Comoediae;

411쪽

datus iam ustero et Ernestio, qui propterea articu

bendum sitit. Sic Periander apud Suidam ibidem, ἀμφί μοι αυθις πινακTta. et in Homerico hymno Solis, qui est XXXII. ηλιον μι si αυτε, ι0ς τέκος, αρχεω, Μουσα.

s An esse non PossUnt, quia Ullum sensum habent. Quare expectandi sunt meliores Odices, quorum opoulcus o sane. ur. UST.

248, 37. χοθεύων παρθεν0ις συν ελφίσιν Legebatur Iosεύων συν παρθένοις Emendatum e schol ad I an. a 44. ubi ipse Aristophanes hos versus affert. Sunt autem exordium Hypsipylae. ER M. P. 249, G2 Ἀζελιπεν Versu 585. 249, 22. O Κλέωνα φασιν ἀπ τος Πυλου Uido Menag. ad Laert. lib. III. feci. 61. qui de formulis salutandi in epistolis scribendis apud vethres Graecos Teceptis sat multa Congessit. AEUST. 249, 4. πρ0θεῖναί Sio Ernestius Legebatur

πρ0ςθεῖναι. ΗΕRΜ. 249, 6. - 29. Est Luciani octis ex libro prolapsu inter salutandum C. 5. Vol. I. P. 29.

412쪽

25o, 36. Θεσμοφορια υσαις Secundis fragm. XIII.

413쪽

ror natus est e scribendi CornPendio. Nam πρα est πα-

252, 26. διδασκαλία Βιαφε9ε δε μετρον καὶ ρυθ μόρJ Verba διαφερε δε μετρον καὶ ρυθμὸς legebantur

253, 31. φησὶ, μεταλαμβάνειν Legebatur φησὶ

αἰσθάνεσθαι και μεταλαμβάνειν. Glossa ad . 659. apud Brunckium ostendit male hi interpositam esse interpretationem Verbi παῖε ιν iER31. 253, 37. κατ ενοπλι0 εὶδ0ς ρυθμου, προς νὼρi. De hoc loco scholiastae videndus est Marc. Meibomius in notis ad Aristid. Quintil. pag. 264. qui e ba illa, quae statim Sequuntur, εστ δε ὁ εν μι0λίω, D mutila sic supplet: ἔστι δε ο μεν κατα δάκτυλον σωλόroa ora κατ ενοπλιον εν μι0λί03 Deinde pro σόν τι ἔχει ρυθμον, eg)t, σόν τινα et C. Porro οθεν καὶ

καλεῖται κατ ενόπλων. Κατὰ δάκτυλ0ν, G ρωνται οἱαυληταί. Nam verba illa interiecta, ζῆτε τίνες ἴσως δελε ἐπει το αυληταί: ex mi argine in textum irrepsisse

414쪽

55 S. idem vir doctus recto observavit. Usae. Melbonitus ad Aristidem Quintilianum P. 26 I. ita hian locum integrandum Censet: εστ δε o μὰν κατα δίκτυλον Go iuro , ὁ δε κατ ενοπλι0 εν μιολίω. Non necesse Hemiolium dicit e tribus pedibus Constantem, propterea quod in pedes dipodiam anapaesticam essiciunt. Sic versus thyphallicus τροχαῖκὸς μιόλιος dicitur ab Ho' Phaestione p. 48. V. Chol eiUS P. a. Quae sequia

rum verum. Quare ΠΟ Bliter locum . emendavimus.

Nomiolium rhythmum dicit, qui e duobus dactylis et

spondeo Constat, Ut Te Centior Choli Astes, et enarrator Hephaestionis P. 1. de Versu heroico κατ' ἐνόπλιον

ostendat pondeum Brem esse dactylo, atque idcirco otiam dimidiatam dipodiam anapaesticam. Confundit enim numeriam κα ενυπλι0ν, qui in versu heroico di citur, Um eo , Ut Occttur 7rs0ςοδιακός. Propterea has adiicit, καὶ χει υθμὸν ε τριποδίας ναπαισΣικόν, dactylis scilicet in Prima et secunda sed anapaesti vicem sustinentibus. Prosodia CUs enim Versus spondeo constat et duobus napaestis quem grammatici Ionicornatore et Choriambo metiuntur:

αυτ δε συ, Καλλιοπa. Vido Hephaestionem p. 49. et Choliasten eius P. z. De eodθm prosodiaco κατ ἐνόπλιον illa sunt intelligenda: ς δέχεται πάντας τ0υς δισυλλύβους π0δας. Sed imperitus homo ita loquutus est, quasi in eadem sede omnes pedes bisyllabi admitterentur. Veriam nihil aliud vult, quam reperiri in isto versu pedes bi syllabos Omnes, si binae semper syllabae Coniungantur:

id quod alius scholiastes, clarius sic dixit: V δε νό-

415쪽

dum est κατ ενόπλιον Caeterv in rhythmo huic alii e de tribuuntur in nota sequenti, quae procul cibi ab alio scholiaste scripta est. UST. 254, 4. κατα δακτυλον ἀριθμητικον εστι μέτρ0νJModo laudatus ei bomius pro ριθμητικὸν hoc loco legit ἀναπαιστικον et deinde, o εν ἴσω λόγω et πρ0ς-o διακός. Sed accuratius haec exsequi liuius loci non est. Qui autem Uberiorem huius argumenti lotitiam desiderant, adeant Scriptores MUSi Cos veterES, do dicto Marco et bomio editos. Us p. 9ριθμητικόν JMeibomius ἀναπαιστικόν, male. Suidas κατὰ δακτυλον 'ειὁ0ς ριυμ μικὸν η γεωμετsικὸν , η ρυθμ0 και sOU ματος το κατὰ δίκzυλον, ω χρωνε οἱ αὐλ0ῖντες προ ου νόμου. In quo post κρούματυς e scholio nostro addendum εἶδος. Contra E Suida scholiaston emendavimus,

416쪽

prioris mensurB aequiparat, quod est in dactylo et anapaesto Vide schol Hephaest. P. 11. . ΗΕΗΜ. 254, 17. ο καὶ π00ς0διακος Aberat . Deinde legebatur πρ0ς υιακός HERM.

gius. Vide Hephaestionem p. 49. et scholia ad eum p. a. , Legebatur αναπαιστικε και γωνικ6. HER M. 254, 14. -- o. MetrUm arithmeticum , quod hic in principio scholii dicitur, non offendisse videtur Ernestum, quod miror. At ei bomius voluit ναπαιστικόν parum fortasse feliciter. Iam illa εστι δἐ ρυθ - μὸς κρουματος εἰδ0ς κατὰ δίκτυλον, quae falsi quid atque absoni docent, ab Ernesto quodammodo corriguntur 1ac transpositione εστ δε ρυθμος κατὰ δάκτυλ0νεὶδος κρούματος. Sed ego totum locum probabilius sic constitui posse existimo: κατὰ δίκτυλον ρυθμικον ἐστι μέτρον ἔστι δε ρυθμος 90υματ0 ειδος, ψ ρωνταιο αυληταί. o κατὰ δάκτυλον ρυδ υός εστιν o εν ibo λογος ὁ δε ενόπλιος, . . . Sic enim in hoc scholio

omnia apte inter se cohaerent: quod age Viderimus. ρυθμος et αριθμος, quorum alterum ab altero derivatur, significatione vero non multum distat ), imo antiquitus eadem esse debuit, facillime, cum Utrumque scriptura fere Conveniat, potuerunt coniundi. Atque

ut hic o κατὰ δίκτυλ0ν ρυθμος dicitur, ita plane Cicero dactylicum timErmn Usurpavit. At totam Tem ex ipsius verbis praecedentibus discamus ' or, Nullus est igitur num Erit extra poeticos Propterea quod desinita sunt genera numerorum. nam omni ta- UtrUmque m merum si a. nascat. VBTro p. Diom. I. III. col. 12. Pulsch. Cic. Orat. o. et 1. Cf. SCal. Poet. II. . . m. 39.

' Orat. 57. pr. s. omnino lavis Cic. in voce C. 56. o. 188.

417쪽

tis est ut unus sit e tribus Pes enim, qui adhiboliar

ad numeros partitur in tria, necesse sit partem pedis aut aequalem alteri parti Ut altero tanto, mulses iiii esse maiorem ita sit aequalis Eactyltis, duplo κiatiabus sesqui paeon. Et quos strictim ad propositum inuti iri Cicero,' idem datius; exponita artis Magi ster Martianus Capella I. IX. p. 329. d. rol. P. 219. ed. . Vulc.: RhythmῖC Vero genera sunt tria, quae

alii dactylica, da in bica, Faeonica nominantur Alia aequalia, alia hemiolia, aliam duplicias deniquo etiam

epitritus sociatur Etenim ianus semper cum sibi fuerit aptatus, mi aequalis convenit rim vero ad duo u Da erus lentiolius est Duplex vero qui fuerit ad sin guin rem geniti iam rationem tam syllabarum quaret tem PorUm S rvat Quatuor vero ad tria, epitriti modum jaciunt Sed quae aequalia diximus eadem dacty lica isses dicimus. caet Huc usque Credo rem non valde ess dubiam. At sequentia de Caictu lis, quae sunt magii intricata, ex cum soliolio Praecedenti ali-qUisndo Bia opera tractaturum nae spero. REUvEN HACollectaneis litterariis p. II 6. IIJ Scholiaste S κατα

P. I9Z Confirmatum vidi at ei bona ius non recellit. Idem ubique alic o Stis suis exilibuit. Schol in Aristoph. V. II. Z

418쪽

254 29. ηττον δείξει δε τον Addidi δε et scripsi δείξει. Legebatur δείξειν, nulla facta inde ab e γαρ

interpunctione. καὶ υτος ουδεν ηττον, scilicet δάκτυλ0ς.

254 , o. περιαίρηται Sic recte Aldina. usteri

νεμια τίκτ0υσιν ἀα πολλάκις ὁ δε παῖς δ' ενδον cet. D. IleinsiUS. a55 I 8 Hermannus edidit, ετίοτε πολλαὶ των λεκτρυονων βίαυπηνέμια τίκτουσιν ἁ πολλάκις. cum a C annotatione: , Athenaeus P. 374. et ex eo Eustathius ad Odyss. P. 479. et Suidas in πηνέμια ox Aristophanis Daedalo haec asserunt. Ernestius Clem Alex. Strom: I p. 628 qui Aristophanem et Platonem in Daedalo se invicem compilasso tradit, in utriusque Daedalo haec Iecta videri observat. Vult

Butem Verbum νί0τε non Oetae esse, Sed scholiastae, idque etiarn Athenaeus omisit. Sic etiam Brunckius censet, quod ενίοτε et πολλύκt sibi repugnent. Sed quum Suidas quoque servet ἐνίοτε, in qu lio verbum necessario tribuendum est poetae, recessimus B Ernesti et Bronchii sententia. Certis temporibus, inquit, multae gallinae perpetuo irrita pariunt ova. Verno tantum tenipore hae seri auctor est Plinius X. lo.

Porro sit abest in scholiis, quod habent Suidas ot Athenaeias, sed hi post ποίμια, quod verbum in scholiis ait εμα Scriptum.

419쪽

δε παῖς δ' ἔνδον τὰς λεκτρυόνας σοβεῖ.

2αὶ ii collocavimus quod legebatur ante praeceden. tem versum et addidimUS Pronomen i δ'. quod aberat. HEAM. od etiam sors Onus addidit: vid. Com naeniar. Ol. VII. I. p. 584.255, 'a καὶ Θεόπομπ0ς Haec verba ponenda sunt paulo superius post , όα πολλακις. Nam quod ibi sequitur, i δα παῖς ενδον , etc. Si exemplum a praecedentes diversiana: quod nisi noine Theopompi ore vocetur, auctor carebit. UsT. Excidit locus thoo

u55 39. μακτρα δε η ιιικρὰ θυεία Ernestius, Hermannus. η δε κάρδοπος Hermannus. P. 56, 16. Κράτης δε ε Λερρίφοις Iungermannus ad Polluc. lib. VII. feci. 69. hi legendum suspicatur, Κρατῖνος ετ Σεριφίοις Cui US ConiecturBm non pu to esse daninandam. Nam et Utili vel Soriphi Cratat in laudantur non solum a scholiaste comici nostri ad Vesp. v. 74. et II 82. Sed etiam ab aliis scriptoribus ut Hephaestione , Polluce, esychio, Suida, et Stophano. UsΥ. id Ernest. Praefat. P. 29o Male autem scripsere Σερίφοις. Haud dubie enim fabulas nomensuit Σερίφιοι, quod assim Occurrit. Alterum non mi nus frequens, Sed errore scripturae. HER M. Conf. Flor. Christ ad Vespas I. a I. Edo. u56, 17. παραπρεσβευτ ν Si recte ruestrus schol ad Vesp. 1263. HERM.

라틴어 텍스트