De reduplicato latinae linguae praeterito: Diss. inaug.

71쪽

propendo cf. propessi T. L. Ati. 255. pSallo, IS etc. et psallere, vaeg. spatio etc. v. Schuch. II, 364. sallo, is etc. et allere, rarius es Diom. G. L. I, 375, 19; Prisc. G. L. IL 546, 9: sallere Varro , 10 Lucil. 8, .sallant Varro antiq. hum. 15. sallerent Sali hist. 3 7.

Scando, is etc. et scandgre, in compositis scendere, sed superscando iv. 7, 36. suprascando Liv. 3, 32. indo, is etc. et Mere. strido, is etc. et stridEre Prisc. G. L. II, 443, 22, semper apud Verg. Horat. etc. vello, is etc. et vellere, arch. Vollere, Lconvollere Charis. G. L. I, 193 7 non apud Keil.). Verro, is etc. et verrere, arch. vorrere ni Pr in Pl. Trin. 95. convorram l. Stich. 374. eonvorret l. Rud. 45. revorram l. Stich. 389. Verto, is te et vertere, arch. origre saepissime in libris. In secundam coniugationem aberraverunt: prandeo, es etc. et prandere, etiam prandeor deponens, Bern. Cledon. 72, 4 L pranSus sum, prandi. stirideo, es et stridere apud Lucan. Juven. Statium etc. Ρst stridui, nonnulli, sec. Prisc. . . II, 19, 16; in quartam:

pandire e Blant I. Chr. 503. sal l)io, sal thri, sal l)Itum, sal l)ue, saepius usitatum, quam saligre s. Prisc. G. . ΙΙ, 57l 4 et sal l lendorum L. Corn. Sisen hist. sal invi Prisc. l. l.

sal lytus Com. Sever. VIII de statu suo Fabian causs. III. salliturus C. L. Nov. 117. cf. salitura, a Col.

72쪽

omnes igitur quattuor classium, a nobis perspectarum, radices, quae reduplicatum perfectum aut usque ad florentissima latinae linguae tempora integrum servaverunt aut varie iam pridem mutilaverunt, numero sexaginta octo sunt ' , quum circa centum radices persectum cum si compositum exhibeant, octoginta vero sine vocali intermedia vi ut adsumant. Quas tres persecti so mandi rationes apud verba, non derivata, pariter admodum in usu quondam suisse apparet derivata tertiam solam admittunt. Nec reduplicatio, in tanta verborum copia a nobis demonstrata, rara poSthae vel anomala dici potest immo insigni agnatarum linguarum consensu probatur, primitivam eam et unicam quondam apud Indogermanos et ipsos veteres Latinos persecti formandi rationem suisse. Quae sententia eo confirmatur, quod inter initiales earum radicum literas, quae apud Latinos reduplicationem olim admiserunt, omne et consonantes et vocales, exceptis tantum g n, quou, DVeniuntur Ac saepissime quidem tenues reduplicationem retinuerunt, scit pr, ps duodecies, e octies t sexies tum spirantes, scit sc novies.s sc sp, St, sis item novies v sexies reliquae non saepius, quam ter. Maxime labiales reduplicationem amaverunt, nam, additis tribus radicibus a m et una a b incipientibus, una et triginta. radices labialem primo loco habent septendecim dentalem ostendunt ceterae literarum classes rarius in radicum initio reperiuntur. Quodsi varios syllabae repetitae casus reserre iuvat triginta eam persecta integram servaverunt, undecim repetitam cum radicalisIllaba contraxerunt, viginti septem reduplicationem omnino abiecerunt, scit omnes eae radices, quae a vocalibus i et o a consonantibus simplicibus h et , a compositis props et sis incipiunt; pleraeque ineuntes rarius quae , metis simplicem, rarissime, quae , , t primo loco habent; nunquam vero radices a vocalibus a et , a semivocalici et a mediis incipientes, reduplicationem prorsus amiserunt. Supra iam coniecimus, repetitae syllabae iacturam e graviore

' Curtius Temp. et Modi g. 218 octoginta octo numerat, additis viginti radieibus in v et v, quorum persecta equidem cum sui composita esse alio loco

73쪽

syllabae radicalis pondere deducendam esse, quae aut natura longani, aut una vel Vrddis incremento productam, aut duplici

consonante Oneratam vocalem continens, maiorem pronuntiandi

vim in se vertendo, antecedentem syllabam oppresserit. Quod communi quattuor classium conspectu magis etiam patescit et certis legibus circumscribi potest, quas hic proponemus: 1 Εae radices latinae, quae duplici consonante iniuntur, nunquam in persecto reduplicato unae vel Vrddis incrementum admiserunt. Quae leviores vocales o et ii continent, repetitam Syllabam ubique servaverunt, scit mord, OSR Spond tond eurr; quae gravioribus 1 et e praeditae sunt, plerumque reduplicationem abiecerunt, Scit cand mand pandi prand scand sali, Sali, lamb, land hend veli, verr veri excipiuntur en et tend nec minus par et sali, quae tamen in persecto syllabae radicalis vocalem in E attenuant. 2 Eae radices, quae natura longam vocalem complectuntur, iam pridem reduplicationis iacturam secerunt, scit. Ic tud, d, Sid, strid excipiuntur ped, quae e par mutilata est, quam ob

rem pepedi peperdi ad analogiam persectorum peperci et seselli

explicandum est . . et caed, quae ae in I attenuando radicalis

syllabae pondus imminuit. Vide tamen de radicibus c, d etsi s. g. 65. 3 Eae radices, quae vocalibus radicalibus 1 et e ante simplicem consonantem utuntur, et ipsae Gunae vel Vrddis incrementum non passae sunt, immo ubique in persecto reduplicato a in gue i, si in i vel ii attenuantes, atque ideo syllabae radicalis pondus

minuentes, repetitam syllabam nunquam abiecerunt. Contractionem autem eae subierunt

a quae a vocali incipiunt an lip Ed, m. b quae in tenuem exeunt cap lac, lac excipitur dec.

vi quae a consonantibus D, , , v ineunt, in ceteris classibus reduplicationem non retinentibus frag leg, Sed Ven. d scab, cuius persectum scabi ad veteris Germaniae superioris dialecti analogiam explicandum videtur . S. g. 60. Reliquae huius classis radices reduplicationem integram servaverunt, Scit pag, par, cad. can, tag pel per, et, ten, men des, tel.

74쪽

4 Eae radices, quae vocalem radicalem 1 vel si ante simplicem consonantem praebent, omnes olim in persecto Guna auctae sitisse videntur eae, quaei exhibent Vrddi. Postea vero conse ratio syllabae repetitae, accentum in se vertentis, effecit, ut radicalis syllaba in quibusdam persectis corriperetur L utlidi, arch. tutudi pupugi, sed pupugerat . . Id deinde reduplicationem abiecit, apud classicos etiam scΙdi. Resiqua persecta iam antepaenultimae correptionem repetitam syllabam amiserunt, Scit. Iqui, vidi, vici, vili iugi rupi, di, odi, quorum sidi sortasse e contra tione ortum est.

75쪽

Natus sum Lubecae anno DCCCXXX Calendis prilibus.

patre Mnesι Deeeste, philosophiae doctore, qui postea quartae in Catharine Lubecensi prosessurae munere iunctus est. Ab anno MDCCCXXXVII Catharine classes elementarias et gymnasiales requentavi, directore r. Iacobo, cuius memoriam adhuc summa cum pietate et gratissimo animo prosequor. Anno DCCCXLVIII Lipsiam me contuli, ut philologiae studi operam darem, et viros Ill muptium, Iahnium, Mesιermannium Brockhaustum alios audivi. Inde post tria semestria Berotinum petivi ibique scholis virorum Ili Boeckhii, Curιii, mrιsit, G. Grimmii Bonii, Meberi, Lepsit, Schoιιii, rendetenburgii, an ii Riιιeri adiorum acerrimo studio intersui. Anno demum MDCCCLI militiae sustinendae causa in patriam reversus e Fr Iacobi morbo infelici occasionem habui, per novem sere menses in prima gymnasii classe docendi. Exim mens. Oct anni DCCCLIV scholam Ernestinam puellarem regendam Suscepi, cui adhuc praesum. Denique anno DCCCLXIV civium favore in summum scholarcharum collegium cooptatus sum. Quod in tanta vitae contentione tit nanctus sum, id comparativae grammaticae studio dicavi.

76쪽

G. L. T. L. C. L. R. L.

Grammatici latini ex rec Keilii etc.

comicorum latinor. reliquLatini sermonis verusi resiqu. . o. . INP. Corpus Inscriptionum latinarum . nsimi e Inscriptiones. Regni Neapoli latri uil nilimSeu .. Ennianae poesis reliqu. roc. d. Vahlen N ,ii de bello punico mi , rec. I. Vahisu. M. Catonis, praeter librum de re ut ira quae extantree. . Iordati. Varr. sat. - . Vahleni in M. Ter Varronis aiurarum Menippearum reliquias coniectanea. In citando Varrone de lingua latina et Festo uellerum secutus sum; in Gellio eruium in Plauto Bitschelium et Flecheisenum, quoad eorum editiones suppeditant in Terentio Belitisium in Lueretio, Catullo et Tibulis Laeli innum in Vergilio Bibbeckium, cuius Prole-gomena magnam lectionum varietatem praebent; in oratio et vidit Metamorphoseon libris auptium in Plauti pidico, Propertio et Manili Iacobum in Lucano eberum in Tacito aasium ele. De vulgaris sermonis latini sontibus v. Schucharditum I, 6-17 et IlI, 2-4.