De Simonidis Cei epigrammatis quaestiones

11쪽

monidi adscribitur, excepto Plutarcho o Pseudo-Plutarino, apud quos tria illa 101 134, 135 non addito auctoris nomine exstant; unum 135, quod omnino veterum scriptorum nullum nactum est, qui illud suo auctori vindicaret, Simonidi assignat Schnoidemin denique 184 cum nostri saeculi oditores, maxime novissimi, Simonidi abjudicent atque unus Sohnoidemin initus sit ut Simonidoum Simonid.

Coi cam reliq. o. 17l), de reliquorum epigrammatum auctore nemo inquam videtur dubitavisse. os cuncta Simonidi laudicamus ducti pronomino Θος, quam suspicionis notam gravissimam in omnibus eandem nos cernere confidimus. Caedua pronominis consuetudinem apud antiquissimo poetas usquet ad Simonidis aetatem et paullo infra non eam fuisse, qualis est in istis epigrammatis jam nobis domonstrandum eri Minimo quidem dissilebimur nos quominus invento nostro fido ipsi h Momus absterritos esse oo quod et intellegebamus, neminem eorum qui optimo in pigrammatis graecis vorsati sunt ejusmodi dubitationem de pron. oueto movisas, et dissidebamus novi quidquam inveniri posso in tritissima orationis graecae arte. Inspicienti tamen rem accuratius apparebit nihil soro novi additum nobis osso ad ea, quae do igni arionum diserimina pronominum oueto et δε explorata sunt doctorum hominum observationibus, o quae cumulato tibi videbimtur ab eis exposita esse, si ita singulos adieris, ut alter alterum expleat; non enim hoc dixerim apud quemquam eorum toti quaestioni esse satisfactum. Unum

Vero, quod vel maxime rem meum causamque continet, nemo eorum Videtur

diserto docere, hoc dico, utrum discrimen principia oorum pronominum, a quo poetas longe recessisse constat, hi ad libidinem ubivis neglexerint, an etiam ea licentia angustioribus torminis fuerit iroumscripta, ita ut quibundam eris locis alterum pronomen utique excluderetur. os hanc alteram sententiam amplectimur, illa, nisi fallor, est vulgaria quantum quidem colligi potest ex eis, quae in transitu ab hominibus doctis jaciuntur quatenus de Sophoclis Versibus agitur, eam sentontiam tuetur Rendi in Lex. Soph. sub V. δε p. 27 d. quamquam p. 452 docet, illum qui praetor legitimum pron. Mo usum apud Sophoclem

exstet, quasi precario osse admissum. Atque cara de universo eorum pronominum discrimino hoc dicant, voce δε proprie demonstrari rem i. e. significari am, qua sub aliquem sensum adat, Voco ουτος eam, quae mente potius percipiatur et cogitatione Ansohauunc Voratia- lung. Fangor Grammati II, 3. 51, 7, 2 vel quas commemoretur, non demonstretur alteram consuetudinem Video apud poetas valore, hanc dico, ut, ubicumquopron. ὁτος ex generali illa significatione usurpari debebat, pron. δε pro eo dici possit; cui rei hoc fortasse subest causae, quod liceat poetia fingere so Vel remotissimas ros et quae omnino in oculos non incurrant quasi praesentes corpore-que suis culis adspicere. At quod illi consuetudini Ox altera parte rospondeat, ut, ubicumque libuerit, pro . δε au in possit, obetoc, id non valet. Obso

12쪽

Vari enim apud poetas Simonidi amnales eosque qui ante eum et paullo inhasuerunt nunquam rem ueto adhiberi L de ea persona, cujus sunt Verba L . nemo se ipsum domonstrat pronomine ὁτος; ΙΙ. nunquam idem pronomen usurpatur de eo, quod cum emonis, tuus propria Verba afferuntur, arcto est comunetum, i. e. ut ad singula descendam, nunquam is, qui Verba lacit, pronomine λος significata vel tempus vel locum, in quo ipse Versatur, ut χρόvoς Βιαυτός, ημάρα, Μύξ, πόλεμος ubi quidem a Voce tempus significatur - η λθ vv,

χωρος, πολις δόμος aliaque permulta, b nunquam Vel suum animum Vel corpus eorumque partes onmesquores, quibus ea afficiuntur, morbos dico Vulneraque, quibus ipso laborat, vo similia, o nunquam arma Vestimentaque quae ipse secum habet; d nunquam donique id quod eodem pertinere cenaeo poeta aut carminis, quod legentibus eat propositum, mentionem sacit pronomine detoς. Quam constans autem sit et lege adstricta consuetudo ea pronominis δε, id ex hoc cognoscimus, quod, ubicunque or metrum licebat utrovis pronomino uti, unum tamen reperimus ὀδε. Veluti apud Sophocl. Ood Col. V. 450 ed. SohnoidoW. : ἀλλ' o et ix λαχ o It odδε συμμαχου, ubi metrum patitur ovetoo at de so ipso loquitur Oedipus. Optimum exemplum habes ibid. V. 1546 νιοιρ' ἀυδρὶ et ρδε ηδε κρυφθῆναι χθονί, ubi ne dissonam quidem Ooum propinquarum similitudinem auctorvitat praeferendo id, quod per metrum admittitur. μοιρ' ἡδρὶ τολερ τηδε. Cf. x

eadem tragoedia . 649, 1032 Ood Rox v. 41, 51 Electra 1133 Assis Pers. 619 addo Theom. v. 52 od Boris, Poet Lyrr. gre.), apud quem multis locis ηδε πόλις, niinquam im exstat. Ex minoricis carminibus hoso habeo quos afferam locos Od. λ, 373 b δ'εμ μαλα μακρή compluries). ω, 331 οὐλὴ iis πρωτoveta vδε φρασα ὀφθαλμoii, Ulixea dies de o quam ipso gerebat cicatrico). IL O, 426,

ubi extrema Versus Verba sunt lv στείva et δε adde Od. . 116. Multi deinde sunt loci, ubi transpositis verbis vel alia mutatione levissima pron. υτος adhiberi per metrum potuerat, ut Aesch. Proni. V. 304, Agam. V. 1186,1292 Soph. Ood Rex 1018, 1113.

Haec exempla sunt de medio sumpta addi poterunt permulta. Ad confirmandam eam consuetudinem pronominis ὁδε Moedit, quod apud poetas nequeor

nominis deto usus rarus ost, neque ea quae exclusi pron odeto dictae sunt condiciones; nam ut omittam minus usitata Vocos, quam frequens, maxime pudtragicos poetas est haec: εδε dva nomine ejus, qui verba sinit , deinde praeter eas quas supra enumerari pg. 8 sub Ii a thae: χεὶρ, φιμ καρα Longum est

Omnia computare satis habeo demonstrare, ex tanto numero locorum, quem com

13쪽

lenia metimur, unum in eam consuetudinem videri non quadraro apud oschnChooph 23L Sorori aperit Orestes quis sit, dubitat illa dubitantem riter confimmat his verbis: v. 226 Κουρὰ δ ξουσα Οοῦδε os optχες

σαυτης ἀδελ ροῖ ut1μmpo Tt σω καρα23L R6υ 'si ρααμ et o laeto Io χερές. Redarguimur si novi Salma Verba Orestes dicit de aliquo vestimonio, quo ipso os indutus Licebit quidem Vol ita ab hoc uno loco obsereationem, quae in omnibus reliqui uisque pluribus centonia nitatur, conjectura defendere, a si coni Linus et odet errore Datum eas legendumquo φασμα τεθα et αἶς pro opες, cui lectioni non obstat metrum, omnia recte se habenti ossi aus etiam opinari emus rei non desunt Exompla in Aesch tragoediis unis v. 23 unum plures re ver8us excidisso, quibus hoc diceretur: Vestimentum mihi nuper clam misisti or untium, quod is dixit a te ipsa textum. Qua sontentia excipiatur versu 231 sic: . Illud jam ve8 timentum eccu est ' Per o nim putet, pron. υτος ubivis dicipOSSE de rubia ante commemoratis, quamvis condicio earum si illa, quam in pg. 8 sub litteris a b c d exposuimus. At rebus ipsis, niAi fallor, prohib mur, ne Orestem de Vestimonio loqui putemu8, quo ipse tum sit amictus. Num quotusquis tu non extimescet, ne ille Vestimento umoscatur ab aliquo vel orum, quos circumveratro vult. Ita rete illa, ut est apud Homerum, vestem agnovit, qua indutus Ulixes upplex domum intravera Miam igitur in commendabo interpretation m. Praeter hunc unum reliqui Ioel, qui prima specie cum observatione mea videntur Fignaro facili disputatione expedientur. Ad I. Pindar OL IV v. 24 Erginus, unus o Argonautis, qui modo victoriam reportaverat cursu urmatoriam, dicit Hypsiniae, coronam Meepturus: υτος Ια ταχυτατt. At nyparet e laeto eris h. l. non 8Se ecce ego , sed tuli ego uincoloritato' Boocisti ost haec explicatio , scit qualem me Vidistis currentem refertur igitur pronomen ad rem monte cogitandam. Is locus non erat praete eundus, quippe qui asseratur in Stephani hosauro sed Paris sub voco detoc ut DTemplum quo discamus, duro eum verbo primae perSOnae attico more uecipi

pro letῶ . Qui reor videtur ab Apollonio manavisse Do pronomine, g. 72, B, C, ossi Bokhor. Adin, a. Apud undem Pindarum I. I, II scripta habemus haec: tri

14쪽

cedere inter pronn oueto et σός in Homericis carminibus, ut nostro jam loco odeto χρόνος non it hoc, quo nunc sum , temptio, sed illud, quod tibi at destinarum, quae explicatio propterea h. l. minus probetur, quod, si est ueto χρόνος haec mortalium Vita, non minus in a Versatur poeta ipse, cujus sunt Verba, quam is, quem appellat secunda persona. Sed Videamus potius, num post nostram obser- utionem, quae usu nitatur permultis locis comprobato, aliter atque antea locussit interpretandus. Dixerat poeta a V. 109 haec ore sperare se, nisi Deus meronem cito desecisset, novam so ejus celebraturum Victoriam Ea quae sequuntur Verba lis o luctv v πορσιou digressionem continent, ad quam ansa datur commemoratiouo celebrandi ad illud unde digrossus orat poeta jam redit verbis et σέ τε ζυeto sis o χρ svo πατει eici, quae nos jam sic interpretamur: por illud tempus, i. o dum huc revertero ad novam tuam Victoriam celebrandam, Valesubliuio incedens, ut eat regum. Ex hac igitur interpretatione pron. υτω anaphorico vo relative os dictum utravis voce liceat infra quoque uti do pronomine, quo Significetur res jam commemorata Apollonius ἀναφορικως); quam si quis dieat nimis sapere solutam orationem, is revocandus erit ad Pind. Pyth. Π, 30, ubi veto o sine dubio est illud tempus''. Alterum locum, qui ad II, a pertinens separatim sit inspiciendus, inveni Aesch. Eum v. 684, ubi Pallas ad cives Atticos conversa haec dicit: 683. Ε α δὲ καὶ et λorath AiIεως στρατ ρως ἀεὶ δικαστο, et o υτ δουλευτήρtov. Si redimus quibusdam interpretibus cf. Pape Lexicon V. βουλευτήρtou, quam vocem o loe docet alere Rathhaus ), h. l. prima persona aedificium, quo ipsa utitiir, significat addito pronomino υτος, cum Simile nusquam reperias apud antaquiores poetas. Potestas mihi jam fit, ex observatione mea dijudicandi sententias controVersas. Eis igitur astipulo interpretum, qui censent δουλευτήριον isto loco non aedificium esse, sed judicium Vel judicum collegium.

Ad Π Apud Sophocl. Ood Col. 1356-1357 haec sunt orba Oodipi ad

in quibuS V. ταυτας στολας sane significant Vestem, qua Oedipus tum ipso orat indutus at insequenti Versu haec addat stς υ Οακρυεις εἰςopinu, quibus cum respiciatur ad v. 1258, ubi Polynices dixerat, o deplorare patrem senem detrita sordiadaque egre tectum, apparet V. αυτας esse h.' anophorice dictam. Quam religioso illud duorum pronn discrimen o a poetis sit obsereatum,

eum ex multis aliis, tum ex his duobus locis intellegitur Soph. Philod 1056 ot

15쪽

1232, quorum prior leviter inspicienti videtur repugnare sententiae nostrae Num Ulixes eum v. 7 Philocteta arcum expoposcerit his verbis ob εἶ μεθεὶς τὰ τοξα ταυρ ἐμοt, Tetti Bis., videtur Neoptolemo eum e manibu extorsisso et ipso totiens dixisse haec: 1055 . obo σο προσχρι ol1Ev 056. άr gri laovet ες ταυτ' , qua ro naua observatio refelleretur At quod legens eum locum persuasum habebam, ipso pronomine ταυτα lacus, non ViXem, Sed Neoptolemum reum tenere, id luculenter probutur si minus versu 981, at V. 1232. Ibi autem Neoptolemus do

qu in ipse secum habet, hae dicit:

1 Nomor. d. 0, 14-4l Ullixes de erro, quo accepto ab Euryalo Se Regini erat, dicit:

In his enim quattuor locis, quibus quintum ex antiquioribus quidem poetis Sumptum ViX apponas, ad rem, quan qui ipSe manibus tenet pron. 6τος est a hibitin nequo id anaphorico dictum Sod tantii abest, ut ei loci sententia mea refellatur, ut otium confirmetur. Num nisi mo plano coaecat studium e Vincendi, pron o leto ibi si satis defensum erit: in isti quattuor locis, inibis pronomine demonstratur res, quam quis ulteri datum po/misit eam igitur, dum sunt orba, aut jam tradidit in aliena munus aut certe pronomino deto significat vel quasi praecipit ex sua ipsius, qui det, a jam in Ilenam transiisse possessiouom. Ita in illo Aeschyli loeo Ohoopla 231, de quo est dictum supra Pg. 9 , pronomen deto detendatur, si conicias Orestem dicere non do aliquoquo sit indutu vestimento, sed quod occultum sonum erat, quod quo jam Sorori tradat, quo accuratius possit inspicere. Illud autum fortasse poeta Significat, quo Orestes usus Sit puerulia domo profugiens. Α Π, d. Dixium Supra poetam, ubi suum quodque, quod legentibus Vel audientibus Sit propositum, carmen attingat, pronomino ὀ uti. Ita Pindarus in

his locis: I. IV, 9 et 696 κῶ 169 OL XIV, 16 ut Pyth. V. 2 idem, Pyth. XII,

GIEzαvuilin οῖ' Nem. III, 76 6ta iiDa. Nem. IV, 46 66 μέλις Pyth. II, 3 et Gidem quibus vocibus ini non onmibus carmen proprio dicitur, at Verborum immutatione. Unus oeu cum ea consuetudine concinoro non videtur OL IX, 10

16쪽

ubi haec scripta habemus: ου et δέ προσφέρω ἀὲλο ὀρθto ἄρυσα θαρσεο,v, quae V. sic convertit Boecisius: at hoc apportans praemium alte Vociferare audacter,' otin explicatione haec addit: αθλο est hyninus, praemium Victoris, quod illi poeta affert, qui Verbo ἄρυσα suo more sese exhortatur.' - go Vero, cur jam indarus ab ea quam vidimus in ejusmodi locis eum secutum esse conauetudine hoc

uno loco recessit Nempe quod suam ipsius personam illo quasi abdit secunda ἄρυσα0, ut jum τουτο ἀθλο sit , tuum hymnum. C Funk l. l.)Quod si jam constat, non pronomine υτος, sed δε superiore aetate demonstrari rem, cui cum eo, cujus asseruntur Verba, arctissima est necessitudo, eamque consuetudinem si tam accurate observatam esse Videmus, ut e permultis locis vix unus sit exemptus Aesch. Choeph. 231, ac sortasse ne is quidem), fieri non potest, ut in ejusdem aetatis epigrammatis pronomine ueto demonstretur Vel tumulus, Velis mortuus, cujus est Sepulcrum, Vel res dedicata, quoniam cum his rebus inscriptio non minus arcto est conjiinta. Quod cum per se nescio an sumesa suspicando', ea epigrammata, quae antiquioribus octis tribuantur neglecto illo pronominum discrimine, subditicia esse, tum accedit, quod talia epigrammata praeterea, quae supra Suspectari, certis quidem antiquis auctoribus adscripta non inveniuntur nisi unum, quod Anacreontis nomen prae so fert, idque vel propter aliam

causam A pectum. Neque reperie 'On oueto in ullo eorum epigram' atram, uae apud Herodotum et Thucydidem aestant horum certe aetate superiora. Sunt autem

apud eos, praeter sex illa, quae Simonidi tribuuntur quattuor apud Herodο- tum, duo apud hucydidem his locis ἀδέσποτα Thuc. VI, 54 Horod. 0, 88

omisi ea, ad quae neutrum pronomen adhibitum est). Denique in quocunque

antiquiorum auctoriis epigra aut ad metrum non intereSt, utrum Pron. υτος

εδε adhibeatur, adhibitum videmus hoc altorum, ut in Simonideisino. 92 V. 1;159 V. 1 148, . . Non putabam hic, ubi do aetate epigrammatum quaeratur, magni habendam Ρausaniae auctoritatem id quo jure putaverim, optime perspicere licet ex hoc exemplo Pausan. IX, 11 dicit in Amphitryonis domo a Trophoni o Agamedeaodificata haec fuisse inscripta: 'Aμ ραρύω μ' ἔμελλ' ἀοτέσθαι εὐρο υναικα

'AHii v iv, θαλαγιο seiλίξατο τουτo ἐαυτ ρ, 'Arχασιος 'ἐποίησε Τροφωvto ηδ' AIαμηδης, quam inscriptionem legenti persuasum mihi erat propter pron oueto non tribuendam osse antiquissimis temporibus gaudeo quod in hac o nactus sum . . Wolfi testimonium, qui idem epigramma alia ductus causa cenae recentiorum temporum esse in leg ad Homerum g. 56, adnot. R. - Neque reliquis, qui apud Pausanium exstant epigrammati resellimur. am aut addita ab ipso habemus quaedam, e quibus cognoscamus lina Simonidis aetatem ea esse condita, aut

17쪽

ipse incertus est de tempore. Veluti in lib. V 25 5 descriptis quibusdam statuis additur: rQραπιαι δὲ καὶ ἐπΠραμμα Dil ip αδ pui vibrari et 'Aχαιοὶ τὰ IGFaciet et cit et ἀγέθηκα etc. Boeckh. Corp. insor. I, o 29 ἀχαinc ut it tot μαιο0 idem pronomon habes in loco simillimo V, 22, 3, ubi poeta statuas vel suis verbis voce ταυτα se ipsas ignisse ante sucit. At ipso Pausanius addit, illas tutuas ob nata, has u Lyci suetus esse, quorum uterque inserior erat, quam Simonidis actas. Alterum illud, quod posui, recidit in epigrammata inscripta in Cypseli urca illa doctorum hominum sermonibus colebratiSisima, in quibus epigrammatis lib. V IS ut 19 quater pron. t et I adhibetur ad demonstrandum imaginem, ut inscriptio est addita. Sed quod imaelo ea epigram muta Pausinia tribuit, ipso saloim , se conjectura duet. Cui ieebit nostrum opponere rationem, ac ne id quidem nos conturbabit, quod supra dixit V, 17, 3 antiquis litteris esse ea epigrammata exarata et gomplura oucretpo*ηῖou discimus nim a Boeckhio Corp. inser. I, o 25 vel optimis Graecorum temporibus suetum esse, ut monumenta, quo uis prict uegravitatis sucus et quaedam quu8 robigo induceretur,' antiqui litterarum formis foedarent. Exempla uiser ex ipso Pausania, veluti e lib. I, 2, 4, ubi hic diei volin Praxitelis oporibus o inscriptiones invenisse priscis litterarum formis insculpta. i. e. eis, quae ut Ol. 94, 2 erant usitatae . - Cetorum in tot hoc genere

inscriptiouum tomplorum, qua Vetere uuctore trudunt ex utiquissim uetate,

F. A. Wolfio L l. videtur pia lauus grassata esse. Hactenus de Pausania. Illud autem quod supra ruttigi epigramma. Anacreontis, AL Anthologiae VI, 135 credimus apud Burghium 102, g IMO, sic est traditum:

At cum aliis auctoribus tum Anacreonti constat in Anthologia falso quaedam inpigrammata tribui, velut mo. 41, io II 6 in claudo Myrouis seripta, qui fuit multo post Anacreontis aetatem CL emhardy, Litis. r. II, 60S, qui

docet, Vel minorem partem earum epp. certa niti auctoritate Crediderim vel propterea meam de pron. υτος observationem loc unoe epigrammata Ou Oni. Accedit Ruteni causa, cur in V. deto corruptelam latere putem. am cum Pausanias VI, 13 9 quas lana ros afferat memoriibiles ad illam Phidola vietoriam spectantus non uddito tutile isto pigrammate), e e loco CoguoSeimuS, Vi t rium reportatam SSe u equa, eique nomen suiffsu Auρα ejuSquo domino nomen Φειδωλας. Qua si sunt Vera cur vero uusania tantulus res addiderit, nisi h buit certe Oxploratas, aut eur quis ejusmodi res corruperit fingendo vel addendo nullum invenius causam probabilem illa igitur si vera sunt, mirum idotur, quod 'epigrammu macte gener formam obeto exhibet. Nam etsi nescio, num hi omnino mos fuerit, in quae incidi ejus generis opigrammatu, tu eis certe Vide aut Sexum aut nomen equi dedicati vel sepulti additum esse ut utrumque, propterea, Opinor,

18쪽

ut significaretur non de specie agi, sed de aliqua quasi persona vel sit venia verbo de insti viduo. Sunt autem ea exempla ep. Pisandri Bergh P. L. Πig. 407), 'Aυδρ iiD Ἱππα μω ονι lv. sim j δὲ Ποδαρrος. deinde Ἐδέσποτο Jacobs,

Arithoi. , ubi non recte traditam lectionem invεδαtos, quod aptissim a nomen videtur equi militaris mutandam putaverunt edd. in adjecti μεvεδαεου quartum est in Anthol Mέurtoet 122 Jacobs). Alia atque in his videtur causa Sse, cur femin. gonus significetur, in Simonideorum 132 Herod. V, 7; ππους etαςδ εθεσπι). Nomen additum est etiam apud Pausaniam l. cit ), ubi Victoriae, quam ejusdem Phidola filii κελητι timi reportaverint, testo superesse dicit equi imaginem 6 primo is πιλη πεφημvος et hoc epigramma ' Ωκυογονια Λύκος Iubiit ἀπαξ, δύο δ' ἐυθαδε υίκα ς

Quod movimus dubium in epigr. Anacreont. 102, tolli potest facili conjectura nam si pro V. deto legendum censemus ὁρα, ut nomen et sexus victricis equae uni Pausania narratione concinit. Si autem quaeris, quonam errore in-eredibili ex V Αυρα natum credamus detoe facillime putaverim fieri potuisse, ut quis inferioris scit notati homo pro υρα transscriberet υτα, quem errorem Sisomel se insinuasso ponimus, alterum illum facile naAci potuisse perspicuum est. Doliique quod idem Corinthius nominetur νεtδόλας et Φε δωλας, mitto de ea resu8ius dicero. Nam cum utraque nomini forma nisi in his singulis epigrammatis non dompareat, quidquam pro corto proponi posse diffido. Quod ne iobelisium quidem ad Piriisun V, 19, 3 crediderim consecutum praeter hunc autem neminem inuem, hi eam rem attingeret Unu reliquus est locus, qui cum epigrammati partes agere Videatur tr goedia versibus intexti, silentio praetermitti nequit osch. Agam 575. Praeco postqtiam praedicavit is, qui ex bello Trojano incolumes rediissent, exsultandum osso laetitia, sic per ret ἰ

11αet κεv. Quod ii verum est, frustra epigramma supcrius Macr. 102 illaque Sinioni dea propter Iron odetoc impugno. at non epigra nate integro praeco

19쪽

-- 15 Argivos adit profitentes laetitiam, sed illi troa versus Similitudinem tantum quandam epigrammatis referunt. Non enim in una inscriptione potest dici idem donum λαφυρα ταυτα pluribua locis τοῖς καθ' 'Ελλάδα ουμοις dedicatum esse. Diciti turhaec potius modo Argivos gloriari OSSe: Cepit quondam Argivorum Xercitus Trium eaque Spolia i. e. spolia tune ab eo lecta in templis Graecia dedicavi Ergo anaphoricum, L est pron Odτος. Praeter hos o quibus disputavi locos apud antiquiore poetas nullum in- Veni, qui cum usu pronominia ost a nobi observato vo pugnet Vol videatur pugnare. Atque Odyssiam Ibademque et ea quae Hesiodi diemitur carmina, de dolyricorum poetarum Simonidi aequalium et superiorum Omne qui reliqui sunt Versu excussi, doniquo ex tragicis Aeschylum et Sophoclem. Cui rei quamquam

fatendum me non undem temper euram impendisse, ut aliqua e Partis moleAtae neque Reuae taedio, per tame non multo me praeterVolasSEGO Os neque eos qui sententiam cum ipsam plane evertant. Ut autem pud antiquiores poetas idemus consilio ae ratione pron oueto certi locis exclusum esse, sic apud recentiores plurimis locis c0gnosci mus, illud pronominum discrimen principale obgcuratum esse utque evanuisso. Quod jam ab Aristopliano neglectum esse apparebit Vol oviter inspicienti ejus versus undo do medio sumo hos locos: ubb. 141 Strepsiades se ipsiuri significat Verbis et w αρ υ et nut 653 idem de corporis sui

qua sunt a Verba proposita, comoedia Ave I Euelpides de monedula quam ipse tenet dicit uiuetovi κολοιου idem 50 3II obetnc; παρεtii L Pato deinde perlustranti Anthologiam epigrammatum, progredientibus aetatibus magis magisquo illud discrimen oblitoratum esse ita Euonus, Diotimus, Callimachus, Theocritus

nonnunquam rore deto utuntur do mortuo, tumulo, re dedicata, apud Leonidam Turentinunt ultosquis novissimorum poetarum utrumviis adhibitum pronomen vide-mUS, prout metro commendabatur.

Qua cum ita sint, jam cedet o Simonideis pigrammatis illud 184 ume'Avακρείοντα, τυ αφθteto et c., eui uέu editorum patrocinatus est Schneidemin. Quo carmino cui deo fuerit delectatus, ut Simonido dignum judie et mireris, pra sertim cum p. 183, quod in adem Anthologia Simonidi tribuitur, ut abjudico ep. 18 autem admodum sit simile reliquorum carminum, quae Supersunt a Teeentioribus auctoribus condita in laudum Anacreontis. CL Anthes VII, 24, 26, 27,

30, 3IJ

mate, o u uuctoritato Solius epigramma Simonidi tribuitur, haec additur histo iuncula Simonidem aliquando navigantem in iustila quadam incidisse in mortuum, eum humuVisse, tumulum ornavisso hac inscriptione:

20쪽

eo osse monitin, ne navigaret obsecutum poetam solum esse SerVatum, reliquos, qui sissent navigationis socii, tempestate periisse omnes Gratiam rettulisse Simonidem altero illo addito epigrammate Dueto ὁ ο Κελτο oto.). - is culo igitur manifesto Simonidos ab intorii est retractus, atque, quod Vel maximeos mirum, bis idem contigit, ut o multis solus servaretur ope divina Notum enim est, quis ratione unus omnium convivari a Vaserit e Scopadarum domus ruina. id a quidem mihi patientia abuti legentium has repetens narratiunculas Tamen reputans epigrammata ista a genuinis adhuc non esse secreta, animadvertens deinde, etiam hymnum charisterium illum, quem Aelianus tradit ab Arione conditum esse, postquam delphinorum beneficio vitam servasset, etiam hunc hymnum, inquam, usque ad Boechri tempora pro genuino habitum esse, eo minus

supersedendum mihi censui jejuna critici opera. Jam Quinctilianus, relata illa narration de Simonido apud Scopadas servato Inst. orati XI, 2 hanc addit dubitationem: Quamquam', inquit, mihi olim de Tyndaridis fabulosim videtur; neque omnino haedus rei meminit usquam poeta ipso prosecto non taciturus de tanta sua gloria.' Haec quidem Quinctilianus de uno miraculo; sed si jam de hac o dubitatis dissicili ad credendum, fugerat eum, ut Videtur, altera illa, qua

continetur vel duplex miraculum. am non solum ab interitu Simonides retrahitur ejus, quem humaverat, imagine, sed quod precatus erat in priore epigram

Cinendum autem nobis erit, ne in eandem reprehensionem incurramus, ad quam

Quinctilianus SchnoideWinum provocavit Proteg. g. XIV , qui negat illum scito

et subtili usum ess judicio dummodo a domus ruina servatum esse Simonidom constet, nihil interesse, id utrum per Tyndaridas an alio modo offectum esse Vulgus sensim finxerit, a quo me Dico, rioni delphini a ministrentur. uno sint ita sane nihil enim impedio ad nos tamen, inquam, ejusmodi reprehensio non recidat, quoniam nostro loco hoc ipsam quaeritur, quid a vulgo sit fictum, quid a poeta ipso profectum, i. e. num ipsius sint epigrammata. quisquam putabit ipsum poetam talia de so fingere consentaneum esse, reVocans nos dexempla sinulla Jam vereor, ne nugarim fines attingam, atque hisce potius d monstrinerim argumentis, alterum quoque epigramma 0 μὲ ἐμὲ κτσωαvτες subditicium csso omnes reliqui, qui rem admirabilem narrant auctores Cic. de div. I, 27 Valor. ax. I, 7, 3 Liban IV, 1101 in Valer locum convenire Videtur, quod Manus dicit in edit Cic. de nat deor ad i. i., sua sponte quemque legentem intellegero naufragio ejectum' dicunt mortuum illum misse, quem sepultura affecisso Simonides at si jam tunc temporis creditum esset Simonidis esse pio.