Mnemosyne

381쪽

In vorsu secundo sanum sensum inesse nego. Ego eerio imielligere neqvuo, quid sit saraianis ita, ut convenit servis diacere: nam sic recte ad verbum vini interpres Latinus apud Fixiuu Sana ratio nimiis postularet. πνουντε ουτως, ἁ πρέπει δούλοις φρονεῖν, aut λέγοντες λως, οὐπρέπει δούλοις λέγειν. utrum tamen horum poetam dedisse non opus est ut dicam. Partem veri iam vidit Anonymus apud Anx Lanuuisoniiciens φρονουντας, quam eoniecturam iura probavit Ancaas aius sed praeterea coniunctione, inutata in εἰ loeus sic erit constituendus:

ονοοντας ουτως, εἰ πρέπει δούλοις λέγειν)i. e. iuvenes enim iis sentienιes non imitandi απι, si servos ea si loqui de heris es via. s. si . In iis, quae proxime sequuntur: ει es ιν sar κβει σπλάγχνον μογον φέρων, Pro φέρων, quod in hac coniunctione Graecum esse nego, restitue τρέφων Eadem medicina, si nondum adhibita est, indiget Som. Antiq. s. 1090: καὶ γνῶν τρέεειν τὴν γλῶσσαν συκωτέραν

quid tibi eum Mitations rei senMisae' Si is, quem V voluit, loci sensus osset, naremEs sine dubio verborum ordine minus impedito scripsisset: τ κυ-1γεσω μελετ καὶ σοι. sed in vulgata seriptura nihil est quod reprehendas, si sic in-1ellexeris quid onatis tibi quoq- quas mulier os es sordi, neque igitur audiendus est mcnnomus, nesei quo sensu pro κα coniiciens μέτα. In vicinia sallitur VALcxRMEaius , in τυς apud tragicosis produci putans imo semper corripitur . c.

382쪽

Quod ille voluit, apud unum ouaauu oblinet in casibus bisyllabis. Male igitur hoc quoque nomine pro is scripsit ι. Facili negotio restitui possunt, quae corrupta leguntur s. 57 sq. M μα δ' οὐκέτ' ἐστὶ, ο φθένει

Κύπριδος υ τάλανα ara Κρησία. Vertunt obseurum amplius non 3ι, quo easura si formna a Venore immiosa, qui sensus neque Graecis vocabulis inest, dique, si inesset, hoc loco serra potest. Ne multa seribendum est: ἄσηρια δ' οὐκέτ-θ' ἔτν φοίτεις τέχναις Κυπριδος, ῶ τάλαινα παῖ Κρμέα. i. e. obseurum amplius non es t perire aritis Veneris ei. Haec demum choro digna sunt post colloquium, in quo Phaedra nutrici amorem suum fuerat consessa. Aliquid huiusmodi iam suboluisse suspicor G. RATALLRao, qui Latino carmiae imcum sic vertit: Haud obseurae Cypridis artes, quae miseram consument. Vs. 390 ἄστε το αλιν--ri, ρε-ν. Si nondii aliquis correxit eorrige ἐς τοὐμπαλιν. Vs. 649 νυν - μDDδον δρῶσιν αἱ κακαὶ κακὰ

βουλευμιατα,

etsi sanus vulgo habetur, non est; nam vitium haud dubie a te in δρῶσιν, quod Κiacuuοννius quoque intellexit, qui tamen ευρον coniiciens nemini persuadebit, neque ego quod probabile sit quidquam invenio. Vs. 663 τῆς trii δε τολι-ς ωομαι γεγευμένος fortasse deho. tu interpolatori. Ak ια, vs. 16 sq. ἐκ δ' ἔλουσα κῶρίνων μων

adhuno versum memini coniecturae, qua olim lamavi Auscurim in Sepι adu Theb. ubi s. 644 sq. des ibit: sculum Polynicis, χρυσματον γαρ ανδρα τευχη τὐ Inιν ἄγει γυνή τις σωψρ - ηγουμένη. ubi quid sit σωφριν--εῖσθαι non satis intelligo imprimis post, quam ab is initio versus praecessit. Suspicabar Aasomtis serip

383쪽

cf. Per s. s. 581 sqq. Nunc me monet IgaLius idem iam in mentem venisse BUTLERO. . 170 παντας δὲ βωμους, ο κατ' Αδρωψτου δόμους

προσηλθε.

Cur non scripserit EURIPIDEs, quod omnes solebant τούς κατ'. 216 Micuis, φίλοι, δι λα γ υλα ομως κτέ. neque in praecedentibus neque in sequentibus habet, quo reseratur, qua de causa suspicor:

δῆλα μεν, φαοι,- 1μ, ατ Ἀλλ' ἔμως κτε. Vs. 227 ω παῖ Φέρητος, P ἔπραξας δαμαρτος σας στερεές. Sic ullirium tantum scribere potuisset, si Alcestis iam esset mortua. Utique scribendum est οἱ πραῖεις. - s. 449 sqq. Σπαρτα κυκλας νέκα Καρνεέου περινωσεται ouραμηνὸς ἀειρομένας

παννυχου σελάνας.

Constat carne celebrata esse per novem dies, a die inde septimo mensis Καρνεέου, qui respondet Atticorum mensi Μεταγειτνιῶνι itaque αε φώνας σελάνας, i. e. crescente luna, quod si hoc loco legeretur, mihi non displiceret. Vulgata tamen lectio non videtur sollicitanda. Sanae rationi repugnant, quae in altercatione nam latendum est), satis inepta Admeto exclamanti: νεῖ, φευ' το γηρας ς αναιδεέας πλώουν. regerit heres, vs. 728:ἡδ' οὐκ αναῶδες - ἐφευρες φρονα. Lege, quod unicuique locum diligenter intuenti statim eis niet in mentem: di δ' οὐκ ἀναοδε; - ἐφευρες φρονα. i. e. Nonne tu ipse impudens est illam vero scit uxorem tuam nactus es stultam nempe quod pro te mortua est). In vicinia s. 732 ἡ ταρ' Ἀκαστος οὐκετ υτ λυνδρασιν. malim pro ἔστ ἐν quo diphthongus αι ante brevem vocalem apud tragicos et comicos antiquiores elidi non potest: et s. 735 requiritur: καπαιδε, θοος εντος, σπερ ἄξιοι, pro

Vs. 792 requiro ταν αλλ' εασον παντα, καὶ πιθου λόγοις,

384쪽

Vs 835 ὀρθὴν παρ' Iμον, ἡ Λάρισσαν φέρει. Scribendum esse Λαρωσαν, hodie sere non est quod moneamus. Idem obtinet deos. 1000, ubi vulgari errore editur: οὐκ τινέ τις τψδε συγκλιθήσεται

Andromaehe , vs 224 4ά μαστὸν ἡ δη πολλάας νοθοω τοῖς Si tantum loqui potuisset Andromacho, si Hector adhuc suisset in vivis. Quid pro seribendum sit, videant alii. Num

sortera δὴ πολλάκις, i. e. quam vero mepet

Inequiritur σώσειν.

ἄλλον, λέξεις πότερον ἡ κακὸν πόσιν φεύγει τὸ ταυτης σῶφρον ἀλλὰ ψευσεται. Ultimus versus frustra adhuc exercuit viros doctos corruptum eum esse apparet tum e sententia tum e neglecta pausa quae dicitur Porsoniana. Verba sunt Andromacliae, quibus Menelaum a nee filii quem ex se susceperat Neoptolemus, deterrere conatur. Fieri non potesι, inquit, quin μονιο mur, audiis filii sui morte Eleewam domo sitavi. id vino u , uti filium tuam spondere cupiens, ut d es anne ipsam mnestam improbum maritum reliquisse deinde sequuntur verba corrupta αλλὰ ψεύσεται. Ea quum P sosus in praef. ad me. p. 41 sed Lips. iuniorum sagacitati commendasset, exstitit vir quidam doctus, qui in varι. Reu. n. . p. 96 coniecit ἀλλ ἐψγεύσεται. Qua coniectura altera quidem difficultas remota est, sed altera restat haud minus gravis nempe loci sententia aliud quid requirere videtur, quam sed mendarium hoc erit. Nam parum, credo, Menelaus mendacium eurasset, dummodo id, stacupiebat, essiceret. Flagitat contra sententia responsum, quo ostendatus sanum, irrιrum fors tale mendacium. Praeter Aa-gli coniecturam alia est LENTINsii αλλ' οὐ φευmriis, quae eodem incommodo laborat, quod credo, perspiciens ipse eam reiecti. Equidem nil ultra requirerem, si legἀretur ἀλλα πεύσεται 4. e.

u ille, ut filiam odare eupies, quid rei si cognoseia, quae breviloquentia praesertim in concitatiore oratione offensioni esse

385쪽

non potest.

Vs 397 ἀτὰρ et ταυτ οδυρομαι, τὰ δ' D πο--ΦλLege ob caesuram: τ ταμα ρομαι non enim Iico tragidis pedem tertium et quartum uno vocabulo comprehendere. Interpolata esse videntur verba nuntii, mortem Neoptolemi narrantis, s 1 14 sqq. Δελφου πρὸς ἀνδρὸς, δισπερ αὐτὸν ούλεσιν πολλῶν μετ' αλλων. 's1 δὲ πρὸς γαῖαν πBνεi, τίς οὐ σιδηρον προσφέρει τέ is πέτρον

βαλλων ἀράσσο . Inepte abundare iudico verba: σπερ αὐτὸ, λεσιν πιλλῶν μετ'

ἄλλων, in quibus praeterea dictionis ambiguitas offensioni est. Si Euripidea essent pro οὐ δὲ πρὸς κτλ requireretur γάρ verum id interpolator propter metrum mutare non potuit. Eiectis igitur quae dixi vocabulis, coniunge reliqua: Δελφου πρὸς Αὐρὸς 'δες δε πρὸς γαῖαν, νει κτI. Non raro sic duobus hemistichiis interpolatis ex uno versu facti sunt duo, cuius rei haud facile invεnisi Iuculentius exem-psum quam apud ORATiu in Epist. xiv libr. I, quae inscri-hitur ad illieum suum ubi legimus s. 6 sqq.

Me quamvis Lamiae pietas et eura moratur, fratrem moerentis, πιο de fratre dolenιis insolabiliter tamen istu mens animusque seri, et amat spatiis obstantia rumpere claustra. Quid, quaeso probabilius est, quam expuncto insulso additamento: νωι de fraιre dolentis insolabiliter, scribendum esse: fratrem moerentis tamen istuc mens animusque cet. Ipsa Latinitas interpolatorem arguit: nam neque absolute rapidicitur is qui moritur, neque insolubiliιer sapit aetatem oratianam. Sed transeamus ad ΕΠΗ1PIDI Rhesum, ubi s. 105 sqq. Heetorem nimis imprudente Graecos adoriri cupientem repres quum hae scribebam, nesciebam in eandem oniecturam iamdudum Inoidissa virum amicissimum . I. IRRLIun. eamque publici iuris secisse in disser- tatione sua de Aeae re Prometheo denuo edendo. Gratulor mihi hanc συνερισπτωσιν, quae suspicionem haud parum confirmet.

386쪽

liendi his verbis Aeneas: εν - ανὴρ ἄβουλος, ῶς δρῶσαι χερI.

ἄλλ' οὐ γὰρ αὐτὸς πάντ' ἐπIστασθαι βροτωνπέφυ- ἄλλον δ' ἄλλο πρόσκειται γέρει, σὲ μὲ μάχεσθαι, τους δὲ βουλευειν καλῶς. Ultimus s. si genuinus est, ut recte cum praecedentibas tu haereat, sic scribendus erit: σοὶ sia μι ἀκεσθω τοῖς δὲ βουλευειν καλῶς. et sic iam edidisse video Diηnoaptuu in ovi Men. Graee a. 18 θ.

Sed gravis me tenet suspicio hunc s. qui non solum sta illi loci detrimento sed etiam cum lucro omittatur, ad spurios esse reserendum. Suspicionem mihi auget τοῖς δέ τούς δέ insoleasti pro ἄλλους δέ positum.

Vocabulum barbarum et nihili πιπιώσατε in ἐξεώσαι tur Particula a requirituros. 45:es V περβαλὼν λόχους Tρωων ἐφ' ημῶς λιεν, ωστε καὶ λαθεῖν. corrigas ἡγινον, κτε. Eodem vitio liberandus Nad. s. Si σιγωμενον τὸ κῆδος Ιαε εν δόμοις. Lege Ix' ἰά - δόμοις aut εἶχεν αν δόμοις. Prope finem ostendor in s. 8sώς περβαλω στρατὸν τε,ν τ' Αχαιων ναυσὶν απον ἐμβαλ . Aut omnia me saliunt, aut poeta dederat: ώς περβαλων ταφρον

Ubi enim murum Graecorum poeta memorat, vix potui tissimam illam ex II Ea lassam silentio praeterire. η' uno lenore idem verbum adhiberi potest sensu translato in βαλλειν στρατὸν et sensu proprio υπερβάλλειν τε χη terea non serendum istud στερον πρότερον, quod est in inii

τείχη τε, ad hanc novationem me permovet. Troades, vs. 443 δὲ συντέμω, seri potest ut acta iam agam, si εἰ Ἀῶου scribendum monuero. Idem metus me tenet ad s. 728, ubi prerer μDj0j1jgs by COOste

387쪽

Μενέλαός εἰμι, καὶ στρατευή Aχα v. Duos ultimos versus non ex ipsius ualpinis sed ex poetastri nescio cuius ossicina prodiisse, habeo persuasissimum, non quod commode iis careremus, sed quod versus ultimus sanam interpretationem respuere videtur Vertas enim necesse est ego sum Menelaus ego sum Graecorum Merciιus, quae sententia absurda est Aliquis tamen ex amicis haec sic interpretatur ego, qui mulιos tubores Mantiavi, partes suscipere debeo e Menelai e Gereitus Graeci, qui meritas ab Helena poenas reposciι, quae interpretatio mihi quidem nimis contorta et ingeniosior quam verior esse videtur Ni fallor, quicunque tincversum procudit, dicere voluit ἐγὼ Μενέλαός εἰμι καὶ στρατεμή' αλόν ωτί τόδε, sed metri angustiis prohibitus pronomen

reticuit Deinde pro sententia mea pugnat, quod Vss. quos damnavi, non parum adversantur versu 869 sq. ηκω δὲ τη Λακαιναν , οὐ γαρ δέως ὀνομα δαμαρτος Petro si ἐφι ἡ λέγω. ubi iaculloprius recte pro Λάκαιναν ex codd. restituit ταλαιναν. Eandem ob causam s. 87 pro Ἐλένης legendum iudico αὐτῆς, ubi quod saepissime factum est, interpretamentum pronominis locum occupasse videtur. Vs. 1159 sq. δ' ἐς τὸν αὐτὸν θάλαμων , ου νυμφεύσεται

vs secundum, quippe languidissimum et inepte abundantem spurium esse. iudico. Certa emendatione restitui poterit s. 1212, qui ex constanti Graecorum usu sic est scribendus:

Ἀω τηρ πατρός σοι προστιονεμ γαλματα.

καλεῖ νιν.

388쪽

Baeshae, vs. 55 sq. - ουνε εῖδος ινητὸ, ἀλλαξας, μορφήν, ἐμην μετέβαλον is ἀνδρὸς φυσιν. Manifestum est s. 54 nihil continere nisi interpretationem versus praecedentis, neque igitur ab ipso poeta scriptum esse, es. s. 4 sq. Vs 55 με να se κοὐ πήν ἐει,της φρενῶν. Una litera mutata legendum videtur: - πρὶν ἐξεστὰς φρεν . Vs. 508 υστυ σω τουνοή ἐπιτέδε--LQuum praepositio ἐν non habeat, quo reseratur, legenduae propono: . δυστυκψαι τε. Nempe saeclama haec Moehus, Penthei nomine audito. Idem uompositum ἐν erem σαι reeuhabere videtur Phoen. s. 727: raelidas, s is M. HI γὰρ τὸν σται κοὐ λιγους κρινουσι σους

οὐκ Ir Moa τἀσν ἐλευθέρας ἔτι. Pro κρινο- lege κρινουσι, et pro ουκοιδη requiritur υφημὶ ut nego Athenas amplius liberas Me. Vitii origo repetenda sis sequentis vorsus initio: αλλ' Ir ἐγω τὸ τωνδε is , Vs. 101 ε γ' εἴπας ἀντηκο-- ἐντευδεν δε χρὴ

τὸν προστρόπαιον τὸν τε γενναιον λειν.st haec uno auribuntur, sano sen3 carest. Fortasse ediba ooxrupta sic erunt restituρnda: ἐντευθεν se κρη οὐ προστρόπαιοι - τα γενναιον Mis. i. e. libera loeum ιum, neque istuu mnsieem Mure me debet, quum tim sorιis, ut ea, quas Eurystheus in orationis initioris.

'8. q. dixerat et s. 1025 sqq.

φιρηρ, γλ sqq. τικυι δὲ τε μ νσ---δ. δώμασιν, θεοκλυμ- ἄρσεν τι δη θεου σέβων βίον διήνεγH, εὐγεν τε πάρθενον-yro μεγae reponendum suspicor πεν, tum quia impediseotum requiri videtur utos. Ἀ-ιστατο, tum quod διαφέρω βίον signisidare solet ad finem perduere uitam, quod huius loci non est διάγειν is contra simpliciter: vero iιam. s. vri τὸ δ' ἔσχατον τουτ εἰ μόλοιμεν ἐς πάτραν

389쪽

siquidem participium δοκουντες non habet, quo reseratur, scribendum videtur: κλήθροις αν εἰργοιέν κε κτι. . 15 λόγος γάρ Dτιν οὐκ ἐμὸς σοφων δ' ἔπος, δεινῆς ναγκης οὐδεν ωκύειν πλέον. parum eleganter ἔπος insertur post λόγος. Quare vide an sorte σοφων δ' ἔπος mutandum sit in σοφων δέ του Ad ipsam sententiam conferri poterit Aeschyleum illud: το--ανάγκης, ἀώριτον σθένος. Vs. 607 λιπουσα σεμνον ἄντρον ου σφ' ἐ- μεν. Adiectivum σεμνόν hic serri non posse, vix quisquam credo erit monendus. Diu est, ex quo scribendum suspicatus sum: λιπουσ' ἐρεμνὸν αν ον υ τι i. e. resiet antro obsotiro. Est autem ἐρεμνή. vocabulum proprie omericum, tragicis quoque non ignotum. Legitur . o. apud nostrum, Heracl. s. 18: Αίδου, ἐρεμνῶν ἴαν-αγεν μυχων

Duat tamen soriasse quibus magis placuerit: λιπο- ἔρ-ον ἄντρον ού σφ' ἐσώζομεν. Locutio λει ειν ἔρημον uRIPIB est satis familiaris. Legitur v. c. Iph. A. s. 806 οἴκους ἐρήμους ἐκλιπόντες, s. Med. s. I. Αlterutrum eorum quae conieci, Verum esse, paene ausim assim mare: ipse, utrum praeseram, incertus haereo palaeographiam si spectas, ἐρεμνόν a vulgata scriptura minus longe distat quam ἔρημον. Sed aliorum iudicio optionem permittere malo. Nimis patienter interdum viri docti apud Esaipi u in earminibus melicis verba repetita tulerunt, qualia v. 670 3 Διὸς ὁ Διος πMς, non aliam ob causam quam quod eadem eum interdum repetiisse ex ARISTOPHAN constat. Exemplo esse poterit carmen in θώigenia in Aulide, ubi hodie sine metro sic legitur s. 1289: Παριν, O 'Itala 'I ιος ἐλέγετ' Alterum ἐλέγετ' si expunxeris, habebis trimetrum iambicum: Παριν 'Iδαῖος ἐλέγε ἐν Φρυγῶν πόλιι. In eodem carmine haec sequuntur: πη -ειλιν τὸν αρις ὶ βουσὶ βουκολον τραφέντ

390쪽

'Αλέξανδρον οἰκδεται ἀμφὶ τὸ λευκὸν δωρ, θι κρῆναι. Non dubito, quin e puncto nomine proprio, quod interpreta. nien tum metrum pessumdat, lasem iungendum sit cum versu sequenti. Haud minus munifesta additamenta deprehendi sis. sunt in sequentibus: ἔνθα ποτὲ Παλλας ἔμολε καὶ δολιόφρων Κύπρις Ηρα 'Eρμας Διὸς αγγελος, uis ἐπὶ πιον τρυφωσα Κυπρις, ἁ δὲ δορὶ Παλλας , Ηρα τε Διὸς

ἄνακτος εὐναισιν βασιλικαῖς.

in s. to et to Κυπρις ei Παλλάς, fortasse etiam Hiia a lese toribus explicandi gratia adscripta esse, vix est quod dabile mus metrum videtur suisse trochaicum. Certe resedi αν bulo Κύπρις, s. tus erit dimeter:

μὲ ἐπὶ πόθον τρυφῶσα, et vocabulis transpositis ad idem metri genus reduei hieri,

vs. tus in hunc modum: βασιλικαῖς ευναῖς ἄνακτος. versum vero quintum aliorum curae relinquo. Nunc redeamus ad Helenam, ubi s. I legimus: τήνδ' ἀνάγκασιν γε, εἰ ευσε βους πατρὸς κρεIσσω φανεDαν, ταμ γ' ἀποδουναι

Codices habent, εὐσεβους. AELusLEius coniecit γε m. , ut mihi quidem videtur, minus recte: nam Proteus, qui βρ minus Helenam redderet, morte suerat prohibitus, λοιβέ si x vocari non poterat, sed e contrario εὐλ σιβω dici debebat, si imprimis verba Helenae, s. g2-s21 et s. 40-s43, elat nelai preces s. 66 sq. adde s. 164s. Qui haec aediltis legerit non dubitabit, quin loci nostri sensum bene per '

mihi reddere vaeorem sed laborat ex hac emendatione locis icitas, nam ἡσσων, quod ille coniecit, est inferior deterior quae notio hic requiritur, dicitur χευων. Malim igitis