장음표시 사용
41쪽
enunciatur ; idem ab Italo , idem a germano responsum feres . Habet enim, uti supra me dicere memini, utraque haec lingua vocales alias, quas clausas , alias , qua Sapertas vocat. Dicendum itaque hoc loco aliud adversariis non restat, quam quod nullam rationem habu rint antiquiores graeci literas quasdam exiles , vel minores vocandi , quod qua ratione asseverari possit, graeci hodierni viderint. Pergamus ad quantitatem . 43. Et a & Omega ante simonidem in usu apud grae
cos non fuisse fatentur omnes : erant enim , sit in prole gomenis narravimus et, ε, ι, ο, υ, illa tempestate Om
nes ancipites , usque dum adlecto inter vocales eta , &omega , distinguendae quantitatis ergo orthographia ea tenus immutari coepit , ut syllabae, quae o dc e longum sonabant, deinceps per omega , ct eta scriberentur ἱ alpha interim, jota , ct ypsilo , quoniam nova iis substitutae nunquam fuerant literae , jam longarum jam brevium vices subeuntibus . Certum pariter , Omega dc et a sem per longas fuisse natura; quid igitur pronum magis,
quam quod uti fatentur de ο δι ω θ it, & alia vocalis
natura brevis esse debuerit , quae Iongae semper vocali η responderet i haec autem jota esse non poterat, utpote jam breve , jam longum : relinquitur itaque , non fuisse aliam , quam ε, seu e exile . Quae sententia quam apte cum schemate secundo supra posito coincidat, quis non videt Z Omitto quod ex contrario systemate , ut etiam advertit Gret serus , sequeretur , nullum apud graeco
fuisse e longum , quod non modo est incredibile de lingua adeo sonori, suavi, & varia; vertim S aperte falsum esse uel ex eo ostenditur , quod poetae dum syllaba indigebant longa , epsilon perinde in ela , atque omicron in
42쪽
omega converterint . Huc refer familiarem iisdem synal phea , dum nimirum duo M in unum η coalescunt , Hujusmodi sunt δήπειτα pro, εποτα. item εγον pro
lutionem vocalium . .. - . . ..
Resolutio . Contractio. Re lutis . Contractio .
deat, hic semper e in ela, ct i semper in jota longum
contrahi. Eadem apparet analogia & affinitas inter easdem vocalis , dum verborum di nominum inflexio derivatioque attenditur L O .i .... ΤSehema Nominώm . Schema wrMrum . Nom. Gen. Mast. Neut. Praes. Futur. Praeter.
servare est in augmentis temporalibus verborum , ubi a perpetuo in η, & . ia ω mutatur, nimirum,quia uti ω duobus O , ita di s duobus a aequivalet. Jota contra non mutantur , quia non habent natura longam , quae iis respondeat. α vero cur in η mutetur , facilὶ intelligitur ;
43쪽
Εst enim inter a & e apertum magna scini cognatio ς atque haec ipsa , teste Rob. Stephano , in catisa est , Cura Iones in η , S Dores contra η in a mutarint; Deniquo quanta semper inter . , S u fuerit soni similitudo , eX Uerbis in. μι non obscure colligitur , videas enim ibi a s& η , ο , α ω perpetua fere vicissitudiae sibi mutuo suc- rogari .
Onenditur idem ex temmoniis utinorum , θ' graecorum per saeculorum
7. π Nitium faciamus a Iatinis . Terentius Varro Pa 4 de re rus. c. r. ovem a graecis μδεον Vocatam ait , ob sonum balatui similem, indeque ductam fuisse Iatinam vocem , ,elare , e postmodum in a commutato . B Iare tamen cur potius dixerint latini quam merare , hanc subiicit rationem et non enim mee , sed bee uenare videntur oves vocem e Untes ; a quo belare dicunt, extrita litera, ut in mauis . Meun igitur legebat Varro cum graecis , non Milon, hi vult R. P. Placent inius. Varroni surrogandus esset Cicero , tu epis. ad Raetum et vertim de hoc
48. Christum natum , primo saeculo nobiscum faciunt , di legunt Omues . Iuven. sat. q. v. 2CO. Hoc discunt omnes ante OLsba , es beta puellae . . Persius sat. q. v. Ir. Et potis en titio /nigro prinere theta . .
44쪽
Martialis lib. s. epigr. 26. , & lib. 7. epigram. 37. Dicas licetis Ata me togatorum . EF operae pretium discere theta novum . Clarius loquitur Terentianus Maurus , quem sub Traiano vixisse perhibent. Literam namque E , inquit, videmus esse ad η ἀproximam .
Sicut O , 6' ω videntur esse vicinae Abi . Temporum momenta distant ; non foni nativitas . 49. Ausonius de literis monos. Saec. IV. ita scribit rB. diuiduum Hetae mono Habon Italicum B. Z. Zeta jacens s surgat, erit nota , quae Iegis N. H ητα quod aeolidum,quodque e patituboc uti aD E. S. August. eodem Saeculo lib. a. de doctr. Christi cap. a 4. Ata , ait . uno, eodemque ueno Uudgraecos literae , apud Latinor oleris nomen es . & in Joann. tract. ro. ubi autem in numeris feribunι Heta B , quod es h i orum , vocatur
in numero duo . omitto Hieronymum , qui voces plurimas hebraicas , quae a graecis per η scribuntur , latine pere longum reddendas ait et cujusmodi sunt Elias. Maias dic.
so. P. Mont faucon in palaeogr. adfert M S. Saeculi VII.,in quo alphabetum graecum latinε scribitur hunc in modum et beta , tfeta Sc. non vita , Ibita. Consonat cum eo illud Saeculi XII., quod infra , cum de beta agemus,
ex Meherkio adferemus . Veniamus nunc ad recentiores Grammaticos & antiquarios .
II. Martianus Capella grammaticus quem laudat Geoer. in bibl. b ait: E pocatis duarum grae earum vim posβdet: nam eum eorripitur a ψ graecum es, cum pro- cisur , ero ect. Diomedes l. a. e pro ε, ρο η grccir, es a
45쪽
pro via ponitur . Gisberi. Cuper. in apoth. Hom. Vita , zita , inquit, thita , ita dic hanc elocutisnem auia liquis nὸ cognitam quidem fuisse fui multis docuerunt siri eruditi. Salmas. in thes. Poleni t Om. I. Pag. 49. nunquam, ait, E projota apud veteret graecor possitum es, sed pro ἔ,α , hoe en E longo. Omitto Vossium , Erasmum , Checum , Meherkium , aliosque , qui cum in Anglia ,
tum in germania nostram hanc sententiam pro aris quasi& focis propugnarunt. sa. Reliquum est , ut etiam aliquos e graecis audiamus . Plato certe nobiscum facit in Cratylo , uti liquet ex loco num. 2O. rglato. Accedit, quod in eodem li-hro , ut non semeI adverti , semper fere η ab . derivet Sie 'ωι deducit ab ab ἐρατή; α Θηνῆ a Θεονώς σε ληα, νεον, & πιον; κι-ις ab ι κ dic. rationem dat: quia quondam non utebsimur η δε s. Aristot. Poet. e. a I. ait vocalem produci posse Vel positione , vel mutatione brevis in longam sibi respondentem: in exemplum adfert:
πολι- , & πολ-s φ .s3. Eustatius denique celebris ii Ie Homeri commentator saeculo XII. di in Hom. B. , adsert tritum illum versum Cratini. o ηλίθιος , ιυσπr ρ προβατον βη βη λεγων βαδίζει .
Is autem fatuus , tanquam ovis , bee bee uenanr incedit. vocatque sonum hunc βη βη μιμητικον της τάν προβατων φωνηι h. e. qui vocem ovis imitatur. Quis autem neget cives ee ee potius, quam i , i , vel vi , vi sonare , nisi forte aliter balaverint Athenis , quam Romae aptast Varronem . Argumento huic a nemine hactenus solide responsum est , ait Io: Clericus .
46쪽
Demonnratur idem ex consanri Vocalis unius in aliam commutatione .s . V, E Permutatione hac dubitare nemo potest, qui primae & secundae graecorum declinationis paradigmata , qui verbalia in ems , esis , eton ,' masculinatu es , & er feminina in e , neutra in es , vocesque aristium , scientiarumque pio pe inlinitas VeI Obiter percurrerit . Quare in re adeo explorata immorari diutius non vacat: hoc tantum observo, non caute satis argumentum
istud a quibusdam pertractatum fuisse, Quamobrem , nequis detur cavillo locus , duas potissim lim leges in argumentis ejusmodi etymologicis observandas esse contendo. Prima est et ut voces, guae alia ex lingua de muntur , retin- quantur integrar ; neque diversa infuxione ad linguae aiaterius genium accommodentur . Altera , ut literarum haescommutatio conctans sit , neque paucis duntaxat, sed in omnibur sene vocibus reperiatur , una alterave fortassis excepto , quam usur I consuetudo alio quasi vultu -xit . Adde , si vis , tertiam ς ut natis, quae peregrinas Bu-jusmodi voces a civit, sonum earum nativumcaueat . Tria autem haec quam apte in . a latinis per e redditum qua urent , facile ostenditur . Millena Cane , ct millena proferre hic possem exempla , si ad manum foret liber quidam impressus Moguntiae, cui titulus: Seientia Iatinitatis Auth P. Herising ή dum contra adversarii e millenis vix unam inventuri vocem sint , quae a regula communi re cesserit. Exempli interim loco sint , quae modo scriben-E a do
47쪽
netes , m yeI , croter , chorori , gi Ier , pater , Sc. Sc. Sc., hunc autem graecas vocaleS legendi, scribendique modum doctissimus P. Μoat faucon vocat usum per petuum veterum Iatinorum Pala Ogr. tom. a. Pag. I 38. Conferat modo cum his , qui volet ridiculas derivationes P. Placentinii , quas in contrarium adfert ; puta dum vocem a ' γμα , venis ab ἐιθωσ , nimium a ni & μειον, domitus a ἐγητὸς , genitur , item , genitor , non ab inusitato oneo, ut debebat, sed a graeco verbo γιγνοε M pro laeta esse contendit ; eodem e censu est vox dapsilis , quam nemo ignorat a daps , dapis deductam , ipse tamen graeco quoque e fonte derivat. Omitto hic voces Hebreas , Siriacas , quas refert , cetin, quod de sono illarum vocalium disputent eruditi , tum quod , quae ipse hic per i , eadem per e esserenda asserat Hieronymus. Omit
to Voces per vim tortas , quae incremento , quantitate ,
& inflexione a graeco multum dissident, aci proinde unalitera ipsi, alia nobis favent; ut sunt: Cestisia , Censitori κημιτορι , aliaque id genus . Omitto denique fal-S6 relatas , uti βῆ οι birrhus , & ἀλγηδὼν algidum Sc. Si
48쪽
rauitus , epichirima dicere nil attinet e constat enim ea per e potitis,quam i pronunciari ab eruditis. Reliqua ejus. dem sunt furfuris , S planum faciunt , quam proclive sit
viris etiam doctis in palma res saepe errores incidere , dum nimio partium abripiuntur studio . Sola itaque ex 34. vocibus examinanda restat, Ecclesiastica illa vox Drie elemon, aut et fon, ut scribunt alii. Vertim una haec hirundo ver non faciet , Opinor . Maxime clim& hanc vocem corruptam esse probabi Ie sit: ignorare enim Author non debuerat scriptam quondam fuisse per duo ee , ut constat tum ex vita S. Gel trudis , quam ipsa sibi concinnavit, tum maxime eX Innoc. In lib. a. dem i.
Mi . , ubi quinque in locis scribitur non Hemon sed elaeson, eo fere modo , quo vOX-e emo na ab eadem radice profecta , per duo semper e scripta fuit , &
ss. ' γ' Apud Graecos sonum non perinde acutum , sed dilutum magis, quam i latinorum habuisse vel ipsa nominis etymologia indicat. Quare passim creditur του non figura tantum , sed & ssino respondisse V consonanti latinorum , quam eo fere modo a latinis , quo modo u vocalis a Gallis , prolatam fuisse plures cum Lipsio contendunt . Probant id post ipsum plures aut horitate Uelii longi, Scauri , Donati, Cassiodori , ct aliorum. Item ex pluribus vocibus, quae graeco ν apud latinos per u respondent: cujusmodi sunt apud Tacitum SibuL
49쪽
Ia, Sulla , Hurrha , & similes. Vertim his tantisper omissis audiamus clarissima Grammaticorum hanc in rem
guo quom vocant υ ) non hahet . Hujus in Deum videtur u DIina subdita , Suae vicem nobis rependit interim vaeantis I ando eommunem latino reddit , I graeco senum.
v tenui DIino . Scaliger , quem hac in controversia tam libenter nominant graeci , etsi in aliis quibusdam rebus contrarius , haz tamen in re consentit. Puto , in
quit , fui e F validissemum. , ad PF ino superiorious denis libus labio inferiore . Mox sequi O dilutiore pi ; tertio G-σο mollissimum V quomodo nune dicimus , aut non muD3
attentius . I. I. de Caus. I. lat. c. o. Plura qui volet, adeat
Priscianum , sit , Grem. I V . de arte Grammot.
sonum vel ipsum satis nomen indicat , & plurium hodie linguarum usus confirmat . Vertim ut m nophthongos eas hodie graeci pronunciant: remne an s cus , Videamus . Plut . Sympos l. ix p. 3. de σι Sic ait: A fa . . . . .
neque pori joto , neque pon y couocatum in unam .eum iiἔcoire vult Duabam ; sed petati indignans resilit, Dum que quaerit primordium . Inorum utri alpha praeposuer
50쪽
PARs SECUNDA . 39 CONSONABUNT; unamque suo obsequio facientd
Iasam , ut in Aucter , auro , , a , Max , oc An meris aliis . Locus hic certe mihi videtur ἀναντιλόγητοι , qui enim consonare duo poterunt , nisi utrumque sonet tNeque ad rem facit, quod ex utroque medius forte qui clam confletur sonus , qui nec ad α , nec ad ι totus re ferri possit , ut ingeniosε explicat R. P. Placenti uius :ici enim esset mutare sonum , & perdere ς non consonare , & συμφωνῶν Adde quod exempla latina a Plut. relata omne tollant dubium. His adjunge Terentianum,cujus verba clarissima supra retulimus num . a I. ubi diphthongos ait , vi gemina Iraeditas ; dilabam sonare in unam , di duorum temporum effectum cuctodire .sy. Quintil. tit refert Checus , docet vocales ita inter se coire , ut confoveat, alteramque frangat altera . Si autem in sonando nihil altera vocalis adjuvat, non modo frangitur sonus , sed consumitur, inquit Checus. Demum Stephanus Uintoniensis etsi a Checi sententia
alienissimus , in sua tamen ad ipsum epistola , hac in re eidem consentit . is Sane quidem , sunt ejus verba , in ,, M , in η , in ipsis denique diphthongis alium fuisse so-
,, num primorum literarum parentum , alium hodie no- ,, strum ipsa ratio indicat, di summorum virorum auriis thoritas clarissime confirmat . 6o. Quis porro singularum diphthongorum sonus fuerit, non adeo promptum est statuere . Au sonuisse ut aura , & Aucter latinorum , nos paulo ante Plato docuit. Idem novo exemplo confirmat Terentianus cum ait :
A pice quum dico , aurum , sive grincis ευνον. Quis autem latiuorum unquam dixit Afrier, Urum , afro