haec verba; suineumque auisonitis M. E esesiam potestate donavit peccatores addicendi N- nitentiae laboribus, ita per tae verba : OM--que foremitis era. dedit Ecclesiae potestatem ab iisdem poenitentiae laboribus peceatores eximendi. Ηine Apostolus Paulus epist. Σ. ad Corinth. cap. a. seribit se Corinthiorum precibus motum . sed nomine & in persona Christi , veniam , seu imclesiam a Christo Domino potestatem aceepisse indulgentias concedendi . docet pernetua sibique semper eontaus pinis Ecclesiae Catholicae , quae a suis incunabulis ad hane usque aetatem p m- gentibus nonnunquam indulgentias concessit , eis videlicet remittendo poenitentiam, quam ex Pr scripto Canonum subire debuissent , ut constat ex bene multis exemplis, quorum nonnulla adduxi . s bene memini , an Colloquio quinto in Historiam trium priorum Eces ae saeculorum , quod etiam ex Operibus anIiquorum Scriptorum, Eeesesiasteorum , & ex traditione ad nos usque Propagata tonfirmare in praesentia non pigebit. Tertulliantis , qui secundo exeunte taenia , scri- rem Ecclesiae, quae iis, qui lapsi erant , di inmurum , s u eorum, qui grassante persecutione pro fide Christima passi fuerant, liheslos offerebant , Neem ti reeonciliationem dabat , necdum inis. ra peracta poenitentia . Verum quidam est , Ieraal uum M prohage incndem EMesiae mo. rem in libro de Pad itia cap. ut . nhi alloquen-- ονεπinam Papam , qui lucis non nihil de
poenitentia Canonica ex indulgentia remittebat . late habet : An m ct in Mare es tuos effiandis me meo rem -- μ xar Mart i propria a
morem , illius constantem veterem usum es ea disse . S. Cinnianus , qui circa medium tertium saeculum v lxit , damnavit quidem indulgentiarum abusu in . quem Felicississes , & Novarus inducere moliebantur, omnes promiscue lapsos , quos suis libellis Martyres commendabant , praepropera ve nia 3c absolutione donantes . sicut ostendimus in Colloquiis quarto & quinto in Historiam trium priorum Ecclesiae saeculorum . prudentem tamerita moderatam indulgentiatum eoncessionem ultro admisit Sanctus ille Doctor, ut videre est in ejus eristolis Io. II. & ID PMterea, toto eo durante tempore, quo poenitentia publica in Ecclesia viguit, seu quo lapsi cIuus . peregrinationibus , aliisque id genus piis operibus redimere necdum soliti erant, toto, imarioni nistarum haeresi seisse insectum . enm
emo primo , Carthaginens IV. Trullano', Ac Tributiens, at quid de imposta poenitentia . seu satis ione eanonica relaxara , quando Id men, tent ture saluti & fidelium utilitari expedire iudicabant . Poli saeculum vero oclavum poenitentra. annuentibus Episcopis , poenitent Iam canonicam sibi impositam redimere coeperunt, eleemosynis . ieiuniis, orationibus, aliisque id genus externis Pietatis opel lbus, quIbus multum de poenitentiae, leu sati ictionis ca:roni rigore detrahebatur .
a) Sub finem undecimi laeuii tabanus II. in Concilio Claromontano indulgentiam , seu can nicae latissictionis relaxationem his concessit, qdi expeditionem Hierosolymitanam contra Saracen asst ederentur . Idemove duodecimo saeculo com firmMunt Summi Poni inces Catiatas II. in Concilio Lateranensi I. Evenias III. in epistola ad doleum Galliarum Regem , & Clemens III. in epistola ad Hisenum Cantuariensem Archie. P: scopum . Porro , si Romani pontifices hanc potestatem concedendi i ndulgentias, seu poenitentiam canonicam iustis da causis relaxandi a Chri Domino non accepissetit. sed eam sub finem -- decimi saeculi di initium duodecimi sibi xrrogassem. ill obstrepunt haeretiei , omni procul dubio Episcopi, & Doctores contra hane novitatem mplona tibus contradixisseint, quod tamen nuncuam sarium fuisse certissime eo astat. Immo . teste S. Bernardo ad ealcem Epistolae et s. tam ingens suit numerus eorum , qui allecti spe consequendae indulgentiae , quam summi Ponti sees sub mnem undeeimi saeculi , di initium duodecimi pro
expeditione Hierosolymitana concesserunt, ut O- is generis homines, relictis uxore , patre , Sliis , bonis , arduum illud iter aggressi fuering ,& urbes pene vacuas reliquarint: Vaeuamur , ait S. Bernatam. Urbes c stellia, ct pena νam nus
veniant q-- apprehendant septem mulieres virum Mnum, ario vilique viduae visis remanent v,
ris . Denique . hanc perpetuam Ecclesiae indol- gentias concedendi praxim constanter a duodecismo saeculo ad nostra usque tempora Romani
195쪽
pontifieri coaseo runt. Expleto siquidem sediculo duodecimo institutum , seu decretum est a Bois acta Papa HII. Iubilaeum celebrandum anno millesimo trecentesimo , statutumque fuit, ut qui eo anno Romam venirent Apostolorum limina invisuri , integram peccatorum remissi nem , seu plenariam indulgentiam consequerentur . Iubi um centum annornm spatio cel
hrandum constituerat Bonifacius OL sed postea Clemens VI. qui anno MCCCx LII. creatus
est Pontisex Maximus . ad quinquaginta annos revocavit , ac demum Pa is II. senescente iaculo decimo quinto . Dbi-m ad annum vigesimum quintum reduxit, & in ea nunc serma servatur . His omnibus , quae hactenus adduxi , momentis ad probanὸam Perpetuam Ecclesiae in concedendis indulgentiis praxim ,
lubentissime addam definitionem Concilii Tridentini , quod contra Lutheranos , Calvini-ctas , & Zuinglia nos , qui Waldensium haereticorum XII. saeculi errorem contra indulgemtiarum usum postremis hisce temporibus suscitaxant , haec ad calcem Sessionis xs. decernit e Cum resas conferendi india entias a Cheso Melestae concessa su , atquae huiusmodi potesate in inisus M. tradita a,iquissimis temporibus usa fuerit; Sacrosancta Duodus indu eaeriarum Uum, Chrsiano potito maxime fa tarem , ct sacrorum
Concitiarum authoiris re probaιum , in Melesia retinendum esse Mere oe prae is , eosque ana rhemate damniae , qai aut inutiles esse asserum . via eis remeedendi in Melesia meestatem essν --
gant . In As tamen eoaecedendis moderarionem .
uxta veterem re probatam in Mesesia eo uritidinem adhiberi eupit , ne nimia facinuine Eretrsis ea Disciplina memetur . Non ergo anti. quam Ecclesiae doctrinam per moderatam indul- sentiarum concessionem duodecimo saeculo adulterarunt Romani Pontifices , sicut falso ipsis imponunt haeretici nostri temporis ; sed potius . ut dicam quod res est , haeretici Lutherani , &Calvinistae ipsi sunt, qui Ecclesiae doctrinam
omnium saeculorum usu comprobatam , nunc
per amplissimam impiae ac funestae indulgentiae Concessionem corrumpunt , & solidiora Chri-nianae Motalis doctrinae principia ab inais sum mentis convellere moliuntur . Hi siquidem ,
ut satis omnibus notum est , poenitentiam tum Publicam . tum Occultam de medio tollunt , necessitatem bonorum operum explodunt, & ,
uod caput est , pertendunt . iustificationem eri per solam fidem in Christum , eamque fidem iustificantem nullo quantumvis gravi Scenormi delicto excepto infidelitatis peccato , amitti posse . Quo semel admisso infesto haere licorum dogmata , latissimum ad omnia flagitiorum genera panditur ostium , eoque saei-lius , liberius ae frequentius peccant homines ,
quod impio isto errore delusi , sibi persuadeant,
nulla peccata sibi imputari , nec se ex iustitia excidere posse , sed certissimam de sua salute aeterna fiduciam habere , modo credant in Christum , etiamsi in sentina vitiorum snt immersi . Potestne . quaeso , major sed ea Graves His. Tom. IV.
dem opera perniciosior indessentia eoncidi ea quam haeretici nostri temporis , qui tamen R
Armatorum nomen ambiunt , sins sectariis promittunt i Legesis super hac re librum Gallieaeditum ab Antonio Arualdo Doctore Sol nimeui titulus est e La re resemente de la Morale de Iosus Cisty par in eremora des Calvini a rauehaneia sestsearisu , seu Doctrina Moratis Christiana
erroribus Catami arum de μδMHisne emulas prefigata ista Indulgentiarum quales modo obtinentis exempla multo sunt antiquiora, quam hie st se tuitur nam P. Mabillon itineris Italici tom. a. pag. 67. Riseri testimonium ex Sacrame is tario Romano saecula IX. scripto ubi haec vera se ba leguntur : Mensa Iunio ine 22. Sanctorum is Manurum mille CCCC xx. quorum nautari eum silentio υ ieiunio es celebranda; reis concisum es eis pro 'γει uno die annum di.
- mittere in menuentia . Attamen , ut vera
se fatear , verba Mabillonii apud me nonnihilia obscuritatis praeseserunt. Ille enim recensens si codices Bibliothecae Vallicellianae , reperisse sese ait hos libros e Ordo Romanus iaculo nono se scriptus, itidem vulgatis amplior . Sed antiti se quius Sacramentarium Romaniam in quo haruis notanda e Mense Iunio m. antiquius ne est si hoe Sacramentarium ordine Romano saeculiis nonit Ambigo. Forte legendum sed antistiiam vi atque Ita sanata lectio tantam Indulgentiarum
is antiquitRtem non Parum enervaret.
, Caeterum sub Alexandro II. Indulgentias in se Dedicatione insignium Ecclesiarum eoncessas fuisse omnibus, qui eodem die Ecclesiam quotiis annis visitarent , demonstratur testimonio Caia A thedralis nolim Lucensis , cui Alexander II. si idem Privilegium concessit , uti vetustissima
is nos in monumenta testantur . Lege vetustumis Sermonem qui per iectiones distributus olimis in nostra Ecclesia in ostietis nocturnis legeba-- tur, ut a me in secundo volumine Miscellaneo is rum Bal ii evulgatus est.
D. De doctrina duodecimi seculi tat superque
haelenus egimus. Temeus est jam de Politia, Eeda Disciplina Ecelesiastica , quae eodem saecillo viguit, breviter disserere . Ea igitur in primis expone , quae spectant Romanum Pontifieem Cardinales, Primates , Episcopos , Presbyteros .& Clericos. M. Romano Pontifici , utpote Christi in terris Vicario, cura ex iure divino incumbebit univertam regendi Ecclesiam , & sedulo invigilandi , ut unusquisque omnia sui ordinis adim. pleret omela . Sic enim S. Bernardus , qui floruit XII. Ecclesiae saeculo, libro quarto de cim sideratione capite quinto rigenium m. Papam alloquitur: Superest ut generaliter suo tinmersiam Melesia statum intendat con πιrrio tua , si ρυ- hos Clericis, si Cis ei neerritibus . si neredores Deo in ea qua oportet humilitate subsecti sint i si in Monasteriis s Religiosis Locis semetur ordo , oisiles dis Hina . si Iuper prava opera tu dogmata censura Ecclesi liea vigeat , si floreant vinea
196쪽
aemum in bis insertim Apost ea manisma ct insituta, ea, qtiis dignum es, Ita iciturine assem --r, ne quia in agro Domιni mi ant ner inti tis. cultum, acie friatiis iis p m inveniamin. Appellationes ad Sedem Apostolicam ex tot nas , qua late patet, Orbis Christiani Eeclesis s.culo duo. decimo deserebant ut i idque Primatus Rononis
Pontificibus a Christo Domino e resi leui moenium esse agnoscit idem Sanctus Berordus lih. . de Cons demi ione cap. tr. tibi rigentiam all. Pontificem Maiimum his verbis compellat , &ετ nm, quem in illis appellationibus tenere de-Nat. docete Apponastir, inquit , de toto mundo ad te, ιου idem in res moniam si niaris prim rur tui. At tti, si sors in Himiti gaudeόδε Iea
fructu .... Appetiatum ad ea , re minam ram fructuose , quam nec Ruris ..... Fateor, manis oegenerale mcindo sonum osse Appriliationes , i δεαε am neeessariam , quam sitim ipsim morialistis . Revera qtiidem Ses msitiae es, prisens ac ν ά.ιν-guens opera tenesiarum. Pro tis fovendae re manu
enendae sint, his quos extorsit necessitas , non OLIM./as adimonis. inpar,riae stina L iu modi amnes, non obienienses in necessitate, sed opitulamen iniqυitari. Denique, eum his verbis laudata EM facis tu , qtioci appetiationum negato si fragis .immos fugis, m&ha νemittis negotiis ad cognoscentes , vesquι nucere eisitis ps Atint . Usi enim certior ae fincitiis notio, ibi Heso stitiis expeditiorque esse potes. suam ptinum gratia, qtiam mi hortim perin-ουε per hoe Ia risia, pineis er In tutis λ Duodecimo Ecclesiae saeculo aure suo utebantur Rona ni pontifices temperandi Canones & ab illis dispensandi, quando urgebat micessitas, & commu-n:s aliqua postulabat Ecesesiae utilitas , sicut diserte docet sepe laudatus s. Brenaiatis libro quarto De Consi ratione ad Ei genitim capite quarto
his verbis: stilla , inqMis . prohibes a pensare λ
deris A si ιio es . Idem argumentum lato ealamo tractat in libro quem edidit de Praeeπιο , e dijρὸWisione. Cardinalium dignitas magnum duodes imo E clesiae saeculo suscepit incremen m , novisque radiis & eximiis praerogativis sui stere cαpit . Enim veto ad insos solos Cardinales restrictum est ius eligendi Romanum pontificem sicut Abseruatonishritis in Adnotatione ad Vitam Aiaxundialli. ubi ait, in elect one racii III. papae, qua iacta est an. Mes xxxi. ad solos Cardiu los , Clmro omnino & populo ,exclusis , Eleesionem Romani Pontificis tune primum iu ste reduciam, legemque salutatem, Qua in Concilio Generali ta teranens tertio celebrato anno Mel xxix. statutum fuerat, ut, ad evitanda deinceps schisma ta ,' a duabus tertiis Cardinalium partibus elige.
retur Romanus Pontifex , executioni mandatam esse, idque sibi consare dicit ex eiusdem Pontis. eis Diplomate apud se asservato . Praeterea . infractandis negotiis. Causisque Ecclesiasticis audi candis praeeipuum locum post Romanum Pontificem duodecimo saxulo Cardinales tenere coepe4runt , indeque dicti Summi Pontificis COIIa M.
I s, in regumine Ecclesiae mari es, iamvetariis Mesele Sex .uo eε , seniores populi , Orbis itiae res . Inter Epistolas Samni Thomae , qui duod cimo saeculo Camnari ensent regebat Ecclesiam , extat una, quae libro a. est Ordine XLVI. in qua his verbis Sanetae Romanae Ecclesiae Cardinales convenit : Grim vicem gerere Metis in terris
..... Decet vos esse vacuos ab omni octinua , asaliena gratia penisus liberas , se recte troctriis mliena n porta , si Aquintiui veritatem in populo .
si iugi iis , qui facitis iudicium in gento . Ad
Cardinales etiam S. Bernardus , duodecimi saeculi decus & ornamentum . Epistolam Clxxxv M. in Caula Albaelari Icripsi. quae incipit his veris bis : dubium , quin ad vos Decialiter oector totiore Dandala de Regno Dei . surgentes D ei ire Dinas, Iedare querelas se. Hinc mellifluas ille Doctor , videns quanta duodecimo laeculo Cardinales in Ecclesia potestate pollerent . 'libro quarto De Considerasione, Capite quarto, si iggerit iugenio III. Pontilici Maximo quales ad id muneris digne obeundum eligere ac promovere deis beat: Veniamus, inquit, ad Coliarereses re Coidjutores tuos ... Tuum es nudecumque ευμ ε ρο
ner, sed fener non tam σtate quianr moribus 4 quortia nosti quia senes popuIi Iunt. A. eligendi de
ad puratum loquentem, unum de roga utibiar pura,
etiamsi nisu rogaverit' Quaerendi sitiabus
nee defectus timeatur , nec profeAtis optetur , utinpiae iam persectis . Itaque non volentes neque eur renter assum.to , sed cunctames , sed renuentes :Eisam coge tuor oe commve intrare . In ratibur,
vinor , requiescet Diritur mur , qni nan sint artritae frontis , sta vere vaei, sed timWati, praeter tim tamen timeant nihil , nihiI Derent niue imo. sevi adinmantium non mautis attendant, sed
seressitate; m. In egrum istud Caput quartum libri IV. De Consideratione ad Eugenium Papam, si attento animo legas, facile intelliges , quot &quam praeclaris dotibus , iuxta Sanctum Bernaν-dum, in Ecelesia praesulgere debeant hi . qui ad Eminentissmam illam Cardinalium dignitatem
Primates . Metropolitani , Archiepiscopi , SEpucopi iisdem iuribus xc Privilegiis staculo dum
decimo fruebantur , quibus , iuxta Disciplinam Ecesesiasti eam in praecedentibus seculis sancitam, potiti fuerunt . Cinimus II. Pontifex Maxi asViennens Ecclesiae in Galliis, curias ante Ponti. sicatum Archiprrsul fuerat . Primatum iri impiem Provincias contulit , sicut Iam observavi
197쪽
.s duodecimi. Uerum, resistentibus aliis veteribus
Primxtibus, qui istud Callisti II. Decretum subreptiri uni esse , seque inauditos esse dicebant , nullam Primatis authoritatem obtinere potuit
Viennensis Archiepiscopus , sed tantum vi illius Rescripti Diensem, & Albensem, seu Uivarien .lem Epi scopatus ab Arelatensi Provineia distra. elos in sitam Uiennensem Provinciam adscivit ,
cujus et ran num partes sunt . Primatum Ecclesiae Lugdunensis in Provincias Lugdunensem , Rotomagensem, Turonensem, & Senonensem , lenescente jam saeculo undecimo, seu an. MLXXIX. Instituit Gregorius VI l. deditque Gebuino Archi
piscopo Lugdunensi. Huic Summi Pontificis Decreto obtemperavit Rodiamur Turonensis Archie. piscopus, & ea de re Geuinus tam ipti , quam ejus Sustraganeis gratulatus est , ut constat ex miusdem Guiani litteris, quas Paludius in Appendico libri des Priminibus editi a Petro de Marea Archiepiscopo Pariliensi pmduxit . At Ricberius Seironensis Archiepilcopus iura suae Ecclesiae tumri volens huic Lugdunensi Primatui intercessit . Decretum tamen Gingvia VI l. confirmavit hiantis II. in Synodo Claronion ana anno Mxcv. celebrata , & Senonentem , ac Rotomagensem Archiepiscopos, nisi Hugonem in Archiepit copatu Liigdunensi Gebuini si iccessorem tanquam Primatem sumi revererentur, Pallis privavit, e rumque in Suti rapaneos auctoritatem suspendit , ut liquet ex Uecreto Urbani II. N Synodi Cla. Tomontanae a laudato Petro de Marea i a praedi. Oo libro ed: ro. Huic iudicio refragatus est Ricberius Senonentis Archiepi icopus , eumque nec iudicium Claromontani Concilii , nec exemplum Provincialium Episcoporum , nec Iυοnis Carnotensis Episcopi Concilium , neque interdictio , quae adversus illum fuit pronuncia a, vincere m. :erunt , nec ab illo obtinere , ut Lugdunensis
Eccleliae Primatum asnosceret . Immo , in sententia sua usque ad mortem, quae anno Mxcv I. contigit , continuo perstitit . Demortuo Rieberis
Archiepiscopo Senonenti su cessit Da Minus, cuius consecrationem fieri prohibuit maο Archi- praesul Lugdunensis, nisi priux Daimbentis Primarum Ecclesiae Lugdunensis agnovisset . Sed euin ille hane conditionem contra Ecclesiae suae iura adimplere nollet . nec Ordinationem ab Epi se Pis Comprovincialibus obtinere posset , Romam rosectus est, & ipsa urbe consecratus ab Urbano I. Pontifice Maximo . Paulo post lainen Da henus vocatus ad Synodum ab eodem Pontifice .nn. MXCIX. Romae celebratam , coactus est Promit rere , se Lugdunensis Ecclesiae primatum super Senonensem asniturum , sicut nos docet ei videm Romani Pontificis Epistola Ad Hugonem Archiepiscopum Lugdunensent data , quam edi. ciat Purtis de Marea in Dissertatione de Primaribus . Cum igitur de Primatu Ecclesiae Lugdunensis sublata esset oinnis contenti O , Huga Archiepiscopias Lugdunensis aura Primatus sui pacilice .dnodecimo saeculo exercuit in Provincias,
Lugdunensem, Rotomagensem , Turonensem , &
Sononensem. De hoe primatu Lugdunensi legendas est Petrus is Marea loco citato, Caratas Da Misin Historia Ecclesiae Paris ensis lib. D. cap. I. &noster Nararis Alexantire art. g. cap. 7. Hist. Eccles. sec. II. & II. Ecclesiae Toletanae per Hispaniarum Regna Pri- mattIm, quem Urbanus II. ad petitionem Ilis.
Ohunsi, seu Alphans VI. Castellae Regis , annoMlxxxvi Ir. contulerat Bernardo Archiepiscopo T leiano novis Decretis confirmarunt Romani Pontifices duodecimi saeculi , videlicet Pas ιtis II.
Eugenius Ir. Ana istas Iv. HAdrianus I v. Alexan- ῶν ID. & Innocentius m. ut videte est apud Marianum lib. I a. de rebus Hispaniae c. I v. P
stat etiam legere, quae de ejusdem Primatu T letani origine disserit accuratias ille ac elegans
Historieus libr. p. capit. Iy. ubi etiam refert
mnia Diplomata Romanorum I ntificum , qui Primatum Toletanum per Hispaniarum Regna aut horitate Apostolica duodecimo Ecclesiae saeculo
ca vitam fle mores Presbyteroriani , & Clerico rum bene multa ir. saeculo constituta sunt in Conciliis salubetrima Decreta. Pre, terorum in. continentia damnata suit , eorum matrimonia
non solum prohibita , sed etiam nulla & plane
irrita declarata fuerunt, eorum filii ex his invalidis matrimoniis procreati tamquam spurii proscripti sunt, & a Clero ubique in perpetuum exclusi , omnesque sanctissimae leges , quae tum ad
caelibatuin adamussim Observanduin , tum ad impediendum, ut beneficia simoniace conserrentur , vel haereditaria in familiis redderentur , Iam in praecedentibus Conciliis latae erant , denuo comprobatae sunt, earumaue transgressoribus gravissimae indictae poenae . Denique , Clerici ab omni servitute publica duodecimo saeculo erant liberi &possessiones Ecclesiarii ui a publicis ex amombus
immunes. Bonorum Ecclesiasti eoru in Clericos non domanos, sed dispensatores tantummodo esse, nec
plura Beneficia possidere posse , nec possesssiones ex Ecclesiae bonis acquisitas, aut pecunias ex res ditibus Ecclesiasticis residuas ad Keredes transimittendi ius habere, doctrina erat duodecimo Ecclesiae saeculo recepta, sicut ex his, quae mox dicemus de doctrina morali duodecimi saeculi, liquia
., ιιὶ Inter pinnas canonicas ad punienda se sacerdotiam delicta sedulo currente x D. recenisse sebatur luspensio, excommunieario. & degra. datio; quae res explesse singillatim distinguun- is tur in uno ex canonibus Concilii Londinensis is an. IIq8. inter eo quos Wilxins e MS. codi- , ce Anglicano adjecit: meernimur ut vered is res, quι Luiua oscia celebriire inhibiti, nihilo- .,, minus est braverint, en sui pensio ct ob hisis Mathemate vincti sunt, en excommunieatro se de radentur, re bonis ocelesiasticis priventur, nisi
, a Domino veniam eongequiantur. Igitur de rad
is tio pinna erat Ecclesiastica . qua delinquenis tes etiam non ultimo destinati punieban-N . . tur.
198쪽
ει tur. Huius lora modo irregularitas successit. D. Quinam XII. siculo in Sacramentorum administratione observabatur disciplina M. Haec duodecimo saeculo in Sacramentoriam administratione vigebat Ecclesiae disciplina , Baptisma in trina immersione solemnibus diebus
conferebatur . Poenitentia publica erat adhuc in usu, sensim tamen sine sensu exolescere coepit , quia quamplurimi sese ab ea peragenda redim tant eleemosynis, peregrinationibus , flagellationibus , vitae Monasti ae professione , & indulgem iis, quas ut superius diximus , Romani Pontifices concedebant illis, qui expeditionem Hierosolymitanam contra Saraeenos suscipiebant. Publi
eam peccatorum consessionem frequenter facimtant aegroti in extremo vitae discrimine, ac nonnulli , imminente morte , ei licio ac cinere coinrti vestem Monachalem pietatis ergo , Indue'nt; quod licet, ut obiter dicam, in his, quos
vere peccatorum renitet , laudabile etiamnum ac salutare si , illis tamen ., qui data Opera Pinni tentiam usque ad vitae exitum procrastinant ,
valde incertum est , an aliquando prosit , quia , ut vulgo dicitur : Simia semper simia , etiam spurpura vestiatiar. Sacramentalis Absolutio , &Communio Eucharistica reis extremo supplicio sententia Iudicis addictis duodecimo adhuc Ecclesiae leculo in Galliis denegabantur . Euchari yiae administratio sub solo panis Symbolo , ne Dominici sanguinis effusio accideret , Laicis in
multis Eeclesiis porrigebatur . Quae tamen consuetudo non statim obtinuit in omnibus Ecelesiis Occidentis , in quibus adhue retentus est anti-ηuus mos communicandi lub utraque specie. Sed sequenti saeculo . hoc est , decimo tertio . postquam S. Trimas , Doctor Angelicus , ea de re consultus , earum Ecelesiarum , quae in frequenti communicantium coetu solum panis consecrati Symbolum Laicis impertiebant, pietatem & Prindentiam eo in usu laudavit, certatim reliquae inmnes Ecclesiae illum amplexae sunt. Proinde, in quit Angelicus Doctor. 3. p. quaest. M. art. D. - -busdam Eeri seis obseriatur At populo sume sanguis non derare. Denique eleemosynas pro Missarum celebratione sponte oblatas poterant quidem sacerdotes recipere , sed non exigere .
Pretium etiam pro ordinatione, Chrismate . Ο- leo, Christiana sepultura , & prosessione religimia exigere , saeris Canonibus districte vetitum e.
t. Sed tae praeeipua Capita Disciplinae Ecel
fiasticae , quae in Sacramentorum administratione
duodecimo taeulo observati solebat, delibasse susficiat. a se Quae esset Ecclesiae tune fides circa S
m Crainenta , quis eorum numerus , quae vis &m etfficaeitas, a nullo melius eo seculo expressumis reriri, quam ab auctore vitae Lottonis Bam- ,, bergensis Pomeranorum Apostoli, & eiusdemri secuιi , quo & Sanctus vixit, scriptore. Reci. M tat auctor ille verba ejusdem Praesulis ad ne is phylos suos , quibus de fide eorum Sacramemis torum, virtute & numero illos erudit, sermo- ,, nemque sinim ita concludit : Da ergo septem
,, sacramenta , quae iterum vestri eausa enumera.
se re iure, re Baptismum, Confirmasionem, Infimis moriam Unctionem, Euebarisiam, Iauorum RHis rencil/ationem, Coniugium er ordines. ,,
D. Floruitne saeculo duodecimo Morastica d, sciplina , cui tot Sanctissimi ordinum fundatores maximum undecimo laeulo splendorem concili runt λM. Quamvis emtum sit, Monastitam Discipli. nam suum adhuc duodecimo saeculo retiniussa splendorem , & Ecclesiam novis Religiosorum ae
Monachorum institutis Ordinibus mi nitam , a
que plurimum fuisse illustratam ; negari tamea haud potest, Monasticam Disciplinam iub initium duodecimi saeculi in nonnullis Coenobiis praese tim Sane imonialium . suisse valde la iactatam& eorruptam in Galliis . Sanctus Do Carnote sis Episcopus in Epiuola ad Gallistam Melde,
sem Epit copiam anno MC. data, & quae ordine est LXX. eum vehementer hortatur , ut nullus timor incommodorum ab omeli sui intentione
dimoveat . ΩΛod ideo inquit . sugem dilecti inivestrae , quia tam ex verbis Turonensium Monachorum , quam ex literis Dominae Ad Didis i
nerabitis Comitissae audivi ttirpissmam famam de Monasterio Sane .e Fara , quod situm est in Dioecesi Meldemi quia iam non Ioeus Sanctimonialium , sed Malierum Daemonialium proinsibuliam dicen m est , remora sua ad turpes Uus amur genere hominiam prostituentium . Diatis. simus Ma&Domus libro f. de re Di Iomastea pagis
368. refert Epistolam mutui Francorum Regix Bernindo Majoris Monasterii Abbati datam , in qua istud Monasterium sanctae Fare , enctis exeo Monialibus , donavit Monachis Benedictinis. Hermanatis Laudunensis Monachus , & dnodeeimi saeculi Scriptor, qui tres libros de Misaetitismatae Miniae Laudunensis obtulit Bartholomaeo
ejusdem urbis Episcopo, asserit libro tertio Capiate vigesimo secundo, in Monasterio Sancti Io-nis Lati nensis nonnulla sinistrae famae de illius Sanctimonialibus dicta suisse, cumque frequenter
commonitae, emendationem ver promitterent ,
sed iacto non implorent , eas a Banεolomaeo E piscopo e Monasterio sui se eiectas . Quod accidit anno Mcxxv m. anno vero sequentl , seu
Mcxx Ix. Matthaeus Albanensis Cardinalis , Sedis Apostolicae Legatus Parisiis Concilium celebravit, in quo decretum est , ut Moniaeles Monasterii Argemoliensis tribus eirciter leucis ab urbe Parisiens dissiti, quae spurca & infami eo versatione, omnem ejusdem loci affinitatem se dare dicebantur, inde expelleremur . Quod Η noritis II. literis Laterani, nono Kal. Maii datis confirmavit , & ad petitionem LMMDici Galliatum Regis Monasterium illud , cuiustum temporis Heloida , olim uxor Petri Aba lardi, Primissa erat, Monachis Benedictinis Coenobii san Dionysiani dedit. Nec solum in Gallia. sed etiam in Germania , in Belgio & ita
Lotharingia aliquae Sanctimoniales , contemplo castitatis voto, vitam saecularem amplexae sunt .& e Monasteriis ejectae , in quae eodem laeculo
199쪽
cvlo duodecimo introducti sint Monachi , siem
tradunt Historici Scriptores hujus saeculi. verum Regularem ae Monasticam Disciplinam , quae in multis Montalium Cciminiis collapsa erat , impense coluerunt , & magna cum vitae austeritate duodeeimo tactato observarunt Cistercienses , Casthulienses , Camaldulenses , Grandi montentes . Vallumbrosani , Cluniacenses , aliique Monachi Benedicti ni , quorum ritus hic breviter describam . Pueros a Parentihus offerri Monasteriis , ac vitae Religiosae d dicari , mos erat duodecimo laeulo adhuc in Ecclesia receptus . nee poterant pueri sic a P rentibus Deo dieati a Monasteriis discedere , &ad D:culuin redire . quia , ut ait Clemens III. Cap. cum virum, Titulo dε Rτtilaribus , lib. q. Decretalium : Cum iuxta Gneilii Toletani Censuram, Mouachum aut paterna de Noeio , aut propria profisso oriar , qtiidquid horum fuerit HIAgatum , tenuit , rmertendi ad Petitum adisti P nitus interdicto . Hane tamen Disdiplinam C le.
pinses III. qui anno MCXCI. eleeius est Pontifex Maximus, abrogavit, cap. Cum simus, ubi saluit, ut si Pater se cum bonis suis, & filio impubere obtulerit Monasterio , filius ad annos discretionis perveniens habitum Monachalem reti. Nere noluerit , non sit ullatenus compellendus ,
quia tune liberum sibi erit eum dimittere, ad saeculum redire, de bona paterna, quae sibi ex su Cessione perveniunt, postulare. Monachi ad Pro.
sessioneni ante annum decimum quartum aetatis
completum non admittebantur,& pro ingressii Monasterri, seu pis receptione ad Religiosam Prosesesionem nullum pretium, juxta Canones in multis Conei liis I a. saeculi sancitos, exigi poterat. Opus manuum statis horis a Monachis & Sanctimonialibus frequentari solemne erat, nec tamen a sacris studiis arcebantur Monachi, i inmo, sacrorum Stucliorum exercitationem, lectionem , scriptionem , editionem librorum ad publicam Ecelesiae utilitatem dignum esse Monachis laborem & manuum Operi prae serendum asserit Sanctus Petras Cluniacensis Abbas , qui saeculo duodecimo floruit in Epistola XX. libri primi ad Gisleberrum , ubi
haec habet : Plantari non possunt arbusculae , νιgari nequeunt sata . neque ahquid ruratis operis exerceri ,- -- Sed , quia est utilis , pro arm
dis agris. disinis litteris paginae exarentur , sera fur in Mantalis verbi Dei seminariam , qMM , maturatis segetibus, hoe est, libris prefectis, multipliearis frugibus , esurientes Lemures repleat, eroe panis eaelestis lethalis animae famem δε Liae . Non omnibus tamen promiscue Monachis
Iicitum erat legere libros Gentilium, Poetarum. aut Philosophorum , sed iis tantum quibus id ab Abbate praeeipiebatur . sient observat doctissimus Pater Marrena Monachus Benedicti nus Congregationis Sancti Mauri in Commentario in caput quartum Regulae Sancti Benedicti . ubi haec scribit : Pro ι ergo a nostrii Gentilium Abri, procul Poetarum , aut Philose oriam fauiolae -- nisi sorae ad eorum ineptias eo ti- Madasta, er ad mysteria nostrae Fidei eoufirman.
da --Sed Me omniam non sunt, fae D
ctorum dumtaxat , re eorum quidem non etiam
omnium, sed μι-s ab AAbare praecipitur . Quapropter facile componi , ac conciliari potest literaria illa Concertatio, quam circa Studia M notea saeculo proxime elapso habuerunt duo prins antissimi viri . vel potius duo magna Monast ei Ordinis haminaria , regularisque culmina Disciplinae, Dominus de Ranee Abbas Trappensis , & Ioan a Mabillonius Benedictinus Congregati nis Sancti Mauri .' Nee enim clarissimus iuxta ac religiosissimus Abbas eo fine studia Mona. stica impugnat, ut lectionem Scripturae Samae , Sanctorum Patrum & Scriptorum Asteticornm Monachis omnino interdictam esse velit . sea id unum dumtaxat ostendendum sibi pisponit ,
non omnes Monachos prophanarum litterarum . peregrinarum linguarum , Mathematicarum Di.
Iciplinarum , Numismatum . Inscriptionum , aliaerum id genus humanarum Attium atqua Scientiarum notitia indiscrimi flatim imbui d bere . Quod sane verissimum est . quia ut plurimum huiusmodi prophanae distiplinae sanctio.
rem diseiplinam eum pietate enervant , superbiam ingenerant , neglectum vitae Monasti eae o s.ficiorum , & nimium affectum rerum mund narum , Quibus Monachi nuncium penitus remittere debent . Mabilunius vere , dum stadia Monastica vindicat , non omnes disciplinas M
nachis necessarias esse contendit , longe minus asserit . Monachos omnes , neglectis vititae Monasticae omesis , majoribus , altioribusque studiis vaeua debere , sed solum studia litterarum , ea maxime , quae Uiros Ecclesiasti eos decent, Monachis permittit , ita tamen ut maiora ant minora pro cuiusque captu , & iudicio Superiorum modeste & cum charitate suscipiant.
si istiur verba sunt Mabillonii in ea , quam operi de studιιι mnastitas praefixit , & iuni ribus Benedictinis Congregationis Xxncti Mauri . inscripsit Epistola quas studio ae labore eumpar
iis, diυinarum humanarumque rerem uotitiae hanctu υobis fructum videlicet divinarum persecti
num notitiam & mundanae gloriae contemptum no e reserant , sudiis nuncium penitus remittere , quam mortifera seientiarum veneno infiei asu , quem ineatitis plerumque 'ariunt , IUerbia immore inflari longe fatias est . In eumdem igitne scopum circa Studia innastica collina arunt duo illi praestantissimi Viri , quamvis , needum s iis bene perstiecto quaestionis statu discrepare videantur in Iloris , quos ultra cit ne ediderunt non verborum asperitate, non dictemis ; norwserule, iocisque, ut plurimum fieri solet, respersos . sed mira eruditione , nec minori modestia ins lenti animi moderatione , & humanitate ubique
conditos, eaque charitate perinos, quae tantopere in Evangelici commendatur , virosque decet maxime religiosos.
De austero Monachorum vivendi genere , quod in Colloquio sexto in Historia Saecul rum X. XI. descripsimus , nihil plane XII. -- eulo immutatum est . Qualis ae quanta fuerit , inquit Mabillonius in Praefatione operum Sancti
200쪽
rigiditas , non es necesse hoc loco exponere, quando id satis stiperque paret trum ex Bernaria scriptis , tum ex ipsus vita maxime ex tibis primo ea . s. ubi primi Claramatiis incolae , Deo Iemi. σε memoratur in pauperrme spiritur, in fame . siti, in frigore , O nuditate, in υigiliis multis . Piamentaria sepius ex foliis fagi conficiebantur, panis ex hordeo re υicia o mulio erat . Itac illelmur testis oeulatus. Tanta in eoo erat pa simonia, inquit StepMnus Tomaeensis , in duobus
taurum pulmentis istantur . quae aut eger ex Dru
minibus, aul ex oleribtis hortus a fert . Ipsi piseranto rarius utuntur , quanta fre Mentius apud eos audiri soles , qaam videri. Eamdem vitae severitarem nos Galli etiam nune reflorescere conspicimur
in piis is Monactis B. Maria de Trana, aliisque nonnullis eorum imitasoribus eat vitae suae puriture , austeritaιe, solitudinis amome, silentio, labore , asiisque religiosis υirtutibus , id faciti possibiis adseruunt rata de Bemardo eiusque Diμψα-64 legebamtis, nee fere credebamus. Hactenus Per doctus Mabillinitis . Nec minor duodecimo saeculo fuit Monachorum Camaldulensium vitae usteritas , sicut tellatur Revere . Pater Guido Grandi Abbas Camaldulensis in suo libro , cui titulus est : Dissonationes Comaldulenser . Sicent in eruditus ille Abbas Dissertatione I. cap. g. scribit : mne uitών υiυε-i Regulam , er lase que ad exitus Di diem sem is Romuridus , o eam cunctis Demirieae vitae Iesaioribus reliquis . ut unu uisque se tunc Fremit eae υitae abstinentiam re ieitimum tenere cognoscat . cum per hebdomadam triduana secunda , tertia, s suaris feriae , er biduana sextis seriae er Sabbati ieiunia , .es, in panis tantum 9 aquae peνceptione , obser vμι ρ εα ιa feria ct Dominica diebus olera . vel
quocicumque legumen eum gratiarram actione per-ς mar . Quamdiu igitur Beatus iste vitae MemAticae Insiliaris vixit . oe mlto tempore , postquam a aetemae Bearisudinis tauina eoucendis , haec tiar in Fremo Camalduunsi ex integra forma I mata . Denique , Monachis duodecimi lac ii tantus Regularis disciplitiae insidebat amor , ut Cisteretenses in comitiis Generalibus anni
MCXXXIV, Episcopis ex Monasteriis sitis assumptis imposuerint legem Monasticum habitum deserendi , & vitae repularis Instituta ad frictos iuris apices servandi: Discepi, inquiunt,
Hic tamen dissimulare haud pollum , multos mecimi laeculi Abbates nimio ambitu sibi Pontificum Priὐilεgia , Monasteriis suis exempti De a iurisdieti e Episcopali quaesivisse . Qua ' Vehementer conqueritur Sanctus Semar-ὶα ά Epissola X LII. ad Henricum Senonen.iem Archiepiscopum his verbis: Miror, inauit , WV m in nostra ordine Monasterioriam Abbares hvmuitaui Retulam odiosa tamentione infria
Iura tam suberbe suem, ut cum ne ianum qui Gm --Hum do suis impertis bubditor praetemνedi pariantών , ipsi propriis obedire eontemnant hi scopis. Spoliant Mesesar me emancipemur . redi. miant se ne obediant -- Verum aperte indieans quidam his/- quid cogisent , dum multo laboreae motis Amstesicis ariemis Priviae is , per ἐρ- f. sibi iiudicor I tanta Pontificiata , tirenter ωὐs , more Pontificum , Mitra , Annulo , atqAesentaliis. Sane s attenditur rerum digniras, Mue Monachi ab&rret fesso : Si mim ν-- . s lis liquet congruere Pontificibus . Et lib. r. Do inderatione ad Eugenium Papam Capite contra Ecclesiarum & Monasteriorum Exempli ne, ita scribit Mellistum ille Doctor : MΛ-ινιο uin re querimoniam Ecclesiarum et traneari saelamitant ae demembrari : VH nullae , vel paveaestina , quae plagam istam αμν non doleam , aiae non timeant . Γmeris quam Drabuntuν Abia
Sie faetendo, probatιs vox habere meriturinem Hisi statis . sed unum re debeatis , quaestio es m. At licet sanctus Bernandus has Manasseriorum Exemptiones ambitione quaesitas improbaverit . illas tamen Iegitimas agnovit, quae necessitatis , aut communis utilitatis intuitu a Sede Apostes i- ea concedebantur. Unde ibidem subdit : Nonnis D tamen Monasteria sita in diversis Dis pari , εαοὰ Iherialius yertinuerint ab ipsa sui stinvitianoM Serim Apostolicam m. voluntate fundatorum , qtiis nebeiar Sed aliud est quod Engiων tam iis , aliud quod molitur σmbitio impatiens Db-ctionis .
D. Quinam sunt isti Relialosorum ordines. quibus Ecelesia. ut mox dixisti , duodecimo saeculo munita fuit, ac plurimum illi strata νM. Canonicorum Regularium ordinem longe lateque duodecimo saeculo propagavit S. IM .
qui Monasterii Sancti Ouimini Bellovacensis primus Abbas fuit. & postea Episcopus Carnoten. sis, de cuius doctrina & pietate sat diximus in praecedenti Colloquio , de viris Illustibus d deeimi seculi disserendo . Pro Canonicis Regularibus ordinis Sancti Augustini Coenobium Sancti Victoris ad muros Parisienses Regia munificentia Leculo x II. excitavit Ludovicus VI. Gal. liarum Rex . Quae Regalis Abbatia Caput celeberrima: Congregationis ac plurimarum A, batiariam . praesertim S. Genowsa , in ut be Parisiens sitae Par ns facundissima fuit . Ex uir que Canonicorum Regularium ordinis San.
cti Augustini Abbatia . seu Sancti Victoris , &Sanctae Geum ae , in Galliis prodierunt Samctimonia Et doctrina insignes Viri , quorum aliqui illustriorum infulis dignitarum fuerunt in
Ecesesia exornati . Celebres etiam duodecimo saeculo extiterunt variae Canonicorum Regularium Congregariones , P sertim Sau-Rufiana , se dicta ab Abbatia S. RU extra m nros Aventonenses , quae huius Congresationis Gn- Rufiana caput erat ἔ Congregatio P. Petri do mnestis , Congregatio Sancti Salvatoris apud Bononiam , Lateranensis, de aliae quae