De P. Ovidii Nasonis poetae sodalibus [microform] dissertatio inauguralis philologica quam

1쪽

aS partis the Foundations os,estern Civiligation Ρreservation Ρrojeci'

Funded by the

Reproductions may noti made Without permission hom

Columbi Universit Library

2쪽

uso,' that uso may ha liabis for copyriunt infringement. Tnis institutio reserves the right to refusorio accepi acopy ordo it in iis tuosement, ulli liment of the ortierinoulo involve violationis ne copyris ni law.

3쪽

PLACE:

4쪽

COLUMBI UNIVERSIT LIBRARIES PRESERVATION DEPARMENT

TECHNICA MICROFORM DATA

6쪽

QUAM SCRIPSIT

AMPLISSIMI PHILOSOPHORUM ORDINIS

CONSENSU ATQUE AUCTORITATE

ALMA LITTERARUM UNIVERSITATE VIADRINA

AD SUMMOS

IN PHILOSOPHIA HONORES

RITE IMPETRANDOS

PUBLICE DEFENDET BORUSSUS OCCIDENTALIS. ADVERSARII ERUNT: AUGUSTUSAEUEΗ , DR PiiiL COLLEGi AD T. MATTIIIAM SOD. BRu o BEIER, CAND PHIL.

8쪽

Αd studia philologica aggressus cum Ovidii carmina legerem

atque relegerem, labor non ingratus mihi visus est, de personis ubdianis, imprimis de iis quaestionem habere, quos eum poeta illo et amicitia et communi litterarum studio coniunctos fuisse ex carminibus 0vidii intellexeram. Atque in hanc quaestionem, magnam poetarum Augustine aetatis partem attingentem incubitum mihi primum Videndum erat, quo tempore Ovidius coetum poetarum ad Maecenatem eonvenientium adiisset, ne de iis quoque auctoribus dissererem, qui temporibus illis florerent quidem, quorum autem familiaritate atque eonsuetudine poeta Sulmonensis non uteretur. Cum Ovidium non ante annum Is a Chr. n. in societate illa fuisse ex Trist. IV, 10 5 sq. eluceat, poetae ei aequales usque ad hunc annum vita iam defuncti in hac commentatione omittendi mihi videbantur. De poetis autem, post annum c. vitam degentibus et Nasonis consuetudine sis quaestionem ita institui, ut primum de epicis et incertis poetis, post de lyricis, denique de dramatum auctoribus agerem. Priusquam autem ad 4em ipsam progrediar paucis, Si placet, lantes commemorabo, quo ad Janc commentationem conficiendam adhibui. In quibus primum locum obtinent carmina vidiana, prae cipue Tristia et epistulae Ponticae, quae maximam rei nostrae asserunt utilitatem. Ἀtque ex epistulis, quamquam omnes diligenter legendae Sunt, damen extrema eminet, quam poeta invido cuidam apud Iiberium aliquid valenti misit. Namque in hac epistula, hominem invidum et suam laudem poeticam detrahentem ut doceret Naso, inter quot quantosque poetas. Romae vitam degens, nomen 'abuisset. detriginta poetis aequalibus mentionem Iecit qui quamquam neque nomina neque opera plurimorum ab aliis auctoribus citantur, tamen 0vidii aetates in inliquo honore fuisse videntur. In hisce poetis re-eensendis Ovidius rationem diabui, generis carminum, quae singuli poetae composuerunt ac primum quidem V. 5 27. epicos poetas commemorat, quibus v. 28 unum tantum poetam melicum et v. 29-31e0 adiungit. qui huic vel 4lli dramatum speciei operam dederunt

excolendae Qualem poetas v. sqq. adumbraverit Naso, ubique liquido cognosci non potest Cum autem appareat, certum in enume

9쪽

randis poetis ordinem observasse Ovidium, crediderim, eum quoque Vitasse, ne idem genus poesis bis commemoraret, non item, ne diversas eiusdem generis species attingeret. Cuius rei eo quoquε confirmatae, quod diversae species ramatum generis pomis laudantur,

rationem habenti mihi non mirum est, quod etiam elegiarum auctore bis adumbrati videntur. Tantum enim abest, ut Ovidius eiusdedi

elegiarum generis auctores laudet, ut diversa elegiarum argumenta respiciens etiam poetas separatim commemoret. Itaque non dubiunieSSe censeo, quin poeta V. 32 auctorem quendam elegiarum ad Alexandrinorum carminum exemplar compositorum laudaverit v. 33 poetam quendam bucolicum significaverit, denique usque ad V. 36 poetam didascalicum carminum genus exercentem et alterius elegiarum peciei auctorem et epigrammatographum adiecerit. Haud tam uberes fontes, ut Ovidii opera, carmina sunt poetarum Nasoni aequalium, quae ad nostram aetatem pervenerunt. Atque ex carminibus Vergilianis semel tantum catalecta , quae sub Vergilii nomine cireumferuntur, advocanda erant; neque saepius Tibulli elegiae nobis faverunt. Complura Propertio et Horatio debemus, quamquam ne illi quidem nos Valde adiuvorunt. Propertio enim, ubique sere amatorio poetae, non Saepe acultas poetarum aequalium laudandorum sese obtulit, cum oratius saepius quidem, quam ille, do poetis sibi aequalibus et amicis mentionem fecerit; quorum minima pars ab Ovidio laudatur. Secundum locum inter auctores, quorum opera nobis praesto erant, Seneca rhetor eiusque filius obtinent, quorum uterque nonnulla fragmenta carminum ab Ovidii sodalibus compositorum servavit. His deinde accedunt Velleius aterculus, M. Fabius Quintilianus, Martialis, qui eum eorum temporibus sodales vidianos, quos nuncupent, inmemoria fuisse credibile sit, certiores auctores putandi sunt, quam grammatici, qui opera, quae citant, raro tantum adspexerunt sed laerumque ex aliis auctoribus exscripserunt. In his, qui tertium locum inter fontes obtinent, praecipue nominandi sunt Charisius, Diomedes. Non. Marcellus, Priscianus, Isidorus, quibus pauca atque exigua fragmenta carminum a poetis, de quibus egimus, consectorum debenLr. Praeterea scholiastae quoque ad rem nostram aliquid contulerunt;

namque in commentariis Servii et Philargyrii ad Vergilii poemata

nonnulla insunt, quae non minus respicienda mihi erant, quam quae apud Porphyrionem et Acronem de re nostra reperiuntur. Denique, ne quid quod mihi favere videretur, neglegerem, i bellum quoque sub Apuleii nomine traditum et fragmenta de orthographia continentem adspexi sed vitavi, ne quid auctoritatis ei tribuerem. In hoc enim opusculo nomina omnium sere poetarum, qu0s Ovidius in extrema onticarum epistularum nominat, reperiuntur, ita

tamen allata, si etiam homo, qui advigii ix acumine careat. illas Vir ille doetiissimus in opusc. acad. Haunias 1834. pp. 1-32 Apuleii

Apuleii relationes fictas et ex epistula d. tractas esse, facile

cognoSeat. Qua de causa cavi, ne Sannum V. d. Sequerer, qui in commen

laeso editioni libri l. Darmstadii 1826 adiecto, novitate rei deceptus, nimium auctoritatis nebuloni illi tribuit. Praeter hanc editionem libelli puleiani ex scriptis virorum doctorum recentioris aetatis,ernSdorsi poetarum latinorum minorum tomi Ι-V praesto mihi irant; meque re nostra alienae erant Neiellerti commentationes poetarum latinorum etc. vitae et carminum

reliquias Lipsia 1830) et de Lucii Varii et Cassii armensis vita et seriptis Grimas 18363. Deinde rationem quoques habui dissertationis ingorianae: ode T. Valgii tum poematis commentatio Italae 1848) et Merhelii commentationum, quas vir illo de Ovidii earminibus optime meritus Ibidi Ovidianae Tristium AEd maior Berol. 183 7 et fastis Berol. 1841 praemisit Magnum quoque

lauetum ex commentario percepi, quod Woelsselius versioni epistularum Ρonticarum S tuti g. 1858y adiecit, meque minorem utilitatem mihi attulit maubii dissertatio: fide carminibus epicis saeculi augusti Vratisi. 1870)'. quae, cum omnes illius aetatis epicos poetas attingat, etiam epicorum carminum auctores inter Ovidii sodales respicit. Praeterea Dinteri de Ovidii ex Ponto libris commentationem alteram Grimas I 8653 et M. Mochii prosopographiae Ovidianae elementa Vratisi. 1865) legi quidem, sed nullum sere fructum ex iis percepi, quia alter poetas apud Ovidium laudatos plane imisit, alter obiter tantum attigit. In expositionibus denique consciendis quas unicuique carminum generi et, ubi necessarium mihi videbatur, speciei praemittendas esse putavi, praeter historiam Romanarum litterarum eusteli et Bern-hardyi o. d. edd. III. usui erant mihi Paldam opusculum: die R0misclio roti GryphisW. 1833), et Gruppi commentatio, quae inseribitur: dio omiselle legio Borol. 18 38). Deniquo fiam aliis dissertationibus usus sum, de quibus occasione oblata in adnotationibus Mentionem daciam.')Jam ad id, quod mihi proposui, transgrediamur.' Hac dissertation consecta, quae, cum in gravissimum morbum incidissem, per quattuor annos in scrini reservata est, duae quaestiolio de

ividi lautoribus et amicis per Graeberum et Lorenigium publici iuris factae sunt, Atque prior in libello, qui inscribitur quaestionem Ovidianarum pars prior' Εlborfelda 1881 vitis operam navavit exquirendiis eorum ad quos siligulae Tristium et ex Ponto eΡistulae missae sunt alter in dissertatione:,de amicoruni in Ovidi Tristibus orsonis' Lipsia 1881. indagare studuit, quinam poetae amici septenidecim illas in Tristibus elegias accepissent, quae neque ad lectorem qualemcunque neque ad uxorem neque ad Augustum neque ad Perillam neque ad invidum pertinent. Quod viri d. in rem n08tram contulerunt, suo loco commemorabo. Praeterea praesto mihi erant: U Gruppe . Philol. Bundscha 1881 p. 161 seqq. , et G. Nichil recen-riones dissertationis Graeberianas et Lorentetianao. Philol. Angeigor 1882,rii. 193-199i.'i

10쪽

Komanorum carminum epicorum quod genus poesis Romani antiquitus exercere solebant proprium est argumentorum duplex genus, ita, ut, ex quo tempore de poematis epicis illius populi edocti sumus

duo eorum genera, natura materiae diversa, in lucem prodiisse videamus. tque alterum genus, quo argumenta ex rebus Romanis Sumpta tractabantur, quodque a Naevio poeta bellum unicum stilo epico persequente primo in medium prolatum est, post Naevium a multis Romanorum poetis studiosissime excolebatur. Nam post hune poetam Ennius primus in hoc genere carminum epicorum Summam laudem meruit. Qui, cum totam Romanorum historiam uno carmine, Versu Graecorum heroico usus, tractasset, hoc genus Romanis ita commendavit, ut idem inde ab Ennii temporibus Romanorum proprium esse videamus. Ennii vestigia ostius belli strici avetor pressisse videtur, eundemque secuti L. Accius edo. Furius res a Romanis gestas annalibus epicis memoriae tradiderunt. Praeterea Cicero quoque consulatum suum et exilii aerumnas carmine epico tractans et Marium panegyrico celebrans huic generi operam navavit.

Denique in his poetis . Terentius Varro tacinus nominandus est, qui belli Sequanici auctor res a C. Iulio Caesare gestas haud peius, ut videtur, epice tractavit, quam Marianas Cicero, quem non tam

bonum poetam suisse, quam oratorem, Satis OnStat.

Praeter hos poetas, qui res domesticas epice tractaverunt, indea temporibus Livii Andronici erant, qui ad sabulas, quas Graeei poetae complexi sunt, aggre8si, eas aut ad verba Graeca Verterent, aut suum sequentes ingenium liberius tractarent. Primum locum in iis, temporis rationem si habemus, obtinet Livius Andronicus, qui Homeri Odysseam, versu Saturnio usus, in latinum sermonem vertit. Cui Cn. Matius et Accius Labeo adiungendi sunt, quorum pri0r

Odysseam, alter utrumque carmen Homeri in sermonem emaculum

verbum ex verbo transtulit. η Ex aliis poetis ad pie Graecorum cyclica aggressis Ninnius Crassus Iliada Cypriam sibi proposuit latine tractandam, Fur Bibaculus Aethiopida', denique idem ille . Terentius Varro facinus, quem iam supra commemoravimus, Apollonii, Argonauticis Vertendi diligenter operam navavit, ita quidem, ut Ovidius hanc versionem vel potius rasitationem identidem laudibus efferat. δ)Quae diversa carminum epicorum genera a quibusdam poetis aetatis Augustea in unum confusa sunt. Illis enim temporibuε exstabant, qui primordia locorum quorundam in Italia sitorum ear Schol ad Pers. I, 4. ' in I, 15, 21. A. a. III, 335. Trist. II, 39. minibus prosequente cum externis argumentis domestica coniungerent.

Itaqus inde ab Augusti temporibus de tribus carminum epicorum generibus suo ortasse iure dici potest. Sed quamvis varia fuerint argumenta, quae aetate litterarum Romanarum aurea pice tractata sunt, in uno tamen, in laudibus Anuulsi eiusque gentis, plurima consentiunt. Namque Octavianus, quem ut gens sua ad imperium obtinendum quasi divinitus missa videretur, eodem modo, atque arearem, originem gentis suae a Troianorum principibus, rota urbe diruta deorum numine in taliam

duetis, trahere studuisse Otum est, cum cognOSSet, carmina pIeaεiusmodi argumenti satis pervulgata ad Suam suaeque gentis domInationem confirmandam atque stabiliendam nonnihil valere, mirum In modum studiis epicis favere coepit. Cum autem August Interesse deberet, se non tantum imperatorem a diis destinatum haberi, sed eum etiam ei, siquidem imperium stabilire vellet, omni virium contentione nitendum esset, ut gratiam apud populum naret, aut, ut eomparatae memoriam sibi servaret, ea carmina pica quibus bellorum eivilium tristes calamitates per Caesarem Augustum sublatae In memoriam revocabantur, rationi atque consilio Caesaris optime congruisse

videntur. ..

Quam1m rerum rationem habentibus nobis cognoscere licet, poetas Augustine aetatis non defuisse lotestatem et domestica et externa argumenta carminibus tractandi atque carmina ex studio poetarum

stratia, apud imperatorem ineundae nata, Ilus minusve ad Caesaris eiusque gentis laudes spectant. Vergilii quidem Aene1da, hoc Augusti

maiorumque eius praeconium, Caesare urgente a poeta Sse compositam

Servius' auctor est Quo cum satis demonstrasset imperator, quan tum sua interesset, ut alii quoque poetae in eiusmodi argumentis

tractandis versarentur . nonne mani&Stum videtur, excusatIones Has,

quas Horatius ), Propertius β), Ovidius in medium proserant ad sese purgandum. quod in epica studia non incumbant, hoc Caesaris

studium ac voluntatem esse reserendas, cui se oboedire debuisse hoc liquido profiteantur Quo minus autem Augustus 1 a poetis celeberrimis suas aetatis impetrare potuit, ut Vergilio duce laudem suam augendo aliquid rid potestatem confirmandam conferrent, magIS poetas mediocris ingenii contendentes videmus, ut august1SSIm VO

luntati satisfacerent Caesaris, cuius ec benevolenti Vergilium apparuit, quantopere pie carmina haberet in deliciis. Itaque etiam viro. ari em minimo profitentes rui eiusmodi istudi aggreso esse

Αtquo ex Ovidii sodalibus imprimis Augusto Cornelius Severus

εὶ praelat ad comment Aeneidos.