De causa orationis adversus spudiam Demosthenicae (XLI) ...

11쪽

tus est aut neuter, nam ambo plane eisdem condicionibus utuntur. Utrumque autem esse adoptatum Veri speciem non habet, nam et exemplo careret Schoemannas. d. 183 p. 175), et a Demosthpne ita pronuntiatum esset, ut dubitare non possemus. Nimis caute

igitur mihi iudieasse videtur Boautae III 08: Il est possibie

8ed olyeucti interesse debebat filias, si mortuus esset, apud V ζτΣ''e0s remanere, quibus ipse in matrimonium dederat hoc si Volebat, sint ἐπικλη- 'er testamentum constituere debebat, nam Leocratis adoptione soluta 'h. ita lenu habebat ἐπικληρους omne autem matrimonium cum ἐπικλi ρορ 'x'4' 'actum, etiamsi pater ipse auctor fuerat, eius Voluntate solvi potest, tu ut proximus cognatus patre mortuo in ληρον ducere studet-

teque actor quantum Videmus cognati filiarum, nedum proximi erant; inde colligendum est Polyeuctum testamento quod scriptum esse estultis orationis locis apparet Spudiam et actorem nescio quo modo eneros sibi instituisse. Sed quid do bonis suis fieri voluit cum generos non adopasset, duobus modis de re familiari statuere potuit. Nam pater, ut filias tantum habet, si filium sibi adoptat, adoptato et filiam et 0na tradere debet si non adoptat, ne filia a proximo cognato pe- tur, ita impedire potest, ut genero electo aut filiam solam aut liam et bona per testamentum scribat. Quomodo hae Viae differat λ Gener, cui filia sola scripta est, πίκληρον in matrimo-ium ducit neque quicquam pater agit nisi ut Virum quendam, qui ut filiam iam habet aut ex patris testamento habebit, praeferatr0Ximo cognato, a quo πίκληρος patre mortuo peti posset. Quiritur per testamentum gener institutus est ita, ut ei bona testa-bris non scribantur, is maritus επικληρου est res familiaris adum non transit, sed nihil habet, nisi usum fructum; filius ex hociatrimonio natus pro 'i herede habendus est. Sed si cui pater non solum filiam, sed etiam bona scripsit, res lane aliae sunt filia πίκληρος non est, sed maritus patris heres, at in bonorum possessionem venit; ἐπιδικασψ aut διαδικασί δ)stituenda non filia, sed hereditas adiudicatur; filius si qui nascit patris, non avi heres est.') grammatici de hac re nihil proferunt, quod omnino nesolunt fierisse, ut aliquis heredem bonorum sibi scribat neque adoptet cf. p. 8

4us comment.

' bona sola sine filia scribi non possunt, et . .

12쪽

Neque superVacaneum est monere hoc loco non agi de testa.

mentis, quibus filius adoptatur, sed de eis quae is pater facere potest, qui filium non adoptat, nam haec non satis disiunxit eauctet. cum exitu capitis, cui inscripsit Effeta deri'adoption', explicaret Ilp. 1: 'adoption produit des esset particulier a polat de uetae la transmission du patrimoine, orsqu'elle a lie dans hypothes spsiciale ou te silant liasse ne u lusteum fides linium . faut distinguer, si et gara, vivant que te pere Isim en men temps si Pheritie institusi a fine et se biens, ou uli ny Iem que a fide. Quibus in verbis error inest, nam de adoptione segitare non licet, si quia per testamentum tradit filiam solam, nollbona quod eauchet ipse non ignorat, nam alio loco 'I, 60 reet contendit filio adoptivo si minus omnia bona, attamen certam par tem e. g. l, , i, deferenda esse neque quemquam ita adoptari posse, ut hoc vel illud de hereditate patris adoptivi accipiat qai

in re secutus est ΑΡ' 547). Hoc autem loco, quem Taetamni censet aliquem ita adoptari, ut filiam solam, de bonis nihil accipiat Quos suae sententiae laudat auctores, multo rectius iudicaverust neque enim apud eos quicquam invenies de adoptione Boiasonat p. 54, ruga p. 122. Quae cum ita sint, adoptare nemini licuiss arbitramur nisi ita, ut et bona et filiam adoptato scriberet. Velia igitur pro recto habeas, quod supra adoptione neglecta distinximni pater, qui filias, non filios habet, si filium adoptare non Vult alicet per testamentum aut filiam aut filiam et bona scribere potest. De illo testamento non habeo, quod addam, nam mnia qua de ἐπικληρι docentur, Valent, nisi quod genere proximo Praefertiliqui per testamentum gener institutus est. Sed de hoc testament quo traduntur bona et filia, breviter disserendum est. Quaerendum est, num patri, qui filias tantum habet, liceat,

redem sibi scribere sine adopii0ne, aut ut ad nostram orationet spectemus num olyeucto licuerit generos sibi heredes natitueri sed non ad0ptare. Graecos testari non potuisse nisi heredem una adoptareplomnes fere, qui de hac re egerunt, docuerunt quos enumerau

Cuius commentatione commotus uberius in rem inquisivit chilin, Das olech. Testament vergi mi dem rom. 1882 p. 29 sququi quamquam de nonnullis rebus erravit Lipsius AP 59 ali287), tamen demonstravit Athenienses, cum antiquioribus tempoributestamenta sine adoptione non nossent, paulatim assuevisse exedein0 adoptatum sibi instituere, non ita ut ei quaedam legarent quo Semper licuerat aedis omnium bonorum heredem eum instituerell

13쪽

- in cuius usus exempla a Viro . Guli adlata ipsius denuo tractavit et quae sint certa quae incertiora perpendit nuper diligenter de eisdem robus egit eautae III, 691 sqq./)Omnia, quas illi explicaverunt, repetere meum non est, sed persuaserant mihi etiam Demosthenis temporibus licuisse non solum legare pecuniam aut res quasdam non adoptato, sed etiam aliquem heredem ex asse instituere sine adoptione. Neque vituperandus Videar, quod his in rebus longus sui, nam magni sunt momenti, cum iudicium proferendum est de olyincti

testamento.

Quaestio enim oboritur, utrum obeuotus testamento pudiae et actori filias tantum tradiderit ita, ut illae επικληροι, sint, an generis filias et bona ita seripserit, ut ambos sine adoptione instituerit heredes, qui domini essent honorum neque ἐπικλa ρους in matrimonio haberent. Atque qui huius orationis argumentum enarraverunt, quantum quidem ad hanc quaestionem accesserunt, filias esse hereditarias opinati sunt. Velut Libanius in orationis ποθέσει ἡ μυεν ου Πολύευκτο ειελεώτησε ταῖς θυγατρdσι καταλιπων τὰν κληρον ξ ἴσου. 'Cuius sententiam secutus est Schaefer L . III B p. 227: Die Hinterlassenaehan solite et Helchen esse an die ochter hommen'. Idemque ex Schulini verbis efficitur: Testamente Ohne ctein-setgun erritatete nita nur die enigen, etche eine estamentemit Aetnsetetun errichten onnten, sonder auchondere, elchedi Intestaterhfolgo vitat ausachlienen aber geWisse Veriugungentur en odes ad uesse Woliten. terher gelidri allem Anachesne nach das vo Demosthenes in de Rede ege Spudias erWAhnte Testamen des olyeistos μ, p. 29. Tam singularia autem de his robus protulit Dareste laid. iv I 152, ut facere non possim, quin eius quoque Verba exscribam: L'actio que lycrateu intente est Pactio de dot Les filles a thenes 'etaient pas, a proprement parier, hsiritiares Esses recevalent de dots, et par e moyen ellesn'avalent te a prgiendre surcia successio de leur parenis. Dans te a meme o ilis' avia pas de fila elles ne recusillatent lesbiens que ou les transmetue a leur propres fila, qui sevis ou- valent tre gritier et perpetuo lamiam de laurinieul. est equi explique comment actio intentsi parci'orateu contro Spoudias est actio de dot et non simplement l'actio en partage de succession. Censet igitur Dareste filias collocatas epicteras esse quarum

conferas quoque Mitteis: Reic rech und Volhareta 189 p. 34t. Quod has res omisit Thalaiam apud P.-Wiss. s. V. Adoption ei opprobrio dat Schulthes in Bursian. Jahresber Vol. 81 1894 p. 174.

14쪽

utraque dimidium bonorum patria habeat. Quod vero bona epiclerat non plane in eius pomesaionem veniant, sed eisdem legibus utantur. quibus dotes, propterea hae in ratione omnia bona pro bonis doti libus habenda esse: itaque διατρο προικος esse intentam da sententia argute excogitata, sed impugnanda mihi videtur. Nar primum epicterae bona dotis nomine appellari non possunt, quia siti libus condicionibus utuntur, non eisdem et p. 11); deinde hae horatione bona quaedam a ceteris seiungenda dotes V antur, quominusa in primis lis intenta est et orationi inscriptum περ προικος denique caveamus, ne ex ipsa rationis inacriptione quicquam effd posse putemus de genere actionis institutae δικην προικος eis ab actore certe intentam non esse insta plane apparebit; cf. p. MHae igitur via non cognoscitur, utram filiae in ἐπικληροι a generi olymeti heredes. Sed aliane in oratione inveniuntur, IUbus nisi hane quaestionem solvamus Fingamus agi de Heleni rebus accuratius deliberatis lis non eat inter pudiam et actore

sed inter eorum uxores.

Quod vero mulier ipsa ad iudice venire non potest, sed eiures a veis mulieris collocatae a marito in iudicio suaeipienti est,' nihil ad hanc quaestionem diiudicandam inde cespimus, is mariti semper ipsi sibi causam agere ridentur, nam fieri tam potest, ut uxores sint ἐπίκληροι cf. e. g. ς' ἀναγκαζομαι πρὸ τοὐτον δικὰζεσθαι. que dubito, quin alia argumenta huius modi nisi viainae

sed fortasse ex eis rebus, propter quas caus agitur Rrgumento: ducere possumus.

Utraque enim filia Polyeucti a patre dotem accepit, qua re nemo dubitet, nam de hisce dotibus imprimi lia intenta es: Nonne inde colligendum est, Polyeucti filias non esse epicteras, Ur constare rideatur epicteras dotes non accipere 7 Sed ho mihi copiosius est demonstrandum Bona, qua nee piunt epicterae bonis dotalibus satis esse similia supra omnem ravimus ut dolea, ita haec bona in possessione mulieris sunt, maritus habeat usum fructum. Una autem in re inter se differensi filius ex matrimonio μικληρου natus adolerit, bona matris aespit, os apud matrem remanet, quamdiu maritus inter Vivo ei M. 615 et 520 Beauchetes 260. Unde nemo colligat violera non solum bona patris accepisse, sed etiam dotem, ne boni sitraditis ipsa opibus plane careret; nam filii est bonis aeceptis maiy apud iudices mulier res ot δια κοριου. f. eauchetin, 3 Leopol Wenger: Die Stolluerueiuniim Rechis de Papyri 1sos p. 1

text. et adn. 2 infra p. 37.

15쪽

- 11 ictum praebere, quod eius non esset, si mater dotem accepisset suae ad filium matris marito vivo non veniret Victus ei praebe-ur, ne ipsa neVe eius maritus ullo tempore deteriore condicionis stantur, quam aliae mulieres collocatae dotibus exornatae, quae epi-lerae non sunt, aut earum mariti, qui dotibus fruuntur. Neque huic sententiae fontes repugnant multi docent dotes onstitui, nullus epicterae, λ si quidem in adnotatione recte iudica- Titulus Myconi inventus Ditte erge Sylloge Inscr. Graec IΙ' 19 In 817 complures exhibet dotes datas a civibus Myconiis et publiceonsignatas, ut lite exorta de dote reddenda, quanta fuisset, constaret. ivo usu publicandi misso omnia quadrant ad res Athenienses neque du- tum est, quin quod hoc loco discamus, adhibere possimus ad illas diudicandas. Neque igitur mireris, quod inter eos, qui dotem constituunt eos elim inspicias quoque Versus, quos Vehementer deletos non recepit itionberger, sed typis exscripsit Barrillea buli de ore heli. VI 1882J . 592), novies invenis patrem, semel fratrem 4n. 23 Dittenb.). Semelutem, quis dotem dederit, non plane patet. Atque hoc ipsum exemplum obis magni est momenti, cum nonnulli viri docti locum ita interpretentur, si cuidam ἐπικληριρ- genere proximo dotem constitui opinentur Dareste- Iaussovisse Reinata Recuei des inscript jur. gr. Ι 1891 p. 56, Dittenerge l. s. Legimus lin. 25 sqq. Θαρσα ρας et νη ἐνηγγύησε Πανθαλίμην θυγατέρα τὴν Μνησιβουλo IIυρράκ- Θαρ γυναῖκα, καὶ προῖκα τηνἐκίαν την ἐμ προαστiou κτλ. Nomina supplenda esse νηὶ σιβούλου et

λαρ σαγύρου veri est simillimum. Neque ero dubium videtur, quin hic nesibulus non idem sit, qui paullo post anthalidis pater appellatur ontra tionem Luedera, Hermae vol. VIII 1874 p. 196), nam si idemsset, Tharsagoras esset frater anthalidis atque aliter, ac scriptum est,igeremus μαρσαρορας Μνη ἐνηγγυησε Πανθαλίδ α τὴν ἀδελ πιν ut res. 23. Magna pistur cum ingenii acie Francogalli, quomodo homines Initate coniuncti fuerint, statuunt of Sehulthes Wochenstar. f. M. Ph. L 1892 p. 767 Seli hubse undisinteuchien is de Fali des haraa- oras illustrieri'); Mnesibulles filius est harsagoras, huius filius Mnesi-ulus II, cuius filia anthalis ita ut patre virginis mortuo mus patemus,m Pyrrhac patruo fratri Mnesibuli II in matrimonium det eique dotem,nstituat. Sed audivinus, qua ex his rebus satis probabilibus Francogalli,lligant: rinthalis est ne picthre et Tharsagoras son plus prochearent a mari et Ia dote comm i en a Obligation. Unde autem verint, genere proximi esse epicterae dotem dare, ipsi significant Is I 39; o autem loco non de epicleris in universum cogitand- est, sed qui ationem habet, fingit filias Cleonymi esse pauperes pieteras ε . . .

λεωνυμιος ἐτελεύτησε θυγατέρας ἀπορουμένας καταλεπά - , ad pauperes itur epicteras pertinent Verba insequentia: ηναγκαζύμεθα τὰς θυγατερας λαβεῖν η προῖκα ἐπιδ ντες τέροις κωδναι. Eas autem epicteras, a patrimonium non habent, aut ducendas aut dote exomandas esse Ainere proximo nemo negat cf. Hruga p. 114 Boauchetes 429), sed aliae γε oxtant de ceteris epicleris neque ducere eas debet proximus - nam tuae decedere potest; cf. e. g. eauchetes 435 Hira aettschris derv. Stiri. XVIII 189 p. 15 - neque dotem eis dare. Quam ob rem arsagoram anthalidi dotem constituere putemus Non quod epicterae ximus sit, sed quod avus patemus anthalidis est, quae avo viso in

16쪽

brachie keine προι mit, te es sonat in Attaka iblita war', muga, p. 97 adn. 15; in epictera ipsum patrimonium dotis locum excipiebat η, an de E p. 47 similiter Barrillea l. s. p. 603 Cail- Ieme in Dari-Sagi. V. do p. 388 Beauehet I 260. λ)Quae cum ita sint, statuamus epictera re Vera dotem non accipere Polyeucti filiae dotibus exornatae uni ergo non sunt epicterae. Sed cum olyeuctus generos non adoptaverit, restat ut eos sine adoptione heredes sibi scripserit. me hoc pro certo affirmemus et exemplis a Lipsi laudatis ΑΡ' 590 adn. 28 novum firmum addamus, his argumentis impedimur: Quod adhuc exposuimus

de ἐπικληρον dote, recto talo nititur, si patre mortuo ἐπικληρος ei addicitur, qui optima iura habet. Sed si pater qui filiam seipso mortuo ἐπίκληρον futuram esse non ignorat, ipse eam ita collocat, ut post ipsius mortem apud maritum maneat, cur non filiae de dotem, ut vivus mariti reditus dotis usu fructu augeat Nam filia patre vivo nihil possidet. Quae res quadrant ad hanc orationem, nam Polyeuctus Vivus generos sibi delegit. Quo accedit, quod in hac oratione res satis implicatae sunt: filia enim maior natu actori collocata dotem acceperat iam tum, eum filia minor uxor erat Leocratis fratris adoptivi. Adoptione autem illa solata Polyeuctus filiam dedit pudiae et inde ex hoc tempore utramque partem plane eisdem condicionibus uti voluit. Nihil igitur veri est similius, quam eum vivum pudiae quoque uxori eandem fere dotem dedisse et bonorum, quae restabant, utrique parti dimidium scripsisse. Indo quod filiabus dotes dedit, non potest colligi id eum egisse, ne filia fierent ἐπίκληροι. Ut res se habebant, ne dissensiones exsisterent, alteri filiae dotem dare poterat, quia altera dotem iam habebat, quamquam filias ut epicteras omnia bona accepturas esse Volebat Si quis hoc probat, licet ii

epicleris omnino numeranda non est cf. p. 3 adn. 1). vi paterni automes neptem, quae fratres non habet, patre mortuo in matrimonium actaeo. M. Dem. XLVI 18 h δι ἐγγυηση επὶ δικαίοις δάμαρτα εἶναι ἡ πατηρη ἀδελφὰς ὁριοπάrωρ η πάππος δορὰς πατρους, ἐκ ταμνὶς εἶναι παεδας γνησίους. Dem. XLIV 49; Hyper. c. Athenog col. VII 20 eadem ex sed os πάππου mentio non fit). Qui Vero mulierem per ἐγγύησιν in matrimonium dant eidem ei dotem dare solent, quam ob rem non mixtamur quod Tharsagoras nepti dotem constituit. raebet igitur hic tituΙua exemplum ini neptem despondentis, quod deesse censet Muina, p. s.' obre Adversar. d. Wagne vol. IU 1874 p. 28 si quis uenam ἐπίκληρον ducturus loco eius dotis domus, agri etc. pecuniae summam accipit, ποτιριοταιμ, ubi utrum patrimonium dotis nomine significinvoxit, an de dote peculiari cogitaverit, non patet. Mirabilia autem de vi vocis

17쪽

putare obeuctum per testamentum generis filias tantum tradidisse, non bona; ita ut dotibus exceptis, de epicterarum bonis lis exorta sit. Sed quantum Video nihil obstat, quo minus alteram sententiam pro Vera habeamus generos esse olyeucti heredes.

Sed sive hoc sive illud acceperimus: ἐπιδικα g quam V0-' . I 'cant patre mortuo hereditatem addictam esse, priusquam haec actio tuta.

intenta est, mihi persuasi atque si filias esse ἐπικλῆρον putamus, επιδικασί ἐπικλήρου, si generos esse heredes censemus, ἐπιδικασὼ κλῆρον. Nam qui, nisi filius legitimus aut filius inter vivos adoptatus est, hereditatem nancisci studet, ei ab archonte addicenda est, ΑΡ' p. 605; neque aliter filia hereditaria adiudicanda est l. s. p. 616. Si complures inter se certant ita, ut alter meliora se iura habere quam alterum contendat, διαδικασία exoritur. Quae referamus ad hanc orationem Litigant inter se pudias et actor, quomodo Polyeucti bona dividenda sint, sed inter se consentiunt nominρm hereditatem an filias sibi vindicare posse, nisi se ipsos. Cum nunc ad iudices veniant, mihi non dubium Videtur, quin antea iam eis per ἐπιδικασίαν hereditas filiae addicta sit, nam si non ita esset, fieri posset, ut iudices de bonis dividendis sententiam ferirent, cum alii a qui bona dividere vellent meliora haberent iura atque διαδικασίς instituta irritum redderent, quod indices disceptaveram. )Itaque hereditas addicta est, priusquam de ea dividenda actio instituitur. Unde cognoscitur in ἐπιδικασί ipsa tantum agi de hereditate adiudicanda, non dividenda, si compluribus eodem iuris titulo nixis addicitur. Quod eo veri est similius, quia ne in διαδικασί quidem de titulis personarum diiudicatur, sed partium; AΡ 611 διαδικασί finita ei qui hereditatem acceperunt, denuo litigare debent, si de bonis dividendis inter se dissentiunt. cf. Bun- se de iure hered Athen. 1813 p. 84, acquisita rite hereditate, si

plures essent heredes, partitio instituebatur. Quod Vere in oratione nostra legimus hereditatis bona esse conserenda ab actore aut

Spudia g 10 11, 20 neqne iam conlata esse, nos non impedit,

quo minus censeamus hereditatem iam addictam esse, nam cum generi eam peterent, archontis non erat, disquirere quae essent in Polyeucti bonis numeranda, sed statuere neminem eius hereditatem petere misi generos illos: de dissensionibus enim, quae inter eos' etiam bona filiae adiudicata ab altero peti possunt, sed διαδικα-οία, quae exoritur, satis ab illa differt imprimis is, qui bona petit adiudicata, multo deteriore conditione utitur quam is, qui bona nondum Addicta petit. cf. ΑΡ' 612sqq. - Quae porro exponentur de κληρω, Simi- Iiter pertinent ad ἐπίκληρον.

18쪽

alios iudicium laturos esse non ignorabat. Sed cur πιδικασιας mentio non fit Non quod instituta non sit, sed quod actor non habet, cur eam commemoret, praesertim cum nullo nisi generis bona Ροlyencti petentibus res facile expeditae esse Videantur. Neque putem generos petitione ad archontem omnino non delata bonae contra leges occupasse, quamquam hoc modo πιδικασίαν iniuria institutam non esse compluribus locis traditum est. cf. ueger

A..ti j Postquam autem pudiae et actori, si recte iudicavimus, hereditas addicta est, inter eos rixae exortae sunt de bonis dividendis Constat vero Atheniensium morem fuisse, ut partes litigantes noustatim ad iudices adirent, sed operam darent, ut rem diiudicandam deferrent amicis, qui utriusque partis res novissent, L 14; uberide arbitris Atticis 188 p. 8. Itaque actor magno opere Studuit ut per amicos dissensiones componerentur, sed pudias amicos disceptatores recusat, id quod actor saepius ei crimini dat s 1, 14, 29) Hoc memoria retineas, cum iam iudicium proferendum sit dis nonnullis l0cis, quibus actor disceptatorum mentionem facit atqucti censum veniunt verba go et g 15, ubi haec: 14 επειτα Θαν uota, τι δήποτ' .... βουλομενων 'μας τε ν φίλων διαλυειν καὶ πολλων λύγων γενομενων, οἰχ οἷος ' ν εριμενειν, οἷς κεῖνοι γνοῖεν.

περ αυτων. Erravisse puto qui censeant ex his locis colligendum esse amicos arbitrium dedisse, nam obstant, quae modo exposui immo loqui tur actor de eis, quae amici iudicavissent, si re vera arbitrium dedissent; sed non dederunt Quod cum constare Videatur, Vertita ἐμμενειν οἷς ἐκεῖνοι γνοῖεν non significant quae disceptaverunt,

sed: quae disceptaturi erant subaudias si arbitrium dedissent);

recte vertit Dareste l. iv I p. 158 e qu'il decideratent. meo G. aliter verba 15 τοτε δ'ὰτ . . . λλο τι νωται amici si ur , trium dedissent, aeque contra pudiam iudicassent, ac nunc oneris. eum testimonium reddunt; vocularas a riderico Bla addita mirii utique recipienda videtur esse. Sed quaestio oritur, utrum amici a partibus arbitri electi H scio qua de causa arbitrium non dederint, an omnino non electi Axxxt. Faciamus partes quasdam amic0s creare, qui controVersias coin Do

19쪽

- 15 nant aut διαλλακτος eligere possunt aut διαιτητὰς Ab illorum arbitrio partes ad iudices adire possunt, cum horum arbitrium ita sit immutabile, ut partibus ad iudices provocare non liceat a quae nuperrime exp0suit ipsius, Das attische Rech und Rechisversaliren 190 p. 222. y Utraque autem pars arbitros arbitrio non dato dimittere potest; ipsius i. s. 225. Quae cum ita sint, non licet putare pudiam et actorem ab arbitris iuratis arbitrium accepisse, nam apud iudices res agunt praeterea actor non haberet, cur pudiam obiurgaret de arbitris iuratis autem agi, non de διαλλακταῖς d0cet Vox μύσαντας 15. Itaque Spudias aut illos re non diiudicata dimisit aut inde ab initio eos disceptatores recusaVit, quamquam ipsi operam dederunt ut partes reconciliarent et multa verba de his rebus facta sunt. Ego hoc probaverim et verba go ita explicaVerim, ut μύσαντας quoque habeat sensum irrealem amicis iuravissent et arbitrium dedissent. Quibus verbis non indicatur amicos iusiurandum dedisse,' ita ut essent proprii arbitri, sed: amici, si pudias actori obsecutus esset, διαιτηται electi arbitrium dedissent. Revera neque iuraverunt neque iudicaVerunt. Quibus expositis missum facere licet quod Schulge roteg. in Dem. adv. patur. 1878 p. 25 adn. 4 adnotavit ad verba ἐμμονειν, οις ἐκεινοι τοιεν he 90stremis verbis apparet non agi de diaetetis priVatis nam eorum sententia rata et immutabilis est. μAb amicis igitur dissensiones componi pudias noluit, sed ne 'au.: 'ita quidem statim ad iudices adire poterat, nam omnes causas pri-Vata - δικαις ἐμμήνοις exceptis, apud arbitrum publicum agi' διαλλακτα omnibus sollemnitatibus omissis a partibus creantur, ut quid sentiant pronuntient, cum διαιτηταί iusiurandum dent. Contra hanc sententiam halheim Hermae Vol. XL 1906 p. 156: De Von ipsius ge- machi Unterschie istis a talallehlich orbanden, aber ahrscheinlichwederis egetglich egrundet, noch on rechtlichen Folgen egieitet. ' codices duas praebent lectiones: duολογησαντας et ρ. am; oMOσαντας ceteri Plerique probant Ἀμιουσαντας Balter-Sauppe, Dindor BIa in edd. Lipsius i. s. 223 adn. 10 - ὁμολογήσαντας autem Huberti. s. 16 adn. x cur cod. Δ ὁμολογ. in μυα mutemus satis iusta causa non esse Videtur. Sed quem sensum verbo ὁμολογεῖν attribuat, non dicit. μοσαντας sine dubio suum habet locum, nam hic est rerum contextus: Spudias amicorum arbitrium recipere noluit, cum quia futurum esset, non ignoraret Sed cum re vera amici sententiam non dixerint, actor hisce

verbis iudicibus persuadere studet eos sine dubio contra pudiam iudicaturos fuisse: nunc apud iudices iureiurando obstricti pro actore testimonium dicunt; qui fieri potuisset ut tunc, si arbitri facti essent, aliter de eisdem rebus decretur fuerint, praesertim si tunc quoque quod actor volebat iusiurandum dedissent Quin consulto actor et in hoc et in illo membro enuntiati mentionem faciat iurisiurandi. dubium non est cui

sententia m conexui non satisfaciunt, qui recipiunt μιολογησαντας.

20쪽

ἐπεχείρει quo loco imprimis velim in singularem numerum animum intendas. Sed ex eis ipsis verbis, quibus demonstratur rem ad arbitrum publicum delatam esse, sumi potest δίκην προικος ab actore intentam non esse, nam dotis actio in ἐμμηνοι numeranda ab arbitro publico non diiudicatur Lipsius I. s. cf. p. 44 insta. Iam satis me exposuisse censeo de eis, quae facta sunt, antequam causa ad iudices ipsos dolata est quaerendum est, quibus de causis actor pudiam reum egerit.

De adt0ris criminibus apud iudice pr0latis.

Quae ex conspectu supra dato iam novisti, paucis repetenda sunt: Α. Spudias impedit, ne actor ex domo pignori opposita habitationum mercede cogat.

B. Spudias 20 minas 2 olyeneto 18 eius uxori debitas in

corpus hereditarium non confert. Eodem modo res parvulas quasdam nescio quibus condicionibus a Polyeucti uxore sibi datas retinet. C. nam minam aetoris uxor in patris defuncti memoriam impendit, cuius summae dimidium pudias eiusque uxor solvere

recusant.

cf. Dareste laid. iv I 152 Lipsius M' p. 602 adn. 322; Thathoim rogr. 1892 p. 8. Veniamus ad primum illud crimen.

Ρolyeuctus, cum alteram filiam actori desponderet, testibua adhibitis ei dotem 40 minarum promisit, cuius pecuniae ei statim 30 minas numeravit, cum 10, quae restarent, actorem accepturum esse post Polyeucti mortem inter se constituerent, pro quo debito Polyeuctus praedem dat Leocratem. Sed eum Leocrates adoptione et matrimonio solutis de familia decessisset et Polyeuctus gravi morbo affectus moriturus esset, actor debiti pignus poscit et olyeuctus ei domum pro decem illis minis opponit, quod pignus ποει-