장음표시 사용
31쪽
g 2. De consonantium potestate et divisione.
3. Nomina literarum technica sunt Varioque decurtata, uti Gim, Dal, Lam; terminatio eorum in hou' more reliquorum nominum a nobis sicut ab ipsis Arabibus brevitatis causa negligitur. 2. Do Consonantium potestate et division o. 1. Literarum in pronunciatione potestas jam in tabula est expressa, literae omnes sono bene sunt distinctae; ostenim Arabum pronunciatio, uti reliquorum Orionialium stirpis semiticae, maxime subtilis, fortis, diligens et distincta, quas distinctio saeps ab aliis nationibus haud animadvertitur si nonnisi viva magistri voce satis exprimi potest. t Elis est levis aspiratio, qualis est spiritus lenis Graecorum aut Gallicum h non aspiratum in hhommeμ; hinc non percipitur nisi cum vocali, qua effertur. pronunciatur ut Graecorum θ et th Anglorum interposito nimirum linguae mucrone inter utramquo dentium seriem, ut sonet quasi ths praesonante literae s sono; vulgo tamen Arabes hanc literam uti eis pronunciunt.
et sonat ut Italorum g ante e et i; Aegyptii illam pronuntiant ut a Hebraeorum. Maxima attentions dignae sunt literae gutturales 3,ρ, ε e gutture pr0zedentes, quarum pronunciatio Europaeis praecipue est difficilis. e litera emphatica omnium difficillima pronunciatur cum purissima aspiratione, qua elicitur ab imo gutturis et pectoris initio - hh. effertur ut χ Graecorum et ch manorum prae odente
vocali a, V. g. in .Rache', et quidem magna cum vehementia elicitur sonus e medio gutturis cum tremulatione mixtus quasi cum litera r.e e medio effertur gutturis sortiter compressi trudendo nempe ejus infernam partem contra Superiorem, ut v Ηe
32쪽
sex imo dilatatoque gutture eum r immixto pronunciatur. ου effertur uti h Germanorum et spiritui aspero Graecorum rospondet; in fine dictionis, cum duo puncta superposita habet λ s), sonat i, quoties autem in medio ponitur, scribitur ut vi, V. g. misericordia ejus.b pronunciatur sicut o Graecorum interposita linguae extremitate inter utram quo dentium Asriem admixto S. convenit cum ζ Graecorum, g Gallorum et 8 Germanorum; ibia autem cum ij Germanorum. est Gallorum eli, Anglorum 8h, Germmorum Sch. ibo valet s8 sortiter pronunciatum otio cum mussitatione quadam prolatum ZZ.
Inter adi et is subtilis ost distinctio; - dd sortius
prolatum, et L - it, quarum recta pronunciatio inter Arabes est character indigenae orientalis. Osth gutturalis seu sortis, dum et lenius suaviusque effertur. , pronunciatur ut v ou Gallorum) vel π Germanorum. oe ante vocales habet sonum j, si vero consonantem Sequitur, valet Latinorum i. O cum vocali semper convenit n Latinorum, vocali autem destituta α) Rnte Sonet m, V. g. r stmbaron, conser GrReCO-rum συμβολov pro συvβολου et Latinorum imbibo pro inbibo. ante literas non pronunciatur geminata tamen. litora sequenti, v. g. - mer-rabben cf. ἐλλει χω pro' εvλῶχω, immunis pro inmunis. Not. a. Litorao Oc, i is, do, de et vocantur emphati eae oppositae lenibus in, o, uia, et , i, quia multo majori cum emphasi
quam lenes proseruntur. Not. b. Transcriptio in tabula notata inter doctos usitatissimasst, praeprimis a Germani S in der deuisch-morgentandi schen Gessit sehast) rsospta.
33쪽
ς 3. De vocalibus.72. Divisionem literarum quod attinsit, haec multiplici potest institui ratione: a) ratione pronunciationis dividuntur:
b) rations roboris in debiles seu infirmaου oe et in robustas c) ratione ossicii in radicales, quae ipsam radicem constituunt, et serviles, quae larmis formandis inserviunt; d) ratione speciali in solaros et lunares sic appellat , quia casu nomen Solis una illarum VI, et nomen lunae ast una harum incipit;
Solares Sunt. ιαν, o, b, 4, k, UM, UO, , , A, D, lunares omnes reliquae. N o t. Reliquas divisionos omittimus; vide Rosunmulier Institui. ling. arab. Lips. l818, pg. 17.ς 3. De Vocalibus. I. Ex analogia ceterarum linguarum semiticae stirpis elucet, initio fuisso tre8 vocales primitivas, quarum soni proximi fuerunt a, i, u manseruntque in Arabum sermone stoque ac in Sanscrito satis puri et integri . Coalescente a cum i vel uenatae sunt diphthongi ai et au. His tribus Vocalibus correspondent et tres literae infirmae es t seu debiles, quae
non semper Stabiles qua Consonantes persistunt sed ab influxu externo sic dependent, ut non raro naturam consonantium amittant et qua vocales pronuncientur, qua e Causa et semivocales vocantur; est enim est semivocalium D lutatura, ut in vocales suas a, i, u resolvi et vice versa hae Diuitigod by Cooste
34쪽
8 I. Para. De Elementis. I. cap. De Ieetione et orthographia.
invitante pronunciationis lacilitate in cons0Π-tes , , cs, lpossint dissolvi. 2. Vocalium trium id est discrimen, ut vocalis a sit omnium proxima et sortissima, cujus sonus omnino per totam linguam praevalet. Ipsi opponuntur vocales i et u sibi invicem viciniores, quarum i iterum est subtilior et pressior,
v autem obscurior pleniorque. Τres illae vocales mira manserunt integritate et puritate longiore tempore in lingua arabica, quam in rotiquis linguis semiticis; labente autem lingua vocales primitivae fortioresque in molliores lenioresque detritae abierunt, ita ut a in e, i et u in e et o transirent, diphthongi vero in sonos longos simplicioresque at et o di fluerent.
3. Vocalium denotandarum necessitatem primitus, quando lingua erat viva et vernacula, minus e88e Sensam, ex superius dictis apparet; cum autom litorae infirmae natura sua iam ad vocalium sonos inclinarent . illae vocalibus signandis inservisebant. Verum est, vocalem a ab initio parcissime suisse Oxpressam litora l, quod ex monumentis antiquitatis plurimis patet, nec vocales breves in scriptura literis denotatae sunt, quippe quae tenuiores et ad Sensum minus graves videntur; cum Rutem vocales accuratius scripto notare placeret, ut tum breves perspicue, tum longae distinctius constantiusque notatas apparerent, literis vocalium loco puncta adscribebantur. Sic in antiquissimis hujus scripturae vestigiis, Coranos putagusicos, unum punctum rubrum plerumque vel flavum diverso loco secundum diversum sonum positum apparet, supra literam a denotans, infra eam i, post eam vel in media linea usignificans, quod signum, cum puncta serius consonantium pronunciationi accuratius distinguendae inserviro coeperunt,
paulatim cessit aliis signis nunc usitatis, lineae scilicet supra literam positae, ut st, inlata eam, ut i signaret, u Vero ipso par o b signo super8cripto denotatum; quibus signis deinceps Grammatici nomina imposuerunt o soni iis expressi natura
35쪽
Nota. signa vocalium hasc Ol i. e. Motiones vocantur, quia per illa consonantes motae sonum edunt; consonantibus mobilibus oppositas sunt qui egeantes. 4) Sed haec vocalium pronunciatio pura et sortis non sem par per omnia saecula suit servata. Per ingentem temporis, torrarum hominumque varietatem varie pronunciatas sunt vocales. ArabeA recentiores, stat non Omnes molliorem deterioremque sequentes pronunciationi8 rationem, Pro Rplerumque ei pro i et u saepe pronunciant e et O. Haec vocalium mollities, fluctuatio et confusio non repetitur ex Origine, nec puriori sed lapsanti et seriori linguae debetur. Haec inventa signa, sicuti antiquitus nonnisi in Coranis cu-ficis obvia erant, sic serius etiam Corano sere propria manserunt; nam praeter hunc pauci tantum libri poetici praesertim intellectu difficiliores iis scripti reperiuntur. Inscriptis vero vulgaribus, codicibus, epistolis, nummi S, monumenti8 etc. frustra quaeruntur; e nexu enim Vocum te tori notarum Omnis pendet vocalium lectio. Solent tamen auctores
et scribae in locis difficilioribus haec ut cetera signa hic illic
Fallia e ergo denotat a. Kegra sonat i, si sequitur post illam a quiescens, v. g. banina), aut Si est subscripta litorasi finali, qualis consideratur ultima vocis litera, quamvis accedat suffixum, v. g. atat ebnihi). Kegra autem litorae initiali aut modiasi subscripta pronundiatur e, v. g. i. Uc hetabon. Eadom ratio praevalui in Damma; in fine vel ante , quiescens sonat v, alias O, v. g. abuhomu).
36쪽
Ι. Pars. De Elementis. I. Cap. De lectione et orthographia. N o t. Omnes vocales sonant post cons0nantem, Supra vel infra quam sunt posita ipsarum Signa.
5. Uberior et sonora, quae per totam linguam regnat pronunciatio, inter alia efficit, ut in fine nominum post vocalem brevem sonus quidam nas alis audiatur, qui Attanu in) i. e. Nuntiatio vocatur et quidem s On, en et - an, ac si scriptum esset et O . Not. Haec nunnatio in serm0ne vulgari non plus auditur. Consors vexpression os literarum ischnicas UI Alos sto. 6. Vocales superius denotatae sunt breves, evadunt Rutem longa o ante literas ipsis homogeneas, i. e. ante i, antoa et rente di, quae literae, cum antiquitus jam vocalibus longis significandis inservirent, litorao protractionis appellantur, quo in statu et quiescero dicuntur i. e. pote8tates suas quasi eXuunt et naturam vocalium praecedentium induunt, ita ut cum iis in unam longam coalescant, V. g. dia kula, Suron, d 3 kila. No t. a. Nonnunquam Elis protractionis ipso usu excidit, quod
c0gnoscitur per diroetionem perpendicular0m signi Fatha, v. g. lo pro lota hie: est enim illa lineola proprie Elis parvum. Not. b. Si c0ntingat, ut vox vocali incipiat, scribendi lex hic ita sibi constat, ut ab initio consonantis instar Elis ut spiritus lenis vo-
calem necessario praecedens Rcribatur, V. g.
No t. c. Literas di et a vacuae cum praecedenti Voeali h0terogenea diphthongos gignunt: a ai, au, rarius - 0i. 4. De signis orthographicis.1. E Consonantibus et Vocalibus consurgunt syllabae, quae Sunt aut a portae, purae vel simplices i. e. in vocalem terminantes, aut clausae, impurae, mixtae vel compositae, si
consonans claudit syllabam, v. g. in dia syllaba ta est pura
37쪽
ῆ 4. Do signis orthographicis. A. Gezma.
impura. Ad scribendum et legendum bene cognoscantur oportet signa lectionis, quorum plurR dantur in lingua ar bica ut quidem: Gegma, Tos did vel Sadda, Hamga, Maddaci UaAla. A. Gegm R. Postquam litorae vocalibus constanter denotari coeperunt, signum additum est, quod hanc illamve litoram vocali destitutam seu vacuam esso innuerit. Id vocalibus oppositum apud Africanos geri instar arabici pingitur literae superscriptum , ut quasi sit vocalis ἡnullius' scit. necessario absentis signum, vulgatius est et vel ot dicitur GezmM i. e. reSectio, amputatio; resecat enim et separat posteriorem mixtae syllabae litoram a syllaba sequenti et indicat, talem literam vacuam cum praucedente litera unam componere syllabam; correspondet ergo et is Schwa quiescenti Hebraeorum quocum convenit et ejusdem nomen alterum quies), v. g. Aia - -don. Not. R. Gegma non solus imponi
rq jugum. 2) nec litterae a, quando in fine pro i scripta pronuncianda est ut i, V. g. in particulis quum Ol ad, donec, dein in omnibus Verbis ultimas cs, v. g. sjecit) et in n0minibus, v. g. o memoria squia sempor permutatio lacta est in iisdem casibus). Quodsi autem accodat suffixum: litfra es aut convortitur in i, aut diphthon-gescit, ut semper fit in particulis, v. g. 3 di, qua ex causa illi rursus imponitur signum G BZma. 33 denique tisic literae . post Fatha vices geronti literae t in tribus
praecipue nominibuA:- h alonin vita, saluton) preces et taxatonὶ eleem0syna; sussaeis autem accedentibus t redit, v. g. vita ejus.
38쪽
Cum Elis vocalis a loco frequenter scriberetur, signum paulatim est ortum, quo ea dilucidius notaretur, Scit . signum
Ηamga UL, quod α minutum repraesentat et literam vi gutturalis sono litterae E maxime vicinae efferendam os8o innuit. Comitatur autem signum hoc literam Elis mobilomeique vim tribuit Accentus vul lenis initio praeprimis vocia vel acuti, maximo in medio et fine vocis, unde et HamZR i. e. punctio vocatur, quia pronunciatio gutturalis acuta et subtilis guttur pungit, v. g. filius, d L. interrogavit, implevit. Hinc et ipsa litera Elis hoc signo notata haud raro Vocatur Hamga in oppositionem simplicis literae quiescentia
scribi consuevit una cum vocali sua, V. g. Pro mos), quod potissimum fieri solet in fine dictionis praecedente una ex literis eaque vel quiescente vel vacua,
v. g. ita aqua, malum, res pro l G, Uta.
Quodsi ex causis infra indagandis i in sonos a et btransit, his signum Hamga ita adscribitur, quasi Elis locum suum tueatur, ut is atque hic semper supra literam scribitur,
quo in casu duo puncta in a Semper negliguntur, ut H
.. Nota. Ex dictis patet, litoras a Hameta notatas eodem accentu esse pronuntiandas quam Hamga i. e. gutturali.
1. Ubi litora bis auditur, ut sit inter duas vocales, cum non duae probe distinctae audiantur, sed una sortior, in Scrip- . tura antiquissima nonnisi semel est scripta, quod scribendi genus seriori quoque temporo intactum permansit. Quum Dissiligod by Gorale
39쪽
φ 4. De signis orthogr. B. Hamga. c. Tegdid. I 3 autem litera talis signo distinguenda videretur, Iitera Signi
loco apposita est, sc. vocis 8d sortitudo, roboratio) principium et compendium; talis onim litora sortius esserenda est et diductius quam litera simplex, unde pronunciatio haec sortior etiam LMU Τes did) i. e. vehementia audit nomine ad Rignum nominandum traducto; duplicat itaque signum hoc litoram, cui imponitur.
2) Tosdid est duplicis generis: a) noce Asarium et b) euphonicum. M Necessarium est, quod imponitur literae bis scribendae,
quae immediate ante se habet vocalem, uti bi pro a. h) Euphonicum Tesdid adscribitur literis quibusdam, quae
proxime ante se habent Consonantem vacuam, quae litera vacua euphoniae causa in pronunciatione sola, non autem in scriptura abjicitur cujusque loco sequens litera duplicatur, quod fit
α) in literis solaribus post d articuli di nominibus prae-
hXi, V. g. - str-rahbu dominus; orgo liquida litora dmollior sonum suum in sequentem similis organi aut virtutis lit0ram diffluere sinit. N o t. a. Conser Latinorum voc0s attollo, colligo pro adtollo, conligo etc. Not. b. . Si duo δ concurrunt in vocibus noti 0ribus, uti in pronomine relativo alterum semper omittitur; si porro ob notam Dativi, o tria Lam occurrerent, d Articuli semper excidit, uti in a
40쪽
I. Pars. De Elementis. I. cap. De lectione et Ofthographia. Not. Saepissinas O praep0sitionum et cum coale
scit in etc..i3 Signo hoc notatur litera O, si praecedunt literae similos
, O, O, do, di , Vacuae, V. g. aratia pro aradia, quae assimilatio tumen non semper locum habet. Not. Signum Tesdid omnibus literis duplicatis, Elis sola excepta, imponitur.
D. M adda. 1. Signum hoc litorao Hamgae est id, quod Sadda reliquis literis, nam illi literae soli est proprium. Scripturae antiquitate sacer mos, litoras bis propriis Scribendas certis e legibus semel scribendi, signo ansam dedit,
quod Socio Mailda i. e. extensio, prolongatio audit, cujus est, lectorem monere, ut vocalem bene l. e. cum aliqua vocis extensione producat, v. g. - umana. Not. In Elis signo Madda notata, etsi duplicem Elis valeat, non duas litoras pronunciandas sunt, sed una tantum eaque protrah0nda sicut apud nos vox ἡWaa-re .
2. Superponitur autem Madda: M literae Hamgae geminatae, v. g. γ, credidit pr0- b) litorao Hamgao cum Elis protractionis conceutratae, V. g. g o Rqua pro ita. Not. Signum hoc etiam adscribiturn) litoris, quae numoris notandis inserviunt, ut G α- 11 et b) scribendi compendiis, praeprimis formulis, quas Ddminibus pro-plistarum adjici S0lent, v. g. pro di atan sit ei salus; usi pro Pluralis etc. E. Vasta. Was la)1. Sunt voces quaedam cum vocali a incipientes tenuis ima, iustabili et sugace, quae in vocum juncturiu prorsus evanescit aut loco suo movetur; Sunt hae duplicis generis: