De Horatii vocibus singularibus dissertatio

5쪽

DISSERTATIO

9쪽

uno magnus enueius ante hos paene ducentos annos iam obseruauit, multa apud Horatium extare singularia, id quatenus uerum sit quamque late pateat, neminem adhuc omnibus oblectis quaesinisse in tanta libellorum de Horatio quotannis prodeuntium multitudine iure miramur nec uero timendum erat, ne de Horati non bene mereretur, qui eam operam in se uso, peret quippe tuendus erat iandudum oratius ab eorum inpugnatione, qui sicubi uocem uel dictionem singularem deprehenderunt, aut negant omnino latinam esse aut certe quosdam scriptores noua finxisse, quod in Graecorum tam uersatili lingua

consentaneum esse arbitrantur, idem ab latina alienissimum esse oontendunt ac proinde et librariorum oscitantiam et interpolatorum haudes causantur, quin etiam monachos interdum potiusquam Horatium uerbi alicuius auctores statuunt contra quos, opinor, uniuersa uocabulorum quae mox exhibebo manus ipsa

sese defendere sua multitudine poterit, ut pareat simul, quam salsi illi sint, qui ex solo exemplorum numero uocabulorum uel dictionum probitatem aestimant, quippe quibus ut sibi constent, quidquid semel tantum reperitur obelo confodiendum sit. Menim exemplorum sarrago, quam nos iam conserre possumus, superstitum tantum scriptorum usum praestat, non eum quiuere fuit quot enim quot scriptorum libri perierunt); quamobrem, licet uerum sit, usum et consuetudinem, non analogiam loquendi normam sacere, nos certe in tot scriptorum iactura, in tot locorum deprauatione ad genuinum usum et consuetudinem recognoscendam restituendamque carere non possumus analogiae auxilio, quae cum ipsam uerborum naturam introspiciat, numquid quod traditum est diei potuerit necne diiudicare

10쪽

Atque in permultis quidem concedendum erit solo casu laesum esse, ut iam singularia sint et semel inuenia. item tamen alia ab Horatio laesa esse agnoscendum erit. quod enim in quavis lingua quandoque actum esse scimus, id non miram dum nobis accidet in Horatio, qui cum Vergilio nouae artis poesisque cultioris auctor et erat et habebatur, quique praeter ceteros in eo elaborabat, ut relictis illis antiquiorum poetarum luxuriantibus maleque ad Graecorum similitudinem confictis sormis, cum quae latini sermonis naturae indolique conuenirent sano indicio perspieeret, eum sermonem poeticum o mauit, qui omnibus numeris persectus iure me habetur. atque Hor tium multa nouasse, disertis illud testimoniis confirmatur. Ῥωtronius 118 Horatii curiosa selicitas'; Quintilianus X, 1, 6'Horatin uarius figuris et uerbis elicissime audax. sed ipsum Horatium audiamus. Ip. V, 2, 109 - 125:

at qui legitimum eupiet secisse poema, cum tabulis animam emoris sumet honesti; audebit, qua umque parum splendoria habesiunt et sine pondere erunt et honore indigna serentur,

uerba mouere lovo, quamuis invita recedant et uersentur adhuc intra penetralia Vestae; obscurata diu populo bonus eruet atque proferat in lucem speciosa uocabula rerum, quae priscis memorata Catonibus atque Cethegis nunc situs informis premit et deserta uetustas; adsciscet noua, quae genitor produxerit usus. vemens et liquidus puroque simillimus amni

fundet opes Latiumque beabit diuite lingua;

luxuriantia conpescet, nimis aspera sanoleuabu eultu, uirtute carentia tollet, ludentis speeis dabit et torquebitur ut qui

nunc Satyrum, nunc agrestem Cyclopa mouetur.

nec minus digna sunt, quae hic legantur, a. p. 47-59, quibus hanc licentiam sibi et omnibus poetis adrogat, ut uerba fingere ac praesertim ignotae alicui rei ignotum quoque nomen inponere liceat, ea uero facillime usu receptum iri, quae ad graeci sedimonis exemplum facta sint illud tamen, quod u. 47 dicit, 'dixeris egregie notum si allida uerbum reddiderit iunctura nouum perperam ab multis de uerbis conpositione lactis accipitur,