장음표시 사용
661쪽
63 CAP. VI. DE VOCUM NOTAT CAPUT VL
De Notatione Vocuri. ALTER A vocis affectio comanunis est, Notatio, qua vocis cujuslibet origo aut forma inquiritur: idque vel Specie aut Egura. SPECIE s est, qua quaeritur, sitne vox origine sua prima, an aliunde orta: illa Primitiva, haec Derivativa vulgo appellatur. Primitiva, quae primae originis est. Haec Hebraeis dicitur ist-; id est, Radix, qudd inde caeterae voces, ceu rami ex sua radice, oriantur & excrescant: hine vero literae Radicem sive primitivam vocem consti tuentes, Vocantur Vulgo, Radicales: reliquae illis adjectae, Serviles, quod accidentibus Radicis formandis in-' serviant. Radix tribus communiter literis constat: ut,
tr suris, vas Audivit, Ppn Sub: Raro pauciores aut plures habet: ut, ' Non: Phy Malogranatum: FIIa odit. Derivativa est, quae alterius est originis. Derivatio tribus potissimum modis st: prinio, lavocalium Radicis mutatione: ut, 'o Rex, a Reornavit: plXI. Aures advertit, ab ity Auris: Iag Cis, ab ag Transiit. Secundo, literarum aliarum ad Radicem additione: ut, dg au Fuma, a που Audivit: namn Reiarnum , a Regnavit: zor Interdiu, a Dr Dies. Tertio literarum radicalium detractione: ut, iri Gratia, a
Iam Gratio' fuit: is Supra, ab Π, Ascendit. Additio& detractio quandoque in eadem Voce concurrunt: ut, morsum, a Inclinavit: mno Donum, a lin
pedit. Literae ad radicales additae, aut Radici aliquid
662쪽
Veneris,ct ωt. vi ad sicundam vocem possum est. Hic autem non est scriptura ampliorida punctatione eque pumctatio amplior f riptura, unde docet, quod incaluerunt viseera ejus isto momento, &osculatus est eum ex toto animo suo. Tum dixit ipsi Rabbi Janna; si sic est, quare ergo punctatum est ' non certe nisi ut docea quod Esau non quaesierit pN, osculari eum , sed vi, mordere eum, fastumque est collum ejus marmoreum, & obstupuerunt dentes impii istius. Propterea etiam sequitur, Et severunt, nempe, iste propter collum suum, alter propter dentes suos. Fabula. Quinta, κ CDκGregem, Gen. 37. v. Ir. nota Maserella rum: Una est ex quindecim vocibus punctatis in Lege.
Haec nota falsa est: vera quae praecessit. In Lege enam tantum de rem sunt, as in universia Scriptura quindecim. R. Salomon mistat, P κ esse punctatum, ad indiιandum, quod irerint non adpse
flendum gregem patri sui, sed ad pasiendum pus Tm seipsos, ut sitit. tanto commodius seleratum suum propostum, de statu 3 pho vendendo vel interficievdo, expedirepossent.
Sexta, Et Aharon, Num. 3.39. R. Salomon notara puncta denotare, quod Aharon non fuerit ex puniero Levit rum. Hic restqua Voces a Masere is adduinuetur, nempl. rem Remota, Num. 9. V. IO. Quae, Numer. 21. 3
liberis nostris, Dor. 29. P. 20. Ex Prophetis quatuor: in Egressus est, z. m. I9.p.I9. Templi, Erachia I.F. 2
663쪽
una ex decem, quae in lege punctatae sunt. Hebraeorum explicatio est ad hunc locum, ex Berschis rabba, id ess, Glossa magna in Genem, adducta; hujussensius: Rabbi Schimeon filius Elieser dixit: Ubicunque inveneris scripturam scilicet literarum) ampliorem sua punctatione, interpretaberis rationem scripturae: punctationem amplio rem scriptura, interpretaberis punctationem. Sic hoc loco puncta redundantia sunt super literas Neph, Jod, Vau, quae indicant istarum literarum conjunctionem ad indicandum, quod quemadmodum angeli isti interrogarunt Abrahamum, MN Ubi in Sisa Psic etiam interrogarunt Saram, DA Ubi est Alr,hum P Legitur Parascha sive Sectione 8. dc 78. Tertia, mipa Quumsiurgeret Usc,Gen. I9.P.H. ubi Ma foretharum nota, Punctum est supra Uau. De hoc apud Tuta muricos legitur: Quare punctum est supra Vau φ ad indicandum, quod Lot quidem non perceperit cubantem filiam primogenitam, at surgentem perceperit,
Tractatu de Mesrais, cap. . fol. 23. In Tunchuma ct yribus aliae adducuntur rationes, quas omitto. Quin ct Hieronymi tempore hoc punctum agnitum fuit. Is enim in Q stionibus in Genesim ita de eoscribit: Appungunt desuper, quasi incre di bile &quod rerum natura non capiat, coire quCm piam nescIentem. Quarta, Et osculatus in eum, Gen. 33. v. 6. uti Maseretharum nota: Quindecim dictiones punctatae sunt in Scriptura. R. Salomon scribit , dissentire Rabbinos de horum punctorum explicatione: alior sentire, quod Deus Escri am infensi hostis animum tetigerit, uisncer arrem Jacobum osculatus sit: alios autem sentire contrarium, quod falsum ipside cru osculum. In hancpestremam sententiam radiculoso mix 4um uin
664쪽
i est, Et concubuit cum Bilha concubi na- uxore patris sui, Gen. 33.ψ. 23. Ubi accentus duplicati videntur, tum ratione sententis,tum ratione distinctionis veram.Sententia,qua ad vocem v Ο 'Duar, postulabat istic Sin , at versim, qui ibi nondum abseisitur sed aliud adhuc membrum adjunctum habet,r qui ι sonaιh. Him ambo isti conjuncti sunt. Sic in voce pars sententiapostulavit Athnach, quasi illis duobus membra secetur, at ταμ rarao,ia e pMaron, tanqua in minori sententia membro. Sis in priscedentibus vocibus Tiphcha ct Sa eph dicti, tanquam majorispotestatis accentus,alium minoris virtutis ad n Shabent.
VI. De quindeιim vocibus punctatis. indecim voces in . riptura occurrunt,qua 'pernepunctata ρηι, vel uno vel pluribus punctis, sinstar Cholam του Rebhiah Apra literas positis, ob sterium aliquod vel arcanam causam, qua priscis nota fuit, fedapudpseritatem partim in oblivionem devenit, partim in nugas evanuit. R. Rechai sicribit in Parasicha
traordinario ) in tota Scriptura,sensus est ad excitati nem rei alicujus, id est, vult aliquid peculiare indicare. Quadam exemplariapro extraordinariis illis punctis, habent accentum yeetara adjectum. Haram decem sunt in Lege, quatuor in Pr phetis, una in Hagiographic Prima, Et inter te, Gen. in. e.f. ubi Masereti rum nota: Punctum est supra Jod posterius. At quam ob causam hoc punctum apposivum sit, ab interpretibus solide non e
plicatur, quantum ego vidi. Inde R. Salomonem. Secunda, via Ad eam, Gen. I8.ri'. Maseretharam nota γ
ε ra Aleph, Jod & Vari sunt puncta, estque vox ista
665쪽
rem Feci, &ί. ex R. Salomone, stin Ura, R. stabat, R. Hoc silio frama ; ex Tun hora, gal ut, Chas uni. Abeu Urata men multis objectionibus hanc sentei fiam impranat: legant ipsum docti. Hinc vero prima causa multiplicationis accentuum
promanavit. Nam uno accentu continuata elocutio indicatur,
qua Deus primo usus fertur: altero istincta, qua hominem ob angustiamspiritus, ct commodam distinctionem uti necesse eu, ct svam Deli secundo adhibuit. Sic concurunt Athnai ct Sa eph alon; illa majoris distinctionis opaus est, hiι minoris, qui ad aliud sententia membrum tendit. Conjuv untur Silla ct sthmo, vel Rebhia aut alius: Silla Perseveron absiolvit, ac pamsam longiorem facit, at alius ipsi additus lectionis continuationem ignificat. Eodem modo de altis judicandum, quorum alter legitima didistincti vocis pronunciationis, alter continuatae ct a pro peratae lectionis index est. Hinc scriptum cum Lamete. O Parath, quorum illud majori pause servit, hoc continuatae lecti ni. Sic in praecepto sexto, patari γ' Non occides. Obeavdem hanc causam ter legitur litera n cum supra notata vii sula Raphe, imul imposito in ventrem Dagesch leni. Nempe in IV X, Non oecides ; hk in accentus minister Merca requirit Thauat' iratum, ct accentus regius Dphia, Phau tenuesve dagesserum, Non moechaberis; his prior rex T ruta postulat post se Dagesich lene, at minister Muraib Thauastiratum. Sic Non furaberis. Item versire. 8. Hoc Maserethae tanquam ivrsticum notarunt, sed mysterium non putarunt, quod per Cabal n oralem disiendum erat. Altera causa ad hanc accessit Mustica Hebraica, quod dive sis temporibus O festu, diverso concentu hunc textum Judaei in suis Synagogis modulentur, ut expresse in Chas uni scribitur. Hinc quo' meo judicio, explicanda sit anomalia accentuum insequenti loco e
666쪽
. Vox cum Cholem sicripta, ut hoc loco, requirit acce tum in penultima, quem Jethdh indicat, at per Sinera ab initio lecta, ut analogia postulat, est Mitris, quod Meria denotat. Ante Mah aph: Ecce me, fili mi, Gen. 22. I. Accipiat sibi, Genes. 38. u. 23. horum omnium
causa amplius quarenda. V. De anomalia accentuum in Decalogo. Exodi 2 . Vers. 2.
ri sic deinceps, clus rei causam, alto ct Uregio omnes transeunt lentio. At vero cum accentus, vocis legitimam pronunciationem moderentur, ct hic talis ipsorum concursus eam turbet, o quidem in oratione ea, quae ex ore ipsius Dei egressa ent, non immer tὲ tanta rei causa quaeritur, An scilicet ab ipsomet Deo aut Mose hoc profectum, an vero ex posteriorum Juda rum institutos' mc postremum se mihi magis probat. Nam Hebraeorum commentum hic est, Deum Decem praecepta elocutum esse DX naῖ una vice, uno momento, Ilara sermone uno, trire irvnΝa eloquio uno, oratione una, h. e. unos ritu ct halitu,sine ulla interstiratione, moret, pausa, vel distinctione, ita ut omnia verba tanquam Verbum unum O vox una fuerint. Id inde exstruunt, quod dicitur: Et elocutus est Deus OMNIA verba ista, vers. r. Quod cum populus non intelligeret, dixit ad Mosen: Eloquere tu nobiscum, & obsequemur, vers. IV. Sed Deuspostea repetiis sermonem, O singula verba distincteprotulit, ideo additum est, Dicendo, vers. I. Inde etiam nunc in prima, nunc in temtia persona locutus est: ut, Sex diebus secit, vers. II. non au
667쪽
duplici, quarum prima, R Gen. s. et secunda, Mee
' M a se Merca ter: ut, 'κ Egredientur, Jud. 2I. v. 2LMunuch ct Merca sepe in eadem voce conjunguntur, quanta
vox bissyllabapenacula aut monos allaba sequitur: ut, rana Decidit flos, Jesa. M. ψ. . au DecollanS canem, Jesa. 66. v. 3. Et dabitur tibi, Esth. . R. 6.nΤΝ Et intelligat ista, Hoc I . V. Io. rox mo-- fyllaba aut bisyllaba penacula resecit accentumpraecedentis Pocis ex ultimam penultimam sulsiupra declaratum,) id quod 31 nach indicat: at Merea denotatsedem accentus propriam in ea ν ce, nempe eam per se ele Mitris sue in ultima acuendam, α per accidens factam ese Misses sive vacutum.Sed se legitur,n κ In Padanem Syriae, Genec 28. P. a. s. 6. mnsequeme penacuta: an cum vox na talpersennacuta, propter acutam sequentemst is ipsa facta acuta 'μ ν. r. scribitur cum duplici' Merca, da s. Munach ct Mahpara: ut, zΠJ3 Qui, Thren. . e. q. Mavara ct Merca: ut, Cum interficiuntur, Ezech. 26. ψ. Is 'TY Rubent corpore, Thren. . p. 7. Merca denotat sedem accentus propriam, Manach accentus tr jecti index, ob vocem peracutam seque tem
668쪽
Q. T. Quando etiam duo Munatb ante Suheph non e tinubponuntio, tum prius vocatW a yudaeis Italis Mecarbel, alterum Hilluit ut, Πῖ M-Quibus expiatio facta est, Exod. 29. 33. Meaijela P nphcha epithetheton est: eadem enim utriussfigura, sed alio atλ alio loco aliter appellata. Dphcha enis ante Athnach, Silius vocarunt Meaijela, quasi Tiphcha forte , id est, intensiore voce canendum, ab ,κ Fortitudo, vel FNFortis: ut, Et egressiis est) Noa, Genes L P. I 8. Et quan os in eadem dictione: ur, C a Iem In soptimanis vestris, Num. 28, 26. tibi Maseretia notant, Undecim locis Meat jela poni ante Athnachia,& hune
esse unum ex illis. Loca ibidem annotantur. At yer. 2.3I. as vocem , ,s m notatur, Decem tantum esse loca, ct undeciamum ex divorsitate exemplarium adjectum, QMin1 locis in e dem dictione collocarur ante Sisi s ut: ,ΠΠ, Ad polluendum se, Lev. 2I. . se hk reliqua loca a Maserethis ann navitur. Octo etiam locis Magistri Massoreth accentum Merca in eadem voce cum T hcha junctum, vocarunt Mea ijela, quo Merca contentiore vota canendam: ut, o enci Habitati nibus vestris, Lev. 23. .. 2I. ubi reliqua loca enumerantur,
ut se Eetich. 36. 27. Non itas hi novi aut diversia reliquissivorioribussunt accent Astdudem ex diverso Uu musico diversvnoda appellati. Nihil autem ad legitimam vocum singularumprom - tiarionem, de qua Νc agimus, disersus iste cantus facit.
IV. De Consertio quorundam accentis speciali. Maserethae notant aliquoties, Quinque esse dictiones eum duobus accentibus, nempe qua sints'ecialis observatumnis, cum alias in diversis dictionibus soleant usurpari. Quina,
669쪽
HI inter duo Munach ponatur, dicitur Legarnae: alias Petat ut avent ' Et ponam inimicitiam, Genes 3. ψ. Is ' I'a Et omni reptili, Genes I. v. zo. Hinc ae 'Exod. 3 . v. I3. Masora notat; Tria initia vo suum sunt eum Munach ante Legarnae. Pesk vero dicitur, quanda post alios ministrantes accentus ponitur, regem siequente. Αι haec fineola nihil ad pronuntiationem antecedentis vel consequemtis dictionis facit: utrase enim Jum proprium accentum tonicum habet. Notat veropaustulam musicam, unde p'φρ dicituri nam
9 Ceilare ) quasi fuerit poIt Munach, tunc stacta ubito
abrupta voce constituenda est, quod nomen indicat mni a Frangere. Soph pasul , id est, Finis versus: hujus figura constat si buspanctu majoribus, qua ad mmsingulorum versiuum Biblic ram notantur, neth sono ullius vocis moderando inserviunt,sed Hrsuum distinctionibus. Unde Elias in lib. De ηίcentibus cap. s. expresse scribit eos errare, qui has notas inter accentus nAmerant. Mastrethe autem hoc nomine accentum Silla Jntelligunt. Hillui ct Mecarbel accentus Munach epitheta sunt, chronum vocis Grammaticum mutant, sita tonum musicum. 31mnach enim in ultimas si uapositum sequente Athnach, Sarsia ves .eph aton, vocatur Hillui, abn, Ascendit, quod aiatafive elata voce canendum sit: at in principio dictionis sequente Suheph aton, Mecarbel dicitur, quod flexa ct varie
agitata voce canatur, ut quae cribro agitantur. Nam Cri
brare, ut quidam volunt. Hel a loco sic dicitur, quant Crista vocis, a Crista, quomodo apudscriptores Tabnudicos legitur, 'a Cum alba est crista galli .Melius conveniret hac ratio Elia, s accentussupra primam litteram collocaretur; ati subjicitur: ut, 'a Gens magna, Deut. . e. 7. 'δχ υn Momento eloquar, Jer.18.
670쪽
Graeeos imitati, qui eadem de causa πανσωδια n minabant. In hanc sententiam scribit etiam Gellius lib. I3.cap.6. Vocis a sectionem dicimus Accentum, quatenus is In certa quidem syllaba tantum consistens, eam tamen non extra vocent, sitam voce,ut in subjecta materia, asscit, adeo1 totius vocis βο- num, qui uno potis imisvi quodam loco evidentius percipitur, uingit me moderatur.
Sorius conveniens cujuslibet vocis, ut triplex sin ceret,nat ra voluitsin altum sicilicet, quas lenior st Mutior Aulatus ; aut orsi m in gurtur 9 pectus, ceusarior, depressu, aut in Du-gum, quasi compositm ct duplex, protractus se inflexus. V nde Cicero in Oratore siribit: Mira est quaedam natura vocis, eujus quidem, e tribus omnino sonis, inflexo, acuto, gravi, tanta sit & tam suavis varietas perfecta in canti bus. Horum in qualibet voce tantum unicus eIt, ct is quidem in voce 'olmyllaba, in ultima vel penultima consi fit. Ipsa enim natura sirabit oec. dict. loco) quasi modularetur hominum orationem, in omni Verbo posuit acutam Vocem, nec una plus, nec a postrema syllaba citra tertiana. Et Elias Levita in Libro de Accentibus capite .simit: Ut nulla
syllaba est absque puncto vocali, sic nulla est.ox absq;
accentu suo. Sonos hos omnes Graeci appellarunt τόνους ν τεκνων Tendere, translata locutione a fidibus, quarum ι rentione vel remissione acutior gravior1 tonm redditur. Numerus accentuum inter Grammaticos non esi Hem. Quia dam pro diverso usu, diversa acceperunt nomina, unde numerus ipsorum quibusdam Grammaticis auctior factus. Praeter eos,quos
nos posivimus 'pra, adjiciunt vulgo sex altos,nempe Pesth,
Mecarbel, Meajela. Pessi h o Legarnae, eandem figuram habent, quae recta Tir. gula inter duas dictiones xetaim. Ea spori Munach unisum,