De Flavii Iosephi belli judaici scriptoris studiis rhetoricis..

21쪽

Sed haec quidem hactenus restat ut Josephus propinquis populis commemoratis seci τί δει πορρωθεν υιντῆν ' tinἱων δυναυιν xyxoδει κνύναι II 385 et spe sociorum refutata ad extremam partem argumentationis veniat: II 390. outo ουν ἐπὶ την - Θεο συυμπιχέαν κατα- φωκτεον α Anaxim. τέχνη p. 84 Sp. περιγίνοκται παντες

Quae propositio, quamquam nonnulla verba rem τουν amo iacit rhetor, tamen multo accuratius in oratione Josephi ipsius tractatur et comprobatur, quae quaSi continuans panegyrici argumentationem disputat his:

Quoniam genus argumentandi quod adhuc tractavimus panegyricis et historiae exeniplis continebatur, veniamus nunc ad aliud genus quod in illis orationibus versatur, quas in utramque partem disputans de morte voluntaria Composuit Neque mihi placet quaestionem in philosophorum scholis sectisque persaepe tractatam explicate persequi Singulosque locos, partes, causas Scriptorum cogitata alie re, de quibus apud Baumhauerum' res et praecepta Stoicorum accuratius exposita, alios locos laudatos invenies. Attamen ut intelligas qua de causa Josephus tam diligenter duabus orationibus quaestionem tractaverit, noni de morte voluntaria quid censuerint veteres praecipue Stoici, Traiecti ad Rhenum 842. f. Zeller, hilos de Griechen, Register s. v. Selbstmor nuperrime Himel de Selbstmord, Archivm Religion-. 907, XI, 1 p. 5.2

22쪽

- is nullos scriptores enumerabo scriptaque, quae Varii e partibus propositionem disputabant atque iterum iterumque disserebant. Huc spectant illae fabulae in quibus locum mortis voluntariae quasi artificium narrationis et firmam particulam fuisse recte est demonstratum ii, huc Vergilii illud Aen. VI 440 et Hygini enumeratio earum, quae se ipsae interiecerunt fab. 243ὶ declamationesque Ps.

Ouintiliani' atque Calpurnii 20), e quibus eam rem in

rhetorum quoque scholis pertritam fuisse non minus potest cognosci quam ex illis praeceptis, quae posterioribus temporibus rhetor complectens veterum exempla collegit: Emporius de deliberat materia Rhet L a min. d. Halm p. 572I4, posita sit deliberatio Lucretiae Dan propter illatum sibi stuprum semet occidat generaliter est dicendum mortem aut omnino bonum esse aut certe malum non esse et vitam non nisi salva honestate esse ducendam, et specialiter multas hoc fortes et nobiles ie- minas dedisse gloriae suae; at ex altera parte mortem ultimum malum esse et natura a petitione humanae mentis alienum ab ipsis quodammodo etiam diis immortalibus adcelerari vetitum. Quibus exemplis quae haud dissiculter augeri possunt praemissis facile animadvertes Josephum quoque in tractanda hac quaestione non tam id egisse ut diceret quid sentiret, quam ut rhetoricis artibus indulgereti Argumentum autem orationis quam contra mortem voluntariam habuit ipse, III 362 formulis Platonicis et dictionibus exornatum esse quamquam apertum St, tamen eum non tam a Platone ipso causas deduxisse quam philosophiae populari debere multa et scholae studiis arbii Rhode de griech. Roman 80 L 1il. 2. Heinge, Virgila epische Techni p. 35, 29. Hermes 34. p. 497ῖ.

' de qua quaestione declamatum esse Quintilianus V 10 IO

COmmemorati

23쪽

- is tror, quae in omnium usum venisse constat Attamen ut ostendam, quomodo componat argumenta, operae mihi pretium esse videtur, singula et gravissima quaeque persequi et exemplis aliis locisque illustrare et explanare. Morti voluntariae autem primum repugnat, ut ipsius verbis utar, his: ΙΙI 369. η--πειρία καὶ ob κοινῆς άπάντων λύων φυσεοπαλότριον καὶ προς-- κείσαντα θεο ημῶς ἐστιν ωεβει quibuscum conteras illud Emporii p. 8 paululum variatum. Quam argumentationem omnino affinem esse diatribae quae vocatur cum endlandius attingat in populares ad

' Lucretii liber VI ommenta p. 54.

24쪽

es 56ντες του tuo Stoica et popularis dictio,

de vocabulis χρω et παρακαταθήκη quae ad contrariam rem comprobandam adhibitae e consolationibus Sunt sumptae conferas velim Plitionem de Abr. 259. καθύπερ δὲ Ουδεὶ δν ἄχθοιτο τον νισοίων χρέος η ταρακατα κην Goτίνων εἶ; reoesus N

Mentione quoque dignum est, quod Josephus illam

consuetudinem ab Aeschine commemoratam attingere videtur III 377. ODr με iasi ira gras τέ ef καὶ rasa sos IosetAq κολύζεται νομοθετη nao ετέροις δὲ καὶ τὰς

δεξιὰς τῶν τοιουτων νεκρων ποκύπτειν ἐκέλεισαν. de carminibus sepulcralibus .ier topica carminum sepulcralium Philol. v. XVI p. 577 iam quaeritur cur tandem hominibus nulla spes sit mortis effugiendae. Atque opinio enim apuclveteres divulgata sui homines vitam a natura accepisse non propriam sed mutuam nihil nisi vitae usum fructumque hominibus esse datum. Qua re debitum aequo animo persolvendum esse ubi creditor repeteret. Haec sententia vitam esse quoddam debitum quoddam a natura mutuum datum in titulis Latinis loci communis vim obtineti

25쪽

- 21 Aeschines III 44. ἐάν τις αντον διαχρήσηται Τ την χειρα τὴν τοπι πρήξασα χ ορις σέομπιων Θύπτομεν. At priusquam popularem philosophiae argumentationem subiit, magis rhetorica ratione causas quae pro morte voluntaria proferri possunt, enthymemate refutat, cuius formam et structuram εἰ μὲν ποοτρέφομα . ., ἄξιός ειμι, εἰ δ' εἰσέρχεται . ., πόσω . . εἰσέλθοι καὶ ae hilom . . . in alia quoque oratione p. 8 invenimus, deinde sententiis quaestione et altercatione, qua affinitas quaedam diatribae advocatur, interruptis, quarum et acutam formam et argumentum exemplis e variis generibus scriptoribusque repetitis explanaturus sum, non quod existimem, ea ad evolvendum fontem symbolam conferre, sed quod verborum frequens consensus eadem cogitata paululum variata r

currere docet.

III 365. δειλος διιοιως ο τε μὴ βουλομενος θνῆσκειν Mavδέη καὶ ὁ βουλ*ιενος ταν μὴ δέη Ammianus Marcellinus XXVI, i aequo enim animo iuxta timidus est et ignavus qui cum non oportet mori desiderat et qui refugiat cum sit oportunum weymann Archivtur a Lexihogr. XIV p. 6 de structura sententiae i. Seneca Phoeniss. 99. qui cogit mori nolentem in aequo est quique properantem

impedit

Exc. VIII . non magis crudeles sunt qui volentes vivere occidunt quam qui volentes vivere non sinuntide sententiae et sequentium verborum III 368. γενναιον γὰρ νεχειν μναν, φήσει τις ου μὰν οἶν, dia γε- aeto vi et argumento LPolyb. XXX. 7,8 ου γὰρ nario ἐστιν γεροίας σημαιον ετ μιηδἐν μυτω συνειδύμα μοχθηδεύτερον προεξήγειν ἐκ του ζῆν

26쪽

θῆκον φιλοζωειν. Scala Studien de Polybius P. I sq. Aristotel. Nicom Eth. 3, 1 p. III 6 i οὐδ ομῆσκειν φευγοντα πενίαν, ἔρ- η λυπηρει οὐ μειείου dia μω ν δειλου Bemays, Lucia undisi Cynthe p. I.)cuius orationis quoniam gravissimi ponderis locos

argumentationis attulisse mihi videor, nunc ad contrariam transeamus, qua viris et feminis et liberis qui salutem desperant, ut sibi mortem consciscant, dis Suadet et persuadetivum orationem, quam, cum mortem bonum esse demonstrari intersit cum consolationibus p. 20 cohaerere nobis a Pseudoplatonis Axiocho usque ad Senecam Plutarchum posteriores servatis perspicuum est, Titi verba attingere videntur, qui το μνειν τὴν ἐν πολέμεν τελευτην,cαραλιπων VI 463, et exponit quae ratio inter mortem pugnae morbique intercedat, et sortem mortuorum celebratisci de hac re Dieis Elementum p. 73 Anm. 1, de illa differentia Dionysius τένη 'τ. p. 29 Us. ἐαειδη οι

εἶδεν ριστείην ἐμφανῆ εἰς dixiv. Λῆζε δ πο πλάγχνοισιν ἔ- ξιφος εἶπέ τε θνησκευκαντος κω ἐδάμην υὴ νοσος et χος hyet 23 Philipp. Thessal. . . . Aνδρας ρης κτει,ει, δειλοτέρους δέ νοσος. Sed ut ad illam orationem pro morte voluntaria

habitam, quam Josephus inscribit reo timχει δυνασίας

27쪽

NII 340 redeam, ad primum propositum or συιι poia oζῆν ἐμιν οὐ θάνατος VII 340 comprobandum illud argumentum profert, quod anima in corpore quasi in carcere vincta sit et inclusa: VII 344 ως εἰσὶν ἐμει τω cstiar δεδειιέναι pet χ χὶ κά

p. 602I alii de xymoro, posteriore enuntiati parte locos quos Heingius in comm ad Lucret. III 1046 p. I96 affert 1045I an vero dubitabis et indignabere obire mortua cui vita et prope iam vivo atque videnti.)Sequuntur verba VII 347 8. αἰτία φυχη σωυ- γενομένη μεταβολῆς μου γα αν φυχὴ προσφαυσxi, Ovi se καὶ τέγγηλεν, του δών ἀπαλλari; -οανθῶν αὐθνι σκει, de quorum vi et notione et imaginibus adhibitis conferas velim Lucretium III 445 448 et Philonem de somn. II ἄνθει ast i qmχη . . .

ὁπόταν αἱ του σω ματος κυα μ ωνοντα. et epigrammata sepulcralia Graeca, in quibus vocabulum a σίνεσθαι Variatur cf. albe 368 et 471 de forma autem et structura illud Xenophontis Cyrop. VIII 7, 9.ουδεα ἀπ- ἐπείσθη ὁ ptet amera ἐν θνητέ σωματιή, di, ταν ὁ τουτου ἀπαλλαγῆν, τέθνηκεν.

Neque minus pertritum est argumentum novum quod in itinitate mortis et somni versatur a scriptoribus et poetis pervulgatum. VI 348. πνου ς μῖν ἔστε τεον orto ἐναργέστατον τε χυηριον is P πολλὰ των ἐσομένων προθεσπιζουσι. Xenoph. Cyrop. VIIIa,2 i. δε νοήσατε ἐγγυτερο μἐν των ἀνθρωπων aνότε, οὐδέν ἐστιν πνου ἡ του ἀνθρώπου vilinet τυτε δήπου θειοτάτη, aci

Axioch. 365 εἰς τον οἰκεῖον τοπον δρυθεῖσα.

28쪽

II 2, t. cf. Cohn, Einteit und chronol de Schristen Philos Philol. Suppl. 899, p. 402. alii. Continuat autem disputationem orator exemplo alienae gentis.

VII 35 l. ἔδει μὲν ου η - ἄλλοις ἀνω παραδειγ/- τῆς εἰς Θύνατον λοιωμητος. o μὴν ἀλλ' εἰ καὶ τῆς naod τι dia πλέον δεύμεθα--εως, βλεφ υμ εἰς Λωυς, quod Lucianus in satira πω τῆς Περεγρίνου ea τῆς 25 asser Nerba autem, quae de Indis faciti VII 356. βον αρμείνους εἰς τον Θύνωον I iaeta τοι προπέμπουσι θ τῶν ἄλλων νθρωπευ ἔκaστοι τους πολίτας εἰς μηκωτην ποδημάαν aeque atque de Getis Iulianus p. 32 Sp.

tonicum, quod mora est quaedam quasi migratio commutatioque vitae, Spectare videntur.)Reliquae partes orationis quoniam in domesticis Judaeorum exemplis versantur, epilogi autem indoles, ratio, loci in epilogis disserendis infra tractabitur, nunc in argumentationis generibus formisque perquirendis id ago, ut eruam, quos locos Josephus in

allocutionibus

ante pugnas habitis ut militum animos confirmaret et incitaret adhibueri Quas non modo inter se multos consensus habere, sed etiam cum pugnarum descriptionibus saepius convenire, et per se est conspicuum et postea explicatius potest demonstrari nunc vero maxime ir

quentatos locos assero, quibus compositis osephus primummo τυχης verbis dictionibusque repetitis declamat, deinde quadam syncrisi virtutes Romanorum et Judaeorum opponit, denique ut subsidium et providentia dei aut Romanis aut Judaeis faveat duces loquentes et petentes fingit

Quod doceat conspectus: Dissilire by Ooste

29쪽

in scholis pertritum apud Senecam rhet contr. I 8, 6 suas. I . Norden, Antilae unstpr. p. 276. Luetaeri, de priorum scriptorum argenteae quae dicitur latinitatis studiis Eschwege Progr. 907, p. 27. II III 475. o ιαίων ἐ/Lπειρι καὶ τάξις IV 45.

VI 39. τὰ δ' Q ινων πήλ; ala του θεου συνεργίαις αυξετaι. I 378. υ διαφευξοντa τὀν έγα oc ahmi του θεου καὶ τὸν νικητον δεξιών. Quibus e locis cum cognoscas Josephum non operam dedisse, ut in allocutionum argumentatione modum declamatorum declamationumque usitatarum excedere, in i Wolfilin, Archi fur latein Lexihogr. xu Psychologie VII, p. 138 suro Judaicus. Dissiligo by sic oste

30쪽

quamquam natura rerum multos consensus habet oratio, tamen rem ad gravitatem quandam et affectus motusque

concitandos attolli Huc pertinet praecipue epilogus orationis pro morte voluntaria habitae, quem omnibus artificiis rhetoricae luxuriae et figuris exornat. Quod magis quidem verbis ipsis patebit, quibus ad explanandum genus Pauca exempla addidi:

Jos VII 385. ρεταί τις γυναῖκα προς βίαν γουένην,

382. βοις καὶ δουλεία καὶ et ὁ βλέπειν γυναῖκας εἰς αἰσπνην

talibus est visum, cum mortem ne recusare quidem debeam, cruciatus contumeliasque quas parat hostis dum liber dum mei potens sum eisugere morte praeterquam honesta etiam leni posse, non videbo subnixos neque vinctus per urbem trahar nec dirimi incendique patriam videbo nec rapi ad stuprum matres et virgines ingenuoSque pueroS. urbem e fundamentis proruerunt. Reliquarum vero orationum epilogos ita componit, ut praecepta rhetorum observet complectaturque breviter quaecumque ad confirmandos militum civiumque animos apta esse videntur. Unde fit ut duabus e rebus praecipue constent epilogi, una quod auditore monet orator, Pro quibus sit certamen, altera, quod dux promittit se ipsum principem adiuturum Sse Pugnae. Diqilige by Ooste