Institutiones fundamentales linguae Arabicae, in usum juventutis academicae editae ab Hermanno Zschokke,..

11쪽

l. De linguae arabieast historia . XV 2. De scripturae arabicae satis q. . . . XX3. De studio linguae arabicae grammati eo XXII 4. De divisione Grammati eae . XXlII

Elemonia lingusto et scripturae arabiene. I. eaput: De lections et orth0graphia.

g 1. De Consonantibus earumque figuris et nominibus . ς 2. De Consonatium potestate et divisione

g 3. De VocalibuS . . . . g 4. De signis orthographicis .......... g b. De distinctionis signis seu interpunctionibus . . . ag 6. de Tono . . . T. De numerorum Signis p g.

g 8. De Consonantium permulatione et transpositione 20 g 9. De Consonantium concentratione 2Ig 10. De Voealium seu literarum infirmarum mutationibus .... 22g 1 I. De regulis Puietis literarum et a 23 g 12. De regulis Conversionis literarum ci et I . . . . . . 2bg 13. De regulis Al cetionis literarum ci et a 27 I4. De regulis Hametae A . 28. DuiliZoo by Cooste

12쪽

Formarum doctrina.

g Ib. Praemonenda 31

g 16. De Pronominibus personalibus . 32 g 17. De Pronominibus demonstrativis . . . . . . . .. 35g 18. Do Pronominibus relativis 36g19. De Pronominibus interrogativis et indefinitis . . . . . 3Tg 20. De Artieulo . 38

g 23. Praemonenda . . 38ς 22. De Verborum siriliterorun8 formis .. . . 393 23. De Verbis quadriliteris 443 24. De Verborum nexione. Praemonenda . 45 g 25. De nexione Verbi perseeli 46g 26. De sormalione Modorum bug 27. Do infinitivo et Partieipio 52 g 2S. De Passivo formae primae 52 g 29. De reliquis formis verbi trilileii 53g 30. De flexione verborum quadriliterorum ........ 54s3l. De flexione verborum imperseelorum . 54g 32. De verbis contractis 54 φ 33. De verbis hamgalis . . . . . . bbg 34. De verbis infirmis . . ' . . 56g 35. De verbis multifario infirmis . . . . 60g 36. De verbis specialibus . 63g 37. De verbo cum suffixis 64

g M. Praemonenda . Gbg 39. De nominibus deverbalibus ....... - . . . G6g 40. De nominibus denominativis . . 68g43. De Genere nominum 72g 42. De Motione nominum . . T4g 43. De Numero nominum . 74 g 44. De Declinatione nominum . Sos 45. Do Determinatione nominum . 85 4st. De Numeralibus . . ' . . .' . . SI

13쪽

g 48. De Praepositionibus . . . . . . . . 93ς 49. De Adverbiis . . . . . . . . . . 94g 50. De Conjunctionibus . . . . .. 95

g bi. De interjeeti ovibus 96g b2. Praemonenda

Sectio prima. De o nunciationum partibus singulis. I. eaput: Syntaxis Pron0minum.

k b3. De Pronominibus personalibus g 54. De Pronominibus demonstrativis

g 55. De PronominibuS relativiS . . . . . g 56. De Pronominibus interrogativis . . i. g 57. De eeteris Pronominibus . . g 58. De Articulo ' . . . .

II. caput: Syntaxis Verborum.

g 59. De usu Persecti seu AOristi I. . . . . . f 60. De usu impersecti seu Aoristi It g 6 I. De usu Subjunctivi g 62. De usu Iussi vi g 63. Do usu Aoristi energici

g 65. De Participio g 66. De verbo indefinito . . III. Caput: Mntaxis N0minum.

I 67. De NominatiVo . . με - ας 68. De statu constructo et genitiVo .i . . g 69. De Accusativo . . . ' g 70. De Voenti O . . - .

S Tl. De Numeralibus . . . .

14쪽

β 72. De Praepotionibus . . 133 Seetio secunda. De o nunciationum connexu. I. De enunciatione simpliei. g 73. De subjecto et praedicato eorumque complementis .... 140β 74. De ordine vocabulorum in pnuneiatione 142 g 7b. De generis numerique in enunei alione concordia 143I 76. De variis enuneiationis simplieis formis. sDe enuncialione negativa) 14sk 77. De enunelatione interrogativa . . 148ν 78. De enunei alione interiectionali . . .. - . 149ΙΙ. De enunciatione annexa. 79. De enunciatione comparativa . . u . 150k 80. De enunei alione relativa . 152Φ 8l. De enunciatione copulativa in k 82. De enunciatione conditionali . 155

De lingua arabica vulgari.

g 83. Praemonenda . . i5R

84. De Literis . . . . . . . . . . . . . . 159 g 85. De Vocalibus . . . . .' . . . . . . . . . . a 160

86. De Pronominibus personalibus . : . 160η 87. Do Pronominibus domonstrativis . . . . 162 g SS. Do Pronomino relativo . . . 162 g 89. De Pronominibus interrogativis . . Iml 90. De Pronominibus possessivis 263g 9l. De Pronominibus restexi vis 163g 92. De Pronominibus indefinitis . . rudg 93. De Verbo . . . 163k 94. De nexione verbi . Usk 95. De Formis auetis . HII 96. DA verbis contraelis . H g 97. De verbis dii et Q . . . . . . Ital 98. De verbis et . . . . . . 1 9

β 99. De verbis, et g . . . Ha

h 100. Do Verbis hamzatis . . . . . . . . . . . . t 70

15쪽

a. 172I 104. De Numeralibus

... 173g 105. Do Praepositionibus

l 106. Do Ad verbiisl 10 π. De Conjunctionibus

a. 176M 108. De Interjeetionibus

η 109. De enunciationibus

17쪽

1. De linguae arabieae historia.

Lingua arabica origino sua pertinet ad linguarum stirpem Semiticam, quae tres principaliores complectitur ramoS eoA-qu0: Aramaicum Chaldaicum et Syriacum), 2. Hebraicum cum Phooniciaco et Samaritano) et 3. Arabicum cum Aethiopico. Omnes has linguas ex uno fonte communi eoque simplici, cujus patria in Mesopotamia vel Aram sit quaerenda, prodiisse, inter doctos est receptum. Si tum terra, in qua lingua aramaica erat vernacula, tum ejusdem qualitates considerantur, patet, hanc linguam vel ipsam originalem sontemque reliquarum suisse, vel archetypo stirpis linguarum semiticae proxime accessisse; nam lingua chaldaica ceterarum simplicissima est iisque minus exculta, ad quam prope accedit lingua syriaca. Magis jam exculta prodiit lingua hebraea, quae linguam aramaeam inter ot arabicam medium tenet locum; hanc enim ut cultissimam nulla e reliquis dialogiis aequat, sive sormarum copia et Vocum ubertas, sive vocum juncturae concinnitas pulchra et perspicua spectetur. Joctan'), vel Cachian nominatus, filius

18쪽

XVΙΗebor, pater Arabum proprie dictorum suisse censetur, quem lingua arabica jam suisse usum eruditi credunt. ) Cum ex illo tompore nulla linguae arabieste monumenta praesto sint, lirius antiquissimas linguao lacies quae suerit, doceri nequit; suspicari autem licet, eam olim simpliciorem et minuscultam ideo quo linguae hebraeae suisse similiorsem, e qua forma antiquiore paulatim inde a saeculo sexto strabismus interna quadam necessitate cogente, cum ex origine sua lingua haec jam culturae capacissima, dives, nervosa, volubilisque Θ8set, ad miram concinnitatem et pulchritudinem emersit. )Quamvis lingua arabica exculta ceteris semiticis in multis praecellit virtutibus, tamen hebraea multo est recentior; linguae enim juvenilis vestigia multa sunt abolita. Per Uoranum potissimum nobilitata et per totam, qua late patet, Arabiam divulgata, non ubique lingua haec sibi constanη erat et aequabilis, sed in ingonios dialectos diffluebat. )Ρrsto reliquis nominari censentur dialectus Himjarensium seu Homeritarum et dein Corat schitarum. Terra Corai- schitarum tribus Arabum nobilioris, qui mercaturRe causa eum populis finitimis inierant societates, centrum religiosum et politicum totius populi arabici prat; nam Caaba templum seu Riunctuarium Arabum palmare quotannis peregrinos innumeros ex omnibus terrae tractibus, in quibus religio Zabica dominans erat, convocavit. Si duae praecipuae Arabum virtutes celebrantur eaeque sortitudo hospitalitasque, non immerito eorum stu-

19쪽

XVII dium literarum seu scientiarum amor tertium Occupat locum; nam ipsi principes litoris vacare non dedignabantur. Saeculo p. Ch. sexto Ochad locus concilii erat, ubi Olympiorum instardo lauroa adipiscenda concertabant scientiae cultores. Carmina, quae applausus universalis digna reputaverat laursa, litoris aureaijs in serico imprimebantur et solemniter ornamenti gratia in sanctuario Meccae parietibus affigebantur

appellata, quorum Septem prae reliquis sunt nota et celeb0rrima. Cum saeculo sequente Muhammedes, religioniq resormator, Coranum conscripsisset hac in dialecto, ipsa potita

est universali privilegio sit abhinc facta est dominanς in libris ot in ore. Periodus haec ante Muhammedem, qua poesis maxime floruit, cui historia, genealogia, amor et vita pastoricia sunt juncta, merito lingusto strabicae aptas aurea est reppellandR. , Abhinc Muhammodis tempore et prasprimis Corani coni ceptione lingua arabica initium doflectendi coepit; Coranus enim tanquam libor divinae revelationis, a Muhammede et ab ejus asseclis qua opus divinum id quo perfectissimum celel brabatur, de cujus scribendi et concipiendi modo doflectere nefas erat, quamvis longe rebesset, ut Coranus interna et externa gauderet persectione, ut farrago sex minus honestis ot multis malis, plebejis, indecontibus expressionibus esset compilata. Α8t Coranus non solus erat linguae ruinaΘ Ructor. Arabes novae religionis gelantes populis finitimis intulerunt bella gravissima, quae issio experientia Musis minime savont; ipsi quidem aliis in torris multa didicerunt et omnibus scieni tiae generibus, uti: Philosophiae, Mathematicae, Astrologiae etc. Se dederunt, gloriam autem aevi auroi minime poterant amplius adipisci corum doctores. Imitatio elemonii poregrini, cultura Corani caeca nec non admixtio serioris litoraturae

20쪽

XVm primum jecerunt literarum Arabum ruinati lapidem; in hane

aetatem argenteum reserenda est prosa ui abica, quae maXime

vorborum pompa infirmabatur. Abhinc sequitur aevum ueneum serreumque literaturae arabicae; praecipuum, quod inde a saeculo post Ch. decimo lingua0 dotrimqntum fluxit, erat hoc, quod vocales rapidius confusiusque pronunciari vocumque finientes breves prorsus abjici coeperunt. Quamvis lingua arabica a pristino splendore et elogantia concinna multum deflecteret, nihilominus tremon in sua substantia, mirabile dictui sumpser erat et est eadem; causae hujus constantiae et uniformitatis ox sequuntibus deducuntur: 1. Gens urubii semper erat ab aliis seclusa, nunquum admisit elementum externum ne in matrimonio quidem: gloriantur Arabes non immerito untiquitato immixta, quo facto et ipsa lingua hemper exstitit pura set influxui externo imperVia. 2. Semper eodom religionis communis vinculo obstringahantur Arstbes; ante Multummodis tempora religio Zabaea dominabatur, abhinc propheta dominium capessivit Ista-

3. Quod lingua hujus gentis omnium Saeculorum satis rostiterit semperque manserit integra, praecipue in eo est quaerendum, quod Arabes semper suerint integri in patria Sua exterorumque jugo nunquam obnoxii; Persi, Parthi, Graeci ci Boni aut Arabiae t0rrarum avidi et cupidi quidem

erant, nullo autem tempore arma eorum victricia internam propriamque Arabiam penetrarunt. Hanc suum vere innutum

libertatem ad nostru usque tempora sibi vindicarunt Arubus sub scenis degentus Beduinae), quorum est libero nasci, Ιibere vivere et mori libere.