De proprietate quadam elocutionis Aeschyleae [microform] Dissertatio...quam...defendit auctor Ricardus Haeusler..

1쪽

NATIONAL ENDO MENT FOR TIM HUMANITIES

3쪽

HAEUS LER

DE PROPRIETATE OUADAM ELOCUTIONIS . . .

4쪽

COLUMBI UNIVERSIT LIBRARIES PRESERVATION DEPARI MENT

BIBLIO GRAPHIC MICRO FORM TARGET

SI ZE

5쪽

Conii meter

nches

2.22.0

6쪽

AUCTOR

7쪽

SACRUM.

8쪽

uam eschylei sermonis proprietatem mihi proposui tractandam, cum ea Sit in ana coluthis numeranda, tamen mihi in animo n0n est de anacoluthis qu0iquot sunt disserere omnibus, sed id unum mone ea in omnium populorum linguis exstare, ita ut alia alii numero eorum varietateque antecedat. Neque maior invenitur copia in alia lingua quam Graec0rum, id quod inde natum esse sacile intellegitur, quod ille p0pulus sui volubilitate quadam dicendi et cogitandi celeritate praeditus Graecus sermo quae possunt anac0luthiae c0gitari genera exhibet, quae hic accuratius exp0nere longumeSt neque neceSSarium, praesertim cum id frequenter secerint viri docti. Quae autem dicendi genera sint in anaeoluth0rum numero habenda, quae non sint, n0 raro est disceptatum et nunc ambigitur, cum alii angustioribus finibus quid essetanaeoluthon intellegendum, alii circumseripserint lati0ribus. Sed tantum abest, ut innes explicandi rati0nes hic asseram vel perlustrem, ut aliptium, virum, illum illustrissimum, existimem recte iudicasse dicentem Die Anae0hithisi ρ-

9쪽

-- I anae luthon esse dicit' orationem miniis diligenter Structam, idem vir doctus, opinor, non defendit id dicendi genus, ubiubi invenitur. sermoni isses dedecori vel illum scriptorem, qui interdum inaes liberiore rusus est dicendi ratione, non p0SSequod velit recte atque commode verbis complecti. Iam vero si conceditur apud unumquemque scriptorem, vel optimum cprobatissimum, inveniri an acoluthias, in eo non est acquiescendum, ut Statuamus hic illic exstare an acoluthon, quippe quae Significatio 'a sit, quam magis obtegat ver obscuret difficultates quam expediat atque illustret; immo necesse St

nam in anacolutho et causa et modus est, ut advigii iverbi utar, - videamus, quid scriptorem ab usitata structura recedentem vel neglegentem leges grammatica coegerit Solutius ac liberius l0qui Quibus in causis investigandi illud

est evitandum, qu0d permulti adhuc commiserunt, ne eadem tractetur ratione loetarum ac prosaic0rum Sermo, quod ne

fieret idem ille Hauptius postulaverat' in scriptoribus interpretandis Nam quantum intersit discrimen inter poeticam

orati0nem et pedestrem magis apparet in nullo ali dicendi genere quam in ipsa anacoluthia. atque, ut breviter dicam, hoc inde consequitur, quod Scriptor prosaicuS quae mente cogitat, exprimit, poeta, quae animo sentit Hic, si modo sit nominandus poeta, anacoluthiam admittit consulto certe numquam; sed tamquam t0tius loci tenore ipso cogitur ollatiorem persequi irationem, prosaicus autem appetit hanc dicendi figuram non raro, Sive quia perspicuitati studet, sive ut quendam effectum excitet; iratori imprimis in anc sibi permittit licentiam, cui, ut Hermogene dicit'), anacoluthia n0nnumquam non est vitanda, Sed Xpetenda. Iam vero in illo anacoluthiae genere, qu0d ego mihi describendum pr0posui atque explicandum, exstat participium 4υακυλ6ὐθ0, usurpatum Ad huiusm0di usum commodissimai Ciceronis de finibus d. III. p. 853 S. v. anacoluthon.

Serm0ne μεz0χη utrum nomen esset an verbum, iam veteres

dubitaverunt 3 Cum autem in nullo ali sermone participii usu tam late manaverit quam in Graeco, id qu0 ei ipsi

speciem indit Singularem quandam- - non est cur admiremur, qu0d iidem Graeci requentius praeter leges grammaticaSparticipium usurpaverunt. Notio enim nominis, quae e perspicitur, qu0d participium terminati0nibus nominis acceptis adiectivi induit naturam, postulat, ut illiti eadem Sequatur

praecepta, quae adiectivum, hoc est ut genu numerum ca- Sum Sui nominis accipiat, quocumque modo ei adnectitur

sive attributive sive appositive sive praedicative. Sed verbin0tio, quae participium secernit ab adiectivo ), requentissime efficit, ut ratio quae est inter participium et eius n0men fiat s0lutior, id quod dilii id cognoscitur participiis praedicative positis. 3 Xam n0n raro participium, grammaticis legibus

non accomodatum, alium accepit casum vel genus vel numerum atque nomen suum. Discrepantia autem vel generis vel

numeri facile explicatur, quod illam excitavit n0men ipsum nutissimus est exempli gratia is usus quo n0mini vim habentie0llectivam parti ei pii numerus hiralis iungitur, vehit Aesch.

Quae dicendi rati apud scriptores requens est et apud poetas et prosaic0s. δ aliter isti iudieandum Hoe eis locis,

i Schoemanu, 0hre o d. Reduteilen l862. t 3 sqq. V Bergh, riecti Literaturgesch. I l872 13 34. J Quid sit discriminis inter participium et adiectivum accuratius oxponit Romahia, de relatione temporali qua intorcedit inter part et verba finita p. Aeschylum 863. pari. I. 3 de qua re egit Classenius in eo libro qui inscribitur Beobach- tun lib. d. homer Spraeligebrauch 86 p 33 sqq. δ complura exempla similia collegit rueterus lib. d. Synesis. P0gr. Munster 855 p .QT, Aelian 0, 2l: ἐσμος εχι Μῶν - καθίσα-σ a Xen Heli. I. 4. I 2, huc 5.60 4 te. nec secus scribit huc. 4 lb:

10쪽

quibus participium casu non c0ngruit cum nomine Silo. Et huius ipsius generis sunt ea exempla, quae tractaturus Sum. Atque iam accedens ad meum pr0positum, quae adhibui virorum doct0rum scripta hic non asseram, cum et eorum maior Sit numerus quam ut singula nominem omnia et p0Stea occasione data de eis sermo futurus sit. Id assii mo me commentarios singulis Script0ribus adiectos non neglexiSSe neque grammaticae artis libr0s neque dissertationes peculiares aut

de anaeolui hia aut de casibus aut de participiis c0nscriptas. Magno usui mihi sui scriptiuncula de syntaxi Graeca ab Hiiebnero comp0sita, cui cum ipse me benevolentissime adiuverit, gratia mihi habenda est maxima. Quodsi in magna librorum copia aliquid me sugerit, tamen nihil spero me praeteriisse, qu0d aliquid m0 menti haberet ad pr0prietatem, de qua disputaturus sum, recte explicandum ita instituam meam dissertiunculam, ut primum quidem Xempla huc pertinentia breviter asseram, deinde quid de e0rum pr0prietate sit dicendum, Xponam. ris I. Primum igitur videamus, qui loci eam proprietatem exhibeant, quam illuSiraturii Sum. In Ch00ph0r0rum carmine pulchro illo artifici0s0que, ii id est distributum inter illorum et actores profitetur chorii S

Sic codex Med. neque dubitari debet id quod velim

attendas de participii κλυουπα scriptura, a qua ne p0SSumuS quidem recedere, quia qualibet correctione violantur metri leges. Deinde dativus is ut retinendus St, 0n geneti VuS 10υ ponendus Secundum usum sormarum lactis et 10t, quem ObServasse Aeschylum intellexit Sehenkius.' Iam vide, is, quae scripsisse poeta credendus sit dativum pronomini S 10 , parti

et pii aecusativum κλυουσαυ, quamquam et nomine et participio persona Significatur eadem quae ostensi eo augetur, qu participium non longe abest a nomine suo, ut accusativum e XStitisse, cum p0eta Strueturam in Heptam magno interiecto

intervallo desereret, dici vi p0Ssit. Simillimum est illud 0ph0eleum in El. v. 479, ubi chorus

loquitur non medi0eriter Xeitatus:

Haec leguntur in cod. Med. eadem occurrit enallage easuum: exstat videlicet participii aestu sativus κλυ6υοαυ, dativus pronominis a ut prasecedit, etsi duae notion se referuntur ad eandem personam. Haec unae0luthia iam librariis ostensi0uem mOVit, ut se non continersent libidin eorrigendi.' At necessitas metri obstat. Antistropha quidem locus respondens sanus non est; sed quin ibi emendatis ea, qua 1ηatuet iteratur, sit vera, dubium non est. an et astu particula repetita sensu valde apta est et responsio restituitur adcuratiSSima. Ergo conoedendum est p0st dativum 16 participii accusativum

Haec legimus in e0d Med. Quod Hermannus censuit post v 895 lacunam esse statuendam, n0n quod Itῖο et ad ali 0 relatum ferri non p0sset, Sed ut, quae verba ab Athenaeo )quasi e Persis Sumpta traduntur . ea hoc 0e, intericeret,