장음표시 사용
71쪽
Diximus, nobis quidem Platonem ipsum huius distincti
ni Inventorem esse videri. ho quo iure existimemus, nunc docendum est. Primum in illo Sophistae loco , quem supra descripsimus, eo modo hoc argvinentum proponitur et tractatur, ut novum et insolitum esse appareat Theaetetus enim, quem tamen neque in hoc dialogo neque in eo, qui nomine eius inscriptus est, Plato litterariam rudem cibis induxit, hanc dividendi rationem aperte ignorat, neque prius hospitis sen- Sum percipit, quum nominum et verborum desnitiones ediderit. Sed quod gravius etiam argumentum erit, in aliis Platonis locis hunc ipsum grammaticum dicendi usum τῶν ον-ατων καὶ ηματων nascentem necdum perfectum et constitutum fuisse demonstrari potest, ita ut in Sophista , quemadmodum
iure serioribus Platonis scriptis a criticis accensetur, primum sma harum denominationum consuetudo appareat. Hoc quidem. Vix ullo urgumento egere Videtur, το iba apud Platonem et apua Graecos cuiusvis aevi scriptores dictionem quamcunque , quamVil exiguam sententiam significare habes
huius usus idonea exempla in Protag. pag. 55arat ara, . ρέβαλε ρῆρια ζιον λογου βραχυ ara, zo. II, Io Crabl. . ai. t. i, r. Sed si reliqua Crauli Ioea, in quibus τορῆμα legitur, perlustramus et inter se comparamus, novam eius significationem nasci et oboriri animadvertimus Saepi enim το ρῆμα opponitur λογοματι ita ut secundum origianem suam illust quod dicitur de aliqua re significet, ut νηκαε tecti, quod grammatici dicunt ρῆμα praedicati enunti
et eorum, quae notavimus, fundus haec Platonis verba habenda sunt P. 27, 5 οὐδεμ ιαν - πραξιν οὐδ' ἀπραξίαν ου' o σιαν δηλοῖ δε φωνηθέντα, πριν- τις τοις δνύθιασε
72쪽
tionem contineat ν ονομα igitur est quicquid nomine suo pro. Priam naturam indicat. ψῆμα quod qualicunque enuntiato ad nominis descriptionem facit Hoc discrimen exemplis illustrabimus Crat. p. 399. St. 36 8 Πρωτον το τοιονδε δει-οῆσαι περὶ νοματων, Ῥτι πολλάκις ἐπεμβαλληιεν γράμματα, τα δ' Ἀζαιρουμεν ηαρ ο βουληιεθα νομάζοντες καὶ τὰς Hτητας μεταβάλλον κ' οἷον ιι φίλος τουτο να ἀντὶ ρήματος νομα Φιῖν γένηται το τε ἔτερον αυτοειν ora εξειλομεν καὶ ἀντι ξειας τῆς μεσης συλλαβῆς βαρεῖαν ἐφθεροξάμεθα ita ut Λίφιλος inde evadat)r et paulo post p. 36, 18.
similiter nomen ανθρωπος, quod is του ἀναθρεῖν --πεν factum esse dicit, ἐκ ρήματος ονομα γεγονέναι, istendit. Utroque loco igitur το ψῆρια non tam illud est, quod nos grammatice verbum dicimus, quam aliquis Verborum comPlexus, quo actio quaedam sive positio quasi in ipso decursu, non tanquam persecta effertur Ex eadem significatione hic quoque lacus explicandus est pag. et L. St. 8a 8 r ει τις ἀεὶ δι δεόνα λιγνται τουνομα, ἐκεῖνα ἀνεροσεται τα ρηματα εα αυθις α δι' ων αὐτὰ ψήματω λεχθη ἐκεῖνα πευσεται καὶ τούτοιεν, παυσεται ποιῶν, αρ' ους νάγκη τελειτῶντα ἀπειπεῖντο ἀπωρινομενον, Nam si nomen aliquod desniendo dissobivas ad hius actionem describendam necessario converteris
quod quum facias exsistit ipsum illud, quod ρῆμα diciture ρῆμα autem si in paries suas disrudas, in unu aut pluribus nominibus acquiescit disquisitio. Itaque nomina firmam et
stabilem linguae partem constituunt, τὰ ρηματα mobilem et fluxam utraque coniuncta orationem incere dicuntur Crais
l. p. 4α5. St. 89 ar ἐκ τῶν νομάτων καὶ ρημάτων μέγα ἔδη τι καὶ καλον καὶ ἔχον σοστήσομεν σπερ ἐκεr, ζώονε γραφικῆ, ἐντάνου τὸν λογον et p. 43r sit roa, r
73쪽
hoe dicendi us quum nomina non ultra eos fines excedant minus hodierna grammatica circumscribuntur, τα ηματα ceteras omnes orationis partes eo lectuntur, quippe quarum nulla mori ad explicandam mominum ructionem adhibeatur. Hic erat prianus sanae linguae observatinnis seuerus aecundus a tuo gradus ad discernendas partes του ρήματος ducebat rquem in Cratylo nondum factum, in Sophista absolutum eam vidimus. Hoc enim Platonem , quum accuratius Rumderet, fugere non potuit, in enuntiatis, quae 'ματα dixerat, ea quae nunc verba dicimus primum loeum cintinere, quo Teliqua omnia tanquam ad ducem suum res aut . Verbis enim unico vita dictionis continetur, quae ceteris orationis partibus sustentatur Et ornatur inde non sine idonea causa 'ματος nomen ad Praecipuum partem Veteris v -πος transiit. ano
igitur significationem in Sophista usurpatam invenimus, et apta definitione explanatam et manifestis exemplis illustratama iam
enim' ἐῆμα dicitur το ἐπὶ τἄῖς πρανσιν ν δήλωμι, quod
rectissime se habet, si πρα ιν etiam statum quemcunque εignificare memineris mox p. 226, O. in continua I
eompositione nihil nisi verba grammatice sic dicta laguut a J - τριχρον καλώδει denique prima et simplex ionunis et verbi coniunctio haec esse diuitur: ἄνθρωμος καν νει. Postquam autem primariae duae orationis partes ' ' quasi in sermonis flumine interceptae et distinctae erant, qui ulterioris divisioni vestigia apud Plutonem deprehendis . Quod quamvis excusetur, quia nullus dialecticae usus reli-PRrum partium distinctionem postulabat, frustra tame Plu tarchus evincere conatur, I lutohem linguam non aliter dispo-
Quas Apollonitis de constri I, 3 p. ima. klc. bene τὰ ἐριψυ-
74쪽
- potuisse, neque ullas alias orationis Partes praeteris et et verri dicendas esse in vilius Ammonius Hermias a Aristi de In r. pag. 2. τον λογον, cuius artes sint nomiet verbum, - τῆς λέξεως secernit, in quam alia imitvoeabula cadant, ipsum Platonem secutus qui τον Historationis argumentum et sensum, την λαι extemam die formam dic it, sive ut Ammonii verbis utar , λόγον it διαν ἄν, λ ιν τὸν ἀγγελιαν. Nam hoc discrimine admisso, quod tamen in singulis exemplis vix observari Potest, reliquo Praeter nomen et Verbum orationis partes omnino τῆς Deo potius quam του λογον μέρη dicenda esse πεπιEandem sere sententiam Apollonius de Consis pag. ,
expressit, ut praecipuas orationis partes, quibus etiam prinnomina et adverbia adnumeravit, cum vocalibus litteris eo Pararet, quae per se nullo fuliae adminiculo starent ddictionis quasi regnum occuparent, reliquas cum consonanti, quae nonnisi coniunctae cum eteris pronuntiari Possent.
Ceterum ille dicendi usus, qui a Platone primum is
tutus postea in grammatica obtinuit, ut νοματα et qμβ ρε Iatiore et indefinita signifieatione ad arctiorem grammati μ' sensum, quo nunc ea usurpamus, transirent, non omnis
placuisse videtur. Plutarchus enim Qu. lat. IX. init. μιecticos nomen Μωσιν et Verbum κατηγορημα appellasse δ' rat. Dubitari possit, quinam cogitandi sint dialectici σὲ iquum et Stoicos et Μegaricos hoc nomine insignitos invesiv Qu. l. IX sin. Μέρος λύγου καὶ στοιχεῖον οὐδέν ἐστι πλiD
75쪽
mus ak eadem res paulo diserti aliis Iestiuus de Stoicis traderetur Nam Apollonius dem, is pag. 3 1. Bis. infinitivum quium verborum rha eos dixisse testatur, aedtempus et modum desinitum et certa persona expressum πα-
habuisse . illam orationis partem, ex qua potissimum sente tiarum color pendeat. incerto nomines dici, quo alia multa Possent intelligi, sed ex dialectica sua ratione aptiorem is nominationem quaesivisse, quae vecti naturam exPrimeretritaque ubi distincta verbi forma iudieium aliquod pronunti hatur, Verbum ipsum praedicatum ματ πορημα appellabanti quod idem συμβαμα quoque signiscat me νοματος autem Domine, quod πωσιν Stoici socisse dicuntur, suisse inter hos
et Per Meticos controversiam quandam, discimus ex Ammonio Herm. ad Arist. de Impr. p. 55 36. quonam sensu in grammatica nτῶσις dicatur Stoici enim, qui etiam hae in re strictiorem pellationem quaerebant πτωσιν pro nomine arripiebant, quod V abulam miro modo explicando ad sententiam suam detors mnt: nam πτα ιν inde dici volebant, quia omnium remm noti- oues, quas certis nominibus appellamus, ex animo nostro, in
quo habitent, in linguam deciderint, ita ut quodvis nomen quasi imago sit rei in sonum et verba delapsa Vanam hane et ridiculam opinionem Peripatetici facile resutarunt, quum V
min sensum τῆς πτώσεως a Melinatione casus recti, qui a simplici Arma detorqueretur, derivarent, et praeterea mon re ex ipsa Stoica ratione non minus verba et advertia in linguam ex mente decidisse quam nomina, quorum Propriari IZαν πσρέμνατον νομα ἐστι ζηματος, ε γε καὶ or no τῆς πιοες ετ μὲν καλουσι ἐνμα, τὸ δὲ περιπαr-ώ. γωωει κατηνύρημα ε συιμμα καὶ ω ας no roλων ἐγκλίσὲις.
76쪽
esse vellent τὸν πήσιν Neque ulla novarum rerum , φὶ Stoici hoc loco moliebantur, vestigia in ginmmatica supersunt. Nam ad Plat inis auctoritatem, qui primus exemPlo suo grassi maticum dieendi usum firmaverat, mox accessit Aristoteles qui iisdem nominibus non aliter utebatur. Nunquam quideaAristoteles, quantum ex Veterum testimoniis comperimm Proprias de grammaticis rebus quaes iones instituit, quam quam in persecto eius philosophiae ambitu grammatica missi
me exclusa, sed haud dubie totis logicac diseiplinae pariti recepta foret Nunc in paucis tantum eius Imris initia quae
. dam grammaticarum quaestionum invenimus quae Famin. rax et abrupta satis tamen ostendunt, arte nostram Ἀω Platonis aetate aliquantum profecisse. mnem apud ipsupi
Vestigia prius nobis indaganda et persequenda videntur; η aliorum de Aristotelia grammatica testimonia Colligemus νὸς ab ipsius verbis paulum discrepant, quidque de hac dissest aione iudicandum sit , videbimus. Duo sunt Praecipue Aristotelis loci, quibus partes tionis eo nemorandi occasio incidit, alter in libello de M
temretatione cap. a. et . alter in vicesimo primo Poetio Capite. Quos priusquam adimus et inter se comparas imi
quo consilio utrobique hane mentionem hiecevit, explica stig est Libellus ille , qui περι ριιηνεια inscribitue, de 3Π'Τsunplicis indicii formis secundum gradus probatialitatis ly
necessitatis agit quare exordium eius in eo occupatum rati ut eae linguae partes, in quas veri et salsi discrimen ausi quaerantur et exPonantur , quibus inventis reliqua omnifliquae oratione continentur , ad hanc quaestionem nihil pol
nent. Apparet igitur, nullo iure hoc loco ab Aristotele per sectam Verboru. diVisionem exspectari posse, ibi amplio
iudicii, non linguam quaerat elemento Sed in Sori, δ
77쪽
ostquam des intemis huius artis degibus, eligendo eructando urgumento exposuit, ad externam sermam, ad elo. utionem tramit. Et graviorem quidem huius quaestionis parem avio dicendi mnere, suo variis animi arietibus1CCOriura dinum sit rhetoricae tractandam assignates hoc loco
in de ea. tantum sermonis claudes dicendum videtur, quaa linguae usu et legibus pend*t, Τὴν λέξιν igitur in alio ni: dicit, de qua non cogitandi , sed dicendi legibus iudicamus.
Cuius si partes se enumeraturum esse profitetur, iure hanc divisionem eam esse statuimus, quam ipse plenum et per clam esse censebat Quum igitur in libro de Interpretatione non saedem orationis partes nominentur quae in Poetica tanquam μερη τῆς λέξεως reeensentur, nota est quod miremur. Priore enim loco quia ad simplex enuntiatum, quod veritatis capax sit, mihi aliud ex omni sermonis ambitu quam nomen et verbum requiritur, haec sola ad examen vocantur. Utriusque igitur definitiones proponuntur quas cum Platonicis compaI'are operam pretium est Plato summum nominis et verbi discrimen bene perspexit et dilucide exposuit: Verba Retiones signisicare nomina iis attribui qui agant : haec insuniversum optime se habent sed Aristoteles ulterius progressus subtiliora, quae illas linguae partes distinent, discrimina qua
rebat Itaque nou tam universam earum naturam deserim 3it, quae ex Platone nota esse potuit, sed ea Praecipue m exit, quae ad mutuam mominum et verborum inter rae' Hae sunt verha Aristotelis de Intpri cap. ut νορια μὲν ουν ἐστι φωνὴ σημαντικ κατα συνθήκην ἀνευ eda ou , ἐς μηδὲν μέρος ἐστι σημαντικὸν κεχωρισμένον. et cap. 3 e αα δέ ἐστε τὸ προσσημαῖνον χρειον, οὐ ueo odδὲν σημαινε χωρις και ἐσμ ει τῶν κασυτέρου λιγομένων σοι tam
78쪽
eontunso in explanandam faciunt. Primum igitur nomen
etiam tempus positum esse monet quamvis enim res ipsasaam et ideo Ne quam maxime per se stare posse videatur, tamen ut in vitam et actionem transeat, alieno, auxilio eget: Min ipsum, quod ad nomen sustentandum accedat oportet, vertium est, cuius naturam bene in eo ponit, quod τειν--λέρου λεγο . . minuo sit nam ipsum neque est neque habet, quod pronuntiat, sed alii si e homini sive ci signat illud inprimis ad nominis actionem asseri, quod maxime desiderabatur, in oris definitionem το προσσημαυ- κρονοη. Sed quamquam haec descriptio του η τος praeter verba res uas omnes linguae partes ex eius ignium lane excludis, tamen etiam apud Aristotelem nondum firmatum videmus hune dicendi usum, sed prioris illius vestigia sum sunt, quo praedicatum quodvis ῆμα dicebatur. Hoc enim vilis Aristoteles, in ad imporis definitionem, quam ipse
constituit, parem attenderit, etiam adrectiva ρηματων nominem lexus est veluti de Impr. c. I. p. 58 ed. Sym. τα iuvoti σνόματα αδτακα τα ἐήματα -- τλανεν συνθέσεως καὶ διαιρέσεως δεώματι, οἷον το ἄνθρωπος pro λεοπον, et eod. libr. cap. 4. p. 68. S.) μετατιθέμενα - ονοματα κώ- ήματα ταυτον σημαινει, οἷον - λευκος ανθρωπις, δαιν ανθρωπ' λευκος utroque loco adiectivum εο ς aperte pro exemplo ἐήματος positum est. Iam vero ad Poetieae locum, de quo dixinrus, accedimus, ubi partes totius orationis απάσης της λοεως, his verbis enmmerentur: στοιχεῖον, συλλαβο, συνδεσμος, νομα, ibis,
v.ρθρον πτῶσις, λογος. Ex hac serie primum ea Secememus, quae non ex usu nostro sermonis partes dici possunt , h. e.
simplicia linguae e nenia, in quibus significatio aliqua insit. Itaque osινφον et σνuαβῆ, quippe quae per se nihil signi-
79쪽
ficent, --τει , quae mitru sunt nisi minatas inmisum et ver in sormae , et λόγος, qui ex ipsis orationis partibus
Eommvittar, haec omnia, dico, ordine movenda sunt Restin igitur quatrior orationis partes, maas Aristoteles esse statuit, praeter nomen et 'erbum, articulus et coniunctio sum erum
sis et Et ρῆμα finibus illis inelusa essent, quos primus Plato
scripserat, et Aristoteles confirmarat; magna Supererat et
incondita linguae moles , quae in neut m partem digeriis tuit Sed paulatim in hanc quoque ordo et ratio ingerebam. tur Et rimum quidem, quod seri necesse erat, eae partes discernebantur, riuue natura rava quam longissime ab illis
distant, quas primarias esse agnoverat sanum et subtile iudiaeium. Quum nomen et verbum irationis quasi immam est Vim continerent, longe aliam speciem particulae illae praehmbant, quae ad dictionis formam expoliendam , non ad male riem eius amplificandam faciunt Contra ea Verborum genera, quae cum praecipuis duobus aliquam coniunctionem et Hisb. tutem habehant , diutius indiscreta manebant et in universa linguae mole latitabant pronomen cum nomine facile conne etebatur x adiectiva et adverbia , suum praesertim Primum
του ρηματος ignificationem respiciamus, et ipsius Aristote dicendi ustim mordemur, qui λευκον exemplum secit ψήματος, nihil mirandum est, quod nondum propria descriptione a Verindistinxerit in Omnes autem orationis partes, quae plurimum a primariis differebant. Aristoteli in duplex genus discedere' quamquam Aristoteles alio loco Categ. e. 6. adieetivis quasi suum tegnum assignare Metor ἐπὶ μὲν ἐν τῶν πλειστων καὶ σχεδὸν ἐπι πάντων παρωνομως λέγεται τον ἀπὸ τῆς λευκοτητος ο υκός , - - ἐπ' ἐνίων δὲ ψ et μὴ ηεωθαι ταῖς ποιοτησιν ἀνύματα, ον ἐνειχεται τα δεγύμενα παρου--
80쪽
- ntur, en primus onmium illud nomen imposint, roduaque ad hunc diem obtinuit, συνδέσμους et ἄρθρα Sed
quonam modo utrumque genus distinxerit, quamve Propriam eorum naturam esse statuerit, non facile a mari potest, quia loeus, quo explicationes continentur, misere corruPtus, necdum ulla interpretum ope persanatus est. Pristina eius serina, qualis a Graesentianio, novissimo Poeticae editore sine ulla sententiae a sidio revituta est, sic se habet: Συνδεσμος ἐστι φωνὴ ἄσημος λουτε κωλυει, υτε οιε φωνὰν μιαν σημαντικήν, ἐκ πλειονιον φωνῶν πεφυκυιαν συντιθεσθαι, καὶ ἐπὶ τῶν
κωλυει, Ῥυτε ποιεῖ νονὴν μίαν σημαντικήν, ἐκ πλειον- νωνῶν et φυκυῖαν συντίθεσθαι καὶ ἐπὶ των ἄκρων καὶ ἐπὶ του μέσου In his quantum turbatum sit, Iacillime inde intelligi potest, . quod in fine omnia, quae uncinis in asimus, ad verbum ex praecedentibus descripta sunt, et eadem, quae modo coniunctionis explicationem continebant, nunc Pro arti eis definitione venditantur Deinde, quod egregie vidit III Hermannus suaque editione mutato ordine exprestit, verba: