De reduplicato latinae linguae praeterito: Diss. inaug.

11쪽

σπέποιθα eonfido)cs. p. lqpsi. πέπιθμεν Il. 8 34r; δ 59 ξ b. Malor hariam formarum pars e poetici sermonis licentia et vulgaris pronuntiationis celeritate derivanda videtur; quaedam, velut δεδιμεν, fortasse praesentis verborum in s ιε analogiam secutae sunt: οἶσθα solum si σμεν διαν cum formis anscritis ad literam congruunt et iam ante indogermanicae nationis dissolutionem in usum venisse videntur. Non igitur iis assentiri possum, qui persecti passivi vel medii graeci sormis inducti, etiam activi persectum vocali coniunctiva olim caruisse contendunt; immo san-scriti et bactriani Atmanepadi i e Medii comparati satis ostendit, passivum quoque graecae linguae persectum demum post graecae gentis secessum e communi Indogermanorum patria vocalem coniunctivam eieci8se. Quocum optime convenit, quod latina quoque lingua rarissimas simplicis persecti Ormas vocali coniunctiva carentes praebet, atque eas quidem in solis persectopraesentibus memini' et , coepi et in nonnullis poetarum, inprimis comicorum locis qui vulgaris sermonis neglegentiam affectaverunt:

cs esse disse Charis. G. L. I, 261, 29 Diom. ib. 387, 1. comesse l. m. 627 Most. 14 C. L. Omp. 72.

12쪽

essini AEdgrim sq. comessis l. Men. 17. essem edissem cs Charis et Diom. l. c. De elisione vocalium i et e et syllabarum si et ut vi incompositis persectis latinis disserere hic nihil attinei, quippe quam vetustiori latinae linguae statui non posse attribui liqueat. Alterum, quod e suprascripta tabula pateat, id pono, primitivam vocalis coniunctivae formam, ut in praesenti tempore, suisse, quam graeca quidem lingua nisi in tertia g. in degenerare non passa est, ubi contra anscrita et bactriana integram eam retinuerunt. Ceteris in linguis diverso modo debilitata est Germanicae enim linguae in omnibus dualis et pluralis personis a nil obscuraverunt, quibus anscrita in tert. l. se adiungit latina vero in omnibus personis, excepta tertia L, 1 in i attenuavit,

quod et sanscritam et germanicam veterem in Sec. fg. sanScritam etiam in prima u. et plur secisse videmus. Nec memorare piget, easdem vocalis a mutationes etiam in substantivis aut raro in- Veniri s. anscr. anta- - goth. tuntu- - lat. denti-s), unde dentium; ansc. agni-s lit. gni-S lat igni-S.

Transeamus iam ad singulas personarum formas perspiciendast Prima g. apud Indogermanos in persecto reduplicat olim terminatione a. i. e. -Ham usa esse videtur, quae leyiter tantum ex praesentis terminatione mi hebetata est. Sanscritae enim radices, in , , at et si exeuntes, porro mi, I, I et li, in pr. et teri. g. persona, abiecta vocali finali terminationem au adsumunt, quam enserus Gr. ansc. 830, not. 1, 6 ex agglutinato radicis si persecto basiva, intercedentibus Ormis--V3, VR, u, derivare conatur, sed haut scio, an nimis audacter equidem auin prima M., ut in locativis malai maham). sena denuam etc., ex amoriam et perperam in tertiam personam translatam esse, vero propius puto. Quocum graeca Optime lingua congruit, cuius persectum non, ut impersectum et aoristus II, in ον - sanscr.- am), sed, ut oristus I, in sanscr. am exit. Etiam sans talingua, exceptis solis supradictis radicibus, item bactriana am in 1 mutilaverunt, quam vocalem latina, in debilitanda terminatione

13쪽

porro progressa, in i attenuavit, germanicae ver linguae prorsus abiecerunt. Quod si apud scriptores latilios i sere ubique productam reperimus res etiam poseivei posui Dr. Insc. 3308; secei I. . 6276 cf. i. Monum. p. r. Mil. Popil.); conquaeisivei itid ); utve se a Gar Gr. Pomp. . . 4 vide Enn. Trag. 123. sic ahl. non prob. Bibb. videt Abrinc Ei l. teste rellio; vidi ceteri id e communi linguae latinae regula deducendum

est, quae quondam in vocabulorum fine i brevem omnino non admisit. Sexto demum ab urbe condita saeculo, vitae consuetudo, quum omnes in vocalem exeuntes verborum et nonnullas pronominum et partieularum formas iambieas, quibus e substantivorum numero hdm accessit, correpta ultima pronuntiari pateretur, etiam vocularum mihi, tibi sibi, ibi, ubi, nisi quasi i finalem, in vetustissimis monumentis constanter I scriptam, ad arbitrium corripuit quae correptio in vocibus nisi, quasi, necubi sicubi, ubinam et ubivis mox communem in usum irrepsit, quum semper tamen uti, ibidem et uiaque producantur L Ritsch. Prol. in Pl. Trin. LXVI sq. x variis verborum latinorum sormis quaedam

imperativa, infinitiva passivi et deponentis et persecta, in i

exeuntia, apud comicos, ad vulgarem pronuntiationem proxime accedere solitos, correpta ultima inveniuntur, velut ab ses etiam

Primitiva secundae g. personae terminati asta suit, a qua latina si nonnisi utriusque vocalis attenuatione in I recedit, quarum finalis secundum supra dictam regulam producebatur cf. etiam gessiste t. Scip. . s. or. 558ὶ rostitiste t. v. App. Mus Rhen. VIII, 288 . Non tamen reticere volo, Curtium Quaest. r. et lat. p. 248 dicam quandam sec. pers formam in ta attulisse, cuius , si quidem primitiva est, latina diphthongus ei directe orta esse potest. Sanscritae vero et bactrianae linguae terminationes ita et a nec minus graecam θα es. οὶσ-θα ex antiquioribus sormis asta, ista, sta ortas esse, optime amauhnius Compar.

14쪽

1 Graium Ania. 3, 36 demonstravit. aut raro enim in arianis et in graeca lingua litera , cum spiritu quodam elata, insequentem tenuem aspiratione auget, ipsa vero conticescit, s. etiam in inscriptionibus latinis inserioris aetatis it pro isti promisit oriΗg. 5774 vixsiti us x Stetne C. I. D. et Bh. 452 Mai . Chr. 434, 6. Contra in germanicis lingui insequentem tenuem ab aspiratione defendit itaque dubitari non potest, quin othica et

borealis ec. g. persecti terminatiora, antecedentis olim auxilio, integra servata sit, laesa Grimmii lege de progressiva in linguis germanicis consonantium mutatione Graeca denique lingua, excepto οἶσθα, priorem tantum terminationis primitivae syllabama retinuit. Quod si persecti terminationem asta a-s-ta cum praesentis et impersecti terminationibus si et a - -si, -S)comparamus, dupliciter in illa sec. personae signum expressum

esse docemur. Et enim si s et a diverso modo e Sec perS. pronomine mutilatae esse videntur cf. r. - etc.. lat. Dat ti-bi, et san8c Nom tuam, Gen. Dat te ta-i sq. Eadem secundae

personae signi duplicatio, perspicuitatis et gravitatis causa, increbris picae Graecorum dialecti coniunctivis in ησθα et quibusdam optativis in οισθα - es. βάλοισθα Il. o 571 κλαιοισθα ω 19; προφυγοισθα d. 325- etiam in atticis impersectis κνειοθα ibas), φησθα dicebas), ησθα eras et ὴδησθα sciebas)reperitur. Quin latissime in germanicis linguis serpsit in vetere enim Germaniae superioris dialecto rarius olfridus, saepissime iam Notherus, in praesente Indicativi et Coniunctivi et in impersecto Coniunctivi, secundae pers. g. signo s literam i adiiciunt,

8- sq. V. I. rimm Gram Germ. I, ed. sec. p. 857, 5. Media eiusdem linguae aetate constanter iam tempora illa terminationem

est si praebent, quam hodie etiam Indicativi impersectum adsumpsit. Similiter vetus Saxonum dialectus pauca adhuc terminationis compositae si exempla edit, velut bi-s- es), an-s-t potes), arman-s- aspernaris); Anglosaxones eam in Indicativi praesens et compositae coniugationis imperfectum omnino receperunt hodie etiam simplicis coniugationis imperfectum Indica-

15쪽

tivi ac omnia Coniunctivi imperiecta invasit, paucis verborum

auxiliariunt formis exceptis. Tertia g. persona antiquitus terminationem at habuit, quae eodem modo e praesentis terminatione at obtunsa est, quo primae personae am ex ami. Cui latina item terminatio it proxime accedit, attenuata tantum vocali coniunctiva. Sanscrita, bactriana et graeca lingua, abiecto proprio personae signo, vocalem solam retinuerunt, quam graeca quidem, ut in imperfecto et in oristis, in ε imminui Germanicae vero linguae etiam Malem amiserunt. Nec igitur mirari debemus, quod in vulgari sermone latino, maxinteposterioris aetatis, terminationem It vario modo et emollitam et hebetatam eperimus. Inscriptiones enim et libri sequentes formas praebent:

id seci cist. Praen. Dr. 2497 C. I. I, 5M; ossi . 384. liquid Grut 670, 5. reliquid Grut 691, 8 942 8 or. g. 6669 sq.

placui Bossi Bom soli I. Tab. 27 8. struxi or 132. vixi Torrem. l. Sic. 17 40 sq. liquid reliquid deliquid dereliquid saepe in libris. inquid saepe in libris es Hai Cl. auci. VI, 579. es. sc fetioid sui Mo. 283, 29. i t): dedit ante consonantem Teri Eun V, 8, 15; l. r. 902;

121, 56. seci φηκι Bold. 53 a 4. vixo Rossi I. 276. visi Lupi 85, 2 sq.

exsivi Rossi I. 572. militavi Boiss. I. L. 17, 11. requievi ibid. 20. ministravi, evangeligavi q. Clar. Epp. Paul.

et cepet, eset gessin, duxet, merset, exemet q. Ol. OStr. rest. B.

dedet t. Scip. Barb. s. I. N. 567.

16쪽

lae t. Scip. Barb. f. secet, uset, dixe etc. L. Iul. munic. posedet t. Genuat. curave J. N. 1586.

emet Fleeis. 386, 4. imo Bold. 429 11. licet e Blant l. Chr. 350 sq. secet J. N. 574 Cean eruaude l32, 1. posuet, militavet, vixet, obiet, transiet, serviet q. saepissime in inscriptionibus christianis. mise Verg. G. 4, 362 P. . videt Amiat. Joh. 1, 29 20 1 5. 6. 4 Fuld Joh. 20, 5; Act. App. 9, 2 sq.

cf. r. - , p. hice fecit.

t soc J. N. 406 Mar. Att. 44'; urat. 1180 11 sq. Verm. Ant. sc Perug. 531, 160 Ann. arch. d. Const. 1862 p. 132 90. vixi, vis etc. l. N. 2795. 339 sq. donavi ar. Att. 19. triumphari ter C. L L. Leonsu mm aut Buli arch. It l, 68. mili)tari Mar. Att. 644 a. expensavi J. N. 2800.

17쪽

exivi Lupi 186, 1. post Stein C. I. D et Rh. 455 ).

dux Pal. Verg. Aen. 6 888. Surrexi Pal. Εv. 273 a 17. mist Vind. iv. 41, 23, 15.d pedicavd Gamicci Gr. Pomp. . .es Corss. de proii. I, 213 sq. II, 10 sq. Schuchard h

Contra optime iam Lachmannus ad Lucr. 3, 1042 admonuit, verba It et petiIt cum compositis i altera extenta proserenda SSe Cuius rei primum argumentum ec inscriptionibus vetustioribus duxit, in quibus aut raro, ei et ciet leguntur, alterum poetis, inprimis exividio, qui saepissime, It produxit et quidem aliis condicionibus, quam quibus caesurae vel ars aliquid concedere solitus est Bis perseeus alia quaedam addenda videntur, soli bivit, dedIi et sint i cum compositis, in quibus vitalis radicis vocalis cum terminationis initiali coaluit; fortasse AEtiam suI furin s. ansc. basuva; dedet Har. r. rv. p. 607. vendidIt l. Capt. . s. redideique ii Pop. m. Non. p. r.). sinu Ter Phorm. 9.

s. etiam

petiei t. Scip. Hisp. Mus M. 8, 491 9 6 . interitisti J. N. 3833. Minime vero Coraseni et Flecheiseni Nov. Ann. LXI, 23hopinio

probanda est, terminationem it omni olim produciam fuisse: nam quae asserunt exempla haut ita multa, aut dubia sunt, aut satis excusationis habent, velut in ars vel ante vocabulum Graecum vel in penthemimeri sequente e copulativo, vel etiam ante interpunctionem sortiorem Sunt autem haec:

18쪽

vixit l. s. it. respexit l. oen. I, 2, 197. emit l. oen V, 2 99. iussit: l ibi l. Merc. 358. potuit Pi Mil. 1076. docvit . L. Liv. 33. enituit impulso Verg. G. 2, 11. illisit ossa Verg. Aen. 5, 480 Ribb. illisit in ossa). occubuit iniv. Her. 9, 141. . prosiluit Ityosque Ov. et 6 658. impediit i et inaniiv. et 12 392. impediit Hymenaeos Val. l. 8, 259. perrupit Acheronta Hor. Od. I, 3, 36.

Resta posedet in . Genuat. sortasse lapicidae error. Prima plui'. persona procul dubio in amas olim exiit Latina lingua priorem attenuavit, posteriorem obscuravit; contra e manica vetus fecit, cuius e in times irregulariter productam puto propter obtunsam gothicae et borealis formam uni Graeca quidem lingua coniunctivam sola servavit, sed alteram a in cimminuit, abieci s finali, cuius loco ν ephelcysticon ainxit sdoricam terminationem 3ιες Sanscrita vero et bactriana lingua quamvis amissa , g tamen antecedentem, accentus vi, integram retinuerunt, coniunctivam autem illa, ut latina, in 1 debilitavit, haec omnino elisit. Nec minus elucet, secundae plur personae terminationem astas quondam suisse, cui proxime iterum latina istis accedit, ut

in singulari isti a vetustissima forma asin minime discrepat. Vulgaris postea sermo latinus alteram 1 in e debilitavit, quae in romanicis linguis praevaluit f. secestes Ver Sulp. Sev. 133, 21; saltastes aLEv. 291 a 20 vetastes ibid. 328 a 16; et g. vet.

8p., et lac. - Stes; lac. - tes it - ste Sanscrita lingua in Sec plur quidem solam vocalem a coniunctivam retinuit, accentu oneratam, sed in sec. dualis communem olim amborum numerorum Jormam leviter tantum obscuravit, incit. tu astus,

19쪽

quacum optime et graeca τον pro τος ut εμεν pro ιιες et gothica ut pro stas, etiam bactriana secundae dualis Atmanet aditerminatio-atara pro-astas-e conveniunt. Contra graeca secundae plur terminatiο-- cs ital. -sie , cum germanicis eiusdem personae sormis, scit. gothica ut . boreali us -us et germanica

vetere ut ud secundum Grimmii legem optime congruens, priorem olim iam elidi solitam esse commonstrat unde magis veneranda latinae sormae sus antiquitas proiulget. Restat tertia plur persona, cuius terminati primitiva, ut secundae sing. reduplicata isse videtur, nempe antant l. praesentis terminationem anu et imperfecti et Oristorum ant. lenissima saltent et antiquissima latinae linguae sorma eront m dederont . Veron. 0r. 3147); laceront alvas Marm. Fels. 306 6 probaveront Quint. I, 4, 16 - vetussiores Ormas soni, ensont, enton postulat s. vicesimus vicensumus i. Genuat. - vicent-tumus - sansc. insa n litanaas etc. Apud classicos , ut in praesentis tempore, nisi antecedentem vel , ubique in iobscurata invenitur Graeca, bactriana nec non umbrica lingua posterioris tantum Tllabae vocalem retinuerunt, priorem vero

simili, quo latina, modo mutilaverunt v ασι, lire, Sos. c. benuso venerunt; ovortus - converterunt etc. K. A. 1. 2 et

143-6). Ceterae linguae posteriorem terniinationis partem omnino abiecerunt ac ne priorem quidem integram servaverunt, nam sanscrita an in iis obscuravit cf. umbr. s-o), gothica et germanica vetus in in borealis in ii. Verum etiam latina lingua, maxime vulgaris inferioris aetatis sermo, pleniorem huius personae terminationem, ut tertiae sing. varie et attenuavit et hebetavit. Reperiuntur enim formae: erunt iam apud optimos aureae aetatis poetas et probabiliter

etiam oratores.

irunt, plerumque certe correpta' pronuntianda:

secirunt Rossi I. 45 1202. Guasc. Mus Cap. 975 sq. cf. etiam Pard. App. 9 4 posuirunt enter . A. 4274 Insc. p. ar. 3p. dipl. 120 sq. vixirunt l. N. 7233. I

20쪽

Eri dederi C. L L. I, 187. habueri Verg. G. 2, 27 P. .

omni igitur dubio de latini persecti terminationum origine

sublato, quas repperimus earum dormas cum primitivis conseramus: