Quaestionum Homericarum specimen : dissertatio inauguralis philologica ...

41쪽

Diphthongus non nisi sub primo ictu occurrit Φ 464; nam

corruptus est quum δειλις hic non faciat positionem et quum ὁ τε et ός τε in eodem versu vix soleant tam inconcinne componi. Quid Alexandrini legerint non videtur con Stare; Eustathius nulla varietate Iectionis adnotata legit ευθα ὁ τε δειλὰς και ι αλκιν ος ἐξε*αάυθη ita ut δειλός et positionem faciat et per diaeresim pronuntiari possit; hanc igitur lectionem rectam e 88e puto nisi quod pro cυθα ὁ τε sublato hiatu scribendum videtur cvθ' ὁ τε quum etiam τέ saepe p0Sitionem essetat ob originem particulae non mirandam, cf. Οl08. Ρ 322 etc., praeterea primus pes debili positione contentuS eSi, cf. Bekk. Sched. h0 m. p. 138 sq. Haud dubie vox ἀυηρ addita est ab eo qui metrum Versu S non perSpeXiSSet.

Z 380. 385; diphthongus praeter superlativum δῖι,ότατος ο 38, in quo vitari non potuit, occurrit sub primo ictu: Α 49. Γ 342. Δ 420. E 349. 739. 742. L 182. 470 H 346 Θ 135. Λ 37. 654. N 100. E 385. 401. O 13. 309. Π 566. 706. 789. Ρ 211. Σ 226. Τ 17. Υ 56. 448. Φ 199. 240. X 134. T 688. 815. Ω 479. Praeterea diphthongus invenitur in

δριυά B 321 i. e. in versu quem Behherus non Sine cauSa Subtextum reiecit; caeterum contractio propter breVe in excuSationem habuisset. Deinde mire fit ut iidem duo versus propter neglectam poSitionem et propter contractionem ad UO-

42쪽

potest; ordo verborum a recentiore aliquo rhapsodo turbatus

ἶρξυτησε veri simile sit etiam nostrum versum tale eX0rdium habui 8Se et a recentiore rhapsodo esse turbatum. δειμις legi potest Λ 37. O ll9; contractio sub primo ictu invenitur Δ440 sit item in δεῖμα E 682, quae vox praeterea non Oc

currit.

Hactenus de substantivis et adiectivis in quibus f inter vocales intercidit; de verbis pauca addam. Μαεω probabili modo ex vά ω derivatur a Sonnio in ephem. XII 350, cf. Curi. etym. p. 282; iam in Iliade legi potest οῖ αιὶ υαεουσι B 130. 535. 626, ἄυδρες vαιουσι, Ι 154. 296, 9Hous' ὐπ07ηται H 235, υαεεσκε, Ε 708. H 719, 9άis T 299. Contractae vero formae regulam non debilitant Sed firmant quippe quae

non temere Sed bonam ob causam admissae Sint. Sic ,αἱε- μ.SV Suvχιιμ.SV0ς Vαιῖταω περιυαιῖτης. Deinde Vαιε, quia Saepe molestum erat Vocem a duabus consonantibus ordientem

Subicere, Sed etiam tum poeta diphthongum plerumque in prima thesi posuit E 613. Z 34. 1 172. 176. Ο 432. 551,

semel tantum in medio versu E 121. Tum in f χιου et cvαιε primae Saepeque praeterea ultimae Syllabae brevitas contractionem neceSSariam reddidit; iam in Super etiam hae voces

paulo saepius in ultima thesi B b22. 593. 615. 681. 854. 695. O 334 quam in mediis quatuor inveniuntur B 511. 824. Ε 543. Z 13. 396. Denique vαί ou, quod in aliquot locutionibus occurrit, Semper praesidio ultimae thesis utitur: οικία υαίω, L 1 b. Id 22 l. 664. Π595. P584; αἰθέρι υαίωvB 412. Δ 166, τηλόθε υχίω, Π 233. 4 De brevibus τocalibus inter qua8 et intercidit.

Aliquot neutra, quorum stirps exit in ατ, in casibus obliquis amittunt tenuem et ut hae oriantur terminationes: gen.

43쪽

Sing. α0ς, dat. αt, gen. plur. αωv; in his terminationibus Ηο- merus nondum ut poSterior tonica prosa vocalem α in ε debilitat. Atque Singularis quidem genetivus nunquam in Iliade neque in Odyssea occurrit; genetivus pluralis in αωv bis in Iliade legitur; κεράω, Ρ521, τεράωvM229. Sedω, pro αω, inquatuor Iliadis exemplis exstat quae omnia in genetivo κρῖiQv inveniuntur cf. p. 18), ita ut antecedentibus brevibus vocalibuS, S et ι, poetam ad contrahendas vocaleS α et tia coactum fuisse appareat. Haec igitur est conditio genetivi pluralis; dubium esse potest quid de unico exemplo dativi singularis Sit statuendum. Legitur enim Λ 385: τοξότα λωβητήρ, κεραι αγλαέ, παρθῖV0πῖπα, de quo verSu magna erat disSen8io apud Veteres, primum utrum κέρας de arcu an de capillo esset accipiendum, deinde utrum dativus singularis an accuSativuS pluralis Scribendus esset. Iam si capilli suspicionem reicimus relinquitur altera dubitatio; quamquam enim aevo alexandrino τι κέρα συυ πω ι ἡ παράδ0σις erat,

tamen in tali quaestione iudicium liberum esse debet. Atque dativi quidem - id quod genetivi pluralis allata exempla demonstrant - nulla alia forma Homero tribui potest nisi κέραi, praesertim quum etiam herodotea dialectus diaeresim quamvis debilitata vocali servaverit: κέρεi; itaque si cui dativus singularis aptus videtur, Vocatis ι aut elidenda est: κέρα' αγλαε, aut per SynigeSim cum Sequente ae coniungenda:

κέραi ἀγλαέ, cf. p. 29. Sed quod ad sententiam pertinet fateor accusativum plur. mihi magi S probari quia arcus, τὰ τιξα, rectius cornua, quasi nihil aliud sit atque ipsa cornua, a Diomede per contemptionem v 0cari Videtur quam cornu quod, quum collectivum Sen8um ἡdu dureh horn edter )continere vix poSSit, Veritati repugnat; nam arcus ex duobus cornibus conficiebatur; cf. praesertim Δ l09 sqq. Duas quae restant huius dissertationis partes typis excudendas non curavi. Conclu8io haec erat: PugnaremuS cum natura poesis popularis Si putaremus eum qualemcunque usum, quem in Iliade ostendere conatus

44쪽

sum, a poetis cum deliberatione et iudicio esse Servatum. Neque enim grammatic0rum Studiorum prorSuS expertes, dum loquuntur, grammatici S formiS vel c0nStructionibus cum conscientia aut con Silo uti possunt neque Solemus nos Si aut vernaculam linguam aut aliam nobis Satis notam ad communem Serm0nem adhibemus; sed usus linguae illis non alius potest neque uobis aliu8 Solet e S Se atque uSuS pedum quos

quomodo et cur m0VeamuS, euntes non reputamuS. Quum

vero improviSatio, quam dicimus, in poeSi populari non maiorem locum habuisse putanda sit quam relinqueret desciens

memoria: Vetere S res Semper denuo canendo etiam vetus

forma Servata est; neque enim in tali culturae statu forma a materia Separari potest ita ut non dubitandum sit quin homericis temporibus nemo, Si de Vulgaribus rebus l0quebatur, formis epicae poeSi S usus Sit neque si mythos Troianos narrabat, proSa oratione aut communi dialecto. Talem confusionem ne mente quidem ac divinatione fingere quisquam potuisset; imo propter conSuetudinem a deliberatione alienam nemo ex ea Sententia eXire poterat ut putaret aliam e8Se mythorum ac poeSi S aliam vitae ac prosae orationis dictionem et dialectum, vel, si ad metaphoram redire licet, incedendi rationem. Sed ut pedes vulgari et laxo gradu assueti uti quidem p0SSunt graviore gradu - atque adeo Sunt fortaSSequi sine mole Stia utantur - sed recidunt saepe in illum: Sic etiam in p0eticam linguam Drmae communis dialecti sensim

irrepSerunt - neque Vero Subito neque con Sulto, hae enim notiones a linguarum - et omniS organicae naturae mutationibus alienae Sunt.

MultaS earum diaeresium, de quibus egimus, ultimis homericae poeSi S temporibus iam non pronuntiatas eSSe con Stat iam enim e. g. pro εὐρεεης Λυκίης iv πί0vι δ .co canebatur iv Λυκίης εὐρείης πί0vι δη μω, cf. p. 13. Multae igitur contractae formae, quae metro defenduntur, huic recentiori aetati, qua Vel novum aliquod carmen compositum vel vetus retractatum

45쪽

est, tribuendae sunt, et interdum conatus sum priStinam Versus formam ubi non valde obliterata videbatur coniectura assequi. Sed qui in omnibus Iliadis carminibus, p08tquam per

innumerabileS rhapS0dorum mente S et ora, praeterea per Alexandrinorum artem criticam transierunt, eas grammaticas formas restituet, quibuS cuiusque carminis primuS poeta usus

est: is erit mihi magnus Apollo. Nequaquam res no VaS ago neque Suadeo ut ad Spirantem', quam iam in textu videmus, Significatio omnium diaere-sium de quibus egimus addatur. Qualis enim textus constituendus est 3 Is quem ultimi rhapsodi ante diasceven declamaverunt 3 At frequentissima spirantis ' et diaeresis neglectio docet neque illam neque hanc ab iis in multis vocabulis pronuntiatam eSSe. An is teXtuS quem priore S poetae cecinerunt 3 At posteriores eum ita obscuraverunt ut restitui non poSSit. Itaque eum unum ad finem ut spirans ' vel diaeresis locum habeat, in editione nullum VerSum eorrigendum puto, nisi certum videtur corruptelam in dias ceuae aut p08t eam factam e SSe. Num autem iis locis ubi etymologia

et metrum permittunt, Spirans j et diaeresis Significandae sunt 3 At spirans j idem ius sibi vindicare p0test: postulabit etiam sibilans G ut in locum Spiritus asperi ex ipsa orti restituatur. Qu0dsi quis hanc quasi proclivem planitiem inierit,

textus mox continebit variam ac perturbatam conla Sionem grammaticarum formarum eX omnibuS graecae linguae aevis haustarum. Ρraestat Aristarcheum textum tenere neque ab eo discedere nisi aut sententia postulat aut aliquid de eorum librorum Scriptura scimus vel conicere pOSSumuS, qui carmina homerica ex Pisistratidarum tempore uSque ad aevum alexandrinum tradiderunt; earum Vero grammaticarum sormarum , quibus epicam Graecorum poeSim aliquando usam esse huius Saeculi studium grammaticum docuit, aut nulla recipiatur aut eae tantum in quarum usu omnes homericorum carminum poetae inter Se congruunt; hic numerus neque in

46쪽

spirante ' neque in diaeresi magnus est. Lectorem autem semper recordari oportet Se non genuina Verba primigeniorum carminum ante oculos habere. Satis igitur mihi sit si non tam uSum constantem diaeresis quam potius veStigia antiquioris usuS oStenderim.

47쪽

VIT A.

Natus sum, Hermannus Rohl, d. IV men S. Febr. a. h. S. LI Wittstochii patre Friderico, mathematicae praeceptore, matre Theresa e gente Francke; fidei addictus Sum evangelicae. Quum pater Graudentiam transmigrasset, huius urbis scholam realem usque ad ascensum in primam claS-sem frequentavi, ita tamen ut graecae linguae elementa privatim docerer ab A. Lentgio, philologo non ignobili. Tum per triennium gymnasio Mari elaburgensi et item per triennium universitati Berotinensi adscriptus sui. Hic philologicis studiis incubui atque horum imprimis virorum ili. Scholis intersui: Boech h, Droysen, Haupt, Hubner, Κirch-h0ii, Mullenti off, Tren delen burg; nec non Seminarii phil0logici per tria semestria sodalis ordinarius et theotiScarum exercitationum particeps sui. Quum omnes illos viros de me optime meritoS pie veneror tum Κirch hosfium qui etiam ad privatissimam lectionem liberaliter me admittit.