장음표시 사용
51쪽
quaestionis fini reservari, quod ratio, qua usus est Ovidius in fabulis adhibendis, hoc exemplo optimo illustratur. Nominandi sunt loci Trist. II, 97-100 Poeta librum suum adloquitur Luco bona dominoque tuo elicior ipso Pervenias illuc et mala nostra leves. Namque ea vel nemo vel, qui mihi uti
Solus Achilleo tollere more potest. Trist. I I9-21. Forsitan ut quondam Teuthrantia regna tenenti,
Si mihi res eadem vulnus .emque ferat, Musaque, quam movit, motam quoque leniet,
Trist.V2, 15-I8. Telephus aeterna consumptus tabe perisset, Si non, quae nocuit, deoetra tulissetissem.
Et mea, a lacinus nullum commisimus, Opto
Inera, qui fecit, facta levare velit. ex Pont. II 2, 21. Profuit et Myso Pelias hasta duci.
Quibus cum locis comparandi sunt Versus
Met XIII12. Fluxit, opemque meae ais sensit Telephus
hastae. Αm. ΙΙ9, 7-8. Quid, non Haemonius quem χMFide Iereulit heros Consossum medio postmodo iuvit ope flet imprimis VerSuSBem A. 43 48. Discito sanari, per quem didicistis amare: Una manus vobis vulnus Femque feret. Terra salutares herbas, eademque nocentes Nutrit et urticae proxima saepe OS est. lnus in Herculeo quae quondam fecerat hoste,
Ineris auxilium Pelias hasta tulit.
Omnes sero illo locos Otto composuit l. c. pari. I p. 21, quo de Propertii loco I 1, 63 - 64: Mysus et Haemonii iuvenis qua cuspide vulnus Senserat, hac ipsa cusFide sensit Femiliisque Graecorum autorum Verba lacit, qui eandem fabulam simili ratione descripserunt Probasse videtur Otto iis, quae protulit, Propertium hausisse ex sonto Alexandrino et quidem ex Callimacho. Ovidium autem Propertium ipsum imitatum
esse mea quidem sententia recte demonstravit vir ille doctus comparato loco illo Propertiano cum Ovidii versibus Am Ι 9 7-8. Quid, non Haemonius, quem cuSFide pereulit heros, confossum medica postmodo iuvit se' At non solum ipsius fabula iterationes commemorandae sunt, sed etiam ratio perquirenda est, qua Ovidius illam carminibus inseruit et cum illorum argumentis coniunxit uuae
do locis Trist. I, 97-100 et II 19-21 dicenda putaverim, in altero prioris partis capite exposui es p. 30 . Locus Trist. V 2, 15-I ea modo re a duobus illis discernitur, quod hoc loco vidius vulnera sibi ab Augusto, non libris
suis sive musa sua, ut illis locis, facta testatur. Loco denique R. A. 43-48 poeta ipse cum Achille comparatur. Quod autem alio loco musa, alio liber, alio Augustus, alio denique Ovidius vulnerantis et medentis partes agit, illa discrepantia uniuscuiusque carminis, cui comparatio inserta est, consilio sententiisque mota est et evitari plane non potui Neque id quoque, quod ad sententiam, quae Xponitur, vulnus ab eo, qui fecit, sanari posse, illustrandam una eademque sabula adicitur, vituperandum est, quia ex tota mythologia, nisi fallor, unum illud exemplum solum quadrat. At mea sententia valde est improbandum idque de omnibus fero
locis dici potest, quos adhuc collegi, Ovidium, quocunque loco
52쪽
carminis res et argumentorrum conexus acultatem darent, ut sententiam quandam insereret et fabularum exempla adiungeret, et sententiam illam et tabulas semper iterasse. Accedit, quod permultis locis, quamquam pars illorum ante, pars post exilium scripta est, quin etiam altera alteri poesis generi est adnumeranda, eadem forma loquendi eademque Verba repetuntur, quod non solum ad verbosas singularium fabularum explicationes hoc in capite tractatus, sed etiam ad unum illum fabularum ordinem in capite antecedenti descriptum pertinet cf. p. 64 . Quae res peridonea est ad confirmandum iudicium, quod fine prioris partis ut Verisimile explicari, ex quo contendi, Ovidii rationem scribendi indolemque poeticam omnibus in carminibus plane sibi constare. Recte igitur de ea re iudicavit Manso libros Tristium et ex Ponto res continere contrarias j at poetica arte et indole prioris aetatis
carminibus plane esse exaequanda.
Ut autem de Ovidio sui imitatore recte iudicari possit,
reliquos illius aetatis poetas Romanos, qui similes res tracta- Verint, perquiri necessarium est, ut cognoscatur, utrum in illis quoque eadem proprietas inveniatur, quae in Ovidio, necne. Nam si, quod ad illam rem pertinet, eodem numero habendi sunt, quo Ovidius, eiusmodi imitationes ipsius generis et aetatis poesis proprias et, cum poetae indolem artem- quo per se iudicare vis. haud magni momenti esse apparet. Quod ad Catullum attinet, qui propter nonnullorum carminum et formam et res quodammodo auctor elegiacae Romanorum poesis existimandus neque ob eam causam ha in quaestione neglegendus est, perpauci eiusmodi loci in illo ex-1 Manso, Ueber die romischen legiker Tibuli, Properg, Ovid . in libellis, qui inscribuntur Nachirage u Sulger' Theorie de schonen Κunste III 2, p. 375.2 Na id quidem de omnibus locis dici posse vidimus.
stant, qui cum imitationibus Ovidianis comparari possint. Eaedem enim res iterantur versibus 60 1-3 et 64, 154-l56;68, 19-24 et 1-96 64 9 et 8, 17-18 70, 1-2 et 2, 1-2. Illo locos pro tanta argumentorum multitudine et varietate, quanta inest in Catullo, nihil valere primo obtutu apparet. Iam si transimus ad Tibullum, uno loco II 2, 5-8 ipsos imitatus est, quia illo et rebus et Verbis respondet exsibus Is 49-52. De quinque locis I 2, 17-22 I 6, 9-20;. 8, 55-60 II 1, 75-80 IV 6, 11 42, qui ortusso in quaestionem Vocari possunt, iamiam in initio dissertationis es. p. 7 egi et demonstravi Tibullum, quamquam similes
res saepius tractaret, tamen ratione inserendi verbisque quam maxime variatis imitationem evitasse Sod licet illos quoquo locos imitationes xistimes, tamen Tibulliana ratio quam maximo abhorret ab Ovidiana.
Idem fero, quod de quinque illis Tibulli locis, dicendum est de Propertianis versibus II I, 65-70 II 9, 5-l0 II
23-2b IV), quibus fabulae eorum, qui apud infero cruciantur, compositae Sunt ita, ut et consilium et conexus sententiarum et enuntiatio ullo loco aliter se habeat. Re vera autem imitationes aestimandae sunt loci Propertiani II 6,
pro summa illa Ovidianarum imitationum multitudine nullius
Donique in Lygdam carminibus eadem sententia iteratur tribus locis 4 96 6 27. 50. Ex iis, quae protuli, Ovidii rationem et in rebus et in sabulis deseribondis adhibitam valde ab ea distinctam esse apparet, qua usi sunt reliqui illius aetatis poetae Romani, 6
53쪽
quorum in carminibus similes res tractatas inveniuntur atque in Ovidio. Itaque mimia cilla lupiditas aut imitandi unius Ovidii propria summique momenti est ad illius indolem artemque recte aestimandam. Concedamus, iterationes singulorum verborum et loquendi moris, quod ad singulos versus attinet, proprietate latini sermonis, qui metro et hexametri et penta- metri haud idonea fuit, motas esse neque plane evitari potuisse ' concedamus quoque, quia Catullus Tibullus, Propertius, quae in elegiaco poesis genere tractari possunt, praeceperant, coactum fuisse Ovidium, ut saepius res iamiam ab
illis descriptis denuo tractaret id quod do parte tantum
carminum vidianorum dici potest, at nulla causa erat, quae eum cogeret, ut et res, quas ex illis hauserit, et res, quas ipse primus tractaverit, permultis locis ita iteraret, ut omnes illi quoquo modo sibi responderont Rem permultis locis ita se habere explicationibus meis demonstratum est, ut reiciendum sit iudicium, quod protulit Berithardius δ): Ovidium praebere inexhaustam cogitationum copiam eque unquam plane se iterare incute de Ovidii proprietatibus iudicavit Hertetborg ), cum diceret: Ovidii ratio ceteris se elegiacis lacillimo segregatur Huius enim virtutes sero omnes in vitia illissimilia passim transierunt Quod unicuiquo eveniat, qui lascivient ingeni, ipso so imitatus modum aucupio delectationis invenire mequeat et paulo infra: Sed lovitas, qua anto omnia eius animi propria erat, cedens, uulecunque argumentum ludens occupavit Idem sere Ovidio exprobravit Hauptius quoque in opusculorum tomi tertii pagina 206. Revera
I Cl. ingeri l. e. II p. IIb-II 8. 2 Cl. ingeri l. e. I p. 133. 3 Bernhardius, Hist liti Rom. d. o. I s. 4 Herigberg, me poetarum elegiacorum apud Romanos principum ingenio et arte. Progr. alberstadio 842.
Ovidius nimium sui amator ipse Se coercero non potuit. Nam nisi summae neglegentiae leVitatisque fuisset, cognoscere debuit argumenta, quae cum Primum leguntur, placere et delootare possint, saepius iterata taedio esse debor o intentionem atque studium legentis relaxare et attenuare. Omnia illa vitia optime comprehenduntur et quam breviter tam sa-ooto significantur verbo illo Senecae ), quo quaostionis finem laetam: ,Ovidius nescit, quod bene cessit, relinquere .
I Quint. Inst. Orat. X I, 88. 2 Seneca, Controv. IV 28, II. 6.
54쪽
XV 75-90XVI 191-194Am. lib. I. 3, 21 244, 1 584, 114 468, 5-128, 17-188, 338, 49-508, 95-968, 106
78 IIII, 33 2323 16 45231518, 20 252319, 1 361 et 25 I9, 34 254819, 27-3
15152 1-847322, 7-5814 234, 17-26 I et 254, 19-225058
23281 - 2825525 283 32356-5817283 340 53 18 341-342
233 23812 Trist. lib. II. 409 410 141 - 12
44 15 - 2264103 - 104 3533-40 59123 124 424316 13741
43457 . 46059195 - 196 3859025
Τrist. lib. I. 5, 25-26 421, 1 2265, 49-52361 13 14 2 76 25-28361, 37-38 277, 9-10
1, 48328, 9-20431, 55-56338, 23-40311, 57-58 268, 41-42431, 65-672910 1-76381, 7240 II, 33-34361, L. 8240 II, 39-54721, 7 10030 et 8 II 61-627 12, 5-1924 14, 27-30293 II 12 4014, 33325 1-4244 et 4614 39-40285, 17 2665 - 6614, 1-52295, 2172
333, 6940 II, 25 - 44384, 37-3836
55쪽
2 7-8323 I 4644 62, 15 18783, 37-46622, 37-38 423, 31-46
7, 9 60 28s 77-78418 22 4310 I-4
2, 15 18 38 405, 4442 105-106 448, 5 1638-402, 13047s,
162222 25 72181 162 18 I 222381 23812317 2364798164812I8181815960
56쪽
Sententia controVersae.1. Versus Theognido 705-712:ῆτε βροτοις παρέχει λήθην, βλαπτουσα νοοιο. αλλος δ' - πι τις τουτο ἐπεφρασατο,οντινα δη θανατοι μελαν νέφος ἀμφικαλυ νηὶ, ελθρ δ' ἐς σκιερον χωρον ἀποφθ' 31ένων, κυανέας τε πυλας παραμεί νεται, αλε θανόντων ψυχας ειργουσιν καίπερ ἀναινομένας αλλ αρα καὶ κειθεν πάλιν ἐλυθε Σίσυφος ἐριος ἐς φάος ηελίου σφῆσι πολυφροσυναις' contextum loci, cui inserti sunt, valde dirumpunt eamque ob causam eiiciendi sunt, ita ut coniungantur versus 699-704: Πληθει ὁ Ἀνθ ρωπων αρετη μία γίνεται δε, πλουτεῖν των δ' ἄλλων Ου ὁὲν αρ' mi οφελος, Ουε εἰ σωφροσυνην με ἔχοις ' Pαδαμάνθυος αυτου, πλείονα δ' ειδεIης Σισυφου Αἰολίδεω, οστε κά ἐξ Αἱδεω πολυιὁρέησιν ἀνηλθε, πείσας Περσεφονην ιι ιυλίοισι λογοις, cum Versu 13 sqq.: Ουδ' εἰ νευδε μεν ποιοῖς ἐτυμοισιν μοια,
γλωσσαν ἐχιον ἀγαθην ἐστορος ἀντιθέου,
ωκυτερος δ' ειησθα ποδας ταχεῶν ρπυιων καὶ παίδων Βορέω, των ἄφαρ εἰσὶ ποδες. ἀλλὰ χρὴ πάντας γνωμην ταυτην καταθέσθαι, ως πλουτος πλείστην πασιν ἔχε δυναμιν. 2. Versus Theognidei a 73 - 182 hoo in ordino legendi sunt: 173 Λυδέ ἀγαθον πενίη δάμνησι μάλιστα,174 καὶ γηρως πολιου Κυρνε, και ηπιάλου. 177 και γἀ ἀνηρ πενί δεδμημένος ουτ τι εἰπεῖν 178 ουθ ερξαι υναται, γλῶσσα δὲ οἱ δεδεται. 179 χρη δ' ἰρ έμως ἐπὶ γην τε Ἀα ευρέα νωτα θαλασσης I 80 δίζησθαι χαλεπῆς, Κυρνε, λυσιν πενίης, 17 ην δὴ χρη φεύγοντα χραὶ ε βαθυκητε ποντον 176 ιπτεῖν και πετρέων, Κυρνε, κατ ηλιβατων. I 8 τεθi αμεναι, τέλε Κυρνε, πενιχρ βελτερον ἀνδρι,182 ἰ ζώγειν χαλεπῆ τειρόμενον πενίν.
57쪽
Ego, Fridoricus Albertus ueneburg, natus gum anno MDCCCLXIII Roglomonti patro Carolo, matre Paulina gente Sachrig. Fido profiteor evangelicam. Frequentavi per undecim annos collegium ridericianum, deinde, maturitatis tostimonio accepto, io XXIV mensis Aprilis innumerum civium Academicorum Albertinae receptus, ut philologica studia exercerem, per quinque annos audivi scholas professorum Dehio, Friodlaender, Hirschlald Jeep, Iordan iij, LudWich, uehi, Schado, Schubori, hieto, alter, quibus omnibus summam semper habebo gratiam. Per ter sex monsos roseminarii et per quinquis sex mensos Sominarii Regii Philologici exercitationibus socius ordinarius adfui. Examen rigorosum absolvi die XXI mensis Februarii