장음표시 사용
51쪽
nandum esset , haec cliphthongus ex una vocali & consonante coalesceret: quod certE contra diphthongorum naturam fieret; Si quidem diphthongus , ut notum est , duarum Vocalium , non consonantis cum vocali , est copulatio 6 I. At pariter sonuisse sit is ax , Maja ex eodem constat Plutarcho . Itaque a S. i audiendum est , ut Germani faciunt in voce et mi r , Caesar Eι pari ratione proferendum erit , ut Mi l queir , captetvi apud latinos . Eu , ut Eurur , Euge , Pentateucδus, ροί. non inepte inortur ex constanti derivatione latinorum , ac liis terarum inter se permutatione . Et si in voce Evangetium propter concursum trium vocalium aliud postularit
Οι ita quoque prolatum suisse ut & ο & ι exaudire tur,ex dictis facile consequitur r etsi mihi credibile satis videatur, in quibusdam cliphthongis , lit etiam hodie fit , plus quandoque unam vocalem auditam fuisse , quam aliam ; atque hinc facile contigisse , ut Atheniensium alii λοι , alii λιμοι ab oraculo prolatum fuisse crediderint ca) . Id enim nisi quis dixerit, certum est celebrem illum Xenophontis locum in utramque partem
vid. Xenophontem de bello Pelop.
52쪽
Respondetur arramentis R. P. Gregorii Hacentinii . 62. A Rgumenta,quae author hic doctissimus adfert adri tres ferme classes reduci possunt. Prima eorum
est , quae k quibusdam nummorum, marmorumque inscriptionibus, vel ab una alterave, quae in MS. quodam
occurrit, voce petuntur . In alteram reserri possum, quae
derivatione , & analogia ; atque in tertiam demum quae ab authoritate duci solent. Ad quorum Omnium vim in ipso statim limine infringendam dicere suffceret,
quod juxta constitutum superitis αννοι Μν nobis de ea tantum aetate sermo sit, quae ad aureum Platonis , De mosthenisque saeculum propitis accedebat e loca autem ab Authore hoc adducta plurimis saeculis aetate illa Platoniana posteriora sint: siquidem vix ullum , quod adfert testimonium ultra annum a Christo nato millesimum pertingat . De inscriptioaibus deinde , R derivationibus sat foret notasse , quam debile passim in re praesenti argumentum sit, quod inde sumitur ; nisi certa quadam , ut mox dicturi sumus , cautione adhibeatur . Author iis tales porro , quas opponit, cum Platonis , Aristotelis , Plutarchi, Ausonii,& Terentiani verbis a nobis saepe relatis comparari non posse . Haec, inquam, ad ponendos nos extra omnem teli iactum sussicerent. Uerum , ne quam generica hac responsione dissicultatem aut effugisse videamur , aut callide dissimulasse , propius conferamus manum, virique , caetera eruditissimi, argumenta diligentius expendamus. F 63. Pri-
53쪽
63. se Primo itaque inquit : Beth hebraeorum semper quoad se natum possidere; ideoque ad B graecorum molis l uisculis enunciatum convenire Verum quidquid de hoc ita tu,quem alii non nisi quibusdam in vocibus admittunt , sit , nobis hic observasse lassiciet: Platonem diserte omnem huic literae strepitum , sibilum, flatum, vocem negare , ut supra ex ejusdem Thaeeteto ostenctia
'einde Lati ni,ait, b suum cum V consonante in is pissime confuderunt ,, e probatque id ex quibusdam vocibus , nummis , & inscriptionibus marmorum . Uerlim quoniam hic inscriptionum , marmorumque fit mentio , semel a Iectore notatum volumus, characteres tuos aplethesis plerumque rudibusque hominibus exaratos fui iasie ς adeoque eo tantum conferre , ut qua ratione voce Squaedam ab uno , alterove plebeso scriptae, pronuncia taeve fuerint, intelligamus . Prosectb qui hodie ex plebeculae nostrae scripturis , aut dialecto veram linguae Hetruscae , aut pronunciationem , aut orthographiam haurire vellet , nae is toto, quod dicimus, Caelo aberra. ret. C ferunt sane alios ad usus eiusmodi inscriptiones ; verum in re praesenti parum probant e maxime cum tot reperiantur contrario prorsus modo , eodem pene
tempore elaboratae . Caeterum U & B saeculo Traiani, di posterioribus quandoque permutata inter se fuisse non inficior. At quis indε eruditiorum pronunciationem colligat Germanis passim vitio datur quod b c um p , di d. cum I confundant ς neque tamen inferre ex eo licet peritiores ea later se non scire accurate distinguere .
6s. Debilius multo videtur argumentum , quod repetit e quibusdam germanorum vocibus , dum Scit. ta-
54쪽
derivandi si valeret ratio,quanta non ex graeco in nostrae etiam favorem sententiae possemus deducere. Quo loco redit in memoriam mihi fabella illa , qnae in Germania de quodam narrari solet, qui Kireδ a Kyrie , ct Mericto a Christe derivare conatus fuerat. Sed e diverticulo in
66. Nec plus habet roboris, quod adfert de B saepe, iu φ commutato et dicunt enim , ait ipse , ct ipλβασκω, & φασκω Sc. At quorsum ista Τ dicunt & Itali que-
inpendere , & dependere &c. , an inde inferre liceat, i & e eodem apud ipsos sono proferri t67. Adfert deinde voces quasdam latinas graece scriptas z V. g. βηρέσιμον Pro veri simum ex Herod. μεα pro is ova ex Hesych. Sc. certE , inquit, non ita scripsissent, is nisi U couinantis potestatem huic B literae tribuissent Sed , quid , si ego ex eadem voce β ρισιμον similiter aris gumentarer , dicendo: Certε non scripsissent a , nisi η idem quod e latinorum , R iota idem quod i sonuitaset quid fi porro non unam , alteramve , sed innumeras ex Plutarchi historia adferrem voces , ubi semper auper αυ , eu per ευ, b item latinorum per βητα; e Iongum per ητα , e breve per epsilon redditur Z an haec adaversariis probaretur consecutio λ68. Observatum porro a se ait in MS. ' quodam το β graecis efformatum fuisse ad normam v Iatini . Uerum si
Authorem non movit, quod universa Romanorum natio in B latino eandem figuram , derivationem , potestatem , ac formam retinuerit , cur ipsum unius , alteriusve M S. authoritas potius moveat, non intelligo .F a 69. Dum
55쪽
69. Dum de s agit refellere conatur , quod illi passim e longum apud lati nos responderit; idque ex 3 . Vocibus , a se diligentissimh conquisitis demonstrari existimat. Sed quam sublestae fidei hae voces sint, jam supra vidimus num. 34. Plus sane dissicultatis praese fert Gregorii Martinii interrogatio , clim quaerit, cur non e dem jure ex literarum permutatione inferamus , ω graecorum sonuisse sit nostrum ae ; M tit ei ; οι ut Oi Vertim non dissicilis est responsio, modo quis meminerit, ara Perat , re per et , ct σι per Oi priscis temporibus scriptum S pronunciatum fuisse ; imo, licet circa Claudii tempora orthographia mutari ceperit , eodem tamen sono a latinis , quo a graecis prolatas fuisse . Utrumque certum est; ac primum quidem constat ex Scauro de Or thogr. , ex numis , ex priscis illis vocibus aulai, pictai, ausi , at milia , Dibertas &c., quibus adde hunc verissum Virgilii: Pam validam Ilionei navem , Ου8ei Caiariopeia . Alterum vero aperte nos docet Terentianus
O. ἄλφα semper atque ἰωτια, em parant graecis sonum, A I E nobis mini rant: sis enim nos scribimus .
Ol similiter O , I E sit, ἰωτα quod graecum fuit.
Au di eu guum copulamur , U fecundam fungimus In vicem graecae; quod subdita es Vocatis V. Graeca disθthongus ΟΥ siteris no Iris vacat, Sola vocalis , quod V complet Mnestir sonum . E deinde ἰλα, Graeca quod diphthongos EI fonat. Nou eritiemper necesse copulatas feribere .
Igitur haec obiectio argumentum nostrum non tam ener-Vat , quam confirmat. I. Ad Cratini versum respondet R. P. Placent inius, libe
56쪽
liberum genti cuique esse sonum inarticulatum.& confusum pro suae linguae genio exprimere . Sed qua id veri specie fiat, non satis assequor . Profecto si το βῆ eratis προ ατου , ut ait Eustathius , non alio proserri sono pote ras, quam qui. ad imitandum balatum esset idoneus. Praesertim clim veteribus etiam Jee, non pisonare viderentur oves, lit supra ex Varrone ostendimus. Quod vero nos rideat , dum etiam ab ovibus vocalium sonos ediscere cupimus , non multum me commovet : Si enim Demosthenes , ait Checus , turpe sibi non ducebat cane literam ρ ediscere , cur nobis ad oves in simili argumento recurrere non liceat Z
a. Ad Achillem P. Placentinii jam ventum est ; ad Eustathii nempe & Suidae, ut eos vocat, insignes Iocos .
βα . Id est , sit ipse vertit , Vi dixisse Atticos , non He At unde compertum habet, ita potitis legendum , quam Me nox Hai , ut pars adversa contendit; S meliori fortassis Jure t βη enim ut Ree legendum conficitur cum ex Varronis loco supra relato; tum ex ipsa voce μιμητιμιοι ut numero praecedente ostensum est . Βαῖ vero isai potius, quam be pronunciandum luculenter Ostendunt exempla a Plutarcho , cum de hujus diphthongi sono ageret, adinducta ; sunt autem e M a & Ajax ; verba recitavimus supra cap. de di tisongis . Uides itaque amice lector causae nostrae nihil ossicere Eustathium , nihil Suidam . quin potius suffragari.Scio quidem Eustathium alio in Ici-co dicere , - , ct ηει idem omnino sonare e verum Ibidem non de Atheniensium veterum more,sed de consuetudine Thessalonicae suo fortassis aevo Obtinente loqui censendus
57쪽
3. Ad ea , quae de permutatione ει cum ης & ι cum v adfert, jam patet responsio ex dictis. Advertit sane non satis Uir optimus , argumenta quae ab ejusmodi mutationibus desumuntur , plus eorum obesse causae , quam prode ise e Siquidem uni , quam adferunt ipsi , Tentenas facile opponimus . Recole etiam hic numerum 1a.; ubi diphthongorum plurium in unum sensim sonum degenerantium veram causam deteximus.
4. Quod de diphthongis ait , eas unum tantum habuisse sonum , aegre probabitur . Maxim8 eum in
contrarium militent tot Uirorum antiquitate , ct eruclitione clarissimorum testimonia superitis recensita ; tum etiam mutarum , mediarum , aspiratarum, tenuium , vocalium , consociantium , temporumque pene omni iam ab ossicio, quod exerceat , suam appellationem accipientium exempla . 73. De M , quid quid moliat ut, nunquam solvet argumentum , quod ex Plutarcho instruximus . Reliqua quae de ἄν, is , M Sc. contra nos adfert solvuntur facile
ex dietis , Iisque omnibus hoc loco opposuisse lassiciat verba eruditissimi Mout fauconii , qui in Palaeogr. sua
I. c. ait: In marmoribus , nummis, I me Iaribus amre septimum Cisrisu oculum paucor jotari os sis e mutationes in η imi observavimus : in posterioritas verὸ feeuias mirum , quavium boe vitium invaluerit; praesertim ab
76. . . Quod ad extremum addit , imitandam fore rationem cautus , ob auctas , ampliatasque syllabas , si recentiorum invalesceret pronuaciatio , nihil est. Cum enim diphthongus per diaeresin non soluta , voces nulla augeat syllaba, non est cur ab hoc sibi in commodo graeci timeant. 77. CO-
58쪽
ν'. Coronidis loco adiungo , quod ex Homero aliquando mihi obmovit P. Vel altius . Homerus , aiebat, saepe εδησαν , dc εδδεισαν I ηρει , & η tu ἱ ἰρι item δέ ἡρη i ter se opponit, ut propter , seu an nominati nem , ut Rhetores latini vocant, quandam versui conciliaret gratiam . Hanc vero perire putat , si nostro quia modo pronunciaret. Verum nihil illam huic verborum
Iusioni officere manifestum est . Fac enim opponi inter se eret , & iri ; ed an , ct e risu, eret , R ere , an peribit . αρήχησις non magis certe quarta periret in his iorator arator; oritur moritur Sc. Sin contra quis dixerit iri , ct iri, rae an , & adrison Sc. aequivocatio Potius & -or rata erit , quam . Haec si in I co, ct tempore adhibetur,gratiam habet, illa vero graecia antiquis odiosa erat, ut nuper ex Plui. palam fecimus.
De reliquis, quae huc Pertinent.
Rr a potissimum de accentibus quaeri solent . i. An scripti fuerint ab antiquis deinde si seripti non fuere , an inter loquendum saltem fuerint o servati denique , si inter loquendum observati fuere, id ne in prosa tantum , an simul in versibus aeciderit ξ de singulis modo, quae vero limitora sunt , in medium ad seremus . Scriptor
59쪽
ptos itaque ab antiquis accentus non fuisse certum omnIno existimo. Persuadet enim id mihi clim Aristotelis au thoritas , tum multa ΜS. vetera , tum ipsa denique ratio . Arsoteles I. de elench. SUB. c. 3. in hunc modum
loquitur . Ex accentu in non scriptis dissertationibus Haud
facile es facere argumentationem c sophisticam ) , sed in
scriptii ,'poematis potius . Sane nonnisi, quia inter 1
quendum per suos accentus voces ferme singulae discria minabantur , in scribendo non item . Unde enim Sophistarum litigia , cavillationes , ct ομο μιαι , eat ea S UOCat Aristoteles,potissimum nascebantur,nisi ex plurium inter se vocum similitudine, quarum tamen significatio erat diversissimat Confirmant id ipsum voces variae, quas ex HO- mero ibidem adfert idem Aristoteles, addens controversiam inde exortam , quod disputarent inter se eruditi , quo accentu proserendae forent. Si autem versus Homeri accentibus, & virgulis hodiernis insignitae minsent, quia dubio potuisset esse locus Z Ueniamus nunc ad MS., de quibus duo pariter tanquam explorata amrmo . Primum est , quod ejusmodi codices, quo antiquiores sunt, eo paucioribus notati sint accentibus . Observavi id ego cum saepe in variis bibliothecis in & extra Italiam; clim adhuc nuper in Codice IV. μ , sit creditur saeculi, qui extat in bibliotheca Barberiniana,& alio Saeculi XII. f, qui adservatur apud RR.PP. Philippi nos.
Alterum est,quod monumenta quae mille annorum spatium excedunt , nullo passim notentur accentu . Asserit hoc aperte peritissimus antiquitatis Montiauconius in palae .graphi, ς & ante ipsum testati sunt Angelus Politianus , altonus, & alii , quorum ille versus Siby Ilarum , Callimachum , & Pandectas Florentinas ; hic vero vemsionem
60쪽
sionem antiquissimam LXX. Interpretum in Anglia se vidisse testatur sine ullis virgulis , sine spirituum , a
centuumque notis . Adjungo ego eorundem bibliorum 'exemplar antiquissimum , quod extat in bibliotheca Uaticana . Scriptum illud est literis uncialibus antiquis , nullo accentu ; ii enim qui jam videntur , aliena postea manu additi sunt, hi ex atramenti diversitate facila colligi potest . Simile quid assirmant Galli, de exemplo , quod habetur in bibliotheca Regia. Atque inde est,quod
Cardinalis X imenius biblia LXX. sine ullo accentu in Hispania imprimi jusserit, nempe ut archetypo tanto magis conformia essent. Uid. alton. in pro g. Bibliis his addo Codicem alium Ephrem Sstri, exaratum saeculo circiter XII. ' quem monstrarunt mihi R R. PP. Congregationis Oratorii. Scriptus est charactere satis venusto ;spiritus plures habet: accentus vero paucissimos , ac prope nullos . Quae omnia confirmant , quomodo paul tim in scribendis accentibus h veterum more discessum sit . Ratio demum ipsa id suauere videtur e cui enim bono fuissent tot accentus , puncta , & apices apud Graecos veteres Z Sciebant ipsi satis , quibus in Syllabis attollenda vox foret, ct in quibus contra deprimenda : non secus , ac nos hodie id a puero addiscimus in linguis nostris vernaculi a ; neque ullis ad hoc indigemus accentibus , ni si forte ad dubias aliquas voces inter scribendum distinguendas . 79. An vero inter loquendum a Graecis adhibiti fuerint accentus a syllabarum quantitate distincti , non perinde in aprico est . Fuisse aliquos mihi credibilius videtur . Priinb , quia alioquin ingens in loquendo oriri debuisset confusio , & perturbatio ex vocibus pene innum e ri S s