Quaestionum Homericarum specimen : dissertatio inauguralis philologica ...

11쪽

adiectivum ἀρηiος et formae a0elicae nomenque laconicum , ἀρα inde Ἀρεω Σ 213 secundum Aristarchum; Αρη Ε 757. O 1Ι2.431; Ἀρη, E 909 secundum Herodianum). - Ut terminationes ita suffixa cum his stirpibus in ε' diphthongum primo non formant: metro postulatur Ἀχιλλειοι ap. Theocr. XXIX. 34. Κρηθεἴδης Pind. P. IV. 152, Αἰγεἴδης Pind. P. V. 80 Πηλεἴδης Pind. Pyth. VI. 23, Ατρεεδης Pind. P. XI. 3I. d. VIlI. 51, Οἰvείδης Pind. J. V. 31, Τυδε δης in scol. 10. 4ap. Bergh; Dores pronuntiasse Aetρῖ δας testatur Eustath. ad A 8: sic δέ τ6 4τρεἴδης linυδαρικGς κατὰ διάστασι, Δωρι- κό, ἐστι δηλ00σι, οἱ παλαιοί, et idem hanc in contractam formam etiam Aeolibus tribuit, ad A 22: Gς δέ οἱ Αἰολεῖς πολλάκις tu ταῖς δι*θογγοις οὐχ ἀποβάλλουσιυ ι ἀλλα ἀρκ00vetχιμιυη διαστάσει ῶς tu Ατρεἴδης ... δηλουσι καὶ χυτθ οἱ παλαιοί.

Itaque Secundum eundem usum sit ut in Iliade metrum diae-reSim Semper permittat; occurrunt haec nomina: Ἀτρεβης

Αζε δης Aμαρυγκε δης Και,εἴδης; in locorum longa enumeratione non moror quia res notissima est. Hisce l0cis diaeresis tollit versum spondat eum: L 64. H 176. Ι 178. 226. 388. Λ 268. 272. E 137. T 24 l. Α 203. E 813 et versum 6λ0σπι, δει0, ab Aristarcho τη διπλη notatum Λ 130. Liceat in8erere vocem Πειρα δης Δ 228, quamquam longe alia est eiuS Orig0, cf. HeSych. S. V. : Πῖιρχί0υ υἱός; cf. Sch. V. ad N 612. Suffixum ιω, exstat in I ηλεἴω, et ' ρε ω, ut Beh-kerus in altera ed. scripsit; quibus formis restitutis Spondat ei tolluntur hi: 4 197. B 674. 770. Θ 474. I 181. 698. K 323. E 28 l. P 19 l. 208. 2l4. 280. Σ 226. 261. 267. Τ 75. Υ 27. 45. 366. Φ 32 T. X 193. 278. T 35. 249. 793. Ω 458. 465. Γ 193. Sumxi ιο ad has stirpes additi, ita ut elisa spirante ' antecedens et non produceretur, pauca eXem pia inveni: ρυεῖαί B 5Tl ab Uρυεύς, cf. Pausan. II. 25. b. X. 35. 8. Deinde fluminis nomen Σπερχειός. Nam inter Set ι non periisse s - ut ex adiectivo ἀσπερχης facile quis concluserit - sed ' ea re verisimile sit quod apud Herodo-

12쪽

tum VII. 198 pro ei occurrit xi: Σπερχηiις, si quidem traditioni fides habenda est qua de re editores dubitant; putandum

igitur est a masculino σπῖρλεύς - curSor, quamquam in Servatis literaturae monumentis non invenitur, derivatum esse adiectivum σπερχεJιις σπερχεῖός curS0riuS, Sc. amniS.

Hoc igitur fluminis nomen in Iliade per diaeresim legi potest: Σπερχεiola Ll 174. Σπερχεiω Π 176. T 142. Σπερχεε', seλλως

T 144. - Τranseo ad adiectiva in υς, quorum Stirp8 exit in f, antecedente aliqua c0nsonante. Itaque in nominativo Sing. maSc. et neutr. ' mutatur in υ; sed in casibus obliquis et in genere feminino inter pri0rem consonantem et ' euphoniae causa intericitur vocalis S, ita ut p08tea spirans j quae iam inter duas vocales est elidatur; eliditur etiam in dativo

plur. qui caeterorum caSuum analogiam an organice sequen8 non in υσι Sed in ΞGιv exit. Iam masculini et neutrius formas in S0ς ῖα Ξῖ Ξ0ιυ Ξῖς εχ Ξωυ Ξας apud Homerum non contrahi notum eSt; SyniZeSiS autem nonnunquam Occurrit, Sed ne ea

quidem Saepe et tantum in πυλέος πυλξας πυλξωυ. Etiam dativi sing. terminationem at metrum semper permittit: at ρ fi

Praebent, legendum esse aut per elisionem πλατέ' Ελλησπόvτω aut per synigesim πλατii-Fλλησπόυτω postea ex analogia neutrorum in oς et masculinorum in ης demon Strabimus. Qu0dsi videmus poetam in his adiectivis flectendis constanter incontractis formis usum esse, vix crede muS Behhero VerSuo 238 quippe in primo pede spondet amante legendum qSSeιρ ι c0ικώς - ἄκεῖ γαGG090vω. Quid, nonne eadem editio alio loco, Id 583, praebet ἱρηκι ἐοικώς--κti ὀέ τ' ἐγινησῖκτλ3 Caeterum primus hexametri pes Spondeum non ita

13쪽

praefert ut dactylus in ipso non sit multo frequentior, cf. Behk. Sched. hom. p. 138. Itaque, opinor, non eSt cur Spreta derivationis et flexi0nis analogia, quam carmina homerica ostendunt, primo pedi Spondaicas formas tribuamus qua opera ne id quidem effici pote St ut numerus Spondeorum aequet dactylorum numerum. Quod iam ad horum adiectivorum seminina in alae ex zJια) attinet, nemo mirabitur quod in ταχεῖα φαbris παχεῖα γλυκεια δασεια βαρεία λίγεια diaeresis non Servata eSt; huius generis exceptiones in posterum tacebo. In reliquis autem femininis in εια, nisi aliqua causa intercedebat, poetae Solutam formam praetule

habet, ex α finali: ἰθεῖα 'T 580, θηλεια Θ 7, οξεῖα P 372, αἰπεῖα κολώυη B 8ll, Λ 711, δριμεῖα Ο 696; ex syllabas nati civ quam vocalis sequitur: εὐρεῖα, O 358, αἰπεῖα, I 668; ex sexta thesi: Ἐλίκη, εὐρεῖαv B 575, Λυκίης εὐρείης Z I73,

inivος 1τρεἴδαο. Ultimus vero versus propter inauditam elisionem suspectus haud dubie in hunc modum est corrigendus:ως o ἐαι ιδ θυαι δ. 3.. A, de hiatu cf. Hom. qu. honi. I p. 62 et p. 68; in caeteris dubium videri potest utrum exceptio ancorruptio Sit agnoscenda. Si autem satis Sero S rhapS0d0SpriStinum Verborum ordinem immutasse putamus, omnes illi loci facilibus 'mqndationibus patent: εις ο χῖ, εὐρεθς Λυ-

14쪽

θεογ. 971. Sed dicat quis coniecturis n0n opus eSSe quia ne caeteris quidem locis diaeresis Sit probata; cadere enim Syllabam ει in arsim n0n quo unquam εἶ pronuntiatum sit sed quia mediae molossorum Syllabae letum fugiant. At primum dactylicorum dativorum fabρεῖ etc. in analogia parem terminationis εια diaeresim tuetur; deinde ne molossorum quidem mediae Syllabae ictum tam anxie vitant ut hanc rem ad illud argumentum adhibere liceat. Τaceo quatuor illos versus quos in Su Spicionem VocaVi, quamquam contra eum, qui e0S semper ita cantato S cenSet, adhiberi p08Sunt; taceo centum et quadraginta m0lo 8808 qui in Iliade in fine Versus occurrunt; non numero in medio Versu hosce: ἐτί μησ' Α 11 schol.

Bekk. κικλησκεν avj, ολλύvτας τ' Λ 83 a Bekkero versus expungitur): tamen haud pauci molossi in Iliade restant qui ictum in paenultimam .recipiunt: κιvηθη B l49; Κηριοι,

perSequor recensionem stirpium in z' quarum S est euphonicum. Artissime enim cohaeret cum adiectivo εὐρεῖα nomen

Pilae, cf. Benset lex. rad. I 80, Poti. quaest. etym. II I78, iuephem. V 281. Nam in sans crita lingua adiectivi uru semininum urvi praeter generalem notionem latitudinis etiam specialem terrae habet; iam utraque notio ad graecum femininum transii tu Graeca autem lingua primum addidit terminationem

15쪽

α simulque antecedens ι corripuit; deinde inter ρ et ' interiecit g euphonicum ut mox J evanesceret; ac praeterea principium vocabuli mutandum erat quoniam nulla Vox graeca aliteris i ρ orditur. Itaque vocalis V aut Spiritum a Sperum aut gunam accipere potuit aut ipsa in consonantem ' transire; secundum factum est in adiectivo εὐρέ α, tertium in nomine 'ρέ α. Diversa autem fortuna, quam hae VoceS paSSae Sunt, ita explicanda Videtur ut putemus populum propter diverSitatem notionum iam non sensi 8Se voce S ad etymol0giam penitus easdem e SSe. Ac nomen jρέῖα re Vera aliquando initium a Jρ habuisse inde apparet quod semel, O l87, apud Homerum brevior f0rma Pix nam εὐρέῖα ad εὐρέα ut Pitet ad Pέα positionem efficit. Quodsi illa origo vocis Pata rectae St, con Sentaneum videtur apud Homerum diaeresim agnoscere quam metrum permittit: ' εἱας E 203; terminatio ας, quam Behkerus ex Aristophanis et Aristarchi auctoritate pro

ης recepit, demonStrat hoc nomen pristinam adiectivi naturam totam abiecisse. Caeterum Secundum illam etymologiam genuina forma nominativi sing. exit in k; conferendus est

dix κλυ, si suffixum adicitur, transit in κλε' et spirantes inter vocales elisa in κλε; ideo per diaeresim legenda sunt: κλῖ ω Hes. c. R. i. 1, Od. α 338. ρ 418; κλατις: κλε τηv

16쪽

κλεῆτQv επικούρω, M 101. Item diaeresis statuenda est in vocis κλέ0ς nominativo plur. κλεῖα ap. Hes. θῖ0I. 100 pro vulgato κλῖια et in nominibus in κλέης quorum solutam sormam apud lyricos metrum saepe flagitat: Mεγάκλεες Pind.

P. VII 17; υράκλεες Pind. N. VII 86, Archiloch. D. 1b bis, Περίκλεες Archiloch. D. 15; apud Homerum in Iliade permittit saltem metrum diaeresim ubique cf. L. Meyerum in ephem. VII 207 : Πατροκλέεος Ψ 65. 105. 221, hoc Ioco tollitur versus 6 μοειδης ab Aristarcho τη διπλη notatus; υρα-

126. 584. 707. 744s. 754. 812s. 839. 843 s.; ἀγακλεές Ρ216. Repugnare videntur H 693 Πατρόκλεις οτε sit Π 859Πατρικλεις, τι; L. Meyerus quidem in ephem. VII 207 etiam his locis ἡ Πατρόκλε=ες fortasse legendum' censet, quod quO- modi fieri possit non intellego. Neque vero dubium videtur quin utroque loco Πάτροκλε primo exstiterit; de p0sitione quam ὀτε efficere potest c0nfer Θ 556 ἀριπρεπέα seta; de Πάτροκλῖ, τι in confer Δ 155. E 359. Τ 400 sit

praesertim Φ 474; ne caetera quidem exempla quae HommannuS in quaeSt. ho m. I p. 163 contulit aliena sunt. Deinde

in huius generis vocibus apud Herodotum regulae vim accepit Περικλέος etc.) etiam apud Homerum interdum invenitur:

17쪽

E 628; neque vitari potuit omissio in duobus postremis vocabulis. In Κλε=ώ spirans ' non ut in caeteris huius stirpis vocibus nullo vestigio relicto evanuit Sed priorem vocalem produxit: Κλειώ Ηes. θεοI. 77 cf. p. 8ὶ; apparet autem hanc

vocem non nisi hac ratione hexametro inseri potuisse. Jam p0st hanc radicem κλυ liceat tractare neutrum σπέος quamquam num eX radice σπυ pro σκυ ortum Sit cs. Bens in lex.rad. I 613; Son n. in ephem. XΙΙΙ 43li a multis vehementer dubitatur; certe ad graecam radicem σπῖ', quae unde oriatur non quaero, acce8Sit Suffixum ῖς et ad hoc terminationes casuum; tum c0nsonantes s et G eli Sae Sunt. Neque Vero metrum ullam contractionem apud Homerum p0stulat cf. L.

rum utraque in vetere attico alphabeto non unum modo S0num significavit, factum est ut formae contractae et mutilae in textum irrepserint: σπMi σπηῖσσι σπέσσιυ. Bis autem BVanescens ' pri0rem vocalem produxit, dico in σπεῖος et 194 qui versus cur in suspicionem vocandus sit ab ipso Meyero in ephem. VII 204 ne minima quidem causa affertur neque exstat, quoniam talis productio offensioni esse non potest

cf. p. 8ὶ ; deinde in Σπειώ, Σ 40, quod est pro Σπεβώ. Jam

hac analogia fretus defenderit quis vocis σπέος genetivum σπείους qui in editionibus legitur et pro quo nos σπέῖ0ς 90stulavimus. At productio quidem prioris et in ει tali modo explicari p0test, sed contractio syllabarum ε0ς in neutrius genetivo nullam et Synige8is, si quis hanc praefert, unam

tantum analogiam invenit, P 573 θάρσεος, nam ἐρέφεος Θ 368

comparari non debet. Cur autem σπῖί20ς contractionem pati debuerit n0n apparet quoniam ea lex, secundum quam p0Sterior tonica dialectus duas vocales c0ntrahebat si aliqua VOea' liS ante eas praecedebat, ad Homerum non pertinet. Deinde

18쪽

non casus videtur quod quinque locis inter se diversis illum genetivum con 80nan S Sequitur; nam σπῖί0υς etiam vocalem post se permi SiSSet, σπεῖ0ς consonantem p 0Stulabat. Has igitur ob causas diphthongum ει tantum in σπῖλς et Σπειώ nobis agn08cendam putavimus. - Dubium mihi est num inter haec exempla elisae spirantis j recte collocem verbum σεεω quippe cuiuS origo ex San Serita radice su cf. Curtium

in etym. p. 535, Ahrens, gr. gr. g 158) parum constet; sed huius verbi contractam formam poetae Iliadis non admisisse videntur nisi aut coacti in σειόρ av0ς σείρτο σείσατοὶ aut in prima thesi σείω, E 563. Ι 583. X. 133. σείουτ' ἐγλ. Γ 345. σεῖσε, ο 32li; soluta autem forma legi potest Δ 167. Ο 230. Υ 59; περισσεεουτο Τ 382. X 315. In v0cis Ἀργεiγξυτης priore parte Ebelius in ephem. VI 210 agnoscit stirpem αρ- γε', ita ut stirpis ἀργε' ad ἀργο eadem sit conditio atque stirpis υἱῖ' ad υἱ0; longe aliam diaere8is causam Suspicatus est Behkerus sched. ho m. p. 148J: sed ipsam diaeresim iure videtur statuisse, s: B 103. H 81. Φ 497. Ω 24. 109. 153. 182. 339. 345. 378. 389. 410. 432. 445. Simile quidem

huius nominis ad primum aspectum est nomen ἀvδρει*ιvτης cuius diaereSim quum metrum nusquam inhibeat, Bekkerus in textu significavit; sed quum neque ει neque Si adhuc Satis explicatum Sit, putaverim primo non ἀυδρῖiγόvτης sed sevῖρι-2ὀvτης cantatum esse, s: B 651. H 166. Θ 264. Ρ 259, certi nihil praedicare audeo. - Cum Sanseritae linguae Substantivis stravis kravi kra a comparandum est h0mericum κρέiας lex κρέβιαςὶ pro Vulgari κρέας, cf. Curi. etym. p. 142; sed amplioris formae tantum genetivus pluralis occurrit: o

M 300; σίτου καὶ κρεiQv 0 334 quo loco versus 6'0ξιδης diaeresi tollitur. Ab eadem stirpe κρε' derivatur κρέ'ι0vκρii09: I 206. - Etiam in adverbio ρεια, quod haud dubie

alicuius adiectivi n0minativus pluralis in neutro genere eSt, spirans ' intercidisse mihi videtur quamquam Origo Vocabuli penitus obscura est. Jam nullam esse V 0ci ραχ c0gna

19쪽

tionem cum Vedica raghu ut Benseius voluit , nullam cum radice San Scrita Sru, gr. ρυ ut voluit Hirgelius, de dial. aeol. p. 36), nullam cum radice ἀρ vel ρα ut voluit Walterus in ephem. XIV 107 inde constat quod haec Vox primo ordiebatur n0n a ρ Sed a Jρ; cuius Spirantis ' vestigia apparent quum in p0sitione metrica cf. Θ 179ὶ tum in aeolicis formis βραβραελος, es. Ahrens. diali. I p. 34. Sed etiam inter g et i in ρέ-iα elisam esse spirantem 2 concludas ex productione vocalis a in ρηίδιος ρηετερος. Qu0dsi ex JρfJια ortum est ρέiα ρεῖα, tamen trisyllabam formam pilet propter mole8tiam,

quam in VerSu efficit, non Saepe apud Homerum Oecurrere eXSpectabimu8, nec Saepius quam semel in Iliade exstat: L3l8 ρiiα ζώουτες. Sed poetas sive scivis Se sive Sen Si SSe Sipsiae dicerent se contracta forma uti, prodit diligentia qua primi ictus praesidium contractae Syllabae comparaVerunt:

Transeo ad xi pro α'ι. σκαiις respondet SanSerito Sana, cf. Κulin in ephem. IV 22, Curi. etym. 152; utrum autem Gan σκ primigenium Sit no Stra nihil intereSt; c0nnexuS cum Hesychiano GH0ς, quod Saveis bergus in ephem. XVI 22 huc refert, non tam probabilis mihi videtur ut de origine aut de diaeresi vocis σκαiός quidquam inde coneludere audeam. Certe igitur in σκαχος spirans j in vocalem tranSiit, qua demutatione postea uberius dicendum erit, tum spirans ' elisaeSt ut oreretur hiatus quem poetae Saepe Servaverunt: Σκα αἱ

et nomen Ἀγλαιη etiam in editionibus per diaeresim Scribuntur; documentum pristinae spirantis ' cernitur in ἀγλαὐ- σιυ0ς. - Γράiα B 498 oritur ex Γραρια a Stirpe Iρα', cf.

20쪽

Curi. etym. p. 161. - Ιtem V 0cem γαῖα ortam esse ex γ ια docet Set. go et praecipue Send. gava. 80luta forma γδα

hisce locis in Iliade legi p0test: γαεης di 200. 696. Ο 33b.

276; γα xv I 568. E 174. Sed contracta forma exstat Sub

Υ 420; πατρίδα γαῖα, B I40. 158. 174. 454. A 180. E 687. H 335. 460. I 27. 47. 414. Λ 14. N 645. Ο 499. 706. H832. Σ 10 l. T 145. 150; πατρίδι γαίη Γ 244. Θ 359. X 404, in variis locutionibus sub sexto ictu Α 245. B 95. 418. 784. A 4bl. H 446. Θ 65. 484. Λ 358. 735. N 655. E 200. 30 l. Φ 119. X 4824 F 220. Ω 351; sub primo ictu E 310. Z282. Θ 479. Λ 356. E 204. O 8 l. 193. Ρ 373. Υ 58. 63.

D 168. X 17. Deinde in medio versu contracta sorma γαῖα propter is paene necessaria erat: B 699. 781. Γ 278. Z464

520. E 452. Ρ 315. Itaque pristina diaeresis fortaSSe propter frequentissimum usum Vocis satis antiquis temporibus obliterata videtur, ita tamen ut etiam ex allatis Iliadis locis vestigia eius haec cognoscere liceat: 1 contractae formae sub primo et Sexto ictu multo Saepius, Sc. Septuaginta duobus locis, inveniuntur quam Sub caeteris quatuor ictibus, Sc. triginta quatuor l0cis; 2) in medi0 versu γαίης γαίη Semper, Sc. quindecim loci S, γαῖα, Si sequitur con Sonans, Sc. duobuS locis, ictum in ultimam syllabam recipiunt; ubi accusativus γα v ictum in paenultima tenet, sc. viginti duobus loci8, Semper VocaliS Sequitur. Neque vero hic usus videtur caSu Shaberi p0SSe neque is eX quo vox αἰα Semper sub Sexto ictu