장음표시 사용
31쪽
Carmine autem cantuque eos lusisse apparet, ii quidem Pindarus Ol. , 2 sqq. ita deruierone loquitur: λαι εται δε καί
Quodsi quaeritur quomodo rex se habuerint quibus luserint in conviviis, primum quidem amatoria mantica debeas huc referreo si quidem Anacreontis poesimo quam amatoriam et simul convivalem fuisse supra( s intelleximus, etiamtoratius carm d stas ita denotat, ut eum lusisse dicat ea quae cecinerat. Etiam hilaria atque iocosa carmina designabimus quae huc cadant. Quod genus ut exemplo illustretur. Atticum scolium I 2 Bgk. ponimus.
Iocosis canticis et ludicras seriorum carminum imitationes attribuimus, quas parodias vocamus. Quae perfacile inter convivalia cantica nasci potuerunt, quibus id antiquitus contigisse proxima paragrapho videbimus, ut, cum ore lata fuerint, variatas textus formas induerent. Quod igitur parodiae a nostra sylloge non absunt, inde quoque conviValis eius ratio appareat. Parodias autem has agnoScimus: Obscaeni versus 6s-6i a muliere, quam hαίραν fuisse supra j 2 statuimus, eduntur, usurpatis verbiSO ιι φίλοι προδιδουσι, a quibus versus bib-T incipiunt. Deinde ex eroticis versibus 86b-6 q. s.
hexameter depromptus est, ut hoc distichon fieret, quod versibus illi-l exstat:
Iocus enim quidam, si ita fatuimus, nobis perspicuus est. Qui parodiae proprius certe fuit, neque contrarium accidisse crediderim, ut erofici versus, quod minus iocosum fuisset, ad alterius distichi exemplar conformarentur. Illud in his etiam attendimus, accommodatam 8Se horum versuum sententiam nobilium illorum hominum ingenio quorum in USum convivalem nostrae S. carmina facta esse supra
nobis persuasimus Fastidiebant autem illi, ut ibi vidimus, divitias. Nobilitatis studium cui iocus quidam immixtus sit percipere posse tibi videaris etiam in hac parodia quae Vu is 6s-62 exstat:
αἰτουσιν δ' ἀγαθοἷ ἀνδράσιν, υρνε, δίδου. qui versus haud dubie nati et detorti sunt ex seriis ver3ibus dos-lo . .
ci doυσ, ἀγαθοὶ ἀνδράσε Κυρν, πεται. Parodiae igitur ludum e more convivali fuisse inde quoque appareat, quod locum habet in iis versibus quorum ratio convivalis aliunde nobis constet. Id quod praeterea cadit in hoo par distichorum, quae ita comparata Sunt, alterumutrum ut alterius parodia non esse nequeat :Vv. dol-o2 Πικρὰ και γλυκυσἐσθι καναρπαλεο καὶ ἀπηγησλάτρισι κα δμωσὶν γείτοσι τ ῶγχιθυροισ.Vv. 1363 bi: Πικρόσκαὶ γλυκυσεστι καναρπαλεο καὶ ἀπηγησ,
Bos enim amatorios, illos praeceptivos vergus agnoScimu8.
In symposiacis deinde deprehendimus Thoo par dissichorum, in quo parodiae ratio apparet:
32쪽
id, Tum variatione iterati verSUS. Convivalem rationem in nostra sylloge inde quoque
agnoscas, quod omnino cum variatione iterati versus in ea occurrunt neque solum qui ex parodiae consilio variati sint. quamquam enim, si quinto saeculo a Chr. n. OStram sylloge iam exstitisse dixeris, minime illud concedere repugno, meque enim grammaticum qui eam perscripserit
mihi fingo et ri 6 - quamvis deinde Theognidem carmina sua chartis mandavisse non negem, non ignorans
quam vulgata iam vetustis temporibus scribendi ars fuerit apud Graecos, tamen ore potius lata esse crediderim quae in conviviis cantata sunt quam ut e libris puerorum more ediscerentur. Neque non quo nitatur huid opinioni suppeditas. Exstat gravissimum enophanis testimonium, qui poetali. s, s-2o Bgk. convivalem cantandi morem his verbis
ἀν co δ' αἰνεἰν τουτον, συσθλά τι υν' ἀναφαίνει, is O sirris/όσυγ ij. ')Unde ex memoria convivalia carmina a potoribus recitata esse tibi persuadeas. Id quod etiam sentiri potest et divinari, si ea aspicimus quae ex Solonis, Tyrtaei, Mimnermi carminibus in nostram syllogen recepta esse aliunde comperimus Quae omnia haudquaquam invariata ibi exstant. Atque Tyrtaei versus qui inde a v. s3 leguntur valde truncatam
3 oculum circumferebatur, unde ei qui cantum suscipiebat bibendum erat; f. Religenstein Epigr. u. kol. p. 3 adn. I.' Ita pro mCὴ μνημοσυνη scribendum esse censeo Berghium sequens. iaibellus posuit coco Arritioσυνγ in Athenae editione. ld. Num variatione iterati versus.
fexius formum acceperimi. Itaque minime miror, quod quaedam quae ipsius nostrae sylloges sunt variata iterum in ea exstant. Etenim liberius sodales iis uti solobant quae apud eos in usu erant, neque id tenuerunt, ut quam accuratissime textum servarent. Quem non omni potori in promptu fuisse poteris suspicari. Sed noluerunt etiam in ea re operam impendere, idque, credo, eo magis preverunt, quo ipsi etiam minus expertes fuerint scientiae poeticae.di ni iam in Archilochi, Tyrtaei, aliorum Veterum poetarum elegiisaeomerica dicta usurpantur, ita sine scrupulo posteri ab illis quaedam sumpserunt, quae metrice composita iam erant. Atque illi qui in nostra . loquuntur abunde
iam quae clariorum poetarum sunt in Suum usum conVertunt. Velut ut pauca afferam, pentametri exitus . e. αυχενα
λοξὴν χει et apud Tyrtaeum occurrit h. I, 2 gh. et alio sensu nostrae s. Versu 36 hexametri initium . . ἀνδρασ/ν ηδε γυναιξίν et apud Mimnermum D. , AEgh. 3
similia sunt eis quibus Solon utitur cum dicit h. l. 2(Bgk. οσου θνητου ηευο καθορρ. Quod deinde ad Theognidem attinet, vix credibile est eum sua ipsius dicta quae in elegia ad Cyrnum Masa I8s sq. leguntur,
die verba καὶ κ κακου σθλὰ εγημεν καὶ κακὰ ε ἀγαθου, hunc in modum v. 66l-62 refinxisse: καὶ, κακου σθλὴν γεντο κα κα κόνυ ἀγαθου, sed id posterum imitatorem haec referemu8, cui saepius audita ea dicta animo obversata sint. Similiter Theognidea versuum T-28 dicta . .
initio versuum riois-bh ab eo qui loquitur refinguntur, ubi legimus:
33쪽
Loquuntur igitur in quibusdam nostrae s. eclogis qui quaedam a clarioribus poetis acceperint, quibus liberius etiam uti soliti sint. Quocum convenit quod ipse Theognis ne sua dicta ab aliis usurpata in peius verterentur iam veritus est resp. v. s-233. Convivalis autem illius collegii quod statuimus' participes illos fuisse consentaneum est, cum in eo collegio qui poeticam artem exercerent fuisse intellegi lieeat ex v. 66T-82 et 28s-s2, in quibus qui loquuntur et poetas se profitentur et bonorum . . nobilium sodalicii participes Illi igitur, qui ipsi etiam moderatores
erant poeticae scientiae, non ad verbum edidicerunt quae aliorum poetarum erant, sed plus minusve mutata ea refinxerunt. Ex nostra igitur ratione quam iniimus maxime perspicuum fit cur nonnulla quae ipsius nostrae s. sunt variata iterum in ea exstent. Addiderim quaedam etiam in Atticis 8coliis, quae convivalia carmina fuisse nemo negabit cum varietate lectionis iterum legi quattuor enim illa quibus Ηarmodius et Aristogito celobrantur Io, is, 2, 3 ap. Athenaeum non strophas unius carminis esge apparet, cum pro verbis excepto coli si simillima sibi sint. Ceterorum enim si primum versiculum abscideris, haec restant:
βs . Num variatione iterati versus.
Quamobrem triplicem ibi unius sententiae variationem agnosco, neque assentior Religensteinio quod Ep. u. Shol. p. 22-23 in duas partes quae stropha et antistropha constent quattuor horum carminum contextum distribuit. Congruunt inter se etiam scolia ab et 6 ap. Athen.
Ceterum non afuit ibi etiam consilium variandi. Quod genus variationis idem in nostra . a nobis observatum est in antecedenti paragrapho, si quidem ea ibi vidimus quas ex parodiae ratione deflexa sunt. Crederes, quod fortuito primum accidisse consentaneum est, variatas formas ut textus indueret, consilio id etiam nonnunquam esse appetitum. Vidimus in universum variationes locum habuisse in carmine convivali. Etiam si inspicere velis, quemadmodum variata ea sint quae iterum in nostra . occurrunt, convivalem usum ea subiisse cognoscas. Velut ea quae ex parodiae ratione variata sunt convivalia cantica fuisse iam
nobis persuasimus vid. Q 33. Quibus addimus nunc ea quae unius vel etiam plurium distichorum iactura in breve coacta sunt. Breviata enim cantica posteris temporibus convivalibus placuisse supra iam intellexisse nobis videmur, cum iis quae in oratione ad Nicoclem L 3 de eligendis ex Theognide sententiis Isocrates dicit convivalem usum qui eius temporibus fuerit illustrari statuebamus vid. β 23. Ηuc adde quod Attica colla, quae convivalia cantica fuisseeonstat, perexigui ambitus sunt. Neque non vetere gram-
34쪽
grad. Cum variatione iterati versus.
matici colla breviora carmina fuisse senserunt, cum scolii nominis eam explicationem temptaverint, 'κα ἀντι ρασιν
ut coli ita appellata esse contenderent, quippe quae brevia fuerint et simplicia. ' Quas cum ita sint, nonnihil ei quoque
rei tribuimus, quod excolendae minutioris sententiarum formae studium in nostra . percipitur. Ea enim quae aliunde deprompta sunt, praeterquam quod variationes subierunt, nonnunquam etiam breviata ibi leguntur, velutvv. 3b-38 ex tribus Tyrtaei distichis duo evenerunt etvv. soli-22, qui Mimnermi sunt, in fine unum distichon abiecerunt. Quae dum intueor, in eam sententiam inclinor, ut quae eclogae in repetitis ambitu differant, truncatas eas arbitrer, non ampliatas altero loco exstare. oc, non contrarium statuendum esse etiam, si quaedam quae bis leguntur aspicias, tibi perspicuum fiat. An cuiquam dubium esse poteSt, quin v. ois-id ex v. 2s3-s contracti sint omisso medio distichori. e. Πουλυπου ργην σχε πολυπλοκου ποτὶ πετρη, τῆ προσομιλx ση, οἰο δεὶν γάνη Cons. Berghii adnotationem ad v. Ib, unde hos v. una cum insequentibus duobus ex epica poesi fluxisse tibi persuadeas Porro versuum 36T-To . .
prius distichon post v. 182 codd. A et post v ll86eod crepetunt, neque dubitem, quin ex eo contextu Sumptum sit. Alterum enim distichon ex veteris poesis ratione proprie
' Vide scholiastam ad Aristophanis Vespar. v. 28s: ενιοι
si. Cum variatione iterati versus.
eum attinet qui loquitur. Nemo deinde negabit D. 53-6oinde ab is os ita repeti, ut prior eius elegiae pars q. e.
ad hanc formulam perbrevem ibi redacta sit:
Iam vero pars eius posterior eodem illo loco uno disticho
aucta videtur esse. Legimus enim post verba τί κεν ταυτἀνεχοιτ ἐσορcor inde a v. illi: του ἀγαθου με ἀτιμοτερουσ, κακίου δε λαχογιαστιs ijσ Λ νηστευε δ' ἐα κακου σθλο ἀνήρ, cum altero loco ei versiculo qui in σορων exit statim finale istiehon si modo est illud finale subiiciatur. Vereor autem an specie decipiamur si insiticium illud distichon esse statuimus. Neque Schalarus, qui hoc statuit in dissertatione . i. de iteratis Theognidis distichis p. s Io, mihi quidem ita persuasit, ut omnem dubitationem abiiciam. Qui ita ratiocinatur: Qui alterum locum confecit, sive quod αυτ inversu b eodem modo quo G in versu s: συ δε μοι, φίλε, ταυτ εν θυμὲ φράζεο ad ea, quae antecedunt, pertinens non intellexit, sive quod quid posset probare voluit, inter primum et alterum distichon duos versus inseruit, imperite atque inscite ad versuum Theognideorum exemplar factos; f. V. 666 και τιμῆ καὶ κακὰ ἐυν λαχεν ἀνήρ v. 186 γῆμαι δὲ κακην κακου ου ελεδαίνει ΓεσθυοσV 23. ολίγη τιμῆσυμμορεν σωο ἀγηρ
35쪽
id aeum Eriatione iterati versus.
Quae est lubrica argumentatio atque incerta meo sensu. Imitatores enim osculos Theognideos arripuisse minime nego, velut eum qui v. b - 66 edidit, qua in ecloga haec occurrunt v. 66 Sq.: καὶἐκ κοκου σθλον ἔγεντο καὶ κακὴν ξ αγαθου, Theognide haec verba respexisse crediderim quae v. 18 sq.exstant: καὶ ἐκ κακου ἐσθλὴ ἔγηφιεν καὶ κακοσἐξ ἀγαθου. Attamen, si ista posteri imitatoris sunt, idem de iis dictis affirmare debeas quae primo loco chalarus denotat, cum in eadem ecloge legantur'. 666. Itaque ea dicta omnino non curo In reliquis deinde, quae denotat, parvi pendas eas similitudines quae cum nostro loco intercedunt. Disserentias quasdam potius agnoscas cum V 23 habeamus τι/ι σ
νηστευεt. An ei rei aliquid tribuis, quod ἐσθλώ ἀν, ρv. 86 et 3 exstat Ceterum, quamvis similia alibi in Theognideis exstent, quo iure nostro loco imitatorem agnoscas possis etiam dubitare. Neque enim elariores etiam poetae quibusdam bis uti veriti sunt,' in quibus ipsum Theognidem fuisse apparet. Ille enim, ut quae suspecta alicui videantur reticeam, ' bis posuit rcol ην ἐβαπατωσι versibus minime suspectis Qui sunt uv. 28 et bo:
LVelut Tyrtaeus bis hexametrum exeuntem finxit in verba παρ' αλληλοισι -νοντεσ, quae et D. Io, et II, 11 ap. Bgk leguntur, cum consimiles vel eosdem pentametri exitus hos observemus in Solonis elegiis: fr. d, si Bgh.) ἀδίκοι ἔνυασι πειθOαε ι
Cons. Simonideos hexametri exitus qui fr. 3b, 3 et 188, 1 ap. gh. leguntur.' Etiam fraudo mi nomen quibusdam versibus insertum esse infra p. 6 To videbimus. Id. Cum variatione iterati versus.
irολλάκι γαρ γνω μην ἐβα τατ ύσ δεαι ει ιη ἐμην γνωμην ἐξαφτατέσσι θεO 'Aique v. bbi plane etiam congruit cum v bdo, qui et ipse Cyrni nomine notato in disticho occurrit. Nihil igitur ire tribuerim, quod quaedam iterum leguntur apud eundem poetam. Quod deinde Schstferus opprobrium in eo positum, quod boni malorum filias uxores ducant, a nostro loco plane alienum esse dicit, opprobrium nullum intellego, crediderim vero non inepte nos duos versiculos subiici superioribus dictis q. s.
quae inuntiata sunt, quam sententiam in illis expressit, resumere damen potuit poeta et retentare, sicut A. bverba τοιουτο τοι αἷρο ἀνηρ' non solum ad ea pertinent quae enuntiata sunt sed proximi versiculi enuntiato relativo rursus illustrationem accipiunt Causam deinde si perspexeris, qua re id accidisse credendum sit, quod boni pro improbis, improbi pro bonis fuerint, non miraberis amplius, quod poetae additur hoc loco stνηστευε δ' ἐκ κακου ἐσθλὴσύρηρ Eam enim eius rei causam fuisse consentaneum
egi, it cum nobiles paupertate impediti essent, se plebe aliqui homines divitiarum potestate in re publica aliquid valere coeperint, unde id etiam nobilium ordini evenisse Theognideis versibus 83-b2 edocemur, ut in matrimonium illis acceptis degeneraret Sed haec hactenus V Statuerim igitur Theognidis elegiam inde a v. llos in priore parte valde truncatam, in posteriore integriorem legi. Quae ratio simplicior mihi videtur, quam ut hunc in modum convivalia carmina ampliata Ase censeam. quamquam, ne consilio aliquid videar reticuisse, pusilla cum amplificatione versus ol-os . .
36쪽
si. Cum variatione iterati versus. Ib. Convivalia vestigia apparent in eclogarum ordinatione ets
ex Theognideis quibusdam dictis consarcinatos esse mihi quoque statuitur. Legimus enim in prima elegia qua Cyrnus appellatur inde a v. 23:
ου, coν πάντε- ῶνδάνει ου ἀνεχων. Apparet autem quae proprie ibi de se Theognis profitetur Speciem sententiae vel P ostri altero loco induisse. Consilium igitur studiumque iam in hac mutatione percipitur, et poetae alicui haec tribuemus qui posteris temporibus, ubi γrcos cit convivalibus magis placuerunt, ' ea e Theognideis dictis elicuerit. Contra quid consilii tenuerit posterior poeta inserendis versibus isss-l mihi quidem minus perspicuum fit. Dubito etiam, an Solonis ea verba quae inde a V is sleguntur in exitu ita se habente breviata sint:
Quae per Se an plana sunt, neque quicquam desideratur, sed reperitur praeterea in nostra . versuum is 8T-so haec ecloge, cui haud dubie aliquid cum extremo illorum versuum disticho intercedit: Oυτε ἀποινα διδου θάνατον φυγοι υδε βαρεἰαν δυστυχίην, εἰ μὴ μοἰφ υτ τερφια βάλοι. ουθ' ἀν δυσφροσυνασ, τε δὴ θεὰ ἀλγεα τεμποι,θν τό ἀνὴρ coροι βουλό/ιενο πρOLPUγOl.
LRespicimus quod in fine alterius paragraphi exposuimus
his convivaIta vestigia apparent in
eclogarum ordinatione. Convivalem usum nostram sylloge habuisse inde etiam concludi potest, quod in eclogarum ordinatione duo insignia cum Atticis scoliis communicat, alterum illud, quod hymni in deos facti initiales exstant, cuius rei convivalem rationem supra j j iam deteximus, alterum in eo positum, quod non raro quae sese eclogae excipiunt sibi respondent concinentes illae quidem aut sententiarum argumento aut incompositione verborum. Id egisse nostrae sylloge auctorem, ut eiusdem argumenti sententias componeret, et Bergvius agnovit in quarta poeta lyr editione II p. 23b quod vero responsionis unum hoc genus intellegit, ut quae inter se reSponSent argumenta communicent, Vereor ne nimI arte responsionis rationem definieris, etsi latius hoc genus in nostra is patere concedo Nersus enim Itb3-b stllbb-b praeterquam quod in argumento concinunt obloquuntur autem sibi, Id quod fieri potest, in eadem Verba exeunt . . μηδεν εχοντι -κον Ibi igitur haec altera responsio, ut ipsa verba assimulentur et repetantur, praeter iam riua vulgo agnoscitur ultro adhibita est. Neque ab Atticis seoliis ea abest, si quidem haec antica ibi se excipiunt, quae etiam in metro congentiunt.
37쪽
6o Lib. Convivalia vestigia apparent in eclogarum ordinatione.
Rursus igitur nunc aliquid observamus quod aeque in Atticis scoliis locum habet atque in nostra sylloge et urgus tale quid illud est, ut convivalem consuetudinem facile in eo agnoScaS. Responsionis morem cum cantu convivali coniunctum fuisse aliunde quoque constat. V ut cantica suscipere solitos esse potores ex Dionysii Chalcuntis versibus apud Athenaeum XV p. 66 e servatis apertum fit, quibus sodalem quendam in hunc modum appellat:
Accedit Aristophanis testimonium. Vesparum enim v. 222, ubi dolycle dicit:
et sequentibus scolia Athenis ita in convivio cantata esse docemur, ut alius conviva alio scoli illud quod modo cantatum sit susceperit. Urbani autem hominis fuisse ibi comperimus, ut in promptu haberet, quo altero scolio cantum susciperet resp. v. 1236- o). Quid autem Nihilno relationis fuit suscipiendo alicui scolio cum eo quo illud suscipi debebat Et orationes videamus quae in Platonis Symposio a convivalibus habentur Quas ita accipere debeas, ut pro canticis fuerint. Cum enim cantandi morem convivalem Platonis temporibus fere evanuisse credendum nobis sit, qui quo tempore Aristophanes Nubas docuit obsoletus iam fuit, ' in eo quod ii δεβιά cireumeunt vide p. sit d
i Respicimus eius comoediae v. 18bb-b8, ubi Phidippidi iuveni antiquum (ἀρχαῖον videtur ad citharae sintum in convivio
Ib. convivalia vestigia apparent in eclogarum ordinatione. fiet Ilob rursus ea ratio apparet quam in carminum caninusit alam fuisso ex Dionysii modo allatis versibus cognoscas
Ηae dum intueor, ullud non nullius momenti mihi videtur esse quod Platonici dialogi orationibus eadem res fractatur, eum omnes pertineant ad laudem Amoris. Morem igitur convivalem in eo quoque agnoscimus, idque eo magIs, quod otiam in ludicris convivalibus haec veteribus placuIsse Clearchus testatur apud Athenaeum X p. bi
τινοσ. οτι εἰ τὴν αἰτὴν , γγ op ην. Ηaec responsio, ut quae ad eandem sententiam faciant sese excipiant, etiam in nostra sylloge latius patet, longumque est omnia quae huc cadant persequi et ponderare Quod vero in Platonis Symposio l. l. complures conViVah ε χερει eandem rem tractant, non binae solum sed plures interdum eiusdem argumenti eclogae in nostra . sibi succedunt. Velut eiusmodi eclogarum has series excerpere OSSIS:
bos-lo. - is3-s6, 2si-s8 2ss-8oo, ol-oi. Aliud praeterea responsionis genus agnoscImu8, quod fortasse cum isto cohaeret. Constat autem illud alterno sermone originemque inde duxit mea opinione, quod aemuli doctiores in certamen musicum descendere solit Sunt, quem morem versus sy3-s detegunt. Qua ex contentione adversaria id altercationes retiam rixasque nonnunquam
38쪽
62 b. Convivalia vestigia apparent in eclogarum ordinatione. convivas provectos esse facile credas. Cuius generis sermones, in quibus poeta eum aliquo homine rigetur, a nostras non abesse supra L8 iam vidimus, ubi etiam quam maxime in eam suspicionem nobis venerant ut convivalia cantie fuerint. Alterna autem contentione alia iactataeSSe cum e rerum natura Sit, tum ex his concludi potest, quaereomerici hymni in Merc. v. b. sqq. exstant:
loe, si quaeritur quid ringit in dictis 'παραιβολακερτο/ εουσιν nesciae quibus rationibus confisus Ingel-brechius in dissertatione . i. de scoliorum poesi Vindob. J882 hoc iudicium tulerit p. li: Quod si Ilgen, ut obiter id quoque commemorem, affirmat παραιβολα significare invicem, alterna contentione', falsus est nam ridem est etταραιβολα ac παραβληdii vel ut Latine dicam occulto quo iure igitur hoc statuerit fateor me nescire Neque enim exemplum attulit. Iαραβλήδην vero eadem ratione atque uot dit haud dubie ab Apollonio Rhodio Argon. II bo usurpatur, cum his dictis: 'U τω, αλDήλοισιν παραβλμην ἀγορευον statim subiiciat αυτ, d ODI tετὰ δηρον ἀφιειβοφ ἐν υν ε φαάνθη Ηριγενησ.Παραβάλλειν λογον deinde in Platonis Symposio p ide)de sermone edendo dicitur qui par sit eis qui ab aliis convivis iam editi sint. Qui alter sensus et ipse in nostrum locum egregie cadere mihi videtur. Non recte omnino Engelbrechius hoc instituit mea sententia quod contra ligenum faciens scoliorum poesim eo loco significari negavit. Quamquam enim summa comparationis in eo posita est, ut fortuito edita neque meditata sint et ea quae Mercurius canit et ea quibus iuvenes in convivio se lacessant, non Lib. Convivalia vestigia apparent in eclogarum ordinatione. 63 video stamen quo dure inde cantica intelligere vetemur quibus inter se iuvenes cavissentur Talia deinde subito et ex tempore cantata esse consentaneum sane est. Neque miror, si et responsionis legi obtemperaverunt. Quod enim, quasi inter se homines loquantur, convivalia carmina se excipiunt, eius generis exempla nonnulla in nostra . exstare
vix poterit negari. Nelut mulieri isti quae v. bis-8oloquitur sequenti disticho responsum dari supra Ll2 iam nobis bidemur intellexisse. Addiderim avi ea quae ibi
exposui, parodiae rationem apparere in rebponso, cum a verbo Myotρc, utrumque iistichon incipiat, reum Ieroobloquendi modum, ut per parodiam anticum obiiciatur, observari iraeterea divi versibus risbb-b6 si quidem contrarium fere ibi nuntiatur atque in antecedenti disticho, unde exeuntia verba usurpantur quasi inter se homines loquantur, et duo disticha quae inde a v. o. leguntur se excipiunt. Cum enim xv loid- b pars convivarum se domum dormiendi causa ituros esse enuntiavissent, subiiciuntur ea quibus iraedicitur dore mi ab rillis, quamvis formiant, ceterorum turba tamen recipiatur commissabunda lenique, ut alia omittam, v. 2la I pro responso accipia8. quo aliud carmen exceptum fuerit, quod nunc non exstat MulierI enim poeta ibi obloquitur, hetaerae nimirum, quae ludens eum ingrate carpserat audere autem aliquis solebat carmine convivali, ut supra Ll3 vidimus. In convivi, igitur sotores carmine cantuque etIam
ἀφιοι δὲ ε/ υθουντο ut Apollonii Rhodii verbis utar, quae illo posuit Argon Irabi-bs ita loquens:
39쪽
6ι β 6 Non merum florilegium nostra sylloge egi.
Quibus locis inspectis quis quaeso putabit agi de
Scottorum poesi 'Ego hoc de me quam maxime affirmaverim, quod Pindari locum attinet. Et miror quod antecedentia Pindari verba non respexit . . ἀγλαι ται δε καὶ ιουσικα ἐν ἀέστ 3. Quibus aperte declaratur musicam artem ab iis non afuisse quae in convivio ex tempore etiam et fortuito iactata sint. Quamquam illud non adit in recentiora tempora, quibus mos cantandi omnino evanuit, ita ut dubitare aliquis possit, num Apollonius, cum dixit s/οιβαδὶ φ υθευντο, cantum etiam designare voluerit, cum reSponsionis morem sine
dubio attigerit. 16. Non merum norilegium noStra SyIIoge est.
Ex usu conVivali nostram s. fluxisse eo facilius aliqui persuadebimus, quo magis eam non merum elegiacae poesis florilegium esse manifestum et perspicuum est. Id quod sentire interdum iam nobis videbamur. Neque enim temere ea quae ab aliis poetis deprompta sunt recepta esse nobis videbantur, sed V v. Illi, qui Solonis sunt, in fastolidis deprehendimus, v. Tls-28, qui Solonis sunt, et Mimnermi illos qui inde a v. soli leguntur in symposiacis. Cui argumento alia adiici possunt. Epigrammata enim, si vocabuli illius proprium et antiquum gensum spectamus, plane absunt a nostra collectione, quamvis cum isto poesis genere et de elegiaco metro et in affectione brevitatis consentiacosque Scolium . . canticum convivale in eo quod brevitatem sibi exposcebat etiam a veteribus grammaticis cum epigrammate
comparatur. Cur igitur nullum Simonidis vel Anacreontis epigramma in ea exstat ut in Anthologia Palatina Pro
β 6. Non merum florilegium nostra sylloge est. 5
situlis et elogiis vivi homines ubique loquuntur, quos convivii participes fuisse suspicamur. Neque v. 2os-lo . S. Araco stis DO εἰμί, πόλιν δ' εντείχεα Θήβην
pro epigrammate accipias, sed vivit qui ibi loquitur. Quod
causam ad propriam epigrammatis definitionem revocandi sunt, cum nihil aliud dicat nisi eos forte inscriptos fuisso in templo Apollinis.
Apparet igitur nostram s. non merum fiorilegium esse quod ex veterum poetarum carminibus grammaticus quidam homo concinnaverit suo arbitrio quem si fingimus, miria ficum sane hominem fingimus. Cur enim vetustiora tantum respexit Cur nonnulla variata et breviata iterum posuit Cur tanto studio elegit quae ad bonos attineant et nobilibus faveant, quamquam in ceteris quae sibi obloquantur saepe recepit Porro miraculum illud est, cum ea tantum elegerit quae usum convivalem habuerint, neque non in ordinandis
iis quid ceperit consilii retexerit, quod titulo destitutum hoc opus edidit, ita ut a posteris pro genuinis Theognidis carminibus accipi potuerit. De eo enim dubitari nequit, quin posteri in hunc errorem inciderint cf. p. b). Qui
quomodo nasci et serpere potuerit ex nostra demum ratione perspicuum fieri in extrema huius diss parte si demonstrare conabor. Videtur autem ille grammaticus quem fingimus etiam consilio posteros fefellisse, qui statim post prooemia Theognidis versus posuerit quibus et nomen suum et patriam ille profitetur. Qua de re quid re vera statuendum sit deinceps videbimuS.
40쪽
66 s T. Quomodo accidere potuerit, ut nostra sylloge etc.
go Quomodo accidere potuerit, ut nostra Sylloge irin genuinis Theognidis ruaminthus
aestimaretur, ex nostra ratione explientur. Vidimus nostram syllogen, quamvis cum genuinis Theognidis carminibus non confundenda sit, aliquid tamen cum Theognidea poesi commune habere. Usum enim convivalem et illius carmina subierunt et omnino ea quae in
nostra . congregata sunt. Demonstrare autem conabimur
etiam de loco eam cum Theognidea poesi convenire quod si nobis contigerit, fieri non poterit, quin Sensim paullatimque
eam ex Theognideis carminibus prodiisse statuatur, ea ratione ut alia carmina convivalia, quae postea invaluerint, illis admixta sint, genuina vero magna ex parte posterorum incuria interciderint. Intelligitur autem, si hoc statuitur, quomodo accidere potuerit, ut haec sylloge pro
Theognideis carminibus aestimaretur, praeSertim cum nonnihil auctoritatis Theognidis nomen in eo combibonum collegio quod nobis statuimus habuisse ex quibusdam indiciis evidentissimum fi Videamus igitur locum ubi convivalem hanc poesim in usu fuisse credendum sit. Certum autem Iocum quo exstiterit omnino isti poesis generi assignabimus, si quidem et Attica scolia non sine ratione hoc cognomen accepiSSe apparet, ' quae nusquam nisi in Attica terra et Athenis convivalem usum habuisse dixeris, et Lesbiae illa Alcaei
poesis, quam omnem convivalem fui8se supra cognovimus(vid. p. ad 3d, do), ne domestico quidem sermone caruit. Itaque si nostram syllogen convivalibus carminibus constare nobis videmur intellexisse, nihil propius et magis e re est, quam ut proprium locum ubi potoribus in usu fuisse dicatur ea
' Appellant 'Attica ea Athenaeus I XV p. sa ex et Dio Chrys. or. 2, p. b. R.J. Jβ T. Quomodo accidere potuerit, ut nostra sylloge etc. ii
sibi exposcat Qui nullus fuit nisi Isthmiaca Megarorum
urbs Eam enim, praeterquam quod Theognis Megarensem se appellat uv. 23-2d, v. ll-s et Ti3-82 denotant, a quibus Cyrni nomen abest Cum vero de loco cum Theognidis patria congruere videantur, nihilo minus hos versus ab eo profectos esse inveterata opinio est, quae etiam nunc vulgo retinetur. Attamen quam recte docti in ea perseverent, ex quibusdam rationibus, quas videbimus, maxime licebit dubitare. Quod si ostendere nobis contigerit, dignissima iam ista congruentia erit quae consideretur, etiamsi Platonis auctoritatem Sequens, nos quoque ut eam sequamur prolixiores sumus, Theognidem non Isthmiaeae sed Siciliensis illius urbis civem fuisse Statua8, quae circa annum 83 a Gelone, Syracusanorum tyranno, in deditionem accepta incolisque orbata est. Qui si primum in illa urbe inclaruerat, fieri, opinor, non potuit, quin et in metropoli qui nobilium a partibus stabant eum
amplecterentur. Cum enim in utraque urbe eodem tempore veteris comoediae primordia exstitisse ex eo coargui videatur
quod Aristoteles de arte poet. 3, Id 8. 3l-3 prodit,
non absonum est de artiore etiam poesis convivalis connexu
quae utrobique floruerit cogitare. Priore loco v. 223-82 inspicimus. Quibus Isthmiaca Megarorum urbs patria eius qui loquitur designatur propter Alcathoi conditoris mentionem, quem Apollo in exstruendis moenibus olim iuverit; ct Paus a d2, 2. Nersus hi sunt: