De grammaticae graecae primordiis

81쪽

describunae, aesertim quum exempla coniunctionum, quin h. L afferuntur, ais, ἡτοι, da ipsa illa munera, quam his Verbis indicantur, expleant μέν irimam propositionis ia tem inducit τὴν - ν δηλαλ ητοι disiunctionem διορα ριον et δή conclusionem τέλος incit. Tum autem si artices

rum exempla το φημί et το περ accuratius consideram , eam vim articuli inprimis expressam esse patet, qua quodvis Vocabulum, cui praefigitur ad nominis dignitatem extollit. et firmam significationem illi attribuit: haec vero artieuli proprietas verte illis Verbis continetur, quae in vulgari huius loci conditione tanquam altera quaedam coniunctionis definitio subiungitur: πομιν πεφυκυῖα μίαν σημαντικον , πνήν. mira Aristoteles coniunctionis vim haud dubies in eo posuit , ut plura verba ad unam sententiam exprimendam coniungeret. Quare ex hac oppositione, quod articulus non ex pluribus Verbis unum emit, sed singula quaeque quasi definitae sim scationis vinculo firmat; coniunctio autem singuloruin Verborum sensum nihil facit, sed plura coniuncta unius Sem tentiae nexu complectitur 'h, unice huius loci lux petenda esse Videtur Nos . quidem eam viam ingressi hanc rationem disiecta membra in ordinem redigendi aut veram aut Verae proximam esse censemus, Συνδεσμος ἐστι φωνη σωκος- ῆ.οντε κωλυει υτε ποιεῖ φωνην μι αν σημαντικὴν ειναι, μίαν δὲ σημαντικὴν ἐκ πλειονιον νονων πεφυκυῖα συντιθεσθαι

Vel potius συντιθέναι , κα ἐπὶ τῶν κρων καὶ ἐπὶ του μ

Haec ipsa Aristotelica de eoniunetione sententia esse videtur, quas Posidonio impugnavit, teste Apollonio de coniuncti. P. 8o. d. - λοσειδωνιος ἔν τ περ συνδέ - ἀντιλέγων προς τους φασκοντας ac ι σινδεσμοι οὐ δηλούσιμόν τι αὐτὸ δὲ μονον την φρουσιν, Movσιν.

82쪽

λόγου πω ξ τμος ὁ διορισμm δηλοι, οἷον μέν, τοι,

E-- eoni inutionum et articuloriam vim, pine hoc laeo deseritatur, etiam in Rhetoricis ad Alexandrum cap. 26. ex allatio exemplis observatam esse videmus. Ibi enim dem eatione verborum praecepta ita traduntur, ut praeternamen de eonimictionibus et artieulis Pauca quintam in eam tur Primum eas coniunctiones eligendas esse, quae recte sesct excipiant, cuius rei hoc exemplum ponitur ἐγὼ μὲν κ ε-

νενομην - ἐφνν, ο δι νάσκων κειν ον ῆλθες, in quo particularem iacet δὲ apte collocatarum ratio habetur );

tum, si eadem coniunctio his aut saepius ponatur, iustum ordinem esse servandum, velut in his συ γὰρ κἀκεώων πιος ἐγένον, καὶ τουτων ωτιος σου, in quibus repetitum και- ieituri De articulis autem breviter haec praecipiuntur: Τὸ προσέχειν τοῖς ἄρθρως πως ἐν τω δέοντι προστιθῆται, ἐπὶ τῶνδε ορα ' ἔτος ο ανθρωπος τουτον τον ἄν ωπον

ἀδικες - μν δν ἐγγινομεν τὰ αρ α σαφῆ ποιεῖ τῆν --, μιρεθέντα δὲ ἀσαφῆ. In quo loco non solum illad

et o sed etiam pronomen οἶτος pro articulo hamitum esseri mi, qua ratio quamquam aliena a nostro: more, minime tamen absurda est,r omnino enim ubi eiusmodi Pronomina quae hodie vulgo dicuntur, ουτος, ἐκεῖνος, dia eum in tantinua suis copulantur, ridicule Pronomina appuIlantur

quae nullius nominis locum explent, sed potius id ipsum eta' cst similis Iocus in Rhet. i. III, L

83쪽

iurat, quoa Aristolae artient metae eis voluit , ni e Infinitae invitit in mare et Erea os Proseratur et in medio

Poriatur.

Iam igitur Furii. ex ipso Aristotele iniis dilueide deii histrarum rit, quadripartitam em orationis davi.ionem instituis. ae, aingularem quandam dissicultatem metri Videmus ex veterum oritinorum de eius grammatim ratione testimoniis. Nam Di nysius alicum sensis et Quinctilianus uno ore diserte tra--at, Aristotelem tres tantum fecisse orationis partes, qua

Min Stoicis demum addidisse Dionysius idem bis pronum tiat, Primum de Comp. Ver . cap. z. init et συνθεσις ἐστ- ωσπερ καὶ αυτ δηλοῖ τουνομα, ποιά τις Φέσις παιό αλληλω πων του λογον ρεων, δυο καὶ στοιχεῖα τινες τῆς MDως καλουθε. -υτα δε καὶ Θεοδεκτ' με καὶ Ἀριστοτέλης καὶ οἱ κατ' ἐκεινους φιλοσοφήσαντες τους DOm χρι ρε- προ 33πανον, νοματα καὶ ρηματα καὶ σπιδεσμον πρῶτα -- ρη τῆς λίνως ποιούντες. οἱ δὲ μετ' ἄντους γενομενοι καὶ μάλιστα ι τῆς Στωικῆς αἱρεσεως ν γεμονες ως τετταρ- προυβίβασαν, χωρισαντες ἀπο των συνδέσμων τὰ ἄρθρα:et inero loco de Demosth. praest P. IIo I. d. Relah. τοῖς πρωτοι μοριοι τῆς λῆεως α δὴ στοιχεῖα - τινων καλεῖ ται, με τρία ταυτ εστιν, ως Θεοδέκτη τε καὶ Ἀριστοπώ ε κεν ονοματα καὶ ψηματα καὶ συνδεσμιοι, τε πλείω, --λα ἀκολου- ριέλος καὶ χρονος ισα. anetllianus a tem Instit. I, c. . sic de eadem re exponit Tum vitaehil a

iunctionibus articia adisin.

84쪽

Ia hae dita gravi testium discrepantia promina Me -- mn videtur, duos tamen nonnisi pro uno habendos emo Nam Quinctilianus tam aperte h. l. Dionysii verba exprimit, ut non dubitem huius auctoritatem eum h. I. sequutum esse neque ulla propria huius rei investigatione niti. Sed quomindo Dionysius ad illam opinionem adductus est, quae Aristotelis testimoriis diserte obloquitur Hanc quaestionem noniaiter solvi posse existimo, quam si Dionysium illum Poeti-oae loeum aut ignorasse aut neglexisse statuamus, quod quamquam mimam esse videtur, tamen no incredibile est. Omnino enim hic locus ita comparatus est, ut nisi diligentius per pendatur, aliam potius linguae divisionem quam in Proprias orationis . partes continere videatur: quia quae vulgo alio grammaticae loco tractantur, arct h. l. cum iis coniuncta aunt littera syllaba, casus et propositio. Praeterea lihellum ipsum de Poetica, quem nos ab Aristotele Prosectum esse, quanquam illi fortasse elaborare eum et perpolire non amplius contigerit , minime dubitamus, propter inconcinnam et turbatam eius formam ab antiquitate minus mittatum esse non immerito, opinor, suspicamur. Hinc aliqua saltem

tione illud intelligitur, quod etiam Ammonius, cuius mprium erae ossicium in commentariis ad librum de Inte

pretatione Aristotelis de verborum divisione sententias ossi-gere et co arare, insignem nostrum Poeticae locum prorsus

non respexit.

Sed restat quaerere, quidnam secutus Dionysius ripa tis tam divisionem Aristoteli et Theodecti tribuerit, cuius nulla apud Aristotelem vestigia reperimus. Nihil verisimilius esse videtur, quam hanc Theodectis suisse rationem, euius Di nysius saepe mentionem saeu. Erat ille Aristotclis. sere a qualis, et praeter rhetoricam, ut plurimum operae navabat,

85쪽

grammaticam colebat ). Hic igitur in dividendis orationis

partibus articulum non seiunxisse putandus est, quod Aristoteles primus instituit, sicut supra ostendimus, non Stoici, quod Dionysius contendit: nam huic quoque sententiae e tissima de Stoicorum disciplina testimonia obstant. Sed de . his infra videbimus, ubi Stoicomm de grammatica merita EXPonere conabimur nunc reliqua grammatici studii vestigia Praeter divisionem Verborum, ex Platone et Aristotele colligemus. Divisis orationis partibus , omne sere grammaticae studium eo converti necesse erat, ut universae mutationes, quas nomina et verba dicendi necessitas subire cogit, diligenter observaristur et ordine suo disponerentur. Sed ista variarum sermarum observatio, quam nos a teneris imbibere solemus εexum et tenue epit initium, ne nisi diuturno usu ad finem perducta M. Prima erat et facillima generum distinctio, ad quam ipsa rerum natura ducebat. Hanc a Protagora i Ventam esse, supra monuimus neque ille satis habebat, temtio generi ex negatione eeterarum duarum nomen petere, quemadmodum nos inde ab Alexandrinorum aetate neutriιm

sive osδέτερον dieimus; sed ut mascula et jeminina, αμενα et θι λεα, nomina distinxerat, sic τα σκευ' in medio posita esse statuebat ). Sed haec appellandi ratio non diu obtinuisse 'idetur ab Aristophane primum facete deridetur Irin Platone nullam eius mentionem factam esse invenimust Aristoteles, qui meminetam Protagoreae distinctionis servavit,

86쪽

lingua minime ibi constat, neque omnia, quae natum sustrieque masculano neque seminino generi adnumerari Pomunt, neutrali genere an lingua Proserimtur. huius generis nomen haud apte peti a rebus, quae eo contineantur sed ex in a ratione cum prioribus duobus generi a me imponendum, quale erat το μεταδυ et quod postea in usum Venit, πο ουδέτερον. Aristoteles quoque genus mere grammaticum, qua

tenus in dicendo certis signis indicatur, proprio nomine τὴν κλῆσιν appellavit , quod ex pluribus locis apparet Elenta. - . I, i 3 p. 4 ν καὶ ἐπὶ τῶν θηλέων νομάτων αὐτως καὶ ἐα τῶν λεγομένων μὲν σκευων, ἐχοντων δὲ θηλεικε αρρενος κλῆσιν Ἀσα γαρ ἐς το o καλτο τεMυτα --..μονα σκευοως εν κλῆσιν, οἷον ξυλον, σχοινίον, τὰ μὴ οντως ἐρρενος ἡ θήλεος, ω ενιαφέρομεν ἐπὶ τὰ σκεν , εδεν ἀσκος μὰγ αρρεν τουνομα, κλίνη δὲ θολυ. II 6 p. 461 ὁ δὲ 1ί ς καὶτ οντος αρρεν' ἄχει κλῆσιν. Aristoteles 'oque primus nominum termis times timem dum mera diis auit ouius distra tionis memoriabile spee men in Poetiea exstat eap. a. ta. ἄρρενα - - τελε-

87쪽

τα ἐστιν. εἰς δε αφωνον ουδεν νομα τελευτα ουδὲ εἰς ω- νηεν βραχυ εἰς δ το ι τρια μονα μελι, κομμι, nis Q. εις. δε τὸ ω πέντε το πεμ, το νάπυ, τὸ δόρυ, τὸ γονυ, τυ α πυ. τὰ δε μεταξυ εἰς ταυτα καὶ i. In hac partitione nullam declinationum rationem habitam esse apparet quo factum ea , ut multa quae nos ex declinationum discrimine accurati exponere solemus, . desiderentur: ille enim in universa nominum copia singulis litteris, quae in exitu verborum 4 Veniuntur, unum genus amignandum duxit, quod in una quaque maxime regnare Videbat, nec nisi in neutrali genere, ne Prorsus terminationibus suis destitueretiri et a litteras, quas masculino tribuerat, iterum protulit. Eadem terminati num sectandum genera distributio, quae ab Aristotele primum tentabatur, ab Alexandrinis grammaticis retenta et perseeta est, ita tamen ut 'mnes cuiusque generis exitus afferrentur eaedemque litterae in variis generibus, quibus propriae essent,r eterentur. Mahemus conspicuum huius studii exemplum in

Dionysii Thracis grammatica p. 63a Bis. δεμ αρσενικῶνονομάτων ἀνεπεκπάτων κατ' ευθεῖαν καὶ ενικὴν πτωσιν στομ

' Si Iegendum esse hene vidit Tyr hitius pro vulgata seripturari τούτων ἀφωνων σύγκειται, quae non melius intelligi potest, quam ea, quam nuper dedit Graesenhan. omisso voeabulo ἀφώνων ἔκ τοὐτων σύγκειταε.

88쪽

nomismysii tomim repetiit Herodianus in epitome των νομματων κανόων p. TyrWhiri ad Poet. P. 79. Proxima est nominum declinatio per numeros et casus deducta, cuius nullam ante Aristotelem observationem factam, sed apud hunc ipsum nascentem eam et Incertam esse id mus Primum nome τῆς πτώσεως eo serim , quo Varia flexionum genera eo lectitur, apud antiquio 1 scriptorem, quantum scio, nullum reperitur Aristoteles autem non Pgis nominum easus, quam ver rum mutat' formas et Omnes

omnino terminationum conversiones πτωσεις dixit, quod e Pluribus locis satis cognoscitur: nam primum in illo de s--t r. loco, de quo supra egimus cap. a. et 3 iisdem sere Ver his utrumque docetur, et hoc τὸ δε Φίλωνος ἡ ωίλον -- οσα τοιαυτα -κ ονοματα - αλα πτωσεις χνορεατος, sillud: τὸ ωγιανε καὶ γίανεν iv ἐῆμα Ἀλλα πτω ρήματος. Item se. Poet. c. 'ora πτωσις ἐστε νοριατος i

suum flexiones refert v. Oct. c. cio. ῆ μὲν τὸ κατα τονἔρνη τουτ ρ σημαινουσα πτωσις κα οσα τοιαυτα, ἡ δὲ τ ρη ἡ πολλοῖς οιον ανθρωποι λανθρωπος. Dualis h. l. vi anmtiqisit Et omnino ex tota dicendi forma satis apparet,

genus grammaticae observationis tum recens stiisse et upet 0r tum: nam certae denominationes, quibus nos utimur, n0ηι μ/yinVentae sunt, sed res ipsa secundum nuyuram suam deserivx

tur Haec libera dictiovis proprietas nulla onsuetudisi 's' curaumscriptu, maxime in Muum, quos dicimus, desis, aliq'q

89쪽

conspicitur certus eorum iure erus nusquam ab Aristo tele constituitur, sed duobus oth; ubi praeter non inativum duos alios , genitivum et dativum indicaverat, καλωσα τοι αυτ α ita addidit, quasi plures etiam superessent cas , quam

accusativus et id locos modo ex Poet et supra ex cap. a. da Interpr. aliatos. Indicat in em Variam casuum naturam in ut formam pronominis υτ eo casu, quem indicaturus est, ex emam, tanquam Verram nomen ponat hic usus optima

intelligitur x insigni loc 1 Elmin. soph. I. c. I S. ubi error tangit qui in dicendo ex generum uul casuum permutatione nascuntur: που κεν ο υν αρῆενος καὶ θήλεος διαφεροουσι αἱ πτωσεις παπαῖ, οὐ δε μεταξυ αἱ μέν, αἱ δε - δ εντος

ραλογισμος οASσαι δια το κοινον εἶναι τὸ τ οε τω πλειάνtos πτωσεων το αε τουτn σημαινει τε μεν ο νος, τε δε τουτον. . δεοῦ δε ναλλα σημαίνειν διετοὶ με, τοτ εστι δουτος, μετυ δε του εἶναι τ το, τον. Itaque nominatiuuae accusativris formis ἔτος et τοίτον exprimuntur geniativus latruus loco, quem modo ex Polit. c. o. de

scriPsimus , indicantur 4 με κατα τουτου ἡ τουτε σημαίνουσα σῶσις, ubi magnopere Vereor ne praepositio κατὰ alibrario invecta sit, qui Mistotelis dicendi usum ignorabat.

Itonianativum , ubi cum ceteris casibus comparatur, et ipsum casum appellat, quod loe ex Elench. mph. modo adscripto a ctum esse Vidimus: quamquam alius hanc primitivam nominis omam simpliciter nomen dixit, ab eoque τας naωσεις tanquam derivatas Ox mas seiunxit. V. dg Int'. c. at τι δε eriet me η Δωνι καὶ ὁσα τοιαύτα ου ονοματα, αλλα πνώσεις νε-

ιι-ος. Et eodem loco inter nominativum et casus obliquos hoc discrimen ponit, quod ille eum verba substantivo eo

90쪽

hmediis pes uiri sitionem faciat, hi quam ver aut sibi iudieium ea ut ceteri casus cum sola verbo substantis e misi nihil veri in selsi nune ient I. me re declination- vestigia sunt, quae apud Aristotelem reperiuntur, quibus ad Persectam imaginem exteream potius Brmam, quam interuam mationem deesse patet. Quae de ceteris nominum inretionibus Poet. cap. a I disserit, ea rhetoricam potius quam grammaticana spectant Velati nomina simplicia et eo, ita, quae Plato τα πρωτα et τα στερα di, xit, ille ἄπλα et διπλα vel τριπλα, sive quo nomine de In . e. a. utitur, τα συμπιεπλεγμέ- appellae tum Propria bomina τα κυρια ἀπο των λαπτων distingui.t Propria enim non singulorum hominum aut locorum nomina, sed ea omnia d, est quae cuique linguam vel dialecto priapri usitata, γλώττας quae aliunde illata sunt etaphiora et maius explanationes, quas deinde sequuntur, in no stra quaestione alienae sunt: propiora, quae de formis ἐπεκτεταμ ένου et φη- ρημένου, quas dicit eodem loco affert prius elata in Vincalem in nomine aliquo praeter morem productum , Sive SybIaham insertam significat, cuius exempla dedit: noληος et Πηληῖάδεω, alteram deminutionem nominis, velut in Uret

δῶ dicitur pro κριθὴ et δῶμα

Haec et similia de varia nominum mutatiione ab Arist tele adnotata sunt Verborem tractatio, quamquam latius patet et plura flexionum genera complectitur, primis gramma ticae temporibus aut minus observata necdum Q certam ra- ' λγος δέ - αδτοιν, τὰ μὲν Ha κατα τα ημα, μι δὲ ρώτα os ἔστιν ἰέν η ἔσται ost ἀληθεύει ν ψεύδεται, τὸ δὲ νομα est oti Maωνους ἐστιν η οὐκ ἔστω' ι ἐδω