장음표시 사용
981쪽
MEDITAT. AD PANDECT. Apochis publicis, inie audi in der naturii en Tilligieit gegrunis. Diestmnat haben mir Beflagren idon dieset Roderung loε gespro sten. Lis, quam tunc deciderunt ICti, de usuris debiti cuiusdam personalis erat. Et propterea novum illis dubium M singerus movebat, qui in centuria '. obst . 39. eXtemsionem legis ad debita privata admittit quidem, ised n. 6. hanc limitationem ex Baldo addit: obtinet regula in 'debito proveniente occasi me res: stcus est in debito mere perfunali. Sed non video rationem ob quam in debitis personalibus secus iudicandum sit; omnia hic eadem sunt, quae in debitis realibus. Ergo eundem in modum utrobique iudicandum est. XI. Defcientibus licet apochis, s solutio trium cohaerentium anno-mum alio modo probetur, solutio antecedentium annorumtamen praetumitur.
Nec nocet praesumtioni huic, quod folutio quotannis dist miter facta fuit. Novam in facto circa L. 3. C. de Archis publicis motam
litem recordor. Colonus praedii ecclesiastici a sacro aerario praefectis ad solvendas aliquot annorum diu praetinritorum pensioneS conveniebatur. Is apochas nullaS pla-
. ne habebat, sed libros rationum super templi reditibus sibi edi poscebat. 'Nec detrectabant praefecti editionem. In his itaque libris praescriptum erat, colonum pensiones multorum sectuentium annorum, sed difformiter quotannis, modo scilicet quinque, nunc quatuor, iterum duos modi frumenti, praestitisse. Hinc igitur colonus arguebat pra stationem superiorum quoque temporum, & ad legem n0Rram 3. proVocabat. Negabant templi antistites, legi isti hic locum esse, quod & ea de apochis, quae nullae prose rentur, ageret, M pensiones, de quarum Iolutione ex libris
982쪽
Sp. DXXX. DE MOCHA. rationum constabat, magnopere variassent. Verum neutra
ratio ICtos Helmstadienses movit. Etsi enim apochae deficerent, harum tamen vicem abunde supplebat confessio ipsorum templi antistitum in rationum libris praescripta. Neque credibile est, auctorem legis 3. etsi de solis apochis loquatur, probationes alias excludere voluisse. Nec dif- . formitas praestationum colono nocebat. illa quippe Vari, tio sine dubio ex iustis caussis profecti erat, quae in praesens non alaparebat. Apparebat saltem, templo quotannis satisfactum fuisse, id quod ad praesumtionem inducem dam lassiciebat. Itaque sic mense Iunio anni cla lace XXVII. responsum fuit: Dab die grasse bellist, ob und aeie meli ollen fallε ellendag die alte illeste stiner Torsa ren ab;umhren verbum ven seωψ ist nidit mahrs einli , dast die vorigen nodin et maὁ fluidig verbiieben, da non ri tiger Ebsubeun4 per in Iehien Iahren selligen Sinsen fit Natriti uendet, alis, das aut die do rige Pensiones abqefutiret morden, vermuthet mird, daiuider dinuniotε thul, das besage per sircheni Neqistet bald s, bald 4, balda S esset eintommen, indem diest Difformitas pensionum oubandern ursachen, erea ex remissione ob sterilitatem, hirrui ren
Debitor, cui trium cohaerentium amorum pensiones fine mentimne praeteritori ioribus quoque Praesunt lani huic non obstat, quod solutio trium annorum uno ten ore fucta es una apotha comprehensa siti. Succedit alia ex facto circa saepe memoratam L. 3. C. de Apocbis publicis controversia. Creditor uturas anni IZIO. , a debitore petebat. Debitor schedam creditoris profert, in qua usum annorum I 7II. I7Ia k I713. remisire merant, atque inde, creditori etiam de anno 17Io. fatisfaetum fuis-m. Eee eee 3
983쪽
ysgMEDITAT. AD PANDECTO, arguebat. Negabat creditor, L. 3. C. de Apochis publitis, in qua non de donatione M remissione, sed de soluti ne sermo sit, huc trahi posse. opponebat deinde auctoritatem Unsi eri cent. S. Obstem. 39. n. S. M Hinc est hausiltas. I l . n. l, qui negant, praesiumtioni locum esse, si pensiones trium annorum uno die solutae sint, atque una sabiem super iis apocha data sit. Verum nec hae obiectiones applicationem legis nitrae 3. morantur. Vera eius legis ratio in hoc consistit, quod creditor, cui de tribus cohaerentibus annis fatissit, u quid adhuc ipsi ex praeteritis annis debeatur, non credatur tam negligens esse, ut simpliciter sibi de his annis satisfactum confiteatur, nec reliquorum antiquiorum ullam mentionem faciat. Quae ratio eadem est,etii pensiones trium annorum non solutae, sed remissie I es, natae fuerint. Nec captanda est vox si lutionis. Saepe enim in iure nostro solutionis Verbo Cmnis satisfactio comprehenditur, L. I 76. de Verborum signis etiam acceptilatio, qua nihil aliud quam remissio est, di imaginaria solutio in j. i. LQuibus modis tollitur obligatio dicitur. Neo unitas apochaedebitori obstabat, quum in ellectu nihil intersit, creditor, sibi de tribus annis satisfactum esse, successive an 1imul fateatur. Sic mense Iunio anni cla la cc xxvii. iudicarunt ICti Helm stadienses ex his rationibus: Ter Imple ' Ut bettist daSInteressis der ioooo Thaler vom irio. bi S i Ii. Nuii ' .ftein et eg ὲaear, ob musten Estlagie diest cilardiuqeδhem sie teine Quitvng ou eisen thnnen. talem die Remissionbee Binsen don den 3 folgenden Mren fommi thnen ;u Diten. Denii die Nedite verordnen tiar, dos, menn e in Eduldener dreperhilitet einander folgender Dabre halber quiliret aeoiden, .die pensiones der vorhergehenden Dahre glaister Stilati vor obgethhret;u alten sepnd. melcheb, da in functionibus publicis ii tib tributis alio obtiniret, vi Imehe in 'brieat , Z uld n stati studet. '
984쪽
mann Tolgi berogen habe, stinem Eruder die Binsen breper folgem ven-ὲu ertassen, und fida die don einem vorhergehenden Dahare rhthitalidisse ιu reserviren, ohne deten die geringste ΤReldungὲu thun. Diestinnach haben mir ditiaste son sol in sco Tha laria loegesproten. XV. Apochae plurium non cohaerentium annorum aliquam praesumtionem solutionis in praeteritum faciae inducunt. Sed haec praesumtio infirmior est, atque hoc solum operatur, ut creditor ad iusiurandum, 1e in praeteritum nihil accepi'sse, adigatur.
praesumtio ista iuris, quae ex trium cohaerentium annorum apochis oritur, tam firma est, ut sumiat ad debitorem ratione praeteriti plene absolvendum. Sed accidit nonnunquam, ut apochre quidem plures, Verum diversorum non cohaerentium annorum, proserantur. Negari nequit, ex his etiam aliquam solutionis in praeteritum factae praesumtionem oriri. Neque enim verisimile est, creditorem, qui praeteritas pensiones nondum accepit, sequentes sine contradictione & reservatione recepitie. At haec praesumtio hΟ- minis saltem, non legis, atque adeo paulo infirmior est. Id tamen operatur, ut creditor ad iusiurandum, se nihil de praeterito accepisse, adigi queat, ars. c. ult. β. I. X. de Iu- resti rando. Et sic responderunt ICti Vitembergenses men-1e Septembri anni cIolaoc Ix. Enistet,et die grasse, vonther Beit an die rotetieriaugid;e 3infen ut reonen, und dem Daugimi muten Cessionario ;u passiren selend. Ob nun Mol die Creditores Iusanimi dem Curatore litis soldae entideder nur voti an
985쪽
fallen, unb die vorhergeliente thm nidi reserviret, beὲiehen, in 'inse iungi das ex solutione posterioris audi die solutio priorip ;u
gali et die gleitidol gegen thn Ou6der Creditorum Uniuhren entiste ende Termuthungen duro daό iuramentum suppletorium' credulitatis abὲulehnen vermhdite, die miedertausti e Binsen nidituue von deni i669sten, sondern audi von den vortiergehenden Amren, so viet duri ristitige Quitvngen uili geminderi merden mas, tu fodern bire tiget. ' XVlI. stuando apochae 'per praestationibus annuis datae invicem discre- pant, p0 teri0res ex antiquioribus explicandae finit. ccidit tapluscule, ut apocnae super praestationibus annuis dari Qlitae dissimiliter sint confectae, ac non solum pre stationes diversis nominibus appellentur, sed & circa λntem ipsam Varietas quaedam observetur. Multas haec diss- militudo parit lites, in quibus decidendis eadem regula sequenda est quam Iini passim, in L. 8. pr. Mandati, L. I. β. I 3. Deposti, & L. II. Ad S. C. Macedon. praescribunt, ut initium negotii spectetur. Trahendum huc est scilicet ob similitudinem
986쪽
dinem rationis, quod Horritus in Iuris . Dud. c. I. I Struv. in Θntagm. iuriss d. c. I. β. u. n. R. M alii iuris Du-dalis doctores praecipiunt: Si plures, inquientes, tabulae incessiturarum e laut, quae inter se dissierunt, ad primam potissimum, tanquam basiiu S fundamentum, est resipiciendum
quum non temere mutatio praesiuinatur, nisi apertissime de voluntate constet. Nullibi haec controversia est frequentior, quam si de qualitate prcedit, ex Suo quotannis CertuS Canon Draestitur, litigatur, & quaestio Ventilatur, sitne praedium emphyleuticum, censiticum, seudule, locatum &c. Proferuntur tune apochae, quae canonem istum modo erben , Sin6, modo BinS, modo Uὶcheri Sing, modo gehn Seld, modo modo simpliciter 8uid appellant. In extricabilis haeclis erit, nisi ad regulam supra memoratam recurras. Iudicarunt secundum eam ICti Helmmclienses mense Iunio anni clolaccxxv agie bed dem taedet, Contracte ius: uten und von angeste liter Alage ἔu en ibinden sedia d. 23. N. 29.
987쪽
taedet, Out, und magden Bettagien Ohne qnugsame in hiesigengandeε , Eesthen gegrundete uriaten nidit gen omnien merden. Idem, Cti Vitembergenses mente Maio anni cla laccxxx. fecerunt in casu, quo debitor sortem mille aureorum rhenanorum sibi olim mutuo datam in no nos vulgares mutatam contendebat, exinde, quod in posterioribus apochis omissa vox: rhenanorum esset: An Galen Turgerme istereund Noeth der Stadt Dannoder, Alagere an einenlimidet das Cloa
988쪽
Beneficium dat is tu solutum omnibus debitoribus prodest. Inter beneficia, quibus iura nostra debitores obaeratos
sublevant, non ultimum est datio in solutum, qua, qui pecuniam non habet, creditori urgenti bona alia offert. Heneficium illud non commentum saltem iuris romani, sed in ipsa aequitate fundatum est, & recentioribus quoque Saxonicis iuribus convenit. Vide Recessism imperii de armo I 6sq. q. I72. M Ordinat. pro . si . elect. tit. 30. q. I 8. Beneficium hoc in memoratis locis, nec non in Novella 4. c. 3. MAuth. Hoc nis C. de Solutionibus, generaliter debitoribus omnibus tribuitur. Porro legeS, quaS memoravi, creditorem invitum, ut in lutum oblata accipiar, obligant. igitur lCti celebres, quibus D ego adsentio, apud Martini in - Analectis fore obus tit. 39. q. I 8. n. I. I. ab hoc beneficio debitorem nullum, ne eum quidem, qui ex iureiuratido vel re iudicata debet, excludunt. Quin imo Menen deessione ς . n. 22. debitorem per dationem in ilutum a custodia &ca cere liberari testatur.
989쪽
Debitor tamen cambialis per dationem in solutum a rigore cambii non liberatur. Istae, quas modo attuli, rationes me, ut dationis in solutum ueneficium in debitis cambialibus admittam, non movent. Nam vere illud cum natura iuris cambialis & inten. tione legum cambialium pugnat. Cambia scilicet illud sunt in commerciis, quod circulatio sanguinis in corpore humano. Sicuti corpus per circulationem sustinetur, & ea interrupta languet atque corrumpitur, ita nec commercia, si circulationem cambiorum demaS, florere poterunt. itaque cambia instar pecuniae numeratae esse debent, &, qui cam-bium possidet, non minus securus sit oportet, quam si nu- mos ipsos haberet. At, si debitori cambiali dationem in solutum permittas, praecipua cambiorum utilitas concidet, desinentque illa vicem paratae pecuniae habere. Accedit aliud longe grarius argumentum. Cambiorum indoles eX-ceptiones omnes, nisi liquidissimae sint, respuit. Exceptio vero dationis in solutum liquida dici nullo modo potest, sed diligentiorem caussie cognitionem & moram longiorem desiderat. Scilicet debitor primum probare, se pecunia numerata destitui, deinde res tuas omnes accurate desiuenare & creditori electionem permittere, postea de evictionet raestanda idonee cavere debet; quo facto iudex bona o ala antimat, &, num quis emtor in aeniri queat, circumspicit, ae, nemine comparente, dominium tandem creditori adiudicat. Haec omnia enim in datione in solutum obse vanda esse, ICti perhibent, quos vide apud Martini in Prmce ssu tit. 39. h. I 8. n. s. At, qui morem iudiciorum nostr rum novit, fatebitur facile, eum non unius diei sed plurium
mensium laborem esse, atque adeo promtae cambiorum e sequutioni omnino contrariari. Denique eadem fere ratio