Raimundi Cecchetti Oratio in funere Jo. Ernesti Harrachii episcopi Nittriensis

1쪽

ORATIO IN UUNERE

3쪽

AMPLISSIMO AC NOBILISSIMO VIRO

HARRACHIO COMITI

FELICITATEM.

Cou .mma semper almundus cerebertus benem lantia, atque observantia IO ERNESTUM silium tuum ἐκ vita coluillit, ab e se mirifice diligi, bonestissimis sticiis ornari intellexisset Jam tum, eum aeerbissimus Π-lius mortis afas incidet, statuerat aliquid de uexi exarare, quod grati ' memoris ηimi indierum faceret moram multa in aussa fuere, quamobrem usque ad bo tempus rem produceret. Primum ipsa doloris vis, eum adbae e-cens exarderet, mentis aciem impediebat deinde OUeeuta cura, qua animum a litteris abducerent Aeeesserat demam quaedam hominis altius in anima insidens in publicum pro deundi verec dia, quaci et praesentis agritudinis sensui tam

4쪽

tum et isset, ub tamen primus ille doloris aestas deferbuit rursus ad ingenium se suum recipere instituebat. Ego ero eum primum aliquid uti eam nactum esse agnovi, non δε-ssit hominem mihi amieissimum,' ad Di promptum incitare, ut susceptum eonsilium perficeret. In ejus tandem animo a pietatis ratione metus ephensionis superatus ite est, ut nonnihil meis obortationibus tribuendum existimem. Hanc uatur lucubrationem quanquam alieno labore partam, me tamen desideris, atque sei prope ductam, mihi ο- tissimum sumpsi, ut tuis edendam , tibique Vi ampliasiqme, mittendam ararem. que profecto inibi aptius quie- quam aut optatius poterat accidere, quam , ut possem, si non prisceps existere practarismi Antinitis,' de me inprimis meriti virtutis celebranda, at laudis proferenda. in omnem posteritatem propagania interpretem gerere Neque arsus eui potius ommitterem, atque tibi bane mea in domestieam vestram dignitatem voluntatis,' observantia declarationem, puto esse quemquam. Excipe igitur, miramplissime, ea, qua soles in me esse benevolentia, consentaneum tua pietati munus 3 Ma aristini filii manibus erte acerptum tibi vero valde honestum, bonis plane omnibus periucundum fore confido . Vale.

. - -

. Id Mail. II ID. CCXL,

5쪽

SI quanta amplitudine, atque celebritate d

triensis mortem prosecutam esse intelligo, tanta si copia gravitate orationis ipse laudandus , nemo profecto tam disertus inveniri potest, nemo tam vel ab arte, vel a natura ad dicendum paratus quem non incredibilis rei magnitudo, ac inicultas dicendo deterreat. Video enim omnes prorsus Civitatis ordines peregrini hominis interitum ita dolere, ut Civem quemque carissimum nunquam tanta luctus acerbitate dolendum putaverint. Dolent proceres eximium civilis virtutis exemplum ereptum, dolent Praesules suae amplissimae societatis dignitatem imminutam, dolent docti viri magnum scientiarum decus, ac patrocinium ablatum, plebs ipsa universa non mediocrem beneficentia fructum morte interceptum, FO-pularisque comitatis veluti sormam subito constactam esses vehementissime Volet . iuge praeterea

6쪽

universa Italia, cujus nullus est tam longinquus Iocus, quo non ejus excellentis in omni genere virtutis non solum opinio, sed etiam amor, admiratioque pervaserit praecipuo quodam dolore angitur Germania, quod domestici nominis splendidissimum ornamentum amiserit: ipse CAROLUS Romanorum Imperator non mediocriter dolendum existimat, quod hominem sibi arissimum, optimeque de se meritum, quem regali amore,' sapientissimo quodam judicio suo mirifice diligeret, quem maximarum rerum aptii simum, probatissimumque interpretem , ac persectorem haberet, in florentissimo excelsae cujusdam spei cursu sentia luctuosissimo casu esse sublatum quidquid denique est hominum per universam propemodum Europam ab elegantia, aut a quovis animi cultu non abhorrentium, quibus vel universis, vel certe quam plurimis infinitae suavitates ingenii, officii, humanitatis illius cognitae essent, atque perspectae, tanquam extinctas humani generis delicias conqueruntur. Quamobrem optime video me, etiamsi tantis doctrinae, eloquentiae praesidiis valerem, quanta in homine vix reperiri possunt, huic tamen tanto muneri longe imparem esse futurum, si ad normam doloris

revocanda st expectatio rationis. Ego enim ipse qui

7쪽

qui illum animum velut omnium virtutum domicilium admirabar, qui perpetuam illius de me, ac de omnibus benemerendi cupiditatem intelligebam , qu suavissimis illis moribus jam diuturna familiaritate

delectabar, cum tam Jucunda, ac tam honesta consuetudine me privatum videam, majorem animo ca-

Pio dolorem, quam vel flendo, vel dicendo possit expleri. Verum si meo, si vestro, si universo cum Iugendi, tum ornandi hominis desiderio satisfacere minime possum, at indulgere oportet omnino. Non enim doloris mei ratio ejusmodi est, ut moderationem consilii patiatur, potaque aut a magnitudine rei suscipiendae, aut ab eventus periculo, aut a reprehensionis metu restiugui, vel retardari. Neque vero committendum est, ut cui omnium audum fructus debetur, is propterea omni propterea laude careat, quod

maxime dignus habeatur. Si igitur nemo est, qui ejus virtutes recte possit ratione complecti, si contra Oequum est, ut eas omnino laudibus celebremus, id sane ad me potissimum pertinere arbitror, qui etsi ingenii, Meloquentiae facultate, quae cin praesentia

non magnopere est attensenda, minus ceteris valeo, at misericordiae sensu, beneficiorum memoria, bene rnerendi voluntate, rerum etiam di tendarum notitia , qu π

8쪽

quae res ad hoc omium maxime pectant, ceteris

omni hus facile praesto. Itaque, Auditores, dum rem propositam aggredior, duo a vobis petori primum ut quae explicaturus sum ita exeipiatis, ut potius grati animi, di amantissimi ossicium, quam absolutae laudationis munus me obire voluisse putetis alterum ut sic habeatis, me nihil nisi ad veritatem dicturum, nullamque ei salsam laudem esse affictutum.

Saepenumero lectione, aut memoria repetenti quae de bonorum natura Sapientes veteres scripta reliquerunt, tum demum mihi plane probanda videri solet eorundem bonorum ab iis instituta partitio, situm quae a sortuna, tum quae a natura proficisci dicantur, neque prorsus a ratione aliqua, neque semis per a laude seiuneta esse existimentur. Credo enim ego eorum dispensationem non casu, aut temeritate regi, sed certo quodam supremi numinis consilio ita administrari, ut quamvis ratio ipsa providentiae non raro a nostris sensibus remota esse videatur, eam tamen' semper dominari,' omnia ad humanarum rerum constitntionem elicitatemque referre si affr-

mandum. At IOANNI ERNEsro nihil est, quod suspicari possit non summae , Qquam perspicuae rationis aequitate contigisse, ut omni bonorum genere eum u-

9쪽

latissime locupletaretur . Si enim ab ea semilia ortum

duxerat, quae opibus, quae potentia, quae auctoritate, quae honoribus, quae affinitatibus inter Germanorum nobilissimas maxime floret si longinquae , ac perennis majorum virtutis exempla obtinuerat si dome uitae gloriae usque ad hoc tempus insulis, purpura, magistratibus, imperiis contestatae nactus erat monumenta et tum vero si mirifica mentis acies, si animi celsitas , si ingenii facilitas, si oris commendatio, si cetera demnique illi naturae praesidia inerant, pro quibus sibi

vel invito hominum opinionem, atque benevolentiam conciliaret haec omnia profecto in eum non temere putandum est esse consecta, sed consulto collata, veluti adjumenta maximae illius virtutis, quam suprema vis providentiae ea mente in ejus animo fingere decreverat, ut insigne omnibus documentum propositum esset,is vitae in maxima rerum humanarum celebritate honestiis me peragendae, mortis in summa

Omnium bonorum prosperitate religiosissimae obeundae. Ex quo affirmare omnino necesse est, ipsa bona quae in ceteris hominibus plerumque fortuita ha bentur,is dicuntur, in IOANNE ERNEsro ita ad animum pertinui me, ut ejus virtus ipsam fortunam in societatem laudis vocasse videatui. Hoc

10쪽

Ηo habuit ille tum genus, tum ingenium videamus institutionem. Intellexistis, ΛΑ, me de eius genere ita dixisse, ut potius non rariermissum a me, quam explicatum videretur neque de tot summis, latissimisque ejus familiae viris quemquam

commemorandum duxisse praeter unum JOANNEMERNESTUM, a quo uno omnes rationis meae vires penitus exhauriuntur. Nunc vero cum de ejus institutione aliquid dicendum sit, se sponte inperit orationi splendidi isimus,' gravissimus vir LoYsius HARRACHius Io ERNEsri Pater, quem etiamsi voluissem silentio praeterire, ipsa tamen aus filii in tacitam

quandam sui communionem rapuisset. De quo men non est quod multa a me expectetis. Non enim commemorabo generis dignitatem ab ipso non servatam solum, sed auctam, non amplissimos magistratus praeclarissime gestos, non savorem Caesaris virtute partum, non summum gradum in secretiore cono sessu Principis adeptum. Sunt hae omnia cum in Iuce posita , tum ab instituto nostrae rationis aliena Hoc unum dicam, quod maxime ad rem propositam pertinet, eo illum fato esse natum, ut eximiae sobolis parens esset, ut plurimos filios procrearet magno excelsoque animo omnes,' maximarum rerum ge

renda