Raimundi Cecchetti Oratio in funere Jo. Ernesti Harrachii episcopi Nittriensis

31쪽

cum ejusdem ordinis Monachi tum in Italia, tum it, Gallia Ganctorum Patrum scientiam , dogmaticam Theologian criticem sacram, reliqua hujusmodinmma cum laude, fructu profiterentur, ac docerent, iidem in Germania, si qui theologiae darent operam, in solis vocularum captionibus,, quaestiunculis plane supervacaneis sine sua, in aliorum prope ulla utilitate occuparentur. Animadverterat porro saepe accidisse, ut unius viri judicium,' scientia ce tam hominum societatem , seu provinciam vel universam ad sanitatem moris, aut doctrina revocasset. Oinuerat nostros etiam Monachos non multis ab hinc annis in eadem esse calamitate versatos, apud quos Per duos tantum vel tres homines suum aeris studiis honorem fuisse restitutum. Audiebat praesertim Patavinum. I. Justinae coe nubium incredibili quadam sacrarum scientiarum laude florere,, vehementer admirabatur tanti, ac tam praeclari, fructuosi orna menti unum Leandrum Portiam nunc R. E. praestan-lilfi,nu in Cardinalem principem auctoremque extitisse. Quibus rationibus,' exemplis adductas , quatuor ex Germania adolescentes monachos ingenio eximios Romam arcessere constituerat, qui a domoribus magistris olidissi tram docti inam haurirent, donec uni a

32쪽

versam sacrorum studiorum, optimamque rationem adepti essent. Tum denique in Patriam reverti; ibi eos magis aes magis consili in confirmare , auctoritate tueri, omnibus adjumentis instruere Spes erat injecta plane explorata hoc pacto ore, ut optima studio- .rum ratio primum in Salisburgensem academiam in qua ab iisdem Monachis disciplinae traduntur, deinde non solum in Nit triensem Ecclesiam, sed paulatim in

totam etiam Germania; propagaretur. Id vero non uno animo finxerat, sed jam prope erat, ut reapse perficered Magnum sane, atque excelsum consilium cujus rationem ubi primum mihi declarasset, jam inde cum maximis rebus toto orbe terrarum gestis conserendum putavi, di memoria hominum celebrandum sempiterna. Iam uero quid ejus flagrantem aritatem ommemorem cujas haec ipsa sacra doctrinae proserendae cupiditas, atque cura ab eadem virtute potissimum manabat praeterea cum annos tres pontificatum non sane tenuem gesserit , prioris biennii redditus omnes, partim in pauperes alendos, qui ob regionis naturam, in qua neque commercii opportunitas, neque industriae Iocus magnopere patet, plurimi sunt, partim in sarcienda, atque augenda praedia, ex quo uberiora

33쪽

dei neeps Iargitatis alimenta suppeterent, eonserendos putavit qui postremo tandem anno re domesticas satis firmata , atque aura sesterti umque millibus sere trecentis superantibus, quae demum in rem suam privatam ob sumptus quidem legitimos nonnihil I bentem, in aere etiam alieno non plane liberam

convertere statuerat cum cognovisset teterrimam e

stilentiam, quae per plurima Pannoniae loca grassata erat, etiam in Nittriensem agrum jam pervasisse, maximamque caedem minitari L eumque intelligeret ejus vim atque aciem restatem potissimum Oerum inopia foveri, atque intendi , summa continuo diligentia, & celeritate, nulla sui non solum commodi, sed etiam ne eessitatis habita ratione, eam omnem amplissimam pecuniam articulo temporis in populi sui ab atrocissimi morbi periculo cautionem , atque salutem erogandam, curavit Τ Quo uno liberalitatis praesidio regionem illam a vastitate servatam esse.' huic uni plurimas tenues familias

incolumitatem acceptam retulisse eompertum est. Quos

igitur,4 quantos beneficientiae fructu ab eo, si diutius vixisset expectare licui irat, qui toto triennio , quo pulentam Ecclesiam administravit, sibi de ejus censu nilii reliquum iecerit Cujus caritas eo audabilior,

34쪽

magis , germana mihi semper est visa, quo eius

argumenta non a sensus temeritate, non a miseriae

conspectu, non denique ab ullo humanitatis invita. mento, sed ab uno eodemque integerrimo, ob omni humanarum rerum contagione prorsus immunicaritatis ossicio petebat. Quapropter nolite quaerere , quantum Nittriensis Ecclesia eum, quem nunquam vidissiet, diligeret tamen , atque suspiceret. Nemo pastorem unquam, aut patrem tanta pietate, Mobservantia coluit. Quae erat autem ejus populi, et sacerdotalis praesertim ordinis expectatio p quae ala-eritas ρ quae ad spem erecti, Felicitatem enim omni opinione majorem consecuturos esse sperabant miseri , ubi illum contueri , d tantae prudentiae, humanitatis, doctrinae, liberalitatis bona a praesenti quasi fonte haurire potu utant. Verum non eorum solum, sed bonorum omnium spm maximae collapsae sunt. Namque cum omnia ei fausta, atque praeclara

Roma polliceretur, precaretur Italia, Germania flagitaret, universa expectaret Europa cum CAESAR cogitaret quo potissimum praemio hominem quam liberalissiime ornaret, eum ipse jam prope esset, hodqiodlibet dignit et iis, ortunae, auctoritatis assigium progrederet lethali morbo coreptus, undecimo die

morte Dissilia πιν Orale

35쪽

morte importunimina extinctus est O rerum humanarum fragilem conditionem is incertam, o hominum vita spei quidem salsae , in cogitationibus vanis, inanibusque consiliis latissime patentem, temporis vero angustissimo spasio interclusam, cujus splendidior

saepe fortunae species iccirco apparet, ut luctuosius morte frangat r. Nam IOANNI ERNEsri nisi tam illustris vita suisset, mortem minus doleremus, levio. remque jacturam feeisse putaremus. Sed ea tamen in illo tum vitae, tum mortis ratio contigit, ut recte diligenteique rem exploranti ipsa mihi vitae fortuna, atque amplitudo mortem ipsi beatiorem, nobisque fructuosiorem effecitae videatur. Si enim in rerum vel maxime appetendarum despicientia posita est magnani mitas, nisi lilr ra, eademque maxima habuisset, quae despiceret, nisi in eo scilicet aetatis flore, in ea boἀnorum omnium opia, in ea spe, atque celebritate ereptus esset , neque sibi tam imae ortalem fructum peperisset, neque nobis tam singulare magnanimae mortis exemplum reliquisset. In extremo enim ejus vitae obitu non solum constantiam, alacritatem, animi erectionem ab aliis sane atque a philosophiae sontibus petitam vidimus, sed quidquid sanctum, excelsum , at quae teste a suprema divini numinis virtute manare

unquam

36쪽

umiuam potuerit. Nam ubi primum sensisset morbi iminualeseere Waliquam periculi suspicionem sacere totum se colligendum,' a carissimis amicis , atque ab omni humana cogitatione revocandum putavit. Nihil deinceps mente cogitavit, nihil verbis declaravit, quod non aeternis, divinunqie redoleret . Q is autem vel immo ingenio, saeandia praeditus posset referre, quae ille moriens de humanarum rerum vanitate, de hominum stultitia, Qvivendi teneritate,

de Christiani hominis, ac de Episcopi officio, de perenni, atque infinita Christi meritorum virtutes, de eonstanti in eo posita fiducia , quarum rerum se

et e nplum cum demisse, tum fidenter proponebat, sapientissime atque sanctissi ne disseruit Plurimam se quidem dicebat habere CAESAM gratiam, quod se

maximis ornamentis, ac muneribus decorasset, tunc tamen eo loci esse, ut intelligeret, multo major

em habiturum si se in obscuritate jacentem, vel in Ecclesia sibi credita delitescentem reliquisset . Ibi sperare, se minus a suo erga meum munere suisse decessur m. Probe tamen perspicere .palam profiteri se, si diligenter avisset , suo A in Principem simul, Win Deum officio satisfacere potuisse. quod cum minime fecisset, cum dignitatem sibi tribu

37쪽

tam in sui perniciem, Min aliorum Offensionem sorate eonvertisset, id sibi uni esse maximo vitio verte dum , id unum esse, ex quo summo animi dolore eruciaretur. Tum postea ad solatii cogitationem se reserens a ipso maerore, & lacrymis laetus,' quasi renitens, se optime intelligere commemorabat, quae Diat Christi Salvatoris erga miseros homines pietas, quas ille sibi adversiis eos parte jam inde ab omni aeternitate suscepisset: huii sibi adesse ape TribunaIDei ducem, seque itrem, atque sponsorem hunc jam

seeum timo sensu percipere communicantem, qu mirifica illa atque gratuita commutatione, sibi innocentiam sumbstitueret, ornesque suas notas penitus delendas absorberet, quique ad certissimam se aeternae felicitatis spem erigeret. Inter haec cum aliquem ex domesticis, qui aderant, immoderatius lugentem animadvertisset,inni doletis, inquit quasi maximo meo bono invideatis Enimvero sic habetote, Me nihil aegrius laturum, quam si renunciaretis, me essi a mortis periculo ereptum Nyid est enim, eur vitae sit optanda diutura ias, cujus vel perexiguum eurriculum tantam mihi, ac tam latam, miseriae, & erroris segetem praebuerit Id quidem, si fieri posset, libentissime mihi sumerem, ut scilicet eatenus convalescerem, quoad

38쪽

quoad omnibus hominibus, quae mihi si a me iam a me vitae ratione dissensio, quae itidem sit, semperque in animo fuerit ad religionem adjunctio quam perspi-picuis indieiis patefacerem, mox rursus me ad istas meas mortis delicias reciperem. Id vero est quod mihi vehementer optandum puto. Verum eum Deus Opt. Max id minime ferat, me ita eius Qvoluntati praesto fidei permitto, ut quovis pacto mecum optime actum iri existimem, neque in vita ullum solatium nul Iam jucunditatem meminerim, que cum hac mea mortis expectatione sit conserenda mi ille per petuis vocibus, hac intermissa nunquam animi alacritate, flagrantia mortem selieissi1mam obiit. Quam si diligenter perpenderitis, A. A. non diutius ab oratione mea, quae jam sese longius processit, doIoris medicinam expectandam putabitis. Ipsa enim rei cogitatio non solum ad solidissimum solatium, verum

etiam ad multo salutarius quiddam revocat animum. cujus mihi certe is ex eo tempore sensus inest, ni neque hanc vitam magnopere amandam ducam, nequa mortem pertimescendam.