Quaestionum Homericarum specimen : dissertatio inauguralis philologica ...

21쪽

quos attinet, παiδι exstat ap. Anacr. D. 17 Bergh. et in Theocriti tertio carmine aeolico si Bergkium et A. Fritgschium Sequimur; quamquam autem hunc locum Ahrensius in pro- grammate Hanno Verano a. 1868 p. 4 aliter constituit, tamen idem, p. 8 not., non negat etiam in casibus obliquis Aeoles diaeresi usos esse. Jam in Iliade diaeresis necessaria est si παῖς Sequitur vocem cuiu8 clausula est trochaica: Πριάμ 0ιο

exempla aliunde accedunt: πάiς δ 32, Hes. θεογ. 476, πάito 192; itaque Semper syllaba ις vel ι quartum ictum recipit praeter Z 467. Hoc igitur exemplo neglecto caeterorum plurima ante πάiς et πάi praebent paterni nominis genetivum antiquum in ot0 et α0; pauca in X Σ δ, ubi πάic in aliis locutionibus occurrit, fortasse ad illarum formularum analogiam composita sunt. Jam ii Iliadis loci examinandi sunt, quibus παι vel παi in arsim cadit - utrum pronuntiandum sit mox quaeremus. Ac primum quidem nominativus singularis in arSi legitur ante vocalem: Κρό ου παῖς Β 205. 319. A 75. Z

22쪽

Ω 259. 385. 408. 426. 638. Deinde accusativus Singularis

παῖδ' ante vocalem in arsi: Z 432. M 309. 387; παῖδες ante con80nantem, αι in arsi): B 289. E 408. Υ 308. K 422. T

item παιδα Υ 210. Saepe autem metrum p0stulat ut diphth0ngus pronuntietur, in prima thesi: Θ 518. Λ 394. O 663.

Υ 183. 23l. Φ 151. Ω 603; in παῖδας ante vocalem: B 832. Λ 330. X 423. Ω 751; praeterea in voce παιδ096V0ς. TreS denique loci segregatim n0tandi sunt: H 44. Φ 216 ubi παῖς Ante consonantem in arsim, et Θ 57 ubi paenultima genetivi παίδω, lin thesim cadit. Quaeritur igitur quid de iis l0cis,

quibus diaeresis metro neque p08tulatur neque prohibetur, Statuendum Sit, qua de re quanta Sit editorum dissensio nemone Seit. Recentiore autem aevo homerico huius vocis diaere- Sis vix in vivo usu fuisse putanda est praeter illam nomenclationis formulam antiquitus traditam et quasi petrefactam et praeter VerSuS iam priore aetate ad eius analogiam tam sollerter formatos ut etiam in iis syllaba ις quartum ictum acciperet. Nam si etiam praeterea in seri illius temporis

23쪽

usu epico diaeresis Vigui 88et, nuSquam Sine causa neglecta esset; atqui nulla cau8a neque excusatio quadrat ad Φ 216. H 44. Θ 57. Itaque ex contractae formae usu qualis his tribus I 0cis invenitur concludo extremis homericae poesis temporibus praeter neceSSariae diaereSis exempla I 0cem παῖς Semper per diphth0ngum pronuntiatam eSSe; e0 temp0re quo

κι μοι0 canta eSse putanda Sunt. Sed alius erat usus antiqui0ris temporis quo pleraque Iliadis carmina composita Sunt; neque tunc illi tres versus tales videntur fuisse quales nunc legimus. Nam collata frequentissima formula Eκτωρ Πριάμ.0ι0 πάiς nec non Sollemni coniuneti0ne Vocis θυ μις cum pronomine possessivo mihi persuasum habeo cantum olim esse: τω, δ' Ἐλευος Πριά λοιο πάiς ω σύ, θετο θυμ ω H 44; neque Vero Scriba ex h0e versu finxi 8Se potest traditum πω, δ' Ἐλευος Πριάμ οιο φίλος παῖς σύ, θετ0 θυα o, Sed aliqui S recentior rhapS0dus qui pro genuino Versu e memoria lapS0 alium comp0suit ita ut diaeresim vocis παῖς sibi non usitatam

neglegeret. Si deinde versum Φ 216 simili ratione s0rtasse ex Kρθυου πάiς ἐξευαρίξαι vel alio quodam ortum putamuS, denique si V. Θ 57, qui etiam praepositionis πρ0 notione utitur in caeteris carminibus u0n inventa, poStea in Sertum putamus ut antecedenS Versu S eXplicaretur: tum videmus u Sum Solutae et contractae formae antiquo tempore iisdem regulis circumscriptum fuisse quas iam in alia Voce in VenimuS, Scit.

his: I) in medio versu πάiς semper per diaereSim pronuntiabatur; 2 in casus παιδις παιδί παῖδε παῖδες παισί παῖδας in medi0 versu, si ultima Syllaba poSitione producitur, paenultimae diaeresim patiuntur; ubi paenultima in thesi est, ultimaeSt breviS. - καεω ortum est ex κάχω κα=ίω; itaque legi p0test καεουτο Α 52. T 242; sed diphthongus usurpata e St

24쪽

καίω, o 373, ὀστέα καίω, T 222. 224; duobus aliis locis, Θ 521. 561, analogia versuum Θ 509. Ι 77 docet pristinum verborum ordinem quem recentior rhapsodus paululum immutavit fuisse hunc: καιόvτωυ μ.έγα πυρ et καιό,τω, Τρώω, ut diphthongus in primam thesim caderet. Ex eadem Stirpe est πυρκαιη: H 428. 431. T 158. 225. 228. 231. 237. 250. Ω791. - Εx κλάχω fit κλαβίω κλαρω; hanc formam re vera exstitisse apparet ex aeolico fragmento lyrici carminis ab elym. Leid. ap. Schaef. in Greg. 583. not. 76; ap. Ahr. diall. IID. 121 propter ipsam diaeresim servato: κλαεηv δάκρυσι. Quum Curtius, etym. II 198, de κλαχω loquatur, facile quis

concluserit hoc fragmentum Sic legendum eSSe - - - at quia hae syllabae ad nullum metrorum ab aeolicis lyricisu Surpatorum quadrant, certum Videtur illud α breve esse, ita ut etiam in Iliade κλαεῖιv eXSpectare liceat. Diae re

versu sa 511 sequens a contractionem formae κλα Ξυ excuSat

ετο, commoda in δαῖεv E 4. T. E 227, et ante vocalem in δαῖο, Σ 347. Vocem δαες etiam editiones per diaeresim scribunt quum metrum nuSquam obstet. - Ιαιω, quod sit ex γαχω γαβίω, non occurrit quia semper ultima thesis diphth0ngum protegit, κὐδεi γαίω, Α 405. Ε 906. Θ bl. Λ 81. A stirpe χρ0', de qua egit L. Meyerus in ephem. V. 368, nectuntur χροις χρ0t χροα quae formae neque ab H0mero

neque a Pindaro neque a tragicis unquam contrahuntur, et indidem derivatur Iρ0in, cuius vocis diaeresis poStulatur

25쪽

aut quia prima syllaba dissolvebatur aut quia altero loco ultima thesis, altero vocalis quae brevem syllabam finalem αυSequitur contractionem tuetur. - Adiectivi καλος, qu0d ex κι=ιλος ortum esse docet Curtius in etym. p. 144, in contracta forma κ0iλ0ς metro poStulatur ap. Anacr. 9. 2 et in Alcaei D. ap. Athen. XIV. p. 627 Α; recte igitur haec soluta forma Aeolibus ab Apollon. περὶ συvτ. p. 13. 28, de pron. p. 371 et ab Herodiano περὶ 'ov. λές. p. 21. 2 tribuitur; in ampliore autem forma κώiλ0ς, ap. Alcaeum, longitudo primae Vocalis luculentum pristini ' documentum est. In Iliade κυiλος ubi

oJις sit οις, quam formam Aeolibus tribuit Priscianus VI. p. 264; apud Homerum ubi versus non obstaret, Aristonicus et Herodianus diaeresim statuebant, quum AristarchuS et Ptolemaeus Ascal. diphthongum praeserrent, ut scholia ad Γ 198 docent. Postulat autem metrum in Iliade diaeresim

Z 424 s. Κ 486; diphthongus excusatur tum SequentibuS brevibus vocalibus ut in 0ἰοπόλος, tum sexta thesi: πῶυ μ έγ'

26쪽

quominus igitur otia, etiam ad μυελόv referamus impedit collocatio; qu0d Si v0X μ.υῖλις pro nude dicta accipitur, notabilis

oritur inconcinnitas sententiae. Itaque a recentiore rhapS0do hunc priStinum verborum ordinem turbatum es Se existimo:

primo a spirante J initium haberent, cum augmento aut re- duplicatione coalescere non poterant; in his etiam e0 tempore quo spirans elisa et hiantes Vocales in Vulgari Sermone contractae erant p0eticus u SuS diaere8im contractioni praeferebat. ειδε, quod ortum est ex c=ιδε, legi p0test: Δ 149. 275.

tracta forma bis in prima thesi invenitur: εἰδε Λ 116, εἶδου Τ 292; neque enim respicio formas ut εἰ δ0 μευ quae Semper diphthongum praebeant neceSSe est. Ex re duplicata Stirpe 'ὀπ, Si Curtium, etym. p. 401, Sequimur, formatur JεJὀπῖDέῖπε , εἰπεῖυ; atque in contracta f0rma canatu legi p0test in multis formulis haud dubie antiquitus traditis: Gς ὰ, ἐγὼ

27쪽

nitur in prima thesi: Γ 192. H 387. 673. L 114. Ι 102. K 544. Ρ 655. 692 et in sexta: Α 90. 106. 230. 294. B 70.361. 5 404. E 421. Θ 373. 408. 422. H 313. E 127. 190. Ρ 260. Σ 508. T 349. Ω 92.22 De brevibus vocalibu/ inter quas j intercidit. Vocis πιλις pristina flexio, πι ς πιλ, etc., duas sortes

subire potuit et subiit; primum enim Spirante in Vocalem conversa ortae Sunt formae πόλιος πόλι etc. Altera autem ex parte Spirans j nacta est vocalem auxiliariam eadem ratione

qua spirans j in εὐρέ=0ς quod ex εὐρβις oritur; itaque Spirans j quum ex formi8 πιλως πολεjι etc. evanesceret aut antecedentem vocalem productione in η mutavit eadem ratione

qua spirans ' in νασιλέ=0ς βασιληος, ut orerentur formae πόληος unde mutata quantitate sit πόλεως, cf. p. 8 π0λMi etc.; aut nullum Vestigium reliquit eadem ratione qua ' in εὐρέβος

εὐρέος, ut orerentur formae πιλῖ0ς πιλεi etc. Atque de formis in 0ς, ιi - ι, tῖς etc. quatenuS Sint homericae dissensio non parVa eSt; Sed omnes nemo criticus Homero eripere voluit, cf. e. g. πολιῖς 0 412; certae Sunt formae in γὶ0ς ni ηες etc.

28쪽

et in εος ei εῖς etc., quia illae Semper, hae in dativo εi metro defenduntur. Contractas vero formas ut ἀγύρει πιλε: πόλεις optime iure Behkerus videtur expulisse restitutis formis in ι:ἀγύρι πόλι πόλις. Iam incontracta dativi forma in εi in Iliade invenitur ita ut metro postuletur: πεσεi E 71, πιλεi P 152. Ω 707; nonnunquam metro permittitur εi ita ut dubium videri possit utrum t an Si legendΠm sit: μ ἀvetei N 69, Bekh. μάvτι; ἀίδρεi Γ 219, sic etiam Behkerus et Aristarchus, cf. Schol. A. Etiam si suffixum ιη ad stirpem in j accedit, haec spirans vocalem auxiliariam a nanciscitur et tum ipsa eliditur: ἰδρεεηH 359, ἀιδρεἴη Η 198. - Verba in χω εω oco ante O amiSerunt spirantem j, quoniam Suffixum est j 0. Itaque altera persona singularis imperativi praesentis activi et tertia persona

Sing. impers. act. apud Η0merum plerumque exire videntur in αῖ εῖ Og, quae formae ortae Sunt ex HS US S. Confer e. g. θάρσεε Σ 463, ποιεε Σ 482; etiam caeterae talium Verborum formae, in quibus Stirpis vocalis ae vel a vel o cum terminationis vocali ε vel o convenit, in universum hanc analogiam Videntur sequi. Sed accuratius rem exp0nere non p0SSum quia Π0n omnia exempla praesto mihi sunt.

De brevibus vocalibus inter quas G intercidit.

Suffixum as quo lingua sanscrita ad nomina formanda utitur, raro incolume in graecam linguam transiit et quoties incolume transiit, tantum in nominativo sing. apparet quia in eaSibus obliquis sibilans s inter duas vocales eliditur. Quae quidem vocales suffixi et terminationis apud Homerum nunquam c0ntrahuntur in genitivis α0ς αωv, neque in dativo αi. In Iliade igitur a stirpe γηρας sci. caras cf. BOpp. gr. e0mp.

29쪽

vocaliS t aut elisione removeri aut cum sequente vocali syni-χesi coniungi debet. Idem pertinet ad Θ 563 et /ρ 246 πυρις

σέλαi αἰθομέv0ι0, hic enim genuinus Verborum ordo videtur quem aliquis rhapsodus mutavit in σέλαι πυρὀς αὶθ l.έv0t0. Multo saepio suffixum a8 in graeca lingua in ες conVersum est. Quae ita formantur stirpes in ες n0m. Sing. 0ςὶ in casibus obliquis elisa sibilante terminationes cum S in uniVerSum neque apud Homerum neque - niSi tres vocales conveniunt in ionica prosa contrahunt; Sed apud Homerum synigesis in εα occurrit sive longa Sive brevis Syllaba antecedit: σάκεα

tractio non exstat si bis, Κ 376. O 4, legendum videtur δέεος quod etiam alio argumento commendari p0teSi, cf. Meyer in ephem. VII. 203; caeterum ne formae quidem in Ξυς, ερέβευς θάρσευς, quae illis locis Scribi Solent, Vere contractae vocari debent. Iam dativi singularis in gi diaeresis toti ionicae dialecto tribuitur a Gregor. Cor. p. 426 et p. 6 bb;

itaque haec diaeresis aeque ac caeterorum caSuum obliquorum a poetis non ex antiquo uSu Sed eX praesenti accepta est. Atque haec in contracta forma multis in vocibus apud Homerum metro postulatur; nam in iis datiViS, quorum antepaenultima brevis est, poeta tum Vocalem ι positi0ne produxit, tum videtur cum 2 contraXiSSe. Quum Vero nunquam diphth0ngus ει in thesi sit, in eam opinionem ducimur ut putemus iis l0cis, quibus diphthongus in arsi ante vocalem correpta videtur, potius poSteriorem Solutarum vocalium eli-Sione eSSe removendam: η ἔπε' ii βίη; cf. loc0s ut ερυατ' οπωρι, o et praecipue ea quae de tali elisione exposuit Lehr-Sius in quae St. epp. p. 47 Sqq.; Scribam tamen Si ne coniecturam synigesis exclusisse videar: η ἔπεi-ii βίη . Inve

30쪽

tivis quorum antepaenultima longa eSt, Semper Si pronuntiandum est si consonans Sequitur; Si vocalis Sequitur, v0calist aut elidenda aut cum Sequente V0cali Synigesi coniungenda est; ει ante consonantem in the Si certum corruptionis

natiV0 Vocalem ae incolumem servavit, in casibus obliquis in S debilitavit, cf. neutrum κὐας, plur. κώεα, et Seholi a B L ad

Γ Ib0 ex quibus apparet etiam a γηρας inventum e8Se γηρῖi

pro γηραi. Iam Secundum analogiam neutrorum in Oς legendum est: ούδεi E 468. F 283; ante voe.: H 612. Ρ 437. 528; pro ούδει ἐρείσθη H 145. Λ 144. M l92. Aristarchus, ut scholia A ad Λ l44 referunt, legit οὐδας ἔρεισε, haud dubie

non coniectura sed libris nisus; ούδει in s ne versus, E 734. Θ 385. Τ 92. Ω 527, pro serenda exceptione habe0 quam poeta propter metricam 0pportunitatem admisit et quae com-