장음표시 사용
101쪽
quam nomen Unde ductum sit, non facile dixerim, nisi sorte. Eodem Sensu μεσοτης usurpata est, quo Dionysius Thracam verbia in os terminantia μεσοτητος παραστατικα esse dixit rp. 641. BYL. Sed alia quoque adverbii appellatio apud Sto
eos obtinebat, incertum quo tempore: πανδεκτης enim nominabatur, quod docet Charisius loco ceterum perobscuro, tamen de hac re satis manifesto, Ina Gramm. II, p. III. Pulsin. Quum castem extrema linea duci postremo ei ab his posset, cyria eam rationis partem adverbii totam esse voluerimi, quorum, si quis defensionem ineat, tamen quod idcirco πανδέκτης a Stoicis ea pars rationis habeatur, eodem illo summoveri se posse reFiciet, unde Onφdit. Naim quum παν δεκτης iure dicatur, cur non alligat consortito sui pHoc iam ex paucis his denominationum proprie Stoic rum exemplis elucet, eos nomina quaesivisse, quae internam rerum naturam potius designarent, quam illa quibus anti quissimi grammatici utebantur, quibusque et hodie utimur
quae nihil nisi gradum et rationem assinitatis cum nomine et verbo Ddicant, veluti ἀντωνυμιαν, pronomen dicimus , quod nominis locum interdum occupet, ἐπι-ἡημα adverbium, quod Verbis adiungatur I, μετοχήν, artic*ium, quod et nominis et verbi naturae particeps sit '), denique πρόθεσιν, mem itionem, quod aliis vocabulis proponatur.
102쪽
maticae structura cognoscere cupiamus, magnopere dolendum est, quod tam exigua de ea re notitia nobis servata est ritota nominum et verborem tractatione nihil compertum hemus nisi proprietates quasdam, suarum cognitio vidit tem nostram sciendi magis excitat quam explet De casuum
significatione quomodo Sto1ci ab Aristotele discesserint . iam supra diximus p. si In hac quoque disceptatione ina Stoi- eorum tibido vel nova momitia inveniendi vel Vetera iovo sensu accipiendi conspicitur Sed haud dubie hoc loco ere runt, qui in Vulgarem et simplicem rem Philosophicas qua
dam notiones transtulerint, et nominativum quoque ideo casum esse dixerint, quia rei imago ex cogitatione in dinguam deciderit rectius, puto, casus denominatis a mutata et qua si inseacta terminatione derivatiu'. Plurimum autem Stoici in rebis proprii habuisse videmtur nam in his quomi nomina circumspiciebant, quae cuiusque temporis vel modi naturam quam accuratissime exprimerent , Quare praesens tempus illi non ut grammatici grae- et τον ἐνεστῶτα χρονον dicebant, sed a refectum, τον -- λειον, risciano est VIII, p. 8i3. d. . eo, quod morem Rains, quia praeteriit, transacta est, derat a tem sequens s. e. Ilitura. Deinde imperfectum nostrum, quod apud gra eos παρατατικος χρόνος vocabatur, Stoici τέλειον ἐνεστωτα h. e. PraeSens perfectum appellabant. Prisc. p. 8I . Utrumque haud dubie veram linguae observationem continet: -- enim actio illa, quam praesenti nostro includimus , quum maxime peragitur ideoque impersecta est contra imperseela, quo modo nos aliquid peregisse indicamus, revera pramentematarum describimus. Sed ad communem usum haec ratio, quae raris et inusitatis nominibus ad notas res exprimendas
103쪽
ut cogehatur, Vix accommodata esse potuit in Ista igitur appellationum novitas et difficulta quum haud parvo imp
dimento fuisse putanda sit, quominus grammatica Stoicorum late pervulgata sit, tamen in eximia eius diligentiae et subintilitatis Iaude magnopere mirandum videtur, quomodo factum sit, ut nitu eorum, quae tanquam propria illorum inventa Passim commemorantur, in Vulgarem grammaticam transierit. Cuius rei ut praecipua causa intelligatur, ad prima nobis fi Tentis grammaticae tempora descendendum est, quibus omnes huius artis sentes aperiebantur. Quum duae essent, post extinctam Graeciae artium et litterarum lucem, quum reliquarum disciplinarum, tum τι- ticae celeberrimae sedes , Alexandria et Pergamus, magna imis eas temporis progressu aemulatio orta est. Sed in nulla doctrinarum parte simultas illa et contentio acrior suisse via detur, quam inter grammaticos. Nam utriusque scholae primcipes diversam plane in lingua tractanda rationem sequuti dictendo et scribendo non sine livore inter se eertabant. Crassies, Pergamenae scholae lumen, ipse erat sectator stoicae Philos
phiae ''ὶ Diogenis Babylonii auditor et Chrysippi disciplinae
inprimis addictus. Huius libros sex περ ἄνωμαλίας Crates doctrinae suae fundum secit, iisque fretus. in rebus gramma-
104쪽
ticis sui potius quam rationi obsequendum duxit n. m. tra ea Aristurchus, aequalis eius, tetendit, qui Aristophanem Byzantium magistrum sequutus, analogiam grammaticam eo tra anomaliam Pergamenorum defendit. Varro inprimis huius certamim naturam et progressum nobis indicavit L. L. LIX, init. qui et ipse Gellio auctore Ι , 5. Pro analagia scripsit, quamquam in libris de ningua Latina mediam potius inter diversas rationes viam ingreditur' in Nobis quidem, ut γIum fateamur, tota ista disceptatio vix tanto hiatu digna esse videtur, nec satis intelligimus, quomodo in ista re tam amplacertandi materies posita sit. Quum enim grammatica non ea sit disciplina, quae multa creanda habeat et invenienda, sed cuius sumia laus in diligenti observatione et compositiose
earum rerum cernatur, quae in linguae usu inveniuntur, ipsa remam natura certas leges Scribere Videtur, quantum earum
analogia comprehendi possit, quantumve anomaliae et liberaedicendi consuetudini relinquendum sit. Sed utcunque de Reontentiones iudicandum videtur Cratetis ratio et una cum I V. Varr. L. L. IX. HIL Gnit.: Crates- nobilis grammatiens , qui
fretus Chrysippo homine acutissimo, qui reliquit sex libre ἀνωμαλίας quatuor secundum Diogenem L. p. aio. his libri eontra analogiam atque Aristarchum est nixus. D. 1. IN
VII , c. 36 p. 38. c. 38 p. 442. IX c. 3. p. 565. TV. Lib. IX VIII), p. 458. Sed hi qui in Ioquendo par
tim sequi iubent nos consuetudinem ἀνη μαλιαν , Piritum a tionem ἀναλογιαν . non tam discrepant, quod onsuetudo et analogia coniunetiores sunt inter se quam hi redunt quod est nata ex quadam eonsuetudine analogia et ex hae eo suetudo ex dissimilibus verbis eorum, quod deelinationis eo tat neque nomina neque natosta ea repvinaustiu
105쪽
In Stoicomam in grammatica auctoritas validiori Alexandrin rum scholae cedebat, et ex Aristarchi disciplina prima e
sectae grammaticae doctrina prodiit, ex qua omnia seque lium et recentiorum criticorum studia pendent. . Cuius quamquam reis et succinctum, tamen genuinum et memorabile specimen etiamnum servatum habemus, Dion si Thracis se
te grammaticam, primum editam illam a I. A. Fabricio in Bibliothecae Graecae Vol. VIL, nuper opportune repetitam ab Immanueli Beriemanecd. Tom. II. Hoc enim certissime pronuntiare audeo esse libellum illum, quem Dionysii nomine inscriptum tenemus, revera a celebri illo Aristaretii discrupulo prosectum , quamquam ipsa eius libri scholia gravissi
mam ct ea re dubitationem movent et alium potius Dionysium eicis auctorem esse Volunt I. Sed neque argumenta, quibus hae suspicio nititur, idonea sunt, neque ex altera parte certis rationibus destituti sumus, quibus contrariam sententiam probemus Scho lane enim, quisquis putandus
est, qui prolixam illam commentationem ad Dionysii Pryoemium conscripsit, P. 67 a. d. m, contendit, τους τεχνικῶς, qui veri Dionysii, Aristarchi discipuli, mentionem faciant, tradidisse, hunc appellationem a Dominibus ecernere, eun-
106쪽
demquo pronomen eum iniculo mirationis Parte Coniseecth. Sed in hac re, si quis omnino, quae schol Stes Darent,
tulerit , quo uignopere dubito, manvestus error Positus est Utrumque enim, quod Dionysius illo loco statuisse traditur , in stoicorum ratione docebatur neutrum Aristarchum riuasse iserto scimus et quomodo igitur credibile est, Ari- robi discimum ea consulto statuisse, quRe magister res cerat et quam inepte ea potissimum tanquam propria Ari- Marcheae disciplinae documenta exhibentur, qu e ei. Pro usuontraria sunt Nam Aristarchus, primum Quinctiliano teste as vocabidum seu appellationem, quam Stoici seo mimquam peculiarem orationis ivtem constituerant, Tum eum momine coniunxit, et sic pro novem octo fecit disti
uis partes Quod idem Dionysius abrax instituit. iisdem sere verbis usus , quae Quinctiliauui Aristarcho tristat ν ητα προσνγοριο ιος εῖδος τιρ νομα ι ποβέβληται p. 63 I.
Tum autem Aristarchum non ex Stoicorum ratione articulum
eum pronomine copulasse iam ex octo partim divisione colligi potest . quae in Arist rubum diserte resertur sed clarius etiam ex est apparet, quod Apollonius tradit, Aristarinum ipsum propriam pronominum Hefinitionem tentasse, quae Stoicae manifesto repugnato Aristarchus enim pronomina μεις -- τὰ προσιοπα-τζυγον appellavit Cuius definitionis quis se ut nusquam ab Apollonio datis explicatur, qui ipse an ea re m 'am iudicii levitatem istendit, quum altero loco Aristarchi sententiam tueri videatur, ester aperte eam im
107쪽
Pugnet. Nam primum de constri II, 5. P. I . A. exclamat πως ουν ω ευήθεις ο περ ' ρωνα καταδραμοπις Ἀριστάρχου ο ου δεοντως φαμένου κατὰ προσωπα συζυγουῆτα αντωνυμίας. καθ ο κοινος ο ορος καὶ ρημάτων, καὶ μαλλονγε αυτῶν Idem autem de Pronom. pag. I. hoc ipsum argumentum, quod in Habrone irridet, contra Aristarchum asserti r ισταρχος ἐεις κατα προσωπα συζυγους ἐκάλεσε τὰς ἄν- τωνυμιας καἰ αντ-ειτα το μι Πιον ,αι τουτο των ἀντωνυμιῶν . ἰδου γαρ καὶ τῶν ρημάμπι μαλλον γαρ αυ- τῶν λυρος καὶ κατα παν προσωπον ἀκολουθεῖ, αἱ δὲ α τωνυμμι ' ον ουτως ὁ εἰρησεται Aristarchus autem niua Miud mira illa appellatione indicare voluisse videtur, qu quod pronomina, quo nomine nulla nisi personalia, quae dicuntur, et possessiva complectebatur, peculiares trium personarum formas prae se erant. Hoc satis obscure et Per --
bages Apollonius tonuit de Ganstr. p. or, . λλ. in mulinularius Dionysius bris, qui haud dubie magistri placitum in
oculos babuit, eandem sententiam sic expressit P. 6 o αντα --μυία εστ λέζις ἀντὶ νοματος παραλαμβανομένη, προσώπων ωρισμένων 'D-ικη. Ceterum Aristarchum etiam hoc loco Stoicorum rationem respexisse et subvertere conatum esse, quippe qui pronomina cum articulis coniungerent, PersuaSum mihi babeo ille enim eam potissimum pronominum Propri tatem desinitione sua protraxit, um articulis sum iis non ' Ἐκεῖνο ον ἀντωνυμι τὸ μετα ξεως Φυναφορες ἀντο--μαζύμενον , ἡ οὐ σύνεστι το ἀρθρον. do γουν e Mεις
108쪽
communis esset. Dionysius igitur non contra Aristarchum, sed illum vel maxime sequutus articulum a pronomine distinxit. Iam vero suod nullam dubitationem Hes Dionysianae
grammaticae auctore reliquam esse utitur: quae apud Varios scriptores ex Dionysii arte seu παραγγέλμασιν petita legimus, totidem verbis in nostra exstare videmus Sextus Empiricus, qui plurimi sicit Dionysii Thracis auctoritatem, inperte nul Itim alium librum eius ob oculos habuit, quam quem nos hodie manibus tenemus. Ille enim suum eius grammaticae definitionem primam omnium recenseat, eadem Verba prost nil quae grammaticae nostrae initium faciunt: re qum ηἐστιν ἐμπειρια των παρα ποιηταῖς τε καὶ συγγραφευσιν ως ἐπὶ το πολυ λεγομένων I. Deinde eandem grammaticae divisionem quam Sextus tanquam Dionysio propriam ruffert,
in nostro Dionysio invenimus: Ἀσιονυσιος μαξ ἔξ μέρη
γραμματικῆς ειναι λεγων - εν τουτοις και - στορικον ἀποδίδωσιπι ινα γαρο φησι γραφιρματικῆς μέρη , ἀνάγνωσιν ἐντριβῆ ,ατα - πρσσωδίαν, Ἀζηγησιν κατω τους ἐνυπάρχοντας ποιητικους τρώπους . λέξεων Dionys. λωσσων ν και ἱστοριῶν ἀποδοσιν , --λογίας, ε εο ν , ἀναλογίας ἐκλογισμον,
κρίθεν ποιηματων I. Denique Ammonius Hermias, euius testimonio iam in
pra aliquoties usi sumus, quum Dionysii Thraeis explicati nem verbi στοιχεῖον inerat, ipsa grammaticae nostrae Verba inducit τω οὐ στοιχμίου ονορι την ἐκφώνησιν σημαίνει τ εχειν στοῖχον τινα aiciaIιν, Ἐσὶ ο ιονυσιος 'I.
109쪽
Quae quum ita sint, haec Dionysii grammatica iure tamquam Aristarcheae disciplinae exemplum considerari potest, qualis in scholis lexandrinis et mox in reliquis omnibus,
quae inde per totum terrarum orbem Propagatae sunt, doceri solebat Pauca sunt, quae in grammatica hodiem inra scriptione partium orationis earumque conversionum ad Di nysii artem vel nova vel immutata accesserunt. Nomen etiam apud illum latissimis finibus continetur, ita ut non adiectiva tantum et comparationem eorum, quam vulgo dicunt , sed etiam pronomina demonstrativa et interrogativa complectatur: quae quamquam melius recentior discipli' a Dominum ambitu seiunxit , tamen in Dionysii Bbro omnium generum eum meratio tam diligenter instituta est, ut aliam distributionem
vix desideremus v. pag. 63 et 655ὶ Deinde deessentionisnnulla divisio apparet, fortasse brevitatis causa omissa Artiaculi autem Dionysio non solum praepositivi, sed etiam Pos positi, sive pronomina relativa dicuntur. Denique μα---- nulla esse statuit, nisi personalia et possessiva V. p. 64o'. Iam vero in Dionysii arte omnem granunaticae dictionis in Paratum, quae a Romanis summa fide recepta et expressa nostra aetate regnat et semper regnabit, persectum et excub tum videmus, est de origine eius incomperta relinquere gimur manifesta et certa huius progressus Vestigia penitus perierunt illud in universum ex disputatione nostra colligi posse videtur quum Aristoteles grammaticum dicendi
usum aperte imperfectum et Vix nascentem reliquerit, quumque Stoicorum mnatus magnam partem in novis et inusitatis
nominibus quaerendis occupati essent, primis Alexandrinae scholae grammaticis et Aristarcho inprimis plurimum in ea re inveniendi laudis e- tribuendum.