De dictionis Sophocleae ubertate quae in verbis cum praepositionibus compositis conspicitur. Dissertatio ..

21쪽

ut sit doρυξενο intellegendus h hospes qui praeter caetera hospitii officia etiam καὶ hoc praestat, ut belli

temp0ribus homini alterius, qu0cum est conjunetvS, partes sequatur. Patet enim Scholiastam e sensu scripsisS επιστατικούς ut Sit derivandum ab ea signiscatione, quam εφίστημι intransitive dictum saepius habet halicui 0stiliter instandi, in aliquem invadendi ut Hom. Il. E 624 de hostibus Teωων οἷ πολλοί τε καὶεσθλοὶ φέστασαν αλλήλοισὶν. Quin etiamsi quis scholiastae verba aliter explicare vellet, tamen doρόξενος Vocem ea Significatione, quam diximus inesse in sch0liastae verbis, praeditam SSe contenderemus. Primum enim c0mpositionis forma ipsa non obstat quin intellegamus hominem qui hospiti0 cum aliquo ita conjunctus sit, ut etiam belli temporibus eum juvet. Deinde haec explicatio egregie convenitS0phocleis l0uis. Nimirum qui hospes cum alter hujusmodi hospitium sustineat, ut etiam casibus belli irruentibus illi auxilietur, is certissimus est habendu8. Nunc felicissime procedit Electr. vers. 46 ὁ γαρ μέγισεος αυεοῖς

τυγχάνει δορυξένων. Nam nuntio, opinor, Ou a quovis hospite, sed a delissimo hospite, qui qu0ndam etiam belli temp0re Aegisthi et Clytaemnestrae rebus

Se auturum esse poponderat, misso fieri non potuit quin i malimam dem haberent. Sed ne opus quidem nobis videtur in doρυξενο voce hane belli notionem etiam retinere. Omnino doρυξεν ο est se certissimus hospes et doρυξενία cer fissimum hospitium Gla etiam Col0n vers. 63 egregie c0nvenit doρυξενος. Theseus dicit: τὶς ζω ν ανδρος

22쪽

seat artissima h0spitii ineuia. Cujusm0di hospitem

minus quam alium ullum a Theseo et Thebanis excludi p0tui88 apparet. Favet nostrae X plicationi etiam hoc, quod utroque loco epitheta accedunt quae ipsa quoque necessitudinem hospitii ut firmissimam et artissimam X tollunt. Ita Electi . versu 46 legitur μέγιστος δορυξενων; Olon. versu 32 κοιν ad hospitium publicum spectat qu0d

nim hospitium antiquitus ictum firmius est. - Igitur egregi c0nsilio Sophoeles nobis videtur doρίξενo Voceu Su8 8Se pro Simplici si/o vocabulo ut illa primo significaverit hospitem cum alter ita con Sociatum ut etiam belli temp0ribus eum juvet, non hospitem, ut ait Pau8amas , χύριν δουρὰς . . belli gerendi caussa cum aliqu0 0njunctum p0stea transierit in n0tionem, , eeritSSimi hospitis =.2. Tum ex his vocabulis, de quibus X ponimuS, compositis quaedam Sunt ita conformata ut altera pars

abunde adjecta esse videri possit, quod ejus notio jam alterius partis notioli exprimatur. Ut si legitur Antiq. 7 42

παγκάκιστε ια δίκης - Παrsis aut superlati Visorma aut nia altera par Supervacanea esse diei p0test, quum is adjectivum alteri adjectivo adhaerens Superlativi vim ei licere s0leat, ut valeat πάγκακ0 idem aeκὰκισιο ς, ut Vere utraque sortii legitur apud Arist0ph. Ran. 464 μιαρε και π&μμίαρε και μιαρώrar Vid. Vig.

p. xiiii r. 18). At quamquam ex logica arte alti 0r qua-

23쪽

litatis alicujus gradus quam qui superlativo Xprimitur cogitari non p0te8t, tamen, Si de gradu quam maXime extollendo agitur, superlativus quasi ad illum exprimendum is n0 sufficiat, addita a voce etiam augeri p0te8t, prae8ertim quum superlativi formam in omnibussere linquis ut frequenti usu aliquid debilitatam usurpari constet. Nostr igitur loco Creonti vehementissime

Haemoni irascenti mirum quantum convenit,aγκύκιστε compellatio. Nam Metu animusque constitatu qui gravissimis Vocabulis utitur, Summa cum perspieuitate ita denotatur. Eadem est res, quum παγκάκιστε legitur Trach. 1124. Vel πανυστασος. Traeh. 875. Similiter si, quamvis comp0Sito n0n exstante, dicitur πλεῖστον κάκιστος. Oed Col. 743. πλεῖστον εχ

Huc pertinent vocabula bicomposita, in quibus eadem n0ti dupliciter Xprimatur ut alterutra par πλεονάζειν putari possit u αυθόμαιμος. Oed Col. 335. o M υθόμαιμοι που νεανίαι πονεῖν Jam ὁμαιμος significat eum qui est του αντον- αιος. Ut legitur Oed. Col. 1772. Item ciυθαιμος. Oed. Col. 1078. Neque tamen Octoi iteratio frustra adhibetur. Nam si quidem repetita noti sortius sentitur, aptissime hoc loe notio hejuSdem generis augetur. Quo gravius enim Oedipus iratus eam pronuntiat, eo acerbius liorum in patrem neglegentiam impio8que more eaStigat , Nimirum

quamvis illi origine quidem ne minimum quidem hoc vult iteratio a filiabus Oedipodis discrepent, tamen

moribus et ingenio prorsus ab iis disserunt. exium quidem qui ad Ant. v. 1. αυθόμα μο explicat effugisse videtur compositioni Vis.

24쪽

3. 0rro inveniuntur adjectiva ita comp0sita, ut simplicis notio Vere se augeri non patiatur, nihilo tamen minus M augendi vi praeditum additum sit ut πώγχαλκος Εleet. 195 τε οἱ παγχώλκων νχαία γεννων ἄρμάθη πλαγή. Quae res aenea dicitur, ean0 cogitatur nisi tota e aere facta, neque χαλκους qualitatis alti0 gradus exstat Attamen is sngitur, quum dicitur drχαλκος, idque egregie. Nam quum de aeris mortifera vi et summa pernici0sitate h0 l0co agatur, poeta optime illam ita Xpressit, ut majorem gradum ejus qualitatis unde exitium et mors nascitur simularet. Nunc dicitur securis ictu quam perniciosissime gamemn0nem percussisse. - Item si El. 510 παγχρυσέων δίφρων legitur, id si quo magis Myrtili divitiae extollantur. Sed ulterius de his compositis Xplanare non Olimur. X Xemplis quae exhibuimus, apparebit, quae comp0sita hujus generi in copiose dicta reserenda esse

Unum nobis hoc relinquitur ut de sine et consilio ubertatis dicendi , quam jam supra perspicuitati inservire indicavimus, paullo accuratiUS Xponamus. Jam vidimus aut animi affectum copia dicendi adhibita perlucidius exprimi ut l. 103 ubi pro Ida leguntur οἶδα, ξυνίημι, ου με φυγγάνει. vid. p. 10 Oed.C0l. 335. ubi pro ὁμαιμος aut v θαιμος XStat auctύ- μα μος p. 21 Ant. 74 ubi pro άκμrro dicitur παγκάκιστο aut aliam quamvis rem, ut l. 4 et Col. 632

25쪽

δορυξενo aptius ad naturam inertissimi h0spitii dicitur quam ξένος. l. 510 πύγχρυσος melius quam χρυ- σους ad den0tandam divitiarum magnitudinem. El. 195 πάγχαλκος praeclarius quam imple ad designandam

Summam perniciem . - Deinde notio copiose addita aut augendi vi erat praedita ut si in raγκάκιστος, πάγχρυσος etc. aut cum alia eaque Simili notione collocata austendi vim iteratione acta adsciscebat ut in αυθόμαιμος aut in oἶδα, ξυνίημι, ου με φυγγάνε aut

augendi vi 0 praedita aliud quid signisicabat ut δόρυ in doρυξενος - Sed ubique ubertatem dicendi,

sive affectui sive alii rei perlucidius exprimendae ea inserviebat, sive augendi vi sive alia significatione n0ti0, copiose addita, praedita erat, uno eodemque munere perspicuitatis efficiendae functam esse intelleximus. Quare non assentimur iis, qui ubertatis dicendi opscia compluria esse voluerint. Ut Matthiaeus grammat. p. 636 ubi de ple0nasmi loquitur, re Vera autem, ut ex exemplis allatis intellegitur, uberius diei tractat)monet pleonasm0 duplici a Virtute instrueto esse, ut aut poetice cogitati0nem perlucidiorem reddant aut rhetorice gravitatem ei Suppeditent. Sed primum n0ncogitatio perlucidius aut gravius exprimitur, Sed rei status, cujus forma tantum et quasi imago sit cogitati0. Deinde si res ad naturam Suam aptius cum quadam vi vel gravitate describitur, ut supra diximus sectum animi delineari verb0rum coacervatione quae augendi vim habeat, no e id ipsum qu0que perspicuitatis est 2 Tum si qua res vi augendi, unde graVita Oritur, perspicua redditur, etiam hoc poetice sit. Est enim p0etae

26쪽

ποιητου rei cujusvis naturam ad Veritatem i. e. perlucide describere.

Similiter eiskius in definitione pleonaSmi, quo Omine ab eo et diomata Graeci Sermoni et copiose pro Graeci sermonis ind0le dicta c0mprehendi, jam supra p. 9)diximus, duplicem vim ple0nas mi esse dixit eamque ita circumscripsit, ut vel dialecticam subtilitatem vel vim

ad movendum quocunque modo animum acciperet Sententia. At haec quoque ita D0 disserunt ut duplicem indesnem ubertatis colligere possis Ut Si affectus per iterationem similium vocabulorum exprimitur, haec est dialectica subtilitas; nam affectus natura magis ad Veritaten ita deseribitur. Igitur ut Keiskii verbis utar, sententia accipit dialecti eam subtilitatem. Jam iteratio verborum etiam im habet ad animum noStrum movendum. Nam affectum, quo qui perturbatur, nos ipsi assectus iterata verba vel legentes Vel audientes, Sentimus. Igitur, ut ait Weiskius, vim ad movendum nostrum animum Sententia accipit. Quid tandem sententia re Vera nunc accipit 2 subtilitatem dialecticam an vim ad movendum animum 2 Utrumque, pin0r, accipit. Atque Sic quidem non solum in affectu, sed etiam in quavis alia re, quae ubertate didendi accuratius describitur, res se habet. Subtilitas dialectica in eo versatur, quod res aliqua verius ad naturam suam definitur. Qu0d si fit, simul vis ad movendum animum ritur, qu0niam Oeabulum, copi08 ad rei naturam describendam adjectum, novam notionem animo adducit, quam si is c0 Inprehendit, OVetur.

Igitur qui vere unus sinis est ubertatis, eum Keiskius non debebat in duo diversos di Sseeare.

27쪽

Quae cum ita sint, unum tantummodo ut jam diximus, O cium quod c0ntinetur studio perspicuitatis Diendae, ubertas dicendi habet. Quae perspicuitas quum pro rei quae describitur, statu paullo aesturatius

se describi admittat ut jam p. 22 indicavimus id secimus in sequenti de dictionis Sophocleae ubertate, quae in verbis cum praepositionibus compositi conspicitur, quaestione. Ad hoc enim nostrum propoSitum,p0Steaquam quae necessaria sunt ad , ubertatis dicendi notionem qualem eam intelligendam esse velimus, definiendam praemisimus, nunc progredimur.

Invenies Saepe pro simplici verbo, quamvis id quidem, quia noti0nem pro graeca grammatica ne eS-sariam ad cogitationem loci alicujus Xprimendam continet, Sufficiat, compositum cum praepoSitione Nerbum copiose ita esse scriptum ut ea rei de qua agitur

statui magis ad veritatem deseribendo inserviat. Ut si Electr. 122 τήνδε προςβλέφασά μου σφραγῖδα πατρὸς ἔκμαθ' εἰ σαφῆ λέγω legitur pro dct simplici verbo, quod ip8um qu0que si Scriptum esset, sufficeret quia

neceSSariam pro graeca grammatica notionem ad cogitationem hujus l0ei exprimendam continet comp0situm verbum κμαθ' 0piosius dictum, h0 pr0pterea sit, qu0d hoc l0co non solum de cogn08cendo, sed de penituSaecuratissime cognoscendo' agitur. Igitur praep0Siti quae notionem discendi, cogn0scendi mutet in noti0nem perdiscendi, penitus discendi rei statui magis ad veritatem deseribendo consulit.

28쪽

a Apparet autem, Si praepositiones in his compositis copiose usurpata tractaturi simus, ejusmodi tantum exempla a n0bi innui, in quibus praepositio n0na relationem, quae exprimitur per casum, claresaeiendam requiratur vel, ut vulgata sed salso requentata, locutione utar: ubi praep0sitio non casum regat sed ubi praepositio a. erbialiter posita sit. Distinguendum est enim in v0eabulis quae dicuntur praep08iti0nes, utruin etiamnunc adverbialem, quae est genuina Bern-hard Syntax significationem habeant, a jam praepositionalem induerint. Quam disserentiam quali eSSet, optime exposuit God01 r. Hermannus de emend Graee. grammat ratione cap. XIV p. 161 - 163): praepositiones e disserunt ab adverbiis, quod non conditionem rebus inhaerentem, Sed rationem eam, qua quid ex alio pendeat, Significent, quam rem relationem notionum appellamus. Igitur praepositi0ne quum relationem noti0num indicent, agile intellegitur, quare casum regant. Etenim casuum vis et Virtus Similem Sum, ut praepositiones, habet. Quippe casus diversas n0tionum inter

se relati0nes indicant, quarum ratio quum accuratius definiatur praepositionum acceSSione, clarum,St, quare praepositiones non possint casu carere. Idque sic debet verum Xistimari, ut etiam adverbia, Si quando casum regant, Veluti πρόσθεν, πισθεν, χωρὶς, praepositionum loco, non adVerbiorum habenda Sint prae-p0sitiones autem, ubi in ea Su Sulat, Velu ἐν συν, πρoci intus et simul et praeterea Significantes, adverbia, non praep0Sitione censere oporteat. odem modo disserit Matthiae grammat graee. 572.

29쪽

Ιgitur, id quod voluimus demonstrare, manifeStum est hujusmodi omnia composita, in quibus praepositio praepositionalem vim habeat, non adverbialem, inter copiose pro simplicimus verbis dicta referri non posse. Ut si legitur tesstr. 587: τις ξο-

νευδεις ω παλαμαίω μεθ' ου πατέρα χον ἀμὸν ποοσθενεξαπώλεσας praepositio D ad declarandam relationem, quae exprimitur per dativum caSum, neceSSarin St, neque enim ευδειν τινὶ dicitur ex usu sermonis igitur

praep08iti0, quia praep0sitionaleui vim habet et cum cISU Si conjungenda, necessaria est habenda Dixit quidem Matthiaeus 594, 2 in c0mpositis verbi Semper adVerbialem vim inesse praep0siti0ni sed h0 salsum eSSe elucet e exemplo quod modo attulimus. Jam si liquet, in verbis his compositis quae pro simplicibus cum ubertate quadam dicendi adhibeantur

praepositiones adNerbialiter positas Sse, ut cum caSunon in eo tangendae, paullo accuratius hoc dem0n- Stramus. 1. Primum praepositio plane adverbii instar

legitur, ut in illo quod attulimus supra p. 25 εκ-μανθώνω. iv κ, loci signifieatione deposita et tralata vel thica significatione accepta obsolutionis, persecti0nis Vig. p. 602 infra ), nihil habet nisi vim augendi

ut sit Vertendum: penitus, valde diScere, cognOScere.

Vel ut verbum asseramus ubi praep08iti ipsa quoque plane adverbii instar, attamen non augendi vi praedita legitur: ν στενάζειν. i. 322 ἀψόφητος οξέων κωκυμάτων πεστέν γ, ubi no significat helam. Deinde praep0siti ita legitur, ut adverbii speciem prae Seferat, qu0 ca8u non adsit, qu0cum c0njungi 088it,

30쪽

attamen explicandi caussa casu supplendus sit, ad quem Si praepositionem revocaveris, adverbialem vim exuet et vere praepositionalem sibi induet ut in αρμόσαι Trach. 623 ου τοι μη σφαλῶ γ' εν σοί ποτε, το μη ου τύδ' αγγος, ω εχει, δε ζαρ, φέρων λόγων τε πίστιν ν ,οις φαρμόσαι ἐπὶ adverbii speciem prae- Stat, cum casu non ad Sit, ad quem referatur; at si explicandi causS τω αγγε SuppleVeriS, Π jam non adverbialem p0testatem habebit, sed vere praep0Sitionalem. 3. um praep0sitio ita exstat ut casus quidem ad- Sit, quocum illa e sensu quo legitur, c0njungi 08sit, neque tamen id fieri debeat, quum e usu Sermoni Sjam simplex, nulla praepositi0ne in auxilium vocata, cum mer illo casu ungi soleat neque igitur praepositi0ne opus sit ad relati0nem, quae per eaSum Xprimitur, illustrandam. Quare etiam hic praepositio adverbialiter legitur. Ut μοὶ πρός εστιν. l. 653 καὶ τέκνων σων μοὶ δύςνοια μη πρόςεστιν ' λέπη πικρά. Προ quidem SenSu Viemitatis, propinquitatis' eum μοι caSu, qui adest. 0 ungi potest. Neque tamen hoc est faciendum quia jam εἶναι, simplex cum mero dativo Dor ex usu sermonis optime construitur Ut nulla prae-p08iti0ne opus sit ad relationem, quae per ea Sum dativum exprimitur, lares aetendam. Igitur ος προς- εστι, adverbii vicibus fungitur. 4. Denique praepositio adverbialiter ita Stirpatur, ut casus quidem adsit, qu0eum illa o Inagi pro seri sup08sit, neque tamen hoc seri debeat, et propterea quode usu sermonis jam imple cum mero illo caS conjungi 0let neque igitur usitatum est, ullam praep0Si-