장음표시 사용
601쪽
Ad ea L. Annaei Seneeae, Quaest. Nat. lib. VI, erip. 2, s&... cadendum eει, inquit... velim.
Idne versiculus latinus est y Invenio quidem disiecti membra poetae, sed nec dactylici, nec iambici, nec trochaici, nec io nici anapaesticive mensuram ac seriem, nec Lyricon simillimum quidquam. i Possem quidem sigillatim persequendo versuum sormas omnes, approbare nulli harum consentaneam hanc lineam; sed longum esset, nec satis utile. Sed quid inde concludendum pDithyrambicine chori id fragmentum essey an Senecam de more suo male citavisse ' Posterius sane, me iudice, verum omnino est. Quis igitur versus fuit Z Is enim restitui sorsan potest. Non trochaicus quidem: nam ut si cadendum est tro chaicum tetra metrum catalectio. h. e. heptapod. Pentedecasyllab. optime inchoat, et uelim finire potest, ita caetera non quadrant. Nec iambicus vero, nisi multa addantur, vel lacuna Supponatur, tum versus ordo vocabulorum sit, hoe modo, vel
simili: α Mihi si cadendum est quinque syllabae h. l. deerunt,
Metrum eius non audeo eonstituere; quod in vulgaribus non est. Quis enim locum non corruptum, vel plenum esse versum , neque verba haec duo. Tum versuum partes esse praestabit Z Quorum neutrum si habet Ioeum, ita eum disposuerim, ut sit versus ionicus a maiore cum anacrufi :
Si ea l dendum est mihi l caelo reci l disse Melim.
Vel sic tamen malim eeeidissem quod sit pro cadam ut cecidisse Pro cudere. Quod si metri reele positi bene pedes digessi, probabile mihi tamen manet, quum eiusmodi versus ionici non occurrant, mutilum versum nonnullis syllabis carere, unde suo loco addendis facile ionicus a minori fieri possit; euius exempla sunt in Horatii oda xii , libri III: nisi inutile inquit conversum iaignito aut lanoto includendum erit versui, quorum illud esset pro accenso aut arauis distineto, hoc pro ignoto aratio Phaetonti caelo, quod noscendi eupidus erat. Tum haberemus pedibus saltem integrum quaternarium, etsi pedum singulorum verborumque inlegritalem non praestarem. Videretur enim tum molestum fieri est, eliciendum forsan . Sed haec dicia sunt, salvis me lioribus, quae doceani Hermannus μετρικωτατος, aut alii id genus. Mel.
602쪽
quarum secunda brevis velim Cecidisse caelo. ,, Λ napaestici quidem terminatio optima cecidisse Oelim ἔ sed caetera, etsi vim singulis asseras, non conveniunt. Num alcaicon tetracolon tri strophon fragmina habemus, locato v. g. τω si eadendum est tertii versus ad finem; ad quarti cecidisse caelo: unde si versiculos placeret sugere', ne ite Dancisceremur . . . . re Reto, si cadendum est Forte, velim Oeeidisse eaelo. . Quod et Iambicitetrapod. hyperm. partem alteram et Λsynarietum dactylico trochaicum alcaicum totum exhibet. Sed haec omnia de coniectura, non satis probabili. Melius videtur, si quid tamen ex his bonurn, versiculi dactylici hexametri rhythmum ibi quaerere. Quod videre mihi videor. Nam cecidisse Oelim in hexametro optime convenit, et harmonien hanc habet quam Lusanus et Statius et Annaeani saeculi poetae in deliciis habent, si caesurae hephthemimeris loco sit; quanquam et penthemimeres esse possit. Tum caelo tri hemimerem bene constituit. At vox μονοτυλλαοος deest quae primi pedis initium sit. Quid vetat hic supponera omissum a Nostro sub p hinc: Sub caelo cecidisse licet. Quanquam et posset Mihi in unam syllabam contrahi quae longa foret. Vnde : Mi, caelo cecidisses Delim. Sed minus placeti Parili modo supra: α Quod si mihi sorte cadendum est; re vel, elegantissima omisso mihi, re si quando cadendum est. 33 TO- tum ergo ex duobus hemistichiis, quorum prius di puS propen themimeres , tripus hepht. emimeres posterius, constitisse ego arbitror, quae iuncta haec sunt: α Si sorte vel si quando cadendum est, E caelo cecidisse velim . .
Ad ea L. Ann. Senecae , Quaest. Nat. lib. VI, cap. 4, 3 2.
Mille miracula movet, faciemque mutat locis, etc. Plura memorant veteres de montibus ignivomis, quam credibile videatur, quum tam paucos eius generis montes noverint.
quandoquidem Aetna diu sola suit, dum Lyciae montes Cragus
603쪽
et Clii mera, qui antiquissimis temporibus haud dubie arserant vid. Ctesiam ap. Photiu in p. 44S: Antigon. Caryst. Histor. Mirab. p. iηa, et Plinium Ilist. Nat. II, io6 , sequenti tempore, Strabone aliisque geographis silenti hus, essent exusti, ut illi,
quorum ustorum vestigia deprehensa esse a Tannio et Metro-Phane in campis Asiue minoris Inarimis Orosius II, 6, dicit, Vesuviusque te tipore demum Plinii igneum torrentem essundere coepisset, de quo celebris illa Plinii iunioris epistola est, i. VI, 16. Iactat quidem Philostratus Viti Apollon. U, I 6, esse
πολλὰ καὶ ἶλ .α ορη πολλαχοὐ της γῆς οπυρα, quae verba cum aliis transcripsit Photius in sua Bibl. pag. Ioti. At vereor, ne sit hoc vage ac temere dictum. Sed hoc verum manet, antiquioribus temporibus multo plures montes ignem vomuisse , se Pioribusque etiam , sed in remotioribus terrae regionibus, quorum
nomina propter id ipsum uoci innotuerint, maxime in occiden talibus borealis Λfricae orae regionibus, per quam perpetua Λtlantis ivgn porrigebantur. Huius indicio est locus Mirab. audit. Aristotelis personati pag. io 87, ubi: Uγε- καὶ τὰ ες ω tr
lin. in Epit. xxiv : re Αllas lucet nocturnis ignibus .n Haec quo dammodo eruptionibus Tenerissae montis confirmantur, de quo vide A. de Humbolde in itio. in regiones aequinoct. P. 2O7, qui vir praeclarus obiicit varium situm utriusque moDtis, alte rius in continente, in insula alterius. At enim quum ConStet, prioribus illis temporibus oram istam .vehementissi in is motibus exatam conversamque suisse, quibus Europa ab Asrica discissa Atlantisque ignes interisse tradebantur, interrogo eum, an non facile fieri potuerit, ut Tenerissa , quae nunc insula est, tum Africae continuaretur. Phoenices potissimum fuerint, qui Graecis hoc inarrarent, quibus iam ab antiquissimis inde tempori-hus insula Lemnus montibus ignivortiis velut ossicina Vulcani nota videtur fuisse. Sophocles Philoct. 813 memorat V inv
Eustathius ad Il. I83; Iuculentius adhuc Photius in lex. In
Σικελία το Aιτυαῖου ; qui mons ut et montes Hierae insulae, una ex Li- Paraeis haud paulo serius ignem eructasse credendi sunt, siquidem etiam eo antiqui mythi Ilulcaui ossicinam transferebant. De Aetna nota res est. Cf. Heynii Excurs. XV , ad Virgil. Aeneid. III. De ui era schol. Apoll. Argon. HI, έo, secundum Calliam de Agathocle:
604쪽
His concors est Aristoteles, Meteorol. II, 7. Non deerant igitur montes, qui incendio suo incenderent Graecis studium naturae montium ignivomorum cognoscendae, quod tanto enixius fuerit, quo rarior mirabiliorque haec res erat. Primum inter Graecos hoc studium Anaxagoram tenuisse videtur, qui montem Lampsaco vicinum collapsurum esse dicitur divinasse, si fides est Diogeni Laertio II, 35, et, post eum. Empedoclem. VIII, a, at, qui Aetnam sua morte celebravit; sed relanguit Paululum, quum rarissimo usu tales montes plerisque Graecis ab iis remotioribus obvenirent. Aetnae tamen eruptiones innO- tuere Pindaro illam celebranti Pyth. I, 37 sq. praeclaris versibus, Thucydidi, III, iis, qui primus est historicorum , ni fallor, qui montem eiusmodi commemorat, et Platoni, Phaedone R 78. Hinc Aristoteles, qui alias de terrae motu multus est, hoc genus praeterit; quae enim eorum in mirabilibus auditionibus fit mentio, non veri es e Aristotelis, inter viros litteratos convenit. Plus valet locus de mundo c. 6, p. iaai, ubi meminit
Sed et hoc scriptum genuinum an spurium sit dubitatur. Etiam ueraclidae Pontico notam suisse eam Aetnae naturam probabile , imo certum feci, ad eius fragm. de Polit. XXXVI , p. 87. Quid ' Posteriores Stoicos tenuisse naturam huius montis atquctoccupasse ostendunt supra II, 3o, i, ex Asclepiodoto de eo ra- lata et Strabo l. VI, p. 4ao. Longo tamen intervallo pone se Graecos reliquerunt Romani , quorum studium Aetna et Vesuvio tam vicinis magis excitabatur; unde loca classica de his nonnisi sunt latina Lucretii N. R. VI, 65i sq. Virgilii Aen. III, 457o sq. Plinii maioris Nat. Hist. Π, ios; Plinii minoris Ep. VI, I 6, ao; Apuleii de mundo p. a 63. Quid Z quod inter latinos exstitere, qui montem ignivomum argumentum carminum facerent, ut Lutatius iunior, cuius Aetnae imprimis comparandi sunt versusI83-99. CL Psellus de omni doctr. iar, et Forsteri observ. itin. pag. I. KOE R. Diqiii do by Cooste
605쪽
Ad ea L. Ann. Senecae verba, Quaest. Nat. lib. VI, e. 46, 3 3 sic. me tam Prope a nobis agens cursum sOLQuaerentium in gratiam, cur Seneca solem prope a nobis Cursum agere credat, brevem historiam opinionum veterum de distantia solis a terra hic contexam, aude libero arbitrio sumant, cui Senecae opinionem accommodent. Dum opinio inter homines vigebat, terram disci formam habere, intervallum nte e terram et solem haud magnum poterant fingere. quia ipsis sol se tingere videbatur ita ipsum marginem huius disci, oceanum, aut non longe pone eum occidere. Ipsae philosophorum mentes hac opinione erant imbutae. Democritus enim et Anaxagoras ita mentem induxerant, discam terrestrem obstaculo esse soli , quominus sua luce collustret stellas fixas. Hi adhuc igitur, illam per totum sere caeli spatium expandi imaginabantur. Vid. Aristotelem Meteorol. I, 8. Ab horum sententia non multum videtur absuisse Heraclitus, qui tamen , praeterquam quod dicit eius intervalli mensuram iniri posse, nihil definivit et vix definire potuit, si disei formam terrae esse credebat. Neque videmus Ilerodotum et Hippocratem eius coaevos, vero suisse propiores; utpote qui eius, quod sol tropicum cancri non transeat, causam esse putant spissas nebulas, quibus sol resistere noci valens reiiceretur. Hinc eos non magnam distantiam solis a terra sumere potuisse apparet. Vid. Herodot. II, a S, et Hippocrates de Diaela II, i a Diodor. I, 38, et uredo . Geogr. 1 erod. VIII. Pythagoras atque Empedocles primi fuisse videntur , qui illam
quodammodo definirent, quorum ille in suo systemate planetarum musico plus quam duplum intervallum interposuisse videtur inter lunam ac solem, quam inter lunam ac terram, nisi hi potius meri lusus ingenii seriorum Pythagoreorum sunt. Vide citata in Geogr. Vniv. p. 478; Marcianum Capellam II, 8; Fabricium ad Sext. Enipir. p. 39a, et Schnuhachium , Ilist. Λstro nom. p. 4i3. Hic lunam a sole distare duplo spatio eius credebat , quo terra ac luna intercipiantur. Vide Plutarchi Plac.
Phil. 1l , 31; Gulen. Hist. Phil. XV, p. 39 ; Eusebius, Praep. Evang. XV, 5b, atque Stobaeus in Ecl. Phys. I, a7, qui illam rK-
606쪽
tionem probabiliorem sane, ni depravatus est, convertere videtur. Quod si intervallum terrae ac lunae, ias, o oo stadiorum a Plinio, Hist. Nat. II, i9, factum, 3 semidiametros terrae excedentium, non imaginarium sublestaeque fidei esset, intervallum solis et terrae inde facile colligeretur. Attamen , quum Comparata sequentibus, a quibus ni ivium discrepat, ob gravem errorem, tun to viro sit indigna, ea fretum esse haud licet, ideoque Empedo diis mensura in relativarum censum , non absolutarum, veniet, qua sol 578,ooo stadiis nut 9 cum dimidio semidiametris terrae a terra disiungeretur. Proximus locus Videtur deberi rationi, quam Lucianus proseri, cuiusque auctor ignoratur, vid.
Icaromeni P. C. t , t. lI, p. 75I , qui pro illo duplo quintuplum
ponit, dum lunam a terra 3,o oo stadiis lunamque a sese Soo Parasangis α i5,ooo stadiis abesse tradit. Atque haec ratio absolutarum, quum pythagoricu suspecta sit, prima esse videtur. Proxima probabiliter est Eudoxi ratio illud intervallum nonuplum ponentis. Vid. Archimedis arena r. p. 3Io, T. et Scha ubachium II islor. Astron. p. 4 i5. Hinc, eodem illo numero posito, distantia solis a terra Ias,ooo St. decupla aut Ius, o oo st. ΣGI I laseni. aequaret. At hic non licet ita agere, quum uesciamus, RuEudoxus distantiam lunae a terra ad calculos vocaverit. Hic praeceptorem suum Platonem longe post se reliquisset, si systemate eius planetarum musico nixi intervallum solis ot terrae Constitueremus, quod dupluin est intervalli lunae et terrae. Vid.
Plato in Timaeo p. 3i , i9; Macrobius in Somn. Scip. II, 3 p. I 3i, et Seiano bach. l. C. p. 4 37. Hinc igitur clarius adhuc
est, hos suisse non nisi meros lusus id earum. Possit alterutrius horum, Eudoxi tamen potius, incusura esse, quam habet Macrobius in somn. Scip. I, 2o, P. Ioa, qua sol lao semidiametros terreStres demovetur a terra, quaeque nata est e ratione umbrae terrae, quae ihi semidiametro Orbitae solis par sumebatur. Possit
quoque et verisimilius esse Philippi Opuntii, discipuli Platonis , qui peculiari scripto haec intervalla tractabat. Vide Suidam in tλοοορος et Eudoeiam in Violario pag. 425, quac Suidam descripsit. Possit denique etiam Stoico cuidam tribui, fortasse illi ipsi, quem Lucianus innuit Parasit. II, t. li, pag. 849, nisi
scientia auctoris hine coniicienda nimis rudis atque arcta Pro Stoico esset, et ipso Eudoxo indigna. Aristotellis nillil novi in hac re statuit, probabiliter in inventis ab Eudoxo acquiescens. Vid. Meteorol. I, 8. Post eum haec res astrono inicis rationibus solertius est tractata et Aristarchus est primus, quem cas adhi-
607쪽
buisse scimus. Illud intervallum, undeviceSuplum - s. . v. ρο- nebat, primusque distantiam lunae a terra 7ao ooo stadiis die i8 semidiametris terrae esse existimabat, ita ut solein igitur stadiis 'i3,68o ooo zz3έα semidiametris terrae a terra disiungeret. Cf. Aristarch. de Magni t. solis et lunae 7, Plutarctius De Facie itiorbo lunae io, pag. 43, t. XIlI, et cl. Bendensem in prae sati A. L. E. I 8o6, t. ΙΙ. c. 7, s. Exeipiens eum Eratosthenes si probabili coniectura, qua in Stobaeo Ecl. I, 37, p. 566, corruptus numerus legatur 4o oo,ooo stadiorum , quae intervallum inter solem terramque conficiunt etet tinoo semidiametris terras circiter , pro sutidamento hic uti licet, idem intervallum esse quinquaginta plum ex rationibus astronomicis collegit, quum luna a terra distantiam 78o,ooo stadiorum α i 9 ita semidiametris terras sumeret. CL Plutarch. PI. Phil. II, 31 ἔ Laurent. Lydus pag. 89, et Euseb. Praepar. Evang. XV, 53. Ab Eratostheno proximus aetate locus videtur deberi illi astro uomo auonymo apud Plutarchum l. e. qui lunam terramque dirimebat spatiora aέo,ooo stadiorum etdi 56 semidiametris terrae. Quantum esse spatii censuerit inter solem et lunam, nescimus. Ad proportionem Aristarchi, qua tamen latior hic substituenda esse videtur Plutarchus calculo 4o, 3oo,ooo stadiorum illud esse recto emeit et i,ooo sere semidiametris terrae. Commode subsequitur Hipparchus, sed ambigua spatii inter lunam ac terram mensura, aut 63, aut 8a semidiametrorum terrae, itemque spatii inter so- Iem et terram aut i ,379, aut i 47 a Semidiametrorum terrestrium, qui bini numeri non sunt iuste proportionales inter se, atque hi multo minorem proportionem habent ad illos, quatri proximi superiores numeri maiores ad minores. Videtur igitur Hipparchus contraxisse illud intervallum atque ad vigintuplum sero redegisse, qui numerus circiter medius est inter i 7 et aa, quos calculi dant, sicut pa ita semidiametri terrae medius sunt numerus inter 6a et 8 i , ideoque 2,9oo,oOo stadiis aequales sunt. Sed utcumque hac ratione solum a terra longius quam a superioribus relegatum esse apparet. Vid. Theon. ad Ptolem. Almag. IV, Io, pag. aio et Ila. Posidonius, qui non longo post hune tempore lunam a terra a,ooo,ooo stadiis 2: 5o semidiametris terrae separari opinabatur, et illud contrahebat, tanto longiua solem a terra dimovisse sertur, nimirum spatio 5 Oo ΟΟO,ΟOostadiorum, qui nequiparaut Plus quam 13, OoO Semidiametros terrae. Sed hune numerum esse corruptum , veri est simillimum.
608쪽
Ptolemeus, qui illi spatio α,36o,o- α 59 gemidiametros terrestres. huic I ato Sein idiametros tribuebat v. Almag. U. 8 , unde eum orbitam solis spatio haud parvo coarctasse in propatulo est. Iam si haec ad Senecam applicamus, non statim pate hit, quam rationem in mente habuerit. Posidonium, quamvis Stoicum, vix sequutus est propter magnum intervallum, quod soli t praeque interponit, et vix de ratione astronomorum, quibus Ptolemaeus tempore Sertor uteumque excipiendus est, cogitavit, dum ista scriberet. Inclinat potius animus ici partem credentium, Senecam ignarum mansisse , in quantum mathematici docti hanc rem promoverint, interque eos fuisse, qui vulgaribus de ea re opinionibus adhaerescerent, qui sane non sunt pauci ; solemque terrae vaporibus pasci credentes illum huic ' multo propius iusto admoverent, ut ex dictis supra I, a 3, a,
manifestum est. Videatur Diodorus, I, 39; Philostratus, Vita Apollon. Il, i; Tibull. IV, i, i 59; Achilles Tat. Erot. έ; Avienus descr. O. T. a76, et alii. Hic mea ipsius scrinia compilavi ita Geogr. Vtri v. Antiq. P. 5 sq. multis tamen novis intertextis, quod lectori comparaturo Patebit. ROELER.
Ad ea L. Annaei Senecae, Quaest. Nat. lib. VI, cap. 2 ,s 2. Insulas non risas... Theren, et Therasiam. Cirea insulas hic memoratas antiquarum rerum curiosi multos fluctus moverunt. Sed verba haec Senecae, tum per se. tam clara
sunt, tum tam bene cum II, 26, 2, 3, dictis constant, ut mirer, quod Harduinus ad Plinium Hist. Nat. II, 87 , Senecae foedi erroris litem hinc intendere potuerit, quasi dixisset, Therasiam Val. Asiatico consule iterum prodiisse. At verba Senecne illicrae Idem nostra momoria, Valerio Asiatico consule, iterum acciditis nil volunt, nisi eamdem rem, uinsulam aliquam mari euata in l
609쪽
esse, suo etiam tempore contigisse .n Atque Cum licto omnes. traditio ues testimoniaque veterum egregie Cou Sonunt. Recte , vii
quid aliud, Plinius Ilist. Nat. lib. II, cap. 89, primordiu Therae et Therasiae Olvmpiadis CXXXV anno 4, adscribit, ita ut hoc
ducentesimo trigosimo quarto anno ante Christum natum , Vrb. cond. 517, sit tactu ui. Plinii dictum sirmat quodam modo Senecu Posidonii auctoritate ; insula enim , quam Posidonius in Aegaeo mari surrexisse, illic tradiderat, est ea ipsa, quam eodem Posidonio auctore, inter Theram et Therasia in emersisse scribit Strabo
ptore Trogo Iustinus XXX , έ, habet haec sere : α Eodem anno
inter insulas Theram et Therasiam medio utriusque ripae Et maris sputio terrae motus fuit, in quo cum admiratione navi gantium repetite ex prosundo cum Calidis aquis. insula emersit. MSub eodem anno intelligit eum, quo, sinito bello Punico secundo, Philippo, Demetrii filio, Romuni bellum indixerant, eumque esse Livius desinit, XXXI, 5, annum quingentesimum quinquagesimum ab Urbe condita, i Sulpicio Uulba , dicens, C. Aurelio consulibus hellum cum rege Philippo initum est, paucis mensibus post pacem Carthaginiensibus datam. is Circa hoc idem tem pus hunc rem accidisse etiam Plutarchus credidit, ut patet e Pythiae Orac. XI, t. IX, p. 244, ubi: τα περὶ xis
πολεγ ov. Hoc circiter tempus designat Euseb. in Chron. od an .i 18 et ad Olymp. i. 5, 4, qui est V. C. 556, ante Chr. i 96,
Pag. I 44. Verba sunt: o luxta Theriam apparuit insula, quae II iera vocatur. M Non confundun ira est simile quid, liuia lumenidum, quod, Livio XXXIX, 56, narrante, Cn. Baebio Tamphiloci Lucio Acmilio Paulo consulibus aut Aun. Mund. 3, 823, V. C. 572, ante Christum i8o accidit, quo vnno nuntiatum est, u haud procul Sicilia insulam, quae non ante fuerat, editam e mari esse . . Eamdem esse probabile est, quam in inente habebat orosius IV, Io, quum scriberet: u Tunc Sc. Philopoemene occiso ulcani insula, quae non ante fuerat, vepcntu in muri odita, Cum miraculo omnium usque ad Dunc manet.. Etiam haec insula Hiera vocata est suitque una Aeoliarum. Ad hanc reserendum est obsequentis 59 corruptum dictum: tilia Sicilia tio,. ii usula Cnuta. M Ex his igitur incertis ut ambiguis hoc ut certum
610쪽
et firmum teneri potest, primum inde a tempore Olympiadis a 35 anno έα V. C. Si ma3έ ante Chr. nat. usque ad olympiadis i 45 annum 3α V. C. 556 α ante Chr. i96, adeoque intra tempus quadraginta serme annorum, saltem unam insulam Aegaeo prodiisse e mari, nisi pluries intra illud spatium hoc laetum est, id quod causam quodammodo incertae vagaeque huius traditionis redderet, deinde viginti paene annos post in Siculo maPiidom evenisso circa Aeolias insulas. Vtrumque autem probe distinguendum est a simili evento, quod interiectis α35 circiter annis incidit in imperatoris Claudii imperii sextum annum Vn-lerio Asiatico et Marco Aurelio Coss. qui est annus Christ. 47, V. C. 799. Olymp. ao6, a, ut supra II, 26, scripserat. Pro hocialii priorem aut annum 5 imperii Claudii assumunt, M. Viniet et M. Statilio Corvino Coss. ut Orosius VII, G: . Anno imperii eius quinto inter Theram et Therasiam insula de profundo emi-Cuit, triginta stadiorum spatio extenta, is quod habet ex Eusebii Chron. p. a 6o, ubi et at Intee Theram et Therasiam exorta insulalia hens XXX. . Ibi Claudii imperio hoc miraculum itidem vindicatur, anno tamen non finito. Cassiodorum in Chrou. sequutum esse Orosium ostendunt verba Chron. p. 685 : α Uinicius et Co nelius ... his consulibus inter Theram et Thcrasiam exorta est
insula habens stadia XXX. . Dio Cass. LX, 29, posteriori anno aut septimo imperii Claudii vindicat illud, Claudio quartum et
Vitellio tertium coss. Ast αυη δἐ καὶ 9ησι Που vi av τῶ ἔτει τουτω παρατῆ Θερα τῶ -ουκ ου προτερον. Verum cum Seneca facit Aurel.
Viet. Caesar. IV, 34, ubi r in Huius so. Claudii nnuo sexto, Aegaeo mari repente insula ingens emersit, nocte, qua desectus Iunae acciderat. M Post haec, opinor, nemini iam dubium videbitur, eamdem rem in eodem maris tractu saepius fieri potuisse, Neque propterea debebat , recte monetite oleario, Scaliger ad Eusebium obtrectare Philostra tuni, quod Apollonium Tyaneum in vita. IV, 34, Claudii aetate miraculum laude primum floren
θμου του διαρ έοντα Θεραου τε καὶ Κρητην, aut Harduinus ad Plin. N. H. II , 89, temere vituperare Senecam. Inde credibile fit, eum locum imprimis aestuare, marique ibi serventiorem vulcani ossicinam subesse. Atquo hoc duobus recentiorum Experimentis confirmatum est, altero, quo Martinus a Baumgar te in in Itin. III, 96, insulam Therasiam suo tempore in duas discessisse refert, v. Scaliger ad Euseb. p. l39, coli. p. i9i, altero, quo anno DO
mini i7o8 non procul inde nova insula, trium amplius milliarium