Mnemosyne

371쪽

παυων, o καὶ γην καὶ πόλεις Dλυ ἀι nam quominus hoc respousum ad s. 36 sq. pertiriere putemus, vetat verissima virorum doctorum coniectura hos versus

pereeram huc invectos esse ex 25 sqq. Ne autem cupidiu' rem gerere videar, minime urgere volo, quod primo fortasse obtutu aliquis in animum induceret, Tyndareum quum Neat ἀμυνῶ δ', ονπερ δυνατός ειμι τῶ νόμω his verbis ipsam illam legem significaro, qua sancita esset lapidatio in patrieidas Etenim ex sequentibus: τὸ θηριώδες τέ satis apparet. Tyndareum hoc significare operam dabo ut scelesti secundum leges puniantur, neque amplius privata vindicta pereant. Verum hac interpretatione argumenti vis minime infringitur Tyndareus enim per istam rationem ne verbum quidem de lapidatisne addiderat, neque igitur video quomodo restes respondere potuerit οἷς δ' ἀπειλεῖς, ις πετρωθῆνα με δεr, nisi vera sit mea suspicio eiusmodi legem aut morem inter Argivos viguvisse. Confirmatur autem e coniectura iis, quae iam supra legimusvs. 440 sqq. ubi sic 0resies: qui φος και ημ- σεται - ἡμέρα 'eui MeneIaut: φεύγειν πόλιν τήνδ', ε αν. I. ἡ - θανεῖν:'ium ille Mνιῖν ἡ aeris 'Mυσων πετρώματι. Hino quoque Tyndareus urestem s. 614 sq. minaruri

σοὶ σῆ τ' ἀδελφε υιπιμον δουναι κην. et mox s. 625 sq. idem ad Menelaum se convertens: δα δ' ἡ ἀσσών, inquit, καταφονευθῆναι πέτροις.

In ipsa autem concione ἀνηρ τις ἀθυρόγλωσσος miti Diomedis sententiae, exsilio non morte matricidas multandos esse, adverusatur, , Ορωτην καὶ μοκτεῖναι πέτροις, eiusque verbis adstipulatur Tyndareus Diomedem autem sic censuisse et a bona parte civium plausum tulisse nihil est quod miremur, siquidem saevam et impotentem millierem, quae Agamemnonem intersecisset, de medio sublatam esse permulti gauderent. Tandem pro sententia mea hoc pugnare videtur, quod per totam concionem de nullo alio mortis genere fit sermo. Rectissime igitur in tragoediae prologo dicere potuisse lec

372쪽

ρων δ' ημένα. ἐν ἡ διοισι ψῆφον Αργειω πας, ει χρὴ θανεῖν -- - πετρωματι, ubi cogitando suppleas risu prorsus eodem modo, quo s. 4έ , quem modo laudavit

θανεῖν ἡ σπων ρυινων πετρώματι. idem, ut cum Grammatieis loquar est inrακουντέον.

Quem autem 's. spurium esse probavi, confictus esse videlata aliquo, qui legerat s. 4 sqq. ubi restes, quum ira eius mortem Argivi deerevissent: μμις δ' ἔπειπε κα πετρουιμνος θανεῖν,

Eundem versum eo confidentius damnavi, quo peius is otia laborare videtur sed praeterea tres in re/ι , versus qui, si vera sunt, quae supra disputavi, ab oriolaeti esse nequeunt. Sunt autem hi s. 86 sqq. ιγ' υ γεραε πότερα λευιτων χειὰ ἡ λαι σιώρου πνευμ. ἀπορρε- ηο autem versus, si vel locum , ubi leguntur, per se taveris rectius abesse iudieabis est enim mulis magis ea seni fleetrae rem ognoscere gestientis, brevile si quaeress ἀταρ τίς ἁγών, τώε ἐν ἈργεIοις λιγοι καθεῖλον ἡμἁς κἀπεκύρωσαν θανεῖν f. quam longiore uti oratione. Praeterea offendor voeabulis νγεραι si enim roote memini apud tragicos saepe si, ἀνgogi ompellantur numquam nuntii ceterum latendum dii, nihil in bisse versibus reperiri, quod magnopero reprehendes 3φ ideaturi; nam is, αερι reci diei non est quod dubitessisti, quum tutae similes locutiones apud Euripiam courrasti,t -ομ' ἀπορρη locutio est usu satis trita. cs Mus 'μM3. Eua Troad. 50, 64. T. 7. . Ε p ui rem, ut potui, et pervelim alios hanc quaestitat diligenter examinare. Equidem non invenio, qua alia rasi

fuRIPID. secum conciliem.

373쪽

ξύλλογον ur ως ἀκοωας τὸν δ' - αὐτὸς σαφως, ἐπὶ σὲ σύγγονι σε τὴν σὴν ώς--ἀντας αὐτIκα. Verba sunt Pyladis. Audiverat, ut ipse disertis verbis testatur,eives oncionem habere de oreste eiusque sorore, in συν-

τας αὐτικα. Iam vere quis est qui non miretur, quomodo fieri potuerit ut Pylades et Orestes sic colloqui potuerint,s. 755 sqq.

0r. Mνειν, ἡ γν ὀ μυιος οὐ μακρὸς μακρων πέρι.Fuit, quum quatuor hosce versiis spurios esse rederem, sed mutavi sententiam, illi quod colorem omnino reserant Euripideam, tum quod colloquii progressus eos requirere videatur nam sequitur s. ss: φευγε νυν λιπὼν μέλαθρα σύν κασσνήρον σέειν, quae verba pyladis vix excipere potuerunt verba orestis

vero tantas turbas Ompeseere posse mihi videor, damnato uno versa SP - σὲ σύγγονὸν τε τὴν is, s κτενουντας αὐτ&α, in quo tria ultima epha otiam propterea Ossensioni sunt, quod Argivi non ut capitis datrinarent matricidas, convocati fuerant, sed ut deliberarent essentne morte digni necne me autem aliquis putet, praeeedentem quoque versum λλογον πόλεως κτὲ. expungendum esse, moneo hunc Versum causam continere, cur

tantopere stinaret Pylades , et Euripidεum esse eum clamare initio versus 52 τι τἀδὲ κρέ. mures adhue reperiuntur in resis Versus, qui legentem morentur necesse est, inter quos sunt versusis et 100. Nempevs s Helenae dinenti δικαι γὰρ Ακγεum G αἰ-χυνοριαι. res videt Electra: ἐψέ ,- φρονε I ευ, τότε λιπου αἰσχρῶς δομους. tum Helena: ὀρθω ἔλεξας, οὐ φιλως δέ μοι λέγε M. cui Et trahana δὲ δ - si Μυκηναιους ἔχει Vix diei potest quam rustica sit illa exprobratio ὀφέ γε φρονεῖσ

374쪽

Helena omnem sibi fratrique salutem exspectet, quamqtie inepte haec dicantur ab ea, quae denatim s. 101 exquirat causam isties pudoris. Denique an ὀψέ γε metri legibus satisfaciat vehemea. ter dubito. Deletis duobus, quos dixi, versibus omni reei et ordine procederent. quidem vix possum quin iobel eos edassediam iudicato aequus lector Frustra autem aliquis hoc Eleetrae dictum delanderet iis, quae eadem dicat s. 150 sqq. nassi post s. 125 Helenam scenam reliquisse apparet. Rectissime iam uncinis incluserunt viri docti M. 11 D taetrέμψομέν γε θυγατέρ' ευ γάρ τοι λέγεις , quippe qui aliis verbis prorsus eadem contineat atque versus praecedens καλῶς uευς, πεIθομώτ σοι, κιρη. Pertinet versus ad illud Hruriorum geres, qui ex glossematis marginalibus constabantur, quorum exe lavideas apud RuunxENiuu in Epist. Crit. I. p. 11 sqq. duia Φαεξα adscriptum suerat ευ λέγεις . ad arauoμαι κτε., θυγατέρα. Vel usus particulae γε cuius nulla h. l. est guere potest poetastrum eiusmodi metri sulcris indigentea. Viti.sus estos. 497 πληγές θυγατρος τει som. υπὲρ ubi non audiendus isqvaoppius , qui nimis violenter laniat: 1γὼς ἐμῆς θυγατρος ἐκ χειρος ρα. vide, non liter mutata scribendum sit: πληγεις θυγατρὸς τῆς ἐμῆς υπ' ἐς κάρα CL V. c. ARScs. Prom. s. 561 φρένας γαρ εἰ αὐτὸς το ς, SOPH. Phil. s. 748, Trach. s. 567 Praepositionis, aspstrophe notior est, quam quae exemplis confirmetur. Vs 60 pro θυραζε scribendum esse θύρασι monuisse suffeci rit: s. 700 sanus esse videtur, et nihil moramur Macall0yylo

duos versus excidisse statuit post s. 766, inter quem et i sequentem si quid legeretur, id quantocyus expungendum evi dem iudicarem. Non magis intelligo, cur idem vir doetus is terpretis esse putet s. 786; neque cuiusnam sit orniere, ρηθανατου s. 825 . quod vocabulum corruptum esse A s. supphic apparet, reponere ιν γαρ sed etiam minus, quomst 'homini sano in mentem venire potuerit s. 84 scribere, pro πέρ deleto versu sequente, quamquam utrumquo versum dosum esse largior. Versus autem de quibus agimus, Me audistὴφ πρὸς 'Αργεῖον οιχεται λε-

375쪽

ψυχῆς - τὸν προκεέμενον πέρι δώσων ἐν β γ ῆ θανεῖν ύμας χρεών. Fuit inter amicos qui coniiceret αγωνα τὸν προκείμενον ψυχει contra verissimum Oaso' praeceptum non licere pagicis pedem ιενιrum e quorsum eadem foes eo rehendore in s. sequenta corruptum est δώσων, in quo quid lateat, videant alii. Vs. 10i participium υνων vix glossema esse potest, ut statuit Maean. est enim, et quis ignorat verbum Ionicum e antiquum, quod tragici una eum verbo Attico εὐθυνειν promis-eue usurpant. Alterutrum vocabulum post longum exsilium revocandum videtur in Som. M. D. a. 694 sqq. oστ' ἐμαν γαν φααν ἐν πόνως ἀλύου ταν - ὀρθὸν οὐρισας .

Imo vero τανυντ εοπομπος Moνε- vel εὐρύνειας, es. Aatig vss. 178 et 1164 Utram vero harum formarum reponam incertus haereo, quum palaeographia ἰθυνειας α θύναι ες α εἰ δυναιο suadere videatur, usus contra εὐώνειας nam Sora Lx hanc sommam ter illam numquam in iis quae nobis supersunt, adhibuit. AEMunus contra et usirim illam praeserre vidήnturi: Idominiacua ad s. 105 hanc ineptissimam proseri coniecturam ἀλις τὸ - τρὸς huc σὲ δ' οὐ κτεμ pro αν - δὶ, οὐ κτενω. Vulgalam autem scripturam verissimam ejse luculenter apparet ex versu sequente. Vs. 1050 sq. ταδ' αντι παιδοι καὶ γαμηλέα λώκους προσαφθέγμαα ἀμφὶ τοι ταλαιωάροις παρα. In his versibus vocabulum ἀμφ malis abundane videtur -- ira, ni fallor, requiritur pronomen, ad quod reserantur vocabula τοῖς ταλαιπώροις locus sanatus videtur, si rescripseris: προσφθέγματ ημῶν τοῖς ταλαιπωροις ἀρα. Vs. 1062 inale sollieitat lacunoppius couinciens, quod satis languidum est, Hraεῖξαι θέλω pro ἀποδεε παει. Ide, quo Sensu s. 181 ante εἰδότα inserat si non intelligo recte tamen post hunc versum signum interrogandi posuisse videbur. . 1458 sqq. non intelligitur, quomodo haec Phryx narrare tuerii, quippe quem una cum ceteris conclavi exclusum fuisse

376쪽

366 EURIPI A. Phoenissae, vs. 488 verbum προσφέρειν sine causa corruptiuuesse iudicata. idem cur postos. 4si versum excidisse statuat, omnino non capio, neque magis eur spurium esse eredat s. 520. Ipse coniecturam periclitabor in s. 126

οὐκ εὐ- ειν χρὴ - , τοῖς ἔργοι καλοrς. ubi neque ira suo loe legitur, neque articulus serri potest. Fortasse poeta dederat: οὐκ λέγειν ἔργο- χρὴ ' -- D.

quae autem uno vulgantur, ex interpretatione nata videntur. Vs. 618 καρ- γουν etiam τέκνον. maeo verba haud obseuro eum acerba quadam ironia dieuntur. Partioula γουν, uita, δειεν, non raro hanc vim habet v. c. amet Them.

vs. 845 in notissimo loco D esu γουν, τόκου, τεκουσα τοιουτονεικον Quam vero languidum prae lectione vulgata est, quod coniecit . κάρτα δ' οὐ πι-κω τέκνον Perperam idem spa- iudicat us si 2.110i 13II quem tamen sanum esse vicereis 334 et 1564. Ipse suspecta habeo verba hortos Isai .

μ' hiauo ε' δ' μυκέ-ορας βώς. Nam quomodo post omnia mala. quae Oedipi donius perpesinsuerat, hie dies malorum initium diei potuerit, intelligero nequeo. Praeterea valde dubito a voeabula ala γ' εὐτυκέσπιρος βοι pro ἡ λοιπὸς is r.eta se habeant. Mendosus denique mihi esse videtur s. i654 κοὐ τλταφον νυν τὸν δίκην παρασχέτω. Verba sunt reontis de Polyniea, quem ne lis iussit opeliri

vetabat, quae ut nunc scribuntur, non aliam interpretationem admittunt quam hanc a mputrum nurio poenas dato, i. e. ni fallor, a septiuum ius poena sis. Contrarium vero Creontem dicere debere latet neminem. Quid si una litera addita sabring dederit: κώ τὴν ἀταφιν νον ἡ δικην παρασχέτω.

sive admissa orasi ἀν- , quod dictum sit pro τρ μαψιν ut τοσοφὸν dicitur pro ἡ-Mpia. Res autem est in vulgus nota, Graecos, imprimis ubi substantivis careant, uti genere neuiso adies octo . 'Maecpta vero es substantivum aetatis Eoarma longe sorioris. Medos, Vs. 11 sqq. In prologo nutrix narrat Medeam eva Iasone venisse in agrum Corinthium:

377쪽

ο ταν γυνὴ πρὸ ἄνδρα μὴ διχοστατε. νυν δ' ἐχθρὰ πάντα κώ νοσε τὰ φατατα. quamvis haud dubie hic locus lueraretur, si omissa ista obsedivatione με μεγωτη- - λυ-- - 16 statim post Vs. 15, cui e regione opponitur legeretur, credo tamen ipsum EuaiPinnuphilosophandi studio abreptum, auum sermonem interpolasse. Versus enim Moram servant omnino Euripideum et nilquisquam est quod in iis culpaveris. Agnovit eos SetoaAllus quoque in Flor. LXXIV. 30. III p. 61. Vs. 465 sq. δε παγκεκι- , τουτο γάρ tr εἰπε ιχω γλωση μιγumo at ἀνανδριαν κακόν. In his valde mihi displiea ἀνανδρων, nam nihil est in omnibus, quae Medea marito obiicit eiusmodi, quod ignaviae crimen ei affricare possit, omnia eonira summam homini impudentiam fuisse abunde probant, neque minime id, quod statim sequitur:

qua de ausa suspicor: es. s. 46 sqq. quibus Medeam suam impudentiae criminationem confirmat. Vs 60 sq. Iasoni dicentici αυτὴ τάδ' scit. ἡ φυγὸν ει υ, ω1M ἄλλο αἰλω, respondet Medea τι δρῶτα μα- γαμουσα nia προδουσά σε; Quae vorba Medeae si scripta duplicem ob causam serri non pos sunt Nam primo loco γα- constanter significat uxorem M. erem, numquam, nisi serie loel ausa apud omicos, ibara, quam notionem sententia hoc loeo flagitat. Altera causa est, quod, si γαμουσα reeis baberet, scribendum foret κἀπι-ιδουσά σε, quam scripturam metrum non admittit. Quum tamen nihil, quod probabile sit, mihi succurrat, aliis locum restituendum relinquo. Leve vitium invasitos 10 5 sq. εωαρωνοΘ- , ἁλλ' ἐκι7 τὰ δ' ἐυεάδ. πατὴρ ἀφελτο κτλ

378쪽

Non abstulerat, credo, pater liberis omnia quae in terris erant, sed felicitatem, quapropter malim: το δ' ἐνθαδε scit. εὐδαιμονeιν πατὴρ με το κτέ. Vs 845 sqq. - D ρων ποταμιῶν arri risia σε χήρα τἀν παιδολέτειραν uar, tabula iam Ἀ- mendosa esse, multi iam viderunt. Alii alia tentarunt Sis Pavirus μεταλλῶν, quod ne sensum quidem praebet mussa Ius κατ ἄλλων , quod me non intelligero lateor:JAcoasius denique μετ αστων, quod languidum est et subineptuae

Verum esse pulo παν οὐχ -- - ἀγνων. . .

Adiectivunt ἁγνὸς proprie signifieat purus a quacunque re ακαθαρός), v. c. γάμων LAT. Legg. VIII p. 840. B. Φόνου VI p. 759., M.' ἀνδρὸς συνουσως gnosis 5s. 78, Δημητρὸς Eva in p. 138. Apud tragicos autem vulgo absoluto posituae reperins de hominibus piis atque puris itaque summo iure Sora LR Oedipum, qui patre interfecto cum matre consuevi set, vocare potuit τὸν εὐθεῶν φανέ, ἄναγνον sed Reg. 1583, csted Colon. 45 ἄνδρα καὶ ἡ τρα---- αναγνον Apud Aason. Choeph s80 caeae Agamemnonis et reliqua Clytaemnes. trae flagitia dicuntur: ἄναγνα μητρὸς ἔργα τει ἐμῆς. Praeterea dignus est qui conseratur Eleoreae Euri eae s. s 5

diu receptam oportuit unice venam scripturam, quam servavit nobis Galluom magiangEsus, seu quicunque alius condidit ineptissimum illud drama, quod Xρισπω --ν inscribitur, quaeque iam plaeuit ri xκηάκaio. Legerat soli tragicus ille Christiantis in suo codice καὶ πεπληγμένη. Reetissime quadem dicitur 4κα ἡ σεσθαι s. ἐκπλαγῆναι ἔρωτι - χαρ- φιβφ, φρια , ακμ συμφοραῖς ei. sed ubique sensu translato ta urbari, animoeommoveri. Hic vero propter additum istud κέντροις palam est requiri, quod sensu proprio adhiberi soleat, verbum simplex. Aliquanto graviore vulnere laborat s. 47

379쪽

η δ' εὐκλεης μὲν , αλλ' ἄμως ἀπόλλυται

τι in οὐ et μαχεῖν - ἐμους ἐκθρως ἐμῶτοιαύτην ἄστ ἐμοὶ καλῶς ἔχεra. i. Causam non exputo cur εὐ-εὐ hic dicatur Phaedra, aut quomodo euμ εοκλεια impedimento esse potuerit quominus pedi iret Hippolyti autem ἀσέβεια erga Venerem cavi sui , cur irata dea sunditus eum perdidisit, L S. 5 τους μὲ σέβοντας ἀμια πρεσβεύω κρατη σφάλλω ν σοι φρονουσιν in ες μέγα cs. s. 10 sqq. Hoc impietatis crimen quamvis Phaedrae obverti non poterat tamen hanc quoque perire necesse suit, ut poenas daret ippolytus quin enim hi loci sensus esse debeat non dubito, ei verum igitur esse puto , quod conieci: ἡ δ' εὐσεβης μὲν - Ομως πολλυταν βοτέ.Ρraeterea monendum est, ultima quae adscripsi vocabula - ' ἐμοὶ s. ω- μοι καλῶς κειν, male verti soleres ut recie mihi res habεοι Vertendum enim fuisset mi, suιis flaι, nam Ioemtione χει μοι καλῶς Attici urbane utebantur, μει πόσω ἐλτυος ἐξ ἔρον το, eamque hoc loco 'Eualpinas eleganti metaphora quo dixi sensu adhibuisse Metur. Sunt porro, quibus offendor in puleherrimo loco, qui legitur

μιελισσα λειμων' ἡρινὸν διέρχεται. Αἰδὼς δε ποταμιαισι πεύει δρόσοις.

Iam primum negari non potest ingratissimum in verbis celer quin elegantissimis esse repetitum s. quarto istud μήρατον, quod iam s. primo poeta posuerat Non possum igitur quin suspicer, uaIPinxu hic aliud usurpasse λειμ-ος epiuieton, quod quum literis haud multum disse et a scriba cum illo sit e

mutatum. Mihi non displiceret: ἐπήρατον - ιμωνα, i. e. moenum campuin Vocabulum proprie omericum a tragicommoratione non nimis abhorrere ostendet Aracn in Eum. s. 5s. In versu sequente omnino necessariam VALcgRRARsu correctionem ἡρινη pro ἡρινὸν legentis male spreverunt editores. Tandem ne-Dj0j1jgs by COOste

380쪽

que ego primus video mendo inquiuatum esse versum ultimum, eoque iam gravi, ut vix certa coniectura emendari possit. In eodicibus nilquidquam est praesidii. Vitii sedem ιδώς esse, dubitari non potest neque tamen intelligo, quomodo ossi comieeturam 'Eως probare potuerit summus illo in re critica artisex

VAME Aamus. Etenim aeque h. l. inepta est Aurorae quam Pudoris eommemoratio. Irrigat quidem Aurora campos via a. non emele ποταμέαισι δρώοις. Nisi reliqua omnia in hoo versu eo rupta sunt, quod nemo in animum indue et credere, necesse

sere est pro um olim uvii nomen iectum uiam, idque eo probabilius fit ex manifesta huius loci paroedia apud Euantita:

'Hρῶ-ὸς γνοῖ Ω- κηπεύει κιρας. vide ATHEN XIII. p. 568F MEI R. fragm. - . rusc. via. Illp. 25 et p. 246. Quae si recto disputavi, fortasse pro Αἰδώς reponendnae ea Ταυρος, quod sui parvum numen prope Troezena, που ἡ του δράματος σκην Ἀπόκειται, non Thebis, ut insigni stupore aut M. gumenti avetor scripsit, aut quod probabilius est, librarii nomen eorruperunt. Flumen hoc memorat Somoma apud Tua ista III. p. 122 F τὸ δὲ α ρε- δωρ νόμασεν, up , in κλῆι is Αἰγῶ ἀπὸ το περὶ μιγνα ποταμου αύρου, παρ' ἡ κοὐ -η τις Τόεσσα καλεῖται. Fateor tamen hoc nomen nimis a vulgata scriptura discedere, ut tuto recipi possit. Vs s servus quaerit ex Hippolyto: οἶσθ' ού βροτοῖσι ος καθέστηκεν νομος cui dominus satis inepte respondet. οὐκ nα του δὲ καν ἡ ἀνιστορεῖς πέρι i. e. non novi quaeriam Moe eonssimis si moraulitas, sed de quam intamosas Non poterat sic respondere Hippolytus, nisi serrum ab illo ludibrio haberi credas quod a tragie gravitate abhorret. Respondet viro, nisi egregie falloeci οὐκ in μου δὴ καὶ ι ἀναντιορεις πέρι.

i. e. ossis, de quariam lege me inureroges. Vs. II sqq. Servus signiscans se minime Misare frumsuum alto supercilio potentissimam deam spernentem sie loquitur ''κεῖς δὲ, οὐ νέους γαρ οὐ μιμησιεν, φρονουντες υτως, - ς πρεπε δούλοις λέγειν