Quaestionum Homericarum specimen : dissertatio inauguralis philologica ...

31쪽

parari potest cum clausulis versuum T 792 Αχιλλοῖ cf. p. 9 et Hes. θε0I. 153 επὶ εἶδει, 757 ηεροειδεῖς sed versus T 7196ύτ' δυσεύς δυυατο σ*'λαι ούδει τῖ πελάσσαι corruptu Smihi videtur. Nam voces Οὐδας et πελάζει, praeter hunc Versum uno tantum loco coniunguntur quem liceat afferre, κ 438:

437; κάλλεi Γ 392. Ν 432; pro vulgari κάλλει ξυίκα quod

item, Si Servatur, elisionis vel Synigesis exemplum e St, sortasse scribendum est κάλλεi υἱκχ: I 130. 272. T 742; στεί- vat O 426; per elisionem vel synigesim in στεί,2i ξυ αὶ .Θ 476, sed hic versus a veteribus criticis nec non a Bekkero

expellitur. πέ, bai I 3. X 242 s. 483 s. χείλεi fσταιτες M 52, Sic enim legendum esse pro vulgato ἐπ' seκρω χείλει c*ῖστα- ξτες apparet ex duplici Eustathii lectione: χείλεi η δισυλλά- φως Πίλει iσταιτες, καὶ ἄλλως δέ χείλεi h*εσταιτες; alexandrinis temporibus lectio h*εσταότες nondum exstiti8Se videtur; etiam paraphrasis vertit ἐπ' ἄκρω τω χείλει της τά*80υἱστά ὀυοι. Lectionem Πίλεi ἐ*zo, qui probat, eli Sione aut

δ' ἐξαπάτησε, Αθηυη corruptum esse indicat etiam hiatuSint0lerabilis, cf. H0ssm. qu. hom. I. 62, cuiuS alterum eXem

32쪽

plum, L 126, iam supra Sustulimus; olim cantatum putaverim: αλλ' o lsev iv τείχεσσ', ἐμέ κτλ. - πλχθεi P 330. D 218. T 639; ράρα Σ 353 s. - Α talibus stirpibus in ες derivantur primum feminina in εσιη εσια et elisa sibilante in

in Λιμ.υώρεια Σ 41 Sexta thesis diphthongum excusat. Fortasse huc referendum est adverbium fiatης; nam a radice σεχ vel ch cf. Curi. et. I. 16I derivari potest etis ἘEOΣ atque inde eadem ratione qua ab cIχος ἐγχεεη femininum ie εἴη si tenor, continuitas cuius substantivi dativus pluralis ἐξεἴησι, ἐξεεης adverbialem notionem nactus est; c0mparandus est adverbialis usus horum dativorum: πυλυκερδεεησι, is 167, σαοῖροσύvησι ψ 30, ἀιδρεεησι κ 231. 257, vηπιέησι, O 363. Υ 411. ω 469. De notione vocis i εἴης cf. imprimis ε 70: κρῆυαι δ' iξεἴης πίσυρες ρέου υδατι λευκω. Hic igitur dativus pluralis genuinam cf. Bopp. gram. eomp. ed. teri. I. 503ὶ Vocalem η Servavit neque accepit tota subscriptum. In Iliade igitur e εἴης legi potest ineunte versu Α 448. T 839. s1 274, in medio versu L 24 l. Ο 137. X 240. Deinde a neutris in oς derivantur adiectiva in ῖσιος ei0ς. Ἀργεi0ς, quod ab Ἀργος formatur cf. Grassmann. in ephem. XI. 26ὶ, et ab Aeolibus per diaeresim pronuntiabatur, cuius rei testimonia vide ap. Αhr. I. p. l05, et in Iliade ubique per diaeresim legi potest l. e. locis centum octoginta Septem. Ab 6υειδος derivatur ovειδέσιος Ουειδέi0ς: Ουειδεερις ἐπέεσσιvΑ 519. B 277. LI 628. Φ 480, 69ειδέ iου ράτο μύθου Φ 393. 471, και Ουειδεεοισι, ξυίσσω v X 497. Adiectivum ibi iος aneutro ibo ς derivandum esse docuerunt Curtius etym. p. 226, Frolide in ephem. XII. 160. S0nne ibid. 373; legi potest

33쪽

brevitas excusat paenultimae contractionem. Denique a neutris iv 0ς derivantur Verba in εσιω zico, Sic a Vῖα0ς formatur

Τ 86. Α πέυθος derivatur πευθεἴω; sed haec in contracta forma non occurrit, quia unico loco quo vox invenitur, T 283, in πῖ θείετυ, poeta facere non potuit quin diphthongo uteretur. - Etiam nomen Dρῖ ἴθυια, quod ex υρεσίθυια ortum idetur, cum neutro quodam in 0ς cohaeret Si quidem recte a Pollio in ephem. V. 279 ex ὀρος et θύω compositum existimatur; diaeresi in Iliade nihil obstat: Σ 48. Similis fortasse est origo vocis Εἰλείθυια quamquam in tanta etymologiae obscuritate haec Species fallax eSse potest; neque tamen casui deberi videtur quod Semper antepaenultima in arSim at

Iam venimus ad ea8 Stirpes in ῖς quarum n0minativus singularis exit in ης; quae differentia inter neutra in oς et adiectiva in ης graecae linguae propria est quoniam adiecti-Vorum Suffixum Ξς a Substantivorum Suffixo ες nullo modo disserre docet comparatio linguae SanScritae, cf. B09p. gram. comp. III. 398 sqq. Horum igitur adiectivorum casus in ε0ς

34쪽

ceptiones poeta metro coactus erat: πρωτοπαγεῖς E 124, ζαχρηῶv Ε 525; praeterea autem ὀ0ς et εχ nonnunquam Synigesim patiuntur: εος Π 743, εα Ω 267. Δ 365. E 881 Γ 237. 27. 450. Ω 483. Dativorum in zi eadem est conditio quam Supra in neutris in oς invenimus; itaque in iis dativis, quorum antepaenultima breVIS eSt, p0eta Vocalem ι aut positione produxit aut ante Vocalem sive elisione Sive SynigeSi removit. Legitur enim κελαιvgoti Κρουίωvι, n: A 397. Z 267.

nunquam tamen, ut dativuS VerSui inseri p0SSet, nece8Se erat diphthongus formaretur et ictum reciperet: πρυαλεῖ Φ 262, καταπρηυεῖ Π 792; hic dativus iam ex iis est quorum antepaenultima, Sc. Syllaba ante Si, est longa. Atque hi quidem

praeter hanc unam neceSSariam exceptionem contractionem

ῖς, quarum nominativus exit in ης, derivantur feminina in ετ in Siα; ταρ*ὀiἀ, a ταρρης, in Iliade legi potest M l 58. Τ 3b T. 359. Iam huius generis formas aliquando per diae reSim pronuntiataS eSSe non modo propter originem probabile est sed etiam traditione constat; nam ut a Δι0 μηδης deri Vatur Δι03.ηδέσια Δι0μ ηδεια, sic etiam nomen Mηδεια ex Mηδέσια ortum est, es. Poti. in ephem. V. 276; atqui inc0u-

35쪽

tractam formam Μηδέiα in Sapphus carminibus inventam esse teStatur Ioannes Alex. p. 4. - Deinde ab adiectivis in 'ς derivantur Substantiva ab Stracta in εσιη et elisa spirante

Si irpes femininas in 0ς, ad qua8 iam accedimuS, SanScritae linguae stirpibus in as reSp0ndere expoSuit B 099iu S, gram. com p. ΙΙΙ. 40l; ac graecae quidem nominativum formant in ως, caSu8 obliqu0S apud Η0merum in 00ς 0i 6α. Nam Vetus diaeresis apud lyricum poetam uno Saltem loco, Sc. ἀξ0ς ap. Pind. N. VI. 88, propter Stropharum et anii Stropharum congruentiam agnoscenda est; in Iliade autem potest Semper

statui: in genetivo Γοργιος, qui flectitur a Stirpe I0870ς, Θ 349. Quum lingua sans crita p0st i i u u r e o ait sibilantem S in Sh mutare soleat, ex stirpe San8crita uShas indo- germanica uSas concludenda est; quod si ad hanc guna accedit oritur Stirps graeca αὐτος unde elisa sibilante est aeolica αὐ0ς, n0m. αυως. Τum ex υ Spirans ' naseitur et in ἀβος vocalis

α in s debilitatur: ἐβος; hinc, si evaneScenS Spirati S ante cedentem V 0ealem producit, oritur stirps ionica i0ς; Si Vero Spirans Sine vestigio evanescit, stirps attica f0 ςὶ. Haec enim attica stirps Suadet ut etiam ionicam ex h=0ς, non ex ἀ=0ς Ortam putemuS; omnino nunquam ex α' seri videtur R; etiam in Voce εα, quam aliquando ne ionicae quidem dialecto ignotam suiSSe putamus, ex α' ortum est α. In ionicis casibus obliquis iὀσ0ς etc. Sibilante elisa formatur internus hiatus qui apud Homerum contractione non tollitur. Nam legi potest: λιος

iam apparet duobus locis, Θ 470. 52b, lectionem λους falsam esse probandamque Zenodoleam εας, cf. schol. V. ad Θ 470,

36쪽

cf. ΗeSych. S. V. : ἄας, εἰς αυρι0W B0ιωτοί. Quam lectionem nisi in libris invenit Zenodotus, neque Video quomodo in eam incidere potuerit neque cur Vocem i0ύς cum alia prorsuSeiusdem notionis mutare voluerit. Nam ut λώς ex αὐσώς,

ita nominativas ἄα, a quo ille genetivus ἄας flectitur, ortus est ex αυσα. Atqui αυσα ἄα eodem modo respondet voci San Scritae uSha qu0 amplior graeca forma αὐτώς λώς) ampliori illius linguae ushas. Pro hac igitur voce ἄα quam primo omneS dialecti noverant, postea autem soli Boeotii SerVaVerunt, quum iam parum intellegeretur in aliquot libros vulgaris vox λώς irrepsit. Nihil vero obstat quominus illum genetivum adverbialem Homerico aevo etiam in ionica dialecto exstitisse putemus ita ut iam non ad ἄας sed ad contractum genetivum i0ύς quadret illud argumentum: εστι δἐ

i λέξις οὐχ D μηρική. Etiam adiectivum a Stirpe i0ς formatum, uπηξi0ς, per diaeresim legendum est: Θ 530. Σ 277.

303. A stirpe αἰδος, de qua conferatur BoppiuS, gram. c0mp. l. l. , flectuntur: αἰδ0i K 238 S., ubi molestus spondaicuS eVa-

αἰδοεης ἀλιχοισι, Φ 460. Z 250. Praeterea quaedam StirpSἱδρ0ς ponenda videtur ad explicandos eos casus qui apud Homerum inVeniuntur: nom. ἱδρώς, dat. ἱδρο vulg0 ἰδρω),ace. ἱδρια vulgo ἱδρῶ , qui casus, si omnino ab una Stirpe nectuntur, ab alia flecti non possunt; hac ex Stirpe ἱδρ0ς Suffixo ατ addito oriri potuit stirps vulgaris ἱδρωτ Secundum

hanc analogiam:

37쪽

In Iliade quidem accusativus ἱδρια, quem ex ἱδρισα ortum putamus, legi potest Δ 27. Κ 572. 574 f., ubi molestus spon-daieuS evanescit, et ante vocalem ἱδρι' Λ 621. Φ 561. X 2; dativus ἱδρhi P 385; sed obstat P 745 ἱδρω σπευδόυτεσσιvubi non licet ἱδρό t legere. Itaque aut haec non eSi genuina versus forma aut ἱδρω ab alia Stirpe flexum eSt; num a nominativo ἱδρος ut vulgo putatur 3 In iis vocibu8 quas adhuc commemoravimu8 Sibilans σpertinebat ad suffixum ας vel ες vel ος; iam de radice agemus quae ipsa in et exit: de radice δ=ις vel δις, Sci. duish, unde aliquot vocabula timendi notionem continentia derivamus. Sed repugnat CurtiuS, etym. p. 2I 2, quia VoceSἡ δίεσθαι ellen, scheucheu, δίου Η0m.) lies, furchiete μ a verbo timendi Separari non posse arbitratur. At primum noti0 currendi, quae voci δίου tribuitur, una salsa lectione nititur: X251 τρις περὶ αστυ μ.fγα Πριάμου δί0υ, ubi Aristarchus Scripsit quidem δί09, Sed quum recte perSpexiSSet quam Sententiam locus postularet, illud δίου verbo ἐδιώχθηv explicavit; reserunt autem scholia Α: γράγεται και δίες' καὶ 0υτως εἰ vαὶ χαριέστεραι et hanc lectionem multo praestantem Bekkerus Summo iure in textum recepisse mihi videtur. Jam hoc δίες et δίεσθαι ab homerico δίε - ἡ timebat' caeterisque timendi Verbis et notione et sono alde differt. Nam activum δίες

notio persequendi negari non potest; paSSivum de eo uSur-

38쪽

patur qui agitatur et pellitur: M 304 Ου ρά τ' ἀπείρητος μ έ- 16va λέωv) σταθμ ολ δἱῖσθαι, cf. T 475. Quomodo igitur

idem verbum timendi et persequendi notiones continere potest 3 Neque vero idem verbum est δίε - ἡ timebat et δίες δίεσθαι etiam eam ob cauSam quia prim0 pronuntiatione differebant; nam, ut mox demonstrabimu8, Omnia vocabula a δ ordientia quae timendi notionem habent, praeter sau cos loc0S quoS non primigenios esse aliis indiciis constat Semper metricam positionem efficiunt ita ut veri simile sit

aliquam consonantem post δ intercidisse; atqui in δίες δίμεσθαι huius rei nullum vestigium exstat: ρ 370 ἀγριυδαδίω χαι, P 110 ἁ τὀ σταθμυοῖο δίωυται, ρ 3l7 6ττι δίοιτο, cs. praeterea M 276. υ. 343. O 681. X 188. M 304. T 475.

Itaque verba timendi et verba persequendi quum propter notionem tum propter Sonum Separanda sunt atque haec quidem ad eandem stirpem referenda quae sum Xis determinativis amplificata apparet in διώκω et in διερῆς; illa autem quominus cum Sci. duisti comparemus iam nihil obstat. Atque ind0germanicum duis, quod ex sci. duisti concludendum e St, ipsum ortum est ex duA quod in San8crito praesX0 dur, gr. δυς, g0th. tu S, nec non in graeco verbo ὀδώδυσται servatum eSi, cf. Curi. etym. p. 220 et p. 215. Sed ad nos modo ampli 0r forma duis Uις pertinet, cuius spirantem 2 posteri0rgraeca lingua amiSit; quia autem apud Homerum VoceS ab hac stirpe derivatae positionem efficiunt, certum est Si non illo sed saltem priore tempore δ' pronuntiatum eSSe. Quum praeterea etiam G accedentibus suffixis inter vocales elidatur,

a stirpe δ=ις formatur imperfectum δ Jjἱ σj-ev et perfectum secundum δέδ ηι sj-α. In his igitur formis vocalis ι inc0lu mis servata est; in aliis δ=ις in δ'ες mutatum est eodem

modo quo in Si omnino opus est exemplis - set. Sthira in

στερῖες, mithas in αετά. Ab hac stirpe δ'ες derivantur: primum δ ' fisj-ος, quae vox accuratis Si me respondet San-Scritae dvestias nisi quod ad hanc guna accessit. Deinde a stirpe δ'ες eodem suffixo quo δέος formatur adiectivum

39쪽

- 'α. Denique a Stirpe δ=ις, cui accedit guna et, f0rmatur verbum δ Jjεί σJ-δ-ω; litera δ determinativa mihi videtur ut

vel si vis ipsam, in metrica positione demon StremuS, qua de re tam luculenter disseruit Meyerus in ephem. VII 195 sqq. ut vix habeam quod addam. Omitto omnes eos locos quibus haec vocabula aut initio versus aut post consonantem aut

longam Vocalem leguntur quippe ex quibus nihil pr0 ' aut c0ntra ' concludi p0ssit; referendi autem sunt ad hoc genus etiam hi versus: ri 163 senis ευ, δεῖσε δε ubi verba textus assero, simplicem literam δ scribo pro vulgato ἀπθ εο, δε σε δε; v 203 et is, δ' ἄρ δεισαυτ ω, pro vulgato αρα; Υ 20l et 432 ἔλπευ δειδίξεσθαι pro vulgato ἔλπεο. Enumero igitur nunc eos locos quibus δ j j positionem efficit: δεῖσα breves vocales producit sa 116. ι 236. 396. ' 66 ubi legendum esthaia, δέ δείσατε νιηυιυ pro vulgato δ' uno δείσατε; deinde ὀδεισα primam syllabam habet longam: A 33. 568. Γ 418. Κ 240. Ω 571. 689. Α 406. Υ 61. T 425. κ 219, ὐπόδεισα alteram: M 413. T 4l T. 446. π 42b; περίδεισα alteram: Λ 508. Φ 328: voces δέδια et δέδοικα primam syllabam Semper habere longam notissimum est atque adeo scribi solet δείδια δείδοικα. Item neutrum ἀδεές primam syllabam habet

40쪽

longam Θ 423. Φ 481. τ 91. Antecedentem brevem vocalem

E 817. Ν 224. E 387. Θ 563, quos ad locos accedunt K 376. Ο Α, si quidem iure postulat Meyerus in ephem. l. l. p. 203

pro vulgato G2ίv. Ab hoc conStanti8Simo usu non nisi quatuor loci recedunt quorum tres, Ν 278. Θ 133 O 626, aliquid passos esse postea demon Strare conabimur; quartum H 117, non cum Meyero, l. l. p. 203, in Su- Spicionem VocaVerim. Legitur enim εἶπερ ἀδειης τ' isτί, ita ut brevitas vocalis α ante J Jj et productio vocalis S in Ξι 0s-fensioni sit; sed quum vox ἀδ )ῖης hexametro repugnaret, aliqua libertate poetae haud dubie utendum erat. Potuisset igitur positi0nem Servare et S cum n Synigesi coniungere: ἀδ Da ς ; aut potuisset simpliciter neglegere positionem: ἀδεης - - -. Quod autem p 0Sitione neglecta et vocali pr0- ducta duas usurpavit licentiaS quamquam una uten S Vocem hexametro in Serere poterat, hanc ob rem equidem poetam in iudicium non adduxerim. Quum igitur hac in voce diphth0ngum tolerabilem putem, prorsuS aSSenti0r Meyero qui eam ex genetivo δῖίους removendam cenSet; neque enim eX etymologia explicationem patitur haec diphthongus neque ex metrica ratione excusationem. Itaque δέεος Scribendum est ut hac lenissima mutatione duae offensioneS tollantur, Sc. ut Soluta terminationis forma restituatur et stirpis diphthongus expellatur. Quod autem Theocritus Homerum imitatus dicit 6παι δειους nihil demonstrat nisi corruptelam satis antiquam eSSe qu0d iam ex eius natura concludi potuerat. Quodsi ea quae de stirpe δJες disputavimus non impr0bantur, apparet in vocibus δειλός δε ιυός δει μός δεφια inter g et ι Sibilantems intercidisse ita ut primo internus hiatus oreretur deinde vocaleS contraherentur. Atque epicus quidem uSuS incontractas sormas in universum praesert: δε λις Α 293. Πατρο -