Platonis Phaedrus

4쪽

RECENSUIT,

ILLUSTRAVIT

CONTINENS

6쪽

RECENSUIT

PRO LEGOMENIS ET COMMENTARIIS INSTRUXIT

8쪽

Phaedrus Myrrbinusius, qui modo a Lysia venit, rhetore et orationum scriptore nobilissimo, cuius mirifice delectabatur seriptionibus, Socrati, cui forte

Obviam venit, magna eum voluptate narrat Perpulcram ac scitam oratiotiem ab illo seeum eSSe communicatam. Fuisse autem eam argumenti amatorii, quandoquidem rhetor lepidissimo demonstraverit, ei qui non amet potius quam amantibua esse gratificandum. So- rateS Summa rei accuratius audiendae cupiditate simulata continuo rogat hominem, ut, quantum memoriter fieri possit, plenius enarrare velit quae tanta eum animi oblectatione audiverit; neque enim sese Iulo modo dubitare, quin, quum Lysiae artem tanti aestimet, totam illam paene edidicerit. Roluctatur Phaedrus modρste ac facit delicias. Tandem Socrates eum animadvertit libellum aliquem sub laevo tenere brachio. Eccet ipsa est Lysiae de laniatiuncula, quam ille nunc tanto minus recusat Socrati recitare, quo certius Sperat futurum esse, ut huic non minus quam sibi placeat. Quocirca iam considentes ad consecratas diis ripas Ilissi sub umbra platani patulis di LimSae ramis, explosa per occasionem sophistarum ot rhetorum perversitate, qui in tabularum interpretatione argutiore plurimum operae ponebant, sui ipsorum cognitionem negligebant, summa otii suavitate Lysino OPus Pertractare instituunt p. 227 - 230 E. .

9쪽

Roeliat igitur Phaodrus Lysias orationem audi onte Socrate. Qua recitationu absoluta illo: Quid tandem, o Socrate, tibi de hoc opere videtur 3 Estno

plane divinum et summii cum arte elaboratum Z Cui diOcrates urbanissima cum irrisione: Mehercle, inquit, prorSus obStupui, PraeSertim te intuens, qui inter legendum videbaris interdum singulari exSultare unu-dio et surore nescio quo concitatus esSe. Quocirca vix me continui, quin una tecum, O earum Caput, et

ipso dobaechareri Hic vero sentiens Phaedrus, se ab illo leniter rideri ac perstringi, serio sciScitatur,

ecquem Graecorum putet ullo tesmpore dei uno eodemque argumento tam multa atque praeclara disputavisse 3 Rospoudet Socrates, sese, etsi ad elocutionem potissimum atque formam orationis animum advertorii, tamen in on esSe opinione, ut sententias noipsi Lysiae quidem esse Sati Si acturas SuSPicetur. Prao-Mertim quum orator easdem reS iterum iterumque in oulcnre non dubitaverit. Ae, Si verum quaeratur, dudum a poetis atque Poetriis meliora titulto in lucomeSSe prolata, quorum recordatione replotum semet ipsum ait id osse effecturum, ut Lysia nec Peiora ne

pauciora dixisse videntur. Quibus auditis Ρhnodrus, tam inoxsppotata libri consura paene indiguntus: Istud vero tu si porseceris. o bono. in templo lovis Olympii aureum to collocabo p. 230. E. - 236. B. . Iinquo statim ab initio in mediam quasi romperducimur. Audimus Onim orationem Lysias do amore scriptam; audimus iteire iudieium Socratis, de eius praestantia et Virtute nequaquam ssentientis honorifieo. Nimirum instant profecto in illa magna vitia miris modis cumulata. Nam primum quidomossondit nimia iseiunii res et putidum argutiarum frigus, quod eo ost molestius, quo Plias nitost obscuritatis e verborum deleotu et iunctura impeditiore enatae.

Deinde nec vis et natura amoris certo constituta est,

quum tamen neglegia eius doli niti otio ficti nullo modo possit, ut ipsa disputatio via et ratione procedat. Praeterea otium iusta desideratur purtium descriptionc lucidus ordo sententiarum. Denique quae donniore oratione satis impedita et confuga explicantur,

ea manifesto iudicant Lysiam do eo declamitantomunice do vulgari st humiliore amore cogitare: sublimioris ac divinioris amoris notitiam habere nullam. Quae

10쪽

oninia certissime arguunt, totam illam Lysiae scriptionem ita eSSe comparatam, ut, sive sorma eius sive argum nitim spectetur, ne veStigium quidem ullum

subtilioris philosophiae in ipsa extare iudicari oporteat. Atque hoc quidem est initium libri, quod pertinet

usque ad p. 236. B. Audiamus iam continuo, qua ra

Accepta igitur rhetoris celebratissimi declam tione Socrates a Phaedro permovetur, ut illi vicissim Suam aliquam opponat orationem. Quoniam autem in Lysiana scriptions iudicaverat neque omnia, quae dici potuissent, explicata esse, nec eo illustrata ordine, quem res et ratio postularet; ante omnia instituit doillo ipso argumento, quod tractaverat Lysias, Oratio nem aliquam declamitare. Quam ob causam quia retinere coactus est vulgarem illam, quam Lysias suae subiecerat disputationi, amoris notionem, Obvoluto capite so dicturum profitetur, ne pudore praepeditus in perorando ruat aut vacillet. Nimirum ita 8e significat nec sine verecundia de rebus tam humilibus verba facturum si invitum ad eum rem acce dere. Docet igitur item, quod Lysias efficere Atuduerat, ei, qui non amet, potius esse gratificandum quam amanti. Sed est plua oratio omni hus iis insignis virtutibus quae vitiis in Lysia notatis sunt contrariae. Adest subtilior rei, de qua agitur, definitio; sententiae ipsae dilucidae et perspicuae, nee temerti disiectae aut perturbatae; facilis verborum copulatio et iunctura; denique omnia ita instituta, ut singula appareat prudenti consilio ad causam obtinendam delecta et adornata esse. Etenim exor3us socratos ab amoris definitione, quem vult esse cupiditatem, quae sine ratione atque mente incitate seratur ad voluptatem e corporis pulcritudine redundantem, deinde usque ad p. 241. D. ostendit, quantum ille tum animis

amicorum p. 239. B. C. tum corporibus p. 239. C. D. tum etiam externis vitae conditionibus, hoc est, fortunae p. 239. E. 240. A. et vitae suavitati atque iucunditati p. 240. B. - 241. C. nocere

soleat.

Iam vero Socrates, absoluta oratiuncula illa, quam ad Lysianae orationis similitudinem comparatam pro eadem caussa habere instituerat, tandem, ut ait, admonitus a daemonio suo, ut stolidum istum et im-