장음표시 사용
2쪽
3쪽
DIE XXVI. M. 0VEMBRIS A. MDCCCLXIV.
TYPIS EXPRESSIT GUSTAVUS SCHADE.
5쪽
Unus qui Sque p0pulus et ratione quadam c0gitandi ut
dono Suo a natura aecept inde a rerum Suarum pri-m0rdiis ita ruitur ut ab h0minibus e alia stirpe ortis differat et vocabula sua formaSque grammatica eXeOluit quae cogitati0num peculiarium, quibus Xcellit, imagine reserunt. Quae proprietate quum indolem linguae efficiant, si quis tollere ea vellet, VeSte Singularibus c0loribus tinet qua natura est induta illam desp0liaret. In Graeca quidem lingua ubi sententiae laeta Vocabulorum copia saepe ita obteguntur, ut interdum enuntiat vocabulum aliquod demi posse neque tamen sententia dirui videatur, vereor ne multi Sermoni consuetudinem injuste immutare conati sint ita errantes ut, quae r illa significationem aliquam continerent, en Sen Su SSe caSSa et frustra a Scriptoribus adhiberi opinarentur. Cujusmodi errores ex duobus imprimis sontibus fluxisse mihi videntur. 1. Primum suerunt qui quum ignorarent quid vocabulum aliquod per Se On-8ideratum e Graeci serm0nis ind0le vellet, id sensu
vaeu uni et tantummod0 πληρώσεως ἔνεκα Scriptum S Secrederent. Quae peccata maXime apud Vetere gram-
6쪽
matico et rhetores exstant. X quibus plurimi ut hoc Imm asseram, consuetudine Graece loquendi n0nperSpecta particula quasdam ad Sententiam aut O- nexum nihil valere sed plane otiosas esse judicarunt.
Igitur etiamsi plane abjiciendas esse illas particulas
non contendit, tamen prorSuS X ternam cauSSam cur
illae legantur, asserens dicit, nulli rei eas inservire nisi enuntiatis explendis. Quamquam e verbis i κόσμουενεκεν elucet, a DionySi e sensu qu0dam veri bseuro majorem particulis vim attribui quam earum 8S Vere praecepit. Nam quod hornandi caussa additur id eum finem Summum assequitur ut pulchritudinis speciem rei aequirat animumque moveat. Eodem judici utitur agap. 257 οἱ παραπλ ρωμαεικοὶ σύνδεσμοι Ουδε πολ-
λαχη εις εννοιαν συντελουσι et p. 366 το μεν ονομα
ἔσχον Π του ην φράσιν παραπληροῖν η μέτρον κόσμου χάριν. Atque e rhetoribus Dionysius HalicarnassenSi de Script Veter cens. II, p. 45 I80erat vitio-Sam Verborum X aggerandorum cupiditatem X probrans: ἄσιε νώγκη Παραπληρώμασι λέξεων Ουθεν τελουσῶν χρησθαι. 2. Alter autem sis unde quae de linguae Graecae abundantibus vocabulis dissipata Sunt mann Verunt
eo redit ut quam vi effugere non possit quid vocabulum aliquod per se velit, anten qualem illud vini ad loci certi sententiam habeat, n0n 0gn0scatur. Ut Uigerus do idiesim Graeci ling. IV. bae praecepit prono inen
7쪽
aωτὀ cum nomine καστος idem penitus St, quod εκα o per Se Olum. Quem erras Se postea Hermannus
in adnotat ad Vig. 123 ubi varias κα o pronominis significationes explicuit docuit. Semper sere hic interpretes in salsur judicium deverterunt, quod iis Graecam linguam X pedientibus e nacula sua aut alia cognita lingua ante ocul0 VerSabatur. Sed in Graeco sermone si quid accuratius et cogitatur et exprimitur quam in Sermone Germanico vel Latino vel Francogallico vel quovis alio neque ii simile quidquam praebent, non idcirco Graecus sermo l0cutionibus signiscatione destitutis orere dici poterit. Ut constat Graecos in usu καὶ vocis multo frequentiores esse aliis populi neque tamen apud optimos scriptore8 ullum locum reperiri, quo non aliqua significati0ne illa praedita sit. ἡ Abundantia igitur verborum Sensu omni caSSOrum saepe linguae Graecae injuste est indulcata illamquen0minarunt gram uiatici πλεονασμόν si verbis utuntur, dicunt πλεονάζειν, παραπληρου' παρέλκεμ περιττευειν. vid de tota re eiskium fide pleonasmis Graecis.
Attamen etiam exstiterunt qui res accuratius per- Scrutarentur et pleonasmorum nihil signiscantium ubi foede essent et multitudinem coergerent. Ut jam ex veteribus rhetoribus Demetrius Phal de particulis illis expletivis melius quam caeteri, de quibuS Xp0Suimus,
8쪽
ita grab Tor d παραπληρωματικοῖς συνδέσμοις χρηστέον, ου ως προςθήκαις κεναῖς καὶ οἷον Προςφυμασιν η αρα ξυσμασιν, σπέρ τινες ω Λὴ χρῶνται προς ουδεν καὶ τω υ και τω Πότερον, αλλ' εὰν συμβάλλωνταί τι
χω μεγέθει του λόγου. Significationem quandam his partieulis esse inclu8am recte agnovit Sed quum vim in magniscentia vel sublimitate quadam orati0ni aspergenda positam 8Se dicit, tamen non equitur, ut propriam et distinctam cujusvis particulae significationem intellexerit. Deinde jam satis scite de copia dicendi Quintilianum judicasse videmus. Separat enim pleonaS-
tium f. IX, 3 habundantem supra neee8Sitatem rationem ab eo qui augendi caussa adhibeatur. IX, 3
hi cum Supervaeua oneratur adjectione, vitium dicitur, cum autem auget manifestam sententiam, sicut hic, virtus: vidi oculos ante ipse me08. quot verba, totidem sunt a Metus. )Jam recentioribus quidem temporibus maxime Vigerus et qui eum secuti Sunt ejusmodi multa quae a quibusdam abundare salso dicerentur, propria sua significatione usurpari disputaverunt. Totum autem librumh de pleonasmis Graeci Sive commentarium de Vocibus, quae in Graeco sermone abundare distuntur. Benjamin. Weiskius seripsit, ea ratione usus ut pleona 8mi nomen retinens hujusmodi copi0se dicta tractaret, quae magna cum vi adhiberentur. Xplicat enim pleonasmi formam ita Neisti de pleonasm Graec. 8ag0g. p. 6)hVerborum ad Sententiam pro captu populari plenam, sed nudam nec plane politam accessionem, quae Verba
9쪽
quasi supervacanea ignaro offendant, quibus tamen recondita quadam ratione vel dialecticam subtilitatem vel vim ad movendum quocunque modo animum accipiat sententia. Quae definitio quum n0tioni pleonasmi, qualis a grammaticis sere intellegitur, adversetur atque adeo talia quae pleonasmi nomine Vulgo non Omprehendantur c0mplectatur, me quidem In Sequentibus si semel pleonasmi nomine utar, Godo redum Hermannum sequi praemi8erim, qui in appendice ad Viger adnotationes pleonaSmum pro ea notione quae fere a grammaticis ei attribui solet, ita definivit ut is contineretur, adjectione vocabuli prorsus abundantis i. e. plane nihil
signiseantis vel ut ait in dissertat de ellipsi append. ad Vig. 869), adjectione vocabuli quod etsi additum
P0steaquam Godost Hermannus de pleonasmi et ellipseos natura in appendice ad Viger et copiosius in opuscul Vol. I, p. 148 disseruit atque primus distinxit qui vere pleonasmi essent et qui salso haberentur, nemo quod sciam de c0pia dicendi sive ea est pleonastice adhibita sive ab ple asini natura abhorret aliudque vult, quidquam continue aut uno tenore Scriptum protulit, dum recentissimis temporibus Sehmidtius in dissertatione quam scripsit de ubertate orationis Soph0- oleae Annale de Liebstauenkloster g Magdeburg.1855 rem de qua quaeritur rursus recoxit. Intellexit autem ubertatem illam dicendi ut breviter c0lligam
quae Xposuit copiam 88 Verborum pro breviori elocutione non Sine caussa adhibitam. At quamvis multa Selimidiius de ea re scripserit, tamen neque in
10쪽
prooemio ille notionem ubertatis pro natura et fine ejus paullo distinctius definivit et in dissertatione subsequenti quia semel permulta ille tractat, nonnulla hujusmodi dicta tam breviter et obiter tantummodo perstrinxit, ut vix qualis eorum sit vis et p0testas intelligenda, animo tibi informare possis. Ita Selim idtius indicendi ubertate quam ipse quoque in oeabuli compositis saepe cerni SenSerit, explicanda tam eXiguam, tenuemque Operam consumpsit, ut hae observatio vix inchoat nedum persecta esse nobis videatur. Quare quum ubertatis regnum quasi et potestas satis spatiosis finibus circumcludatur, nos quidem ipsi quoque de hertate dicendi quaesituri unum ubertatis genus, quod Onspicitur in Nerbis cum praepositionibus compositis ad 0piosius exp mendum nobi propOSHimu8.
Sed notibnem ubertatis dicendi 8, valibus sinibus
describendam esse putemus, antea pauci abSolvendum nobis videtur. - Atque primum quidem si ad Xteriorem uberius dictorum speciem respeXeris, ubertas dicendi similiter a pleonasmus verborum quadam copia continetur, a quo tamen illam valde differre demonstraturi sumus. - Deinde quum de ubertate Graeci sermonis, sicuti apud Graecum script0rem ea inVenitur,
igitur de quadam redundantia et coacervatione dictionis Graecae quaeramus, justus ut ita dicam, dictionis modus et quasi norma requiritur, ad quam reserenda sit ubertas dicendi. Quam normam ab ipsius Graeci sermonis indole, sicut ille v0cabulis suis et legibus gram-